Search

Bu çalışma, dil felsefesi bağlamında din dilinin mahiyeti, teistik ifadelerin doğruluğunu, anlamlılığını ve mantıkî statülerinin belirlenmesini, dinî söylemin semboller üzerindeki etkisini, dinî sembollerle teistik metinler üzerinden Tanrı hakkında konuşmanın mümkün olup olmadığını, felsefi bir bakış açısıyla tartışmayı hedeflemektedir. Dinî sembolizm, anlam açısından esas argümanlarını konumlandırırken, probleme sadece dil açısından değil, dinin mahiyetinin ne olduğunu da göz önünde bulundurur. Bu bağlamda sembollerin amacı, sosyal ve kültürel olarak içerdiği manayı, dinî ve dinî olmayan formların doğrudan delaletleri yanında, sanatsal, dilsel, estetik ifadeleri, dolaylı ve ima yoluyla bizlere iletmektir. Bu temel mana ile sembolik anlam arasındaki ilişkiye baktığımızda görürüz ki, anlaşılır ufuk açıcı bir manaya kavuşabilmek için sembolik ve derunî anlam dünyasına girmeden bu durumun gerçekleşmesi mümkün görünmemektedir. Düşünürler teolojik dil ekseninde kutsal metinlerin dilini anlamada kendi felsefi sistemleri içerisinde çeşitli yaklaşımlar geliştirmişlerdir. Bu konuda temel sorun, metafizik alana dair meselelerin bu dünyadaki insana ait olan dilin semboller üzerinden nasıl kullanılması ve gerektiğidir., This study aims to discuss, from a philosophical point of view, the nature of the language of religion in the context of language philosophy, the accuracy, significance and logical status of theistic expressions, the effect of religious discourse on symbols, whether it is possible to talk about God through theistic texts with religious symbols. While positioning its main arguments, religious symbolism considers the problem not only in terms of language, but also what the nature of religion is. In this context, the purpose of the symbols is to convey the meaning they contain to us indirectly and by implication, as well as the direct indications of religious and non-religious forms, as well as artistic, linguistic, aesthetic expressions. When we look at the relationship between this basic meaning and the symbolic meaning, we see that it does not seem possible to realize this situation without entering the world of symbolic and deep meaning in order to achieve a solid, seminal meaning. When we look at the issue from the point of view of philosophy of religion, it is seen that there is a serious language confusion between people in many subjects related to philosophy, anthropology and religion. It becomes a necessity to focus on these issues in detail and to carry out sensitive researches/studies on the language of religion. In every period of history, problems related to religion and the position of theological statements have always been the subject of discussion among thinkers. Discussions that focused on the nature of religion in the context of religious language, have focused on the logical status of religious propositions in the modern period. This situation has led to the need to reconsider religious propositions with today's experience. Thinkers have developed various approaches within their own philosophical systems in understanding the language of sacred texts on the axis of theological language. The main problem in this regard is to understand how the metaphysical issues should be used through symbols that belong to this world and human language.

