Search

Genel anestezik ajanlar, nörotransmitterleri modüle ederek santral sinir sisteminde yaygın nöronal değişime neden olmaktadır. Yeni yapılan moleküler araştırmalarda anestezik ajanların etki ettiği spesifik alanlar üzerinde durulmaktadır. Hipnoz, amnezi, sedasyon santral sinir sisteminde farklı reseptör, nörotransmitter ve nöronal yolaklar aracılığıyla sağlanır. 1980'lerin başında yapılan çalışmalar sonrasında, iyon kanallarına odaklanan protein temelli anestezi te-orisi, lipid temelli anestezi teorisinin yerini almıştır. Protein temelli teoriye göre, genel anestezik etkiden sorumlu iki tip reseptör mev-cuttur; nörotransmitter reseptörler ve iyon kanalları. “Background” iyon kanalları da anestezik etki için yeni tanımlanmış hedef resep-törlerdir. İki porlu (two-pore-domain) potasyum kanallarından TWIK ilişkili K+ kanalı (TREK), TWIK ilişkili araşidonik asitle aktive K+kanalı (TRAAK), TWIK ilişkili asit duyarlı K+ kanalları (TASK) tipteki kanalların volatil ajanların düşük konsantrasyonunda güçlendiği ya da bloke olduğu bildirilmiştir. İki porlu potasyum kanalları, biyolo-jik membranlarda bulunan protein kompleksleridir. İki porlu potas-yum kanalları, potasyum iyonları için özeldir ve potasyumun hücre membranından geçmesine izin verirler. İki porlu potasyum kanal-ları, nöronal uyarılma, nörotransmitter ve hormon salınımı yoluyla, membran potansiyelindeki değişikliklerden de sorumludurlar. İki porlu potasyum kanalların TASK-1 ve TREK-1 alt tipleri volatil anes-tezik ajanlarla (örneğin, izofluran, kloroform, dietil eter) uyarılır. Bu makalede santral sinir sisteminde bulunan ve genel anesteziklerin etkisinden sorumlu reseptörler ve bunların etki mekanizmaları gözden geçirilecektir., Despite the widespread changes induced by general anesthetic agents, their exact effect sites are not clearly defined in the central nervous system (CNS). Recent molecular studies have pointed out specific sites in CNS on which anesthetic drugs show their effects. Hypnosis, amnesia, sedation are mediated by different receptors, neurotransmitters and neuronal pathways in the CNS. Protein base theory of anesthesia, which focuses on ion channels, took the place of lipid-based theory in the 1980’s. There are two types of receptors, which are known to be responsible for the general anes-thetic action: neurotransmitter receptors and ion channels. Back-ground channels are also described as targets for anesthetic ac-tion. Enhancement and block of TWIK Related K+ channels (TREK), TWIK related arachidonic acid activated K+ channel (TRAAK), and TWIK related acid-sensitive K+ channels (TASK) channels have been reported at low concentrations of volatile anesthetic agents. Two-pore-domain potassium channels are protein complexes em-bedded in cell membranes. They selectively allow potassium ions to pass through the cellular membrane. These channels are also ca-pable of changing the membrane potential by means of neuronal excitability, neurotransmitters and hormone secretion. Of those channels, TASK-1 and TREK-1 are activated by volatile anesthetic agents. In this article, receptors responsible for anesthesia in CNS and their mechanism of action will be reviewed.

