Search

© Author(s).Objective: Vitamin D deficiency is a common health problem around the world. This study aimed to evaluate the nationwide prevalence of vitamin D status in tertiary care hospitals in Turkey. Methods: Retrospectively, the data on vitamin D levels from 33 tertiary care hospitals’ clinical biochemistry laboratories around Turkey between January and December were collected. Results: In total, 706 434 serum samples from adult subjects (female/male: 469 028/237 406; 66.4%/33.6%) were included. While vitamin D levels were sufficient in 20.3% (n = 14 222), they were insufficient in 21.9% (n = 154 360) and deficient in 57.8% (n = 408 882). We observed the highest rates of deficiency in those aged between 18 and 29 years (62.9%, n = 70 235) and lowest rates between 60 and 69 years (52.3%, n = 61 121) and between 70 and 79 years (52.3%, n = 32 397). Hypervitaminosis D was detected in 5.5% of adult subjects; highest rates of hypervitaminosis D were observed in those who were over 80 years (6.6%) and 70-79 years (6.5%) and the lowest in 18-29 years (2.8%). Discussion: In this cohort, over half of the subjects admitted to the tertiary care hospitals in Turkey had vitamin D deficiency and required vitamin D supplementation. The elderly population had the lowest prevalence of vitamin D insufficiency and the highest prevalence of hypervitaminosis D.

Giriş: Bu çalışmada, adrenal insidentaloma nedeniyle takip edilen hastaların epidemiyolojik, demografik, klinik özellikleri, tedavi yaklaşımları ve yaşam sürelerinin değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Yöntem: 2010–2014 yılları arasında Mersin Üniversitesi Araştırma ve Uygulama Hastanesi Endokrinoloji Bölümünde adrenal insidentaloma nedeniyle tedavi ve takipleri yapılan 46 hastanın verileri retrospektif olarak incelendi. Bulgular: Çalışmaya alınan olguların 13’ü erkek, 33’ü kadın ve yaş ortalaması 54.09±10.7 idi. En sık başvuru nedeni %34.78 hastada karın ağrısı, en sık tanı konulan radyolojik yöntem % 60.87 dinamik sürrenal BT, en sık yerleşim yeri sol surrenal bezdi. Kitle çapı ortalama 26.8±16.5 mm arasında idi. Hipertansiyon sıklığı %50, obezite sıklığı %47.8, tip 2 diyabet sıklığı %21.7, osteoporoz sıklığı ise %42.8 ve metabolik sendrom sıklığı %41.3 olarak saptandı. Hormonal değerlendirme sonuçlarına göre %82.61’inde fonksiyonsuz adrenal adenom (FAA), %15.21’inde subklinik Cushing sendromu (SCS), %2.1’inde aldesteronoma görüldü. Adrenalektomiye giden 8 olguda myelolipom, feokromasitoma ve adrenokortikal adenom tanısı konuldu. Bir hasta karaciğer yetmezliğinden exitus oldu. Hastaların takiplerinde hormonal aktivasyon ve lezyon boyutunda büyüme saptanmadı. Sonuç: AI’ların çok farklı patolojik ve radyolojik görünümler ile karşımıza çıkmasından dolayı demografik, etiyolojik, klinik, laboratuar ve radyolojik verilerin bir bütün olarak değerlendirilmesi tedavi ve takibinde önemlidir., Introduction: The aim of this study was to evaluate the epidemiological, demographic, clinical features, treatment approaches and survival of patients followed up for adrenal incidentaloma. Methods: The data of 46 patients who underwent treatment and follow-up for adrenal incidentaloma in Mersin University Health Research and Practice Hospital, Endocrinology Department between 2010 and 2014 were retrospectively analyzed. Results: The study group consisted of 13 male and 33 female patients. The mean age was 54.09 ± 10.7 years. The most common reason for admission was abdominal pain in 34.78% of patients, the most commonly diagnosed radiological method was 60.87% dynamic surrenal CT, and the most common localization was right surrenal gland. The mean diameter of the mass was 26.8±16.5 mm. The prevalence of hypertension was 50%, obesity was 47.8%, type 2 diabetes was 21.7%, osteoporosis was 42.8% and metabolic syndrome was 41.3%. According to the results of hormonal evaluation, 82.61% of the patients had dysfunctional adrenal adenoma (FAA), 15.21% of them had subclinical Cushing syndrome (SCS) and 2.1% of them had aldesteronoma. Myelolipoma, benign pheochromocytoma and adrenocortical adenoma were diagnosed in 8 patients who underwent adrenalectomy. One patient died due to liver failure. No hormonal activation and lesion size growth was detected in the follow-up of the patients. Conclusion: Because of the different pathological and radiological features of AI, it is important to evaluate demographic, etiological, clinical, laboratory and radiological data as a whole in treatment and follow-up.

