Search

CONSORT (Çalışmaların Raporlanmasında Birleştirilmiş Standartlar) raporu randomize, kontrollü çalışmaların raporlamasının geliştirilmesinde tüm dünyada yaygın olarak kullanılmaktadır. Schulz ve arkadaşları, raporlama kılavuzunu yeni metodolojik kanıt ve birikmiş tecrübeye dayalı olarak güncelleyen en son sürüm CONSORT 2010’u tanımladılar. Randomize, kontrollü çalışmalar, uygun bir şekilde tasarlanıp, yürütüldüğünde ve raporlandığında sağlık hizmeti girişimlerini değerlendirmede altın standart yerine geçer. Ancak, metodolojik titizlik eksikliğinde randomize çalışmalar önyargılı sonuçlar verebilir (1). Yayınlanmış bir raporun okuyucuları, bir çalışmayı doğru olarak değerlendirmek için metodolojisi ve bulguları ile ilgili eksiksiz, tam ve net bilgilere ihtiyaç duyarlar. Ne yazık ki bu hassas bilgilerin net ve eksiksiz tanımlarını sağlamak birçok çalışma raporunun yazarları tarafından ihmal edildiği için değerlendirme girişimleri çoğu kez başarısız olmaktadır (2-4). Uygun raporlamadaki bu eksiklik 1996’da orijinal CONSORT (Çalışmaların Raporlanmasında Birleştirilmiş Standartlar) raporunun (5) ve 5 yıl sonraki revizyonunun geliştirilmesini teşvik etmiştir (6-8). Bu raporlar bazı randomize, kontrollü çalışmalar için raporlama kalitesini geliştirirken (9,10), birçok çalışma raporları hala yetersiz kalmaktadır (2). Ayrıca 2001’deki son revizyondan beri yeni metodolojik kanıt ve ek tecrübe birikmiştir. Bu nedenle 2001 raporunu güncellemek için bir CONSORT grup toplantısı düzenledik (6-8). Burada bu sürecin sonucunu, CONSORT 2010’u tanıtıyoruz.

Amaç: Çalışmamızın amacı, posterior kanal benign paroksismal pozisyonel vertigoda (P-BPPV) komorbiditeleri ve komorbiditelerin nüks üzerindeki etkisini araştırmaktır.Materyal ve Metot: P-BPPV tanısı alan 54 hasta çalışmaya dahil edildi. Hastaların demografik özellikleri, sigara ve alkol kullanımı, P-BPPV tarafı, komorbid hastalıkları, menapoz durumu, geçirilmiş kafa travması öyküsü, vücut kitle indeksi (BMI) ve biyokimyasal parametre sonuçları kaydedildi. Hastalara repozisyon manevrası (Epley) uygulandı ve hastalar altı ay takip edildi. Takip edilen 54 hasta nüks etme durumuna göre iki gruba ayrıldı. P-BPPV’si nüks eden 23 hasta grup I’e BPPV’si nüks etmeyen 31 hasta grup II’ye dahil edildi. Bulgular: İki grup arasında yaş, komorbid hastalıklar, cinsiyet, menapoz durumu, BMI, sigara, alkol kullanımı ve biyokimyasal parametreler açısından bir fark yoktu (p>0.05). Sağ kulağı tutulan P-BPPV hastalarında nüks oranının daha az olduğu saptandı (p, Aim: Our study aims to investigate comorbidities and the effect of comorbidities on recurrence in posterior canal benign paroxysmal positional vertigo (P-BPPV).Materials and Methods: Fifty-four patients diagnosed with P-BPPV were included in the study. Demographic characteristics of the patients, smoking, alcohol use, P-BPPV side, comorbid diseases, menopausal status, previous head trauma history, body mass index (BMI) and biochemical parameter results were recorded. Reposition maneuver (Epley) was applied to the patients, and the patients were followed up for six months. Fifty-four patients followed were divided into two groups according to P-BPPV recurrence. Twenty-three patients with relapsed P-BPPV were included in group I, and 31 patients with non-relapsed BPPV were included in group II.Results: There was no difference between the two groups in terms of age, comorbid diseases, menopausal status, gender, BMI, smoking, alcohol use and biochemical parameters (p>0.05). The recurrence rate was lower in P-BPPV patients with right ear involvement (p

