Search

Amaç: Çalışma, bir huzurevinde yaşayan bireylerde yürüme ve denge fonksiyonları ile fonksiyonel bağımsızlık ve depresyon arasındaki ilişkiyi araştırmak amacıyla yapılmıştır. Gereç ve yöntem: Geriatrik bireyler rastgele örneklem yöntemiyle seçilip çalışmaya dahil edilmiştir. Tüm bireylere Tinetti Denge ve Yürüme Testi (TDYT), Geriatrik Depresyon Ölçeği (GDÖ) ve Fonksiyonel Bağımsızlık Ölçeği (FBÖ) uygulanmıştır. Verilerin yüzdelik dağılımları tanımlayıcı analiz yöntemiyle hesaplanmış ve değişkenler arasındaki ilişki Spearman korelasyon testiyle incelenmiştir. Sonuçlar: Çalışmamıza huzurevinde yaşayan 26’sı kadın (yaş ort: 80.34±6.79 yıl ), 7’si erkek (yaş ort: 7,57±9,57 yıl ) olmak üzere 33 kişi katılmıştır. Kişilerin huzurevinde kalma süreleri 7.57 ± 7.17 yıldır. Bireylerin toplam FBÖ skoru 105,64±18,44, toplam GDÖ skoru 12,3± 6,71, Toplam TDYT skoru ise 16,76±7,55 olarak bulunmuştur. FBÖ ile TDYT skorları arasında pozitif yönde iyi derecede ilişki vardır ( p, Purpose:This study was conducted to examine the individuals residing in a nursing home, regarding the relationship between depression, functional independence of gait, and balance function. Material and Methods: Individuals were selected by random sampling method. All individuals underwent Tinetti Balance and Gait Test, Geriatric Depression Scale and the Functional Independence Measure (FIM). The percentages of data were calculated by descriptive analysis and the relationship between variables were examined with Spearman correlation test. Results: 26 women (mean age: 80.34±6.79) 7 men (mean age: 73.57±9.57) attended our study from nursing home. Duration of nursing home stay was 7.57±7.17 years. The total FIM score was found 105.64±18.44. The total Geriatric Depression Scale score was found 12.3±6.71. The total Tinetti Balance and Gait Test score was found 16.76±7.55. A positive correlation was found between FIM and Tinetti Balance and Gait Test (p

Bu çalışmanın amacı aile yaşam merkezine kayıtlı olan yaşlıların aktivite, çevre ve yaşam memnuniyeti ilişkisini belirlemektir. Gereç ve yöntemler: Çalışmaya 60 yaş ve üzeri 55 kişi katıldı. Katılımcılara çalışmacılar tarafından oluşturulan aktivite analizi anketi uygulandı ve bu aktivitelerdeki performans ve tatmin Kanada Aktivite Performans Ölçümü (COPM) ile değerlendirildi. Bireylerin yaşadıkları çevrede karşılaştıkları problemler Craig Hastanesi Çevresel Faktörler Anketi ile incelenirken; yaşam memnuniyeti Yaşam Memnuniyet Skalası ile değerlendirildi. Sonuçlar: Katılımcıların yaşam memnuniyeti ve aktivitelere katılma düzeyleri arasında anlamlı bir ilişki bulunmadı (p>0,05). Bununla birlikte aktivitelerin önem derecesi ile yaşam memnuniyeti arasında anlamlı ilişkilerin olduğu aktiviteler tespit edildi. Kendine bakım aktivitelerini bağımsız yapan, kültürel aktivitelere katılan, akşam saatlerinde televizyon izleyen bireylerin yaşam memnuniyetleri yüksek olarak bulundu (p, The aim of this study was to determine the relationships between activities, environment and life satisfaction of older adults who were registered to a family life centre. Materials and Methods: Fifty-five olderadult aged sixty years and over were participated to the study. Activity Analysis Questionnaire was used which was developed by the researchers. The performance and the satisfaction from the given activities was assessed by Canadian Occupational Performance Measure. Craig Hospital Inventory of Environmental Factors was used to analyze the problems that older-adults encountered in their environment; the Life satisfaction was assessed with Life Satisfaction Scale. Results: No significant relationship between participants’ life satisfaction scores and activity participant levels were found (p>0.05). However, significant correlation between level of activity importance and life satisfaction scores were found. The higher levels of life satisfaction were reported by older adults who were independent in self-care activities, participate in cultural activities and watch television in the evening (p

31st Congress of the European-Committee-for-Treatment-and-Research-in-Multiple-Sclerosis (ECTRIMS) -- OCT 07-10, 2015 -- Barcelona, SPAIN

Amaç: Duyu bütünlüğü tedavisi ile mental retarde olguda uygun fiziksel, nörolojik ve kognitif gelişim sağlanarak anlamlı aktivitelere katılma performansını artırmaktır. Gereç ve yöntem: 20 yaşındaki bir kız olgunun, duyu süreci değerlendirilmesi, Dunn duyu profili ve nöromotor performansın klinik gözlemi ile modülasyon ve praksis sorunları, Kanada Aktivite Performans Ölçümü (KAPÖ) ile de kendine bakım, üretkenlik ve boş zaman alanlarında aktivite performansı değerlendirildi. Değerlendirilmesi tamamlandıktan sonra problem alanlarına yönelikhaftada 2 gün,45’er dakikadan 6 ay boyunca duyu bütünlüğü yaklaşımı uygulandı. Modülasyon sorunları için derin basınç, propriosepsion ve vestibular girdi sağlayan aktiviteler kullanıldı. Bilateral aktiviteler için praksis ve somotoduyu içeren top aktiviteleri, hareket sıralaması için ardışık hareketler içeren çalışmalar yapıldı. Ayrıca, aileye ve olguya tedavide uygulanan duyu diyeti programı ev programı olarak verildi. Sonuçlar: Duyu Süreci Değerlendirilmesinde, proprioseptif, taktil, vestibular,sistemlerinde duyu modülasyonu sorunları belirlendi. Nöromotor performansın klinik gözleminde, taktil savumacılık, postür bozuklukları, bilateral integrasyon ve sıralama değerlendirmesi ile somotodisprakside problemler saptandı. Somotodispraksi değerlendirmesinde; vücudun total fleksiyonunu yapamadığı, art arda parmak dokunma, diadokokinezi problemleri olduğu görüldü. Tedavi öncesi sık sık düşme, dikkat dağınıklığı gibi modülasyon problemlerinin olmasına karşın tedavi sonrasında düşme sıklığında azalma ve dikkatini toplama süresinde uzama olmuştur. Somotodispraksi problemleri de azalmıştır. KAPÖ aktivite performansı puanı tedavi öncesi 5.3 iken, tedavi sonrası 7.3 olarak skorlanarak gelişme göstermiştir. Tartışma: Duyu bütünlüğü tedavisinin, mental retardasyonlu kişilerde modülasyon ve praksis sorunlarını azaltarak, günlük yaşamlarında gerekli olan adaptif cevaplar oluşturmaya katkı sağladığı bulunmuştur. Bu kişilerde, sosyal ve emosyonel cevapları ile toplumsal katılımını arttırmak için tedavi programına duyu bütünlüğü tedavisinin de eklenmesi ve bu konuda daha fazla olguda çalışmalar yapılması gerektiği düşünülmektedir, Purpose: To increase performance participation in activities with sensory integration therapy on developing adaptive reactions in a mentally retarded person. Material and methods: Modulation and praxia problems of a 20-year-old female patient were evaluated using Dunn sensory profile and clinical observation of neuro-motor performance. Self care, productivity and leisure activities were evaluated with Canada Activity Performance Measurement (COPM). After the evaluation, physiotherapy program and sensory integration approach were applied for problem areas, for 6 months, 2 days a week for 45 minutes. Deep pressure, proprioception and vestibular input activities were used for modulation problems. For bilateral activities, praxia and ball activities including somato-sensory were used and activities containing sequential movements were used for movement sequencing. The patient and her family were given sensory diet home program. Results: Sensory modulation problems were identified in proprioceptive, tactile and vestibular systems. Tactile defensiveness, postural deformities, bilateral integration was identified in clinical observation of neuro-motor performance. Problems in somatodyspraxia were identified with sequencing evaluation. Somatodyspraxia evaluation showed that body could not make total flexion; had sequential finger touching and diadochokinesia problems. Modulation problems like frequent falling and distraction were present before the therapy; frequency of falls decreased and concentration time lengthened after the therapy. Somatodyspraxia problems were decreased. While at the beginning of the therapy COPM score was 5.3, at the end of the therapy it improved and scored 7.3. Conclusion: It was found that sensory integration therapy decreased modulation and praxis problems in mentally retarded people and contributed to forming adaptive reactions required in daily life. To promote social and emotional responses and social participation of these people, treatment program should include sensory integration therapy and further studies should be conducted on larger sampling.

