Search

Breast cancer is one of the most common cancers among women and is the second leading cause of cancer-related deaths. Mammography is currently the gold standard diagnostic tool however it is not without limitations. Over the past decade, research has largely shifted focus from mRNA biomarkers to microRNAs (miRNAs) as a new potential screening biomarker for breast cancer. MiRNAs are 18–25-nucleotides regulatory non-coding RNA molecules that regulate the expressions of a wide variety of genes have crucial roles in many areas from organogenesis to carcinogenesis. This study was conducted to investigate miR 21, miR 27b, miR 125a, miR 155, miR 200c, miR 335, and miR373 in 20 patients with breast cancer patients. 20 healthy women served as controls. microRNAs were assessed using Real Time PCR method. Three microRNAs (miR 21, miR155 and miR125) were found to be significantly more abundant in the plasma of early-stage breast cancer (ESBC) patients compared to controls. Therefore, these 3 microRNAs could represent a promising circulating biomarker candidate for the ESBC diagnosis if the results will be validated in a wider group of patients. (www.actabiomedica.it)

Retroperitoneal sarcomas (RPS) account for approximately 15% of all soft tissue sarcomas (STS) and encompass a heterogeneous group of tumors with limited multimodality treatment options. Surgical resection with negative margins remains the standard primary treatment for patients with localized RPS. In this multicenter study, we aimed to demonstrate the real-world data on factors affecting survival in RPS treated with upfront surgery. We included a total of 197 patients who underwent curative-intent resection of a primary non-metastatic RPS between 2000-2020 at ten experienced medical oncology departments in Turkey. The median follow-up was 33 months. The median age of patients was 53 years, 57.4% of patients were female. Univariate analysis revealed that; tumor size, grade, necrosis, resection margin status, were factors affecting recurrence-free survival (RFS) (p= 0.002, p= 0.044, p= 0,024, p= 0.003 respectively). Age, tumor size, stage, resection margin status were factors affecting overall survival (OS) (p= 0.038, p= 0.001, p= 0.032, p< 0.001, respectively). In multivariate analysis, tumor size and resection margin status were independent factors affecting RFS and OS (all p-values < 0.05). Our study demonstrated that tumor size, and resection margin status were the main factors affecting survival in resected RFS. In comparison, adjuvant chemotherapy (CT), radiotherapy (RT), or multimodality treatment did not show OS and RFS advantages. We believe that advances in the molecular characterization of these tumors might help clinicians to detect the best candidates for adjuvant therapies in RPS.

*Sezgin Göksu, Sema ( Aksaray, Yazar ), Purpose: After failure of the first-line sorafenib treatment in advanced or metastatic stage hepatocellular carcinoma (HCC), regorafenib is one of the newly-approved targeted agents. We aimed to evaluate the efficacy of regorafenib in patients with advanced HCC treated in the second- or third-line setting. Methods: In this retrospective and multicenter study, advanced HCC patients not eligible for local therapies, who received a second- or third-line regorafenib therapy after progression on the first-line sorafenib or sequential therapy with chemotherapy (CT) followed by sorafenib, were included. Results: In the first-line setting, 28 (28.9%) patients received CT and 69 (71.1%) patients received sorafenib. There were 24 (24.7%) patients who were intolerant to sorafenib. Disease control rate (DCR) was 53.6% for all patients treated with regorafenib, 62.3% in patients who received regorafenib in the second-line, and 32.1% for those receiving regorafenib in the third-line (p=0.007). Median progression-free survival (PFS) and overall survival (OS) were 5.6 (range; 4.3-6.9) and 8.8 (range, 6.3-11.3) months for all patients treated with regorafenib vs. 7.1 months and 10.3 months for patients who received regorafenib in the second-line vs. 5.1 and 8.7 months for patients who received regorafenib in the third-line, respectively; however, there was no statistically significant difference (pPFS=0.22 and pOS=0.85). Conclusion: Although receiving CT as a first-line therapy in advanced HCC patients did not affect the survival rates of subsequent regorafenib therapy, it might diminish the DCR of regorafenib.