Background and aims: Whereas intercellular adhesion molecule (ICAM)-1 is primarily responsible for the adhesion between the leucocytes and cells of inflamatory tissue, ICAM-3 is responsible for the adhesion between lymphocytes and other cells of the immune system. Chronic Hepatitis B infection is caused by inadequate dendritic cell function and ICAM-3 is the primary molecule causing the adhesion between dendritic cells and lymphocytes. The aim of this study was to determine the ICAM-1 and ICAM-3 expression of patients with chronic hepatitis B infections. Materials and methods: Thirty one patients with HBs-Ag positivity and histopathologically diagnosed as chronic hepatitis and 20 cases with normally liver biopsy results entered the study. Biochemical and serological evaluation of cases was made; ICAM-1 and ICAM-3 expression were determined by immunohistochemical methods in the hepatocytes, sinusoidal endothelium and lymphocytes of the liver tissues. Results were evaluated according to staining density with a score of 0-3. Results: Hepatocyte ICAM-1 expression (1.48 ± 0.9) was higher in chronic hepatitis cases (p0.005). Conclusions: As there was not such an increase in liver lymphocyte ICAM-3 as expected in chro-nic hepatitis patiens, the suggests that ICAM-3 related functions and inadequate dendritic cell-T lymphocyte adhesion may play a role in the pathophysiology of this disease., Giriş ve amaç: Hücrelerarası adezyon molekülü (ICAM)-1 esas olarak lökositlerin inflamasyonun olduğu dokuya ait hücrelerle adezyonundan, ICAM-3 ise daha çok lenfositlerin immün sistemin diğer hücreleriyle adezyonundan sorumludur. Yetersiz dentritik hücre fonksiyonu hepatit B virüs enfeksiyonunun kronikleşmesinden sorumlu tutulmakta olup ICAM-3 dentritik hücrelerin lenfositlerle adezyonundan asıl sorumlu moleküldür. Bu çalışmanın amacı kronik hepatit B' li hastalarda ICAM- 1 ve ICAM-3 düzeylerini belirlemektir. Gereç ve yöntem: Çalışmaya HBs Ag pozitif, histopatolojik olarak kronik hepatit tanısı konulmuş 31 olgu ile viral ve otoimmün markerları negatif olup karaciğer biyopsisi normal olarak değerlendirimiş 24 olgu alındı. Olguların biyokimyasal ve serolojik tetkikleri yapıldı, karaciğer dokusunda hepatosit, sinüzoid endotel ve lenfositlerinde ICAM-1 ve ICAM-3 düzeyleri immünhistokimyasal metodla bakıldı, sonuçlar boyanma yoğunluğuna göre 0-3 aralığında skorlanarak değerlendirildi. Bulgular: Kronik hepatitli olgularada hepatosit ICAM-1 skorunun (1.48±0.9) kontrol grubundan (0.66±0.4) yüksek olduğu görülürken (p0.05). Sonuç: Kronik hepatitli olgularda karaciğerde lenfositik ICAM-3 skorunda beklendiği gibi artış olmayıp, hastalığın fizyopatolojisinde ICAM-3' le ilişkili fonksiyonların, bağlı olarak dentritik hücre-T lenfosit adezyonunun yetersizliğinin rolü olabileceği düşünülebilir.

Behcet's disease (BD) is a chronic disease which is characterized by recurrent oral apthous ulcerations, recurrent genital ulcerations, skin eruptions, ocular involvements and other various systemic manifestations as well as systemic vasculitis. Endocrine involvement in BD regarding various systems can be seen. Hypophysis is one of the best and dense vascularized organs of the body, thus it is likely that it can be affected by BD. Not only anterior hypophysis functions, but posterior hypophysis functions as well can be affected. As BD is a disease of autoimmune process, it may be possible that adrenal insufficiency or alterations in the cortisol levels could be expected. Another concern is whether or not there is insulin resistance in patients with BD. The avaliable data suggests that there is an increased susceptibility to insulin resistance in patients with BD.

