Search

This thesis compares sickness absence in Belgium, West-Germany and The Netherlands. The comparison was restricted to sickness absence in greatly similar groups of private sector employees in these countries (observation period 1980, 1981). For a more recent observation period (1983-1987) rates are adapted and calculated from benefits administrations. Most sickness absence investigations regard the effects of personal and organizational factors, which operate within a given national context. After having assessed the weight of some of these factors, the further inquiry has been focussed on macro-level differences. Macro-level differences taken together with some related organization-level differences show to be highly relevant for our understanding of the international differences observed in sickness absence rates.

In dit artikel worden de resultaten beschreven van een gecontroleerd interventieonderzoek naar het effect van de invoering van metselmethoden waarbij op hoogte wordt gewerkt, op de lichamelijke belasting, op klachten aan het bewegingsapparaat, op het ziekteverzuim en op de arbeidstevredenheid van metselaars. Uit deze resultaten blijkt dat het invoeren van hulpmiddelen om opgehoogd te kunnen metselen, leidt tot tevreden gebruikers en verminderde belasting van de rug en, hoewel in mindere mate, ook van de schouders en armen. Door inzet van de hulpmiddelen wordt niet 60% maar 40% van de werktijd met een gebogen romp gewerkt. Het invoeren van de hulpmiddelen heeft weinig effect op het aantal keer tillen, wel wordt het biomechanisch moment verlaagd. Er is geen reductie van klachten door inzet van de hulpmiddelen aangetoond. Wel lijkt het ziekteverzuim te zijn gedaald. De resultaten laten ook zien dat het merendeel van de metselaars een groot voorstander van gebruik van de hulpmiddelen is. Op grond van deze resultaten wordt aanbevolen het op hoogte metselen verder in te voeren in de bouw.

An epidemiological study was carried out to explore the relationship between climatic factors and non-specific low-back and neck-shoulder symptoms in working populations. In a review of published literature, 27 studies were found which related climatic factors to musculoskeletal symptoms, but none of these studies specifically addressed the subject. It can be concluded that a relationship between climatic factors and musculoskeletal symptoms is considered at least plausible by both researchers, workers and patients, but that the epidemiological evidence appearing from literature is very weak. Questionnaire data which were collected on musculoskeletal symptoms, workload and perceptions of climatic conditions of 2030 workers in 24 different occupations were analysed multi-variately. About one-quarter of the workers related symptoms of the low back and neck-shoulders to climatic factors. They perceived climatic factors in most cases as aggravating factors for their symptoms. No seasonal influence on prevalence rates was reported. For low-back and neck-shoulder symptoms and for sick leave due to neck-shoulder symptoms, an association was found with climatic factors, and in particular with respect to draughts in relation to neck-shoulder symptoms. In addition, neck-shoulder symptoms were negatively related to frequent outdoor work. The findings suggest a relationship between climatic factors and musculoskeletal symptoms and call for further detailed investigations.

In een longitudinaal onderzoek met drie jaarlijkse metingen onder 1.245 werknemers is nagegaan hoe verzuimbeleid en verzuimcultuur van invloed zijn op verzuim en arbeidstevredenheid. Ook is nagegaan of er omgekeerde effecten zijn van verzuim en arbeidstevredenheid op verzuimbeleid en verzuimcultuur. In het onderzoek kwam naar voren dat een actief verzuimbeleid leidde tot minder verzuim en tot een hogere arbeidstevredenheid in het jaar daarop. Bovendien verminderde actief verzuimbeleid een permissieve verzuimcultuur, waarin medewerkers zich gemakkelijk ziek melden. Verder bleek dat de verzuimcultuur geen invloed had op het verzuim, maar er was wel een omgekeerd effect: werknemers die verzuimden, ervoeren één jaar later een meer permissieve verzuimcultuur. Tenslotte bleek dat hoge arbeidstevredenheid leidde tot minder verzuim en tot een positiever oordeel over het verzuimbeleid. Deze bevindingen tonen aan dat een actief verzuimbeleid effectief is in het terugdringen van verzuim en het verhogen van de arbeidstevredenheid van werknemers, terwijl het een permissive verzuimcultuur tegengaat.

In een longitudinaal onderzoek met drie jaarlijkse metingen onder 1.245 werknemers is nagegaan hoe verzuimbeleid en verzuimcultuur van invloed zijn op verzuim en arbeidstevredenheid. Ook is nagegaan of er omgekeerde effecten zijn van verzuim en arbeidstevredenheid op verzuimbeleid en verzuimcultuur. In het onderzoek kwam naar voren dat een actief verzuimbeleid leidde tot minder verzuim en tot een hogere arbeidstevredenheid in het jaar daarop. Bovendien verminderde actief verzuimbeleid een permissieve verzuimcultuur, waarin medewerkers zich gemakkelijk ziek melden. Verder bleek dat de verzuimcultuur geen invloed had op het verzuim, maar er was wel een omgekeerd effect: werknemers die verzuimden, ervoeren één jaar later een meer permissieve verzuimcultuur. Tenslotte bleek dat hoge arbeidstevredenheid leidde tot minder verzuim en tot een positiever oordeel over het verzuimbeleid. Deze bevindingen tonen aan dat een actief verzuimbeleid effectief is in het terugdringen van verzuim en het verhogen van de arbeidstevredenheid van werknemers, terwijl het een permissive verzuimcultuur tegengaat.

Weergave van de bevindingen uit de Nationale Enquête Arbeidsomstandigheden (NEA); dat is een grootschalige enquête onder werknemers in Nederland. In 2008 voerden TNO, het CBS en TNS NIPO de vijfde Nationale Enquête Arbeidsomstandigheden (NEA) uit. Evenals de NEA 2007 heeft de NEA 2008 een brede focus op arbeid. Arbeidsomstandigheden, arbeidsinhoud, arbeidsverhoudingen en arbeidsvoorwaarden zijn de vier hoofdelementen van de arbeidssituatie van werknemers die in deze NEA worden bevraagd. De NEA 2007 en NEA 2008 wijken in diverse opzichten af van eerdere edities van de NEA (2003, 2005 en 2006). Deze eerdere edities waren primair bedoeld om arbeidsomstandigheden in Nederland te monitoren. Tussen 2006 en 2007 heeft een grondige herziening van de vragenlijst plaatsgevonden. De redenen van deze herziening zijn omschreven in het rapport van de NEA 2007. In essentie komt de herziening er op neer dat arbeidsomstandigheden op minder uitvoerige wijze wordt bevraagd, waardoor ruimte is gecreëerd voor de drie andere hoofdelementen van de arbeidssituatie van werknemers.

