Search

The media plays an active role in spreading Islamophobia, with an increase in Islamophobic content and discourses in new media in recent years leading academic studies to focus on this issue. New media tools offer free and unlimited sharing opportunities to their users, becoming platforms where hate speech against religious groups is developed and spread. One such platform where freedom of speech is violated is X, formerly known as Twitter. It is crucial to determine the approach of content on social media platforms towards Islam, Muslims, and their sacred values. This study discusses posts made through burning/tearing actions on the X platform, covering the first 9 months of 2023. The findings, based on posts from 23 X accounts analyzed using qualitative-oriented content analysis, reveal that concepts related to Islam and Muslims with negative connotations were frequently used. The posts framed a narrative portraying Islam and Muslims as pro-violence, intolerant, and hostile. Acts of burning and tearing the Holy Quran were largely justified as freedom of speech, with a narrative of exclusion, accusation, distortion, and disdain towards Muslims who disagreed.

Medyanın dijital ortamlardaki akışkanlığı ve yayılımı mevcut bilginin çeşitlenmesine katkı sunmakla birlikte bilgi kirliliği yaratma olasılığı bulunmaktadır. Bu olasılık dini bilgi açısından da geçerlidir. Geleneksel medya ve yeni dijital platformlar dini bilginin yapılanmasında, yayılmasında ve ideolojik söylemlerin gelişmesine taraf olma seviyesinde destek veya karşıt söylemlerin gelişmesinin önünü açabilmektedir. Bu noktada medyada yer alan dini bilgilerin örgün din öğretimindeki dini bilgi anlayışlarını nasıl etkilediği sorusu ortaya çıkmaktadır. Bu çalışmada din dersi öğretmenlerinin görüşlerinden yola çıkılarak kitle iletişim araçlarının dini bilgi kaynağı olma durumu, din öğretimi süreçlerine yansıması yönüyle ele alınmıştır. Araştırmada nitel araştırma yöntemi benimsenmiştir ve araştırma bir durum çalışmasıdır. Araştırma, öğretmenlerin tecrübelerine dayalı olarak tasarlandığı ve senkronik verilere ihtiyaç duyulduğu için fenomenolojik yaklaşım ile ortaya konulmuştur. Araştırmada nitel araştırmalarda sıklıkla kullanılan mülakat tekniği ile veriler toplanmıştır. Buna göre, bireylerin dini bilgilerini öğrenme ve inşa süreçlerinde formal din öğretiminin yanı sıra anlamı, alıcıların kişisel deneyimleri, değerleri, kültürel bağlamları, sosyal etkileşimleri ve kitle iletişim araçları da şekillendirmektedir. Bu çalışmada din dersi öğretmenlerinin görüşlerinden yola çıkılarak kitle iletişim araçlarından edinilen dini bilginin din öğretimi süreçlerine nasıl yansıdığı ele alınmıştır. Araştırmada nitel araştırma yöntemi benimsenmiştir. Araştırma, öğretmenlerin tecrübelerine dayalı olarak tasarlandığı ve senkronik verilere ihtiyaç duyulduğu için fenomenolojik desen benimsenerek ortaya konulmuştur. Araştırmada nitel araştırmalarda sıklıkla kullanılan mülakat tekniği ile veriler toplanmıştır. Bu amaçla yarı yapılandırılmış sorulardan oluşan mülakat hazırlanmış ve araştırmanın temel sorusu olan “Günümüz din eğitimini dini bilgi açısından nasıl değerlendiriyorsunuz?” sorusuna alınan cevaplardan yola çıkılarak çalışma dizayn edilmiştir. Buna göre, bireylerin dini bilgilerini öğrenme ve inşa süreçlerinde formal din öğretiminin yanı sıra anlam, alıcıların kişisel deneyimleri, değerleri, kültürel bağlamları, sosyal etkileşimleri ve kitle iletişim araçları da şekillendirmektedir.

Dijital teknolojilerin gelişmesiyle birlikte gerçek uzamdan farklı bir alan olarak dijital uzamın ortaya çıkması gündelik hayat pratiklerinin sunuluş biçimini etkilemiştir. Bu açıdan gündelik hayat içerisinde önemli bir role sahip olan kadim ritüeller de dijital uzam üzerinden aktarılmaya başlanmıştır. Ritüelin dijitalleşmesi üzerine yoğunlaşan bu çalışmanın temel problemi, kadim ritüellerin dijitalleşme ile birlikte seyirlik meta haline gelmesi sonucunda auradaki dönüşümün anlaşılmasıdır. Zoom Cinemas isimli YouTube kanalında canlı yayınlanan ölüm ve evlilik geçiş ritüelleri ile dini tören ve ibadet ritüelleri videolarından rastgele örnekleme yöntemiyle seçilen her kategori için 5 video metin analizi yöntemi ile analiz edilmiştir. Örneklemde bir metin olarak ele alınan videoların açıklanabilmesi için de betimsel analiz yöntemi kullanılmıştır. Araştırma sonucunda ölüm ritüellerinin aura yitimi açısından en çok erozyona uğrayan ritüel biçimi olduğu, buna karşılık evlilik ritüellerinin doğası gereği gösteriye daha uygun olduğu anlaşılmıştır. İbadet ve dini törenlerin dijitalleşmesi sürecinde ise dinsel deneyimin canlı yayın aracılığıyla aktarılamaması ‘oradalık’ üzerine kurulu maneviyatı dijital üzerinden sekteye uğratmaktadır.

Batı dünyasında İslamofobi tarihsel teo-politik İslam karşıtlığı, yabancı düşmanlığı, ırkçılık ve radikalizm korkusu üzerinden geliştirilirken Türkiye’de ise basit bir kavram dönüşümüyle irtica ve şeriat korkusu aynı işlevi görmektedir. Bir nesilde kavramsal değişim olarak değerlendirilebilecek bu durum daha sonraki nesillerde zihinsel değişim ve dönüşüme yol açabilmektedir. Türkiye’de fundafobi ve bunun neticesinde yükselen bir İslamofobi’nin ve buna reaksiyon olarak oluşan laikofobinin varlığı bir realitedir. Medya da tüm organları ile bu karşılıklı çatışmayı beslemektedir. Ancak her iki tarafın da eylem ve söylemlerindeki aşırılıklar medyaya malze me oluşturmaktadır. Seküler laik Türkiye Cumhuriyeti’nde de yıllardır yükselen fundafobi ve gittikçe derinleşen bir İslamofobi’den söz edilmesine rağmen Batı kaynaklı fundafobi ve İslamofobi üzerine çok sayıda çalışmalar yapılırken Türkiye’de gelişen fundafobi ve İslamofobi üzerine fazla çalışma bulunmamaktadır. Kapsamlı literatür taraması üzerine yapılan bu çalışmada İslam dünyasının kendi içindeki fundafobiyi yeterince tartışmadığı için İslamofobi’ye nasıl dönüştüğüne dikkat çekilerek Türkiye’de İslamofobi’nin oluşum süreci ve medyanın rolü ele alınmaktadır. Müslüman toplumlarda da fundafobi gibi farklı kavramlar üzerinden İslamofobi’nin reaksiyoner olarak yükseldiği ve bunun toplumsal ayrışmaya zemin hazırladığı görülmektedir.

