Search

A small portable device called the blood electrometer (HEM) was developed to assist clinicians to distinguish patients with extreme blood loss from those with normal packed cell volumes. Blood was collected in 5 ml lithium heparin tubes from 80 normal controls and 24 patients in an intensive care unit. BEM and accurate microcentrifugal techniques were compared. Intraclass correlation coefficients between the techniques of r =0,96 and r =0,93 were found in the normal controls and patients respectively. Because the BEM operates on the principle of conductivity, changes in some of the biochemical variables which could influence conductivity were investigated in the patients. Mean plasma total protein and albumin concentrations were lower compared with normal reference ranges. Six of the 24 patients were acidotic and 4 alkalotic. Leucocyte counts obtained randomly from 13 patients were elevated. Changes in measurements which could influence conductivity did not affect the BEM reading. We conclude that the portable BEM could be of great value in circumstances where a fixed power source is not available and rapid haematocrit measurements in a large number of patients are required.

Dit rapport werd ingediend bij het agentschap samen met een aantal afzonderlijke digitale bijlagen. Een aantal van deze bijlagen zijn niet inbegrepen in dit pdf document en zijn niet online beschikbaar. Sommige bijlagen (grondplannen, foto’s, spoorbeschrijvingen, enz.) kunnen van belang zijn voor een betere lezing en interpretatie van dit rapport. Indien u deze bijlagen wenst te raadplegen kan u daarvoor contact opnemen met: bib.oe@vlaanderen.be

Depletion of CD4+ T cells is one of the hallmarks of progression of HIV-1 infection. However, measurement of the CD4+ T-cell count is expensive and often unavailable in less developed areas. Previous studies have suggested that the total lymphocyte count (TLC) can be used to predict a low absolute CD4+ T-cell count. To determine the relationship between TLC and CD4+ T-cell count in HIV-1-infected South African patients, 2777 HIV-1-seropositive patients visiting the Immunology clinic at the Pelonomi Hospital in Bloemfontein, South Africa from April 1991 to April 1997 were included in the study. In total, 3237 observations were used to determine sensitivity, specificity, and likelihood ratios, with 95% confidence intervals, of various cutpoints of the TLC to predict an absolute CD4+ T-cell count of200 cells/mm3, CD4+ percentage20%, and CD4+ percentage15%. Spearman rank correlations were calculated between TLC and CD4+ T cells, CD4+ percentage and CD8+ T cells, as well as between CD4+ and CD8+ T cells. Results demonstrated that a TLC of 2 x 10(9)/L or less had a sensitivity of 90.3% to detect patients with a CD4+ T-cell count of200 cells/mm3, but a specificity of only 53.7%. When the TLC cutoff value was lowered, specificity increased but sensitivity decreased. For the observations as a group, a correlation (r = 0.704) between CD4+ T-cell count and TLC was demonstrated, but if the patients were divided into three groups according to their CD4+ T-cell count, this correlation weakened considerably. Therefore, although TLC shows a correlation with CD4+ T-cell count, it is not a good predictor of the CD4+ T-cell count in this population and should preferably not be used in the clinical care of HIV/AIDS patients.Measurement of CD4 T-cell counts to monitor progression of HIV-1 infection is expensive and often unavailable in developing countries. Previous studies have suggested that the total lymphocyte count (TLC) can be used to predict a low absolute CD4 T-cell count. This possibility was explored in a study of 2777 HIV-1-positive patients attending the immunology clinic at the Pelonomi Hospital in Bloemfontein, South Africa, in 1991-97. A total of 3237 paired observations were used to determine the sensitivity, specificity, and likelihood ratios of various TLC cutoff points to predict absolute CD4 T-cell counts. A TLC of 2x109/l or less had a sensitivity of 90.3% to detect patients with a CD4 T-cell count of less than 200 cells/cu. mm, but a specificity of only 53.7%. When the TLC cutoff value was lowered, specificity increased but sensitivity decreased. Overall, there was a correlation between CD4 T-cell count and TLC (r = 0.704); however, this correlation was weakened considerably when patients were stratified into three groups according to their CD4 T-cell count. These findings suggest that use of TLC to predict the CD4 T-cell count should not be used in the clinical care of HIV/AIDS patients. Rather, informed decision making based on the clinical condition and risk factors for developing opportunistic infections is recommended.

