Search

Particularly in urban schools, school–family partnerships can contribute to a student’s academic achievement and reduce educational disadvantage, regardless of the family’s socioeconomic background. Based on the recommendations of a former explorative field study (also published in this issue), conventional school–family partnership procedures were transformed to the following alternative partnership procedures: individual introductory conferences at school, home visits, alternative individual parent–teacher conferences, and alternative collective parent meetings. In this correlational study, parents at 10 secondary schools in the Netherlands where these interventions were implemented completed questionnaires. This article examines if parents who participated in one of the alternative school–family partnership procedures (the interventions) scored significantly better on three key topics compared to parents who attended a control activity: achieving a positive relationship between school and parents, positioning the student in school–family partnerships, and facilitating parents to support and guide their child at home. Significant positive relationships were found between the key topics and most of the interventions. Of the four, the individual introductory conferences explained the largest proportions of variance. The results give direction for further improvement of parental involvement in urban secondary education and can be used to develop a more coherent approach to improved school–family partnership procedures. http://www.schoolcommunitynetwork.org/SCJ.aspx

School–family partnerships may contribute to students’ academic achievement. This is particularly relevant at schools in urban neighborhoods where children are at greater risk of educational disadvantages. Unfortunately, at urban schools (especially at urban secondary schools), barriers between the school and parents often exist. In an explorative field study at four urban secondary schools in the Netherlands, we examined to what extent conventional procedures in school–family partnerships contributed to three key topics: achieving a positive relationship between the school and parents, positioning the student in this partnership, and facilitating parents to support and guide their child’s school career at home. Our findings indicate that teachers acknowledge the importance of these three issues, especially the development of positive relationships with parents. However, this awareness does not always lead to adjusting conventional school–family partnership procedures. Furthermore, when managing school–family partnership practices, schools do not sufficiently address the role and influence of the student or the facilitation of parents in supporting their child’s school career at home. Based on our findings, we designed several alternative procedures to help schools improve their school– family partnerships. In a second study, we implemented and tested these alternative procedures in 10 schools for urban secondary education. http://www.schoolcommunitynetwork.org/SCJ.aspx

Background: The transition from primary school to secondary school is a crucial period of time for children and this may be especially the case for pupils with migrant backgrounds. While there has been considerable research on the transition from primary to secondary school, more needs to be known specifically about the experiences of this group of pupils during their final year of primary school, as they prepare for their transition to secondary school. Purpose: The study investigated how Dutch children with migrant backgrounds in their final year of primary school perceive the preparatory process for the transition to secondary school. In particular, we were interested in who the children felt were the important ‘actors’ (e.g. pupils, parents, teachers and others) in the preparatory process. Sample: We collected data from 76 primary school pupils from three schools in an urban city in the Netherlands. The sample included pupils who, according to the Dutch system, were preparing to follow an academic pathway (i.e. the tracks known in this system as ‘HAVO’ or ‘VWO’) and those who were preparing to follow a vocational pathway (i.e. the track known as ‘VMBO’) in secondary education. Design and methods: We used photo elicitation (N = 76) and also conducted semi-structured interviews with a subsample of the pupils (N = 25) to examine the roles of the important actors in the preparatory process. Data were analysed qualitatively; responses were coded and underwent pattern analysis in order to identify and describe repeating structures in the data. Data were grouped according to whether the pupils received school recommendations for an academic track or a vocational track. Results: Findings suggested that the pupils perceived the most important actors to be the pupil, the classroom teacher and the parents. Both teachers and parents were considered valuable resources for pupils in the preparatory process. Patterns representing the participants’ perceptions of the roles of

Je eerste muziekherinneringen: ze hebben iets verrassends, ze ontregelen je, ze kunnen je grijpen. Thuis, op school, op straat, bij repetities en misschien zelfs voor een auditie. Muziek, voor de pret én voor je beroep, en alles daartussen – hoe verschillend je achtergronden en je ambities ook kunnen zijn. En muziek kan de sociale samenhang in je buurt versterken.

De jeugd vormt sinds mensenheugenis een uitdagend vraagstuk. Generaties en de verschillen ertussen wekken verwondering, etikettering, tegenstelling en afgunst op. Er wordt op de jeugd en de jongvolwassenen naar hartenlust geprojecteerd, en er is altijd animositeit tussen de generaties. Ik beperk me tot de afgelopen 66 jaar jeugdbeleid – precies mijn levensspan.

