Search

Bilindiği üzere Almanca ve Türkçenin dünya dillerinin genetik ve yapısal yönden sınıflandırılmasında farklı dil gruplarında, yani Almancanın genetik yönden `Hint-Avrupa dil grubu` ve yapısal yönden çekimli dil grubunda, Türkçenin ise genetik yönden `Ural-Altay dil grubu` ve yapısal yönden ise eklemeli dil grubunda yer almaktadır. Bu iki dilin değişik dil grubunda bulunmasından dolayı yapısal yönden büyük farklılıklar göstermekte. Sunduğumuz bu araştırmada Almancanın yabancı dil olarak öğretiminde büyük bir sorun teşkil eden cümle bağlayıcılarını Türkçe karşılıklarıyla birlikte analiz etmeye çalıştık. Bunu yaparken öncelikle Almancada karmaşık cümlelerde art arda sıralanan cümle öğeleri arasında ileriye ve geriye yönelik anlamsal ilişkiler kuran cümle bağlayıcıları ve bu bağlaçların işlevlerini ortaya koyduk. Ardından Türkçede bu cümle bağlayıcılarını karşılayan dilsel öğeleri belirledik. Daha sonra sözünü ettiğimiz bu yapıları betimlemeli bir yöntemle birbiriyle somut örneklerle karşılaştırdık. Bu arada iki dil arasında ortaya çıkan farklılıklara ve benzerliklere işaret ettik ve farklılıklardan dolayı yabancı dil öğretiminde ortaya çıkabilecek olası sorunlar için çözüm önerileri sunduk. Die vorliegende Arbeit geht darauf ein, dass deutsche korrelative Formen und Konjunktionen und deren türkische grammatische Strukturen einander nicht entsprechen, d. h. voneinander stark abweichen und sich deswegen besondere Schwierigkeiten im Unterricht des Deutschen als Fremdsprache für Sprecher des Türkischen ergeben. Die Wiedergabe der deutschen korrelativen und konjunktionalen Formen erfolgt also im Türkischen durch jeweils verschiedene Konstruktionen. Es werden hier Fallbeispiele im Deutschen und deren Äquivalente im Türkischen analysiert. Ergebnisse der Analyse von Beispieltexten werden miteinander verglichen und Kontraste und Gemeinsamkeiten in beiden Sprachen festgestellt und beschrieben sowie unterrichtspraktische Vorschläge zur Behebung der beim Lernen auftretenden möglichen Schwierigkeiten angeboten. 141