hazırlanıyorTrastuzumab altında progresyon gelişen HER2(+) metastatik meme kanseri hastalarında, kombinasyondaki sitotoksik ajanı değiştirerek trastuzumab tedavisine devam edilmesi veya diğer bir anti-HER2 ajan olan lapatinib tedavisine geçilmesi gerekir. Her iki seçeneğinde etkili olduğunu gösteren çalışmalar olmakla beraber; hangi hastada hangi tedavinin seçilmesi gerektiğine dair bir görüş birliği yoktur. Bu çalışmada amacımız lapatinib tedavisi alan hastaların özelliklerini ve tedavi yanıtlarını gözden geçirerek, lapatinibden fayda görecek olan ve erken dönemde lapatinib kullanması gereken hastaları belirleyebilmektir.Bu amaçla HER2(+) metastatik meme kanseri olan ve lapatinib ile tedavi edilen toplam 94 hastanın dosyaları retrospektif olarak değerlendirilmiş, hastaların patolojik özellikleri, aldıkları tedaviler ve tedavi yanıtları, metastaz bölgeleri, labaratuar sonuçları incelenmiştir.Lapatinib tedavisi alan hastalarda tedaviden fayda ile ilişkili bir faktör bulunamadı, yalnızca beyin metastazına kadar geçen süre ile klinik fayda oranı arasında anlamlılığa doğru giden bir ilişki mevcuttu. Progresyonsuz sağkalım (PSK) 9,1 ay olarak hesaplandı. İnvaziv duktal karsinom dışı histolojiye sahip olanlarda ve karaciğer metastazı olanlarda PSK daha kısa idi. Genel sağkalım 22,1 ay olarak hesaplandı. İnvaziv Duktal karsinom dışı histolojiye sahip olanlarda ve beyin metastazı ile progrese olan hastalarda genel sağkalımın daha kötü olduğu görüldü.Lapatinib tedavisine geçilirken histolojik subtip ve metastaz bölgeleri göz önünde bulundurulmalıdır.Anahtar sözcükler: Lapatinib, tedaviye yanıt prediktörleri, trastuzumab direnci, HER2(+) meme kanseri. In patients with HER2(+) metastatic breast carcinoma, there are two options after progression on trastuzumab. First one is changing the cytotoxic agent in thecombination and to continue with trastuzumab, the other is changing the treatment with another anti- HER2 agent lapatinib. There are studies in the literature suggesting that both options are effective but there is no consensus on which one or which patient. In this study we aimed to evaluate factors effecting on lapatinib response, to choose patients who will get benefit from lapatinib.Ninety-four patients treated with lapatinib for metastatic breast carcinoma was included in our study. Retrospective data including pathology, treatments and treatment results, metastatic sites and laboratory tests were collected.There were no factors associated with response to lapatinib, but time to first brain metastasis had a trend to significance. Progression free survival (PFS) was 9,1 months. Histologic subtypes other than invasive ductal carcinoma and liver metastasis was inversely related with PFS. Overall survival (OS) was 22,1 months, and patients with histologic subtypes other than invasive ductal carcinoma and who progress with brain metastasis had a worse prognosis. Clinicians should give attention to histologic subtype and metastatic sites when choosing patients for lapatinib treatment.Key words: Lapatinib, predictors of response, trastuzumab resistance, HER2(+) breast carcinoma 43

Tip 2 diyabetik hasta grubunda endotel fonksiyonlarının değerlendirilmesi ve endotel disfonksiyonunun geriye çevrilebilmesi kardiyovasküler mortalitenin azaltılması bakımından önem taşımaktadır. Serum ürik asit düzeylerinin hipertansiyon ve vasküler hastalıklarla ilişkili olduğu epidemiyolojik çalışmalarda gösterilmiştir. Daha az açıklanabilmiş olan nokta hiperüriseminin bu hastalıkların gelişimindeki rolüdür. Bu çalışmada Tip 2 diyabetik hasta grubunda hiperüriseminin endotel disfonksiyonu ile ilişkisi araştırıldı.