Our article aims to critically examine whether the idea of immortality can be logically grounded by considering the basic foundations of the idea of immortality in the context of personal identity from a philosophical perspective, and to reach a consistent conclusion by discussing whether the individual can exist again with his personal identity in the post-death life. The idea of immortality is not only related to religious beliefs, but also to philosophical thought and scientific aspects. When we look at the problem in question from this perspective, it is worth noting that human life is different from other created beings, and at the beginning of these differences, human life cannot be limited between birth and death. When we examine the basic foundations of the idea of immortality on the axis of personal identity in the history of thought, we see that it is an issue that philosophers and theologians emphasize. The religious, philosophical and existential aspects of this problem are as old as human history. In the context of personal identity, the existence of the afterlife is extremely important for the identity of the person. Another dimension of the problem is that there are different opinions on this issue, what the basic foundations of the idea of immortality, which expresses existential value for one's personal identity, might be, and it is very important to evaluate them from a philosophical point of view and discuss them consistently. Our study aims to discuss on the philosophical and theological approaches that are not based on experience on the grounding of the idea of immortality. The main purpose of our article is to discuss the basic foundations of the idea of immortality in a rational, comprehensive and consistent manner, whether or not the identity of the person in the post-mortem life is possible, taking into account the "basic foundations of the idea of immortality in the context of personal identity". Our main question here is: Is it possible to justify the idea of immortality in the context of personal identity from a philosophical point of view with the aforementioned grounds?, Makalemiz kişisel kimlik bağlamında ölümsüzlük düşüncesinin temel dayanaklarını felsefî bir perspektifle ele alarak ölümsüzlük düşüncesinin mantıksal olarak temellendirilip temellendirilemeyeceğini eleştirisel gözle incelemek ve ölüm sonrası hayatta bireyin kişisel kimliğiyle tekrar var olup olamayacağını tartışarak tutarlı bir şekilde bir sonuca ulaşmayı hedeflemektedir. Ölümsüzlük düşüncesi dini inançlarla olduğu kadar, felsefî düşünce ve bilimsel yönleriyle de bağlantılı olma özelliğini taşır. Bu perspektifle söz konusu probleme baktığımızda, insan hayatının diğer yaratılan varlıklardan farklı olduğunu, bu farklılıkların başında da insan hayatının doğum ile ölüm arasında sınırlı olamayacağını belirtmekte fayda vardır. Düşünce tarihinde kişisel kimlik ekseninde ölümsüzlük düşüncesinin temel dayanaklarını irdelediğimizde filozofların ve teologların üzerinde önemle durduğu bir mesele olduğunu görürüz. Bu problemin dinî, felsefî ve varoluşsal değer taşıyan yönleri insanlık tarihi kadar eskidir. Kişisel kimlik bağlamında ölüm sonrası hayatın varoluşu kişinin kimliği açısından son derece önemlidir. Bu mesele hakkında farklı görüşlerin olduğunu, kişinin kişisel kimliği için varoluşsal değer ifade eden ölümsüzlük düşüncesinin temel dayanaklarının neler olabileceği ve bunları felsefî bakış açısıyla değerlendirip tutarlı bir şekilde tartışılmasının oldukça önemli olduğu problemin diğer bir boyutudur. Çalışmamız ölümsüzlük düşüncesinin temellendirilmesi konusunda daha çok tecrübeye dayanmayan felsefî ve teolojik bağlamda yaklaşımda bulunan görüşler üzerinde tartışmayı amaçlamaktadır. Makalemizin temel amacı, “kişisel kimlik bağlamında ölümsüzlük düşüncesinin temel dayanaklarını” dikkate alarak kişinin ölüm sonrası hayatta özdeşliğinin mümkün olup olmadığını rasyonel, şümullü ve tutarlı bir şekilde ölümsüzlük düşüncesinin temel dayanaklarını tartışmaktır. Buradaki temel sorumuz şudur: Kişisel kimlik bağlamında ölümsüzlük düşüncesini sözü edilen dayanaklarla felsefî bir bakış açısıyla temellendirebilmemiz mümkün müdür?