Carbohydrate antigen 19-9 (CA 19-9) is a glycosphingolipid of the Lewis blood group that for years has been proposed as a useful marker for epithelial type gastrointestinal cancers. It is well known that moderately increased concentrations of CA 19-9 can be found in 15-36 % of patients with benign conditions such as pancreatic, liver, biliary diseases and benign hydronephrosis. In current study, we investigated whether there was any tendency for CA 19-9 elevation in 71 patients with Hashimoto's thyroiditis. Patients with malignancy, benign pancreas, liver, lung and biliary diseases, inflammatory bowel diseases, urinary tract infection, hydronephrosis, endometriosis, diabetes mellitus and chronic renal failure were excluded. In the Hashimoto's thyroiditis cases, mean serum CA 19-9 level was 12.5 +/- 10.4 (range, 2.5-55), while it was 11.9 +/- 9 (range, 2.5-29.3) and 10.3 +/- 8 (range, 2.5-28.9) in patients with Graves' and healthy volunteers respectively, without any significant intergroup differences. Although the American Society of Clinical Oncology does not recommend tumor markers like CA 19-9 in screening for malignancies, they may be used for this purpose. In contrast to case reports showing possible elevation of CA 19-9 in Hashimoto's thyroiditis, we did not detect such a relation. Moreover, there was no pointers to change in CA 19-9 levels in patients with hypo-, hyper- or eu-thyroidism.

Orak hücreli anemi (OHA) hastalığında endokrin komplikasyonlar nadir görülen, pediatrik dönemde ortaya çıkan, hastalığın kendisiyle veya çoklu kan transfüzyonuna bağlı dokularda oluşan demir birikimiyle ilişkili, erken dönemde tespit ve tedavi edilmediği zaman erişkin dönemde de süregelen hastalıklardır. Bu çalışmada bölgemizde sık görülen orak hücreli anemi hastalığında görülen endokrinolojik komplikasyonların sıklığını ve demir birikimiyle ilişkisini araştırmayı amaçladık.Bu çalışma Mersin Üniversitesi Sağlık Uygulama ve Araştırma Hastanesi, Hematoloji Bilim Dalı'nda takip ve tedavi edilen orak hücre anemili hastaların anamnez, fizik muayene ve laboratuvar tetkiklerini içeren geçmişe dönük veriler kullanılarak retrospektif yapılmış multiparametrik bir çalışmadır.14 Temmuz 2018-14 Temmuz 2019 tarihleri arasında Mersin Üniversitesi Tıp Fakültesi erişkin Hematoloji Kliniği'ne başvuran OHA tanısı olan 55 hasta çalışmaya alındı. Hastaların demografik, klinik ve laboratuvar verileri hastanenin tıbbi kayıtlarından toplandı. Toplam 55 orak hücreli anemi hastası çalışmaya dahil edildi. Hastaların yaş ortalaması 32,02±11,97 (min:18, max:60) olup, %41,8'i kadındı. Düzeltilmiş kalsiyum değerleri 9 (%16,4) hastada referans aralığın altında tespit edildi. D vitamini düzeyi 34 (%61,8) hastada referans aralığın altında, 13 (%23,6) hastada 20-30 μg/L arasında tespit edildi. Parathormon değeri 7 (%12,7) hastada referans aralığın üstünde tespit edildi. Tiroid stimulan hormon (TSH) değeri 1 (%1,8) hastada referans aralığın altında tespit edildi. Bu hastanın bilinen primer hipotiroidisi vardı. Serbest tiroksin (sT4) değeri 1 (%1,8) hastada referans aralığın altında tespit edildi. Toplamda 1 (%1,8) hastada subklinik hipertiroidi tespit edildi. Santral hipotiroidi veya santral hipertiroidiye rastlanmadı. Toplam 9 (%16,4) hastanın folikül stimülan hormon (FSH) değeri referans aralığın üstünde tespit edildi. Referans aralığın altında FSH değerine rastlanmadı. 13 (%23,6) hastanın lüteinizan hormon (LH) değeri referans aralığın üstünde tespit edildi, referans aralığın altında LH değerine rastlanmadı. Hiçbir hastanın bilinen hormon replasman tedavisi kullanım öyküsü olmadığı tespit edildi. Hiçbir hastada hipogonadotropik hipogonadizme rastlanmadı. Toplam 24 (%43,6) hastanın ferritin değeri referans aralıkta, 17 (%30,9) hastanın ferritin değeri 336-1000 ng/mL arasında, 13 (%23,6) hastanın ferritin değeri 1000 ng/mL'nin üzerinde tespit edildi. Toplam 4 (%7,3) hastanın insülin değeri referans aralığın altında tespit edildi. İnsülin değeri referans aralığın üstünde olan hastaya rastlanmadı. 