Çalışma grubuna Tip 2 diyabeti olan ve serum ürik asit düzeyleri 5.5 mg/dl ve üzerinde olan hastalar alındı. Kontrol grubuna Tip 2 diyabetik, serum ürik asit düzeyi 5.5 mg/dl nin altında olan ve diyabet yaşı, VKİ, HT öyküsü, hiperlipidemi ve sigara kullanımı açısından çalışma grubu ile benzer özelliklere sahip hastalar alındı. Hastaların endotel fonksiyonları ön kolda akıma bağlı dilatasyonun ölçümü ile değerlendirildi.Her iki grubun erkek- kadın dağılımı, yaş ortalaması, diyabet yaşı, VKİ, kan basınçları, lipid düzeyleri ve sigara kullanımları benzerdi. Her iki grup karşılaştırıldığında serum ürik asit düzeyi 5.5 mg/dl ve üzerinde olan grupta akıma bağlı dilatasyonun diğer gruba göre belirgin azalmış olduğu görüldü (%7± 4,5e karşın 9,8 ? 5,1, p=0.02). Tek yönlü analizlerde ürik asit düzeylerinin akıma bağlı dilatasyon ile ters ilişkili olduğu görüldü. FMD ile negatif korelasyon gösteren diğer faktörler VKİ, kan basıncı ve mikroalbuminüri idi.Sonuçta diyabetik hastalarda hiperürisemi endotel disfonksiyonu ile ilişkili bulunmuştur. Diyabete bağlı komplikasyonların takibinde serum ürik asit düzeyi ölçümünün katkı sağlayacağı, ürik asitin komplikasyonların önlenmesinde tedavinin yeni bir hedefi olabileceği kanaatindeyiz.Anahtar kelimeler: Endotel disfonksiyonu, Hiperürisemi, Tip 2 diyabetes mellitus, Ürik asit In type 2 diabetic group it is very important to evaluate the endothelial dysfunction and to return it back to reduce the cardiovascular mortality. It has been shown that the serum uric acid level is associated with hypertension and vascular disease. The point that is not understood well is the role of uric acid in the pathogenesis of the disease. In this study, we aimed to search the effects of hyperuricemia on endothelial function in type 2 diabetic patient group.We enrolled the patients with type 2 diabetes and serum uric acid level 5.5 mg/dl and higher in the study group. Control group was chosen as type 2 diabetic, serum uric acid level less than 5.5 mg/dl and similar with the study group for diabetic age, body mass index, hypertension, hyperlipidemia and tobacco use. Endothelial function was measured by the fore-arm flow mediated dilatation.Two groups were similar for sex, age, diabetic age, BMI, blood pressure, serum lipids and smoking. Flow mediated dilatation was lower in patients with serum uric acid levelmore than 5.5 mg/dl (%7± 4,5 versus 9,8 ? 5,1, p=0.02). Univariate analysis showed a negative relationship between uric acid and FMD.The other factors negative corelated with FMD were BMI, blood pressure and microalbuminuria.As a result hyperuricemia is associated with endothelial dysfunction in diabetic patients. Serum uric acid level may be a useful marker in the follow of diabetic complications, and uric acid can be a new target of theraphy.Key words: Endotelial dysfunction, Hyperuricemia, Type 2 Diabetes Mellitus, Uric Acid 38

Objective: The aim of this study was to determine the perceived social support levels and quality of life of caregivers of cancer patients who were treated at the Akdeniz University Chemotherapy Unit.Material and Methods: The study data was collected from 235 patients’ caregivers who were diagnosed with cancer at the Akdeniz University Chemotherapy Unit between March and July of 2016. As a data collection tool, the patient and caregiver personal information form was used for socio-demographic features and the Edmonton Symptom Scale for determining patients’ symptoms, while the Multidimensional Perceived Social Support Scale and the Caregiver Quality of Life Index Cancer Scale were used for caregivers. Results: Caregivers included in the study were found to have a moderate level social support and the families were the most important supporter