Search

Çocuk istismarı, önemli bir halk sağlığı problemi olmaya devam etmektedir. Genellikle çocuğun en yakınları tarafından yapılan, bu nedenle tespit edilmesi ve tedavisi zor olan çocuk istismarı, uzun dönemde ciddi toplumsal problemlere neden olmaktadır. Bu yazıda, fiziksel ve duygusal istismarın bir arada görüldüğü 25 aylık kız çocuğu sunularak, ailede en küçük çocuk olmanın diğer faktörlerle birlikte değerlendirilerek, çocuk istismarı üzerinde etkisi tartışılmıştır. Hastaneye başvuran veya adli makamlarca gönderilen olgularda, çocuk istismarının ortaya çıkarılabilmesi, engellenebilmesi ve mağdur çocukların rehabilitasyonlarının yapılabilmesi için hastane aşamasında yapılması gerekenler, ilgili klinik branşlardan oluşan multidisipliner ekiplerin kurulması ve risk altındaki çocukların iyi tanımlanmasıdır. Child abuse continues to be an important public health problem. Child abuse, which causes serious social problems in the long term period is often done by the child's closest relatives and is therefore difficult to detect and treat. In this article, a 25-month-old girl with a combination of physical and emotional abuse and neglect is presented and the impact of being the youngest child in the family with other factors on child abuse discussed. In cases applied to or reported by the hospital or judicial authorities, multidisciplinary team works consisting of related clinical branches in hospitals and children at risk need to be well identified at the hospital level in order to detect and prevent child abuse and rehabilitate child abuse victims.

Amaç: Bu çalışmada Üniversitemiz Dermatoloji Polikliniği'nde biyopsilerinde cinsiyet, yaş, ön tanı sayısı ve ön tanılar ile patolojik tanılar arasındaki histopatolojik korelasyonu saptamayı amaçladık. Yöntem: Çalışmamızda Ocak 2008-Aralık 2013 tarihleri arasında Polikliniği'nde alınan, 774 erişkin hastanın deri biyopsisi raporları geriye dönük olarak incelendi. Bilgilerine tam olarak ulaşılan 239 hasta çalışmaya dahil edildi. Elde edilen sonuçlar, ön tanı ve tanı korelasyonu açısından istatistiksel olarak değerlendirildi. Belirtilen ön tanılar ile elde edilen tanı arasında benzerlik mevcutsa korelasyon pozitif olarak kabul edildi. Bulgular: Çalışmada 17-102 yaş arasında, 122'si (%51) kadın, 117'si (%49) erkek toplam 239 hasta incelendi. Biyopsi alınma sıklığı en sık %29.3 ile 17-29 yaş grubunda bulundu. Hastalar ön tanı-tanı korelasyonu açısından değerlendirildiğinde 94 hastada birinci ön tanı ile korelasyon (%39.3), 46 hastada (19.2) ikinci ön tanı ile korelasyon, 22 hastada (%9.2) üçüncü ön tanı ile korelasyon mevcuttu. Buna karşın 61 hastada (%25.5) ön tanılar ile patolojik tanı arasında uyumsuzluk mevcuttu. Çalışmamızda 178 hastada (%74.4) klinikopatolojik korelasyon saptandı. Biyopsi sonucuna göre en sık görülen hastalıklar dermatitler ve allerjik hastalıklar %22.2 (n=53) grubu idi. Sonuç: Klinikopatolojik korelasyonun daha yüksek olması için patolog ve klinisyenler daha iyi ve ayrıntılı bilgi paylaşımında bulunmalıdır. Lüzum halinde her iki uzmanlık dalının hastaları birlikte değerlendirmelerinin daha iyi sonuç vereceğini düşünmekteyiz. Objective: In this study, we aimed to determine sex, age, number of preliminary diagnosis and histopathological correlation between pathological diagnosis and preliminary diagnosis in the skin biopsies from adult patients in dermatology outpatient clinic of our university. Method: In the study, 774 adult patients' skin biopsy reports who consulted to dermatology outpatient clinic of our university from January 2008-December 2013 were analyzed retrospectively. Two hundred thirty nine patients whose information were reached fully were included in the study. The obtained results were evaluated statistically according to preliminary diagnosis and diagnosis correlation. Correlation was considered positive if there is an overlap between preliminary diagnosis and diagnosis. Results: A total of total 239 patients, 122 female (51%) and 117 male (49%), between ages of 17 to 102 years were investigated. The frequency of biopsy was found most often in the 17-29 (29.3%) age group. When the patients were evaluated in terms of the correlation between preliminary diagnosis-diagnosis, first preliminary diagnosis and pathology correlation was positive in 94 (39.3%) patients, 46 (19.2%) patients for second preliminary diagnosis and 22 (9.2%) patients for third diagnosis. In contrast, there was present mismatch between the pathologic diagnose and preliminary diagnosis in 61 patients (25.5%). In our study, there was a clinicopathological correlation in 178 patients (74.4%). The most common diseases were dermatitis and allergic diseases (22.2%, n = 53) according to biopsy results. Conclusion: Pathologists and clinicians may share their informations to increase clinicopathological correlation. In case of need both specialties should evaluate patients together, in this way we think that we get better results.