43 (%78,2) hastanın açlık kan şekeri normal referans aralıkta, 10 (%18,2) hastanın açlık kan şekeri 100-126 mg/dL arasında, 1 (%1,8) hastanın açlık kan şekeri 126 mg/dL üzerinde tespit edildi. 1 (%1,8) hastanın bilinen tip 2 diabetes mellitus (DM) öyküsü vardı. 5 (%9,1) hastanın HOMA (homeostasis model assessment) skoru 3'ün üzerinde tespit edildi. Hastaların ferritin değerleri ve endokrinolojik biyokimyasal belirteçleri arasında anlamlı ilişki saptanmadı.Orak hücreli anemi hastalarında endokrinolojik komplikasyonlar pediatrik ve erişkin dönemde tanı ve tedavide geç kalındığında ciddi morbidite ve mortaliteye neden olabilmektedir. Dokularda demir birikimi, hastalığa bağlı gelişen doku oksijenizasyonunun bozulması ve mikroinfarktlar, beslenme yetersizliği, büyüme geriliği ve genetik altyapı endokrin komplikasyonlara sebebiyet vermektedir. Çalışmamızda ilişki bulunmamış olsa da, hastalarda dokuda demir birikimi takibi ve tedavisi mutlaka yapılmalı, çocukluk dönemden itibaren endokrinolojik takibe önem verilmelidir.Anahtar Kelimeler: Endokrin komplikasyonlar, Ferritin, Orak hücreli anemi Endocrine dysfunctions are rare complications in patients with sickle cell anemia (SCA) and usually manifest in pediatric patients. They are associated with the disease itself or with the accumulation of iron in tissues due to multiple blood transfusions, and persist in adulthood when not detected and treated early. Sickle cell anemia is a common disease in our region. In this study, we aimed to investigate the frequency of endocrinological complications of sickle cell anemia and its association with iron accumulation.This is a retrospective multiparametric study using history, physical examination and laboratory datas of sickle cell anemia patients who were treated and followed up at Mersin University Hospital, Hematology Department.Fifty-five patients with SCA who were admitted to Mersin University Hospital, adult Hematology Clinic between 14 July 2018 and 14 July 2019 were included in the study. Demographical, clinical and laboratory data of the patients were collected from the hospital medical records. A total of 55 sickle cell anemia patients were included in the study. The mean age of the patients was 32,02 ± 11,974 (min: 18, max: 60) and 41,8% of the patients were female. Corrected calcium levels were below the reference range in 9 (16,4%) patients. Vitamin D levels were below the reference range in 34 (61,8%) patients and between 20-30 μg /L in 13 (23,6%) patients. Parathormone levels were higher than the reference range in 7 (12,7%) patients. Thyroid stimulating hormone level was found to be below the reference range in 1 (1,8%) patient. This patient had known primary hypothyroidism diagnosis. The free thyroxine level was found to be below the reference range in 1 (1,8%) patient. From 55 patients 1 (1,8%) patient had subclinical hyperthyroidism. Central hyperthyroidism and central hypothyroidism were not observed. Follicle stimulating hormone (FSH) levels of 9 (16,4%) patients were found to be above the reference range. FSH levels of the whole patients were not below the reference range. The luteinizing hormone (LH) levels of 13 (23,6%) patients was above the reference range. LH levels of all patients were not below the reference range. None of the patients had a history of hormone replacement therapy. None of the patients had hypogonadotropic hypogonadism. The ferritin levels of 24 (43,6%) patients was within the reference range, the ferritin levels of 17 (30,9%) patients were between 336-1000 ng/mL, and ferritin levels of 13 (23,6%) patients were above 1000 ng/mL. The insulin levels of 4 (7,3%) patients were found to be below the reference range. It was shown that insulin levels of whole patients were not above the reference range. 