Search

Background: Hepatitis B is considered to be the lst indication for liver transplantation in Turkey. We present our experience about prophylaxis of Hepatitis B viruses after liver transplantation in single centre. Material and Methods: During the period 2004-2007, 64 cases with Hepatitis B cirrhosis underwent liver transplantation at Florence Nightingale Hospital. The patients with pre- operative HBV-DNA positive have taken high dose of Hepatitis B immunoglobulin while low dose of Hepatitis B immunoglobulin was given to the patients with pre –operative negative HBV DNA. Results: Recurrence of Hepatitis B occured in two patients who recieved low dose Hepatitis B immunoglobulin, but no recurrence was encountered in patients recieved high dose. Conclusion: High dose of Hepatitis B immunoglobulin is safe and effective in prevention HBV recurrence in HBV DNA positive patients, while low dose of Hepatitis B immunoglobulin, carries the acceptable risk for HBV DNA negative patients as well as carries easy application, cost advantage and low side effects., Amaç: Ülkemizde karaciğer transplantasyonu endikasyonları içinde, Hepatit B virüse bağlı karaciğer sirozu birinci sırada yer almaktadır. Bu makalede Hepatit B virüs profilaksisi açısından merkezimizde uygulamı ş olduğumuz algoritmayı ve sonuçlarını rapor ediyor aynı zamanda da transplantasyon sonrası Hepatit B virüs profilaksisi hususundaki tartışmalara değinmek istiyoruz. Gereç ve Yöntem: 2004-2007 yılları arasında kliniğimizde Hepatit B virüs pozitif karaciğer sirozlu toplam 64 hastaya karaciğer transplantasyonu uygulanmış olup profilaksi için bu hastalardan preoperatif Hepatit B virüs-DNA pozitif olanlara yüksek dozda hepatit-B immunglobulini (HBIg), negatif olanlara ise düşük dozda Hepatit- B immunglobulini uygulanmıştır. Bulgular: Düşük dozda Hepatit- B immunglobulini ile profilaksi yapılan 2 hastada Hepatit B virüs nüksü gelişmiş olup yüksek dozda profilaksi uygulanan gurupta hiç nüks gözlenmemiştir. Sonuç: Hepatit B virüs-DNA pozitif olan hastalarda daha yüksek dozda HBIg uygulanması, etkin ve güvenilir bir yöntemdir. Preoperatif Hepatit B virüs-DNA negatif hastalarda ise düşük doz da HBIg uygulamasının nüks riski açısından kabul edilebilir, uygulama, maliyet, yan etkiler bakımından ise daha avantajlı bir profilaksi yöntemi olduğu kanaatindeyiz.

BACKROUND: The aim of this study is to identify the preoperative variables associated with prediction of intraoperative blood transfusion as well as analyze the influence of intraoperative blood transfusion on postoperative outcomes. MATERIALS and METHOD: Between June 2004 and May 2006 a total of 81 liver transplantation (16 CDLT, 65 LDLT) were performed on 81 patients (56 male and 25 female) who had end stage liver at our hospital. The patients were split in two groups, as similar previous studies. High transfusion group (HTG) (>4 RBC) was compaired againts the low transfusion group (LTG) (< 4RBC). Univariate analysis was performed with the independent student's t- test for quantitative variables and chi-square test was used for qualitative variables after data categorization and calculation. RESULTS: The mean transfused units of red blood cell (RBC) was 5.41. Patient's age, availabity of HCV and elevated Child score had significance for intraoperative blood transfusion requirement. Postoperative mortality and reoperation rate had significantly elevated in HTG patients also HTG patients had more infectious. CONCLUSION: We concluded that high blood transfusion has major effect on posttransplant complications and postoperative mortality Key words: Liver transplantation, Blood transfusion, Postoperative outcomes, AMAÇ: İntraoperatif kan transfüzyon ihtiyacı üzerindeki preoperatif hasta karekteristiklerinin etkisini araştırmak ve aynı zamanda kan transfüzyonunun postoperatif mortalite ve morbiditeye etkilerini değerlendirmek. MATERYAL ve METOD: Haziran 2004 ile Mayıs 2006 tarihleri arasında kliniğimizde son evre karaciğer hastalığı olan 16'sı kadaverik ve 65'i canlıdan olmak üzere toplam 81 hastaya karaciğer transplantasyonu uygulandı. Hastalar daha önceki çalışmalarda olduğu gibi 2 gruba ayrıldı). Yüksek transfüzyon yapılmış gurup (YTG) (>4 ünite eritrosit süspansiyonu) ve düşük transfüzyon yapılmış gurup (DTG) (