Amaç: Yaşlı popülasyonda birden fazla hastalığın görülmesi gitgide artmaktadır. Bazı olgularda beslenme azlığı veya yokluğu acil durum yaratmaktadır. Bununla birlikte perkütan endoskopik gastrostominin (PEG), ciddi hastalıkları olan yaşlı hastalarda hayat kalitesi ve sağkalım oranına katkısı tartışmalıdır. Yöntemler: Bu prospektif kohort çalışmada, 2009-2015 yılları arasında PEG açılan hastalar 2 gruba bölündü: Bu gruplar, SVO grubu denen serebrovasküler olay (SVO) geçiren hastalar ve özofagus tümörü, baş ve boyun tümörleri, beyin tümörleri, amiyotrofik lateral skleroz ve terminal demansı olan hastalardan oluşan non-SVO grubunu kapsamaktadır. Bu çalışmada, hastaların PEG öncesi ve sonrası olmak üzere vücut kitle indexi(VKİ) değerleri, hemoglobin (Hb), albümin (alb), kreatinin (Kr), C-reaktif protein (CRP), lökosit, demografik özellikleri, 30, 90, 180 ve 365 günlük sağkalım oranları, mekanik, metabolik ve infeksiyöz komplikasyonları PEG varlığı boyunca karşılaştırıldı.Bulgular: SVO’lu olgularda ortalama yaş grubu düşük olanlarda 90. Gündeki sağkalım oranı daha yüksekti. Diğer parametrelerde belirgin bir fark yoktu. 1 yılın sonunda SVO’lu olguların % 21’i PEG’siz beslenebilirken, bu oran non-SVO’lu olgularda %12 olarak saptandı.Sonuç: PEG’le beslenme 3 aylık izlemde SVO’lu olgularda daha yüksek oranda bulunurken; 1 yıllık ve total izlemde her iki grup arasında anlamlı farklılık bulunmadı., Aim: The number of comorbid diseases increased with the rise in the elderly population. In some cases, the state of deficient or absent nutrition emerges. Nevertheless, the contribution of percutaneous endoscopic gastrostomy (PEG) to the quality of life and the survival rate in the elderly with certain diseases remains controversial. Methods: In this prospective cohort study, patients who underwent percutaneous endoscopic gastrostomy (PEG) procedure between 2009 and 2015 were divided into two groups: CVE group consisted of patients with cerebrovascular event (CVE) and non-CVE group comprised patients who suffered from esophageal tumors, head and neck tumors, brain tumors, amyotrophic lateral sclerosis and terminal dementia. In this study, the patients' pre-PEG and post-PEG body mass index (BMI) values, hemoglobin (Hb), albumin (alb), creatinine (Cr) and C-reactive protein (CRP) values, white blood cell counts, demographic characteristics, 30, 90, 180 and 365 day-survival rates, complications (mechanical, metabolic and infectious) and duration of patency of the PEGs were compared.Results: The average age was lower while survival rate on the 90th day was higher in the CVE group. No significant difference was found in terms of other parameters. At the end of the one-year follow-up, 21% of the patients in the CVE group and 12% of those in the non-CVE group were able to be fed without PEG. Conclusion: PEG patency was higher in the CVE group at 3 months but there was no statistically significant difference between the groups at one-year and overall follow-up periods.

Yoğun bakım üniteleri takip edilen hasta çeşitliliği nedeniyle multidisipliner yaklasım gerektiren ünitelerdir Takip edilen hastalarda prognozu önceden belirlemek, tedavilerini yönlendirmek, klinik çalışmalarda hastaları gruplandırılmak için çesitli skorlama sistemleri geliştirilmiştir. Hastaların prognozunu öngörmek için geliştirilen ilk skorlama sistemi Acute Physiology and Chronic Health Evaluation (APACHE)' dir. Daha sonraki yıllarda Simplified Acute Physiology Score (SAPS), Sequential Organ Failure Assessment (SOFA), Mortality Probability Models (MPM) gibi skorlama sistemleri kullanıma sunulmuştur. Hematolojik onkoloji hastalarının yoğun bakım ünitelerine kabulu sıklıkla geniş teknolojik ve maddi kaynak kullanımını gerektirir. Bu nedenle hematalojik onkoloji hastalarının yoğun bakım ünitelerine kabulu onkologlar ve anestezistler için etik ikilemlere yol açar. Hastaların tedavilerinin düzenlenmesi, hasta ve hasta yakınlarının mortalite, morbidite yönünden bilgilendirilmesi açısından prognozu öngörmek önem kazanmaktadır. Yapılan çalışmaların bazıları skorlama sistemlerinin mortaliteyi belirlemede değerli prognostik faktörler içerdiğini göstermekle birlikte bazı çalışmalarda anlamlı sonuçlar elde edilmemiştir. Çalışmamızda yoğun bakım ünitesinde izlenen kemik iliği nakli yapılan ve yapılmayan hematolojik onkoloji hastalarında akut fizyoloji ve organ yetersizliği skorlarının mortaliteyi belirleme gücünü değerlendirmeyi amaçladık. . Bu skorlardan APACHE II, III, IV, SAPS III, SOFA