Dit rapport werd ingediend bij het agentschap samen met een aantal afzonderlijke digitale bijlagen. Een aantal van deze bijlagen zijn niet inbegrepen in dit pdf document en zijn niet online beschikbaar. Sommige bijlagen (grondplannen, foto’s, spoorbeschrijvingen, enz.) kunnen van belang zijn voor een betere lezing en interpretatie van dit rapport. Indien u deze bijlagen wenst te raadplegen kan u daarvoor contact opnemen met: bib.oe@vlaanderen.be

De afgelopen 35 jaar heeft ondergrondse warmte- en koudeopslag (WKO) zich ontwikkeld tot een bewezen techniek, die vrijwel overal in Nederland toegepast kan worden. Met een terugverdientijd van drie tot acht jaar is WKO inmiddels de eerste optie voor het verwarmen van de middelgrote en grotere kantoren. Ook in de glastuinbouw en in de nieuwbouw en renovatie van woningen wordt steeds vaker gekozen voor individuele of collectieve WKO-systemen. Toepassing van WKO leidt tot een forse energiebesparing. Voor een deel door besparing op primaire energie (aardgas) voor het ruimteverwarming. Voor een deel ook door besparing op elektriciteit voor koeling, indien WKO in de plaats van een standaard airco komt. Hierbij is rekening gehouden met de elektriciteit die nodig is voor het verpompen van water en voor de warmtepomp. In principe zou de verwarming- en koelvraag van vrijwel alle nieuwbouw en grootschalige renovatie in Nederland door WKO gedekt kunnen worden. Het aantal toepassingen van WKO neemt gestaag toe. Deze groei zou nog aanzienlijk toe kunnen nemen als een aantal belemmeringen wordt weggenomen. Een van de belemmeringen is de lange duur van de vergunningsprocedures. Op de achtergrond spelen de mogelijke risico’s van WKO voor de drinkwatervoorziening en de bodemkwaliteit.

Brominated flame retardants (BFRs) are used at relatively high concentrations in various materials and polymers.Their use has expanded considerably during the last three decades. The annual global demand was estimated to 200 000 tons in 1999. The most frequently used brominated flame retardants (BFRs) are tetrabromobisphenol-A (TBBP-A), hexabromocyclododecane (HBCD) and polybrominated diphenylethers (PBDEs). On behalf of the Ministry of Agriculture, Nature Management and Food Quality (LNV) a monitoring programme has been started in 2003, as part of the Programme nr. 378, ‘Guarding the Quality of Dutch Agricultural, Horticultural and Fishery Products’. The programme included a survey of BFRs in Dutch freshwater and marine fish, and shellfish. The results of this survey are presented in this report.