Dit artikel beschrijft de ontwikkeling van referentiegegevens voor de verzuimduur naar diagnose. Daarbij worden twee bronnen vergeleken: (1) gegevens van het Peilstation die zijn aangeleverd door getrainde bedrijfsartsen over een beperkt aantal verzuimgevallen; en (2) verzuimgegevens uit de registraties van arbodiensten over grote aantallen verzuimgegevens waarvan de kwaliteit onbekend is. In dit onderzoek staat centraal in hoeverre gegevens van het Peilstation representatief zijn voor alle verzuimgevallen en in hoeverre de arbodienstgegevens bruikbaar zijn om referentiegegevens op te baseren. Deze vragen worden beantwoord door koppeling van de beide databestanden op individueel niveau, waarbij de overeenkomsten en discrepanties in diagnose en verzuimduur worden onderzocht. Geconcludeerd wordt dat de gegevens van het Peilstation in voldoende mate representatief zijn. Verder zijn de arbodienstdata bruikbaar om referentiegegevens voor verzuimduur naar diagnose op te baseren na weging om te corrigeren voor selectieve toekenning van diagnoses.

Op aandringen van de arbodienst voerde Corus in 2006 een nieuw ploegenrooster in dat minder schadelijk zou zijn voor het personeel. Recent onderzoek laat zien dat dit ook zo uitpakt. Dat geldt voor aspecten als ziekteverzuim, vermoeidheid, werkdruk en dergelijke. Maar wat de heilzame werking van het nieuwe rooster precies bewerkstelligt, weet niemand nog.

The objective of this study was to determine whether there are gender differences in the effect of exposure to work-related physical and psychosocial risk factors on low back, neck, shoulder, or hand-arm symptoms and related sickness absence.Data of a prospective cohort (study on musculoskeletal disorders, absenteeism stress and health) with a follow-up period of three years were used. Questionnaires were used to assess exposure to risk factors and musculoskeletal symptoms. Sickness absence was registered continuously. Female-to-male gender ratios (GR) were calculated to determine whether there were any differences in the effect. A GR value1.33 or0.75 was regarded as relevant.Except for the effect of bending the wrist and the neck backwards (GR 1.52-2.55), men generally had a higher risk of symptoms (GR range 0.50-0.68) with equal exposure. For sickness absence, a GR value of1.33 was found for twisting the upper body, working in uncomfortable postures, twisting the wrist, bending the neck backwards, and coworker and supervisor support (GR range 1.66-2.63). For driving vehicles, hand-arm vibration, squeezing, working above shoulder level or below knee level, reaching, twisting the neck, job demands, and skill discretion, the GR value was0.75. For job satisfaction, a GR value of 0.50 was found for absence due to back symptoms, while the GR value was 1.78 for sickness absence due to neck, shoulder, or hand-arm symptoms.Although women are expected to be more vulnerable to exposure to work-related risk factors, the results of this study show that, in many cases, men are more vulnerable. This study could not explain the gender difference in musculoskeletal symptoms among workers.

Op aandringen van de arbodienst voerde Corus in 2006 een nieuw ploegenrooster in dat minder schadelijk zou zijn voor het personeel. Recent onderzoek laat zien dat dit ook zo uitpakt. Dat geldt voor aspecten als ziekteverzuim, vermoeidheid, werkdruk en dergelijke. Maar wat de heilzame werking van het nieuwe rooster precies bewerkstelligt, weet niemand nog.

Geanalyseerd wordt hoe de arbeidsomstandigheden in Nederland in de sectoren onderwijs, zorg en welzijn zich verhouden tot de arbeidsomstandigheden in andere bedrijfssectoren. Met behulp van logistische regressieanalyse is onderzocht in welke mate arbeidsomstandigheden in deze sectoren van invloed zijn op het ziekteverzuim, de mate waarin men denkt tot zijn 65e levensjaar door te kunnen werken en de mate waarin men dat ook zou willen. De resultaten laten zien dat de emotionele belasting in de sectoren onderwijs, zorg en welzijn hoog is in vergelijking tot andere sectoren. Daarnaast heeft de sector zorg en welzijn te maken met een hoge mate van ongepast gedrag door externen (patiënten). In de onderhavige sectoren worden weinig arbeidsomstandigheden geassocieerd met de inschatting of men verwacht door te kunnen werken. Een hoge mate van extern ongewenst gedrag in deze sectoren is bovendien geassocieerd met een hoge mate van verzuim. Om personeelstekorten op de arbeidsmarkt in de sectoren onderwijs, zorg en welzijn te voorkomen is het belangrijk dat werkgevers zich richten op het aanbieden van goede arbeidsomstandigheden, zodat werknemers die tot hun 65e door willen werken, daartoe ook in staat zijn.

Determine whether there are gender differences in the effect of exposure to work-related physical and psychosocial risk factors on low back, neck, shoulder, or hand–arm symptoms and related sickness absence was the objective. Data of a prospective cohort with a follow-up period of three years were used. Questionnaires were used to assess exposure to risk factors and musculoskeletal symptoms. Sickness absence was registered. Female- to-male gender ratios (GR) were calculated to determine whether there were any differences in the effect. A GR value >1.33 or 1.33 was found for twisting the upper body, working in uncomfortable postures, twisting the wrist, bending the neck backwards, and coworker and supervisor support (GR range 1.66–2.63). For driving vehicles, hand–arm vibration, squeezing, working above shoulder level or below knee level, reaching, twisting the neck, job demands, and skill discretion, the GR value was

Weergave van de bevindingen uit de Nationale Enquête Arbeidsomstandigheden (NEA); dat is een grootschalige enquête onder werknemers in Nederland. In 2008 voerden TNO, het CBS en TNS NIPO de vijfde Nationale Enquête Arbeidsomstandigheden (NEA) uit. Evenals de NEA 2007 heeft de NEA 2008 een brede focus op arbeid. Arbeidsomstandigheden, arbeidsinhoud, arbeidsverhoudingen en arbeidsvoorwaarden zijn de vier hoofdelementen van de arbeidssituatie van werknemers die in deze NEA worden bevraagd. De NEA 2007 en NEA 2008 wijken in diverse opzichten af van eerdere edities van de NEA (2003, 2005 en 2006). Deze eerdere edities waren primair bedoeld om arbeidsomstandigheden in Nederland te monitoren. Tussen 2006 en 2007 heeft een grondige herziening van de vragenlijst plaatsgevonden. De redenen van deze herziening zijn omschreven in het rapport van de NEA 2007. In essentie komt de herziening er op neer dat arbeidsomstandigheden op minder uitvoerige wijze wordt bevraagd, waardoor ruimte is gecreëerd voor de drie andere hoofdelementen van de arbeidssituatie van werknemers.