ÖZET Nonalkolik steatohepatit (NASH) sık olarak karşımıza çıkan, sınıflaması, doğal seyri, patogenezi ve tedavisi konularındaki belirsizliklerin sürdüğü klinik bir sorundur. Karaciğerdeki yağlanmayı oluşturan başlıca nedenler; hepatositlere ulaşan yağ asidi miktarındaki artış, yağ asidi oksidasyonundaki azalma ve lipoproteinlerin sentez ya da sekresyonundaki azalmadır. Yağlanmaya neden olan bazı metabolik faktörlerin (diyabet, obezite, hipertrigliseridemi) dışında ikinci bir faktör veya faktörlerin de hepatoselüler nekroz ve bunu izleyen iltihabi infiltrasyon ve fibrozise neden olduğu düşünülmektedir. Karaciğerde demir birikiminin NASH'li hastalarda hepatoselüler hasarı ve fibrozisi arttıran bir faktör olduğu ileri sürülmüştür. Ancak kronik hepatitli hastalarda benzer sonuçlar alınması bu bulgunun NASH'e özgü olmadığını düşündürmektedir. Bu çalışmada NASH'li hastalarda doku demir birikimi düzeyi, biyokimyasal parametreler, serum demir parametreleri, karaciğer histolojisinin değerlendirilmesi ve bu bulguların kronik hepatitli hastaların bulgularıyla karşılaştırılması amaçlanmıştır. Bu çalışmaya NASH tanısıyla izlenen 25 hasta ve kronik viral hepatit tanılı 25 hasta alınmıştır. NASH tanısı biyopsi bulgularının uygunluğu, günlük alkol tüketiminin 30 gramdan az olması, viral ve otoimmun hepatit göstergelerinin negatif olmasına göre konmuştur. Kronik viral hepatit tanısı viral hepatit serolojisinin ve karaciğer biyopsisinin uygunluğu ile konmuştur. NASH'li hastaların ortalama ALT düzeyi (88.2 U/L), kronik hepatitli hastaların ALT düzeyinden (125 U/L)düşük gözükmekle beraber aradaki fark anlamlı değildi. Benzer durum AST düzeyi için de söz konusuydu (55 U/L'e karşılık 71 U/L). Hasta grupları arasında ALP, GGT ve globulin düzeyleri bakımından fark saptanmazken NASH'li hastaların albumin düzeyi daha yüksek bulundu. Serum demir düzeyi viral hepatitli hastalarda daha yüksek iken ferritin düzeyleri açısından fark saptanmadı. NASH'li hastaların 7'sinde hafif, 10'unda orta, 8'inde ağır derecede yağlanma vardı ve iltihabi infiltrasyon 24 olguda hafif, 1 olguda ağır düzeyde idi. Kronik viral hepatitli olgularda iltihabi infiltrasyon 11 olguda hafif, 11 olguda orta, 3 olguda ağırdı. Hepatik demir birikimi NASH'li hastaların hiçbirinde görülmezken, kronik viral hepatitli hastaların 5'inde hafif derecede saptandı. 17Bu bulgular demir birikiminin NASH'in patogenezinde spesifik bir rolünün olmadığını düşündürmektedir. Gerek NASH gerekse kronik viral hepatit olgularında demir birikiminin saptandığı toplumlarda hemokromatoz gen mutasyonlarının prevalansının yüksek olduğu, ülkemizde ise bu mutasyonlara oldukça seyrek rastlandığı göz önüne alınmalıdır. Bu nedenle NASH'li ve kronik hepatitli hastalarda demir birikimi ile hastalık aktivitesi arasındaki ilişkiyi değerlendirirken buna neden olabilecek başka faktörlerin birlikteliği de göz önünde bulundurulmalıdır. 18 SUMMARY Nonalcoholic steatohepatitis is an increasingly recognized chronic liver disease with controversies in its classification, natural history, pathogenesis and treatment. The main contributors to fatty liver are increased fatty acid production in hepatocytes, decreased oxidation of fatty acids and decreased synthesis or secretion of lipoproteins. In addition to the metabolic factors favoring steatosis (e.g. diabetes, obesity, hypertriglyceridemia), other factors were suggested to cause hepatocellular necrosis followed by inflammatory infiltrations and fibrosis. Hepatic iron overload is though to be a factor leading to hepatocellular damage and fibrosis in patients with NASH. However similar findings were detected in patients with chronic viral hepatitis and the specificity is controversial. In this study, hepatic iron overload, biochemical studies, serum iron parameters and liver histology were analyzed in the patients with NASH and also compared with those in the patients with chronic viral hepatitis. Twenty-five patients with NASH and chronic viral hepatitis were included. The diagnosis of NASH has been established by a consistent histology, absence of alcohol consumption more than 30 g per day and lack of markers of viral and autoimmune hepatitis. The diagnosis of chronic viral hepatitis was established by the presence of appropriate viral serology and a consistent histology. ALT level of the patient with NASH seemed to be lower than that in the patients with viral hepatitis but did not reach significance 88.2 U/L vs 125 U/L, (p>0.05). The same was true for AST level 55 U/L vs 71 U/L. While ALP, GGT and globulin levels were comparable, albumin level was higher in NASH group. Serum iron levels were higher in viral hepatitis group but ferritin levels were similar. For the patients with NASH, steatosis was mild in 7, moderate in 10 and severe in 8 patients and inflammatory infiltration was mild in 24, severe in 1. For the patients with chronic viral hepatitis, inflammatory infiltration was mild in11, moderate in 11 and severe in 3. While hepatic iron overload was not encountered in my patients with NASH, 5 patients with viral hepatitis had a mild iron accumulation. These findings suggest that iron overload does not have a specific role in the pathogenesis of NASH. It should be considered that the populations with a relatively higher hepatic iron overload in both NASH and chronic viral hepatitis have also a higher frequency of 19gene mutations of hemochromatosis. These mutations are very rarely encountered in our country. Therefore, before establishing a close relationship between hepatic iron overload and disease activity in NASH or viral hepatitis, the roles of confounding factors should be considered. 20 25