Our aim in this study was to plan goals to help independent and creative daily living youth who educated in the industrial vocational and technical high school diagnosed with developmental coordination disorder. Material and Methods: Canadian occupational performance measure was used to determine client centered intervention goals, Routine Task Inventory was used to assess physical, community, communication and readiness to work. Results: Short term goals were spending money, travelling, shopping, speaking, work planning and improving hand coordination. Long term goals were understanding lessons in school, playing soccer and travelling independently .Conclusion: Routine Task Inventory- Expended scores: Physical 4/(1-5), Community- IADL (2-6), Communication scale 4/(1- 6) and readiness to work scale 4.5/ (3-6)., Bu çalışmadaki amacımız, endüstri meslek ve teknik lisesinde okuyan 17 yaşında bir gencin gelişimsel koordinasyon bozukluk teşhisi ile daha bağımsız ve üretken bir hayat yaşamasına yardım etmek üzere hedef planlaması yapmaktır. Gereç Yöntem: Kognitif model çerçevesinde, Fiziksel, Topluluk, iletişim, çalışmaya hazırlık değerlendirmek için Rutin Görev Envanteri – Genişletilmiş kullanıldı ve kişi merkezi tedavi hedeflerini belirlemek için Kanada Aktivite Performans Ölçüm kullanıldı. Sonuçlar: Kısa süreli hedefler olarak; para harcama, seyahat, alışveriş, konuşma, işi planlama ve el koordinasyonunu geliştirmek. Uzun süreli hedefler olarak: okulda dersleri anlama, futbol oynama ve kendi kendine ba- ğımsız gezmek tedavi hedeflerini şöyle tespit edildi. Tartışma: Rutin Görev Envanteri - Genişletilmiş sonuçları: Fiziksel skalası 4/(1-5).Topluluk ölçeği – EGYA /(2-6) .İletişim skalası 4/(1-6). Çalışmaya hazırlık skalası 4.5/(3-6).

Purpose: Exercise habits of wheelchair users are formed by a lot of factors such as secondary problems and exercise awareness. These people said that basic physical adequacies such as strength and endurance and exercise being motivational and interesting affect doing exercises. Most of wheelchair users know that exercise is an important determinant promoting the physical fitness and social 134Tekerlekli Sandalye Kullanıcılarında Egzersiz Farkındalığı ve Yaşam Stili: Pilot ÇalışmaExercise Awareness and Lifestyle in Wheelchair Users: Pilot Study participation. The aim of this study is to investigate the information levels about benefits of exercise on wheelchair users and, the reasons of not doing exercises and the lifestyles related to personal habits. Material and Methods: The study included 5 female 16 male, a total of 21 subjects aged between 22-60 years. All of the assessments were completed by seeing participants one by one in thirty minutes. Demographic characteristics of participants as age, sex, education were recorded. Participants’ exercise habits were evaluated with a scale consisting of forty three items including information levels about exercise, exercise barriers and exercise facilitator factors. Participants’ lifestyles were evaluated with a scale of fifty two items including personal habits like feeding, spending time with friends, sleeping. Results: The mean age of the participants was 40.04 ± 12.16 years. Participants’ derived results from lifestyle scale were found to have a mean of 124.85 ± 27.10 points out of 208 full points. The scale results related to exercise habits were determined as having a mean of 121.71 ± 12.42 points out of 172 full points. A significant relationship between demographic information with lifestyle and exercise habits wasn’t found (p>0.05). Although the results are not statistically significant; a result in favour of women was found between gender and lifestyle. It was found that women have a higher lifestyle. A statistically significant relationship wasn’t found between lifestyle and exercise habits (p>0.05). Although it was not statistically significant; a negative correlation was determined between lifestyle and exercise habits. Conclusion: It was resulted that wheelchair users’ attaching importance to personal habits such as nutrition, spending time with friends, sleeping habits, did not exercise at the same time; or vice versa, exercising wheelchair users did not pay much attention to their lifestyles. These results showed that wheelchair users need training about participating in lifestyle and exercise. This showed the need of early occupational therapy and physiotherapy assessment and intervention for wheelchair users to make them more active, and more age healthily., Amaç: Tekerlekli sandalye kullanıcılarının egzersiz alışkanlıkları, eşlik eden ikincil problemler ve egzersiz farkındalığı gibi birçok faktörle şekillenmektedir. Bu bireyler, egzersiz için gerekli olan kuvvet, dayanıklık gibi temel fiziksel yeterliliklerle birlikte egzersizin motivasyonel yönü ve ilgi çekici olmasının egzersiz yapmalarını etkilediğni belirtmektedirler. Çoğu tekerlekli sandalye kullanıcısı, egzersizin fiziksel uygunluğu ve sosyal katılımı destekleyen çok önemli bir belirleyici olduğunu bilmektedir. Bu çalışmanın amacı tekerlekli sandalye kullanıcılarının egzersizin yararları konusundaki bilgi düzeylerini, egzersizi yapmama nedenlerini ve kişisel alışkanlıkları ile ilgili yaşam stillerini araştırmaktır. Gereç ve Yöntem: Çalışmaya 22-60 yaş arasında 5 kadın ve 16 erkek olmak üzere toplamda 21 kişi katıldı. Tüm değerlendirmeler katılımcı ile birebir görüşme ile 30 dakikada tamamlandı. Bireylerin yaş, cinsiyet, eğitim gibi demografik bilgileri kaydedildi. Katılımcıların egzersiz alışkanlıkları, egzersiz konusundaki bilgi düzeyleri, egzersiz yapmalarına engel olan faktörler ile egzersiz yapmalarını kolaylaştıran faktörlerin yer aldı- ğı 43 maddelik bir skala ile değerlendirildi. Katılımcıların yaşam stilleri beslenme, arkadaşlarla zaman geçirme, uyku gibi kişisel alışkanlıkların yer aldığı 52 maddelik bir skala ile değerlendirildi. Sonuçlar: Katılımcıların yaş ortalaması 40.04 ± 12.16 yıl idi. Katılımcıların yaşam stili skalası ile elde edilen sonuç- ları, 208 tam puan üzerinden ortalama 124.85 ± 27.10 puan olarak bulunmuştur. Egzersiz alışkanlıkları ile ilgili skala sonuçları ise 172 tam puan üzerinden ortalama 121.71 ± 12.42 puan olarak saptanmıştır. Demografik bilgiler ile yaşam stili ve egzersiz alışkanlıkları arasında anlamlı bir ilişki bulunmamıştır. (p>0.05). İstatistiksel olarak anlamlı olmamasına rağmen yaşam stili ile cinsiyet arasında kadınlar lehine bir sonuç bulunmuştur. Bayanların daha yüksek yaşam stiline sahip olduğu saptanmıştır. Yaşam stili ve egzersiz alışkanlığı arasında istatistiksel olarak anlamlı bir ilişki bulunmamıştır (p>0.05). İstatistiksel olarak anlamlı olmamasına rağmen yaşam stili ile egzersiz alışkanlıkları arasında negatif bir korelasyon saptanmıştır. Tartışma: Tekerlekli sandalye kullanıcılarının beslenme, arkadaşlarla zaman geçirme, uyku gibi kişisel alışkanlıklarına önem verenlerin aynı zamanda egzersiz katılımı olmadığı ya da tam tersi egzersiz yapan katılımcıların yaşam stillerine çok önem vermedikleri saptanmıştır. Bu sonuçlar tekerlekli sandalye kullanıcılarının yaşam stili ve egzersize katılım konusunda eğitime ihtiyaç duyduklarını göstermiştir. Tekerlekli sandalye kullanıcılarının daha aktif olmaları dolayısıyla yaşamın içinde olmaları ve sağlıklı yaşlanmaları adına erken dönem ergoterapi ve fizyoterapi değerlendirme ve müdahalelerine olan ihtiyacı ortaya koymuştur.