Geanalyseerd wordt hoe de arbeidsomstandigheden in Nederland in de sectoren onderwijs, zorg en welzijn zich verhouden tot de arbeidsomstandigheden in andere bedrijfssectoren. Met behulp van logistische regressieanalyse is onderzocht in welke mate arbeidsomstandigheden in deze sectoren van invloed zijn op het ziekteverzuim, de mate waarin men denkt tot zijn 65e levensjaar door te kunnen werken en de mate waarin men dat ook zou willen. De resultaten laten zien dat de emotionele belasting in de sectoren onderwijs, zorg en welzijn hoog is in vergelijking tot andere sectoren. Daarnaast heeft de sector zorg en welzijn te maken met een hoge mate van ongepast gedrag door externen (patiënten). In de onderhavige sectoren worden weinig arbeidsomstandigheden geassocieerd met de inschatting of men verwacht door te kunnen werken. Een hoge mate van extern ongewenst gedrag in deze sectoren is bovendien geassocieerd met een hoge mate van verzuim. Om personeelstekorten op de arbeidsmarkt in de sectoren onderwijs, zorg en welzijn te voorkomen is het belangrijk dat werkgevers zich richten op het aanbieden van goede arbeidsomstandigheden, zodat werknemers die tot hun 65e door willen werken, daartoe ook in staat zijn.

Dit artikel beschrijft de ontwikkeling van referentiegegevens voor de verzuimduur naar diagnose. Daarbij worden twee bronnen vergeleken: (1) gegevens van het Peilstation die zijn aangeleverd door getrainde bedrijfsartsen over een beperkt aantal verzuimgevallen; en (2) verzuimgegevens uit de registraties van arbodiensten over grote aantallen verzuimgegevens waarvan de kwaliteit onbekend is. In dit onderzoek staat centraal in hoeverre gegevens van het Peilstation representatief zijn voor alle verzuimgevallen en in hoeverre de arbodienstgegevens bruikbaar zijn om referentiegegevens op te baseren. Deze vragen worden beantwoord door koppeling van de beide databestanden op individueel niveau, waarbij de overeenkomsten en discrepanties in diagnose en verzuimduur worden onderzocht. Geconcludeerd wordt dat de gegevens van het Peilstation in voldoende mate representatief zijn. Verder zijn de arbodienstdata bruikbaar om referentiegegevens voor verzuimduur naar diagnose op te baseren na weging om te corrigeren voor selectieve toekenning van diagnoses.

In de Arbobalans 2006 werd naast een algemeen overzicht van (ontwikkelingen in) de arbeidsomstandigheden ook een overzicht van de arbeidsomstandigheden in de verschillende beroepen gegeven. Hieruit is gebleken dat werknemers in beroepen met een hoge blootstelling aan arbeidsrisico's over het algemeen ook een hoog verzuim kennen. Het Ministerie van SZW wil meer inzicht in de risicoberoepen voor vroegtijdige uitval uit het arbeidsproces. TNO heeft daarom secundaire analyses op de Nationale Enquête Arbeidsomstandigheden (NEA) 2005-2007 uitgevoerd. Doel van deze secundaire analyses is om informatie te verschaffen over risicoberoepen. Het onderzoek valt uiteen in drie delen. In het eerste deel wordt gekeken naar verzuim op basis van zelfrapportage, in het tweede deel naar geregistreerd verzuim. In het derde deel wordt een vergelijking gemaakt tussen het zelfgerapporteerde en het geregistreerde verzuim. Geconcludeerd wordt dat de drie regressieanalyses op belangrijke punten overeenstemmen. De analyses laten zien dat de kans op langdurig verzuim hoger is bij vrouwen dan bij mannen, toeneemt met de leeftijd en hoger is bij laag- dan bij hoogopgeleide werknemers. De invloed van het beroep is klein. Ongecorrigeerd kan 1 tot 2% van het verzuim wordt verklaard door de factor beroep. Na correctie voor de persoons-, baan- en bedrijfskenmerken, de blootstelling aan arbeidsrisico's en de gewenste maatregelen kan beroep nog maar 0,5 tot 1% van het verzuim verklaren.

Bij een arbeidsongeval wordt vaak alleen gedacht aan lichamelijk letsel, maar arbeidsongevallen kunnen ook geestelijke schade tot gevolg hebben. In de Nationale Enquête Arbeidsomstandigheden (NEA) is voor het eerst in Nederland expliciet gevraagd naar geestelijke schade als gevolg van een arbeidsongeval. De NEA sluit hiermee aan bij de standaarddefinitie van een arbeidsongeval, zoals vastgesteld voor de Monitor Arbeidsongevallen in Nederland. De Monitor Arbeidsongevallen sluit weer aan bij de basisbegrippen en definities in de Europese Statistiek van Arbeidsongevallen: een afzonderlijk voorval tijdens het werk dat leidt tot lichamelijke of geestelijke schade. Het onderzoeken van de psychische gevolgen van arbeidsongevallen is interessant omdat het hier gaat om klachten die mogelijk verstrekkende gevolgen hebben voor de werknemer zelf en het bedrijf. Vakmedianet

Bij een arbeidsongeval wordt vaak alleen gedacht aan lichamelijk letsel, maar arbeidsongevallen kunnen ook geestelijke schade tot gevolg hebben. In de Nationale Enquête Arbeidsomstandigheden (NEA) is voor het eerst in Nederland expliciet gevraagd naar geestelijke schade als gevolg van een arbeidsongeval. De NEA sluit hiermee aan bij de standaarddefinitie van een arbeidsongeval, zoals vastgesteld voor de Monitor Arbeidsongevallen in Nederland. De Monitor Arbeidsongevallen sluit weer aan bij de basisbegrippen en definities in de Europese Statistiek van Arbeidsongevallen: een afzonderlijk voorval tijdens het werk dat leidt tot lichamelijke of geestelijke schade. Het onderzoeken van de psychische gevolgen van arbeidsongevallen is interessant omdat het hier gaat om klachten die mogelijk verstrekkende gevolgen hebben voor de werknemer zelf en het bedrijf. Vakmedianet

Uit recent onderzoek onder beeldschermwerkers met rsi-klachten die door blijven werken, blijkt dat deze beroepsziekte een kostbare verzuimfactor is voor organisaties. In het ergste geval vallen werknemers hierdoor in het ziekteverzuim, in het gunstigste geval leidt het tot productieverlies bij mensen die doormodderen met rsi. Het advies in deze korte bijdrage is dan ook dat P&O er goed aan doet preventief beleid te ontwikkelen om productieverlies te verminderen.

Verbreding van de inzetbaarheid van medewerkers is één van de mogelijkheden om handen en voeten te geven aan langer doorwerken. Movisie en TNO startten in 2006 het project "Op (leef)tijd inzetbaar" aan de hand van de doorbraakmethode. Als centraal projectdoel is gekozen voor het stimuleren en vergroten van de inzetbaarheid van medewerkers. Effecten van leeftijdsbeleid zijn pas op lange termijn zichtbaar. Zo'n tijdsspanne leidt ertoe dat de prioriteit laag is om nu te werken aan verbeteringen. Die zgn. doorbraakmethode leidt al op korte termijn tot resultaten via kleinschalige experimenten en tussentijds meten van effecten. Een succesvol experiment breidt men uit naar andere afdelingen of zelfs de gehele organisatie. Mocht het resultaat negatief zijn, dan zijn de gevolgen zonder noemenswaardige schade te herstellen.