değerlendirmeye alındı ve mortalite belirleme güçleri karşılaştırıldı.Retrospektif olarak 2005 -2010 yılları arasında Yeditepe üniversite hastanesi yoğun bakım ünitesinde takip edilen hematoloji-onkoloji hastalarının kemik iliği nakli yapılan (Grup1,n:25) ve yapılmayan (grup 2, n:25) hasta dosyaları tarandı. Bu hastaların, skorların niteliğine göre günlük olarak ya da yoğun bakıma kabul edildikleri ilk 24 saateki değerler kullanılarak skorlar hesaplanıp kaydedildi ve mortaliteyi değerlendirme gücü istatistiksel olarak değerlendirildi. İstatistiksel değerlendirmede SPSS 17.0 (SPSS Inc. Chicago, Ill, USA) programı kullanıldı.Grup 1'deki hastaların SOFA 1. Gün değerinin (p < 0,05), SOFA 3.gün değerinin (P < 0,01), vazopresör ihtiyacının (p < 0,05), aPTT değerinin (p < 0,05), Kan kültüründe üreme olmasının (p < 0,05) ve Grup 2 `deki hastalarda APACHE III değerinin (p < 0,05), SOFA 3.gün değerinin (p < 0,05), vazopresör ihtiyacının (p < 0,001) ve kreatinin değerinin (p < 0,05) yoğun bakım ünitesinde exitus olma ile korelasyon gösterdikleri saptanmıştır.Anahtar kelimeler: APACHE II, APACHE III, APACHE IV, SAPS III, SOFA, Hematolojik onkoloji hastaları The intensive care units require multidisciplinary approach because of the variability in the patients that are followed-up. Various scoring systems have been developed to determine prognosis in the patients to follow-up from the beginning, to regulate their treatment and to group patients for the clinical trials. Acute Physiology and Chronic Health Evaluation (APACHE) is the first developed scoring system to predict the prognosis of the patients. In the following years, other scoring systems such as Simplified Acute Physiology Score (SAPS), Sequential Organ Failure Assessment (SOFA), Mortality Probability Models (MPM) have been presented for use. Admission of haematological oncology patients to the intensive care units frequently requires use of extensive technological and physical resources. Therefore; admission of haematological oncology patients to the intensive care units lead to ethical dilemmas for oncologists and anaesthesists. The prediction of prognosis becomes important with respect to regulation of patient therapy and informing the patients and their relatives about mortality and morbidity. As though, some of the studies have shown that scoring systems include valuable prognostic factors in predicting mortality, nevertheless, significant results have not been obtained in some studies. In our study, we aimed to evaluate the capability of the acute physiology and organ insufficiency scores with respect to prediction of mortality in the hematological oncology patients who were transplanted or nontransplanted bone-marrow and followed-up in the intensive care unit. The scores APACHE II, III, IV, SAPS III and SOFA were evaluated and their predictive capabilities were compared.The patient files of the patients who were transplanted (Group 1, n=25) or nontransplanted (Group 2, n=25) bone-marrow and followed-up in the intensive care unit of the Yeditepe University Hospital between the years 2005 to 2010 have been reviewed retrospectively. The scores of the patients were recorded on a daily basis or in the first 24 hours following admission to intensive care unit depending on their specifications and their predictive capabilities with respect to mortality have been evaluated statistically. The SPSS 17.0 (SPSS Inc. Chicago, Ill, USA) software was used in the statistical evaluation.It has been detected that SOFA 1st day value (p < 0,05), SOFA 3rd day value (P < 0,01), vasopressor requirement (p < 0,05), aPTT value (p < 0,05), presence of reproduction in the blood culture (p < 0,05) of the Group I patients and APACHE III value (p < 0,05), SOFA 3rd day value (p < 0,05), vasopressor requirement (p < 0,001) and creatinin value (p < 0,05) of the Group II patients shown correlation with exitus in the intensive care unit.Key words: APACHE II, APACHE III, APACHE IV, SAPS III, SOFA, haematological oncology patients 75

