Search

Iako se emocionalni registri često zanemaruju u evaluaciji konceptualnih projekata, ovaj članak tvrdi da je, primjerice u slučaju projekta Janez Janša, koji se služi strategijom subverzivne afirmacije, upravo njegova afektivna ambivalentnost ono što ga čini relevantnim i u umjetničkom i u političkom smislu. Mijenjanje imena trojice umjetnika u ime identično imenu političkog dinosaura Janeza Janše dovelo je do kompleksnih reakcija njihovih obitelji, prijatelja i umjetničkog konteksta kojem pripadaju. Te afektivne reakcije duboko su relevantne za razumijevanje ovog projekta, koji istovremeno želi i ne želi biti umjetnički, odnosno realizira se kroz vlastitu neodlučivost u tom smislu., Although emotional registers are often disregarded when it comes to the evaluation of conceptual projects, this article claims that, in the case of the Janez Janša project, which engages procedures of subversive affirmation, it is precisely its affective ambivalence which makes it relevant both artistically and politically. The name change of three artists to the name identical with the name borne by one of Slovenian political dinosaurs, Janez Janša, brought about complex reactions of their families, friends and the artistic context in which they operate. Those affective reactions are deeply relevant for the understanding of this project, which simultaneously attempts and refuses to present itself as artistic; in other words, it articulates itself through its own ambivalence.

A review of Ramsay Burt's Ungoverning Dance: Contemporary European Theatre Dance and the Commons.

This article engages with conceptual constellations which allow a contemporary postdramatic theatre production, specifically Socìetas Raffaello Sanzio’s theatrical series Tragedia Endogonidia (2002 – 2004) to be regarded as a tragedy or a series of tragedies. Particular emphasis is given to the role of fear in understanding Tragedia Endogonidia as a tragedy. My claim is that Tragedia Endogonidia contributed to the modification of contemporary understanding of tragedy to, at the same time, a more abstract and a more explicitly material one, where the anchoring of the tragic into a concrete human destiny and the resolution of a plot is replaced by “plotting of the sensorial” or “plotting of the image”, driven by anticipation directly related to an unspecified feeling of discomfort and fear., Ovaj se članak bavi konceptualnim konstelacijama pod kojima možemo analizirati suvremenu postdramsku kazališnu predstavu, konkretno kazališnu seriju Tragedia Endogonidia (2002 – 2004) kazališne skupine Socìetas Raffaello Sanzio kao tragediju ili niz tragedija, sa specifičnim naglaskom na ulozi straha u razumijevanju Tragedije Endogonidije kao tragedije. Smatram da je Tragedia Endogonidia doprinijela promjeni suvremenog razumijevanja tragedije prema onom, u isto vrijeme apstraktnijem i eksplicitnije materijalnijem, gdje je sidrenje tragičnog u konkretnoj ljudskoj sudbini i razrješenje kroz zaplet zamijenjeno “zaplitanjem senzorijalnog” ili “zaplitanjem slike”, realizirano anticipacijom povezanom s neodređenim osjećajem neugode i straha.

A review of Gerald Siegmund's book Jérôme Bel: Dance, Theatre, and the Subject

UB In your first piece , Nom donne par l'auteur (1994), objects are forming sentences and statements, aided by performers. The lack of human body movement forces us to focus on the movement of obje...

Rad je posvećen analizi opusa Damira Bartola Indoša, te njegovoj proizvodnji autorske persone koja balansira na mobilizaciji mehanizama istinitosti i autentičnosti izvanjske samom radu, kako bi ih ponovo proizvela unutar njega. “Nedostatak profesionalizma”, te supstitucija estetskog etičkim pritom postaje namjerna odluka koja zbunjuje naše kategorijalne aparate.

Polazeći od Barthesove definicije neutralnosti kao strukturalnog pojma, kao promjene u modulaciji koja dovodi u pitanje opozicijsku strukturu značenja i teži suspenziji konfliktualnog temelja diskursa, tekst se bavi temeljnim paradoksom predstave Jérôme Bel, Jérômea Bela. Ključno pitanje Belove predstave, pitanje značenjskih potencijala tijela oblikuje se kroz aktivaciju pojma neutralnosti. Bel se pita kako tijelo može značiti tako da se sadržaj tog značenja povlači pred procesima proizvodnje značenja i pred razotkrivanjem značenjskih mehanizama. Kako tijelo može posredovati “neutralnost”, kako značenje može biti neutralizirano? Moja analiza pokazuje da je riječ o kompleksnoj igri – dok tvrdi da pokušava reprezentirati nulti stupanj značenja, Belov se rad zapravo poigrava s procesima reprezentacije, razotkrivajući njihove mehanizme. Snaga neutralnog suprotstavlja se reprezentaciji. Ne radi se o tome da elementi koje Bel odabire ne mogu biti percipirani kao neutralni, a da bi neki drugi elementi to mogli biti, već da neutralno ili nulti stupanj ne mogu nikada biti dovoljno neutralni, dovoljno nulti. Neutralnost uvijek proizvodi želju i prostor za još više suptilnosti, još manje ekspresivnosti i manje vidljivosti. Neutralno je pojam u kretanju. Ali pokušaj njegove reprezentacije proizvodi tenziju odnosno aktivira koreografske mehanizme između te dvije pozicije (neutralnosti i njegove nemogućnosti) koji postaju pravi objekti izvedbe.