Bu çalışmamız klasik ve açık teizm bağlamından Tanrı’nın bilgisi ile insan hürriyetinin bir arada olup olamayacağı konusunu irdelemeyi hedeflemektedir. Bu sorunun insan hürriyeti ekseninde Tanrı’nın bilgisi, sıfatları, Tanrı-âlem ve Tanrı-insan ilişkileri konularıyla ilgilenen düşünürlerin sıkça gündemlerine aldıkları problemlerden biri olduğunu görürüz. Düşünürlerin bu problemi çözüme kavuşturmak için çok büyük çaba gösterdikleri görülmektedir. Bunlardan bazıları Tanrı’nın değişmez ve tam bilgisinin yanında insan hürriyetinden bahsedilemeyeceği sonucuna varırken, bazıları da, Tanrı’nın mutlak, kusursuz bilgisi ile insan hürriyeti arasında kabul edilebilir bir uzlaştırının yapılabileceğinin mümkün olduğunu göstermek için birbirinden farklı yaklaşımlar geliştirmişlerdir. Bunlardan biri olan geleneksel teizm, insanın gelecekte yapacağı eylemleri hakkında, Tanrı’nın o eylemlerin meydana gelmesinden önce bir bilgiye sahip olduğunu iddia ederken aynı zamanda insanın yaptığı eylemlerinde de özgür olduğunu savunmaktadır. Diğer biri olan açık teizm ise Tanrı’nın bilgisi ile insanın hürriyeti bir arada savunulamaz düşüncesine sahiptir. Bu yaklaşıma göre gelecek hem Tanrı için hem de insan için açıktır. Dolayısıyla Tanrı’nın mutlak bilgisi bu bakımdan sınırlıdır. Bu sebepten Tanrı, zamanın içinde olmalıdır. Aynı zamanda Tanrı kullarıyla sürekli bir ilişki içerisinde olduğundan dolayı değişir ve etkilenir. Bu bağlamda ancak böyle bir Tanrı tasavvuru açısından düşünüldüğünde insan hürriyetinden söz edilebilir. Makalemizde açık teizmin yaklaşımıyla klasik teizmin yaklaşımları karşılaştırılarak analitik, rasyonel ve eleştirisel bağlamda ele alınarak bir sonuca ulaşmak amaçlanmaktadır. Liberal yaklaşımın bu iki yaklaşımın yanında uzlaşmacı yaklaşımlara, basit ve orta bilgi teorilerine, eleştirileri ve bazı çözümlemeler getirmesinde problemin anlaşılması hususunda faydalı olacağı ve bu tartışmaya katkı sunacağı kanaatini taşımaktayız. Netice itibariyle, uzlaşmacı yaklaşımların bakış açıları açısından konuya Tanrı-âlem ve Tanrı-insan ilişkisi bağlamında insan hürriyetini savunmanın ve konumlandırmanın mümkün olup olmadığı, aynı şekilde açık teizmde bu hususta eleştirilerden uzak, objektif, tutarlı, rasyonel ve makul bir çözümün ortaya konulup konulmadığını mukayeseli olarak görmeye çalışacağız. Burada temel sorumuz Tanrı’nın bilgisinin insanın hürriyetini ortadan kaldırıp kaldırmadığı, eğer kaldırıyorsa insanın yaptığı eylemlerden dolayı ceza ve ödüllendirmenin Tanrı’nın adaletiyle bağdaşıp bağdaşmadığıdır?

When we look at the history of thought in the context of human freedom, the basic discussions of human freedom, classical theism and open theism, which are discussed in relation to the transcendence and immanence of God, are important for our study. This study aims to examine and discuss the issue of whether God's eternity and human freedom can coexist from the point of view of traditional and open theism. When looking this problem at in the axis of human freedom, it will be seen that God's knowledge is closely related to the relationship of time, his attributes, God-world and God-human relations. It is seen that great efforts have been made to solve this problem, which has fascinated philosophers and theologians since ancient times. Some of them argued that God was immanent in terms of time, while others argued that he was transcendent. Traditional theism, while claiming that God has knowledge about the future actions of man in the context of time before those actions occur, also argues that man is free in his actions. Open theism, on the other hand, has the idea that the time-bound knowledge of God and the freedom of man cannot be defended together. As a result, from the point of view of traditional approaches, when we look at the subject in the context of God-world, God-human relationship, it is understood