Torpil, B., Hafif Kognitif Bozukluğu Olan Yaşlı Sürücülere Yönelik İki Farklı Ergoterapi Müdahalesinin Sürüş Becerileri Üzerine Etkisi-Randomize Kontrollü Çalışma. Hacettepe Üniversitesi, Sağlık Bilimleri Enstitüsü Ergoterapi Programı, Doktora Tez, Ankara, 2020. Bu çalışma, Hafif Kognitif Bozukluğu (HKB) olan yaşlı sürücülerde sürücü simülasyon müdahalesiyle bilişsel rehabilitasyon müdahalesinin sürüş becerileri üzerine etkisinin incelenmesi amacıyla planlandı. Çalışmamız, Hacettepe Üniversitesi Sağlık Bilimleri Fakültesi Ergoterapi Bölümü Eğitim ve Araştırma Ünitelerine başvuran 34 HKB tanılı yaşlı sürücü dâhil edildi. 34 katılımcı basit rastgele randomizasyon tekniğiyle iki gruba ayrıldı. Katılımcıların yaş, cinsiyet, eğitim durumu, ehliyet yılı, kaza durumu/sayısı/cinsi, araç kullanma durumu ve haftada kaç kere kullandığı ile ilgili sosyodemografik bilgileri alındıktan sonra LOTCA-G, İz Sürme Testi (İST) A-B, Labirent Testi, Sıralı Adım Vurma Testi (SAVT), Sürücü Becerileri Ölçeği (SBÖ), Sürücü Davranışları Ölçeği (SDÖ) ve simülasyon üzerinde literatürden faydalanılarak oluşturulan bir kontrol listesi ile sürüş becerileri değerlendirildi. Değerlendirme sonrası her iki gruba da 12 hafta haftada 2 gün 45 dakikalık seanslardan oluşan müdahale programı uygulandı. İki grupta da Temel Trafik Eğitimi verildikten sonra simülasyon müdahale grubunda simülasyon üzerinde sürüş becerileri çalışıldı, bilişsel rehabilitasyon müdahale grubunda ise LOTCA-G'nin alt başlıklarına göre belirlenen bilişsel müdahale programı uygulandı. İlk değerlendirmede iki grup arasında istatistiksel olarak herhangi bir fark bulunmadı (p>0,05). Müdahaleler sonrasında her iki grupta da sürüş becerilerinin anlamlı bir şekilde geliştiği belirlendi (p0,05). LOTCA-G'de diğer parametrelerde bilişsel rehabilitasyon, SBÖ ve SDÖ'de diğer parametrelerde simülasyon müdahalesinin daha etkili olduğu tespit edilmiştir (p 0.05). After the interventions, it was determined that driving skills improved statistically significantly in both groups (p 0.05). It was determined that cognitive rehabilitation (p

BELEN Ö., Effect of Animation Therapy on Attention and Impusivity Levels of Children With Attention Deficit and Hyperactivity Disorder, Hacettepe University Graduate School of Health Sciences Occupaitonal Therapy Program Master Thesis, Ankara 2019. Attention Deficit and Hyperactivity Disorder (ADHD) is the most frequent disorder seen in childhood. The disorder is characterized with three main symptoms: inattention, hyperactivity and impulsivity. This study is planned to investigate the effects of animation therapy on the main sypmtoms of ADHD. 48 children between age of 6-12, diagnosed by a psychiatrist, on medication for ADHD and receiving therapy from Hacettepe University Occupationa Therapy Department and Special Education and Rehabilitation Centers in Ankara province were included. After a simple randomization process, children were seperated into two groups of 24 children as study group and control group. Study group received animation therapy for 10 weeks, 1 session per week, in addition to their medical and special education treatment. Control group continued their routine medical treatment and special education. Conners Parents Rating Scale Revised, Conners Teacher Rating Scale Revised, The Scales for Diagnosing ADHD-Home and The Scales for Diagnosing ADHD-School forms are used to measure the symptom levels of children. Statistically significant decrease was seen on the symptoms of ADHD for both groups after 10 week of study process (p

This research was planned to investigate the occupational performance and occupational satisfaction of mothers of children with disabilities, time use, caregiver burden, stress coping, depression and anxiety. Twenty mothers of children with disabilities and twenty mothers of children with typical development were included. The Canadian Occupational Performance Measurement (COPM) to assess occupational performance with participants, The Modified Occupational Questionnaire was used to determine the time usage history of the activities, the COPE Stress Coping Attitude Questionnaire, the ZARIT Caregiver Burden Scale, BECK Anxiety and BECK Depression Scales were used. All data were analyzed statistically and also qualitative analysis of COPM was performed. There was no statistically significant difference between occupational performances of mothers with handicapped children and mothers of children with typical development(p>0.05) but there was a statistically significant difference in occupational satisfaction (p0.05). It was found that mothers of children with disabilities felt more burden (p 0.05) aktivite memnuniyetleri arasında istatistiksel olarak anlamlı fark bulundu (p0.05). KAPÖ’ nün nitel analiz sonuçlarında ise tipik gelişim gösteren çocuk anneleri için “kendine bakım aktivitelerini gerçekleştirmek”, “ev idaresini sağlamak”, “zaman yönetimini sağlamak” ve “üretkenlik ve toplumsal katılımı gerçekleştirmek” olarak 4 tema, engelli çocuk anneleri için bu temalara ek olarak “çocuğumun gelişimini desteklemek” temasıyla birlikte 5 temaya ulaşıldı. Engelli çocuk annelerinin aktivite performanslarının değerlendirilmesi ve aktivite katılımlarının artırılması için kişi merkezli ergoterapi değerlendirme ve müdahalelerinin yapılması gerekmektedir.

