Search

In de praktijk lopen telers vaak tegen problemen aan van een slechte bodemkwaliteit. Intensieve bouwplannen, steeds zwaardere mechanisatie, uitloging (Ca-uitspoeling), piekneerslagen en de schaalvergroting in de landbouw leiden tot vermindering van de fysische bodemvruchtbaarheid en de structuur van de bodem. Dit veroorzaakt: toenemende problemen bij de bewerkbaarheid van de bodem; minder efficiënt gebruik van meststoffen; verhoogd risico van uit- en afspoeling van nutriënten; wateroverlast; verlaging van de opbrengst. Om de bodemstructuur te verbeteren, worden door industrie en handel zogeheten bodemverbeteraars en kalkmeststoffen aangeboden. Er is een grote variatie in type producten, de wijze waarop ze werken en de mate waarin ze een directe dan wel indirecte invloed op de bodemvruchtbaarheid kunnen hebben. Objectieve informatie over het effect van deze producten op de gewasopbrengsten en de fysische, chemische en biologische bodemvruchtbaarheid ontbreekt. Uit eerdere proeven is bekend dat effecten van bodem verbeterende maatregelen vaak pas na enkele jaren zichtbaar worden. Om het effect van verschillende bodemverbeteraars op opbrengst en bodemeigenschappen op de langere termijn te toetsen, zijn proefvelden aangelegd op drie kleilocaties (Kollumerwaard, Lelystad en Westmaas) en twee zandlocaties (Vredepeel, Valthermond). Op deze proefvelden zijn bouwplannen toegepast die gangbaar zijn voor de betreffende regio. Eventuele positieve effecten worden sterker met het verstrijken der jaren. Bovendien zijn deze het duidelijkst te onderscheiden wanneer op alle locaties hetzelfde gewas wordt geteeld. Daarom stonden er in het laatste jaar op alle proefvelden aardappels. In de proef zijn de ontwikkeling van de gewasopbrengst, de gewaskwaliteit en de bodemeigenschappen gevolgd over een periode van zes jaar (2010-2015).

As part of the vegIMPACT project a laboratory test in the Netherlands was done with potato (Solanum tuberosum) var. Bintje and onion (Allium cepa) var. Sturon. In both crops mancozeb was sprayed with and without the adjuvants Bond and Indostick. In both crops these three treatments were applied with high and low spray volumes. After spraying, rain was simulated (0.5, 3 or 6 hours after spraying and a control without rain) to test the sticker properties. After five days, plant leaves were analysed on mancozeb residue. Five days after spraying the potato plants were inoculated with Phytophthora infestans and onions with Peronospora destructor. Subsequently, disease symptoms were observed and visually rated as percentage of infected leaves. In potato lower mancozeb residue levels were measured at high spray volumes. Under dry conditions the effect of adjuvant on mancozeb residue in potato was limited. In onion the spreader characteristics of the adjuvants resulted in higher mancozeb residue concentrations than without adjuvant. The impact of rain simulation was much bigger than the impact of adjuvant on mancozeb residue and late blight incidence. Therefore, it is not recommended to spray when rain is expected within the same day as spraying. With rain simulation in both onion and potato more mancozeb residue was present when using the adjuvant Bond than when spraying mancozeb without an adjuvant. However, also with Bond after rain simulation high amounts of mancozeb were washed off. Mancozeb with Bond in potato resulted in less late blight incidence than with spraying mancozeb without adjuvants. Overall the adjuvant Bond performed better than Indostick in terms of mancozeb retention on both potato and onion leaves . Indostick had good spreading properties that under dry conditions resulted in higher mancozeb residue levels in onion. Under rainy conditions the effect of Indostick on mancozeb residues was not or only slightly better than mancozeb without adjuvant.

In de praktijk lopen telers steeds vaker tegen problemen aan van een slechte bodemkwaliteit. Intensieve bouwplannen, steeds zwaardere mechanisatie, uitloging (Ca-uitspoeling), piekneerslagen en de schaalvergroting in de landbouw leiden tot vermindering van de fysische bodemvruchtbaarheid en de structuur van de bodem. Om de bodemstructuur te verbeteren, worden door industrie en handel zogeheten bodemverbeteraars en kalkmeststoffen aangeboden. Er is een grote variatie in type producten, de wijze waarop ze werken en de mate waarin ze een directe dan wel indirecte invloed op de bodemvruchtbaarheid hebben. Objectieve informatie over het effect van de aanbevolen producten op gewasopbrengsten en fysische, chemische en biologische bodemvruchtbaarheid ontbreekt. Uit eerdere proeven blijkt dat de effecten binnen 1 of 2 groeiseizoenen vaak afwezig zijn. Veel fabrikanten geven aan dat pas op langere termijn effecten te verwachten zijn.

In de teelt van stamslabonen voor de industrie worden vaak problemen ondervonden met ziektes zoals Sclerotinia en Botrytis. Deze ziektes worden geassocieerd met (over)bemesting. De gebruiksnorm voor stikstofgift was in 2012 en 2013, 110 kg N/ha respectievelijk 120 kg N/ha, op zand- en kleigrond. Werd er niet bemest dan leidde dit tot een significante opbrengstverlaging. Een overbemesting tot 150% van de gebruiksnorm na aftrek van N-min gaf eveneens een opbrengstverlaging te zien. Bemesting trappen variërend van 50 tot 125% van de normbemesting lieten geen significant verschil in opbrengst zien. Een evenwichtig teeltadvies waarbij het bemestingsniveau maximaal bijdraagt aan plantweerstand en productkwaliteit is belangrijk.