Uit recent onderzoek onder beeldschermwerkers met rsi-klachten die door blijven werken, blijkt dat deze beroepsziekte een kostbare verzuimfactor is voor organisaties. In het ergste geval vallen werknemers hierdoor in het ziekteverzuim, in het gunstigste geval leidt het tot productieverlies bij mensen die doormodderen met rsi. Het advies in deze korte bijdrage is dan ook dat P&O er goed aan doet preventief beleid te ontwikkelen om productieverlies te verminderen.

Eind 2007 voerden TNO en CBS de vierde Nationale Enquête Arbeidsomstandigheden (NEA) uit, met financiële steun van het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid. Circa 23.000 werknemers deden mee aan het onderzoek, dat deel uitmaakt van het meerjarenprogramma Innovatie van Arbeid (2007-2010) van TNO. Terwijl eerdere edities van de NEA zich hoofdzakelijk richtten op het thema arbeidsomstandigheden, stond in 2007 "kwaliteit van de arbeid" in brede zin centraal. Dat betekent dat meer aandacht is geschonken aan de organisatie en inhoud van arbeid, arbeidsverhoudingen en arbeidsvoorwaarden. Ook zijn enkele nieuwe thema's zoals innovatief werkgedrag, functioneren, inzetbaarheid en de balans tussen werk en privé geïntroduceerd. De omvang en representativiteit van de NEA maken het mogelijk om diverse branches te profileren op uiteenlopende arbeidsrisico's, zoals werkdruk, agressie en fysieke belasting. Ook bevat de NEA informatie overmaatregelen die werkgevers treffen en over mogelijke effecten van arbeid, zoals werkstress, verzuim en ongevallen. De NEA signaleert trends, brengt risicogroepen in kaart en vormt een nationaal referentiebestand voor onderzoeken op bedrijfs- of sectorniveau. Deze publicatie vormt de methodologische verantwoording bij de vierde meting van de NEA en biedt een overzicht van de eerste resultaten.

Eind 2007 voerden TNO en CBS de vierde Nationale Enquête Arbeidsomstandigheden (NEA) uit, met financiële steun van het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid. Circa 23.000 werknemers deden mee aan het onderzoek, dat deel uitmaakt van het meerjarenprogramma Innovatie van Arbeid (2007-2010) van TNO. Terwijl eerdere edities van de NEA zich hoofdzakelijk richtten op het thema arbeidsomstandigheden, stond in 2007 "kwaliteit van de arbeid" in brede zin centraal. Dat betekent dat meer aandacht is geschonken aan de organisatie en inhoud van arbeid, arbeidsverhoudingen en arbeidsvoorwaarden. Ook zijn enkele nieuwe thema's zoals innovatief werkgedrag, functioneren, inzetbaarheid en de balans tussen werk en privé geïntroduceerd. De omvang en representativiteit van de NEA maken het mogelijk om diverse branches te profileren op uiteenlopende arbeidsrisico's, zoals werkdruk, agressie en fysieke belasting. Ook bevat de NEA informatie overmaatregelen die werkgevers treffen en over mogelijke effecten van arbeid, zoals werkstress, verzuim en ongevallen. De NEA signaleert trends, brengt risicogroepen in kaart en vormt een nationaal referentiebestand voor onderzoeken op bedrijfs- of sectorniveau. Deze publicatie vormt de methodologische verantwoording bij de vierde meting van de NEA en biedt een overzicht van de eerste resultaten.

Verbreding van de inzetbaarheid van medewerkers is één van de mogelijkheden om handen en voeten te geven aan langer doorwerken. Movisie en TNO startten in 2006 het project "Op (leef)tijd inzetbaar" aan de hand van de doorbraakmethode. Als centraal projectdoel is gekozen voor het stimuleren en vergroten van de inzetbaarheid van medewerkers. Effecten van leeftijdsbeleid zijn pas op lange termijn zichtbaar. Zo'n tijdsspanne leidt ertoe dat de prioriteit laag is om nu te werken aan verbeteringen. Die zgn. doorbraakmethode leidt al op korte termijn tot resultaten via kleinschalige experimenten en tussentijds meten van effecten. Een succesvol experiment breidt men uit naar andere afdelingen of zelfs de gehele organisatie. Mocht het resultaat negatief zijn, dan zijn de gevolgen zonder noemenswaardige schade te herstellen.

In een representatieve steekproef onder ruim 23.000 werknemers is nagegaan in welke mate werkkenmerken evenals kenmerken van de persoon en diens thuissituatie voorspellen of werknemers door kunnen werken in hun huidige werk tot hun 65-jarige leeftijd én door willen werken tot hun 65-jarige leeftijd. Uit de analyses die zijn uitgevoerd op de groep werknemers in de leeftijd van 20 tot en met 60 jaar, blijkt dat belangrijkste voorspellers voor door kunnen werken in het huidige werk tot 65-jarige leeftijd zijn: gunstige werkkenmerken (lage werkdruk en fysieke arbeidsbelasting, hoge mate van zelfstandigheid en ontwikkelingsmogelijkheden in het werk) en een goede gezondheid. Voorts blijkt dat vooral werknemers die door kunnen werken in het huidige werk tot de 65-jarige leeftijd alsook alleenstaande werknemers een grotere kans hebben door te willen werken tot 65-jarige leeftijd. Werkkenmerken spelen hierbij slechts een beperkte rol. Het artikel is met name gebaseerd op het rapport "De Nationale enquête arbeidsomstandigheden 2005" (Hoofddorp, 2006), zoals uitgevoerd door TNO Kwaliteit van Leven en het Centraal Bureau voor de Statistiek.

In de Arbobalans 2006 werd naast een algemeen overzicht van (ontwikkelingen in) de arbeidsomstandigheden ook een overzicht van de arbeidsomstandigheden in de verschillende beroepen gegeven. Hieruit is gebleken dat werknemers in beroepen met een hoge blootstelling aan arbeidsrisico's over het algemeen ook een hoog verzuim kennen. Het Ministerie van SZW wil meer inzicht in de risicoberoepen voor vroegtijdige uitval uit het arbeidsproces. TNO heeft daarom secundaire analyses op de Nationale Enquête Arbeidsomstandigheden (NEA) 2005-2007 uitgevoerd. Doel van deze secundaire analyses is om informatie te verschaffen over risicoberoepen. Het onderzoek valt uiteen in drie delen. In het eerste deel wordt gekeken naar verzuim op basis van zelfrapportage, in het tweede deel naar geregistreerd verzuim. In het derde deel wordt een vergelijking gemaakt tussen het zelfgerapporteerde en het geregistreerde verzuim. Geconcludeerd wordt dat de drie regressieanalyses op belangrijke punten overeenstemmen. De analyses laten zien dat de kans op langdurig verzuim hoger is bij vrouwen dan bij mannen, toeneemt met de leeftijd en hoger is bij laag- dan bij hoogopgeleide werknemers. De invloed van het beroep is klein. Ongecorrigeerd kan 1 tot 2% van het verzuim wordt verklaard door de factor beroep. Na correctie voor de persoons-, baan- en bedrijfskenmerken, de blootstelling aan arbeidsrisico's en de gewenste maatregelen kan beroep nog maar 0,5 tot 1% van het verzuim verklaren.

