Search

Ramazan Emre Yiğit 1 , Gülser Esen Besli 2 , Özlem Cavkaytar 3 , Mustafa Arga 41 İstanbul Medeniyet Üniversitesi Göztepe Eğitim ve Araştırma Hastanesi ÇocukSağlığı ve Hastalıkları ABD, İstanbul2 İstanbul Medeniyet Üniversitesi Göztepe Eğitim ve Araştırma Hastanesi ÇocukAcil BD, İstanbul3 İstanbul Medeniyet Üniversitesi Göztepe Eğitim ve Araştırma Hastanesi ÇocukAllerji ve İmmünoloji BD, İstanbulAmaç:Ürtiker tedavisinde hekimlerin klinik pratik yaklaşımları güncel rehberönerilerinden önemli farklılıklar taşımaktadır. Güncel ürtiker rehberlerinin tamamı ilktedavi basamağı olarak antikolinerjik ve santral sinir sistemini baskılayıcı etkileriolmayan ikinci nesil H 1 antihistaminlerin kullanılmasını önermektedir. Ancak güncelpratik uygulamalarda hekimlerin halen önemli bir kısmın birinci nesil H 1antihistaminleri ilk tercih olarak kullanılmaktadır. Bu çalışmanın amacı çocuk acilservisinde çalışmakta olan hekimlere ürtiker tanı ve tedavisi konusunda verileneğitimin, hekimlerin pratik uygulama yaklaşımları üzerine etkisini değerlendirmektir.Metod: Bu çalışmada ürtiker tanı ve tedavisi konusunda hekimlere verilen eğitimöncesi altı aylık dönemde (Temmuz-Aralık 2017) ve eğitim sonrası bir yıllık dönemde(Ocak-Aralık 2018) İstanbul Medeniyet Üniversitesi Göztepe Eğitim ve AraştırmaHastanesi Çocuk Acil Bilim Dalına başvuran ve hastane kayıt sistemine (ICD-10)göre ürtiker tanısı alan hastalara uygulanan tedavi yaklaşımları değerlendirilmiştir.Çocuk Acil başvurusunda uygulanan tedavi acil servis kayıt defterinden ve eveönerilen tedaviler ise elektronik reçete sisteminden her sabah bir araştırmacıtarafından (R.E.Y) kaydedilmiştir. Eğitim toplantısı öncesinde hekimlerin ürtikerkliniği, sınıflaması, tanısı ve tedavisi konusundaki yaklaşımlarını değerlendirmeküzere toplam dokuz sorudan oluşan anket uygulanmış, ardından hekimlere çocukalerji uzmanı (M.A) tarafından güncel rehber önerilerine göre ürtiker8tanı ve tedavisi konusunda pratik ve teorik eğitim verilmiştir. Çalışma sürecinde acilservisimizde birinci ve ikinci nesil H 1 antihistaminlerin tüm uygulama formlarınınbulunması sağlanmış ve seçim kararı hekimlere bırakılmıştır.Bulgular: Çocuk Acil Servisinde çalışan 10 pediatri uzmanı 38 pediatri asistanıtoplam 48 hekime eğitim toplantısına ve ankete katılmıştır Çalışma süresinde eğitimöncesi 417 ve eğitim sonrası 1085 çocuk ürtiker tanısıyla tedavi edilmiştir. Eğitimöncesi ve sonrası hastalara ait demografik özellikler benzer bulunmuştur (p>0.05).Bu hastaların acil servis tedavilerinde birinci nesil H 1 antihistamin kullanım sıklığıeğitim sonrası grupta (%30,3) eğitim öncesi gruba (%67,9) göre anlamlı orandaazalmış ve ikinci nesil H 1 antihistamin kullanım sıklığı eğitim sonrası grupta (%69,7)eğitim öncesi gruba (%31.7) göre anlamlı oranda artmıştır (her iki parametre içindep 0.05). Thefrequency of first-generation H1 antihistamine use in emergency treatment of thesepatients decreased significantly in the post-instruction group (30.3%) compared tothe pre-instruction group (67.9%). The frequency of second generation H1antihistamine use increased significantly in the post-instruction group (69.7%)compared to the pre-instruction group (31.7%) (p