Lead acetate is a chemical compound. Sources of human exposure to this metal include many foods, drinking water and dust. The aim of this study was to determine the immunohistochemical and histopathological changes on the face skin after lead acetate application. Wistar Albino rats (180-200 g body weight) were divided into a controlled and lead acetate-exposed group. Rats received lead acetate at 500 ppm in their drinking water for 60 days. Both groups were fed with the same standard food, but lead acetate was added to the drinking water. During the experimental period, blood samples were drawn from the abdominal aorta of the anesthetised animals. At the end of exposure, body weight and blood lead levels were measured. Sections of rat facial skin were examined histopathological and immunohistochemical. In the group treated with lead acetate, minimal to slight multifocal hydropic degeneration of basal cell layer, depending on the thinning of the epidermis, the cellular degeneration in the dermis and a increase in the number of necrotic cells was observed in sebaceous glands of the hair follicle hemorrhage. The immunohistochemical results of the present work demonstrated an increase in Proliferating cell nuclear antigen (PCNA) immunoreactivity in skin specimens from lead acetate treated animals. Vimentin immunoreactivity was very dense in hair follicle of the subepidermal region. It was also strongly stained around the myoepithelial cells surrounding sebaceous and stromal cells. El acetato de plomo es un compuesto químico. Las fuentes de exposición humana a este metal incluyen una gran variedad de alimentos, agua potable y el polvo. El objetivo fue determinar los cambios inmunohistoquímicos e histopatológicos en la piel de la cara después de la aplicación de acetato de plomo en ratas Wistar albinas (180 a 200 g de peso corporal) las que fueron divididas en un grupo control y otro expuesto al acetato de plomo. Las ratas expuestas recibieron acetato de plomo en dosis de 500 ppm en el agua que bebían durante 60 días. Ambos grupos fueron alimentados con el mismo pellet estándar. Durante el período experimental, se extrajeron muestras de sangre desde la parte abdominal de la aorta con los animales anestesiados. Al final de la exposición, se midió el peso corporal y los niveles de plomo en la sangre. Secciones de piel de la cara se examinaron y estudiaron con procediminetos histopatológicos e inmunohistoquímicos. En el grupo expuesto, se observó una degeneracion hidrópica multifocal desde mínima a ligera de la capa de células basales; dependiendo del adelgazamiento de la epidermis, se observó degeneración celular en la dermis y un aumento en el número de células necróticas en las glándulas sebáceas de folículos pilosos hemorrágicos. Los resultados inmunohistoquímicos demostraron un aumento de inmunoreactividad al antígeno nuclear de células en proliferación (PCNA) en las muestras de piel de los animales tratados con acetato de plomo. La inmunoreactividad a vimentina fue muy densa en los folículos pilosos de la región subepidermal. También se observó una fuerte tinción alrededor de las células mioepiteliales que rodean las células sebáceas y estromales.