of caregivers. The quality of life of male caregivers was better than that of female caregivers and the difference was statistically significant. Moreover, it was found that the quality of life of caregivers decreased as the economic level decreased. Conclusion: Cancer is a chronic disorder and the required long-term treatment affects not only the patients’ life, but also the caregivers’. Because of holistic care approach, it is necessary to develop new interventions to increase the quality of life of cancer patients caregivers, Amaç: Bu çalışmanın amacı Akdeniz Üniversitesi Hastanesi Kemoterapi Ünitesi’nde tedavi gören kanser hastalarına bakım verenlerin algılanan sosyal destek düzeyleri ve yaşam kalitelerini belirlemektir. Gereç ve Yöntemler: Araştırma verileri Mart-Temmuz 2016 tarihleri arasında Akdeniz Üniversitesi Hastanesi Tıbbi Onkoloji bölümünde tedavi gören kanser hastalarına bakım veren 235 hasta yakınının çalışmaya katılmasıyla toplanmıştır. Veri toplama aracı olarak; sosyo-demografik özellikler için hasta ve bakım veren tanıtım formu, hasta semptomlarını belirlemek için Edmonton Semptom Tanılama Ölçeği, bakım verenler için Çok Boyutlu Algılanan Sosyal Destek Ölçeği ve Kanserli Hastalara Bakım Verenlerde Yaşam Kalitesi Ölçeği kullanılmıştır. Bulgular: Çalışma kapsamına alınan bakım verenlerin orta düzeyde sosyal desteğe sahip oldukları ve en büyük destekçilerinin aileleri olduğu belirlenmiştir. Erkek bakım verenlerin yaşam kalitesinin kadın bakım verenlerden daha iyi olduğu ve aralarındaki farkın istatistiksel olarak anlamlı olduğu görülmüştür. Ayrıca, ekonomik düzey azaldıkça bakım verenlerin yaşam kalitesinin de benzer bir şekilde azaldığı saptanmıştır. Sonuç: Kronik ve uzun süreli tedavi gerektiren kanser hastalığı yalnızca hastaları değil, bakım verenleri de etkilemektedir ve bakım verenlerin de güçlendirilmeye ihtiyacı vardır. Bu nedenle bütüncül bakımın gereği olarak kanser hastalarına bakım verenlerin yaşam kalitelerini artırmaya yönelik girişimlerin yapılması gerekmektedir

ÖZETAmaç: Diyabet; kronik inflamatuar bir hastalıktır. Daha önce yapılan çalışmalarda diyabetin kolon kanseri prognozunu kötüleştirdiği, kansere bağlı mortaliteyi arttırdığı gösterilmiştir. Bizim çalışmamızın amacı da, kolon kanseri hastalarında diyabet sıklığı, diyabet ile prognostik faktörlerin ilişkisinin değerlendirilmesidir. Çalışmamızda: Kolon kanseri hastalarında diyabetin prognoz üzerindeki etkisi nedir? Diyabet tanısı olan kolon kanserli hastalar, diyabet tanısı olmayan kolon kanserli hastalara göre daha ileri evrede mi gelmektedir? sorularına yanıt aranmaya çalışıldı.Yöntem: Araştırma Eylül 2018-Nisan 2019 tarihleri arasında yeni tanı, tedavi ve remisyondaki 547 kolon kanseri hastasıyla gerçekleştirilmiştir. Veriler; hasta bilgi formu, hastalıkla ilgili özellikler formu, hasta dosyaları ve hastane otamasyon sisteminden elde edilmiş ve tüm hastalardan bilgilendirilmiş onam alınmıştır. Değerlendirme hastayla yapılan ilk yüz yüze görüşmede gerçekleştirilmiştir.Bulgular: Araştırmamıza katılan hastaların %40.8'i kadın ve %59.2'si erkektir. Hastaların yaş ortalamaları 62.48±11.88 olup Evre 0-1'de 62.56±13.70, Evre 2'de 63.54±10.98, Evre 3'te 61.76±12.77, Evre 4'te 61.88±11.00 olarak saptanmıştır. Kolon kanseri tanılı hastaların %21.9'da aynı zamanda diabetes mellitus tanısının olduğu belirlenmiştir. Diyabet'li hastaların %66.38'inin 5 yıl ve üzerinde diyabet tanı süresine sahip olduğu saptanmıştır. Antidiyabetik tedavi olarak hastaların, %14.4'ünün oral antidiyabetik ilaç kullandığı, %4.2'sinin insülin kullandığı ve %2.4'ünün de oral antidiyabetik ilaç ve insülin kullandığı saptanmıştır. Yapılan istatiksel analiz sonucunda diabetes