how difficult it is to defend and position human freedom. It is seen that open theism cannot offer an objective, consistent, rational and reasonable solution, free from criticism, in this regard. Our article deals with the liberal arguments of open theism against the approaches of traditional theism., Bu makalemizde, İnsanın hürriyeti problemini Tanrı’nın aşkınlığı ve içkinliği bağlamında ele alarak insanın özgür olup olamayacağını felsefi bir perspektifle değerlendirmelerde bulunarak tutarlı bir şekilde irdelemeyi ve tartışmayı hedeflemekteyiz. İnsanın özgürlüğü bağlamında düşünce tarihine baktığımızda, Tanrı’nın aşkınlığı ve içkinliğiyle ilintili olarak tartışılan insan hürriyeti, klasik teizm ile açık teizmin sözü edilen konu hakkındaki temel düşünceleri ve tartışmaları çalışmamız açısından önem arz etmektedir. Bu çalışmamızın esas amacı geleneksel ve açık teizm perspektifinden bakarak Tanrı’nın ezeliliği ile insan hürriyetinin bir arada olup olamayacağı problemini sorgulamaktır. Antik dönemden bu yana filozofları, teologları büyüleyen ve hayrette düşüren bu problemin çözüme kavuşturulması noktasında düşünürlerin kendi aralarında çok büyük tartışmalar yaptığı görülmektedir. Açık teizm taraftarları zaman açısından Tanrı’nın içkin olduğunu iddia ederken klasik teizm taraftarları ise aşkın olduğunu ileri sürmüşlerdir. Geleneksel teizm, Tanrı’nın, insanın gelecekte yapacağı eylemleri hakkında önceden zaman bağlamında bir bilgiye sahip olduğunu ve insanın yaptığı eylemlerinde de özgür olduğunu iddia etmektedir. Açık teizm ise Tanrı’nın zamana bağlı bilgisiyle insanın hürriyetinin bir arada savunulamaz düşüncesine sahiptir. Dolayısıyla Tanrı’nın mutlak bilgisi bu bakımdan sınırlıdır. Bundan dolayı Tanrı, zamanın içinde olmalıdır. Netice itibariyle, geleneksel yaklaşımların perspektifleriyle konuya Tanrı-âlem, Tanrı-insan ilişkisi bağlamında baktığımızda insan hürriyetini savunmanın ve konumlandırmanın ne kadar zor olduğu anlaşılmaktadır. Açık teizmin de bu hususta eleştirilerden uzak, objektif, tutarlı, rasyonel ve makul bir çözüm ortaya koyamadığı görülmektedir. Makalemiz geleneksel teizmin yaklaşımlarına karşı açık teizmin liberteryan/özgürlükçü argümanlarını dikkate alarak insanın hürriyetini konu edinmektedir.

AMAÇ: Spinal kord yaralanması (SKY), mekanik travmaya bağlı olarak oluĢan primer yaralanma ve sekonder hasar mekanizmalarını içerir. SKY‟ni takiben, TNF-α ve IL-6 gibi sitokinler lezyon alanında artarak sekonder hasarları indükler. Günümüzde metilprednizolon (MP), antienflamatuvar etkilerinden dolayı tedavide kullanılmaktadır. Fakat tek başına yeterli olmamakta ve etki mekanizmaları tam olarak bilinmemektedir. Tetrasiklin türevi antibiyotik olan minosiklinin nöroprotektif etkisi bilinmekle birlikte, bununla ilgili çalışmalar sınırlıdır. Çalışmamızda, deneysel SKH sonrası TNF-α ve IL-6 ekspresyonlarına, MP ve minosiklin tedavisinin tek başına ve kombine etkilerinin, immünohistokimyasal, elektron mikroskobik ve biyokimyasal yöntemlerle araştırılması amaçlanmıştır.

Bisfenol-A (BPA), günlük hayatta yaygın olarak kullanılan, polikarbonat plastiklerin ve epoksi resinlerin yapısında bulunan kimyasal bir maddedir. Besin zinciri, içme suları ve inhalasyon yoluyla insan vücuduna alınabilmektedir. Yapılan birçok çalışmada, BPA‟nın üreme sistemi başta olmak üzere, endokrin sistem, böbrek ve karaciğer üzerine toksik etkileri rapor edilmiştir. Bu çalışmada, farklı dozlardaki BPA‟nın, sıçan testisine etkisinin incelenmesi amaçlanmıştır. GEREÇ- YÖNTEM: 40 adet Wistar cinsi erkek sıçan 4 gruba ayrıldı. Ġlk grup kontrol grubu olarak değerlendirildi. Diğer gruplara sırasıyla; intraperitoneal 50 mg/kg/gün BPA, 500 mg/kg/gün BPA, 1000 mg/kg/gün BPA uygulandı. Her gruptaki deneklerin yarısı 14. günde, diğer yarısı 28. günde sakrifiye edildi. Alınan testis doku örnekleri mikroskobik düzeyde incelendi.