Objectives: The aim of this study is to examine the role of coping styles in sickness absence. In line with findings that contrast the reactive-passive focused strategies, problem-solving strategies are generally associated with positive results in terms of well-being and overall health outcomes; our hypothesis is that such strategies are positively related to a low frequency of sickness absence and with short lengths (total number of days absent) and durations (mean duration per spell). Methods: Using a prospective design, employees' (N = 3,628) responses on a self-report coping inventory are used to predict future registered sickness absence (i.e. frequency, length, duration, and median time before the onset of a new sick leave period). Results and conclusions: In accordance with our hypothesis, and after adjustment for potential confounders, employees with an active problem-solving coping strategy are less likely to drop out because of sickness absence in terms of frequency, length (longer than 14 days), and duration (more than 7 days) of sickness absence. This positive effect is observed in the case of seeking social support only for the duration of sickness absence and in the case of palliative reaction only for the length and frequency of absence. In contrast, an avoidant coping style, representing a reactive-passive strategy, increases the likelihood of frequent absences significantly, as well as the length and duration of sickness absence. Expression of emotions, representing another reactive-passive strategy, has no effect on future sickness absenteeism. The median time before the onset of a new episode of absenteeism is significantly extended for active problem-solving and reduced for avoidance and for a palliative response. The results of the present study support the notion that problem-solving coping and reactive-passive strategies are inextricably connected to frequency, duration, length and onset of sickness absence. Especially, active problem-solving decreases the chance of future sickness absence. © Springer-Verlag 2007.

De kosten van psychosociale arbeidsbelasting in Nederland worden op 4 miljard euro per jaar geschat. Een goed inzicht in de werkkenmerken die uitputting en bevlogenheid (en daarmee samenhangend arbeidsongeschiktheid, ziekteverzuim en personeelsverloop) beïnvloeden is daardoor relevant. In dit onderzoek is via het JD-R-model (Job Demands-Resources-model) een additieve toetsing en een multiplicatieve toetsing uitgevoerd op een omvangrijke steekproef onder de Nederlandse beroepsbevolking. De onderzochte werkeisen (werkdruk, emotionele belasting, fysieke belasting, WTI en taakcomplexiteit) vertonen een significant positief hoofdeffect en de hulpbronnen (autonomie, ontwikkelingsmogelijkheden, werkzekerheid en steun van leiding en collega's) hebben een significant negatief hoofdeffect op uitputting. De hulpbronnen hebben een significant hoofdeffect op de bevlogenheid, maar de werkeisen niet. Bovendien heeft taakcomplexiteit, in tegenspraak met de verwachtingen, een positief effect op bevlogenheid. Uit het onderzoek kan niet worden afgeleid dat het multiplicatieve model een duidelijke meerwaarde bezit in vergelijking met het eenvoudiger additieve model. Er worden, zowel bij uitputting als bij bevlogenheid, slechts enkele significante dempende interactie-effecten gevonden. Wel blijken ook enkele interacties tussen werkeisen onderling en tussen hulpbronnen onderling significant (de zogenaamde versterkingshypothese). In plaats van uitputting wordt ook wel de term stress gehanteerd.

Objectives: The aim of this study is to examine the role of coping styles in sickness absence. In line with findings that contrast the reactive-passive focused strategies, problem-solving strategies are generally associated with positive results in terms of well-being and overall health outcomes; our hypothesis is that such strategies are positively related to a low frequency of sickness absence and with short lengths (total number of days absent) and durations (mean duration per spell). Methods: Using a prospective design, employees' (N = 3,628) responses on a self-report coping inventory are used to predict future registered sickness absence (i.e. frequency, length, duration, and median time before the onset of a new sick leave period). Results and conclusions: In accordance with our hypothesis, and after adjustment for potential confounders, employees with an active problem-solving coping strategy are less likely to drop out because of sickness absence in terms of frequency, length (longer than 14 days), and duration (more than 7 days) of sickness absence. This positive effect is observed in the case of seeking social support only for the duration of sickness absence and in the case of palliative reaction only for the length and frequency of absence. In contrast, an avoidant coping style, representing a reactive-passive strategy, increases the likelihood of frequent absences significantly, as well as the length and duration of sickness absence. Expression of emotions, representing another reactive-passive strategy, has no effect on future sickness absenteeism. The median time before the onset of a new episode of absenteeism is significantly extended for active problem-solving and reduced for avoidance and for a palliative response. The results of the present study support the notion that problem-solving coping and reactive-passive strategies are inextricably connected to frequency, duration, length and onset of sickness absence. Especially, active problem-solving decreases the chance of future sickness absence. © Springer-Verlag 2007.

De kosten van psychosociale arbeidsbelasting in Nederland worden op 4 miljard euro per jaar geschat. Een goed inzicht in de werkkenmerken die uitputting en bevlogenheid (en daarmee samenhangend arbeidsongeschiktheid, ziekteverzuim en personeelsverloop) beïnvloeden is daardoor relevant. In dit onderzoek is via het JD-R-model (Job Demands-Resources-model) een additieve toetsing en een multiplicatieve toetsing uitgevoerd op een omvangrijke steekproef onder de Nederlandse beroepsbevolking. De onderzochte werkeisen (werkdruk, emotionele belasting, fysieke belasting, WTI en taakcomplexiteit) vertonen een significant positief hoofdeffect en de hulpbronnen (autonomie, ontwikkelingsmogelijkheden, werkzekerheid en steun van leiding en collega's) hebben een significant negatief hoofdeffect op uitputting. De hulpbronnen hebben een significant hoofdeffect op de bevlogenheid, maar de werkeisen niet. Bovendien heeft taakcomplexiteit, in tegenspraak met de verwachtingen, een positief effect op bevlogenheid. Uit het onderzoek kan niet worden afgeleid dat het multiplicatieve model een duidelijke meerwaarde bezit in vergelijking met het eenvoudiger additieve model. Er worden, zowel bij uitputting als bij bevlogenheid, slechts enkele significante dempende interactie-effecten gevonden. Wel blijken ook enkele interacties tussen werkeisen onderling en tussen hulpbronnen onderling significant (de zogenaamde versterkingshypothese). In plaats van uitputting wordt ook wel de term stress gehanteerd.