Havacılık tıbbı, uçuş sırasında insanın fizyolojik, psikolojik, işlevsel ve çevresel faktörlere uyumunu saptayan bilimsel bir disiplindir. Birinci Dünya Savaşı'nın başında zeplinler ve bombardıman uçakları gibi yüksek irtifalarda uçan uçakların kullanılması ile havacıların tıbbi-psikolojik, teknik ve askeri koruma talepleri ortaya çıkmıştır. İlk kez 1916'da Alman hava kuvvetlerinde havacılık tıbbı bölümü oluşturularak eğitime başlamadan önce başvuranların çok kademeli tıbbi muayenesi başlatılmıştır. 1919'da Paris'teki Barış Konferansı'nın ardından, havacıların ruhsatlandırılması için ilk uluslararası tıbbi gereklilikler üzerinde anlaşmaya varılmıştır. Birinci Dünya Savaşından itibaren ülkemizde de uçuş doktorları yetiştirmeye başlanmış, Cumhuriyetin kuruluşu sonrasında pilot adaylarının seçimi ve yıllık muayeneleri Eskişehir’de Hava Sıhhi Muayene Komisyonu tarafından yapılmıştır. Havacılık tıbbı” veya “hava-uzay tıbbı”, aslında bir uzmanlık dalı olarak kabul edilmesine rağmen ülkemiz dahil birçok ülkede havacılık tıbbında sadece temel ve ileri lisansüstü eğitim verilmektedir. İlk kez 1953’te Amerika Birleşik Devletleri’nde hava hekimliği tıpta bir uzmanlık dalı olarak kabul edilmiştir. Ülkemizde 1973'te tıpta uzmanlık tüzüğünde “hava ve uzay hekimliği” ana bilim dalı olarak yer almış, ancak hiç bir tıp fakültesince böyle bir bilim dalı açılmamış, sadece 1986'da Gülhane Askeri Tıp Akademisinde Hava ve Uzay Hekimliği Ana Bilim Dalı olarak açılan bölümden 1988-2004 yılları arasında 7 hava ve uzay hekimliği uzmanı mezun edilmiştir. Bu derlemede, havacılık tıbbının ortaya çıkışı, dünyada ve ülkemizdeki gelişimi ve geleceği sunulmuştur.

Amaç: Glokomun semptom vermemesi, görme kaybı oluşana dek tanı konamamasına ve tedavide geç kalınmasına yol açmaktadır. Bu durumun en önemli nedeni farkındalığın düşük olmasıdır. Bu çalışmada, Aile hekimliği polikliniğine herhangi bir sebeple başvuran 40 yaş üzeri hastalarda glokom farkındalığını ve sıklığını belirlemek amaçlandı. Gereç ve Yöntem: Kesitsel nitelikteki çalışmaya, Haziran 2019-Ekim 2019 tarihleri arasında herhangi bir sebeple Aile Hekimliği polikliniğine başvuran 40 yaş üzeri hastalar dahil edildi. Katılımcılara, sosyo-demografik ve klinik özelliklerini, glokom farkındalığını değerlendirmek için 15 sorudan oluşan bir anket uygulandı.Hastaların göz polikliniğinde, aynı uzman doktor tarafından refraksiyon kusurları, göz içi basıncı(GİB), santral kornea kalınlığı(SKK) ölçüldü ve biyomikroskopik muayeneleri yapıldı. Glokom tespit edilen ve edilmeyen hastalar risk faktörleri ve farkındalık durumu açısından değerlendirildi. Bulgular: Çalışmaya dahil edilen 206 hastanın %62,6'sı kadın, %37,4'ü erkekti. Yaş ortalaması 58,3±10,0 yıldı. Katılımcıların %6,3'ünde glokom tespit edildi. Glokom muayenesi olmadığını belirtenlerin %4,8'inde, glokom muayenesi olduğunu belirtenlerin %22,2'sinde glokom tespit edildi. Hastaların %90,3'ü glokomun ne olduğunu ve belirtilerin bilmediğini,%91,3'ü glokom muayenesi olmadığını belirtti. Glokomun ne olduğunu bilenlerin %57,9'u göz doktorundan öğrendiğini belirtti. Sigara kullanımı açısından gruplar arasında anlamlı farklılık saptandı (p=0,02). Glokomu olan 13 hastanın hiç biri sigara içmiyordu. Glokom muayenesi olduğunu belirtenlerde, muayene olmayanlara göre, glokomun ne olduğunu ve belirtilerini bilenlerde bilmeyenlere göre glokom sıklığı anlamlı olarak daha fazla bulundu (sırasıyla, p=0,01, p=0,001 ve p=0,004). Yaş, ailede glokom öyküsü ve glokom muayenesi olma durumu ile glokom farkındalığı arasında anlamlı ilişki tespit edildi (sırasıyla, p=0.01, p=0.01 ve p=0.001). Sonuç:Görme kaybına neden olan, ancak erken tanı ve tedavi ile kontrol altına alınabilen glokom için toplumda farkındalığı artırma ve hastalık kontrolünde göz hekimi ve aile hekimlerinin bilgilendirme ve düzenli takipleri en önemli girişimdir., Aim: As the glaucoma has no symptom it causes delay in diagnosis and treatment until vision loss occurs. The most important reason for this situation is the low awareness. In this study, it was aimed to determine glaucoma awareness and incidence in patients over 40 years of age who attended to the family medicine outpatient clinic for any reason. Materials and Methods: Patients over 40 years of age who attended to the family medicine outpatient clinic for any reason between June 2019-October 2019 were included in the cross-sectional study. A questionnaire consisting of 15 questions was applied to the participants to evaluate their socio-demographic and clinical characteristics and glaucoma awareness. Refractive errors, intra ocular pressure (IOP), central corneal thickness (CCT) of the patients were measured in the ophthalmology clinic and their biomicroscopic examinations were performed by the same ophthalmologist. Patients with and without glaucoma were evaluated in terms of risk factors and awareness, and awareness status in terms of related factors. Results: Of the 206 patients included in the study, 62.6% were female and 37.4% were male. The mean age was 58.3±10.0 years. Glaucoma was detected in 6.3% of the participants. Glaucoma was detected in 4.8% of those who stated that they had no glaucoma examination, and 22.2% of those who stated that they had glaucoma examination. 