AMAÇ:Spinal kord yaralanması özellikle endüstriyel toplumlarda oldukça sık rastlanılan önemli bir sağlık sorunudur. Akut spinal kord yaralanması primer ve sekonder hasar mekanizmalarını içermekte olup, spinal kord yaralanması sonrası gelişen ve sekonder hasara neden olan olaylar zinciri hala tam olarak açık değildir. Primer yaralanma direkt mekanik travmaya bağlı olarak nöral dokunun zedelenmesi ile sonuçlanmaktadır. Sekonder doku hasarının engellenebileceği ve muhtemelen de geri dönüşümlü olduğu kabul edilmektedir. Sekonder hasar dalgasının hızla yayılması ve yaralanma mekanizmalarının tetiklenmesi ile iskemiyi içeren vasküler bozukluklar, otoregülasyon kaybı, nörojenik şok, hemoraji, mikrosirkülasyon kaybı, vazospazm ve tromboz oluşmaktadır. Ayrıca, hücre içi Ca++ artışı, ekstraselüler potasyum ve intraselüler sodyum birikimi, serotonin, kateşolamin ve ekstraselüler glutamat, araşidonik asit salınımı, eicasanoid ve serbest radikal artışı ve lipid peroksidasyonu, endojen opiyatlarda artış, ödem ve enflamasyonun meydana gelmektedir. Spinal kord yaralanmasının fizyopatolojisinin anlaşılması, sekonder hasarın etkilerinin ortadan kaldırılmasına yönelik tedavi yaklaşımlarını arttırmıştır. Bu nedenle, pek çok çalışmada amaçlanan tedavinin hedefi akut faza yöneliktir ve sekonder doku hasarını sınırlamayı amaçlamaktadır. Bu çalışmada deneysel akut spinal kord yaralanmasında O-Desülfat Heparin’in etkilerinin mikroskopik ve biyokimyasal etkilerinin araştırılması amaçlanmıştır. GEREÇ VE YÖNTEM: 200-250 gr ağırlığında 40 adet erkek wistar albino sıçan randomize olarak 4 gruba ayrıldı. 1.Grup (n=10) intakt kontrol grubu olarak değerlendirildi. 2.Grup (n=10) yalnızca torakal 7-9 seviyesinde laminektomi oluşturulan grup. 3.Grup (n=10) deneklerde spinal korda kompresyon travması oluşturuldu. 4.Grup (n=10) deneklerde travmayı takiben intravenöz yolla 5 mg/kg O-Desülfat heparin verildi. Daha sonra her 12 saatte bir 15mg/kg O-Desülfat heparin subkütan olarak verildi. Kontrol ve travma gruplarından 72 saat sonra elde edilen spinal kord dokuları histolojik, elektron mikroskopik ve biyokimyasal analizler için uygun yöntemler ile hazırlandı. BULGULAR: Kontrol gruplarında nöronlar, gliya hücreleri ve sinir liflerinin normal yapıda oldukları, travma grubunda hem gri cevher hem de beyaz cevherde nöronlarda ve gliya hücrelerinde belirgin yapısal bozukluklar kaydedildi. Akson ve miyelin kılıf hasarları beyaz cevherde daha yoğun olarak belirlendi. Tedavi grubunda da travma oluşturulan gruba benzer yapısal değişiklikler gözlenmekle birlikte özellikle gri cevherde nöron ve gliya hücrelerinde hücresel yapının nispeten korunduğu dikkati çekti. Biyokimyasal analizlerde MDA ve SOD seviyelerinin mikroskopik bulguları desteklediği görüldü. SONUÇ: Enflamatuvar hasarın spinal kord yaralanması sonrasında yararlı etkileri yanında, aşırı reaksiyonların nöronlara, glia hücrelerine ve sinir liflerine zarar verdiği kabul edilmektedir. Çalışma sonunda tedavi grubunda, travma grubunda görülen yaygın hemorajik alanların daha lokal olması ve enflamatuvar hücrelere daha az rastlanması, O-Desülfat heparin’in uygulanan dozda travma sonrası gelişen sekonder reaksiyonlarda kanamaya sepep olmadığı, anti-enflamatuvar etkisi ile nöroprotektif etkiye sahip olduğu sonucuna varıldı.