Technological determinism, a theory examining the role of technology in societal development, is a subject of extensive discourse in the internet era. This theory perceives technology as a pivotal force shaping societal progress. Within this framework, divergent perspectives emerge, ranging from utopian views depicting technology as a vehicle for salvation to dystopian views highlighting its disruptive potential. This duality is particularly evident in discussions regarding social media's influence on political communication. The hybridization of media systems, as proposed by Andrew Chadwick, further blurs the lines between traditional and new media, exemplified by Barack Obama's groundbreaking 2008 presidential campaign, which utilized social media alongside traditional platforms. Social media's and religion perception impact on political communication evokes both optimism and skepticism. While proponents laud its role in fostering citizen engagement and enhancing political participation, critics like Malcolm Gladwell argue that it amplifies expression without tangible impact. Moreover, the influence of social media on political campaigns underscores the evolving landscape of communication strategies, with leaders leveraging platforms like Facebook and Twitter to shape public perception. In navigating this terrain, understanding the complexities of image construction becomes paramount for political actors. The interplay between rhetoric, communication strategies, and public perception shapes the success of political campaigns. However, maintaining control over one's image amidst the fluid dynamics of political discourse remains a formidable challenge. In conclusion, the discourse surrounding technological determinism and social media's impact on political communication underscores the need for nuanced analysis. While social media offers unprecedented opportunities for engagement, its dual nature necessitates vigilance against manipulation and polarization. Ultimately, the compatibility between desired images and genuine personas remains central to effective political communication in the digital age.

This paper explores the relationship between media, government, and terrorism. It investigates what terrorists want from the media, what governments seek from the media when covering terrorism, and what the media aims to achieve in its coverage of terrorism. The paper discusses coverage versus boycott, extortion and exploitation, ethical considerations, the war on terrorism and public diplomacy, current trends in terrorist operations, and attacks on journalists and media institutions, the Media in the West, and the Middle East dealings with terrorism. The purpose of the study is to investigate the complex relationship of three parties (terrorists, media, and government) with different objectives and agendas. The problem of media and terrorism lies in the conflicting interests and goals of these three different entities. The author used several case studies related to the problem of this study to highlight the conflictual approach to terrorism and how each entity looks at it, making the equation of terrorism, government, and media complex, challenging, and extremely sensitive that must be managed with caution. Both media and political institutions must consider several factors such as national security, public interest, economic, political, and ethical considerations. The relationship between terrorism, media and governments are characterized by a set of challenges, such as the public right to know and the potential for extortion and exploitation by terrorist groups, and the attempts from the governments to set the agendas. How can the media serve the truth without falling into the trap of extortion, exploitation, without succumbing to the pursuit of journalistic scoops, and sensationalism and without falling into the pressure of control and pressures from the governments?

A narrow definition of Islamophobia flags religion as playing the central part in anti-Muslim prejudice. But a broader term bundles ethnic, national and cultural prejudices together with religious ones; the latter are gradually becoming disconnected from the cultures in which they were embedded. In measuring degrees and levels of Islamophobia, this article turns to the mass media to understand how they have amplified and at times echoed calls for anti-Muslim prejudice. Islam has become culturalized and racialized by both adherents and antagonists alike, lending a massive landscape for social media in particular to exploit. Qualitative data seem best equipped to assay popular attitudes and behavior towards Muslims. And their relevance is especially significant in shaping female Muslim experiences. To be sure, Islam is placed to take a key part in the making of a post-hegemonic international order. Highlighting tolerance towards others is critical rather than using other attributes to shore up the political legitimacy of a state. To categorize Islamophobes as racists makes for bad politics, but it can enhance legitimacy.

21. yüzyılın bilim dünyasında “medya çalışmaları”, dijitalleşme ve ağ tabanlı teknolojilerin günlük hayattaki etkinliği sebebiyle toplum ve kültürle ilgilenenler için yadsınamayacak bir hâl almıştır. Bu alandaki sosyal çalışmaların ve araştırmacıların sayısı da gün geçtikçe artmaktadır. İşte tanıtımını yapacağımız Mehmet Haberli’nin Medyatikleşme ve Din adlı kitabı (2023) da bu kritik konuyu ele almakta, yaşanan değişimleri medyatikleşme bağlamında meta-analiz yöntemi ile açımlamaktadır. Doç. Dr. Haberli, gelişen medya kültürü konusunda sosyolojik ve iletişimsel tahayyüle sahip ve Türk akademisinde medyanın din bağlamında incelenmesine öncülük etmiş bir araştırmacıdır. Özellikle Sanal Din isimli kitap çalışması (2014), medyanın din sosyolojisi literatüründe yeni bir kulvar açtığı yıllarda özgün bir çalışma niteliğindedir. Yazarın ayrıca sanal cemaatler, dijital çağda dindarlığın dönüşümü ve dijital din araştırmaları konularındaki çalışmaları dikkat çekmektedir. Bu çalışmaları ile “teorik anlamda” yeni medyanın dinle ilişkisine Türkiye’de ilk değinen sosyolog olduğu söylenebilir. İnceleyeceğimiz kitabı da yazarın bugüne kadarki bilgi birikiminin bir hülasası olarak değerlendirmek yerinde olacaktır.

This article examines the function of news media on Alevi television channels. The increased visibility of faith-based identity movements in the public sphere during the 1990s led to the study of these communities in media research. This study contributes to these discussions by focusing on news media, an area not yet extensively examined concerning faith communities. The research is based on an 18-month field study involving participant observation and in-depth interviews, focusing on the news production processes of Cem TV, Yol TV, and TV 10, during 2014 and 2015. The study argues that news media serves a dual function for faith communities like the Alevis, enabling them to address both a general audience and their own community simultaneously. Alevi broadcasters create news bulletins that appeal to a general audience while also including news relevant to Alevis. They achieve this in two ways. The first is by utilizing television technology to include an “Alevi news” segment at the beginning of the news, covering developments particularly relevant to Alevis. The second way is by maintaining a more “neutral” language in the news bulletins while expressing opinions on developments concerning Alevis in news and discussion programs.

The subject of this study revolves around the examination of the reception processes of Azerbaijani viewers regarding their practices of watching television channels broadcasting in Türkiye within the framework of cultural studies, particularly within the context of religious perceptions. In this regard, employing the viewer-centered reception method within the tradition of Cultural Studies, the reception modes developed by participants living in various cities of Azerbaijan who watch religious content from Turkish television programs were scrutinized. To ascertain the identification of dominant, negotiated, and oppositional reading forms utilized in audience reception research, and to obtain data regarding meaning-making and reception practices concerning the contents watched by Azerbaijani viewers, a total of 4 different focus group discussions were conducted, consisting of 36 participants. These discussions took place with participants residing in the cities of Baku, Sumqayit, Ganja, and Nakhchivan in Azerbaijan who follow Turkish television channels. As a result, the study revealed that content containing religious knowledge or broadcasting religious programs through television is received by viewers through various readings. It was understood that viewers engage in diversified negotiated and oppositional readings within the content contexts, generally as participants, regarding religious content presented in various formats.