This study was planned to evaluate activity participation, cancer-related fatigue, depression and quality of life in individuals with breast cancer and to examine the effect of occupational therapy based problem solving strategy training (OTB-PSST) applied to them. Study included randomly chosen 22 individuals with breast cancer who applied to Hacettepe University Oncology Hospital Outpatient Polyclinic. The Socio-demographic and Clinical Features Information Collection Form and Canada Occupational Performance Measurement (COPM) were applied with the semi-structured interview method in the light of Canadian Model of Occupational Performance perspective. Cancer Fatigue Scale (CFS), Beck Depression Inventory (BDI), European Organization for Research and Treatment of Cancer Quality of Life Questionnaire (EORTC QOL-C30 -EORTC QOL-BR23) were also applied to them. The Turkish translation, reliability and the validity study of CFS was designed as a preliminary study during the thesis study; it’s test-retest reliability (ICC: 0,95) were high and good internal consistency (Cronbach alpha: 0,74). OTB- PSST intervention was administered for 6 weeks, 1 session per week for an average of 60 minutes each session. At the end of the intervention, the individuals with breast cancer were evaluated again with the same scales and the results were compared. As a result of our study, there was a statistically significant difference between the pre and post treatment measurements in the CFS, BDI and COPM performance and satisfaction scores (p

Bu çalışmanın amacı, Ankara Umut Evlerinde kalan bireyler ile Kurumsal Bakım Merkezi'nde yaşayan bireylere Occupational Therapy Modeli'ne (MOHO) göre birey merkezli değerlendirme ve müdahale sonrası aktivite performansının incelenmesi amacıyla planlandı. Çalışmaya Umut Evlerinde kalan 17 zihinsel-ruhsal problemli birey (Umut evi grubu) ile Saray Rehabilitasyon Merkezinde kalan 17 zihinsel-ruhsal problemli olan birey (Kurum evi grubu) dâhil edilmiştir. Kurum evlerinde kalanların yaş ortalaması 31.65±5.72 yıl iken, Umut Evlerindekilerin 30.76±5.45 yıl olarak belirlenmiştir. Zihinsel-ruhsal problemleri olan bireylerle ilgili sosyodemografik özellikleri bilgi toplama ile elde edilmiştir. İnsan Aktivite-Rol Modeli Tarama Aracı (İARMTA) ve Performans Süreç Modeli ile Aktivite-rol performansı değerlendirmesi, Konut Çevresel Etki Anketi ile bireylerin yaşadığı evlerin değerlendirilmesi yapılmıştır. Müdahale sonrası İARMTA ölçeğinin alt ölçeklerine bakıldığında; aktivite-rol için motivasyon, iletişim ve etkileşim becerileri, çevre komponentlerindeki fark puanları karşılaştırıldığında, istatistiksel olarak Umut Evindeki bireyler lehine anlamlı bir fark bulunmuştur (p0,05).Umut Evinde yaşayan bireylerin müdahale sonrası, serbest zaman nesneleri, çalışma ve gündelik işlere katılım, yardımcı günlük yaşam aktivite (YGYA) katılımı, serbest zaman/rekreasyon aktivitelerine katılım, toplumsal aktiviteler, kendini ifadesi, evde yaşayan diğerleri, aile ve arkadaşlar ile etkileşimleri, personelle etkileşimleri, karar verme, otonomi, güçlendirme, hedef süreç, aktive-rol kimliği ve rol gelişimi, alanlarında gelişim elde edilmiştir (P0,05). Progress has been achieved in the fields of free time objects, engaging in work and daily works, engaging in supporting activities of daily living, engaging in free time/recreational activities, social activities, self-expression, interactions with the others living in the house, family and friends, interaction with personnel, decision-making, autonomy enhancement, target process, active-role identity and role development of the individuals living in Hope House after intervention (P

ZAKARNEH, M.,This study aims to assess the occupational functioning for the residents in the Houses of Hope in Ankara according to The Model Of Human Occupation, Hacettepe University, Institute of Health Sciences Occupational Therapy Program, Master Thesis, 2015. In this study, we planned for gathering data from Houses of Hope and the Saray Rehabilitation Center in Ankara, in order to assess them in accordance with The Model OF Human Occupation (MOHO). Some 14 individuals with mental illness who are staying in Houses of Hope (study group) and 14 others with mental illness who are staying in the Saray Rehabilitation Center (control group) were involved in this research. Our participants’ factors and socio demographic information was collected. In order to assess occupational performace for our participants, the researcher used The Model of Human Occupation Screening Tool (MOHOST), and to assess the residence homes The Residential Environment Impact Scale (REIS) was used. According to the results of The Residential Environment Impact Scale (REIS), there was no statistically significant difference between the study group and the control group (p> 0.05). In the results of MOHOST there were no statistically significant differences between the two groups in Communication and Interaction Skills and Motor Skills subscales (p> 0.05). However, there were statistically significant differences between the two groups in motivation for occupation, Pattern of occupation, Process Skills and Environment subscales (p 0.05). İARMTA ölçeğinin alt ölçeklerine bakıldığında, gruplar arasında İletişim ve Etkileşim Becerileri ve Motor Becerileri alt ölçekleri ortalamaları arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark bulunamamıştır (p>0,05). Motivasyon, Patern, Süreç Becerileri ve Çevre alt ölçekleri ortalamaları arasında ise istatistiksel olarak Umut Evi lehinde anlamlı bir fark bulunmuştur (p