Bu çalışmada, sedanter ve antrene sıçanlarda egzersize bağlı nosiseptif yanıt üzerine H3 reseptör blokörü olan thioperamidin etkisinin incelenmesi amaçlanmıştır. Çalışmaya, 8'i kontrol (K), 8'i antrene (A) olmak üzere toplam 16 erkek Wistar sıçan dahil edilmiştir. Çalışmada, nosiseptif olarak termal uyaran (hot plate) kullanılmış, deneyler dinlenim ve akut egzersiz sonrasında tekrarlanmıştır. Thioperamid (Thio), K ve A grubu hayvanlara 15 mg/kg dozunda, intraperitoneal (I.P.) olarak uygulanmıştır. A grubu hayvanlara, koşubandının süre ve hızı kademeli olarak arttırılarak, haftada 5 gün, toplam 8 hafta süren orta dereceli antrenman programı uygulanmıştır. Deneysel sürecin sonunda tüm hayvanların, Thio enjeksiyonu öncesi ve sonrası koşubandında tükenme süreleri ve hot plate latans değerleri kaydedilmiş, plazma, BOS ve ACC'den alınan mikrodiyalizat örneklerinden beta endorfin (BE) tayini yapılmıştır. Çalışma sonuçları ortalama + SD olarak sunulmuş, p

ÖZET Antazolin, (+)-bromfeniramin, (±)-klorfeniramin, difenhidramin, mepiramin ve 2-metilhistamin, N^-metilhistamin, N^N^-dimetilhistamin, 2- tiyazoliletilamin, (histamin) gibi Özgün histamin-H^ antagonist ve agonistlerinin kullanıldığı bu çalışmada, damar düz kasında H-^ reseptörleri üzerinden H2 antagonisti varlığında oluşan denge ve denge dışı yanıtlar in-vitro teknikler ve sayısal yöntemler uygulanarak incelenmiştir. Histaminerjik yanıtların antagonizmasıyla ilgili denge deneylerinde, Schild'in yöntemi ve aynı ktıramdan yola çıkılarak geliştirilmiş iki bağımsız büeşen modeli kullanılmıştır. Aorlathoracica'da histamin ile yapılan deneylerde, antazolin dışında diğer antagonistlerler için elde edilen Schild dönüştürmelerinin beklentilere uymadığı (1 den küçük eğim, doğrusallıktan sapma, beklenmeyen p£ değeri) izlenmiştir. Bu durumun agoniste bağımlılığı yukarıda belirtilen agonistler kullanılarak aorta abdominalis'te difenhidramin için sınanmıştır. 2- tiyazoliletilamin ve 2-metilhistamin için gözlenen küçük ama anlamlı PA2 sapmaları iki bileşen modeliyle açıklanamamıştır. Bunun dışında difenhidramine ait Schild eğrilerinin aorta abdominalis'te sorunsuz olduğu ve saptanan pA£ değerlerinin aorta thoracica'da iki bağımsız bileşen modeliyle bulunan yüksek afinite değerine uyduğu saptanmıştır. Aynı modelle aorta thoracica'da saptanan agonist (histamin) uyarı oranları antagonistten bağımsız olarak yaklaşık 1:9 bulunmuştur. Bu bulgular, diğer olası nedenler elden geldiğince tartışıldıktan sonra, aorta thoracica'da H^ yanıtlarında ( + )-bromfeniramin, (±)-klorfeniramin, difenhidramin ve mepiraminle ayırdedilebilen, ama antazolinle aynı oranda inhibe edilen ve büyük bir olasılıkla reseptör düzeyinde bulunan iki bileşenin varlığı biçiminde yorumlanmıştır. Denge dışı antagonizma, yarışmayı reseptör düzeyinde anlatan bir modelle çözümlenmiştir. Arcus aorta, aorta thoracica, arteria carotis communis, arteria iliaca commxmis gibi arterlerin kullanıldığı bu deneylerde saptanan hız sabitlerinin büyük arterlerde (arcus ve thoracic aorta) agonist ya da antagonist derişimine bağımlı olduğu gözlenmiş ve bu 38damarlardaki antagonizmanın difüzyonla sınırlandığı savunulmuştur t Daha küçük çaplı arterlerde (a. iliaca ve carotis communis) denge sabitlerinin de hız sabitlerinin yanı sıra özellikle agonist derişimiyle değiştiği ve kullanılan iki arter arasında bu açıdan büyük farklar bulunduğu saptanmıştır. Bu durum reseptör rezerv varlığı ve farkı ile açıklanmış, saptanan parametrelere rezervin etkisini anlatan bir de model geliştirilmiştir. Bu modelin yardımıyla en uygun damar (a, carotis communis) ve ilaç derişimleri seçilerek, antazolin, (+)-bromfeniramin, difenhidramin ve mepiramin için hız sabitleri saptanmıştır. Böylece ilaç-reseptör etkileşmesini kavramada ve özellikle yeni ilaçların tasarımında önemli olan hız sabitlerinin farmakolojik yöntemlerle saptanabileceği gösterilmiş ve uygun deney tasarımının koşulları sunulmuştur. 