Değer, herhangi bir varlığın kıymetini belirtmek için kullanılan bir kıstas olarak tanımlanmaktadır. Değer kavramının insan, toplum ve ülke bağlamında özelden genele doğru tanımları yapılabilir. Değerler bireyin hayatını yönlendiren, davranışlarını etkileyen ve toplum içindeki normlara uyumu sağlayan önemli unsurlardır. Değerler genellikle kişinin inançları, ahlaki normları ve yaşam amacını yansıtan temel prensiplerdir. Bireyin kararlarını, ilişkilerini, iş hayatını ve genel yaşam tarzını şekillendirerek bunlara yön vermektedir. Değerlerin toplumsal aktarımının yanında eğitim süreçlerinde de verilmesi gerekliliğinden yola çıkılarak öğretim programlarında değerler eğitimine yer verilmeye başlanmıştır. Değerlerin öğretilmesinde duyuşsal eğitim diğer alanlardan daha önemlidir. Bunun için de her öğrencide olan ve ders takibinde kullanılan Türkçe ders kitaplarındaki metinler önemli bir konumda yer almaktadır. Bu araştırmada 2022 eğitim yılı itibariyle Millî Eğitim Bakanlığına bağlı devlet okullarında okutulmakta olan 2. Sınıf Türkçe Ders Kitabı incelenmiştir. Bu araştırma ile kitap içeriğinde yer alan 8 tema kapsamında metinlerde kök değerlere ne oranda yer verildiğini belirlemek amaçlanmaktadır. Araştırma nitel araştırma yöntemleri içerisinde yer alan doküman incelemesi kullanılarak yapılmıştır. Betimsel analiz tekniği ile veriler çözümlenip, amaçsal örneklemenin bir türü olan ölçüt örnekleme yöntemi ile çalışma grubu belirlenmiştir. Veriler, bulunan kök değerlerin frekansı kapsamında Excel programı kullanılarak frekans ve yüzde oranlarıyla çözümlenmiştir. Elde edilen verilerin sonuçları, frekans ve yüzde tabloları aracılığıyla betimlenmiş ve veriler grafiklerle görselleştirilmiştir. Yapılan analizler neticesinde kitap içeriğinde en fazla yer alan kök değerlerin sırasıyla sorumluluk (f=40), sevgi (f=17), öz-denetim (f=12) ve yardımseverlik (f=12) olduğu sonucuna ulaşılmıştır. Elde edilen bulgular kök değerlerin incelenen ders kitabı içinde dengeli bir dağılıma sahip olmadığını, ayrıca kök değerlere yeteri kadar yer verilmediğini göstermektedir.

Medyanın gelişmesi ve değişmesiyle değerlere yüklenen anlamlar da değişmiş toplumun olaylara ve davranışlara yaklaşımı yeni boyutlar kazanmıştır. Kadınların sesi olma ve çeşitli sorunları çözme iddiasıyla ortaya çıktığı ifade edilen programlarla toplumda yaşanan değer erozyonları da daha görünür olmuştur. Bu çalışmada, bu programlardan biri olan “Esra Erol’da” programında yer alan, özellikle aile içinde yaşanan olaylar analiz edilerek Türkiye’deki değer erozyonları ve bu erozyonlara neden olan durumlar ortaya konulmaya çalışılmıştır. Bu amaçla, nitel araştırma yöntemlerinden örnek olay (durum-vaka) incelemesi deseni kullanılmıştır. 2018-2022 yılları arasında her yılın başında, ortasında ve sonunda yayınlanan üçer olay seçilmiş ve toplamda on beş vaka incelenmiştir. Görüntüye dayalı doküman analizi yapılarak, veriler söylem analizi yoluyla içerik analizine tabi tutulmuştur. Araştırmanın sonucunda ahlaki/dini (sadakatsiz olma, iffetsiz olma, kötü niyetli olma, vs.), insani (bencil olma, güvenilir olmama, sorumsuz olma, vs.) ve toplumsal (toplumsal olaylara duyarsızlık, aileye önem vermeme, etik kurallara bağlı olmama, vs.) olmak üzere üç tema bağlamında değerlere yönelik erozyonlar tespit edilmiştir. Bu erozyonların nedenleri; sosyal medyanın amacına uygun kullanılmaması, çarpık aile ilişkilerinin varlığı, aile sevgisinden yoksunluk, gizlilik ve mahremiyetin ihlali, güven ve aidiyet eksikliği ve olumsuz ekonomik durum olarak görülmüştür.

Bu çalışmada, farklı kültürlerden ebeveynlerin “aile” ve “çocuk” metaforlarının incelenmesi amaçlanmıştır. Çalışma grubu Türkiye’den (n=40) ve Endonezya’dan (n=45) gönüllü ebeveynlerden oluşmuştur. Nitel araştırma desenindeki çalışmada katılımcılardan “Aile…gibidir. Çünkü…” ve “Çocuk…gibidir. Çünkü…” cümlelerini tamamlamaları istenmiştir. Verilerin analizinde kodlama, kategori oluşturma aşamaları izlenerek metafor kategorileri ve sayıları belirlenmiştir. Sonuç olarak “aile” metaforlarının Türk ebeveynlerde “birlik/beraberlik/bütünlük, korunma/güven, yaşam kaynağı, psikolojik iyi olma, gelişim” ve Endonezyalı ebeveynlerde “korunma/güven, psikolojik iyi olma, birlik/beraberlik/bütünlük, en değerli şey, öğrenme ortamı, emek/çaba” şeklinde sıralandığı belirlenmiştir. “Çocuk” metaforlarının Türk ebeveynlerde “psikolojik iyi oluş, bakım ve koruma, eğitim, masumiyet/saflık, yatırım, anne-babanın parçası/yansıması, sorumluluk” ve Endonezyalı ebeveynlerde “değerli varlık, eğitim, anne-babanın parçası/yansıması, bakım ve koruma, sorumluluk, yatırım, psikolojik iyi olma, öğretici” şeklinde sıralandığı belirlenmiştir. Her iki kültürde ortak olan “aile” metaforunun “ev/yuva, ağaç, bahçe” ve “çocuk” metaforunun “boş kâğıt” olduğu görülmüştür. Aile metaforları Türk kültüründe ağırlıklı olarak "ağaç", Endonezya kültüründe ise "ev/yuva" şeklinde ve çocuğa ilişkin metaforların Türk kültüründe çoğunlukla “mutluluk/sevinç” gibi duygusal, Endonezya kültüründe ise “mücevher, altın, inci, elmas” gibi değerli nesneler olduğu görülmüştür. Çocuk ve aileye ilişkin metaforların kültüre özgü değer, inanç ve aile yapısından etkilendiği ortaya konmuştur.

In this research, it is aimed to investigate the classroom and out-of-class practices that classroom teachers do while transferring cultural values to students. The research was carried out by interview method based on a qualitative approach with an interpretative tradition. The participants of the study consisted of people working as teachers in different cities in Turkey. The data were collected through an interview form developed by the researcher, including open-ended questions, and interviews. Participants participated in the research by choosing the most appropriate interview form or interview. Thematic analysis was applied on teachers' opinions. Accordingly, a total of 29 codes belonging to 4 themes were created under 1 main theme. A main theme named School and Cultural Values was created. Under this main theme, themes such as Cultural Values, School and Socialization, Education Program and Teacher Practice were created based on teacher opinions. This research, besides revealing the current situation regarding the socialization processes in Turkey's education system, puts its analytical emphasis on teacher practices inherent in secondary socialization processes. Within the framework of this overview, the starting point of this research is how aware teachers are of socialization processes at school and how they reflect this awareness to their practices.