In een representatieve steekproef onder ruim 23.000 werknemers is nagegaan in welke mate werkkenmerken evenals kenmerken van de persoon en diens thuissituatie voorspellen of werknemers door kunnen werken in hun huidige werk tot hun 65-jarige leeftijd én door willen werken tot hun 65-jarige leeftijd. Uit de analyses die zijn uitgevoerd op de groep werknemers in de leeftijd van 20 tot en met 60 jaar, blijkt dat belangrijkste voorspellers voor door kunnen werken in het huidige werk tot 65-jarige leeftijd zijn: gunstige werkkenmerken (lage werkdruk en fysieke arbeidsbelasting, hoge mate van zelfstandigheid en ontwikkelingsmogelijkheden in het werk) en een goede gezondheid. Voorts blijkt dat vooral werknemers die door kunnen werken in het huidige werk tot de 65-jarige leeftijd alsook alleenstaande werknemers een grotere kans hebben door te willen werken tot 65-jarige leeftijd. Werkkenmerken spelen hierbij slechts een beperkte rol. Het artikel is met name gebaseerd op het rapport "De Nationale enquête arbeidsomstandigheden 2005" (Hoofddorp, 2006), zoals uitgevoerd door TNO Kwaliteit van Leven en het Centraal Bureau voor de Statistiek.

Naar aanleiding van het hoge verzuim door psychische klachten in de gezondheidszorg, is in de CAO Verpleeg- en Verzorgingshuizen afgesproken een preventie beleid te voeren tegen de hoge psychische belasting in die sector. In het kader daarvan is Arcadi Counselling gevraagd in verpleeg- en verzorgingshuizen (preventieve) ondersteuning aan te bieden in de vorm van een vounsellingprogramma. Het programma omvatte een pakket van diensten waarvan de kern is dat werknemers, 24 uur per dag, 365 dagen per jaar en zonder tussenkomst van derden toegang hebben tot de counselling. Het onderhavige rapport bevat een evaluatie van deze pilot. Daaruit blijkt dat, gezien het hoge verzuim bij aanvang van de pilot, er binnen de instellingen zeker behoefte was aan een preventief programma. En door het aantal werknemers dat gebruik maakt van de counsellingsdiensten, is de conclusie binnen de instellingen dat er nog steeds behoefte is aan het programma. Na afloop van de pilot is een significant lager verzuim geconstateerd in vergelijking met de sector, vooral in de subgroepen waar het meeste van de counsellingsdiensten gebruik gemaakt is. De positieve atttitude over en resultaten van het counsellingsprogramma hebben nog nauwelijks geleid tot veranderingen in het arbeidsomstandighedenbeleid van de pilotinstellingen. Dit heeft te maken met de anonimiteit van de deelnemers aan de counsellingstrajecten, dat het een pilotproject betrof en met factoren binnen de organisaties.

Objective: The purpose of this study was to investigate associations among three modifiable risk factors (ie, physical activity, cardiorespiratory fitness, and body mass index), work productivity, and sickness absence in computer workers. Methods: All participants were computer workers with neck and upper limb symptoms in the preceding 6 months, the last 2 weeks, or both. Productivity and sickness absence were assessed with the Health and Performance Questionnaire (HPQ). Results: Physical activity and cardiorespiratory fitness were not associated with work productivity or sickness absence. Obese male workers reported lower absolute productivity than lean workers. Lean and overweight workers reported similar productivity levels. Body mass index was not associated with sickness absence. Conclusions: In a population of white-collar workers with neck and upper limb symptoms, obese male workers showed significantly lower productivity than did lean or overweight workers. ©Medline

Naar aanleiding van het hoge verzuim door psychische klachten in de gezondheidszorg, is in de CAO Verpleeg- en Verzorgingshuizen afgesproken een preventie beleid te voeren tegen de hoge psychische belasting in die sector. In het kader daarvan is Arcadi Counselling gevraagd in verpleeg- en verzorgingshuizen (preventieve) ondersteuning aan te bieden in de vorm van een vounsellingprogramma. Het programma omvatte een pakket van diensten waarvan de kern is dat werknemers, 24 uur per dag, 365 dagen per jaar en zonder tussenkomst van derden toegang hebben tot de counselling. Het onderhavige rapport bevat een evaluatie van deze pilot. Daaruit blijkt dat, gezien het hoge verzuim bij aanvang van de pilot, er binnen de instellingen zeker behoefte was aan een preventief programma. En door het aantal werknemers dat gebruik maakt van de counsellingsdiensten, is de conclusie binnen de instellingen dat er nog steeds behoefte is aan het programma. Na afloop van de pilot is een significant lager verzuim geconstateerd in vergelijking met de sector, vooral in de subgroepen waar het meeste van de counsellingsdiensten gebruik gemaakt is. De positieve atttitude over en resultaten van het counsellingsprogramma hebben nog nauwelijks geleid tot veranderingen in het arbeidsomstandighedenbeleid van de pilotinstellingen. Dit heeft te maken met de anonimiteit van de deelnemers aan de counsellingstrajecten, dat het een pilotproject betrof en met factoren binnen de organisaties.

Doel van ons onderzoek was, na te gaan of verschillende vormen van lichamelijke activiteit in de vrije tijd een preventief effect hebben op arm-, nek- en schouderklachten en op ziekteverzuim vanwege deze klachten. Wij deden dit aan de hand van gegevens uit een prospectief cohortonderzoek onder 1742 werknemers met een follow-upperiode van 3 jaar. De onderzochte lichamelijke activiteiten bestonden uit sporten en actief woon-werkverkeer. Wij analyseerden de gegevens met behulp van generalized estimating equation (de GEE-methode). Sporten bleek een preventief effect te hebben op nek- en schouderklachten (OR 0,82; 95%-BI 0,67-0,99), maar niet op armklachten. Sporten bleek ook een preventief effect te hebben op zowel kort (OR 0,48; 95%-BI 0,28-0,84) als langdurig (OR 0,37; 95%-BI 0,17-0,84) ziekteverzuim in verband met arm-, nek- of schouderklachten. Een hoge gemiddelde frequentie (3 uur per week of meer) heeft minder effect dan langdurig volgehouden sportbeoefening (10 maanden per jaar of meer). Ook actief woon-werkverkeer lijkt een preventief effect te hebben op arm-, nek- en schouderklachten en het daarmee geassocieerde ziekteverzuim, maar de analyses lieten geen significant verband zien.

