Search

Op terreinen die door Europa zijn geharmoniseerd zijn de lidstaten niet (geheel) vrij om nationale regels op te stellen of toe te passen. Europese harmonisatie roept de vraag op hoe de geharmoniseerde regels zich verhouden tot de algemene leerstukken van het verbintenissenrecht. Dit redactioneel bespreekt twee voorbeelden die illustreren hoe de toepassing van algemene leerstukken beïnvloed kan worden door Europese regels.

De Dienstenrichtlijn (2006/123/EG) bevat zowel regels met een publiekrechtelijke als regels met een privaatrechtelijke aard. Het toepassingsbereik van beide typen regels wordt bepaald door het begrip ‘dienst’ zoals dat is gedefinieerd in de dienstenrichtlijn. Dit is problematisch, omdat de strekking van de regels relevant is bij de bepaling van de reikwijdte van de regels. De strekking van de regels met een publiekrechtelijke aard rechtvaardigt bijvoorbeeld dat bepaalde diensten van het toepassingsbereik van deze regels worden uitgezonderd. Die uitzonderingen zijn voor de privaatrechtelijke regels niet nodig en zelfs onwenselijk. Daar komt nog bij dat als gevolg van de wijze waarop de privaatrechtelijke regels van de Dienstenrichtlijn zijn geïmplementeerd in het BW, de uitleg van het begrip ‘dienst’ vergaande en waarschijnlijk onbedoelde gevolgen heeft voor het contractenrecht.

Volgens de Richtlijn oneerlijke bedingen kan een oneerlijk beding een consument niet binden. In HvJ EU 27 januari 2021, C-229/19 en 289/19, ECLI:EU:C:2021:68 (Dexia) oordeelde het HvJ dat dit betekent dat een oneerlijk beding niet mag worden omgezet naar een eerlijk beding of vervangen mag worden door een bepaling van aanvullend recht. Dit wordt bevestigd in HvJ EU 12 januari 2023, C-395/21, ECLI:EU:C:2023:14 (D.V./M.A.). Deze uitspraak illustreert hoever de bescherming van de richtlijn inmiddels reikt. Een rechter heeft ook bij oneerlijke kernbedingen slechts beperkte mogelijkheden om de overeenkomst aan te passen of aan te vullen.

Europese consumenten worden bij het sluiten van overeenkomsten beschermd door precontractuele informatieplichten. Daarnaast maken consumenten gebruik van online reviews in de precontractuele fase. Narciso onderzoekt beide informatieparadigma’s. Zij concludeert onder meer dat Europese informatieplichten een nog onbenut potentieel kennen om van handelaren te vergen dat zij betere informatie verstrekken.

The platform economy undoubtedly brings advantages, but also generates significant challenges for (local) government. National and local regulators seeking to address such challenges are confronted with limits imposed by EU law, which seemingly grants online platforms a wide degree of freedom to provide their services within the Union’s internal market. This article evaluates the room for national and local authorities to regulate platform-mediated services under the E-Commerce Directive and Services Directive after the “Airbnb cases” (Airbnb Ireland and Cali Apartments). Taking the short-term rental market as a case study, the article concludes that there is in fact considerable room to target both the intermediary services provided by the platforms (upstream), as well as the underlying services (downstream). A combination of upstream and downstream regulation is recommended for local enforcement to be effective, avoid further fragmentation from city to city and halt the trend towards ever-stricter regulation of the underlying services.

Op een online marktplaats kunnen consumenten overeenkomsten sluiten met verschillende aanbieders. In deze bijdrage worden enkele regels belicht die van belang zijn voor online markplaatsen. Er wordt ingegaan op de regel aan de hand waarvan bepaald moet worden wie de contractuele wederpartij is van de consument. Daarnaast worden de nieuwe,specifiek voor online marktplaatsen geldende, informatieplichten van artikel 6:230m lid 3 BW besproken. Verder komt de uitspraak van het HvJ EU in Tiketa aan bod. Deze uitspraak heeft mogelijk vergaande gevolgen voor online marktplaatsen, maar roept vooralsnog vooral vragen op. Als laatste wordt aandacht besteed aan de regels die in aankomst zijn als gevolg van de in 2022vastgestelde DSA. Ten aanzien van de besproken regels worden lacunes en onduidelijkheden gesignaleerd.

While the emergence of the platform economy has undoubtedly brought advantages, it has also generated significant challenges to (local) government. National and local regulators seeking to address such challenges are confronted with the limits of EU law, which seemingly grants online platforms a wide degree of freedom to provide their services within the Union’s internal market. In this article, we evaluate the room for national and local authorities to regulate platform-mediated services under the E-Commerce Directive and Services Directive after the ‘Airbnb cases’ (Airbnb Ireland and Cali Apartments). Taking the short-term rental market as our case study, we conclude that there is in fact considerable room to target both the intermediary services provided by the platforms (upstream) as well as the underlying services (downstream). A combination of upstream and downstream regulation is to be recommended for local enforcement to be effective and halt the trend towards the fragmentation of ever stricter regulation.