Okul öncesi eğitime devam eden çocukların annelerinin bireysel değerleri ile demografik faktörlerin ilişkisini inceleyen ulusal ve uluslararası alandaki araştırmaların sınırlı olduğu görülmektedir. Bu sınırlılık göz önüne alınarak yürütülen bu araştırmada, okul öncesi eğitime devam eden çocukların annelerinin bireysel değerlerinin (disiplin, sorumluluk, güven, bağışlama, dürüstlük, paylaşma, saygı ve doğruluk) çeşitli faktörlere (yaş, eğitim düzeyi, çalışma durumu, algılanan sosyoekonomik düzey, medeni durum ve çocuğun cinsiyeti) göre değişiklik gösterip göstermediğini incelemek amaçlanmıştır. Bu amaç doğrultusunda nicel araştırma yöntemlerinden tarama modeli kullanılarak yürütülen araştırmanın örneklemine İstanbul’un farklı ilçelerinde okul öncesi eğitimi alan 384 çocuğun annesi dahil edilmiştir. Veri toplama aracı olarak “Kişisel Bilgi Formu” ile “Bireysel Değerler Envanteri” kullanılmıştır. Verilerin yorumlanmasında betimsel istatistik ile One-Way ANOVA, Bağımsız örneklemler için t testi, Mann-Whitney U (grup sayısı 30 altında olan değişkenin analizinde), Hochberg's GT2 testlerinden yararlanılmış; testlerdeki etkinin büyüklüğünü belirlemek amacıyla Eta-kare ve Cohen’s d formülleri kullanılmıştır. Araştırma bulgularında; annelerin en yüksek ortalamayla “paylaşım ve saygı”, en düşük ortalamayla “güven ve bağışlama” değerlerine sahip oldukları görülmüş; yaşlarının “disiplin ve sorumluluk”, eğitim düzeylerinin “disiplin ve sorumluluk” ile “paylaşım ve saygı”, çalışma durumlarının “disiplin ve sorumluluk”; medeni durumlarının “saygı ve doğruluk”, algıladıkları sosyoekonomik düzeylerinin ise “paylaşım ve saygı” değerlerinde anlamlı değişikliklere yol açtığı belirlenmiştir. Ayrıca annelerin bireysel değerlerinin çocuklarının cinsiyetine göre farklılaşmadığı görülmüştür. Araştırma sonucunda elde edilen bulgulara yönelik çeşitli öneriler sunulmuştur.

Ensuring nationwide adherence to fundamental values disseminated through educational platforms like TRT EBA TV, administered by the Ministry of National Education, holds paramount importance. The study utilized document analysis method. A total of 27 teaching videos on TRT EBA TV for 5th to 8th graders were analyzed. The findings revealed that although the teaching videos addressed some of the ten root values, they did not fully encompass all of them. Nonetheless, the study highlighted that despite the abstract nature of science lessons, the root values are predominantly emphasized. This indicates the feasibil-ity of integrating values education into science disciplines. Furthermore, the study offers recommenda-tions for effectively enhancing students' acquisition of these ten root values.

Öz:Bu çalışmanın amacı, Anlamlandırma İhtiyacı Ölçeği-Kısa Formu’nun (The need for sense-making scale-short form) geçerlik ve güvenirlik çalışmalarını yaparak Türkçe’ye uyarlamaktır. Bireylerin anlamlandırma ihtiyacını ölçmeyi amaçlayan özgün ölçek toplam 7 maddeden ve tek boyuttan oluşmaktadır. Araştırmanın çalışma grubunu 18-65 yaş aralığında 148 kadın, 92 erkek olmak üzere toplam 240 yetişkin oluşturmaktadır. Ölçek uyarlama sürecinin ilk aşamasında, ölçek için gerekli izinlerin alınmasının ardından ölçme aracının Türkçe’ye çeviri aşamasında çeviri-tekrar çeviri metodundan yararlanılmıştır. Ölçeğin faktör yapısı doğrulayıcı faktör analizi ile incelenmiştir. Doğrulayıcı faktör analizi sonucunda uyarlanan ölçeğin uyum indeksleri açısından kabul edilebilir uyum gösterdiği sonucuna ulaşılmıştır. Yapılan iç tutarlılık analizlerinde Cronbach Alpha katsayısı .79 olarak hesaplanmıştır. Ardından madde-toplam korelasyonları ile alt-üst %27’lik grup madde ayırt edicilik indeksi incelendiğinde ölçekteki maddelerin ayırt edicilik düzeyinin yüksek olduğu görülmektedir. Ölçüt geçerliğini hesaplamak amacıyla Anlamlandırma İhtiyacı Ölçeği kullanılmıştır. Anlamlandırma İhtiyacı Ölçeği-Kısa Formu ve Anlamlandırma İhtiyacı Ölçeği arasındaki olumlu yönde manidar ilişki, ölçeğin ölçüt bağıntılı geçerliğinin yeterli düzeyde olduğunu göstermiştir (r= .69; p

Bu makalenin amacı, (i) dini bir bağlılığı ve hayat tarzı olduğunu belirten kişilerin bilgelik algılarını metaforlar aracılığıyla ortaya çıkarmak, (ii) bu algıların kategorizasyonuna etki eden faktörleri incelemek ve (iii) kendi yaşamlarında etki bırakan kişi seçimleri ile bilge kişi idealleri arasındaki ilişkiyi anlamaktır. Nitel araştırma desenlerinden olgubilimi temel alan araştırmanın çalışma grubunu; amaçlı örnekleme içerisinde kartopu ve ölçüt örnekleme ile 19-40 yaş aralığındaki %20’si erkek (19 kişi), %80’i kadın (76 kişi) olmak üzere lisans (%58,9; 56 kişi) ve lisansüstü (%41,1; 39 kişi) eğitim düzeyine sahip, dine ilgisinin orta (%57,9; 55 kişi) ve yüksek düzeyde (%42,1; 40 kişi) olduğunu belirten 95 kişi oluşturmaktadır. Bilgelik algısını ölçmek için katılımcılara online Bilge Kavramına Dair Metafor Algısı Formu uygulanarak, “Bana göre bilge …. gibidir/benzer. Çünkü ….” şeklindeki ifadeyle; kendi hayatlarındaki bilge kişi yansımasını görmek için “Hayatımda kararlarını isabetli bulduğum, bana yol gösteren, örnek aldığım kişi ….. dır/dir. Çünkü ….” şeklinde açık uçlu ifadeler doldurtulmuştur. Elde edilen veriler, içerik analizi ile çözümlenmiştir. Katılımcıların bilge kişi için oluşturduğu 64 farklı metafor, yoğunluklu olarak bilgiye kaynaklık eden kişi, olgun/kâmil kişi, aydınlatan-yol gösteren kişi kategorilerinin öne çıktığı 7 kategoride analiz edilmiştir. Kişilerin hayatlarında etki bırakan, örnek aldıkları kişiye dair içerikler ise aile bireyi, dini şahsiyet ve arkadaş kategorilerinin öne çıktığı 8 kategori altında yapılandırılmıştır.

This study examines the relationships among epidemic anxiety, religious coping (positive and negative), spiritual well-being, and tranquility during the COVID-19 pandemic. Additionally, the study investigates potential differences in these variables based on gender and age. The sample consisted of 405 participants. The data is collected using the Epidemic Anxiety Scale, the Religious Coping Scale, the Spiritual Well-Being Scale, and the Tranquility Scale. The findings reveal a positive and significant relationship between epidemic anxiety and both positive and negative religious coping, but no significant relationship with overall spiritual well-being or tranquility. Examining the subscales, positive and negative religious coping are positively and significantly associated with spiritual well-being. The study finds a weak negative relationship with tranquility and negative religious coping. Crucially, a significant positive relationship between spiritual well-being and tranquility is discovered. These results were discussed within the existing literature, highlighting the complex interplay between epidemic-related anxiety, religious coping mechanisms, spiritual well-being, and the experience of tranquility during the COVID-19 pandemic. Moreover, the implications for supporting individuals' well-being during public health crises are considered.