90.3% of the patients stated that they did not know what is and what are the symptoms of glaucoma, 91.3% of them did not have glaucoma examination. 57.9% of those who know what glaucoma is, stated that they have learned it from the ophthalmologist. Significant difference was determined between groups in terms of smoking (p=0,02). None of the 13 patients with glaucoma were smoking. The frequency of glaucoma was significantly higher in those who stated that they had a glaucoma examination than those who did not, those who know what glaucoma is and its symptoms than those who did not know (p=0,01, p=0,001, p=0,004, respectively). A significant correlation was found between age, family history of glaucoma and glaucoma examination and glaucoma awareness (p=0.01, p=0.01, p=0.001, respectively). Conclusion: In increasing awareness and disease control for glaucoma, which causes irreversible vision loss but can be controlled with early diagnosis and treatment, the information and regular follow-up of eye and family physicians is the most important attempt.

Amaç: Sigara bağımlılığı tüm dünyada ve ülkemizde halen yaygın bir sağlık sorunudur. Son zamanlarda dünyada ve ülkemizde sigara bağımlılığı ile ilgili yürütülen eylem planları farkındalık yaratmış ve sigara bırakma poliklinikleri açılmıştır. Bu poliklinikler toplum tarafından büyük ilgi görmektedir. Bu çalışmanın amacı sigara bırakma polikliniklerine başvuran hastaların sosyodemografik özelliklerini belirlemektir. Hedef kitlenin özelliklerinin bilinmesi sigarayla mücadelede gerçekleştirilecek eylem planlarında işe yarayabilir.Gereç ve Yöntem: Tanımlayıcı, kesitsel ve prospektif nitelikteki bu çalışma Ocak 2012-Mart 2012 tarihleri arasında Ankara Eğitim ve Araştırma Hastanesi Aile Hekimliği Sigara Bırakma Polikliniği’nde yapıldı. Katılımcılara sosyodemografik özellikleri içeren anket soruları soruldu. Ayrıca katılımcılara Fagerström nikotin bağımlılık testi uygulandı. Toplanan verilen SPSS 16.0 programıyla analiz edildi.Bulgular: Toplam 126 kişi çalışmaya alındı. Katılımcıların %61,9’u kadın %38,1’i erkekti. Yaş ortalaması 39,3’dü. Fagerström puanları ortalama 7,51’di. Ortalama sigara kullanma miktar ve süresi 13,46 paket/yıldı. Hastaların yarısından fazlası daha önce sigara bırakmayı denemiş başarılı olamamışlardı. Ayrıca hastaların sadece üçte biri sigarayı bırakabileceği konusunda kendine güveniyordu. Hastalar en sık özenti nedeniyle sigara başlamışlar ve en çok da sağlık endişesi nedeniyle sigarayı bırakmak istiyorlardı.Sonuç: Özenti nedeniyle başlanan ve yüksek derecede bağımlılık yapan sigara en çok sağlık üzerine olumsuz etkisi nedeniyle bırakılmak istenmektedir. Sigara bırakma polikliniklerine daha çok bağımlılık düzeyi yüksek kadın hastalar başvurmaktadır. Sigarayla mücadelede bu bilgiler ışığında bir politika izlenmesi yararlı olacaktır., Purpose: Smoking addiction is still a common health problem all over the world and in our country. Recently, the action plans related to cigarette addiction in the world and our country have created awareness smoking cessation clinics were opened. Society showed great interest to these outpatient clinics. The purpose of this study is to determine the socio-demographic characteristics of the patients referred to smoking cessation outpatient clinics.Material and Method: This descriptive, cross sectional and prospective study was conducted between January 2012 and March 2012 at Ankara Education and Research hospital family medicine smoking cessation clinic. Survey questions including socio-demographic characteristics of participants were asked. Also Fagerström test was applied. The collected data was analyzed by SPSS 16.0 program.Results: A total of 126 people were participated. 