Objectives: Allergic diseases play an important role in the natural course of psoriasis. Atopic sensitization and contact dermatitis are common in patients with psoriasis.Since the symptoms are prolonged in patients who are resistant to therapy and exposure to itchy and external factors are common among these patients, the effects of contact allergens on triggering psoriasis are investigated. Contact allergens have an important role in activation and remission of psoriasis. We aimed to investigate contact sensitization rates in patients with psoriasis in the study. Material and Methods: Contact sensitization was investigated with the application of European standard series in twenty patients with psoriasis, twenty patients with contact dermatitis, and twenty healthy persons. Results: Among the whole study cases, positivity rate of patch test against one allergen at least was 25%. rate of patch test was 25% in patients with psoriasis, 35% in patients with contact dermatitis, and 15% in healthy persons. There were no signifi cant differences between the groups according to sensitization to one or more allergens (p>0.05). There were no signifi cant difference in clinical subgroup of psoriatic patients according to contact sensitization (p>0.05). The allergens in patients with psoriasis on patch test were as the followings: phenyldiamine, potassium dichromat, nickel, and cobalt. Conclusion: We think that the patch test has a major role in the diagnosis and elimination of allergens in patients with the chronic and resistant diseases and palmoplantar and fl exural psoriasis., Amaç: Psoriazisin doğal seyrinde allerjik hastalıklar önemli bir rol oynamaktadır. Psoriazis hastaları arasında atopik sensitizasyon ve kontakt dermatit sık görülmektedir. Tedaviye dirençli hastalarda sikâyetlerinin uzun süreli olması, kasıntılı ve dıs etkenlere devamlı maruz kalınması gibi nedenlerle kontakt allerjenlerin psoriazis üzerine tetikleyici etkisi arastırmalarda tartısılmaktadır. Kontakt allerjenlerin psoriazisin aktivasyonu ve devamında önemli rol oynamaktadır. Bu çalısmada psoriazis hastalarında yama testinin kontakt duyarlılığını saptanmayı amaçlanmıstır. Gereç ve Yöntemler: Yirmi psoriazis hastası ile yirmi kontakt dermatit hastası ve yirmi sağlıklı bireye ‘\'Avrupa standart serisi\'\' ile yama testi uygulandı. Bulgular: Tüm hastalarda, bir veya birden fazla allerjene karsı yama testi pozitifl iği oranı %25 olarak bulundu.Yama testi pozitifl iği oranı psoriazis hastalarında %25,kontakt dermatit hastalarında %35 ve sağlıklı kisilerde %15 olarak saptandı. Hem bir allerjen hem de birden fazla allerjene karsı duyarlılık açısından gruplar arasındaki farklılıklar önemsizdi (p>0.05). Psoriazis hastalarında klinik tipler arasındaki kontakt duyarlılıkları bakımından farklılıklar önemsizdi (p>0.05). psoriazis hastalarında yama testinde saptanan allerjenler fenilendiamin, potasyum dikromat, nikel ve kobaltdı. Sonuç: Uzun süreli hastalık öyküsü olan psoriazis hastaları, palmoplanter ve fl eksural psoriazis hastaları ve tedaviye dirençli psoriazis hastalarında allerjenlerin tespiti ve uzaklastırılmasında yama testinin önemli olduğunu düsünmekteyiz.

Sikatrisyel alopesi, kalıcı saç kaybına yol açan çeşitli hastalıkları içerisine alan kapsamlı bir terimdir. Primer sikatrisyel alopesilerde travma veya benzeri bir dış etkenden bağımsız olarak kıl folikülünde kalıcı hasara yol açan inflamasyon vardır. Primer sikatrisyel alopesiler etiyolojisinde ağırlıklı olarak rol oynayan hücre tipine göre lenfositik, nötrofilik, miks ve nonspesifik olarak sınıflandırılır. Bu sı- nıflandırmaya göre en sık lenfositik tipler görülür. Klinikte en sık karşılaşılan primer sikatrisyel alopesi alt tipleri diskoid lupus eritematozus, liken pilanopilaris, Brocq’un psödopeladı ve folikülitis dekalvanstır. Bu derlemede primer sikatrisyel alopesilerin sınıflaması ve tanısı ele alınmıştır.