Dispensationalism is a significant theological movement in the United States, especially within Evangelical Christianity. Dispensations refer to the periods that adherents of this belief separate in explaining world history. These periods are generally designated as seven eras in which the relationship between God and humanity was established in varying ways. The idea of dispensationalism was developed by John Nelson Darby. His literal and futuristic interpretation led him to distinguish the roles of Israel and the Church in the Bible prophecies. After Darby, C. I. Scofield played a crucial role in popularizing Darby’s ideas in the United States with the publication of his Scofield Reference Bible. This article examines the historical process of dispensationalism and focuses on its founder, John Nelson Darby, and his views on dispensationalism from a historical perspective. The article concludes that Darby’s dispensationalism is widely accepted by Evangelicals, that the rapture and the separation of the Church and Israel in the God’s divine plan have provided the theological basis for Evangelical Christians’ support for Israel and have had various effects on American popular culture.

Fundamentalists are a group that arose among American evangelicals in the early 20th century as a reaction to extreme liberalization and especially intense criticism of the Bible. They are called fundamentalists because of the Fundamentals, written at the beginning of the 20th century. A characteristic of fundamentalists who read the Bible literally is their millenarianism. Although they began as an anti-modernist movement, fundamentalists’ extensive use of the media, one of the most important indicators of modernity, gave rise to the previously unknown concept of televangelists. This group has been adept at using radio, then television, and more recently, the Internet. New Testament readings with detailed descriptions, prayer times, and effective sermons are given, especially in programs with an audience. Pat Robertson, a prominent figure among these people, reached large audiences quickly with his satellite network and his continuous broadcasts and became an important name in the field of religious broadcasting in America.

This paper questions the authenticity of one of the two main sources cited in scholarly research on the history of the Paulicians in early mediaeval Byzantine Asia Minor, The Key of Truth. It first addresses the issues raised in this source, then analyses the arguments of scholars for and against the authenticity of this text, subjecting the claims of both to a contextual archaeological reading. Finally, it shows how these scholars argued for the authenticity of this work in light of the political, theological, and philosophical events of their time and highlights an aspect that scholars interested in this topic have often ignored. The debates surrounding this text, which purports to be a source of church history, cannot be explained solely in terms of internal identity and doctrinal disagreements. It is argued here that the authors who consider The Key of Truth to be authentic were directly and naturally associated with nineteenth-century Armenian political ideals and, because of these ties, presented this work to ensure the existence and subsequent legitimacy of the Armenian Protestant Church, whose workers were Anglo-American Protestant missionaries and whose patron was the British Empire.

Prior to the annexation of Austria by Nazi Germany (Anschluss) in 1938, the Nazi-supporting magazine Kikeriki in Austria targeted the Jews in the country with its antisemitic publications. Revealing Kikeriki’s antisemitic caricatures is crucial for identifying antisemitic propaganda in Austria before the Anschluss. In order to shed light on the antisemitic propaganda in Austria before the Anschluss, the study sought to determine how Jews were presented in Kikereki’s antisemitic visuals and what antisemitic propaganda messages were given against the Jews. For this purpose, Kikereki’s antisemitic caricatures were examined in the context of antisemitic propaganda through Karl Bühler’s Organon Model. The cartoons disseminated propaganda messages that conveyed the exclusion of Jews from Austria, the notion of Jewish dominance over humanity, and the existence of a power struggle between Christians and Jews in the country’s administration. The study concluded that Kikereki aimed to validate the NSDAP’s campaign against the Jews in the Austrian public opinion through its antisemitic propaganda.

The war in Gaza, which started with the attacks of Hamas on October 7, 2023, and continued with the disproportionate use of force by Israel, has reached frightening levels. Although protests took place in many Western cities, mainly with the participation of immigrants, it can be said that the Western public generally remained indifferent to the brutality caused by Israel in Gaza. This article aims to examine and try to understand the attitudes of the Quakers, as a religious group with an exceptional stance, towards the Israel-Palestine War in particular and ‘war-violence’ in general. In accordance with this purpose, the article will first give a general introduction about the Quakers and its founder, George Fox, and then analyze the Quakers’ understanding of “Inner Light” and “Peace Testimony” principles. Finally, the article will try to ground the argument of the exceptionality of the Quakers within Western civilization by focusing on the actual attitudes and activities of the Quakers regarding the war in question for nearly a century.

A lot of attention has been paid within academic and journalistic literature to how India’s relationship with Israel has improved under the rule of the Bharatiya Janata Party (BJP). Looking beyond this, the objective of this article is to assess the position of Palestine and its liberation struggle within the Global Hindu Nationalist imaginary. The study’s main argument, therefore, is that the broader Palestinian liberation struggle, in its pluralism, its global scope, and its interconnectivity with various struggles over the course of its history, implicitly represents a refutation of the core ideological mechanisms that underpin the Hindu Nationalist Project, including but not limited to its othering of Muslims and other non-Hindu groups as well as its more recent embrace of neoliberal capitalism. More explicitly, the articles argues that the way Hindu Nationalists construct Indian Muslim and Palestinian subjectivities as being analogous and connected through tropes of them as invaders and terrorists – in line with broader imperialist constructions of Muslim subjectivities – is a key feature of Global Hindutva’s globality. To make this argument, this article first examines the literature on the historical relationship between Hindu Nationalism and Zionist settler colonialism. After this, the article analyses the overlap between Indian state and Hindutva positions on the Palestine Question before exploring practical tensions between the Hindutva outlook and the Palestinian liberation struggle. The final section of the article explores how Global Hindutva’s historic and strategic alignment against the Palestinian liberation struggle manifests in both Indian foreign and domestic policy and in Hindu Nationalist mobilisations across the world.

This article charts the different modalities of political transgression that marked an act of religious conversion and inter-faith marriage performed by a Muslim female subject in contemporary India, and the subsequent misreading of this transgression; a misreading made possible by liberal political thought’s delineations of the conceptual category of “interest”. Existing legal, political, academic, and popular discourses have read the prominent 2016 event of the conversion of a Hindu woman named Akhila into Islam, as either the “false consciousness” of a “vulnerable” individual whose self-interests were unintelligible to herself, or, as an unambiguous case of a “mature” woman in a “modernising” Kerala “choosing” to opt for an inter-faith marriage and to convert; a liberal idiom of choice that thereby needs to be safeguarded via Constitutional provisions. The article, even while acknowledging the political need to adhere to the latter reading/constitution of the female (Islamic) subject’s sovereign desire to convert, shows some of the limitations of both these ideologically antithetical positions. It argues that the desire of Hadiya (Akhila’s new name after converting to Islam) to convert remains unreadable by both the right-wing Indian judiciary, backed up by Hindutva forces, as well as the “left-liberal” feminist intelligentsia that sought to support her autonomy. In fact, both these ideologically opposed stances often legitimised each other. By examining the legal debates that took place in the Indian courts, the article shows how construing Hadiya’s act of conversion solely through the legal-juridical prisms of “religious freedom” and “choice”, pegged to the concept of self-interest, is vigorously insufficient.

