Search

Les noms de Pierre Renouvin et Jean-Baptiste Duroselle sont aujourd’hui familiers aux historiens polonais qui consacrent leurs travaux à l’étude des relations internationales. Cependant, il n’est pas facile de mesurer l’influence de ces deux savants sur l’historiographie polonaise. Les raisons en sont multiples. La première est la place réservée à ce domaine dans l’historiographie polonaise. Il ne figure pas dans l’ouvrage de référence d’Andrzej Feliks Grabski paru en 2003. Son auteur a consa...

Au lendemain de la Première Guerre mondiale s’exprime un besoin renouvelé d’expertise sur les relations internationales. En France, un très jeune historien, Pierre Renouvin, ancien combattant, engagé dans le débat avec ses homologues allemands sur les responsabilités de la guerre, se voit confier par les pouvoirs publics des fonctions institutionnelles qui lui permettent de bâtir les fondements d’un domaine universitaire, l’histoire des relations internationales, dont les racines européennes puisent dans l’ancienne histoire des traités et dans l’histoire diplomatique. Son effort est poursuivi par Jean-Baptiste Duroselle, qui débute sa carrière universitaire à l’université de la Sarre, en 1950, dans un contexte politique particulier, avant de lui succéder à la Sorbonne en 1964. Bénéficiant de l’accès à des archives inédites des deux historiens, les contributions rassemblées dans ce livre proposent, au travers de plans de coupe de leur vie professionnelle, des vues nouvelles sur la structuration du domaine, tant en France que dans des pays limitrophes (Belgique, Suisse, Italie, Espagne, Royaume-Uni), dans un dialogue fécond avec les chercheurs établis aux États-Unis. Les années 1950 ont été une décennie cruciale dans l’affermissement de l’identité de la discipline historique face à la discipline sœur de la science politique, favorisant le mûrissement de ses concepts clés. Dans une perspective comparée, le livre permet aussi de réfléchir à son essor discontinu dans d’autres pays d’Europe et au Proche-Orient.

The French participation to the war of 1920 in Poland has long been embodied by General Weygand, which gave rise not only to polemics, but generated also inaccuracies that have become common places in the specialized literature. For a long time there was confusion between the French corps, which was sent to help the Polish Army and the French Military Mission, which had been created following the relations of the two countries during and after World War One. The task of the Mission was to organize the army of the reconstituted Polish State. The Polish forces came from different backgrounds and as soon as they were put together were sent into the Polish-Soviet conflict. The Mission was a political tool for France, mainly towards Germany but also towards the Soviet Union, and played an important part in the French influence in Poland. The situation changed during the spring of 1920, which saw the Polish offensive against the Soviets: Pilsudski had dreamed of a common action of the regional powers but had to turn to France and Britain and to a certain extent to Belgium and Italy. France provided Poland with materiel. Later on, the officers of the Mission were authorized to fight alongside their Polish comrades. In the meantime, a French-British delegation was sent to Poland, composed of diplomats and officers of the general staff, among them General Weygand. After some time, the relations between him and Piłsudski deteriorated. The mission left Poland after three weeks of work but France and Britain went on helping the Polish Army. On the whole the French action remained limited though not inconsiderable thanks to the French Military Mission, which stood behind it. Nevertheless it was not conclusive in the Polish victory but left a durable trace in the memories of Polish and French officers.

Dzieje Uniwersytetu w Poznaniu w latach 1945-2019, przedstawiane w rozmaitych aspektach, wpisane są w dzieje Polski na przestrzeni kilkudziesięciu lat. Historycznie czas ten dzieli się na dwa wyraźne okresy przedzielone cezurą roku 1989. Znajdowały one odzwierciedlenie w funkcjonowaniu uczelni, w czym kontekst społeczno-polityczny nieustannie przeplatał się ze spełnianiem zasadniczych zadań uniwersytetu, to znaczy prowadzeniem badań naukowych i działalności dydaktycznej. Ten pierwszy aspekt widoczny jest w rozdzieleniu wspomnianą datą rozdziałów zatytułowanych „Uniwersytet w przestrzeni publicznej". Obecny jest jednak i w pozostałych. Autorzy starali się przedstawić, obok informacji o charakterze kronikarskim, także atmosferę zmieniającego się czasu; niektóre z opracowań mają przy tym charakter pionierski.

Księga upamiętniająca Jubileusz 85-lecia Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza. Prezentuje sylwetki 28 rektorów Uczelni, poczynając od pierwszego rektora tzw. Wszechnicy Piastowskiej – Heliodora Święcickiego (1919–1924). Poczet zamyka kadencja z historycznego już przełomu tysiąclecia (1996–2002) – rektora Stefana Jurgi, obecnie dyrektora Centrum Integracji Europejskiej UAM. Tom uzupełniają fotografie czarno-białe oraz barwne.

U referatu se govori o jugoslavenskoj ideji u 20. stoljeću i jugoslavenstvu, o postanku i razgradnji prve i druge Jugoslavije.