mellitus tanısı olan hastaların olmayan hastalara göre kolon kanseri evresi üzerinde anlamlı bir farklılık elde edilememiştir (p=0,862). Hastaların oral antidiyabetik, insülin ya da oral antidiyabetik ve insülin kullanımlarının da kolon kanseri evresi üzerinde anlamlı bir farklılık oluşturmamıştır (p=0,915).Sonuç: Kolon kanseri hastalarında; diyabet tanısı olmasının, hastalığın evresi ile bir ilişkisi bulunamamıştır.Anahtar Kelimeler: Kolon Kanseri, Diabetes Mellitus, Prognostik Faktörler ABSTRACTObjective: Diabetes; is a chronic inflammatory disease. Previous studies have shown that diabetes worsens colon cancer prognosis and increases cancer-related mortality. The aim of our study was to evaluate the incidence of diabetes in colon cancer patients and the relationship between diabetes and prognostic factors. In our study we tried to answer the following guestions: What is the effect of diabetes on prognosis in patients with colon cancer? Are colon cancer patients with diabetes diagnosed at a later stage than colon cancer patients without diabetes? Method: The study was conducted between September 2018 and April 2019 with 547 colon cancer patients, patients with newly diagnosed disease, patients on cheomoterapy and patients in the surveillance period were included. Data; Patient information form, disease-related characteristics form, patient files and obtained from hospital automation system And informed consent was obtained from all patients. The assessment was conducted during the first face-to-face interview with the patient. Results: 40.8% of the patients were female and 59.2% were male. The mean age of the patients was 62.48 ± 11.88 and 62.56 ± 13.70 in stage 0-1, 63.54 ± 10.98 in stage 2, 61.76 ± 12.77 in stage 3, and 61.88 ± 11.00 in stage 4. It was found that 21.9% of patients with colon cancer were also diagnosed with diabetes mellitus. It was found that 66.38% of the patients with diabetes had a diagnosis period of 5 years or more. It was found that 14.4% of the patients used oral antidiabetic drugs, 4.2% used insulin and 2.4% used oral antidiabetic drugs and insulin as antidiabetic treatment. As a result of statistical analysis, there was no significant difference on the stage of colon cancer compared to patients without diabetes mellitus (p = 0.862). The oral antidiabetic, insulin or oral antidiabetic and insulin use of the patients did not differ significantly in the stage of colon cancer (p = 0.915).Conclusion: Colon cancer patients; the diagnosis of diabetes was not associated with the stage of the disease.Key words: Colon Cancer, Diabetes Mellitus, Prognostic Factors 60

Amaç: Bu çalışma taksan ve platin grubu kanser ilaçları ile tedavi edilirken periferik nöropati (PN) semptomları gelişen ya da tedaviden sonraki dönemlerde nöropati şikayetleri devam eden kanser hastalarında nöropati sıklığı/şiddeti ile obezite ve vücut yağ dağılımı arasındaki ilişkinin değerlendirilmesi amacıyla yapılmıştır. Çalışma toplumumuzda kanser hastalarında kemoterapiye bağlı PN sıklığı/şiddeti ile obezite ve vücut yağ dağılımını beraber araştıran ilk çalışma niteliği taşımaktadır.Yöntem: Çalışmaya Mart 2017 ile Kasım 2018 tarihleri arasında periferik nöropati semptomları olan yüz kanser hastası dahil edildi. Hastaların periferik nöropati şikayetleri Ulusal Kanser Enstitüsü Ortak Toksisite Kriterleri (CTCAE) versiyon 4.0' a göre derecelendirildi. Hastaların boy, kilo, tansiyon, göbek çevresi ölçümleri ve biyoimpedans cihazı ile vücut kompozisyon ölçümleri yapıldı. Hasta verileri hastane sisteminden toplandı. Veriler SPSS versiyon 24 programı kullanılarak analiz edildi. ulgular: Çalışmaya katılan yüz hastanın ortalama yaşı 59,16 ± 10,84, medyanı