In de Monitor Arbeidsongevallen, die sinds 2002 jaarlijks wordt gepubliceerd, staan nationale kerncijfers over arbeidsongevallen, trends en een vergelijking met de Europese cijfers. De Monitor is onder meer bedoeld als informatiebron voor de overheid en het bedrijfsleven. De gegevens over arbeidsongevallen op jaarbasis bieden echter weinig mogelijkheden voor een betrouwbare nadere analyse per sector, waardoor de geboden informatie voor gebruik in sectoren te algemeen wordt gevonden. In opdracht van het Ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid daarom de onderhavige aparte rapportage opgesteld met sectorprofielen voor arbeidsongevallen op basis van cijfers over meerdere jaren. Daarvoor is gebruik gemaakt van de Enquête Beroepsbevolking (EBB) van het CBS en het Letsel Informatie Systeem (LIS) van Consument en Veiligheid. Uit de cijfers blijkt onder meer dat de meeste ongevallen met lichamelijk letsel en verzuim plaatsvinden in de industrie en delfstofwinning (24%), de bouwnijverheid (14%) en de handel (13%). De kans op een arbeidsongeval met lichamelijk letsel en verzuim per 100.000 werkenden is significant gedaald met gemiddeld 5% per jaar. In de horeca en het onderwijs zijn niet significante stijgende trends zichtbaar. In de industrie, de handel en in de categorie ‘overige sectoren’ is een significant dalende trend te zien in de kans op een arbeidsongeval met lichamelijk letsel en verzuim. Deze rapportage is een bijlage bij de Monitor Arbeidsongevallen 2005.

Ongunstige arbeidsomstandigheden veroorzaken twee tot vier procent van de totale ziektelast in Nederland. Hoge werkdruk, blootstelling aan schadelijke stoffen (inclusief passief roken) en beeldschermwerk zijn de ongunstigste arbeidsomstandigheden. Zij zorgen voor veel ziektelast door burn-out, de chronische luchtwegaandoening COPD, longkanker en klachten van arm, nek en schouder (KANS). Het RIVM laat in dit rapport zien welke arbeidsgerelateerde aandoeningen veel ziektelast in Nederland veroorzaken. Deze gegevens bieden aanknopingspunten voor verder onderzoek en voor maatregelen om de ziektelast door deze aandoeningen te verminderen. Dat is niet alleen goed voor werknemers en werkgevers, maar ook voor de volksgezondheid en de samenleving in haar geheel. In eerdere ziektelastberekeningen van de wereldgezondheidsorganisatie (WHO) is de arbeidsgerelateerde ziektelast in Nederland sterk onderschat. In Nederland veroorzaken niet zozeer de "klassieke" risico's en aandoeningen, zoals slechthorendheid door lawaai en arbeidsongevallen, de meeste ziektelast. Juist "nieuwe" aandoeningen, zoals burn-out en KANS, leiden hiertoe, en die zijn niet meegenomen in de WHO-schattingen. Behalve negatieve effecten op de gezondheid hebben ongunstige arbeidsomstandigheden een nadelig effect op de arbeidsproductiviteit, het ziekteverzuim en arbeidsongeschiktheid. In theorie blijkt het mogelijk om deze effecten te berekenen. Het is aan te bevelen om uit te zoeken of dit in de praktijk haalbaar is.

Geen samenvatting beschikbaar

In 1998 is de overheid gestart met het afsluiten van arboconvenanten met hoogrisico-bedrijfstakken ter vermindering van een aantal arborisico's. In 2007 is het laatste arboconvenant beëindigd. Om de meerwaarde van de arboconvenanten vast te stellen, zijn analyses uitgevoerd op basis van bestaand cijfermateriaal. De probleemstelling is uitgewerkt in een aantal onderzoeksvragen, te weten: is er (en zo ja, in hoeverre is er) in convenantsectoren, mede ten opzichte van niet-convenantsectoren, sinds de inzet van het arboconvenantenbeleid in 1999 sprake van een significant hogere: (a) dynamiek van het arbobeleid? (b) afname van de mate waarin werknemers zijn blootgesteld aan arbeidsrisico's? (c) afname van klachten en gezondheidsproblemen. In de analyses zijn de gegevens uit de convenantsectoren vergeleken met de gegevens uit de niet-convenantsectoren. Het onderzoek heeft betrekking op zeven thema's waarover in de convenanten afspraken zijn gemaakt: fysieke belasting, RSI, werkdruk/psychosociale belasting, agressie en geweld, geluid, allergenen en oplosmiddelen. De hoofdconclusie uit dit onderzoek luidt dat arbomaatregelen méér genomen worden in convenantsectoren dan in niet-convenantsectoren, dat de ontwikkeling van blootstelling aan risicofactoren in een aantal gevallen weliswaar statistisch significante, maar alleen zeer kleine effecten in de verwachte richting laat zien, en dat de ontwikkeling van klachten in de twee groepen over de tijd vergelijkbaar is.

In dit rapport zijn de ontwikkelingen in verzuim, arbeidsongeschiktheid en werkhervatting tot en met 2004/2005 in kaart gebracht, met de bedoeling dit in de komende jaren periodiek te herhalen. Terugdringing van beroep op de sociale zekerheid en bevordering van arbeidsparticipatie vormen daarbij de leidraad zodat Nederland de overgang kan maken van verzorgingsstaat naar participatiemaatschappij. Uit de bevindingen blijkt onder meer dat het ziekteverzuim sinds tijden niet zo laag is geweest en dat het aantal nieuwe arbeidsongeschiktheidsuitkeringen de laatste jaren flink is afgenomen. Daartegenover staat echter dat de arbeidsparticipatie van mensen met een gezondheidsbeperking de laatste jaren is afgenomen. De (financiële) verplichtingen die aan werkgevers zijn opgelegd om het verzuim en instroom van de arbeidsongeschiktheid terug te dringen, leiden er ook toe dat mensen met een (verondersteld) hoog gezondheidsrisico worden geweerd. De terughoudendheid van werkgevers wordt vooral veroorzaakt door gebrek aan kennis en een negatieve imago van arbeidsgehandicapten. Wellicht zijn andere, meer verplichtende of creatievere maatregelen nodig om ervoor te zorgen dat werkgevers meer arbeidsgehandicapten in dienst nemen. In ieder geval is een betere evaluatie van de inzet van reïntegratietrajecten voor arbeidsgehandicapten gewenst om te beoordelen óf en welke trajecten een positief effect hebben. De netto-effectiviteit is op dit moment nog steeds niet overtuigend aangetoond. Het rapport is tot stand gekomen in samenwerking met het CBS en TNO Kwaliteit van Leven.

