Search

Amaç: Gleason skoru (GS), prostat kanserinin agresifitesinin öngörülmesinde kullanılan en önemli parametrelerdendir. TRUS prostat biyopsisindeki Gleason skoru ile radikal prostatektomi sonrası belirlenen Gleason skoru arasında uyumsuzluk saptanabilir. Bu çalışmada TRUS-bx sonrası GS 3+3 prostat kanseri olan hastalarda radikal prostatektomi sonrası GS evre ilerlemesini öngörmede mp-MRG özellikleri ve PI-RADS V2’nin önemini araştırmayı amaçladık.Gereç ve Yöntemler: Hastanemizde Ocak 2016 ile Ocak 2020 yılları arasında TRUS-Bx sonrası GS 3+3 prostat kanseri saptanan ve robot yardımlı radikal prostatektomi (RARP) uygulanan hastaların verileri retrospektif olarak incelendi. Hastalar cerrahi sonrası evre ilerlemesi olan (Grup 1) ve olmayan (Grup 2) olmak üzere 2 gruba ayrıldı. Hastaların PSA seviyesi, hasta yaşı, prostat hacmi, PSA dansitesi, mp-MRG’deki indeks lezyon boyutu, PI-RADS versiyon 2 skorları değerlendirildi. Bulgular: Çalışmaya dahil edilen toplam 43 hastanın ortalama yaşı 63.7±7.1 yıl idi. Yirmi beş hastada (%58.1) cerrahi sonrası evre ilerlemesi gözlenmiştir. Final patoloji raporuna göre prostat kanseri evre ilerlemesi gözlenen ve gözlenmeyen hasta grubunda yaş, PSA dansitesi ve PIRADS V2 skoru istatistiksel olarak anlamlı bulundu (p˂0.05). Evre ilerlemesi PI-RADS versiyon 2 skoru 4 olan 8 hasta ve 5 olan 5 hasta olmak üzere toplam 13 hastada gözlendi. mp-MRG indeks lezyon boyutu her iki grup arasında istatistiksel anlamlı fark olmasa da evre ilerlemesi olan grupta daha büyüktü (12.15±4.3 vs 15.69±7.6). mp-MRG’de prostat dışı yayılım gözlenmeyen hiçbir hastada evre ilerlemesi yokken, prostat dışına yayılım rapor edilen sadece 3 hastada evre ilerlemesi rapor edildi.Sonuç: mp-MRG PIRADS v2 skorunun prostat kanseri evre ilerlemesinde önemli olduğunu saptadık., Objective: Gleason score (GS) is one of the most important parameters used in predicting the aggressiveness of prostate cancer. A discrepancy may be detected between the Gleason score in the TRUS prostate biopsy and the Gleason score determined after radical prostatectomy. In this study, we aimed to investigate the importance of mp-MRI features and PI-RADS V2 in predicting the progression of GS stage after radical prostatectomy in patients with GS 3+3 prostate cancer after TRUS-bx. Material and Methods: The data of patients who were diagnosed with GS 3+3 prostate cancer after TRUS-Bx and underwent robot-assisted radical prostatectomy between January 2016 and January 2020 were retrospectively analyzed. The patients were divided into 2 groups as with progressive (Group 1) and not (Group 2) after surgery. The PSA level, patient age, prostate volume, PSA density, index lesion size on mp-MRI, PI-RADS version 2 scores of the patients were evaluated. Results: The mean age of 43 patients included in the study was 63.7±7.1 years. Stage progression was observed in 25 patients (58.1%) after surgery. According to the final pathology report, age, PSA density and PIRADS V2 score were found to be statistically significant in the patient group with and without prostate cancer stage progression (p˂0.05). Stage progression was observed in a total of 13 patients, 8 patients with a PI-RADS version 2 score of 4 and 5 patients with a score of 5. Although the mp-MRI index lesion size was not statistically significant between the two groups, it was larger in the group with stage progression (12.15±4.3 vs 15.69±7.6). While there was no stage progression in any of the patients who did not show extra-prostate dissemination in mp-MRI, only 3 patients with extra-prostate spread were reported. Conclusions: We found that the mp-MRI PIRADS v2 score is important in prostate cancer stage progression.