ise 61'dir. Hastaların 45'i (% 45) erkek, 55'i (% 55) kadındır. Hastaların 37'sinde (% 37) grade 1, 45'inde (% 45) grade 2, 17'sinde (% 17) grade 3 ve 1'inde (% 1) ise grade 4 periferik nöropati geliştiği tespit edilmiştir. Hastalar vücut kitle indeksine ve biyoimpedans cihazı ölçümlerine göre normal kilolu, fazla kilolu ve obez olarak sınıflandırılmıştır. Hastaların verileri incelendiğinde PN şiddeti ile alınan kür sayısı, kemoterapi süresi ve periferik nöropati şikayetlerin devam ettiği toplam süre arasında istatistiksel olarak anlamlı bir ilişki tespit edilmiştir (p0,05).Sonuç: Kemoterapiye bağlı periferik nöropati sıklığı/şiddeti ile obezite ve vücut yağ dağılımı arasında istatistiksel olarak anlamlı bir ilişki bulunamamıştır. Bu parametreler arasındaki ilişkiyi belirleyebilmek için daha fazla çalışmaya ihtiyaç duyulmaktadır.Anahtar Kelimeler: kanser, periferik nöropati, obezite, vücut kompozisyon analizi Objective: This study aims to evalute the association between neuropathy frequency/severity with obesity and body fat distribution in cancer patients who have peripheral neuropathy (PN) symptoms when receiving taxane and/or platinum based chemotherapy or they have neuropathy symptoms after treatment. This is the first study examined the chemotherapy induced PN frequency/severity with obesity and body fat distribution in cancer patients in our society.Method: Between March 2017 and November 2018, one hundred cancer patients who have peripheral neuropathy symptoms were included in the study. Peripheral neuropathy complaints were graded according to the National Cancer Institute Common Toxicity Criteria (CTCAE) version 4,0. The patients' weight, height, blood pressure, umbilical measurements and body composition measurements using by bioimpedance device were recorded. Patient data was collected from hospital system. Data were analyzed using SPSS v.24 program.Results: One hundred patients had an age average of 59,16 ± 10,84 and the median was 61 years. 45 % were male and 55 % were female. 37 % of the patients have stage 1, 45 % have stage 2, 17 % have stage 3 and 1 % have stage 4 peripheral neuropathy was determined. The patients were classified as normal weight, overweight and obese according to body mass index and bioimpedance measurements. According to data, a statistically significant correlation was found between the PN grade with the number of taken cure, the duration of chemotherapy, and the duration of the complaints (p

Amaç: Bu çalışma Tıbbi Onkoloji Kliniği'nde yatan kanserli hastaların yaşadıkları semptomların sıklığı, şiddeti ve etkileyen faktörlerin incelenmesi amacıyla yapılmıştır.Yöntem: Tanımlayıcı nitelikteki araştırma, Ocak 2019-Mart 2019 tarihleri arasında Akdeniz Üniversitesi Hastanesi Tıbbi Onkoloji Kliniği'nde yürütülmüştür. Çalışmaya dahil edilme kriterlerini karşılayan 91 hasta araştırma kapsamına alınmıştır. Verilerin toplanmasında; Hasta Tanıtım Formu, ECOG performans skalası, Braden skalası, İtaki düşme riski ölçeği ve MD Anderson Semptom Envanteri kullanılmıştır. Verilerin değerlendirilmesinde ortalama, yüzdelik, Ki-kare, Mann Withney U, Kruskal Wallis ve Korelasyon analizi kullanılmıştırtır. Tüm veriler SPSS paket programının 22.0 sürümü kullanılarak analiz edilecektir ve p