‘Ik zou begrippen als “auto/allochtoon” pas afschaffen wanneer de bijbehorende problemen zijn opgelost. Ik heb twee lessen die nauw op elkaar aansluiten: onderwijs en integratie’. Dat was de cliffhanger van mijn artikel in de vorige aflevering van dit blad. De volgende vraag maakte hem nog spannender: ‘Waarover hebben we het: over expressieve integratie (het recht op een eigen (sub)cultuur, de jaren zestig en zeventig), over sociale integratie (het recht om mee te doen, juridisch en politiek, de jaren tachtig) of over functionele integratie (de drie w’s, in deze volgorde: weten/onderwijs, werk en wonen, de afgelopen twintig jaar)?’

An increasing number of Turkish Dutch, the Netherlands’ largest ethnic minority group, are beginning to return to their country of origin, taking with them the education and skills they have acquired abroad, as the Netherlands faces challenges from economic difficulties and socio-political tensions. At the same time,Turkey’s political, social and economic conditions have been improving, making returning home all the more appealing for Turkish migrant s at large. The authors provide explanations about the push and pull factors of return migration among Turkish immigrants in the Netherlands. The factors influencing return to one’s country of origin are, for example, the social and political climate, labour market participation and social integration in the host society, including discrimination and carrier prospects. It is assumed that remigration is more affect ed by positive developments in the country of origin than by negative developments in the country of residence. It is recommended that civil society, the business world and the Dutch government develop return-on-investment policies in order to bind these capable people to the Netherlands, at least in the form of ‘brain circulation’so that they can serve as bridge builders and know ledge workers between the two countries.

Met name in de krimpregio’s staan onderwijs en educatieve voorzieningen, en dus toeleiding naar de arbeidsmarkt, kansen op de woningmarkt, en sociale betrokkenheid, participatie en burgerschap onder druk. Ton Notten laat zien hoe regionaal onderwijs, ondanks de krimp, beter kan.

Hulpverlening is contextgevoelig, zo concludeer ik uit vier ervaringen. Ik leg het uit, u tekent. Kruis twee assen of continua met elkaar zodat er een matrix met vier kwadranten ontstaat. De ene as gaat van 'eenvoudige' tot 'gecompliceerde' vraagstukken, de andere van 'open') straat, publieke ruimte) naar 'gesloten' contexten (klinieken en zo).

In mijn jonge jaren was 5 december de afrekening over het voorbije jaar. Niet zelden sprak Sinterklaas dan strenge taal uit, en bestond het gereedschap van Zwarte Piet uit de roe waarmee je geslagen en de zak waarin je in het uiterste geval meegenomen kon worden naar Spanje. De Sint was een even goedmoedige als eerlijke bisschop die ons op school en bij jeugdverenigingen uit een loodzwaar (mis)boek de goede en de kwalijke zaken voorlas die hem sinds zijn vorige ontvangst opgevallen of doorgegeven waren. Dat Hij ’s nachts op zijn schimmel de (punt)daken van onze huizen bereed lag voor de hand, net zoals de lenigheid waarmee zijn knechtjes door de schoorstenen naar beneden gleden om onze klompjes te vullen met lekkernijen en/of vermaningen, in ruil voor winterwortels en verlanglijstjes. Overal kwamen de Goedheiligman en zijn escorte langs, bij sommige families zelfs aan huis. Bij ons gezin is Hij nooit op bezoek geweest, wel werd er midden op zijn avond, tijdens ons aanhoudend gezang, ineens rauw op de voordeur gebonsd en dan bleek er een gevulde zak op de stoep te staan, met leerzame geschenkjes en zo.

Laten we eens terugkijken op bijna honderd jaar volwasseneneducatie in Nederland. Daarvoor zijn tenminste drie aanleidingen. Recent verscheen er een megaboekwerk over de geschiedenis van het voor- en naoorlogse regionale volkshogeschoolwerk in Nederland. Dat verdient aandacht. Alleen al omdat men aan die traditie soms verwachtingen verbindt voor de aanpak van de hedendaagse krimpregio’s. Twee: aan de oppervlakte van het huidige overheidsbeleid zien en horen we steeds weer opvoedende vermaningen, die niet zelden ambivalent zijn en argwaan wekken. En dat laatste temeer gezien het feit – aanleiding drie – dat er zo weinig is overgebleven van die rijke traditie van de volwasseneneducatie die tot voor enkele decennia deel uitmaakte van het landelijk, regionaal en lokaal beleid, en die het buitenland wist te inspireren.