43 (78,2%) patients had fasting blood glucose levels in normal reference range; fasting blood glucose levels of 10 (18,2%) patients were between 100-126 mg/dL, 1 (1,8%) had fasting blood sugar levels above 126 mg/dL detected. One patient (1,8%) had a history of type 2 diabetes mellitus. The HOMA (Homeostasis Model Assessment) score of 5 (9,1%) patients was over 3. There was no significant association between ferritin levels and endocrinological biochemical markers. Endocrinological complications in sickle cell anemia, if diagnosis and treatment is late, may cause serious morbidity and mortality in pediatric and adult patients. Iron deposition in tissues, disruption of tissue oxygenation and microinfarcts due to the disease, malnutrition, growth retardation and genetic background may lead to endocrine complications. Although no association was found in our study, close follow-up and early treatment of iron deposition should be performed in patients. Endocrinological follow-up since childhood should be given importance. Keywords: Endocrine complications, ferritin, sickle cell anemia 54

Bu çalışma polikistik over sendromu (PKOS) patogenezinde yer alan faktörlerden bir tanesi olan insülin direnci ile nöropeptid y (NPY) düzeyi arasındaki ilişkiyi değerlendirmek amacı ile yapıldı. Çalışmaya hasta grubu olarak toplam 45 adet üreme çağındaki PKOS' lu hasta ile 44 adet sağlıklı bireylerden oluşan kontrol grubu alındı. PKOS grubundan erken foliküler fazda insülin, açlık kan şekeri, FSH, LH, prolaktin, testosteron, DHEA-S, TSH, kortizol, östrodiol, NPY düzeyi bakıldı. Kontrol grubundan ise prolaktin, kortizol, insülin, açlık kan şekeri, TSH, 17-OH progesteron, NPY, DHEA-S düzeylerine bakıldı. Tüm olguların HOMA-IR, antropometrik ölçümleri yapıldı. Pelvik USG' leri yapıldı. Çalışmamızda, obez PKOS'lu hastaların açlık insülin düzeyleri ve insülin direnci göstergesi olarak kullandığımız HOMAIR değerleri normal kilolu PKOS'lu hastalardan ve sağlıklı kadınlardan yüksek bulduk. NPY düzeyini kilolu-obez PKOS' lu hastalarda normal kilolu PKOS ve kontrol grubundan yüksek saptadık ancak bu yükseklik istatiksel olarak anlamlı saptanmadı. İnsülin direnci olan PKOS hastaları ile insülin direnci olmayan PKOS hastalarının NPY düzeylerini karşılaştırıdığımızda istatiksel olarak anlamlı bir fark saptanmadı. Sonuç olarak yaptığımız çalışmada PKOS hastarında insülin direnci ile NPY düzeyi arsında bir ilişki saptamadık. Anahtar kelimeler: PKOS, insülin direnci, nöropeptid y The aim of this studyis to show the relationship between neuropeptide Y (NPY) and insulinr esistance which takesplace in the pathogenesis of poliycstic ovary syndrome (PCOS). Thes tudy is done between May 2012 and 2013. The study included 45 patients with PCOS and 44 healthy controls at productive age. Insulin, fasting blood glucose, FSH, LH, prolactine, testestorone, DHEA-S, TSH, cortisole, estradiol, NPY levels are measured at earlyfollicular phase in patients with PCOS while insulin, fasting blood glucose, prolactine , DHEA-S, TSH, cortisole, 17-OH progesterone levels measured in control group. In all subjects HOMA-IR scores calculated and antrepometric measures recorded. Pelvic ultrasonography is performed. Fasting insülin levels and HOMA-IR scores which shows insülin resistance found to be higher in obese patients with PCOS than healthy control subjects and patients with normal weight PCOS. NPY levels found to be higher in obese-overweight patients with PCOS than healthy control subjects and patients with normal weight but it was not statistically significant (p>0.05). NPY levels did not differ in patients with and without insulin resistance. In conclusion we detected no correlation between insülin resistance and NPY levels. Key Words: PCOS, insulin resistance, neuropeptide Y 66