İnmeli Bireylere Bakım Verenlerde Sosyal Problem Çözme Yaklaşımının Bakım Verme Rolü, Depresyon ve Yaşam Kalitesi Üzerine Etkisi. Hacettepe Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü Ergoterapi Programı Doktora Tezi, Ankara, 2014. İnmeli bireylerin bakım verenlerinde farklı derecelerde fiziksel ve emosyonel problemler görülmektedir. Bakım verenlerde ergoterapistler, bakım verenlerin karşılaştıkları problemleri tanımlayarak yaşam kalitelerinin gelişimini sağlayabilirler. Bu çalışmanın amacı, inmeli bireylere bakım verenlerde kişi merkezli sosyal problem çözme yaklaşımının bakım verme rolü, depresyon ve yaşam kalitesi üzerine etkisini araştırmaktır. Çalışmaya, akut inmeli bireylerin primer bakım verenleri dahil edilmiştir. Çalışmada 50 yaş üzerinde 61 inmeli birey bakım vereni yer almıştır. Bakım verenler basit rastgele örnekleme yöntemi ile tedavi ve kontrol grubu olmak üzere iki gruba ayrılmıştır. Her iki grup için hastane ortamında bakım ile ilgili temel ergoterapi stratejileri anlatılmıştır. Bununla birlikte tedavi grubu için hastane ortamında başlanılıp taburculuk sonrası 12. haftaya kadar Kişi Çevre Aktivite Modeli çerçevesinde sosyal problem çözme yaklaşımı kullanılmıştır. Bu yaklaşımla bakım verenlerin akut dönemde karşılaştıkları problemleri tanımlamaları, çözüm oluşturmaları ve çözümleri uygulamaları konusunda bir farkındalık sağlanmıştır. Programa taburculuk sonrası 2., 3., 4., 6., 8., 10. ve 12. haftalarda telefon destekli olarak devam edilmiştir. Bakım verenlerin bakım sürecinden etkilenme düzeyleri Bakas Bakım Verme Etki Ölçeği (BBVEÖ) ile, depresyon düzeyi Beck Depresyon Ölçeği (BDÖ) ile, yaşam kalitesi Nottingham Sağlık Profili (NSP) ile, yaşadığı ev ortamı Ev Değerlendirme Profili ile, kişi çevre arasındaki uyum Kişi Çevre Uygunluğu Skalası (KÇUS) ile değerlendirilmiştir. Tedavi grubunda tedavi sonrası (13. hafta) tüm ölçümler tekrar yapılmıştır. Her iki grup için 24. haftada tüm değerlendirmeler yapılmış ve sonuçlar karşılaştırılmıştır. Bakım verenlerin son ölçümlerdeki BBVEÖ ile BDÖ toplam puanları arasında tedavi grubu lehinde anlamlı farklılıklar tespit edilmiştir (p0,05). Ergoterapi müdahaleleri içinde yer alan sosyal problem çözme yaklaşımı inmeli bireylere bakım verenlerde depresyon düzeyi ve bakım yükünü azaltma, yaşam kalitesini artırma yönünde pozitif kazançlar sağlamaktadır. Bakım verenlerin toplum temelli ergoterapi bakış açısı ile uzun süreli değerlendirilmesi ve uygun müdahalelerin yapılmasına ihtiyaç vardır.Anahtar Kelimeler: Ergoterapi, bakım verme, depresyon, yaşam kalitesi, sosyal problem çözme yaklaşımı. Effects of Social Problem Solving Approach on Caregiving Role, Depression and Quality of Life in Stroke Caregivers. Hacettepe University Institude of Health Sciences Phd Thesis in Occupational Therapy, Ankara, 2014. It is seen in stroke caregiver have different degrees of physical and emotional problems. Occupational therapists can provide quality of life development in caregivers by defining the caregivers meet problems. The aim of the study is to investigate effects of client centre social problem solving approach on caregiving role, depression and quality of life in stroke caregivers. Acute stroke individuals'primary caregivers were included in this study. 61 stroke individuals'caregivers whoes fifty years of age included in this study. Caregivers were divided into two groups (treatment and control) with random sampling method. Basic occupational therapy strategies were explained for two groups in hospital environment. However in accordance Person Environment Occupation (PEO) when using social problem solving approach in starting hospital environment until 12. week after discharge period for treatment group. With this approach it was providen awareness about defining problems which caregivers meet in acute stage creating solution and implementationing solutions. This programme was followed during weeks 2., 3., 4., 6., 8., 10., 12. after discharge with telephone contacts. Influence by the care process level with Bakas Caregiving Outcomes Scale (BCOS), depression level with Beck Depression Inventory (BDI), quality of life with Nottingham Health Profile (NHP), lived in the home environment with home assessment profile, between person and environment fit with person environment fit scale were assessed to caregivers. All assessments were made again in treatment group after treatment (13. weak). All assessments were made and results were compared for both groups in 24. weak. Significant difference was identified treatment group in favor of the between caregivers' BCOS and BDI total points in last measurements (p0,05). Social problem solving approach in occupational therapy interventions provide positive gain to decrease depression level and caregiver burden and increase quality of life in stroke caregiver. There is a need to long term assessmet and appropriate intervention with community base occupational therapy perspective for caregiver.Key Words: Occupational therapy, caregiving, depression, quality of life, social problem solving approach. 142

Bu çalışma ülkemizdeki şizofreni hastalarına bakım verenlerle ilgili veri toplamak, onların aktivite, aktivite performansı ve sağlıkla ilgili yaşam kalitelerinin incelenmesi amacıyla planlandı. Çalışmaya şizofreni hastasına bakım veren (çalışma grubu) 66 kişi ve şizofreni hastasına ya da herhangi bir kronik hastaya bakım vermeyen 66 kişi (kontrol grubu) dahil edilmiştir. Bakım verenlerle ilgili kişisel faktörler, Sosyodemografik Özellikleri Bilgi Toplama Formu ile değerlendirilmiştir. Aktivite performansı ve tatmini değerlendirmesi Kanada Aktivite Performans Ölçümü (KAPÖ) ile, sağlıkla ilgili yaşam kalitesinin değerlendirilmesi Kısa Form Yaşam Kalitesi Ölçeği (Short form SF-36) ile, depresyon durumu değerlendirmesi Beck Depresyon Ölçeği (BDÖ) ile, anksiyete durumu değerlendirmesi Beck Anksiyete Ölçeği (BAÖ) ile yapılmıştır. Çalışmamızın sonucunda KAPÖ sonuçlarına göre aktivite performansında çalışma grubu ve kontrol grubu arasında istatistiksel olarak anlamlı fark bulunmamış (p>0,05), aktivite tatmininde her iki grup arasında istatistiksel olarak anlamlı fark bulunmuştur (p0,05). Genel Sağlık, Vitalite (canlılık), Sosyal Fonksiyon, Emosyonel Rol Güçlüğü ve Mental Sağlık alt ölçekleri ortalamaları arasında ise istatistiksel anlamlı fark bulunmuştur (p 0.05), activity satisfaction between the two groups was statistically significant difference (p 0,05). General health, vitality, social function, role emotional and mental health between two groups statistically significant difference was found (p

Zihinsel özrü olmayan fiziksel özürlü 6-10 yaş arasındaki Serebral Palsili (SP) çocukların, fonksiyonel bağımsızlık düzeylerini, toplumsal katılım yapılarını, aktivite tercihlerini ve aktiviteler ile ne kadar eğlendiklerini sağlıklı çocuklarla yaşa ve cinsiyete göre karşılaştırarak, annelerin depresyon düzeyi ile çocuğun katılımı ve aktivite içindeki eğlenme seviyesi arasındaki ilişkiyi belirlemek amacı ile yaptığımız çalışmamıza; SP tanısı almış 80 çocuk, sağlıklı 80 çocuk ve anneleri katılmıştır. Çocuklar 6-8, 9-10 yaş olarak iki gruba ayrılmış ve her gruba eşit sayıda 20 kız ve 20 erkek çocuk dâhil edilmiştir. Değerlendirmeler sonucunda; Sağlıklı çocukların SP'li çocuklara göre; fonksiyonel bağımsızlık düzeylerinin, toplam aktivite katılımlarının, sıklığının ve çeşitliliğinin daha yüksek olduğu, daha sosyal ve toplum temelli katılım sergiledikleri, daha fazla sayıda aktiviteye katılımı tercih ettikleri (p

Ulu H., İşle İlgili Üst Ekstremite Kas İskelet Sistemi Problemi Olan Ev Kadınlarında Kişi Merkezli Ergoterapi Eğitiminin Aktivite Performansı, Özür ve Stres Düzeyi Üzerine Etkisi, Uzmanlık Tezi, Ankara 2011, Çalışmanın amacı işle ilgili üst ekstremite kas iskelet sistemi problemi olan ev kadınlarının aktivite performansı, özür ve stres düzeylerini belirlemek ve kişi merkezli ergoterapi eğitiminin bu parametreler üzerindeki etkinliğini incelemektir. Karpal tünel sendromu/lateral epikondilit/omuz sıkışma sendorumu tanılarından herhangi birini almış 43 ev kadını çalışmaya dâhil edildi. Kişiler rastgele örnekleme yöntemiyle 2 gruba ayrıldı. 1. Gruba (n=20) klasik fizik tedavi programı (yüzeyel ısı, TENS, ultrason ve egzersiz) ve kişi merkezli ergoterapi eğitim programı uygulanırken, 2. Gruba sadece klasik fizik tedavi programı uygulandı. Her iki grupta tedavi öncesi ve tedavi sonrası aktivite performansı, performans memnuniyeti özür, stres ve ağrı değerlendirildi. Her iki grupta da tedavi sonrası ağrı özür ve stres düzeylerinde istatistiksel olarak anlamlı bir azalma, aktivite performansı ve performans memnuniyetinde de istatistiksel olarak anlamlı bir artma gözlendi (p