This article focuses on the relationship between nation-making and the emergence of Islamophobia in India. Studies on anti-Muslim violence and Islamophobia in India either tend to dismiss the concept or limit its deployment by identifying it within the actions of Hindu nationalist groups situating their rise as an exception to India’s secular and multicultural trajectory. Premising on the idea that Islamophobia should be understood as the negation of Muslim political subjectivity this article argues that Hindutva is not an aberration. Rather, it is a continuation of the Indian nation-making project with the Muslim placed as the other of this project. Further, the article frames India as a racial state and this argument would include identifying its systemic nature by looking at the sections of the Indian constitutions and constituent assembly debates. Thus, the Indian state will be understood not as a mere facilitator but as an embodiment of Brahminical hegemony that generates racial conflict and divisions and attempts to exclude or eliminate Muslimness through homogenizing or marginalizing processes.

Disputes around the Babri masjid have been crucial for understanding the Muslim subject position in India, also because mosques are public expressions of Muslimness. I read the legal proceedings of the Babri masjid dispute leading to the Supreme Court’s controversial judgment in 2019, tracing the life of Babri masjid unfolding as a mosque, a disputed site and, finally, a Hindu temple. Focusing on the theological and secular claims of Hindu and Muslim litigants, I look at the differential approach to belief and historical claims within the legal adjudication. I especially analyse two strategies, disruption and description, that significantly led to the changes in the attributes of the mosque. Comparing the Babri dispute with the case of the Malappuram mosque dispute in the eighteenth century, this article analyses theological claims on a mosque, asking the question why the Muslim narrative shifted from one rooted in religious reverence, Allah’s house , to one anchored in secular symbolism, the domes of secularism ? It would discreetly give an idea of the practice of secularism in India which, as different scholars contend, systematically erases Muslim religiosity from the public space. I suggest reading the anchoring of Muslim claims in secularism as pointing to the crucial changes in the Muslim subject position that is decisively framed through excessive powers of the modern nation-state.

The article is an attempt to unpack the famous “Hindutva verdict” of 1995, by specifically paying attention to the construction of culture and its relationship with Hinduism in India. The verdict opens up an avenue to think afresh about the relationship between the state and religion in the context of Hinduism, supporting me to argue that the question of (religious) authority for Hinduism is distinctly connected to secular sovereignty unlike in the case of Islam or Christianity. This in turn suggests that there is no authoritative distinction between Hinduism and Hindutva since these discourses are the products of the state’s ongoing effort to define Hinduism as the context demands. The practice of the state in authorizing acts, attitudes, norms, and sensibilities that are deemed Hindu is encased in the construct of culture and its various enunciations such as legal and rhetoric. One must attend to the genealogy of culture in order to understand the nature of authority in Hinduism as well as the form of sovereignty recognized and exercised in India.

Scholars of Indian religious traditions have described how Muslims belong to Indian society as a charismatic other, a sectarian minority, and a liminal community ( Ahmad and Reifeld 2004 ; Gold 2013 ; Sila-Khan 2004 ; Robinson 1979 ). While these are important analyses, they do not adequately address recent developments in Muslim self-statement and identification that are determinedly Indian and Muslim, grounded in a rejection of the limited terms of their acceptance and inclusion. This article identifies a new trend in understanding Indian Muslim affiliation, one that is continually shaped by the long-standing question of Muslim belonging. I turn to data from contexts of public and private performances of Muslim identities that emerged throughout India, and around the world, in response to the official exclusion of Muslims from the premises of citizenship in the 2019 CAA (Citizenship Amendment Bill) legislation. From late 2019 to early 2020, Muslims and their allies in the anti-CAA movement publicly recited poetry, staged theatrical performances in the street, and organized a weeks-long women-led sit-in in Delhi to collectively reject the exclusionary premises of the new citizenship legislation and argue that being Muslim and Indian is no contradiction. How the question of Muslim affiliation is articulated and contested in genres of performance not only newly theorizes Muslim belonging in India today, but also reveals the important role of performance in constructing notions of religion, community, and nation.

مسئلۀ این‌همانی شخصی افراد انسانی در طول حیات دنیوی و اخروی یکی از مباحث اساسی در تاریخ فلسفه و الهیات است. فیلسوفان از منظرهای مختلف به بررسی این مسئله پرداخته و آرای متعارضی در این زمینه مطرح کرده‌اند. این پرسش برای ابن‌سینا و ملاصدرا نیز تا حدودی مطرح بوده و هر دو فیلسوف در چارچوب نظام فلسفی خویش به بررسی آن پرداخته‌اند. ابن‌سینا بر این باور بود که انسان نوع واحدی است که نفس مجرد او، با عوارض و لواحقی، متشخص و متمایز می‌شود و هویت و تشخص فرد انسانی با بقای آن همچنان محفوظ است، هرچند بدن او تغییر کرده باشد یا به کلی از بین رفته باشد. ملاصدرا نیز طبق مبانی فلسفی خود، به ویژه حرکت جوهری، براین باور بود که هویت آدمی در تحول وجودی به سر می‌برد و حرکت اتصالی مساوقِ وحدت شخصی است. بنابراین با بقای این وجود متصل و جامع، هویت فرد در دنیا و آخرت محفوظ است و بر آن اساس می‌توان گفت که فرد اخروی همان فرد دنیوی است. گرچه هر دو نظر، بر اساس مبانی فلسفی خود، نکات برجسته و قابل دفاعی دارند، لکن از آنجا که طبق نظر هر دو فلسفه، در حیات اخروی، بدن مادی با ویژگی‌های دنیوی حضور ندارد، لذا شناسایی افراد در حیات اخروی توسط ناظر بشری و تطبیق آنها با افراد دنیوی با چالش مواجه است. بررسی این دو دیدگاه از جهات مختلف با رویکرد توصیفی-تحلیلی وظیفه‌ای است که این مقاله آن را بر عهده گرفته است.

اختلال افسردگی از رایج‌ترین اختلالاتی است که بشر همواره در طول حیات خود افتان و خیزان با آن دست به گریبان بوده است. با نظر به عوامل و نشانه‌های شناختی و هستی‌شناسانۀ این اختلال و با وجود همۀ تحقیقات روان‌شناختی صورت‌پذیرفته پیرامون آن، همچنان خلأ پژوهش‌های فلسفی در این باره بیش از هر پژوهش دیگری احساس می‌شود. بر همین اساس، پرسش اصلی تحقیق حاضر آن است که دیدگاه صدرالمتألهین در خصوص برخی علائم شناختی اختلال افسردگی همچون احساس پوچی و احساس اندوه کدام است؟ نگارندگان در روی‌آوردی تحلیلی-توصیفی به آرای صدرالمتألهین، به این نتایج دست یافته‌اند که اساساً احساس پوچی در انسان ریشه در نیافتن معنای زندگی دارد و با دریافتی درست از این معنا می‌توان تا حد فزاینده‌ای بر این احساس و نیز افسردگی حاصل از آن فائق آمد. از نظر ملاصدرا، غایت تکوینی آفرینش همۀ موجودات بازگشت آنها به سوی خیر اعلی یعنی خداوند است. انسان به واسطه جایگاه خاص خود در عالم آفرینش، علاوه بر سیر جبلی، به نحو ارادی نیز می‌تواند این مسیر را طی کند و در نتیجه یک غایت تشریعی نیز برای او قرار داده شده است. همچنین بر اساس مبانی ملاصدرا، با تقسیم اندوه و شادی به اقسام چهارگانه حسی و خیالی و وهمی و عقلی می‌توان گونه‌ها و مراتب شادی و اندوه را بهتر شناخت و تا حد امکان از احساس غم در اختلال افسردگی، که ناشی از پندار منافرت برخی اشیاء با طبع انسان است، جلوگیری به عمل آورد.