In het kader van de Biologische Monitoring Zoete Rijkswateren is in 2004 een actieve biologische monitoring (ABM) onderzoek uitgevoerd met driehoeksmosselen (Dreissena polymorpha) in een aantal zoete rijkswateren. Het betreft een uitvoering van het deelproject "Microverontreinigingen in driehoeksmosselen 2003-2005” dat in opdracht van RIZA Lelystad wordt uitgevoerd door het RIVO te IJmuiden. In het kader van een actieve biologische monitoring worden driehoeksmosselen afkomstig van een relatief schone locatie gedurende een bepaalde periode uitgezet in een oppervlaktewater, waarvan men een aantal parameters met betrekking tot de waterkwaliteit wil bepalen. Het gehalte aan microverontreinigingen in het oppervlaktewater is te laag om rechtstreeks te kunnen bepalen. Daarom wordt het concentratieniveau in biota bepaald, dat een nauw omschreven relatie met het gehalte in de waterkolom heeft. Het gehalte in driehoeksmosselen geeft direct een actueel beeld van de biologische beschikbaarheid van microverontreinigingen in het desbetreffende watersysteem. In 2004 werden de volgende Rijkswateren onderzocht: Het IJsselmeer, het Markermeer, de Maas Eijsden, de Maas Keizersveer, het Kanaal Gent-Terneuzen en de Hollandse IJssel. In de monsters mosselen zijn chemische analyses uitgevoerd voor PCB's, organochloorpesticiden, α-endosulfan, PAKs, kwik, cadmium en lood. Dit jaar is ook een extra analyse uitgevoerd, het voorkomen van een drietal vlamvertragers van de groep polygebromeerde difenylethers (PBDE’s) is onderzocht. Omdat zeewater soms aanzienlijk diep het Kanaal Gent – Terneuzen kan binnendringen zijn de driehoeksmosselen zowel laag (“normaal”) als hoog in de waterkolom uitgehangen. Desondanks zijn in het Kanaal Gent – Terneuzen slechts weinig levende driehoeksmosselen teruggevonden en was het analysemateriaal hierdoor erg beperkt. In vrijwel alle gevallen was de concentratie van de onderzochte contaminanten na zes weken expositie toegenomen in de uitgehangen mosselen in vergelijking met het uitgangsmateriaal (Zeughoek, IJsselmeer), behalve voor cadmium in de Hollandse IJssel en PCB’s en OCP in IJsselmeer midden (licht gedaald). Cadmium concentraties varieerden minder per locatie dan de loodgehalten. Het loodgehalte was het hoogst in de Maas bij Eijsden. De organische contaminanten worden op basis van vetgewicht met elkaar vergeleken. Dit jaar was er een grote variatie in vetpercentages tussen de verschillende locaties. Hoge PCB-gehalten (op natgewicht) zijn gemeten in de Maas bij Eijsden, maar door het lage vetgehalte van de mosselen uit Maas Keizersveer zijn hier de hoogste PCB-gehalten op vetgewicht bepaald. De hoogste dieldringehalten zijn wederom gemeten in de Hollandse IJssel bij Gouda, dit jaar met 395 mg/kg vet een stuk lager dan de extreme waarde van 2003 (1.8 mg/kg vet). Deze hoge gehalten van dieldrin zijn nog steeds het gevolg van het (illegaal) storten van zwaar vervuild bedrijfsafval op de toenmalige stortplaatsen bij Ouderkerk en Moordrecht (Gouderak). De gehalten aan ΣDDT waren in alle locaties, behalve het IJsselmeer, verhoogd ten opzichte van de Zeughoek. De Maas Keizersveer bevatte op vetbasis de hoogste ΣDDT gehalte. Gebromeerde vlamvertragers werden in alle locaties gedetecteerd, met de hoogste waarden in de Maas. Ondanks de lichte daling van het cadmiumgehalte in de Hollandse IJssel werd de HC5 voor cadmium nog steeds overschreden tot een ernstig risiconiveau voor mosseletende hogere organismen. Dit is ook het geval voor de andere in 2004 onderzochte locaties. Opmerkelijk is dat ook in de Zeughoek in het IJsselmeer sprake is van een ernstig risico voor mosseletende hogere organismen.

Het Rijksinstituut voor Integraal Zoetwaterbeheer en Afvalwaterbehandeling (RIZA) van het Ministerie van RWS is in 1992 gestart met de uitvoering van het monitoringprogramma "Biologische Monitoring Zoete Rijkswateren". Dit vormt weer een onderdeel van "Monitoring van de Waterstaatkundige Toestand des lands" (MWTL). Doelstellingen van de metingen zijn: 1. signaleren van langjarige ontwikkelingen in de biologische toestand van watersystemen (trend) 2. periodieke toetsing van de toestand aan criteria die voortvloeien uit de toegekende functies van wateren (controle). Een deelproject van de Biologische Monitoring Zoete Rijkswateren heeft als werktitel "Microverontreinigingen in rode aal (Anguilla anguilla L.)" en is in de periode 1992 t/m 2004 uitgevoerd door het RIVO. Het hier genoemde rapport beschrijft de situatie in 2004.