Çalışmamızda bir antiemetik olan 5HT3 antagonisti Ondansetron'un pediyatrik hastalarda kullanılan Sevofluran'a bağlı gelişen derlenme ajitasyonu üzerindeki etkisini araştırmayı amaçladık. Çalışmaya Sevofluran ile genel anestezi altında elektif günübirlik infraumblikal cerrahi uygulanan 1-7 yaş arası ASA 1-2 grubu 40 çocuk hasta dahil edildi. Çalışma kapsamına alınan çocuklardan daha önce opere edilen ve postoperatif dönemde bulantı kusma hikayesi nedeniyle antiemetik ihtiyacı olanlar Grup 1 (n: 20) ve kontrol grubu grup 2 (n: 20) olarak ikiye ayrıldı. Tüm olgular anestezi başlangıcından 30 dakika önce 0,5 mg/kg oral midazolam ile premedike edildiler. Premedikasyon verildikten 30 dakika sonra hastaların aileden ayrılma skorları, sedasyon skorları ve anestezi indüksiyon skorları kaydedildi. Her iki grupta da anestezi indüksiyonu maske ile O2 % 40, NO2 (% 60) ve sevofluran (% 7) ile gerçekleştirildi. Anestezi İdamesi O2 % 40, NO2 (% 60) ve sevofluran (% 2) ile sürdürüldü. İndüksiyonu takiben her iki gruptaki hastalara 10 micg/kg iv alfentanil uygulaması yapılarak hastanın kilosuna uygun boydaki laringeal maske yerleştirildi. Tüm hastalara 0,8 ml/kg % 0,25 bupivakain ile kaudal blok uygulandı. Grup 1'deki çocuklara anestezi indüksiyonu sonrasında 0,1 mg/kg intavenöz Ondansetron verildi. Grup 2' deki çocuklara ise herhangi bir antiemetik uygulanmadı. Ameliyat süresince SpO2, elektrokardiyogram, inspiratuar ve ekspiratuar O2, NO2 ve sevofluran konsantrasyonları, santral vücut ısısı (ösofageal) ve hemodinamik takipler yapıldı. Ameliyat ve anestezi süreleri kaydedildi. Postoperatif 10., 20., 30., 60., 120. ve 180. dakikalarda CHIPPS ağrı skoru, PAED ajitasyon ve m-ALDRETE skorları değerlendirildi. Çalışma grupları arasında yaş, vücut ağırlığı, operasyon ve volatil anestezi süreleri açısından fark saptanmadı . Grupların anestezi sonrasında göz açma, aile ile temas ve ilk ses çıkarma süreleri benzer bulundu (p > 0,05). Anestezi süreleri karşılaştırıldığında, kontrol grubunun anestezi süresi, ondansetron grubundan istatistiksel olarak anlamlı biçimde daha kısa bulundu (p < 0,05). Grupların ajitasyon açısından PAED skoru ile karşılaştırılmasında gruplar arasında istatistiksel fark bulunamadı (p > 0,05).Sonuç olarak, peroperatif profilaktik uygulanan Ondansetron'un pediyatrik hastalarda Sevofluran'a bağlı oluşan ajitasyonu azaltıcı etkisi bulunamamıştır.Anahtar Kelimeler: Pediatrik, postoperatif ajitasyon, sevofluran, ondansetron. In this study, we aimed to investigate the influence of ondansetron, an antiemetic and 5HT3 antagonist, on sevoflurane-related emergence agitation in pediatric patients. Forty ASA I-II and 1-7 years of age children undergoing elective infraumbilical day-case surgery under general anesthesia with sevoflurane, were included in to the study. The study population was divided into two groups as Group I (n=20) and Group II (n=20). Group I was comprised of children who had undergone surgery previously and required antiemetics due to history of nausea-vomiting during the postoperative period. Group II was the control group. Each patient was subjected to premedication by 0.5 mg/kg oral midazolam 30 minutes prior to the general anesthesia. Thirty minutes after the delivery of the premedication, scores of the patients for parental separation, sedation, and induction of anesthesia were noted. Mask induction of anesthesia was performed with O2 (40%), NO2 (60%) and sevoflurane (7%). Maintenance of anesthesia was achieved with O2 (40%), NO2 (60%) and sevoflurane (endtidal value of 2%). Following induction of anesthesia, both groups received 10 µg/kg intravenous alfentanil, and a laryngeal mask airway matching the weight of each patient, was inserted. All patients were subjected to caudal blockade with 0.8 ml/kg 0.25% bupivacaine. Children in Group I received 0.1 mg/kg intravenous ondansetron following the induction of anesthesia. Group II received no antiemetics. Intraoperatively, the following parameters were monitored: SpO2, electrocardiogram, inspiratory and expiratory O2, NO2 and sevoflurane concentrations, central body temperature (esophageal), and hemodynamics. Duration of exposure to volatile anesthetic and duration of anesthesia as well as length of operation, were noted. CHIPPS pain, PAED scale, and Aldrete scores were evaluated at postoperative 10, 20, 30, 60, 120, and 180 minutes. There was no difference between the study groups with regard to age, body weight, duration of exposure to volatile anesthetic, and length of operation. Times to eye opening, contact with the parents, and utterance of sound were similar in both of the groups (p>0.05). Duration of anesthesia was found to be statistically significantly shorter in the control group than in the ondansetron group (p0.05).In conclusion, perioperative prophylactic use of ondansetron did not reduce the sevoflurane-related emergence agitation in pediatric patients.Key Words: Pediatric, postoperative agitation, sevoflurane, ondansetron. 46