61.9% of the participants were female and 38.1% were male. The average age was 39.3. The average Fagerström scores were 7.51. The average amount of smoking period and amount is 13.46 packets / year. More than half of the patients had tried to quit smoking before. Also, only three of the patients were confident that they could quit smoking. Most of patients frequently started cigarette smoking because of attention, and most wanted reason for quit smoking was health concerns.Conclusion: Most of patients frequently started cigarette smoking because of attention mostly wanted reason for quitting smoking is due to negative effects on health. Most of the patients who applied to smoking cessation clinics were female and had high degree of addiction. The policy to be developed by going out of this data in the fight with the cigarette will be effective.

Giriş:Tıp eğitimi uzun yıllar tartışılmış, çeşitli standardizasyon tanımlamalarıyapılmış ve teknolojideki gelişmelere paralel olarak yeni eğitim metotlarıgündeme gelmiştir. Başarılı bir hekim olabilmek klinik deneyimin yanı sıra çokiyi bir teorik alt yapı gerektirmektedir. Amaç:Türkiye’de eğitim veren tıp fakültelerinde temel tıp bilimi eğitiminde derssaatlerinin ve akademisyen sayılarının üniversitelere göre değişimininincelenmesi amaçlanmıştır. Gereçve Yöntem: Türkiye’de eğitim veren 82 tıp fakültesindeneğitim öğretim programlarına internet üzerinden ulaşılabilen 41 fakültenin derssaatleri kaydedildi. Temel tıp bölümlerindeki öğretim üyelerinin sayıları vetemel tıp bilimleri ders saatleri belirlendi. Analizler tanımlayıcıistatistikler kullanılarak gerçekleştirildi. Bulgular:Eğitim saati en fazla olan dersler Biyokimya (149 saat) ve Patoloji (127saat) ve Mikrobiyoloji (124 saat)olurken tıp tarihi ve deontoloji dersi ile davranış bilimleri dersi en azeğitim saati olan derslerdi. En fazla temel tıp bilimleri öğretim elemanıAnkara Üniversitesi’nde (108 kişi) yer alırken Amasya Üniversitesi’nde hiçöğretim elemanı olmadığı belirlendi. Sonuç:Türkiye’de temel tıp bilimleri eğitiminde üniversiteler arasındastandardizasyon olmadığı görülmektedir. Bu durum tıp fakültesi öğrencilerininbecerilerinin farklı biçimlerde gelişmesine neden olabilir. Temel tıp bilimi dersleri verilebilmesi içinşartların belirlenmesi tıp eğitiminde standart sağlayabilecektir., Backgrounds: Medical education methodshas been discussed for many years, various standardization definitions were made and new educationalmethods are became a current issue parallel with developments in technology. Being an enviable physician requires havingperfect theoretical background as well as clinical experience.Medical faculties may be inadequate in terms ofequipment and number of academic staff due to rapid increase in the number ofmedical faculties in our country recently. Also this situation may be affected theprofessional skills of physicians. Aim of the study is examine the changes in basic medical sciences coursehours and the number of academic staffs according to varied medical facultiesin Turkey. Methods: The curriculums of 41 medical faculties from 82 medical faculties in Turkey, which can be accessed via the internet communication, were recorded. The number of academic staff members in basic medicine departments was determined. Statistical analyzes were performed using descriptive statistics.Results: The lessons with highest course hours were biochemistry (149 hours), pathology (127 hours) and microbiology (124 hours) while the lessons with least course hours were medical history and deontology (14 hours) and behavioral sciences (18 hours) subjects. It was determined that Ankara University had utmost academic staff (108 lecturer) among other medical faculties. In addition Amasya University had no academic staff in basic medical sciences department. Conclusions: It is obviously understood that there is no standardization among universities in basic medical sciences education in Turkey. This may lead to different development of the medical faculty students occupational skills. Quality standardization in medical education may be achieved by carrying out basic medical courses from a common curriculum center.