Plazmadaki BNP'nin temel kaynağı kardiyak ventriküller olup salınımı sol ventrikül duvar geriliminin ve kan hacminin artmasıyla yükselir. BNP seviyelerinin duvar geriliminin arttığı sol kalp yetmezliğinin yanı sıra sağ ventrikül disfonksiyonuna neden olan pulmoner hipertansiyon, kronik obstriktif akciğer hastalığı, pulmoner tromboemboli gibi klinik durumlarda da arttığı bilinmektedir. Son yıllarda, serum BNP düzeyinin, eşlik eden kardiyak patoloji olmaksızın da, yani kardiyak patolojilerden bağımsız olarak da tiroid hormon düzeyi değişikliklerinden etkilendiğini gösteren literatürde sınırlı sayıda çalışma mevcuttur.Çalışmanın amacı; kardiyak hastalığı olmayan fakat aşikar hipotiroidisi olan yeni tanı olgularda BNP düzeylerini incelemek ve tedavi ile ötiroidi sağlandıktan sonra BNP değerlerinin nasıl değiştiğini araştırmaktır.Çalışmamıza; herhangi bir kalp veya sistemik hastalığı olmayan yeni tanı almış toplam 35 primer aşikar hipotiroidili hasta dahil edildi. Otuz beş sağlıklı gönüllü kişi ise kontrol grubunu oluşturdu. Hipotiroidili hastalardan ilk tanı sırasında BNP düzeylerini değerlendirmek üzere kan örnekleri alındı ve bundan sonra tedavileri başlandı. Ötiroidi sağlandıktan sonra tekrar NT-proBNP düzeyleri ölçümü için örnek alındı. Ötiroidi; hem ST4 hem de TSH değerlerinin normal aralığa dönmesi olarak kabul edildi.Çalışmamızda; tedavi öncesi hasta grubunun TSH, ST4, ST3 değerlerinin kontrol grubu değerlerine göre anlamlı derecede farklı olduğu tespit edildi. Bununla birlikte hasta grubunun ve kontrol grubunun BNP değerleri arasında istatistiksel olarak anlamlı fark tespit edilmedi. Tedavi sonrası ve öncesindeki BNP değerleri arasında istatistiksel olarak fark bulunmadı (p>0,05).Çalışmamızın sonucunda serum NT-proBNP düzeylerinin hipotiroidili bireylerde değişmediğini bulduk. Bilinen BNP yüksekliği yapacak hastalığı olmayan hipotiroidili bireylerde NT-proBNP düzeylerinin yüksek bulunması halinde klinisyenlerin bir kez daha hastayı değerlendirip, olası atlanmış öntanı-tanıları tekrar gözden geçirmesi uygun olacaktır.Anahtar kelimeler: Hipotiroidi, NT-proBNP, Kalp yetmezliği The basic source of BNP secretion is the ventricles of the heart and its secretion increases as the left ventricle wall tension and blood volum increase. Some other conditions such as pulmonary hypertension, chronic obstructive pulmonary disease and pulmonary thromboembolism which may lead up to right ventricle dysfunction may also increase BNP levels. There are limited data in literature stating that BNP levels could be affected by the changes in thyroid functions independent of cardiac pathologies.The aim of this study is to assess the NT-proBNP levels in patients with hypothyroidism and to evaluate the changes when these patients become euthyroid.A total of 35 patients without any cardiac and systemic diseases which were newly diagnosed as primary hypothyroid were recruited to the study. Another 35 healthy subjects were enrolled as the control group. The blood samples of the hypothyroid subjects were drawn before the start of treatment and as soon as they became euthyroid. ?Euthyroidism? was accepted as the normalization of not only T4 but also TSH levels.The TSH, T4 and T3 levels of the patient group before the treartment were found to be significantly different as compared to control group. However there was not a statistically significant relationship between the hypothyroid and control subjects in terms of NT-proBNP levels. Moreover we found that the NT-proBNP levels of hypothyroid patients before and after the treatment were not statistically differerent.As the result of our study, we declare that NT-proBNP levels do not change with hypothyroidism. In hypothyroid patients when NT-proBNP levels are found to be increased even though they do not suffer from any disorder that can increase BNP levels, the possible diagnosis that could lead up to increase in BNP levels should be checked once again.Key Words: Hypothyroidism, NT-proBNP, Heart failure 62