Objectives: Patch test is the most reliable method to di­agnose allergic contact dermatitis and to find out the re­sponsible contact allergen. The aim of this retrospective study was to evaluate the patch test results of patients with contact dermatitis in our region. Materials and methods: One Hundred fifty patients (84 female and 66 male) with contact dermatitis were patch tested with European standard test series. The testing has been standardized by the international Contact Der­matitis Research Group (ICDRG). Results: A majority of the lesions (36%) were localized on the hands. In 31 female (58,4%) and 21 male (4,6%) patients (a total of 72 patients) there were positive aller­gic reactions to at least one chemical. Nickel sulphate (13,3%), potassium dichromate (11,3%) and cobalt chlo­ride (8,6%) were the most often allergens reacted. Conclusion: Nickel sensitivity is more common. Com­paring with healthy controls contact sensitization may be more prevalent in patients with contact dermatitis., Amaç: Yama testi, allerjik kontakt dermatit tanısını doğ­rulayan ve kontakt allerjinin sebebini bulmamızı sağlayan en önemli tanısal yöntemdir Retrospektif olarak yapılan çalışmamızda, bölgemizde kontakt dermatitli hastaların yama testi sonuçlarının değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Gereç ve yöntem: Kontakt dermatit tanısı alan hastaların 84\'ü (%56) kadın, 66\'sı (%44) erkek, toplam 150 hasta­ya Avrupa standart test serisi ile yama testi yapıldı. Test, Uluslararası Kontakt Dermatitis Araştırma Grubu tarafın­dan standardize edilmiştir. Bulgular: Lezyonların en sık ellerde (%36) yerleştiği gö­rüldü. 31\'\'i kadın (%58,4), 21\'i erkek (%41,6) olmak üzere toplam 72 hastada (%48) bir veya birden fazla maddeye karşı pozitif allerjik reaksiyon elde edildi. En sık reaksiyon saptanan allerjenler ise nikel sülfat (%13,3), potasyum dikromat (%11,3) ve kobalt klorid (%8,6) idi. Sonuç: Kontak dermatite nikel hassasiyetinin daha fazla olduğu bulundu. Sağlıklı kontrollerle karşılaştırıldığında kontakt dermatiti hastalarda deri yama testini daha sık görülmüştür.

Amaç: İsotretinoin (İSO), bir sentetik retinoid olup konvansiyonel tedavilere yanıt vermeyen şiddetli kistik aknenin tedavisinde tercih edilen bir ilaçtır. Bu çalışmada oral İSO tedavisi başlanan akne hastalarında laboratuvar değerlerinin retrospektif olarak değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Yöntemler: Çalışmaya dermatoloji polikliniğine başvuran ve klinik olarak akne tanısı konularak İSO tedavisi başlanan 40 hasta alındı. Hastaların tedavi öncesi ve tedavinin 3. ayındaki karaciğer fonksiyon testleri (AST, ALT), kan üre ve kreatinin değerleri ile total kolesterol, yüksek dansiteli lipoprotein (HDL), düşük dansiteli lipoprotein (LDL) ve trigliserid (TG) değerleri hasta dosyaları taranarak elde edildi. Bulgular: Hastaların tedavi öncesi ve tedavinin 3. ayındaki laboratuvar sonuçları karşılaştırıldığında total kolesterol, LDL, HDL, TG ve AST değerlerinde istatistiksel olarak anlamlı değişiklikler saptandı (p, Objective: Isotretinoin (ISO) is a synthetic retinoid that is a preferred drug for unresponsive to conventional therapy in the treatment of severe cystic acne. In this study, to evaluate retrospectively laboratory values in patients with acne using oral ISO treatment was aimed. Methods: 40 patients were enrolled to the study that admitted to the dermatology clinic and clinically diagnosed as acne vulgaris and oral isotretinoin treatment was started. Patient\'s pre-treatment and 3rd month of the teatment values of liver function tests (AST, ALT), blood urea nitrogen and creatinine levels, total cholesterol, high density lipoprotein (HDL), low density lipoprotein (LDL) and triglyceride (TG) levels were obtained by screening of files. Results: Compared to values of patients before and 3rd month of treatment, statistically significant differences was detected for total cholesterol, LDL, HDL, TG and AST values (p