In dit rapport zijn de ontwikkelingen in verzuim, arbeidsongeschiktheid en werkhervatting tot en met 2004/2005 in kaart gebracht, met de bedoeling dit in de komende jaren periodiek te herhalen. Terugdringing van beroep op de sociale zekerheid en bevordering van arbeidsparticipatie vormen daarbij de leidraad zodat Nederland de overgang kan maken van verzorgingsstaat naar participatiemaatschappij. Uit de bevindingen blijkt onder meer dat het ziekteverzuim sinds tijden niet zo laag is geweest en dat het aantal nieuwe arbeidsongeschiktheidsuitkeringen de laatste jaren flink is afgenomen. Daartegenover staat echter dat de arbeidsparticipatie van mensen met een gezondheidsbeperking de laatste jaren is afgenomen. De (financiële) verplichtingen die aan werkgevers zijn opgelegd om het verzuim en instroom van de arbeidsongeschiktheid terug te dringen, leiden er ook toe dat mensen met een (verondersteld) hoog gezondheidsrisico worden geweerd. De terughoudendheid van werkgevers wordt vooral veroorzaakt door gebrek aan kennis en een negatieve imago van arbeidsgehandicapten. Wellicht zijn andere, meer verplichtende of creatievere maatregelen nodig om ervoor te zorgen dat werkgevers meer arbeidsgehandicapten in dienst nemen. In ieder geval is een betere evaluatie van de inzet van reïntegratietrajecten voor arbeidsgehandicapten gewenst om te beoordelen óf en welke trajecten een positief effect hebben. De netto-effectiviteit is op dit moment nog steeds niet overtuigend aangetoond. Het rapport is tot stand gekomen in samenwerking met het CBS en TNO Kwaliteit van Leven.

Het doel van dit onderzoek is meer inzicht krijgen in een mogelijk causaal verband tussen echtscheiding en ziekteverzuim. Daarvoor is een (inter)nationale literatuuranalyse gedaan en statistisch onderzoek met gegevens van het CBS. De literatuurstudie wijst in een richting van een mogelijke samenhang tussen echtscheiding en (hoger) ziekteverzuim. Daarbij lijken mannen wat meer in het nadeel te zijn dan vrouwen. Wat betreft het effect van de aanwezigheid van kinderen en het effect van leeftijd in een echtscheidingssituatie, is lastig een uitspraak te doen vanwege inconsistent(er)e bewijsvoering. Ook uit het statistisch onderzoek komt naar voren dat bij echtscheiding het ziekteverzuim toeneemt. In de periode na echtscheiding daalt het ziekteverzuim. Er is ook inzichtelijk gemaakt dat de hoogte van het verzuim samenhangt met enkele achtergrondkenmerken. Van met name een jonge leeftijd bij vrouwen en/of een niet-westers allochtone afkomst bij vrouwen lijkt een ‘eigen' sterk verzuimverhogend effect uit te gaan voorafgaand aan de echtscheiding.

Uit gegevens blijkt dat bijna de helft van de volwassen Nederlandse populatie overgewicht heeft en ruim 10 % obees is. Het doel van de onderhavige studie is na te gaan of Nederlandse werknemers met overgewicht of obesitas een hogere verzuimfrequentie en een langere verzuimduur hebben dan werknemers met een normaal gewicht, en de invloed van sportdeelname hierop. Uit de resultaten blijkt dat werknemers met overgewicht alleen een significant hogere middellange verzuimfrequentie hebben dan werknemers met een normaal gewicht. Obese werknemers verzuimden 14 dagen per jaar meer dan werknemers met een normaal gewicht. Ook de middellange en lange verzuimfrequentie lagen significant hoger. De verschillen tussen werknemers met obesitas en een normaal gewicht waren groter bij hen die niet regelmatig sportten. De interactie tussen BMI (Body Mass Index) en regelmatige sportdeelname was alleen significant voor het lange verzuim. De algemene conclusie luidt dat obese werknemers vaker en langer verzuimen, vooral wanneer zij niet regelmatig sporten.

Inzicht geven in de mogelijkheden en beperkingen van loondoorbetalingsstelsels bij ziekte voor de CAO-partijen in de energie- en nutssector is het doel van dit onderzoek. Het onderzoek is uitgevoerd bij tien bedrijven en enkele buitenlandse ervaringen, elk aan de hand van elf vragen.

Inzicht geven in de mogelijkheden en beperkingen van loondoorbetalingsstelsels bij ziekte voor de CAO-partijen in de energie- en nutssector is het doel van dit onderzoek. Het onderzoek is uitgevoerd bij tien bedrijven en enkele buitenlandse ervaringen, elk aan de hand van elf vragen.

Gedrag is een factor die herstel sterk kan bevorderen en ziekteverzuim kan bekorten. Het beïnvloeden van re-integratiegedrag is dan ook een van de kernactiviteiten van bedrijfsartsen en verzekeringsartsen. Het leveren van een positieve bijdrage aan het herstelgedrag is niet alleen goed voor het individuele welzijn van de cliënt, maar ook voor het collectieve financiële en maatschappelijke belang.

Objective: The purpose of this study was to investigate associations among three modifiable risk factors (ie, physical activity, cardiorespiratory fitness, and body mass index), work productivity, and sickness absence in computer workers. Methods: All participants were computer workers with neck and upper limb symptoms in the preceding 6 months, the last 2 weeks, or both. Productivity and sickness absence were assessed with the Health and Performance Questionnaire (HPQ). Results: Physical activity and cardiorespiratory fitness were not associated with work productivity or sickness absence. Obese male workers reported lower absolute productivity than lean workers. Lean and overweight workers reported similar productivity levels. Body mass index was not associated with sickness absence. Conclusions: In a population of white-collar workers with neck and upper limb symptoms, obese male workers showed significantly lower productivity than did lean or overweight workers. ©Medline

In dit hoofdstuk staan psychische aandoeningen en klachten centraal die ontstaan door of tijdens het werk, of die worden verergerd door of tijdens het werk. Deze aandoenin-gen en klachten worden in dit hoofdstuk op een specifi eke wijze belicht: vanuit de epi-demiologie. Epidemiologie kan worden omschreven als de (medische) statistiek van de grote aantallen. Zij beschrijft het voorkomen en de verspreiding van, en de ontwikkeling in (epidemische) ziekten. Naast beschrijvend kan de epidemiologie ook toetsend of voorspellend zijn. In de medische wetenschap hebben allerhande problemen vaak een dichotoom karakter: een werknemer is wel of niet blootgesteld aan een bepaald risico, wel of niet ziek, of is wel of niet arbeidsongeschikt. Dit vertaalt zich ook in de wijze waarop de epi-demiologie toetsingsresultaten weergeeft , namelijk als de kans om een bepaald gezond-heidsprobleem te hebben na te zijn blootgesteld aan een of meer risico’s, of de kansen op werkhervatting bij bijvoorbeeld wel of geen werkdruk. In tegenstelling tot de medi-sche wetenschap gaan we er in de A&G-psychologie in het algemeen van uit dat een gezondheidsprobleem een lineair ofwel continu karakter heeft . Anders gezegd: een der-gelijk probleem kan iets meer, gemiddeld, of juist iets minder aanwezig zijn. Zo kan een werknemer veel, weinig of geen psychische klachten hebben, en kunnen arbeidsrisico’s in meer of mindere mate bijdragen aan een gezondheidsprobleem, ziekteverzuim of arbeidsongeschiktheid.