De invloed van de ingezette experimentele middelen op het optreden van cavity spot en zwarte vlekken. Cavity spot werd in de proef op Vredepeel alleen betrouwbaar teruggedrongen door de eenmalige inzet van experimenteel middel 1. In de proef in de omgeving van Reusel was er geen effect te constateren van de eenmalige toepassing van experimenteel middel 1. Dit komt overeen met de resultaten van de proef in 2012, waarin een eenmalige toepassing van middel 1 niet en een tweemalige toepassing wel tot een betrouwbare verlaging leidde. De proef te Reusel gaf wel effecten te zien van enkele objecten waarin experimenteel middel 2 of middel 4 tijdens het groeiseizoen waren toegepast, op het optreden van zwarte vlekken na de bewaring. Deze middelen gaven een verlaging te zien van de zwarte vlekkenindex of het zwarte vlekken percentage. Niet alle objecten met deze middelen gaven een betrouwbare verlaging te zien, wellicht als gevolg van het feit dat de verschillen op de grens van betrouwbaarheid lagen. Daarom zijn de effecten van middel 2 en 4 op het terugdringen van de zwarte vlekken te beschouwen als goede aanwijzingen. De belangrijkste veroorzaker van de zwarte vlekken was Mycocentrospora acerina.

Echte meeldauw in aardbei kan zowel het blad als de vrucht aantasten. In de praktijk wordt de schimmel bestreden door regelmatige inzet van gewasbeschermingsmiddelen. Het is gewenst om die inzet te beperken tot het noodzakelijke. Dit is zowel economisch en milieutechnisch aantrekkelijk. In het algemeen kunnen waarschuwingssystemen helpen om het tijdstip van de inzet van gewasbeschermingsmiddelen te optimaliseren. Voor echte meeldauw zijn er een aantal beslissingsondersteunende systemen (BOS) op de markt (PlantPLus van Dacom Plant service en Aardbei bericht van Agrovision). In de teelt van aardbei wordt een advies gegeven voor vruchtrot en een advies voor meeldauw. Ervaring leert dat het advies voor meeldauw toch lastig is door wisselende weersomstandigheden en daar komt nog bij de aardbeien geteeld op stellingen, al of niet met regenkapje, te maken hebben met een ander microklimaat dan aardbeien geteeld in de vollegrond. Voor meeldauw geldt dan ook nog dat de biologie van deze schimmel minder goed bekend is dan die van Botrytis cinerea (vruchtrot). Het project is er op gericht om een de biologie van echte meeldauw in aardbei verder te ontrafelen. Deze kennis kan gebruikt worden om de bestrijdingsstrategie voor echte meeldauw in aardbei te ontwikkelen, gebaseerd op de biologie van de schimmel, de weersomstandigheden en de vitaliteit van het gewas. Veel gegevens over kieming, infectie en kolonisatie van aardbeiblad zijn beschreven in de literatuur.

In de praktijk lopen telers steeds vaker tegen problemen aan van een slechte bodemkwaliteit. Intensieve bouwplannen, steeds zwaardere mechanisatie, uitloging (Ca uitspoeling), piekneerslagen en de schaalvergroting in de landbouw leiden tot vermindering van de fysische bodemvruchtbaarheid en de structuur van de bodem. Om de bodemstructuur te verbeteren worden door industrie en handel zogeheten bodemverbeteraars en kalkmeststoffen aangeboden. Er is een grote variatie in type producten, de wijze waarop ze werken en de mate waarin ze een directe dan wel indirecte invloed op de bodemvruchtbaarheid hebben.

In deze samenvatting worden de resultaten van onderzoek naar de beheersing van valse meeldauw in uien kort toegelicht. In 2004 is in opdracht van het Productschap Akkerbouw meerjarig onderzoek gestart om uiteindelijk tot een praktische beheersstrategie voor valse meeldauw (Peronospora destructor) in de teelt van uien te komen.

Vaststellen van optimale bemesting en gewasbescherming tegen Sclerotina en Botrytis voor de teelt van een sterk en gezond bonengewas op zand en klei met een maximale kwalitatieve en kwantitatieve opbrengst. Veldproeven uitgevoerd op de Proefboerderijen te Vredepeel en Lelystad van het PPO-agv.

Mogelijke bronnen van besmettingen met het aardappelvirus Y (PVY) in aardappelen. In dit onderzoek is met name gekeken naar de rol van bladluizen als belangrijkste overbrengers (‘vectoren’) van PVY. Daarnaast is gekeken naar het mogelijk voorkomen van het virus in andere planten (m.n. onkruiden).

In de winter van 2010-2011 zijn in opdracht van het Productschap Akkerbouw verschillende stoombehandelingsvarianten bij Ruvoma uitgevoerd. Namelijk bij 40, 42.5 en 45 ∘C, bij 85 en 95 % RV en gedurende één en twee dagen. De uitjes zijn vervolgens in een biotoets in de kas getoetst op kieming en systemische aantasting.

Uit eerder PPO-onderzoek was naar voren gekomen dat de sporen van valse meeldauw gevoelig zijn voor UV-C licht. In een veldproef werd nagegaan of hiermee de uitbreiding van valse meeldauw in een gewas uien kon worden tegengegaan. Een nieuwe belichtingsmachine voor het belichten van uien en aardappelen met UV-C licht brengt teveel beschadiging met zich mee. Dit verhevigt waarschijnlijk de aantasting. De machine zal verder aangepast moeten worden om beschadiging te voorkomen. Het belichten ’s ochtends volgens het advies gaf dezelfde aantasting te zien als een tweedagelijkse of dagelijkse belichting. Een middagbehandeling bleek effectiever dan een ochtendbehandeling, waarbij nieuwe op het gewas gelande sporen van buiten het veld werden bestreden. De middagbehandeling was echter niet effectiever dan de onbehandelde controle.