Search

Powerpointpresentatie over de eigenschappen, duurzaamheid en bruikbaarheid van verwerkte mest.

Large nitrogen (N) surplus and return of excreta-N in localised patches at high N rates in intensively grazed pasture systems markedly increases the risk of N losses to waterways and the atmosphere. Here are described the main routes of N input to grazed pastures, losses via N leaching, methane (CH4) and nitrous oxide (N2O) emissions. Furthermore farm N budgets and N use efficiency in relation to management strategies that can be applied to reduce N losses are discussed. Nitrate leaching increases exponentially with increased inputs and is closely related to urine patches, which also influence the leaching of dissolved organic N. High N2O emission rates in grazed pastures are related to fertiliser-N or N in excreta combined with compaction by animal treading. Grazing may considerably reduce CH3 emissions compared to indoor housing of cows. Pastures are occasionally cultivated due to sward deterioration followed by a rapid and extended period of N mineralization, contributing to an increased potential for losses. Good management of the pasture (e.g. reduced fertiliser input and reduced length of grazing) and of the mixed crop rotation during both the grassland and the arable phase (e.g. delayed ploughing time and a catch crop strategy) can considerably reduce the negative environmental impact of grazing. It is important to consider the whole farm system when evaluating environmental impact. In particular for green house gasses since the pasture may serve as a source of N2O and indirectly of CH3, but also as a sink of CO2 influenced by management practices on the farm.

Grazed clover/grass pastures are important for animal production systems and the clover component is critical for its contribution to nitrogen (N) inputs via biological fixation of atmospheric N2. The resource efficiency and environmental emissions for clover/grass pastures can differ from that of N-fertilised grass-only pastures. Clover N2 fixation uses photosynthetically-fixed carbon, whereas N fertiliser production consumes fossil fuels and has net greenhouse gas (GHG) emissions. Clover has a higher phosphorus (P) requirement than grass and where extra P fertiliser is used for clover/grass pastures the risk of P loss to waterways is greater than for grass-only pastures. Nitrogen leaching from grazed pasture increases exponentially with increased N inputs and urine-N contributes 70-90% of total N leaching. However, the few studies comparing clover/grass and N-fertilised grass-only pastures at similar total N inputs indicated similar N leaching losses. Nitrous oxide (N2O) emissions from grazed pastures due to N-cycling of excreta are similar for clover/grass and N-fertilised grass-only pastures at similar total N inputs. However, the grass-N systems have additional specific losses from the fertiliser-N application. Thus, total N2O emissions are generally higher for N-fertilised grass pastures than for clover/grass pastures. A summary of various whole-system and Life Cycle Assessment analyses for dairy farms from various countries indicated that at similar total N inputs, clover/grass pasture systems can be more efficient than N-fertilised grass systems per kg of milk produced from an energy use and GHG perspective whereas results for nutrient losses to waterways were mixed and appear to be similar for both systems. In practice, other management practices on farm, such as crop integration and winter management options, can have a larger overall effect on environmental emissions than whether the N input is derived from N fertiliser or from N2 fixation.

Begin jaren negentig werd de bovengrondse toediening van dunne rundermest op grasland verboden, met als doel de ammoniakverliezen te verlagen. In de afgelopen 15 jaar is de voeding van melkvee echter flink veranderd zodat de mest minder stikstof bevat. Bovendien is in de huidige mest de verhouding tussen minerale en organische stikstof krapper dan voorheen. Tevens zijn momenteel diverse toevoegmiddelen verkrijgbaar waarvan wordt gezegd dat ze de ammoniakverliezen beperken. Kortom, voldoende redenen om de toediening van mest nog eens tegen het licht te houden. Het onderzoek laat zien dat zodenbemesting nog steeds tot de hoogste stikstofbenutting leidt, en dat toevoegmiddelen daar weinig aan veranderen

In het nieuwe bemestingsadvies ligt voor de stikstofbemesting meer nadruk op de eerste sneden van het groeiseizoen. In de zomerperiode wordt sneller afgebouwd. Bij verlaagde jaarniveaus wordt geadviseerd alle sneden gelijkmatig te korten. Met het oog op behoud van opbrengst en kwaliteit in het voorjaar kan bij verlaagde jaarniveaus ook gekozen worden voor eenzelfde voorjaarsbemesting en een nog snellere afbouw in de zomer. De totale jaaropbrengst loopt hierdoor echter sterk terug en de kans op kroonroest in de zomer neemt toe

