Het huidige arbeidsmarktbeleid van het kabinet is erop gericht zoveel mogelijk mensen mee te laten doen in de maatschappij (SZW, 2007). Vergroting van de arbeidparticipatie en participatie naar vermogen staan daarbij centraal. Dit 'activerende arbeidsmarktbeleid' geldt ook voor langdurig werklozen. Ongeveer 40 procent van de geregistreerde mensen zonder werk is langdurig werkloos, dat wil zeggen, is twaalf maanden of langer werkloos (CBS, 2008). Participatie op de arbeidsmarkt is voor deze groep geen vanzelfsprekendheid. De groep langdurig werklozen ondervindt relatief veel belemmeringen, die een duurzame reintegratie op de arbeidsmarkt bemoeilijken. Vooral de gezondheid lijkt een belangrijke belemmerende factor bij de uitstroom naar betaald werk (Giesen, Lagerveld & Bennenbroek, 2007; Groot, De Graaf-Zijl, Hop, Kok, Fermin et al., 2008; SCP, 2008). Ongeveer 60% van de mensen die langdurig een bijstandsuitkering ontvangen, kampt met ervaren gezondheidsbeperkingen in enigerlei vorm (Hoff, Jehoel-Gijsbers & Wildeboer-Schut, 2003). Met name klachten aan het bewegingsapparaat, depressieve gevoelens en stress worden door bijstandsgerechtigden genoemd (Huijs, Bennenbroek, Genabeek & Giesen, 2009). Deze gezondheidsproblemen zijn deels het resultaat van de werkloosheidsduur (McKee-Ryan, Song,Wanberg & Kinicki, 2005). Naarmate de werkloosheid voortduurt, neemt de kans op psychische gezondheidsproblemen toe (Taris, 2002). Van een grote groep bijstandsgerechtigden (41%) die de gemeenten in hun bestand hebben, wordt daarom niet verwacht dat zij kunnen uitstromen naar regulier betaald werk. Fysieke en psychische problemen, naast een hoge leeftijd, worden door consulenten als belangrijkste belemmeringen beschouwd (Divosa, 2007).