Giriş: Bu çalışmada dirençli aşırı aktif mesane (AAM) hastalarında onabotulinumtoksin-A (BONTA) enjeksiyonu sonuçları sunulmaktadır. Gereç ve Yöntemler: 2013-2018 yıllarında dirençli AAM nedeniyle BONTA uygulanan hastalar retrospektif olarak taranıp kaydedildi. En az iki antimuskarinik ilacı 3 ay süreyle kullanmış olmasına rağmen fayda görmeyen ya da yan etkilerini tolere edemeyen hastalar dirençli AAM olarak tanımlandı. Hastalara ürodinamik ve/veya klinik olarak AAM tanısı kondu. Preoperatif ve postoperatif 2 hafta, 3 ay ve 6 ayda idrar analizi ve kültürü, postvoid rezidü idrar (PVR) ölçümü ve işeme günlüğü ve /veya semptom skorları ile değerlendirme yapıldı. İyileşme, tam kuruluk sağlanması veya semptomlarda >%50 düzelme olarak belirlendi. Tüm yan etkiler kaydedildi. Bulgular: 71 hastaya dirençli AAM tanısıyla detrüsör içi 100 Ü BONTA uygulandı. Ortalama hasta yaşı 33.5 idi (aralık: 21-86 yıl). İyileşme oranları üçüncü ayda %78.8 ve altıncı ayda %67.6 idi. Komplikasyonlar şu şekildeydi; yüksek PVR nedeniyle temiz aralıklı kateterizasyon (TAK, %12.6), mikroskobik geçici hematüri (%7.1) ve üriner enfeksiyon (%8.4). TAK başlanan hastaların tümünde 5 hafta içinde yüksek PVR değerleri normale döndü. Akut retansiyon ve sistemik yan etki görülmedi. Sonuç: Dirençli AAM hastalarında detrüsör içi 100 Ü BONTA enjeksiyonu etkili ve düşük komplikasyon oranları ile güvenli bir yöntem olarak kullanılmaya devam etmektedir., Objectives: To present the results of onabotulinumtoxin-A (BONTA) injections in patients with overactive bladder (OAB) resistant to medical therapy.Material and Methods: Patients who underwent BONTA injection due to resistant OAB between 2013-2018 were included in this retrospective study. Patients who have used at least two different antimuscarinic drugs for 3 months and not improved or cannot tolerate side effects are identified as resistant OAB. The diagnosis of OAB was made by urodynamic study and/or by clinical findings. All patients were evaluated with urinalysis and urine culture, post-void residual urine measurement (PVR) and voiding diary, and/or symptom scores preoperatively and postoperatively at 2 weeks, 3 months and 6 months. Improvement was determined as continence or> 50% improvement in symptoms. All side effects were recorded.Results: 71 resistant OAB patients underwent intradetrusor 100 U BONTA injection. Mean patient age was 33,5 years (range:21-86). Improvement rates were 78,8% at 3 months and 67,6% at 6 months. Complications were as follows; clean intermittent catheterization (CIC) due to high PVR (12,6%), microscopic transient hematuria (7,1%), and acute cystitis (8,4%). High PVR values returned to normal within 5 weeks in all patients who underwent CIC. Systemic side effects or acute urinary retention did not occur. Conclusion: Intradetrusor injection of 100 U BONTA continues to be used as an effective and safe treatment method in patients with resistant OAB.