Objectives: To assess the knowledge, attitudes and behaviors of diabetic patients and related factors about diabetic foot (DF) and foot care.Materials and Methods: Patients attended to family medicine out-patient clinics of Keçiören Training and Research Hospital for follow-up and treatment of diabetes (DM) between May-August 2014 were included in this cross-sectional study. Study data were collected by a questionnaire consisting of 56 items that questioned socio-demographic characteristics, knowledge, attitudes and behaviors of patients about diabetic foot (DF) and foot care. Correct answers to the questions were considered ‘1’ point and wrong ones were ‘0’ point. Collected scores were converted to hundred standard scores after the raw scores were calculated. The height, body weight, blood pressure measurements and foot examination of all patients were fulfilled, urea, creatinine, fasting and postprandial blood glucose levels were assessed. Besides the frequencies and percentage distributions, correlation and chi square analysis were used for the evaluation of associations between variables, Mann-Whitney U and Kruskall-Wallis H tests were used for the comparisons of groups.Results: Seventy-nine percentage (n:139) of 176 patients included into the study were women and 21.0% (n:37) were men. Mean age was 58.0±10.6 years. 54.6% (n:96) of the patients had hypertension. There was foot ulcer in 9.7% (n:17), hospitalization for foot ulcer in 3.4% (n:6), operation history in 2.8% (n:5) of the patients. The 45.5% (n:80) of the patients noted that they do regular foot care, 79% (n:139) check their soles regularly, %25.6 (n:45) check inside of shoes before dressed, while 54% (n:95) noted that they walk barefoot in and outside of home. According to physical examination findings, 50% (n:88) of the patients were found in high risk group for DF. Sixty-five % (n:114) of the participants had not received any education about DM and 90.9% (n:160) about DF and foot care. The 93.8% of the patients who were doing regular foot care and 82.3% of who were not doing stated that diabetic patients should do regular foot care. The average knowledge score of the patients was 70.6±21.1, attitude and behavior score was 48.1±13.3out of 100. There was a positive correlation between knowledge scores and attitude and behavior scores (p=0.02). Gender, education, education about DM and type of treatment had no effects on knowledge, attitudes and behaviors. Whereas, DM diagnosis time, control frequency and risk status for DF had no effect on knowledge scores; attitude and behavior scores were high in patients who were followed up to 10-20 years, controlled regularly and who had high risk for DF (p=0.007, p=0.04 and p=0.02, respectively). The knowledge, attitude and behavior scores of patients who had another DM patient in the family were higher than the patients without (p=0.003 and p=0.004, respectively). Conclusion: It was observed that diabetic patients did not receive education about DF and foot care, and also did not practice even if their knowledge was enough. Standardized education about DM and DF should be given to all diabetic patients regularly and implementation of the points should be emphasized in educations be followed up closely., Amaç: Diyabetli (DM) hastaların diyabetik ayak (DA) ve ayak bakımı ile ilgili bilgi, tutum ve davranışlarını ve ilişkili faktörleri değerlendirmek.Materyal ve Metot: Kesitsel tipteki çalışmaya Mayıs-Ağustos 2014 tarihleri arasında, DM tanısıyla takip ve tedavi için Keçiören Eğitim ve Araştırma Hastanesi Aile Hekimliği Poliklinikleri’ne başvuran hastalar dahil edildi. Çalışma verileri, araştırmacı tarafından hazırlanan ve hastaların sosyo-demografik özellikleri, DA’la ilgili bilgi, tutum ve davranış düzeyini sorgulayan 56 sorudan oluşan anket formu ile toplandı. Sorulara verilen doğru cevaplar ‘1’, yanlış