Atopic dermatitis (AD) is a very common and recurrent chronic an inflammatory skin diseases. Atopic dermatitis is a health problem for especially industrialized countries. However in recent years AD has been more common in our country. Multiple factors play role in the pathogenesis of AD. Although the etiology is not clear, it may be related to immunologically deviated T cell functions with precipitating factors in genetically predisposed people. In present article, we reviewed actual literature on the etiopathogenesis of AD., Atopik dermatit (AD), klinikte sık karşılaşılan ve tekrarlayan kronik inflamatuvar bir cilt hastalığıdır. AD özellikle endüstriyelleşmiş ülkelerin sorunudur. Ancak son yıllarda ülkemizde de AD sıklığı artmaktadır. Atopik dermatit\'in patogenezinde birçok faktörün üzerinde durulmaktadır. Ancak etyolojisi tam olarak bilinmemekle beraber genetik olarak eğilimli kişilerde bir grup tetikleyici faktörlerin etkisiyle T hücre fonksiyonlarındaki immünoljik sapma sonucu oluşmaktadır. Bu makalede atopik dermatitin etyopatogenezi ile ilgili güncel literatür bilgiler gözden geçirilmiştir.

Korn kutaneum (deride boynuzsu çıkıntı), uzunluğu birkaç milimetre ile birkaç santimetre arasında değişen, boynuzumsu görünümde hiperkeratotik lezyonlardır. Korn kutaneum sıklıkla yüz, kulaklar ve güneş gören diğer alanlarda görülür. Korn kutaneum, zeminde mevcut olan benign, premalign veya malign değişikliklerle birlikte veya onların sonucu oluşmaktadır. Bu yazıda fasiyal korn kutaneum zemininde skuamöz hücreli kanser ve bazal hücreli kanser tespit edilen iki hasta sunulmaktadır., Cornu cutaneum horn is a lesion with hyperkeratosis resembling that of an animal horn and its length varies from a few millimeters to several centimeters. The horn is most commonly located in the face, ears and other sun exposed areas. Cornu cutaneum occurs in association with, or as a response to a wide variety of underlying benign, pre-malignant, and malignant cutaneous diseases. Two cases with facial cutaneous horn with underlying squamous cell carcinoma and basal cell carcinoma is reported.