In opdracht van het Ministerie van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit wordt sinds een aantal jaren een monitorprogramma uitgevoerd dat gericht is op de verontreiniging van door sportvissers meegenomen vis met contaminanten als polychloorbifenylen (PCBs), organochloor-pesticiden (OCPs) en kwik. Deze contaminanten worden bepaald in rode aal (Anguilla anguilla ) afkomstig van 23 locaties in het Nederlandse binnenwater. De resultaten worden jaarlijks gerapporteerd aan de databank van het Kwaliteitsprogramma Agrarische Producten (KAP). In 2004 is van twee locaties een monster snoekbaars verkregen of bemonsterd, te weten het IJsselmeer en het Hollands Diep. De bemonstering van 25 stuks snoekbaars bij enkele hengelsportwedstrijden was enkele jaren geleden nog mogelijk, maar stuit op steeds grotere bezwaren van de sportvissers. In dit rapport konden daarom slechts van twee locaties de kwikgehalten in snoekbaars vermeld worden

In het kader van de Biologische Monitoring Zoete Rijkswateren is in 2003 een actieve biologische monitoring (ABM) onderzoek uitgevoerd met driehoeksmosselen (Dreissena polymorpha) in een aantal zoete rijkswateren. Het betreft een uitvoering van het deelproject "Microverontreinigingen in driehoeksmosselen dat in opdracht van RIZA Lelystad wordt uitgevoerd door het RIVO te IJmuiden.In het kader van een actieve biologische monitoring worden driehoeksmosselen afkomstig van een relatief schone locatie gedurende een bepaalde periode uitgezet in een oppervlaktewater, waarvan men een aantal parameters met betrekking tot de waterkwaliteit wil bepalen. Het gehalte aan microverontreinigingen in het oppervlaktewater is te laag om rechtstreeks te kunnen bepalen. Daarom wordt het concentratieniveau in biota bepaald, dat een nauw omschreven relatie met het gehalte in de waterkolom heeft. Het gehalte in driehoeksmosselen geeft direct een actueel beeld van de biologische beschikbaarheid van microverontreinigingen in het desbetreffende watersysteem. In alle gevallen was de concentratie van de onderzochte contaminanten na zes weken expositie toegenomen in de uitgehangen mosselen in vergelijking met het uitgangsmateriaal (Zeughoek, IJsselmeer), behalve voor cadmium in de Hollandse IJssel (licht gedaald).

In opdracht van de Directie Groene Ruimte en Recreatie van het Ministerie van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit werd in 2003 evenals in voorgaande jaren een monitorprogramma uitgevoerd betreffende verontreinigingen in aal, ten behoeve van de Nederlandse sportvisserij. In rode aal, afkomstig van 23 locaties in het Nederlandse binnenwater, werden polychloorbifenyl (PCB), organochloor pesticide (OCP) en kwikgehalten bepaald.

Afhankelijk van milieuproblematiek (calamiteit), organisaties (nationaal, internationaal) en doelstellingen zijn in de loop der jaren in Nederland en daarbuiten diverse monitoringprogramma’s opgezet om inzicht te verschaffen in de aard van de milieuverontreiniging en de effecten van genomen maatregelen. Vooral accumulerende prioritaire stoffen met zeer lage gehalten in het oppervlaktewater, die door hun eigenschappen wel tot hoge concentraties in weefsels van aquatische organismen worden opgehoopt en daardoor kunnen worden gemeten, stonden hierbij sterk in de belangstelling. In opdracht van het RIWA heeft het RIVO dit rapport samengesteld over de trendmatige veranderingen in gehalten van prioritaire stoffen over de afgelopen periode van 25 jaar. Het rapport geeft een overzicht van de ontwikkeling van de waterkwaliteit, zoals deze naar voren komt uit de gehalten van prioritaire stoffen in zoetwatervis en driehoeksmossel in de Nederlandse binnenwateren. De nadruk ligt daarbij op de rivieren Rijn en Maas en hun zijtakken

In het jaar 2003 zijn op 14 locaties in watersystemen van de Nederlandse rijkswateren monsters rode aal verzameld. In de filet zijn analyses uitgevoerd van kwik, PCB’s en een aantal andere prioritaire organochloorverbindingen. Evenals vorige jaren werd ook in 2003 bevestigd dat de Maas minder met kwik is verontreinigd dan de Rijn. Het hoogste kwikgehalte in aal werd gemeten in de Lek bij Culemborg en het IJsselmeer en Ketelmeer.

Four biological materials have been prepared for use in QUASIMEME interlaboratory studies including a shrimp sample for metal analysis (QM01-1) and two mussel (QO01-3 and QO02-2) and one mackerel sample (QO02-1) for organic contaminant analysis.