Het stikstofgehalte in dierlijke mest wordt lager, maar toch weten veehouders steeds meer werkzame stikstof uit de mest te halen. Een melkveebedrijf in Nederland beschikt over zo’n 30 tot 60 ton drijfmest per ha, afhankelijk van de veebezetting en het graslandgebruik. Gemiddeld bevat runderdrijfmest 4,4 kg stikstof per ton mest, zodat totaal ongeveer 130 tot 260 kg stikstof per ha beschikbaar is uit drijfmest. Een enorme hoeveelheid stikstof, en het is dus zeer de moeite waard om daar goed mee om te gaan. Echter, drijfmest bevat verschillende vormen van stikstof, elk met zijn eigen snelheid van werking. Om optimaal te profiteren van de stikstof uit drijfmest dient het bemestingsplan goed afgestemd te zijn op het tijdstip van vrijkomen

Veehouders gebruiken toevoegmiddelen vooral voor verbetering van de mest- en bodemkwaliteit. De betere kwaliteit kan zich op diverse manieren uiten, zoals minder geur, minder ontmenging, een beter bodemleven, minder ammoniakemissie of een hogere stikstofwerking. Het laatste aspect is onderzocht op proefvelden van het Praktijkonderzoek. De resultaten laten zien dat de onderzochte middelen niet direct tot een hogere stikstofwerking leiden

Keywordsbotanical composition, carbon, cutting frequency, dairy system, energy, fixation, gross margin, herbage quality, milk production, MINAS, nitrate leaching, nitrogen, nutrient balance, nutrient efficiency, perennial ryegrass, phosphorus, rotational grazing, soil, strategic nitrogen application, sward utilisation, white clover The present efforts to reduce the nitrogen (N) losses on dairy farms have reduced the use of fertiliser N and consequently renewed interest in white clover ( Trifolium repens L.).The general objective of this thesis was to provide a scientifically sound basis for the use of white clover on dairy farms in the Netherlands. The research consisted of a system comparison between a traditional grass/fertiliser-N system and a new grass/clover system. The aim was to design and demonstrate an agronomically, environmentally and economically sound white clover-based dairy system, and to identify potential problems with the utilisation of white clover in dairying. Simultaneously, specific research questions on processes within the new grass/clover system were addressed in separate field experiments with detailed measurements. The field experiments aimed to quantify the potential herbage yield and herbage quality of mixed swards, under a range of management practices, such as N and phosphorus (P) application, and cutting and grazing management.Both the clay and sandy soils in the experiments showed a good potential for perennial ryegrass/white clover swards with average annual DM yields of 13.3 t ha -1, respectively. The yields were among the highest recorded for unfertilised mixed swards in the Netherlands.The year-round application of N is not considered to be economic, but N can be used effectively on grass/clover swards if its use is restricted to spring application. This so-called 'strategic' application of N increases the DM yield in the first cut, only temporarily reducing white clover content in the sward. Phosphorus application did not i

Mestvergisting en verbranding van het vrijkomende methaan draagt bij aan vermindering van de uitstoot van broeikasgassen uit de Nederlandse veehouderij. Daarbij is echter geen rekening gehouden met het risico van vorming van broeikasgassen (met name lachgas; N2O) tijdens het uitrijden van de vergiste mest. In opdracht van De Nederlandse Onderneming voor Energie en Milieu (NOVEM) onderzocht het Praktijkonderzoek Veehouderij de de verandering in samenstelling van de mest als gevolg van vergisting en het effect van toediening van vergiste runderdrijfmest aan grasland (zowel bovengronds als via zodenbemesting) op de emissies van lachgas en methaan. Het negatieve effect op de eerder bereikte besparing tijdens het vergistingsproces blijkt slechts klein te zijn (4%)

De belangrijkste wijzigingen in het kalibemestingsadvies (kg K2O per ha) voor grasland, betrekking hebbend op de kalibemesting na de eerste snede die gericht is op compensatie van de kalionttrekking door het gras. De achterliggende berekeningen m.b.t. de kalionttrekking door maaien en door beweiding (beperkt of onbeperkt) met melkkoeien worden toegelicht

In 1996 is op vier proefbedrijven gestart met bemestingsproeven op grasland om de gevolgen van de fosfaatverliesnormen in beeld te brengen. Er is gestreefd naar fosfaatoverschotten van 0, 20 en 40 kg per ha. Na vier jaar de eerste resultaten: effecten op de grasopbrengst, het fosforgehalte van het gras, en de verandering van het P-AL-getal in de bodemlaag van 0-5 cm

Onderzoek van PR, NMI en Alterra naar de effecten van verlaagde fosfaatbemesting. Het P-AL getal van de bodem is afgenomen maar blijft ruim voldoende. De drogestofopbrengst van het grasland bleef op peil

Voor meer inzicht in de perspectieven van bedrijven met gras-klavermengsels is van 1990 tot 1993, een gras-klaverbedrijf vergeleken met een gangbaar bedrijf

In dit artikel wordt ingegaan op het graslandgebruik, klaveraandeel, gezondheidszorg, en de groei en classificatie van lammeren op de Wairboerhoeve tijdens het tweede weideseizoen