Behçet hastalığı oral aftlar, genital ülserler, kutanöz lezyonlar, oküler, artiküler, nörolojik ve vasküler semptom ve bulgularla karakterize multisistemik bir hastalıktır. Behçet hastalığının etyoloji ve patogenezi tam olarak bilinmemektedir. Behçet hastalığı ilk kez 1937 yılında bir Türk dermatoloğu olan Dr. Hulusi Behçet tarafından bildirilmiştir. Bu çalışmada Dicle Üniversitesi Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi Dermatoloji polikliniğinde takip edilen Behçet hastalarının demografik ve klinik özelliklerinin belirlenmesi amaçlandı. Çalışmaya Uluslararası Behçet Hastalığı Çalışma Grubu tanı kriterlerine göre Behçet hastalığı tanısı konulan 132 hasta alındı. Hastalar retrospektif olarak değerlendirildi ve veriler SPSS 16 programı kullanılarak analiz edildi. Yaşları 15 ile 59 arasında değişen, 76’sı kadın, 56’sı erkek toplam 132 hasta değerlendirildi. Hastaların yaş ortalaması 32.40, erkek/kadın oranı 0.73 olarak bulundu. En çok hasta 26-35 yaş aralığındaydı. Hastalığın semptomlarının ortalama başlangıç yaşı 25.51, semptomların başlangıç yaşı en erken 8, en geç ise 54 yaş olarak bulundu. Ortalama tanı yaşı 28.71 yaş olarak bulundu. Hastalık süresi 1-16 yıl arasında değişmekteydi ve ortalama hastalık süresi 3.68 yıl olarak saptandı. Jüvenil Behçet hastalığı tanısı alan 6 hasta (%4.54) tespit edildi. Oral aftlar (%100) ve genital ülserler (%94.0) hastalığın en sık bulguları olarak bulundu. Bunları paterji pozitifliği (%75.0), papülopüstüler döküntü (%74.2), eritema nodozum (%43.2), tromboflebit (%6.8) ve ekstragenital ülser (%6.1) izledi. Sistemik tutulum sıklıklarına göre; eklem tutulumu (%79.54), göz tutulumu (%28.8), vasküler tutulum (%9.8), pulmoner tutulum (%2.3), nörolojik tutulum (%2.3) ve genitoüriner sistem tutulumu (%0.8) olarak saptandı. Behçet hastalığının en sık bulgusu mukokutanöz lezyonlar olarak saptandı. Erkek ve kadın hastalar arasında mukokutanöz bulgular ve sistemik tutulum oranları açısından istatiksel olarak anlamlı bir farklılık bulunmadı. Bu çalışmanın dünyanın farklı bölgelerinde klinik ve demografik özellikleri farklılık gösterebilen Behçet Hastalığının epidemiyolojik verilerine katkıda bulunacağını düşünüyoruz. Anahtar sözcükler: Behçet hastalığı, demografik ve klinik özellikler Behçet’s disease is a multisystemic disease which is characterized by oral aphthous lesions, genital ulcers, cutaneous lesions, ocular, articular, neurologic and vascular symptoms. Etiology and pathogenesis of Behçet’s disease is not known exactly. Behcet’s disease was described the first time in 1937 by a Turkish dermatologist Dr. Hulusi Behçet. In this study, we aimed to determine demographic and clinical features of patients with Behçet’s disease, followed up in the outpatient clinic of Dermatology, Medical Faculty, Dicle University. The study included 132 patients who were diagnosed with Behçet’s disease according to International Behçet’s Disease Study Group’s diagnostic criteria. The patients were examined retrospectively and the data were analyzed by using SPSS 16 programme. This study was performed on 132 patients, 76 females and 56 male, who are between 15-59 years old. Mean age of the patients was 32.40 and male/female ratio was found to be 0.73. Most of the patients were at interval age of 26-35 years. The mean age of the disease’s symptoms onset was 25.51 years, the age of symptoms at onset was found to be 8 years as the earliest, and 54 years as the latest. The mean diagnosis age was 28.71 years. The disease duration varied between 1-16 years, and mean disease duration was determined to be 3.68 years. Six patients were diagnosed to have juvenil Behçet disease (4.45%). Oral aphtous lesions (100%) and genital ulcers (94%) were found to be the most common sympthoms of the disease, followed by patergy positivity 75%, papulopustular lesions 74.2%, erythema nodosum 43.2%, thrombophlebitis 6.8% and extragenital ulcer 6.1%. According to systemic involvement frequencies; joint involvement was found as 79.5%, ocular involvement 28.8%, vascular involvement 9.8%, pulmonar involvement 2.3%, neurologic involvement 2.3% and genitourinary system involvement 0.8%. The most frequent finding of the Behçet’s disease were detected as mucocutaneous lesions. It was also determined that these was not any significant difference between male and female patients in terms of mucocutaneous symptom and systemic involvement rations. We are of the opinion that this study will contribute to the epidemiologic data of Behçet’s disease which may exhibit different clinic and demographic features in different parts of the world. Key words: Behcet’s Disease, demographical and clinical characteristics

BACKGROUND: The aim of this study is to investigate and compare the serum levels of various cytokines in patients with Behçet's Disease and healthy controls. METHODS: Thirty‐five patients with Behçet's disease and 29 age and sex‐matched healthy controls were included in the study. The patients were separated into groups with active and inactive disease. Serum IL‐2, IL‐6, IL‐8, IL‐10, IL‐17A, and IFN‐γ levels were determined using the enzyme‐linked immunosorbent assay method. Cytokine levels of the two patient groups and healthy controls were compared using SPSS 15.0. RESULTS: Ten patients with active disease and 25 patients with inactive disease were present. Serum IL‐8 levels of active BD patients were higher compared to inactive patients (P = 0.048) and healthy controls (P = 0.02). IL‐8 levels were correlated with the duration of symptoms (r = 0.490, P = 0.003) and time passed since diagnosis (r = 0.579, P ˂ 0.001). CONCLUSION: Behçet's disease involves complex interactions of cells of the immune system, mainly T lymphocytes and neutrophils. Further studies on the cytokine profile in Behçet's disease will aid in elucidation of its pathogenesis.