IntroductionThe prevalence of bladder cancer in children and young adults is less than 1%. There is not enough evidence about clinical behavior of bladder cancer in younger patients. Our aim in this study; To evaluate the clinical behaviour and histopathological features of bladder tumors in patients under 40 years old in our clinic. Histopathology, anatomical topography, stage, grade, treatment, risk factors, tumor recurrence, progression and mean follow-up times were recorded.Material and methodsThe clinical and histopathological data of the patients who were operated in our clinic between 2000-2020 with the diagnosis of bladder neoplasia were analyzed retrospectively. ResultsA total of 88 patients were included in the study. When histopathological results were evaluated, 51.1% of patients were reported to be malignant. Papillary urothelial carcinoma was the most common subtype of urotelial carcinoma. There was Ta tumor in 97.7%, low grade tumor in 95.3% of patients with transitional cell bladder cancer. When we consider all of the patients, the recurrence rate was 23.8%, and the progression rate was 14.2%.ConclusionBladder tumors diagnosed at young age tend to be at a low pathological stage and have relatively low recurrence, progression rates. Therefore; more conservative approaches should be preferred in patients in this age group and should be followed up closely after treatment., Amaç: Mesane kanserinin çocuklarda ve genç eriskinlerde görülme prevalansı ise %1’den azdır. Genç populasyonda görülen mesane kanserinin klinik davranışıyla ilgili literatürde yeterli kanıt bulunmamaktadır. Bu çalışmadaki amacımız; kliniğimizde 40 yaş altındaki hastalarda görülen mesane tümörlerinin klinik seyrini ve histopatolojik özelliklerini değerlendirmekti.Gereç ve Yöntemler2000-2020 yılları arasında kliniğimizde mesane neoplazisi tanısı alarak opere edilmiş hastaların klinik ve histopatolojik verileri retrospektif olarak incelendi. Tümörün histopatolojisi, anatomik topografisi, evresi, derecesi, hastaya uygulanan tedavi, risk faktörleri, tümör rekürrensi, progresyonu ve ortalama takip süreleri kayıt altına alındı.BulgularÇalışmaya toplam 88 hasta dahil edildi. Histopatolojik sonuçlar değerlendirildiğinde hastaların %51.1’inin malign raporlandığı gözlendi. Papiller ürotelyal karsinoma ise en sık gözlenen ürotelial karsinoma alt tipi olarak dikkat çekti. Değişici epitel hücreli mesane kanseri olan hastaların %97.7’sinde Ta, %95.3’ünde düşük dereceli tümör mevcuttu. Tüm hastalar gözönüne alındığında nüks oranı %23.8, progresyon oranı ise %14.2 olarak hesaplandı.Sonuç Genç yaşta teşhis edilen mesane tümörleri düşük patolojik evrede olma eğilimindedir ve nispeten düşük nüks, progresyon oranları vardır. Bu nedenle; bu yaş grubundaki hastalarda daha konservatif yaklaşımlar tercih edilmeli ve tedavi sonrası yakın bir şekilde takip edilmelidir.