Bu çalışma ergonomik risk faktörleri ve çalışan fiziksel engelli kişilerin çalışma kapasiteleri ile ilgili sorunların yaşam kalitesine etkisini ortaya çıkarmak amacı ile yapılmıştır. Çalışma, şu ana kadar istihdam edilen, benzer işleri yapan ve en az bir yıldır çalışan 52 fiziksel engelli kişi üzerinde gerçekleştirilmiştir. Çalışmaya katılmayı kabul eden fiziksel engelli kişilerin işyeri ziyareti sırasında ayrıntılı hikayeleri alınmış ve demografik özellikleri kaydedilmiştir. Ergonomik risk faktörleri analizi olarak Ovako Çalışma Postürleri Analizi Sistemi (OWAS), Rapid Upper Limb Assessment (RULA) ve Genel Ergonomik Risk Analizi Kontrol Listesi kullanılmış ve kişiler geriye kalan değerlendirmeler için rehabilitasyon merkezine çağrılmıştır. Rehabilitasyon merkezinde ise J-TECH Çalışma kapasitesi değerlendirme ünitesinde kas gücü, çimdikleme gücü, kavrama gücü, kaldırma gücü değerlendirmesi yapılmış, kas kısalıkları ve hareket açıklıkları değerlendirilmiş, Minnesota Manipülasyon Hızı Testi uygulanmış ve SF-36 Sağlık Taraması ile yaşam kalitesi araştırılmıştır. İşyerinde ve merkezde yapılan tüm değerlendirmelerin sonuçlarından elde edilen veriler Spearman korelasyon testi ile karşılaştırılmıştır. Çalışmamıza yaş ortalaması 37.15± 9.66 olan toplam 12 kadın ve 40 erkek dahil edilmiştir. Çalışmaya katılan fiziksel engelli kişilerin çoğunluğunun yüksek riskli postürlerde çalışmakta olduğu, bunun da işle ilgili kas-iskelet sistemi rahatsızlıklarının oluşumunda risk olduğu belirlenmiştir. İşyerlerindeki bu yüksek risklerin yaşam kalitesinin sadece bazı parametreleri ile ilişkili olduğu gözlemlenmiştir. Yaşam kalitesi ile ilgili olarak SF-36 Sağlık Taraması Anketi ile karşılaştırıldığında, özellikle genel sağlık durumu algılaması ile birçok risk faktörü arasında ilişki olduğu belirlenmiştir (p< 0.05). Ayrıca, genel sağlığın aslında fiziksel fonksiyon kadar sosyal fonksiyondan da etkilendiği belirlenmiştir. Bu çalışma ile yaşam kalitesinin algılanmasında parmak ucu kuvveti, kavrama kuvveti, kaldırma kuvveti ve üst ekstremite gücünün önemi gösterilmektedir. Gerek ince motor fonksiyon gerekse kavrama gücü ve kaldırma gücü ile genel sağlık durumu algılaması arasında ilişki bulunmuştur (p< 0.05). Çalışmamıza katılan kişilerin ince kavramaları ilgilendiren işlerde çalışmaları onların genel sağlık, fiziksel rol ve enerji/canlılık algılamalarını etkilemiş görülmektedir. Bu çalışma sonunda elde edilen sonuçlar, engelli kişilerin çalışma sırasındaki verimliliklerinin ve memnuniyetlerinin artırılması ve çalışma kapasitesi ile ilgili risk faktörleri konusunda işverenlerin farkındalığının artırılmasına ışık tutması, dolayısıyla da ülke ekonomisine katkıda bulunması açısından önemlidir. The purpose of this study was to investigate the effects of ergonomic risk factors and the problems of functional capacity on quality of life of people with physical disability. This study is done on 52 people with physical disability who has employed at least one year ago and who are doing similar jobs. People who accepted to be involved in the study have been visited at work and detailed history and demographical properties have been obtained. Ergonomic risk factors have been analyzed with Ovako Working Posture Analysis System (OWAS), Rapid Upper Limb Assessment (RULA) and General Ergonomic Risk Analysis Control List. All other assessments have been conducted at rehabilitation center which included muscles strength, pinch strength, grip strength, lifting strength done at J-TECH computerized functional capacity assessment unit, muscle tightness and range of motion evaluation, Minnesota Dexterity Test and quality of life assessed by SF-36 Health Survey. Results of all assessments which have done at workplace or rehabilitation center have been correlated by Spearman correlation test. Total 12 women and 40 men included in the study whose average age is 37.15± 9.66. Most of the participants have been found to work at high risk postures and this give rise to work-related musculoskeletal disorders. High risk at work areas has been observed to be related to some parameters of quality of life. When compared with quality of life which is investigated by SF-36 Health Survey, general health status perception is found to be related by many risk factors (p< 0.05). In addition to, general health perception is found to be affected by social function as much as physical function. This study shows the importance of pinch strength, grip strength, lifting strength and upper extremity strength in perception of quality of life. Relationship has been occurred between fine motor function and also lifting and grip strength and general health status perception (p< 0.05). The work of participants including fine motor movements has been found to affect the perception of general health, physical role and energy/ vitality. The results of this study are of great importance that increases productivity and satisfaction of people with physical disability and increase the awareness of the employers about the functional capacity related ergonomic risk factors, so affecting the country's economy positively. 138