Amaç: Bu çalışmada, Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi Dermatoloji Polikliniği’ne başvuran çocuk hastalardan alınan deri biyopsilerinde klinikopatolojik korelasyonun değerlendirilmesi amaçlandı. Yöntemler: Çalışmaya Ocak 2008- Aralık 2013 yılları arasında Dicle Üniversitesi Hastanesi Dermatoloji Polikliniği’ne başvuran 16 yaş ve öncesi 15337 hasta dahil edildi. Bu hastaların dosyaları retrospektif olarak tarandı ve 121 hastada tanı amaçlı deri biyopsisi yapıldığı saptandı. Bu hastaların 68’inden elde edilen veriler değerlendirildi. Elde edilen sonuçlar, ön tanı ve tanı korelasyonu açısından değerlendirildi. Klinisyen tarafından belirtilen ön tanılar ile elde edilen tanı arasında örtüşme mevcutsa korelasyon pozitif olarak kabul edildi. Bulgular: Hastaların 39’u (%57,3) kız, 29’u (%42,7) ise erkekti. Patoloji incelemesinde 57 (%83,8) hastada ön tanılar ile patolojik tanı arasında korelasyon vardı. Birinci ön tanı ile patoloji korelasyonu 42 (%61,7) hastada, ikinci ön tanı ile patoloji korelasyonu 8 (%11,7) hastada, üçüncü ön tanı ile patoloji korelasyonu ise 4 (%5,8) hastada saptandı. 10 (%14,7) hastada biyopsi tanı koymada bir katkı sağlamamıştı. 1 (%1,47) hastada ise ön tanıların dışında bir tanı konmuştu. Sonuç: Erişkin dönem hastalarda olduğu gibi çocukluk çağındaki hastalarda da özellikle atipik seyirli klinik tablolarda deri biyopsisi, tanıda kullanılan ve klinisyenin elini güçlendiren bir tanı tekniği olarak karşımıza çıkmaktadır. Ancak bu tanı tekniğinin daha verimli bir şekilde kullanılabilmesinin yolunun, klinisyen tarafından iyi bir bilgi paylaşımı ve gerektiğinde görsel malzemelerle patoloğun desteklenmesi olduğu görülmektedir Objective: The aim of this study was to evaluate the clinicopathologic correlation of skin biopsies in pediatric patients who consulted to Dicle University Medicine Faculty Hospital Department of Dermatology. Methods: 15337 patients under 16 years old who consulted to Dermatology polyclinic of Dicle University Hospital between January 2008- December 2013 were included in the study. The files of these patients were retrospectively reviewed and performed skin biopsies in 121 patients for diagnosis was detected. The data obtained from these 68 patients were evaluated. The obtained results were evaluated according to preliminary diagnosis and diagnosis correlation. Correlation was considered positive if there is an overlap between clinician’s preliminary diagnosis and diagnosis. Results: 39 patients (57.3%) were female and 29 patients (42.7%) were male. There was a correlation between preliminary diagnosis and pathological diagnosis in 57 patients (83.8%). First preliminary diagnosis and pathology correlation was positive in 42 (61.7%) patients, positive in 8 (11.7%) patients for second preliminary diagnosis and was positive in 4 (5.8%) patients for third diagnosis. Biopsy did not provide a contribution in 10 (14.7%) patients for diagnosis. 1 (1.47%) patient had a diagnosis with outside of the preliminary diagnosis. Conclusion: Skin biopsy is a diagnostic technique, which is used to promote and strengthen the hands of clinicians in childhood as well as in adulthood patients particularly in patients with atypical clinical forms. However, it is seen that the way of using this diagnostic technique more efficiently is sharing better information by clinicians and if needed to support visual materials with the pathologist.

Lymphangioma circumscriptum (LC) is a benign dilation of lymph channels localized to the skin and subcutaneous tissues. It is generally localized in mouth mucosa, tongue, proximal regions of arms and legs, groin, axilla, and trunk. Primary vulvar involvement is very rare. Vulvar involvement occurs in various clinical settings. Here, two uncommon cases with giant lymphangioma circumscriptum mimicking genital warts will be presented: a 55-year-old female patient with extensive lymphangiectasic lesions and genital wart-like papular lesions in the vulva secondary to diffuse scrofuloderma scars and a 60-year-old female patient with verruca-like lesions secondary to chronic inflammation.