Objectives: Hemorrhage requiring blood transfusion is one of the most feared complications for partial nephrectomy and its frequency is around 5%. Various hemostatic agents have been developed to control bleeding in the renal parenchyma. In our clinic, we use rolled oxidized cellulose bolster (Surgicel®) as a hemostatic agent. The aim of this study is to define the clinical data of patients and changes in postoperative computed tomography images who underwent open partial nephrectomy due to a mass in the kidney.Material and Methods: The records of 41 patients who underwent open partial nephrectomy due to renal mass in our clinic between January 2016 and December 2019 were reviewed retrospectively. According to the preoperative dynamic contrast abdominal computed tomography, the side of the tumor, its size, localization, appearance, and its relationship with the collecting system were examined. Dynamic contrast abdominal computed tomography was performed to assess residual renal parenchymal change at the postoperative 3rd month. Results: The mean age of the patients was 54.9±11.44 (31-77). Nineteen (46.35%) of the patients were female and 22 (53.65%) were male. The tumor was most frequently located in the lower pole (n:16; 39.02%) and all of the malignant masses (n:33; 80.49%) were renal cell carcinoma. Postoperative computed tomography was applied to a total of 33 patients. The most common image characteristic was the parenchymal defect (n:14; 42.42%), while the second most common was the dense cyst (n:9; 27.27%) and the third was the chronic collection (n:3; 9.09%). Intraoperative Surgicel® was used in all patients, but only 3 (9.09%) patients had surgical material.Conclusion: It is important to know the postoperative changes of hemostatic agents used after partial nephrectomy and the associated image characteristics. Because these changes may be complicated with outcomes such as postoperative tumor recurrence or abscess., Amaç: Kan transfüzyonu gerektiren hemoraji, parsiyel nefrektomi için en korkulan komplikasyonlardandır ve sıklığı %5 civarındadır. Böbrek parankimindeki kanama kontrolü amacıyla çeşitli hemostatik ajanlar geliştirilmiştir. Kliniğimizde hemostatik ajan olarak yuvarlanmış oksitlenmiş selüloz destek (Surgicel®) kullanmaktayız. Bu çalışmanın amacı, böbrekte kitle nedeniyle açık PN uygulanan ve intraoperatif Surgicel® kullanılan hastaların klinik verilerini ve postoperatif bilgisayarlı tomografi görüntülerindeki değişiklikleri anlatmaktır.Gereç ve Yöntemler: Kliniğimizde Ocak 2016 - Aralık 2019 yılları arasında renal kitle nedeniyle açık parsiyel nefretkomi uygulanan 41 hastanın kayıtları retrospektif incelendi. Preoperatif dinamik kontrastlı abdominal bilgisayarlı tomografiye göre tümörün tarafı, boyutu, lokalizasyonu, görünümü ve toplayıcı sistem ile ilişkisi incelendi. Rezidüel renal parankimal değişikliği değerlendirmek üzere postoperatif 3. ayda dinamik kontrastlı abdominal bilgisayarlı tomografi uygulandı. Bulgular: Hastaların ortalama yaşı 54.9±11.44 (31-77) idi. Hastaların 19’u (%46.35) kadın, 22’si (%53.65) erkek idi. Tümör en sık böbrek alt polünde (n:16; %39.02) yerleşmekteydi ve malign kitlelerin tamamı (n:33; %80.49) renal hücreli karsinom olarak bildirildi. Postoperatif toplam 33 hastaya bilgisayarlı tomografi uygulandı. En sık görüntü karakteristiği parankimal defekt (n:14; %42.42) iken, ikinci sıklıkta yoğun içerikli kist (n:9; %27.27), üçüncü sıklıkta kronik koleksiyon (n:3; %9.09) idi. Hastaların tamamında intraoperatif Surgicel® kullanıldı ancak sadece 3 (%9.09) hastada ameliyat materyali saptandı.Sonuç: Parsiyel nefrektomi sonrası kullanılan hemostatik ajanların postoperatif oluşturduğu değişikliklerin ve buna bağlı gelişen görüntü karakteristiklerinin bilinmesi önemlidir. Çünkü bu değişiklikler, postoperatif tümör nüksü veya apse gibi sonuçlarla karışabilmektedir.