Bu çalışma Multipl Skleroz'un farklı tiplerinde uygulanan ergoterapinin etkinliğini araştırmak ve karşılaştırmak amacıyla planlandı. Çalışmamıza İstanbul Üniversitesi Fizik Tedavi ve Rehabilitasyon Yüksekokulu İş ve Uğraşı Tedavi Ünitesine başvuran 15'i Benign tip (BMS), 18'i Relapsing Remitting tip (RRMS) ve 21'i Progresif tip (PMS) Multipl Skleroz'lu 56 hasta alındı. Bu hastaların özürlülük seviyelerini belirlemek için Genişletilmiş Özürlülük Durum Skalası (Expanded Disability Status Scale-EDSS), motor yeteneklerini belirlemek için Rivermead Mobilite İndeksi (Rivermead Mobility Index-RMI) ve 9 delikli Peg Testi, kognitif düzeylerini belirlemek için LOTCA (Loewenstein Occupational Therapy Cognitive Assesment ) test materyali, Günlük Yaşam Aktivitelerindeki bağımsızlık seviyeleri için Fonksiyonel Bağımsızlık Ölçümü (Functional Independence Measurement-FIM) ve yaşam kaliteleri için Kısa Form 36 (Short Form 36- SF 36) kullanıldı. Olguların tümü ilk değerlendirmeden geçtikten sonra bireysel ihtiyaçlarına yönelik ergoterapi programı belirlenerek 12 hafta süreyle haftanın 2 günü, 1 saatlik seanslarla uygulandı. Uygulanan ergoterapi programı sonrası MS' in farklı tipleri için karşılaştırma yapılarak tedavinin etkinliğine bakıldı. Çalışmanın sonucunda olguların mobilite durumlarını ölçen Rivermead Mobilite İndeksi tedavi sonrası Benign MS grubunda en az olmakla birlikte her 3 grupta da anlamlı düzeyde artış gösterdi. Günlük yaşam aktivitelerinin kalitesini değerlendirmek için kullanılan FIM skalasının toplam skorunda BMS, RRMS ve PMS gruplarının üçünde de anlamlı değişimler oldu. LOTCA testi toplam sonuçları 3 grupta da tedavi sonrası anlamlı düzeyde artış gösterdi. Kognitif yeteneklerdeki bu düzelmeler PMS grubunda en fazla olmakla birlikte bu artış gruplar arası farklı olarak bulunmadı. Tüm gruplarda tedavi sonrası 9 delikli peg testinin sağ ve sol el için toplama ve yerleştirme testinde ileri derecede anlamlı düzelmeler görüldü. Düzelmedeki bu fark benign grupta en az olmakla birlikte fark gruplar arası anlamlı bulunmadı. SF-36'nın fiziksel komponent skalası 3 grupta da tedavi sonrası anlamlı değişiklikler gösterdi. Gruplar karşılaştırıldığında değişikliğin RRMS grubunda diğer iki gruba göre anlamlı derecede farklı olduğunu söyleyebiliriz. 3 grupta da tedavi sonrası SF-36'nın mental komponent skalasında anlamlı değişiklikler gözlendi. Bu değişiklik gruplar arası farklı bulunmadı. Tüm bu sonuçlar doğrultusunda ergoterapinin rehabilitasyon programında önemli yerinin olduğunu, MS hastalığının bu 3 tipi için de etkin olduğunu ve gruplar arasında ergoterapinin etkinliği açısından büyük farklar olmadığını söyleyebiliriz.Anahtar Kelimeler: Multipl Skleroz, Ergoterapi, Kognitif Bozukluklar, Günlük Yaşam Aktivitesi, Yaşam Kalitesi This study is planned with the aim to examine and compare efficacy of ergotherapy applied in different types of Multiple Sclerosis. Our study comprise 56 patients with Multiple Sclerosis who applied to Occupational Therapy Unit in Istanbul University School of Physical Therapy and Rehabilitation, including 15 with Benign type (BMS), 18 with Relapsing Remitting type (RRMS) and 21 with progressive type (PMS). Expanded Disability Status Scale (EDSS) was used to identify disability levels of these patients, Rivermead Mobility Index (RMI) and 9-hole Peg test to identify their motor skills, LOTCA (Loewenstein Occupational Therapy Cognitive Assessment) test materials to identify their cognitive levels, Functional Independence Measure (FIM) to identify their independence levels in their Activities of Daily Living and Short Form 36 (SF-36) to assess their quality of life. Following assessment of all the cases, a suitable ergotherapy program was ascertained for their individual needs and applied for 2 days per week during a period of 12 weeks. After the ergotherapy program applied, efficacy of the therapy was observed through comparison between different types of MS. At the end of the study, the Rivermead Mobility Index which measures mobility status of cases displayed a significant increase in all of the 3 groups, although this increase was the least in Benign MS group after the therapy. Significant changes were observed in BMS, RRMS and PMS groups in terms of overall score of FIM scale which is used to assess quality of daily life activities. Total results of LOTCA test displayed a significant level of increase in all of the 3 groups after the therapy. These improvements in cognitive skills were at the highest level in PMS group, whereas the increase was not found out to be different between the groups. Advanced level of significant improvements were observed in all the groups in collecting and placing test for left and right hands in scope of 9-hole peg test after the therapy. This difference in improvement was not found significant between the groups, though being the least in Benign group. Physical component scale of SF-36 indicated significant changes in all of the 3 groups after the therapy. When the groups are compared, we can conclude that the change is significantly different in RRMS compared to the other two groups. Significant changes were observed in mental component scale of SF-36 in all of the three groups after the therapy. This change was not found different between the groups. In parallel with all these results, we can conclude that ergotherapy has an essential status in rehabilitation program, it is efficient for all of the 3 types of MS disease, and there are not major differences between the groups in terms of efficacy of ergotherapy.Key words: Multiple Sclerosis, Ergotherapy, Cognitive Impairment,Activity of Daily Living, Quality of Life 75

Çalışmamızın amacı, oyun tedavisinin etkinliğini zihinsel özürlü çocuklarda ortaya koymaktır. Bu amaçla özel bir eğitim kurumuna devam etmekte olan, 3-6 yaş arası 40 zihinsel özürlü çocuk çalışmaya dahil edildi. Çocuklar deney ve kontrol grubu olmak üzere iki gruba ayrıldı. Deney grubuna, klasik iş ve uğraşı tedavisi - fizyoterapi ile birlikte oyun tedavisi uygulandı. Kontrol grubuna ise klasik iş ve uğraşı tedavisi - fizyoterapi programı uygulandı. Tedaviden önce çocukların demografik bilgileri kaydedildi ve her bir çocuğa Oyun Hikayesi Görüşmesi (OHG), Okul Öncesi Oyun Davranış Skalası (OÖODS), WeeFIM Pediatrik Fonksiyonel Bağımsızlık ölçümü, Ayres Güney Kaliforniya Duyu Bütünlüğü Alt Teştleri, Dokuz Delikli Peg Test, Bruininks- Oseretsky Motor Yeterlilik Testi - Kısa Form (BOMYT) uygulandı. İlk değerlendirme sonuçları doğrultusunda belirlenen ihtiyaçlara göre her çocuk için ayrı ayrı tedavi programı uygulandı. 12 hafta süren (haftada 4 seans) bu tedavi sonrasında, tedavi öncesi uygulanan testler tekrarlandı. Yapılan istatistiksel analiz ile tüm testlerde (Oyun Hikayesi Görüşmesi, Okul öncesi Oyun Davranış Skalası, WeeFIM Pediatrik Fonksiyonel Bağımsızlık ölçümü, Ayres Güney Kaliforniya Duyu Bütünlüğü Alt Testleri, Dokuz Delikli Peg Test, Bruininks- Oseretsky Motor Yeterlilik Testi- Kısa Form) oyun tedavisinin etkinliği kanıtlandı (p

ÖZET Yaman, E. Bilgisayar Kullanıcılarında Farklı Koruyucu Fizyoterapi Yaklaşımlarının Etkinliğinin İncelenmesi, Hacettepe Üniversitesi İş Uğraşı Tedavisi Programı Yüksek Lisans Tezi, Ankara, 2004. Araştırmamız bilgisayar kullanıcılarında, çalışma alanlarının ve posîürlerinin, objektif ve sübjektif verilerin 3 farklı koruyucu fizyoterapi yaklaşımıyla incelenip sonuçlarının karşılaştırılması amacıyla planlandı. Çalışma Meteoroloji Genel Müdürlüğü'nde 90 bireyle gerçekleştirildi. Gruplar; meslek, cinsiyet, yaş ve iş özellikleri dikkate alınarak teorik pratik uygulama (TPU), görsel teorik uygulama (GTU) ve yazılı teorik uygulama (YTU) grupları olarak belirlendi. Bireyler program öncesinde ve 3 ay sonrasında Minnesota Ergonomik Analiz Formu, NîOSH Buigu İzleme Formu, OSHA Bilgisayar iş İstasyonu Kontrol Listesi, NİOSH Genel Ergonomik Risk Analiz Kontrol Listesi, RULA, Manuel Kas Testi, Kavrama Kuvvetleri, Normal Eklem Hareketi, Kas Kısalığı ve program sonrasında Egzersiz Memnuniyet Anketi de eklenerek değerlendirildi. Programlar çok faktörlü koruyucu yaklaşımlarla hazırlandı. Değerlendirme sonuçlarına göre TPU grubunda anlamlı ve olumlu gelişmeler elde edildi (p