Prediyabet; diyabetin ilk aşaması olup, bozulmuş açlık glukozu (BAG) ve/veya bozulmuş glukoz toleransı (BGT) varlığı olarak tanımlanmaktadır. Prediyabetik hastaların %25'i 3?5 yıl içerisinde diyabetes mellitus'a (DM) ilerlemektedir. Son zamanlarda yapılan çalışmalarda vücut demir deposu olarak yüksek ferritin düzeylerine sahip sağlıklı kişilerde tip 2 diyabetes mellitus (T2DM) gelişme riskinin, ferritin düzeyi normal olanlara göre daha yüksek olduğu bildirilmektedir. Ayrıca ferritin düzeyi yüksek olan T2DM'li hastalarda demir şelasyonu veya flebotomiyle demir depolarının azaltılmasının, insülin direnci (ID) ve metabolik kontrolde düzelme sağladığına dair yayınlar bulunmaktadır.Akut inflamasyonu olmayan prediyabetik bireylerde serum ferritin düzeylerinin değerlendirilmesi amaçlı yapılmış olan tez çalışmasına; 2009 yılı Temmuz ile Aralık ayları arasında Mersin Üniversitesi Tıp Fakültesi Eğitim ve Araştırma Hastanesi, İç Hastalıkları Anabilim Dalı, Endokrinoloji polikliniğine başvurmuş 100 prediyabetik hasta ve 100 sağlıklı kişi kontrol grubu olarak alındı. Prediyabetik hasta grubunda olası akut inflamasyonu halini dışlamak amaçlı hastalarda WBC (White Blood Cells-Leukocytes) ve hsCRP (high sensitivity C-reactive protein) bakıldı.Prediyabetik hasta grubu ile kontrol grubundaki bireyler serum ferritin düzeyleri açısından karşılaştırıldığında, hasta grubunun ferritin düzeyi istatistiksel olarak anlamlı daha yüksek bulunmuştur. Hasta grubunda median ferritin düzeyi ile trigliserid (TRG) arasında istatistiksel anlamlı ve pozitif korelasyon tespit edilirken, HDL (High-density lipoproteins) arasında anlamlı ve negatif korelasyon tespit edildi. Vücut kitle indeksi (VKİ), bel çevresi, hsCRP ve WBC ile ferritin düzeyi arasında anlamlı ilişki saptanmadı.Bulgularımız, ferritinle gösterilen vücut demir depoları ile T2DM'nin patogenezi arasında ilişki bulunduğunu desteklemektedir. Prediyabette vücut demir deposu olarak artmış serum ferritinin prediyabet ve T2DM gelişiminde ilişkisini ortaya koymak için daha ayrıntılı preklinik ve klinik çalışmalara ihtiyaç vardır.Anahtar kelimeler: Ferritin, Prediyabet Prediabetes is the first stage of diabetes which shows itself with imparied fasting glucose or/and imparied glucose tolerance. Almost 25 percent of prediabetic patients convert to of diabetes mellitus within 3 to 5 years. Recent data obtained from recent studies have shown that the people who have higher levels of ferritin have more risk of suffering from Type 2 Diabetes Mellitus (T2DM). Moreover, there are some studies available which state that the insulin resistance and the metabolic control of the patients improve with the iron chelation treatment or flebotomy in patients with T2DM having high levels of ferritin.To our study, where serum ferritin levels of prediabetic patients without acute inflammation were aimed to be evaluated, 200 people who applied to our endocrinology clinic in Mersin University Medical Faculty between July and December 2009 were involved. These people were divided into two groups; one hundred of them being the prediabetic and the other one hundred being the control group. In order to rule out the acute inflammation in the prediabetic group, white blood cell counts and high sensitivity C-reactive (hsCRP) protein levels were obtained and evaluated.When prediabetic and the control groups were compared in terms of serum ferritin levels, it has been detected that the ferritin levels of the patient group were significantly higher than the control ones. While a statistically significant positive correlation between the median ferritin levels and the tryglycerid levels in the patient group was detected, there was a negative significant correlation with high-density lipoproteins levels. There was not a significant relationship between body mass index, waist circumference, hsCRP levels and white blood cell counts with ferritin levels.Our findings support the idea that there is a relationship between ferritin which is the body iron store and T2DM pathogenesis. However more studies should be established and performed to exhibit the relationship between serum ferritin levels and prediabetes/T2DM develeopment.Key words: Ferritin, Prediabetes 58