برهان حفظ شریعت با تقریرهای سه‌گانه‌اش یکی از دلیل‌های عقلی است که متکلمان شیعه از قدیم‌الایام برای اثبات عصمت و خطاناپذیری امامان از آن بهره جسته‌اند. در مورد این برهان اشکالات متعددی مطرح شده که مهم‌ترین آنها، که در این سیاهه به آن پرداخته می‌شود، به چگونگی حفظ شریعت در دوران غیبت حضرت مهدی بازمی‌گردد. نگارنده با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی، پس از طرح این برهان و تنقیح اشکال، جواب‌هایی را می‌آورد که به این اشکال داده شده است. این جواب‌ها عبارت‌اند از وجوب ظهور امام در صورت انسداد راه علم، هدایتگری امام به طور غیرمتعارف، برطرف شدن نیاز جامعه به تشریع توسط فقها، و عدم لزوم حفاظت فعلی از شریعت توسط امام. سپس این جواب‌ها نقد و بررسی می‌شود. پس از اثبات استواری و استحکام این اشکال و همچنین فراگیری آن نسبت به شرایع سابق، نگارنده اتخاذ دو مبنا را پیشنهاد داده است. نخست، عدم امکان اثبات عصمت انبیاء و اوصیاء از طریق این برهان و در عین حال امکان اعتقاد به عصمت ایشان از جهت مصداقی؛ دوم ضرورت عصمت مگر در مواردی که مصلحت اقتضا کند که البته نتیجۀ هر دو مبنا با آنچه متکلمان از اثبات عصمت برای پیامبران و جانشینانشان انتظار دارند ناسازگار است.

سبک زندگی از موضوعات مهم جامعه‌شناختی، روان‌شناختی و البته دین‌شناختی در جهان معاصر است. نگرش‌های کلان و جهان‌بینی در ایجاد، تقسیم و تبیین سبک زندگی نقش دارند. نگرش‌های کلان الهی و مادی سبک زندگی را به دو گونۀ مهم الهی و مادی تقسیم می‌کند. مسئلۀ اصلی این نوشتار نقش مهم‌ترین بنیان و زیرساخت اسلام، یعنی توحید، در سبک زندگی است. این نوشتار با روش توصیفی-تحلیلی در پی پاسخ گفتن به این پرسش‌هاست: خداباوری چه نقشی در سبک زندگی انسان‌ها دارد؟ ویژگی‌های اصلی سبک زندگی توحیدی چیست؟ و آیا تنها یک گونه سبک زندگی توحیدی وجود دارد یا می‌توان به گونه‌های متفاوت سبک زندگی توحیدی باور داشت؟ دستاوردهای پژوهش عبارت‌اند از این که باور به توحید سبک زندگی را به طور کلی دگرگون می‌کند و سبک زندگی خداباورانه به کلی متفاوت از غیر آن است؛ سبک زندگی موحدانه باعث نگاه خوش‌بینانه به عالم و زندگی، فهم عمیق و جامع از انسان و جهان، تعادل در گزینش‌های زندگی، لذت‌های عمیق، نظام منسجم در زندگی، علم و ارزش‌های برتر و کنش عقلانی در زندگی، سنجش‌پذیر ساختن جنبه‌های سنجش‌ناپذیر امور، ایجاد ظرفیت گزینش‌های برتر و جهت دادن به گزینش‌ها می‌شود. در نهایت، سبک زندگی توحیدی دارای مراتب تشکیکی است و چنین نیست که تنها با یک گونۀ سبک زندگی موحدانه مواجه باشیم.

در این مقاله کوشیده‌ایم نشان دهیم که رویکرد پدیدارشناختی می‌تواند روشی مناسب برای تحلیل تجربه دینی در حیطه تعلیم و تربیت باشد. برای نشان دادن این امر استدلال کرده‌ایم که روش پدیدارشناختی به مثابه روش توصیفی از منظر اول‌شخص این امکان را می‌دهد که فرد مستقیماً تجربه زیسته خود را توصیف و تحلیل کند و تحلیلگر نیز با این تجربه زیسته او می‌تواند به تحلیل معنای تجربه او دست زند و فرد از معنای تجربه دینی خودش شناخت و معرفت لازم را کسب کند. بنابراین در قسمت اول این مقاله به برخی ویژگی‌های مهم روش پدیدارشناختی اشاره کرده‌ایم. همچنین در این مقاله نشان داده‌ایم که رویکرد کل‌گرایانه این امکان را برای پژوهشگر پدیدارشناس فراهم می‌سازد تا بتواند فرد مورد نظر -یعنی متربی یا دانش‌آموز- را مبتنی بر تجربه دینی او از زوایای مختلف در معرض توصیف و تحلیل پدیدارشناختی قرار دهد. افزون بر این دو نکته مهم، به این مطلب نیز پرداخته شده است که اتخاذ رویکرد پدیدارشناختی در تحلیل تجربه دینی در تعلیم و تربیت امکان گشودگی فکر برای پژوهشگر را فراهم می‌کند تا بدون تعصب و پیشداوری بتواند درباره باورهای مختلف دینی پژوهش کند، بدون آن که درباره درست و نادرست بودن آنها قضاوت کند. این موضوع می‌تواند یکی از نقاط قوت چنین پژوهش‌هایی باشد که در زمینه تعلیم و تربیت دینی به فرد پژوهشگر و افراد مورد پژوهش این امکان را می‌دهد که بتوانند بدون تعصب و پیشداوری تجربه‌های زیسته دینی‌شان را در حیطه تعلیم و تربیت به اشتراک بگذارند.

مسئله شر نقضی بر منظومه علم مطلق، قدرت مطلق و خیرخواهی مطلق خداوند تلقی شده است. در این مسئله، چند نوع دفاع از وجود خداوند وجود دارد که مهم‌ترین آنها عبارت‌اند از دفاع مبتنی بر موهوم یا عدمی انگاشتن شر، دفاع مبتنی بر حاصل جمع برتر خیرها، و دفاع مبتنی بر توجه به سایر صفات خداوند یا توجه به اختیار انسان. علامه طباطبائی پاسخی در باب شرور داده است که راهی چندجانبه را طی می‌کند. وی بر اساس فلسفه هبوط زمینی آدم و به دنبال آن هم‌آغوشی آدمی با اعتباریات، از سویی، و ازخودبیگانگی آدمی، از سوی دیگر، تبیینی برای سختی‌ها و شرور داده است. هبوط زمینی انسان، که ناشی از توجه به بدن زمینی به همراه غفلت از توجه به حضور خداوند است، معرفتی جدید و به دنبال خود عالَمی جدید برای انسان رقم می‌زند که همراه رنج‌ها و سختی‌هاست. در این عالَم جدید، اعتبار از حقیقت و تشریع از تکوین جدا می‌گردد و همین بستری می‌شود تا شرور تکوینی نیز از شرور اعتباری و تشریعی منحاز شوند، به گونه‌ای که گاهی یک شر تکوینی امری خیر اعتبار و تلقی شود. آدمی دردها و رنج‌های تکوینی را می‌تواند وسیله‌ای جهت امتحان و توجه به حضور خداوند قرار دهد، و در این صورت دردها و رنج‌ها نه تنها تسکین و معنا می‌یابند، بلکه ناپدید می‌شوند. شرور حقیقی یا اعتباری هم می‌توانند بر اساس معنایی که پیدا می‌کنند در همین وضعیت دنیایی خود خیر تلقی شوند.