Boşnak M., İnme sonrası depresyonun; yaşam kalitesi ve günlük yaşam aktivitelerine etkilerinin araştırılması. Hacettepe Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Fizik Tedavi Rehabilitasyon Programı Uzmanlık tezi, Ankara 2003. Bu çalışmanın amacı; nöroloji servisinde inme tanısıyla yatırılarak izlenen ve depresyon tanısı konulan hastaların 1. ve 3. Ayda depresyonlarında olan değişiklikliklerle günlük yaşam aktiviteleri ve yaşam kalitesi arasındaki ilişkinin araştırılması amacıyla planlanmıştır. Hastalar 'Diagnostic Statistical Manual Mental Disorders - IV (DSM-IV) kriterlerine göre Psikiyatrist tarafından değerlendirilmişlerdir. Hastalardaki depresyonun seviyesini belirlemek için Montgomery Asberg Depresyon Ölçeği (MADÖ) uygulanmıştır. Yaşam kalitesi Nottingham Sağlık Profili (NSP) ile, günlük yaşam aktiviteleri Barthel İndeksi (Bİ) ile değerlendirilmiştir. Hastalar 3. ayda kontrole çağrılarak MADÖ, NSP, Bİ ölçekleri uygulanmıştır. Hastaların % 83'ü depresyon tanısı almıştır. 20 hasta depresyon tanısı almıştır, hastaların 2' si kontrole gelmediği için çalışma 18 hasta ile tamamlanmıştır. Bir hasta (%4.2) majör, 19 hasta (% 79,1) minör depresyon tanısı almıştır. Çalışmamızda GYA ve yaşam kalitesi, GYA ve depresyon arasında belirgin bir korelasyon bulunmuştur (p< 0,05). Depresyon ve yaşam kalitesi arasında bir korelasyon bulunamamıştır. Depresyon ile yaşam kalitesi ölçeği alt kategorilerinden sadece Fiziksel Aktivite ile korelasyon bulunmuştur. Sonuç olarak; depresyon ile GYA arasında, GYA ile yaşam kalitesi arasında belirgin bir korelasyon bulunmaktadır. Akut dömende inme hastalarındaki depresyon yaşam kalitesinin alt kategorisi Fiziksel Aktivite üzerine olumsuz etkileri olduğu gözlenmiştir. Anahtar kelimeler: depresyon, yaşam kalitesi, günlük yaşam aktiviteleri, inme Boşnak M., The effects of poststroke depression on activities of daily living and quality of life with time. Hacettepe University of Health Sciences, Physical Therapy and rehabilitation Programme Master Thesis, Ankara, 2003. The purpose of this study was to evaluate the affects of poststroke depression on activities of daily living (ADL) and quality of life (QOL) with time. Stroke patients admitted to Haccettepe University, underwent psychiatric and neurophysiologic assesment. The psychiatric assement was done by psychiatrist, based on Diagnostic Statistical Manual Mental Disorders - IV (DSM-IV) criteria. The severity of depressive symptoms were assesed with Montgomery Asberg Depression Rating Scale (MADRS), ADL with Barthel Index and QOL with Nottingham Health Profile (NHP). Patients assesed two times at 1 and 3 months after stroke. Depression was diagnosed at 20 patients, 2 of them didn't participate to control at least 18 patients ( 10 women and 8 men, 63.78 ± 10.07) included the study. 1 patient (%4.2) major depression, 19 (% 79,1) minör depression. We found significant correlation between depression and ADL, ADL and QOL, depression and NHP subgroup Physical Activity (PA) with time (p < 0.05). We couldn't find any correlation between depression and quality of life at acute period of stroke. Inconclusion, there is a signifcant correlation between depression and ADL, ADL and quality of life. At acute period of stroke depression has an effect on only quality of life subgroup Physical Activity. Key Words: poststroke depression, quality of life, activities of daily living, stroke 66

ÖZET Tural, E., Okul Öncesi Dönemdeki Mental Retarde Çocuklarda Dört Farklı Değerlendirme Yönteminin Karşılaştırılması, Hacettepe Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü, İş ve Uğraşı Tedavisi Programı Uzmanlık Tezi, Ankara, 2002. Okul Öncesi Dönemdeki Mental Retarde Çocuklarda, Fonksiyonel Bağımsızlık Ölçümü (WeeFIM), Kaba Motor Fonksiyon Ölçümü (GMFM), Çocukta Özür Değerlendirme Envanteri (PEDI) ve Denver-II Gelişim Tarama Testinin karşılaştırmasını yaparak bu çocuklarda testlerin ayrı ayrı kullanım avantaj ve/veya dezavantajlarını analiz etmek amacıyla planlanan bu çalışma, 19dokuz Mayıs Üniversitesi Zihin Engelli Çocuklar Eğitim, Uygulama ve Araştırma Merkezinde yapılmıştır. Çalışmaya katılan MR olgunun yaş ortalamaları 46.24±22.57 ay' dır. Olguların öncelikli olarak demografik verileri kaydedilmiştir, sonra her bir olguya ayrı ayrı aşağıdaki testler; Çocuklar İçin Fonksiyonel Bağımsızlık Ölçümü (WeeFIM), Kaba Motor Fonksiyon Ölçümü (GMFM), Çocukta Özür Değerlendirme Envanteri (PEDI) ve Denver-II Gelişimsel Tarama Testi uygulanmıştır.Bu testlerin birbirleri ile olan ilişkilerini incelemek amacıyla Korelasyon analizi yapılmıştır. Çalışma sonucunda testlerin alt bölümleri arasındaki ilişkiler istatistiki olarak anlamlıdır (p

ÖZET Karakaya G., Hemiplejik Hastalarda Unilateral Görsel Uzaysal İhmal ve Kognitif-Algılama Fonkisoyn Bozukluklarının Günlük Yaşam Aktivitelerine Etkisi, Hacattepe Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü, İş ve Uğraşı Tedavisi Programı Uzmanlık Tezi, Ankara 2002. Bu çalışma serebrovasküler olay (SVO) geçiren olgularda, unilateral görsel-uzaysal ihmali ve kognitif-alg ilama fonksiyon bozukluklarını kapsamlı değerlendirerek, günlük yaşam aktivitelerine (GYA) olan etkilerini incelemek amacıyla planlanmıştır. Çalışmamıza Ankara Fizik Tedavi ve Rehabilitasyon Eğitim ve Araştırma Hastanesinde yatmakta olan 40 hemiplejik olgu alınmıştır. Deney grubuna unilateral görsel-uzaysal ihmal için Davranışsal Dikkatsizlik Testi (DDT) alt testleri, Duyu-Algı-Motor bütünlüğü (DAM) için Ayres Güney Kalifomia Duyu Bütünlüğü Testi'nin alt testleri, kognitif fonksiyonlar için Loewenstein iş ve Uğraşı Tedavisi Kognitif Değerlendirme (Loewenstein Occupational Therapy Cognitive Assessment-LOTCA) alt testleri ve Günlük Yaşam Aktiviteleri (GYA) için Fonksiyonel Bağımsızlık ölçüm (FİM) testleri kullanılmıştır. Değerlendirmeler sonunda unilateral görsel-uzaysal ihmali olan ve olmayan grubun farklılıkları karşılaştırılmış ve testler arası ilişkiler incelenmiştir. Çalışmanın sonucunda sağ hemisfer lezyonu sonucu hemiplejik olgularda, unilateral görsel-uzaysal ihmal daha yüksek oranda görülmüştür (%42,5). Unilateral görsel-uzaysal ihmali olan olguların GYA'deki bağımsızlık düzeyleri daha düşük bulunmuştur (t= -4.18, p