Kolon kanseri tüm kanserler arasında 3. sıklıkta görülen kanser olup; önemli bir morbidite ve mortalite nedenidir. Kolorektal kanserlerde prognozu etkileyen birçok faktör vardır. Son yıllarda tümör yerleşim yerinin de prognoz üzerine etkisini gösteren çalışmalar mevcuttur. Sağ ve sol kolon kanserleri arasında anatomik, embriyolojik, histopatolojik ve genetik açıdan farklılıklar mevcuttur. Evre 4 hastalıkta tümör lokalizasyonu ile prognoz ve tedavi yanıtı arasındaki ilişki daha iyi bilinirken; evre 3 hastalıkta yapılmış yeterince çalışma yoktur. Çalışmamızın amacı; Evre 3 kolon kanser tanılı hastalarda genel sağ kalım ve nüks oranının, tümör lokalizasyonu ile ilişkisini değerlendirmektir.Çalışmaya evre 3 kolorektal kanser tanılı, Akdeniz Üniversitesi Tıp Fakültesinde takip edilen hastalar dahil edildi. 231 hastanın bilgilerine retrospektif olarak hastane veritabanı kullanılarak ulaşıldı. Hastalar tümör lokalizasyonuna göre, literatürdeki çalışmalara benzer olarak sağ ve sol kolon kanseri olarak gruplandırıldı ve verileri analiz edildi.Hastaların 171'inde (%74) sol kolon tümörü; 60'ında (%26) sağ kolon tümörü tespit edildi. Hastaların tümör yerleşim yeri ile nüks oranları arasında anlamlı bir fark saptanmadı (p: 0,82). Sol kolon kanserleri için ortalama GSK 97,5±6,6 (%95 CI, 84,6-110,5) ay, sağ kolon kanserleri için 74,3±5,7 (%95 CI, 63,0-85,5) ay olarak saptandı. Sol kolon kanserlerinde ortalama GSK süresi daha yüksek olmakla birlikte, gruplar arası istatistiksel anlamlı bir fark saptanmadı (p: 0,38). Tutulan metastatik lenf nodu sayısı ile ortalama GSK arasında özellikle sol kolon kanserlerinde anlamlı bir ilişki olduğu gösterildi (p: 0,015).Sonuç olarak; kolon kanserinde tümör lokalizasyonu ile prognoz arasında ilişki olabileceği düşünülmektedir. Bizim çalışmamızda evre 3 hastalıkta tümör lokalizasyonu ile hastalık nüksü ve sağ kalım arasında ilişki net olarak gösterilemedi. Bu konuda ileride yapılacak çalışmaların klinik uygulamada yararlı olabileceği görüşündeyiz.Anahtar Kelimeler: Evre 3 Kolon kanseri, Prognoz, Tümör lokalizasyonu Colon cancer is the third most common cancer among all cancers and it is a major cause of morbidity and mortality. There are many factors that affect prognosis in colorectal cancers. Recent studies showed the effect of tumor location on prognosis. There are differences in anatomic, embryological, histopathological and genetic differences between right and left colon cancers. The relationship between tumor localization in stage 4 disease and prognosis and treatment response is better known; there are not enough studies on stage 3 disease. The purpose of the current study is to evaluate the relationship between overall survival (OS) and recurrence rate with tumor localization in patients with stage 3 colon cancer.Patients diagnosed with stage 3 colorectal cancer and followed up at the Akdeniz University Medical Faculty were included. 231 patients' information was accessed retrospectively using the hospital database. Patients were grouped into right and left colon cancers similar to those in the literature according to tumor localization, and data were analyzed.171 (74%) patients had left colon tumors; whereas right colon tumor was in 60 (26%). There was no significant differences between the tumor location and recurrence rates of the patients (p: 0,82). The mean OS for left colon cancers was 97.5±6.6 (95% CI, 84.6-110.5) months, for right colon cancers it was 74.3±5.7 (95% CI, 63.0-85, 5) months. Although the mean duration of OS was higher in left colon cancers, there was no statistically significant difference between the groups (p: 0,38). A significant correlation was found between the number of metastatic lymph nodes and mean OS, especially in left colon cancers (p: 0.015).As a result; we believe that there may be a relationship between tumor localization and prognosis in colon cancer. In our study, the relationship between tumor localization and survival in stage 3 disease could not be shown clearly. Future work in this regard may be useful in clinical practice.Key Words: Stage 3 colon cancer, Prognosis, Tumor localization 76