Amaç: Açık piyeloplasti sonrası gelişen sekonder üretero-pelvik-darlıkta tam kat olmayan endopiyelotomi uygulamasının başarısını ve başarıyı etkileyen faktörleri değerlendirmek. Gereç ve Yöntemler: Ocak 2007-Ocak 2017 tarihleri arasında açık piyeloplasti sonrası sekonder UPD gelişmiş ve bu nedenle tam kat olmayan endopiyelotomi uygulanmış 12 hastanın verileri retrospektif olarak değerlendirildi. Ameliyat öncesi ve sonrası 1. yıl verileri karşılaştırıldı. Endopiyelotomi tam kat olmayacak şekilde yapıldı. İşlem sonrası her hastaya JJ kateter takıldı. Tam ve kısmi semptomatik düzelme başarı, semptomlarda düzelme olmaması başarısızlık olarak tanımlandı. Bulgular: Hastaların 7(%58,3)’si erkek, 5(%42,7)’i kadın; ortalama yaşı 29,3(20-43) idi. Tüm hastalarda UPD olan tarafta ağrı mevcuttu ve fiziki muayenede KVAH+’liği mevcuttu. Sekonder UPD gelişimine kadar geçen süre ortalama 2,22(0,25-13) yıl olarak hesaplandı. 10 hastanın(%83,3) ameliyat öncesi İVP’sinde obstrüksiyon görüntüsü mevcuttu(2 kayıp). 3 (%25) hastada USG’de grade(G) 2 hidronefroz(HN), 5(%41,7) hastada G3HN, 2(%16,7) hastada G4HN mevcuttu(2 kayıp). Hastalara ameliyat öncesi yapılan DTPA renal sintigrafi verilerine göre 11(%91,7) hastada diüretik uygulamasına yanıt gözlenmedi(1 kayıp). Ameliyat sonrası 1. yılda yapılan kontrol tahlillerinde 5(%58,3) hastada İVP’de obstrüksiyon görüntüsü mevcuttu(2 kayıp)(p=0,564). 1 (%8,3) hastada USG’de HN saptanmadı, 1(%8,3) hastada G2HN, 6(%50) hastada G3HN mevcuttu(4 kayıp) (p=0,04). DTPA renal sintigrafi verilerine göre 8(%66,7) hastada diüretik uygulamasına yanıt gözlenmedi(2 kayıp)(p=0,058). Ameliyat sonrası 1. yılda 6(%50) hastada başarı, 6(%50) hastada başarısızlık saptandı(p=0,004). Açık piyeloplasti sonrası sekonder UPD için yapılan tam kat olmayan endopiyelotomi operasyonuna kadar geçen süre başarıyı etkileyen en değerli faktör olarak saptandı. Sonuç: Açık piyeloplasti sonrası gelişen sekonder UPD’de tam kat olmayan endopiyelotomi uygulaması ameliyat sonrası bir yıl boyunca semptomatik düzelme sağlayabilmektedir. Bu tekniğin periüreteral komplikasyonlardan kaçınmak amacı ile uygulanabilir olduğu düşünülmektedir., Objectives: To detect the success rates of partial-tickness-endopyelotomies after failed pyeloplasty and factors affecting these success rates.Materials and Methods: Between 2007 and 2017, 12 patients had partial-tickness-endopyelotomy after failed pyeloplasty. We analyzed the post operational 1-year results. Endopyelotomy was applied without reaching the peri-ureteral fat tissue (partial-tickness-endopyelotomy). A JJ catheter was applied for all patients at the end of all procedures. Total and partial symptomatic relief symptomatic was defined as success, and no improvement in symptoms was defined as failure. Results: There were 7 (58.3%) males and 5 (42,7%) females. Seven (58.3%) patients had right sided uretero-pelvic stenosis(UPS), and 5 (42,7%) patients had left sided UPS. Patients mean age was 29.3(20-43). The mean time after first operation was 2.22(0.25-13) years. All patients had pain at related side. Ten(83.3%) (2 missing) patients had obstruction at IVP; 3(25%) had grade 2, 5(41.7%) had grade 3, and 2(16.7%) had grade 4 hydonephrosis at USG(2 missing); 11(91.7%)(1 missing) didn’t have respond to IV diuretic at DTPA renal Scintigraphy. After operations 5(58.3%) patients had obstruction at IVP (p=0.564); 1(8.3%) had no hydronephrosis, 1(8.3%) had grade 2, 6(50%) had grade 3, at USG(4 missing) (p=0.04); and 8(66.7%) didn’t have respond to IV diuretic at DTPA renal Scintigraphy (2 missing) (p=0.058). Six patients had failure(50%) , and 6(50%) patients had success (p=0.004). Time lag from first operation was detected to be the most valuable factor for success. Conclusions: Partial-tickness-endopyelotomy provided some symptomatic relief during 1-year follow up. This technique could be used to avoid periureteral complications.