Diyabetik nöropati, diyabetik hastalardaki en sık görülen komplikasyonlardandır. Diyabetiklerin %7'sinde tanı esnasında nöropati mevcuttur. Son yıllarda nöropatinin diyabetin erken evreleriyle veya bozulmuş glukoz toleransıyla ilgili olduğu bildirilmiştir. Bu çalışmada bozulmuş açlık glukozu ve/veya bozulmuş glukoz toleransı olarak da adlandırılan prediyabette nöropatinin varlığı araştırıldı.Prospektif olarak gerçekleştirilen bu çalışma Mersin Üniversitesi'nde bozulmuş açlık glukozu (BAG) ve bozulmuş glukoz toleransı (BGT) tanısı konmuş 50 hasta üzerinde gerçekleştirildi. Bu çalışmada iki hasta ve bir kontrol grubu oluşturuldu. Hasta gruplarından BAG grubunda 15 hasta (12 kadın, 3 erkek) ve BGT grubunda 35 hasta (28 kadın, 7 erkek) yer aldı. Toplam prediyabet hasta grubunda 50 hasta (40 kadın, 10 erkek). Kontrol grubu 29 kadın, 21 erkek, toplam 50 kişiden oluşuyordu. Prediyabet grubunun yaş ortalaması 50.24 (±6.79) yıl idi. Kontrol grubunun yaş ortalaması 46.64 (±9.89) yıl idi. Tüm grupların ayrıntılı öyküsü alındı ve fizik muayenesi yapıldı. Ardından tüm gruplara polinöropati açısından elektronöromyografi (EMG) yapıldı.Prediyabet grubunda öykü ve fizik muayene bulguları anlamlı oranda yüksek bulundu. EMG sonucuna göre polinöropati prediyabet ve kontrol grupları arasında kıyaslandığında istatistiksel olarak anlamlı farklılık saptanmadı.Sonuç olarak prediyabeti olan her hastaya polinöropati komplikasyonunun erken tanı ve tedavisi için detaylı öykü ve fizik muayene yapılmalıdır. Diyabette öncelikle ince sinir lifleri tutulduğu için ve EMG kalın lifte sinir iletilerini ölçtüğü için, prediyabetik polinöropati tanısını koydurmak için yeterli bir yöntem değildir. Bu aşamada öykü ve fizik muayene prediyabetik polinöropati tanısını koydurmada daha güvenli bir yöntemdir. Diabetic neuropathy is the most seen complication of diabetes. Approximately % 7 of the diabetics have neuropathy at the time of their diagnosis. It has been recently reported that neuropathy is related with prediabetes or impaired glucose tolerance. In this study, neuropathy in patients with impaired fasting glucose and/or impaired glucose tolerance which are also called as prediabetes was searched.This prospective study was performed in Mersin University, School of Medicine among 50 patients with impaired fasting glucose and impaired glucose tolerance. The subjects were divided into three goups; two of them being the patient groups and the other one the control. The patient groups were consisting of 15 impaired fasting glucose subjects (IFG) (12 women, 3 men) and 35 impaired glucose tolerance subjects (IGT)(28 women, 7 men) while 50 subjects were included as controls.(29 women, 21 men). The mean ages of the prediabetic and the control groups were 50.24 +/- 6.79 and 46.64 +/- 9.89 respectively. Medical records of all subjects were taken carefully and then they were fully physically examined. Afterwards EMG tests were applied to all groups.In the prediabetic group, the parameters regarding neuropathy and physically examination was found to be significantly higher as compared to the control gruop. EMG results regarding polyneuropathy revealed no significant statistical difference between the both groups.As a result, in order to detect the polyneuropathy complication early and treat it as soon as possible, detailed medical records and wide physical examinations should be obtained from the patients with diabetes. Since the thin neurofibrils were effected the first in patients with diabetes and EMG measures the conduction particularly in thick fibrils, EMG is not a good and sufficient method in the diagnosis of polyneuropathy in patients with prediabetes. Therefore, it seems that medical records and physical examinations are more reliable in the diagnosis of prediabetic polyneuropathy. 55