cevaplar ‘0’ puan olarak değerlendirildi. Ham puanlar hesaplandıktan sonra elde edilen puanlar yüzlük standart puana çevrildi. Tüm hastalara boy, vücut ağırlığı, kan basıncı ölçümleri ve ayak muayenesi yapıldı, üre, kreatinin, açlık tokluk kan glukozu düzeyleri değerlendirildi. Elde edilen verilerin değerlendirilmesinde frekans ve yüzdesel dağılımların yanında, değişkenler arasındaki ilişki korelasyon analizi ve Ki-Kare analizi, gruplar arasında değerlerin karşılaştırılmasında Mann-Whitney U ve Kruskall-Wallis H testi kullanıldı.Bulgular: Çalışmaya dahil edilen 176 hastanın %78,98’i (n=139) kadın %21,02’i (n=37) erkekti. Yaş ortalaması 57,96±10,60 yıldı. Hastaların %54,55’inde (n:96) hipertansiyon mevcuttu. Yüzde %9,70’inde (n:17) ayak yarası, %3,40’ında (n:6) ayak yarası nedeniyle hastanede yatış, %2,80’inde (n:5) operasyon öyküsü vardı. Yüzde 45,50’si (n:80) düzenli ayak bakımı yaptığını, %79,00’u (n:139) ayak tabanlarını düzenli kontrol ettiğini, %25,60’ı (n:45) giyinmeden önce ayakkabısının içini kontrol ettiğini belirtirken %54,00’ü (n:95) evde ya da dışarıda yalınayak yürüdüğünü belirtti. Muayene bulgularına göre %50,00 (n:88) hastanın DA için yüksek risk grubunda yer aldığı saptandı. Katılımcıların % 64,80’i (n:114) DM ilişkin, %90,90’ı (n:160) da DA ve ayak bakımıyla ilgili herhangi bir eğitim almamıştı. Düzenli ayak bakımı yapanların %93,80’i, yapmayanların %82,30’u DM’li hastaların düzenli ayak bakımı yapması gerektiğini belirtti. Hastaların ortalama bilgi düzeyi puanı 100 üzerinden 70,58±21,12; tutum ve davranış puanı 48,13±13,28 idi. Bilgi düzeyi ile tutum ve davranış puanı arasında pozitif korelasyon saptandı (p=0,02). Cinsiyet, eğitim, DM ilişkin eğitim alma durumu ve tedavi şeklinin bilgi, tutum ve davranış üzerine etkisi saptanmadı. DM tanı süresi, kontrol sıklığı ve DA için risk durumunun bilgi düzeyine etkisi yokken tutum ve davranış puanlarının 10-20 yıldır takip edilenlerde, düzenli kontrole gidenlerde ve DA için yüksek risk taşıyanlarda daha yüksek olduğu saptandı (sırasıyla p=0,007, p=0,04 ve p=0,02). Ailesinde başka DM’li hasta olanların bilgi, tutum ve davranış puanları olmayanlara göre daha yüksekti (sırasıyla p=0,003 ve p=0,004). Sonuç: Diyabetik hastaların DA ve ayak bakımı ile ilgili eğitim almadıkları, bilgileri yeterli olsa dahi bildiklerini uygulamadıkları görülmektedir. Standardize edilmiş DM ve diyabetik ayak eğitimi tüm hastalara düzenli aralıklarla verilmeli ve eğitimde vurgulanan noktaların uygulanma durumu yakından takip edilmelidir.

KARA, ISMAIL HAMDI/0000-0003-2022-1882; KARA, ISMAIL HAMDI/0000-0003-2022-1882 WOS: 000372103700013 In this article, it will be discussed of the setting and the importance of the family medicine residency training in field related workshop framework that was made in the WONCA Europe Conference 2015. Family medicine residency training consists of three basic pillars: Rotations in hospital and other health care facilities, educational activities in family medicine departments and training in primary care settings. Between 1985 and 2011, formal residency training was consisted only of hospital rotations. With the rapid growth of family medicine departments in universities and clinics in research and training hospitals since 1995, educational activities of departments have increasingly been an important part of residency training. In 2011, with the acceptance of new core curriculum by TUK (Specialty Board in Medicine) obligatory rotations were decreased to 18 months. After a long term effort, necessary regulatory changes have been made to enable residency training in primary care. Although valuable contributions have been made by Turkish Association of Family Physicians (TAHUD), Turkish Board of Family Medicine (TAHYK) and Academy of Family Medicine residency training in primary care settings is still needed to be discussed and clarified.