Het fenomeen armenzorg treffen we in de gehele geschiedenis van de mensheid aan, maar laten we ons beperken tot de West-Europese arrangementen die bepalend werden voor onze huidige samenleving: de Nieuwe Tijd. Vanaf het begin van de zestiende eeuw. Kenmerkend daarvoor is de opkomst van het ‘mechanistisch-mathematisch wereldbeeld’. Er kwamen nieuwe manieren van produceren op, en nieuwe sociale verhoudingen. De feodale standenmaatschappij verschoof naar een samenleving met een nieuwe, ondernemende klasse, de burgerij. Nieuwe staten vormden zich, die door overzeese uitbreidingen en slavenhandel nieuwe grondstoffen gingen delven. De helft van de bewoonde wereld verstedelijkte en ‘rationaliseerde’.

Opvoeding is niet neutraal maar verbonden met de waarden en normen van de opvoeder. Wat betekent dit voor de pedagoog? Vanuit welke waarden handelt deze? Door welke idealen wordt de professional gedreven? Hoe gaat de pedagoog om met de spanningsvelden die in het werk naar voren komen? Met bijdragen van Ton Notten, Joop Berding, Wouter Pols, Toby Witte en Jet Houwers. Inhoudsopgave.

Wat leven we in ’n spannende tijd! De nieuwe directeur van het Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP), Kim Putters, brengt het sinds vorig jaar regelmatig naar voren: de verzorgingsstaat wordt vastberaden opgevolgd door 403 verzorgingssteden. Verzorgen, verzekeren, verheffen en verbinden – dat waren in vier v’s de publieke arrangementen van vóór en na de oorlog waarmee de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid (WRR) in 2006 een historische samenvatting gaf van de toenmalige verzorgingsstaat. Artikel uit Cascade, opinieblad van Stichting Cosmicus

Zelden kreeg een zo gewichtig rapport van de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid zoveel publieke belangstelling en zo’n lauw en bangig commentaar van het zittende kabinet. De WRR liet tweehonderd deskundigen raadplegen, zorgde voor breed internationaal vergelijkend onderzoek en arrangeerde mede aan de hand daarvan gesprekken met zeshonderd andere mensen. De Raad formuleerde brede én scherpe aanbevelingen over de kern van de hedendaagse economie, te weten de overgang van een kenniseconomie naar een lerende economie en derhalve de onontkoombaarheid van kenniscirculatie en de ontwikkeling van “responsieve instituties”.

In the 21st century, Dutch Universities of Applied Sciences (hogescholen) are creating a genuine connection between teaching, research, professionalization and the innovation of practices and policies, going far beyond the academic approach taken by the traditional universities. In the city of Rotterdam, such networks are evident on at least three levels, each rather like a single piece of lasagna.

Docenten in het HSAO, het Hoger Sociaalagogisch Onderwijs (60.000 bachelor en masterstudenten) en het HPO, het Hoger Pedagogisch Onderwijs, oftewel de lerarenopleidingen (70.000 studenten), kunnen wel eens in de twee jaar hun colleges over de verzorgingsstaat bijstellen. Er verandert voortdurend zoveel aan het stelsel van de wettelijk verankerde rechten op een goede opvoeding, op deugdelijk onderwijs, een veilige kinderopvang, de gezondheids- en de jeugdzorg, de huisvesting en een beschaafde buurt, bij de toeleiding naar de arbeidsmarkt, in het cultuuraanbod, en met het oog op veiligheid en inburgering.

Wat bracht mij nou in lichte verwarring toen ik, geboren in de Gelderse Achterhoek als oudste zoon van een sober levend katholiek gezin van acht kinderen en inmiddels ruim vier decennia woonachtig te Amsterdam, op m’n 65ste verjaardag van mijn zussen en broers de vraag kreeg voorgelegd: “ie komp noo toch wà trug hè?” Met pensioen immers. Bijna allemaal wonen zij nog in die streek, en ze hadden daar kinderen gekregen van wie er een stevig aantal het meer of minder ver aan de andere kant van de IJssel had gezocht, en gevonden. Geroepen door Hem daarboven, en pre-puberaal, was ik zelf in 1958 naar een seminarie elders in het land gegaan; het jaar ervoor was ik redelijk goed bijgeschoold door het hoofd van de lagere school in het rede- en taalkundig ontleden, want dat heb je nodig voor die dode talen Grieks en Latijn. “Schoolgeschiktheid” zou dat later heten

The stagnating integration of immigrant groups, the insufficient acceptance of Muslims and the lacking respect for them are assumed to constitute a breeding ground for radicalisation as well as a threat for democracy. Certain groups of Muslim youngsters are susceptible for radical ideas. They cherish anti-democratic convictions as they show a tendency to violence. In Rotterdam e.g., nearly half of the population is of non-Dutch origin. Under Muslim youth, the self-exclusion risks are limited but real as well. Looking for their identity, many of them started a religious quest. The manifold wells they draw upon vary from orthodox-radical to moderate-democratic ones.

Brief van 16 april 2007