39 SUMMARY Competitive antagonists of histamine-Hi -receptors, to wit antazoline, (+)- brompheniramine, (±)-chlorpheniramine, diphenhydramine and mepyramine, were investigated for their effects on histamine-induced responses in rabbit aorta, using the Schild transformation as an analytical tool. Antazoline-induced antagonism gave linear Schild-plots with slope equal 1, while the other antagonists produced `atypical` nonlinear plots with slopes generally less than unity, in thoracic aorta. Schild-plots obtained with (+)-brompheniramine, (±)-chlorpheniramine, diphenhydramine and mepyramine were evaluated using a model describing the effects of two independent components on the Schild transformation. The parameters (Jfe or -logfüe] values) thus estimated were compatible with those that have been reported in the literature, while the linear regression of the Schild- plots yielded unusual pAs values. Agonist dependence of antagonism induced by diphenhydramine (which was `atypical` in thoracic aorta) was investigated in abdominal aorta using histamine and the specific. Hi -receptor agonists 2-thiazolylethylamine, 2- methylhistamine, Na-methylhistamine and Na,Na-dimethylhistamine. Schild- plots of diphenhydramine, obtained with the above mentioned agonists, were linear in abdominal aorta regardless of the agonist, used, pAz values estimated through the linear regression of these Schild-plots, are comparable with those that were estimated in thoracic aorta for the high- affinity component. Characteristics of antazoline-induced antagonism were not found to be different in thoracic and abdominal aorta. Kinetics of antagonist-induced decrease of histamine-Hi receptor- mediated steady-state responses in isolated rabbit arteries were studied in the presence of histamine-H2 receptor antagonist famotidine. Data were fitted using a model which describes competition kinetics at the receptor level. Estimated rate and equilibrium constants were evaluated for their dependence on tissue, agonist and antagonist, concentrations, using (+)- brompheniramine as antagonist. In large arteries (thoracic, and arcus aorta), rate constants were observed to be modified by agonist and/or antagonist concentrations, suggesting a diffusion-controlled process. In relatively small (common carotid and iliac) arteries, estimated equilibrium constants (and consequently the rate constants) were found to diverge 40despite the invariance of equilibration times between arteries, leading us to include the effects of spare receptors in our evaluation. A model describing the effects of receptor reserve on the estimated equilibrium dissociation constant was developed and simulated and the results then compared with those that had been experimentally estimated. Results suggest, that the estimated parameters reflect drug-receptor interaction. 41 50