Bu makalede 2015 WONCA Avrupa Kongresi'nde yapılan çalıştay çerçevesinde aile hekimliği uzmanlık eğitiminin sahadaki yeri ve önemi tartışılacaktır. Aile hekimliği uzmanlık eğitimi üç sacayağından oluşur; hastane ve diğer sağlık kurumları rotasyonları, aile hekimliği kliniklerinde eğitsel aktiviteler ve birinci basamak ortamında eğitim. 1985-2010 yılları arasında uzmanlık eğitimi sadece hastane rotasyonlarından oluşmaktaydı. 1995'ten sonra üniversite ve eğitim araştırma hastanelerinde aile hekimliği kliniklerinin hızla artmasıyla bölümlerin eğitsel aktiviteleri uzmanlık eğitiminin önemli bir parçası haline geldi. Tıpta Uzmanlık Kurulu'nun (TUK) 2010 yılında yeni çekirdek/çerçeve eğitim müfredatını kabul etmesiyle zorunlu rotasyonlar 18 aya indirildi. Uzun çabalardan sonra mevzuatta gereken değişiklikler birinci basamakta uzmanlık eğitimine olanak sağlamıştır. Türkiye Aile Hekimleri Uzmanlık Derneği (TAHUD), Türkiye Aile Hekimliği Yeterlik Kurulu (TAHYK) ve Aile Hekimliği Akademisi'nin değerli katkılarına rağmen birinci basamak ortamında uzmanlık eğitiminin tartışılmasına ve açıklığa kavuşturulmasına ihtiyaç vardır In this article, it will be discussed of the setting and the importance of the family medicine residency training in field related workshop framework that was made in the WONCA Europe Conference 2015. Family medicine residency training consists of three basic pillars: Rotations in hospital and other health care facilities, educational activities in family medicine departments and training in primary care settings. Between 1985 and 2011, formal residency training was consisted only of hospital rotations. With the rapid growth of family medicine departments in universities and clinics in research and training hospitals since 1995, educational activities of departments have increasingly been an important part of residency training. In 2011, with the acceptance of new core curriculum by TUK (Specialty Board in Medicine) obligatory rotations were decreased to 18 months. After a long term effort, necessary regulatory changes have been made to enable residency training in primary care. Although valuable contributions have been made by Turkish Association of Family Physicians (TAHUD), Turkish Board of Family Medicine (TAHYK) and Academy of Family Medicine residency training in primary care settings is still needed to be discussed and clarified

Background and Aims: We aimed to investigate the frequency of state anxiety before endoscopy and the effective factors. Material and Method: A total of 205 patients (122 women, 83 men) who were referred to the gastroenterology clinic for endoscopy between August 2008 and February 2009 were included into the study. A questionnaire was completed to assess sociodemographic characteristics and current diseases and Hamilton Anxiety Rating Scale was used to assess state anxiety. Results: State anxiety was determined in 46.8% of the patients. No significant relations were found between anxiety level and age, marital status, educational level, or monthly income, but significant differences were determined in terms of sex, social security and working status of the patients. Anxiety levels were significantly high in women, patients without health insurance and in unemployed patients. No significant relations were found between anxiety and whether complaints were acute or chronic, patient awareness of the diagnosis, number of previous endoscopies, the type of endoscopy to be applied, or presence of gastrointestinal system cancer in the family; however, history of a previous unsatisfactory endoscopy experience and of psychiatric disease were significantly related to higher anxiety levels. Conclusion: Risk factors contributing to state anxiety in patients referred for endoscopy are psychiatric disease history, female gender and unsatisfactory endoscopy history. When evaluating these factors before applying endoscopy, we must inform patients who have risk factors., Giriş ve Amaç: Endoskopik girişim öncesi hastalarda olabilecek anksiyetenin ve ilişkili faktörlerini tanımlamak. Gereç ve Yöntem: Ağustos 2008-Şubat 2009 tarihleri arasında gastrointestinal endoskopi için başvuran 205 (122 kadın, 83 erkek) hasta çalışmaya dahil edildi. Hastaların sosyodemografik özellikleri, yandaş hastalıkları ve Hamilton anksiyete skalası skorları incelendi. Bulgular: Hastaların %46.8'inde endoskopi işlemine bağlı anksiyete tespit edildi. Yaş, medeni durum, eğitim düzeyi, aylık gelir ile anksiyete derecesi arasında ilişki bulunamadı. Ancak, cinsiyet, sosyal güvenlik ve hastaların çalışma statüsü ile anksiyete decesi arasında ilişki gözlendi ve kadın cinsiyet, sosyal güvence olmaması ve işsizlerde anksiyete skoru yüksekti. Hastaların yakınmalarının kronik/akut olması, tanıdan haberdar olmaları, daha önceki endoskopi sayısı ve şekilleri, ailede gastrointestinal sistem kanseri varlığı, daha önceki yetersiz endoskopi öyküsü ile anksiyete arasında ilişki bulunamadı. Sonuç: Daha önce psikiyatrik sorun olması, kadın cinsiyet ve yetersiz endoskopi öyküsü olan hastalarda hastalara daha fazla bilgilendirme yapılmasının uygun olduğu sonucuna vardık.