AMAÇ: Subaraknoid hemorajiye (SAH) bağlı serebral vazospazm (CVS) mekanik ve fizyolojik uyarılara karşı beyin damarlarının geri dönüşümlü daralmalarıdır. Serebral vazospazm, uzun süreli arteriyal kontraksiyonu uyaran ve vasodilatasyonu inhibe eden nedenler yanında, immünoreaktif ve enflamatuvar reaksiyonlar ile düz kas metabolizmasının baskılanmasını içeren multifaktoriyel bir süreci kapsar. Vazopressin posterior hipofizden salgılanan önemli bir hormondur. Antidiüretik ve vazopressör etkilere sahip olan hormon, V1 reseptörüne bağlanarak damar düz kas hücrelerinde kasılmaya neden olur.

INTRODUCTION: Diabetes Mellitus (DM) is believed to have negative effects such as skeletal muscle atrophy, lower muscle mass, weakness and reduced physical capacity. A great number of studies have reported that antioxidant resveratrol and pterostilbene treatments could enhance the various metabolic disorders associated with diabetes. The aim of this study is to investigate the comparative effects of pterostilbene (PTS) (trans-3,5-dimethoxy-4I-hydroxystilbene) and resveratrol (RSV) (trans-3,5, 4I-trihydroxystilbene) applied at different doses in the treatment of streptozotocin (STZ)-induced diabetic myopathy. MATERIALS AND METHODS: Eighty rats of Wistar albino species were used. The animals were divided into eight groups (n = 10): control (non-diabetic); diabetic (DM); DM+10 mg/kg PTS; DM+20 mg/kg PTS; DM+40 mg/kg PTS; DM+10 mg/kg RSV; DM+20 mg/kg RSV and DM+(10+10) mg/kg PTS/RSV combination. At the end of the 5-week experimental period, the right gastrocnemius muscles of the rats were examined biomechanically, while the left ones were examined histologically. In addition, blood glucose, serum insulin and malondialdehyde levels were analyzed in blood samples taken from rats. FINDINGS AND RESULT: The skeletal muscle isometric contraction forces shown a decrease with diabetes were observed to have increased more with PTS antioxidant applications as compared to RSV applications. Blood glucose, serum insulin and malondialdehyde levels in diabetic rats were found to be closer to normal level with PTS applications. When the skeletal muscle electron microscopic images of diabetic rats treated with antioxidants were examined, Those in the mix treatment group were observed to showing better healing in Type-1 DM compared to the other diabetic and treatment groups. We suggest that PTS antioxidant treatments could be a better therapeutic nutraceutical alternative in skeletal muscle diseases coexisted with diabetes compared to RSV treatments.

Objectives: The aim of the study was to determine the relationships between microRNA-20a and microRNA-125b expression and apoptosis and inflammation in a rat model of spinal cord injury (SCI) using microscopy, immunohistochemistry, and molecular biology. Methods: Sixty-one rats were divided into three groups: a control group that was not subjected to any operation; a sham-operated group; and an experimental group that was subjected to spinal cord compression. The experimental group was further subdivided into two subgroups: the experimental control group, which did not receive any drug treatment; and the methylprednisolone treatment group, which received 30 mg/kg methylprednisolone on day 0 followed by 10 mg/kg/day methylprednisolone from days 1-14.