Akciğer adenokanseri özellikle 40 yaş altında sigara içmeyen kadınlarda görülür ve önlenebilir ölüm sebepleri arasında ilk sırada yer alır. Son 2 yıldır sol klavikula üzerinde ağrısı olan 62 yaşındaki erkek hastanın özgeçmişinde 40 yıl boyunca 1 paket/gün sigara kullanım öyküsü, fizik muayenesinde ise sol klavikula medialinde ve sol sternokostal eklem üzerinde hassasiyet saptandı. Yapılan radyolojik incelemelerde, akciğer grafisinde, sol hilustan perifere doğru uzanan 4,5x5 cm boyutlarında kitle izlendi. Tüm vücut pozitron emisyon tomografisi/bilgisayarlı tomografi de sol sternokostal eklemde 0,6 cm çapında hipermetabolizma olan bölge saptandı ve bunun dejenerasyon veya travma sonucu olabileceği düşünüldü. Sol akciğer alt lob posterobazal segmentte 4,5x5,2x4,5 cm boyutlarındaki kitlede malignite düzeyinde hipermetabolizma izlendi. Sol alt lob apikal subsegmentlerden transbronşiyal akciğer biyopsisi ve bronkoalveoler lavaj yapıldı. Olguya adenokarsinom, grade 1-2 tanısı verildi. Bunun üzerine hastaya sol alt lobektomi ve lenf nodu disseksiyonu yapıldı. Patoloji sonucu iyi differansiye adenokarsinom, papiller komponenti baskın tip geldi. Akciğer kanserinde erken tanı ve tedavi prognozda çok önemlidir. Olgu sunumunda sol klavikula ağrısıyla başvuran hastada anamnez, fizik muayene ve takibin önemi vurgulanmaktadır, Lung adenocarcinoma is usually seen in non-smoking women under the age of 40 and occupies the first place among the preventable causes of death. A 62-year-old male patient who had pain on the left clavicle for 2 years had a history of smoking 1 pack/day for 40 years and his physical examination showed that he had tenderness on the medial left clavicle and left sternocostal joint. The patient's radiological examination revealed a 4.5x5 cm mass extending from the left hillus to the periphery by pulmonary radiography. A whole-body positron emission tomography / computed tomography was performed and an area, 0.6 cm in size, with hypermetabolic activity was found on the left sternocostal joint. It was speculated that the area may have resulted from degeneration or trauma. The mass which was located in the posterobasal segment of the lower lobe of the left lung and which was 4.5x5.2x4.5 cm in size was found hypermetabolic to the extent of malignancy. Tracheobronchial lung biopsy and bronchoalveolar lavage were performed from the left lower lobe apical subsegments. The case was diagnosed as adenocarcinoma grade 1-2. Whereupon left lower lobectomy and lymph node dissection were carried out. Pathology result showed that the patient had a well-differentiated adenocarcinoma with a dominant papillary component. Early diagnosis and treatment are extremely important in the prognosis of lung cancer. The present case report highlights the importance of anamnesis, physical examination and follow-up in the patient who presented with left clavicle pain.