مفهوم «ایمان» یکی از مفاهیم اساسی در فلسفه دین به شمار می‌رود که شالودۀ بسیاری از مسائل جدید در معرفت‌شناسی دینی معاصر را تشکیل می‌دهد. گره‌گشایی از مسائلی چون رابطۀ ایمان و عقلانیت مبتنی بر فهم ایمان و تبیین مقومات ماهوی آن است. چه در متون دینی و چه در آثار فلسفی، ایمان گستره‌ای از معانی مختلف از معرفت تا احساس و از اعتقاد تا اعتماد را در برمی‌گیرد، از این رو ماهیتی غامض و چالش‌برانگیز دارد. این ابهام در چیستی ایمان به مسائل ثانوی فلسفی نیز سرایت کرده است. لذا برخی پرسش‌ها در باب معقولیت ایمان همچنان در هاله‌ای از ابهام مانده‌اند. این ضرورت بازنگری در ماهیت ایمان و پیرایش نظریه‌های فلسفی و دینی را آشکار می‌کند. نوشتار حاضر با رویکرد تحلیلی-انتقادی بر آن است تا با تبیین ایمان بر اساس مؤلفه‌های معرفت‌شناختی و غیرمعرفت‌شناختی نشان دهد ایمان ماهیتی چندگانه دارد. نادیده انگاشتن هر یک از این مؤلفه‌ها دریافتِ ناقص و ناکافی از معنای ایمان به دنبال دارد. بر اساس رهاورد پژوهش حاضر، ایمان حقیقتی است برساخته از معرفت و اعتقاد، برخاسته از تصدیق و اعتماد، آمیخته با احساس و عمل که ماهیتی مستقل دارد و نمی‌توان آن را به هیچ یک از مؤلفه‌های مذکور به تنهایی تحویل برد. تحویل‌نگری در ماهیت ایمان موجب دامن زدن به چالش ایمان و عقلانیت می‌شود. در تعیین هستۀ اصلی ایمان نیز اگر مؤلفه‌های معرفتی زیربنای مؤلفه‌های دیگر واقع شوند، به نحوی که مؤلفه‌های غیرمعرفت‌شناختی بر آن استوار گردند، مواجهۀ درستی میان ایمان و عقلانیت برقرار می‌شود.

این مقاله نقدی است بر مقالۀ «چرا معجزه راه مناسبی جهت اثبات صدق دعوی نبوت نیست؟ (انواری، 1402)» که با محوریت دیدگاه‌های ابن‌رشد، غزالی و ملاصدرا نگاشته شده بود. برای نمونه، در نقد این سخن که ایمان از راه معجزه، ایمان عوامانه است و باید از راه شهود به پیامبر ایمان آورد، باید گفت که اگر خداوند معجزات را همراه با پیامبر فرستاده، پس می‌خواهد که مردم با آن به صدق دعوی نبی ایمان بیاورند؛ پس ایمان از راه معجزه صحیح است. به علاوه، قوت ایمان لزوماً وابسته به قوت دلیل -شهود- نیست. همچنین در نقد این که ملازمه‌ای میان معجزه و ادعای نبوت وجود ندارد، باید گفت که معجزه برای اثبات نمایندگی انسانی از سوی خداوند متعال است، پس اگر معجزه بودن یک عمل ثابت شود، ادعا ثابت شده است. همچنین در نقد این سخن که راهکار عملی برای تشخیص معجزه وجود ندارد، باید گفت که این سخن با معجزه دانستن قرآن و دیگر معجزات منافات دارد. افزون بر آن، توجه به قید همراهی معجزه با ادعای الهی بودن و نیز انضمام برهان حکمت به آن، تشخیص معجزه از غیرمعجزه را امکان‌پذیر می‌سازد. نویسنده تشبه روحی به پیامبر و نیز بررسی معارف آنها را راه پیشنهادی خود برای صدق دعوی نبی معرفی می‌کند، حال آن که باید گفت معیاری برای تعیین مقدار لازم تشبه به یک نفر ارائه نشده است. ثانیاً بر فرض تحقق تشبه روحی به فرد مدعی نبوت، صرفاً از تحقق تشبه، نبوت او ثابت نمی‌شود. به نظر می‌رسد، توجه به قیود دخیل در معجزه و انضمام برهان حکمتْ راهگشای حل مشکلات موجود سر راه دلالت معجزه در صدق دعوی نبوت است.

تا چه میزان الگوهای دین‌پژوهیِ حاصل از تحقیقات شناختی موفق بوده‌اند؟ هدف مقاله پاسخ به این پرسش است. مطالعۀ شناختیِ دین حوزه‌ای است که روش‌ها و نظریه‌های علوم شناختی را برای فهم چگونگی ایجاد و انتقال افکار، باورها و رفتارهای دینی به کار می‌گیرد. انگارۀ اصلیِ مقاله آن است که اگر الگوهای شناختی مسئلۀ تبیین را حل نکنند، عملاً طرح و برنامۀ مطالعۀ شناختیِ دین با تردید مواجه خواهد شد. تبیین‌های شناختی از چند جهت قابل نقد و بررسی‌اند و از این رو تا رسیدن به الگوهای خوب فاصله دارند. (1) مبانی نظری: شناخت سوم‌شخصی و بیگانه با تجربۀ زیستۀ دیندار دارند. بر خلاف ادعای این تحقیقات، شناخت تأملی و شهودی در دینداران توأمان است. این تبیین‌ها تأکید صرف بر طبیعت‌گراییِ روش‌شناختی دارند که این با چندتباری بودنِ مسائل دین همخوانی ندارد. (2) نگاه حذف‌گرایانه: این تبیین‌ها مؤلفه‌های مهم در شکل‌گیری، تداوم، تقویت و رواج باورهای دینی همچون جریان وحی و نبوت، تربیت، اجتماع و فرهنگ را نادیده می‌گیرند. (3) شواهد علمی: تکرار و همانندسازیِ تجربۀ دینی با تبیین‌های علمیِ عصبی‌شناختی در محیط آزمایشگاهی دشوار است. نتایج برخی تحقیقات با نظریۀ ابزار بیش‌فعالِ کشف عامل همسویی ندارد. افراد اوتیستیک خلاف ادعای نظریۀ اطلاعات اجتماعیِ راهبردی را نشان دادند. ضمن بحث از دشواری‌های تبیین در الگوهای شناختی، پیشنهادهایی برای اصلاح و تکمیل آنها ارائه شده است: توجه به نگرش اول‌شخص نسبت به دینداران، ضرورت تأکید بر شناخت آگاهانۀ باورمندان، تمرکز بر کثرت‌گراییِ روش‌شناختی در تبیین پدیده‌های دینی، توجه به زمینه‌های شکل‌گیریِ ادیان، و لزوم برخورداری از نگاه واقع‌بینانه نسبت به رشد خداباوری.

یکی از براهین جدید و معروف در انکار خداوند برهان اختفای الهی است. بر مبنای این برهان، که نخستین بار جان شلنبرگ، فیلسوف معاصر کانادایی، آن را طرح کرده است، اختفاء و پنهان بودن خداوند با عاشقِ مطلق بودن او در تضاد است. در پرتو توجه به این تضاد، مدافعان برهان اختفای الهی وجود خداوند را انکار کرده‌اند. شیخ شهاب‌الدین سهروردی با اتخاذ رویکردی نو به مسائل هستی و معرفت، دیدگاهی متفاوت از نظریۀ فوق ارائه کرده است. سهروردی خداوند را نورالانوار می‌نامد. در نظر او، ذات خداوند چیزی جز نوریتش نیست و نور نیز امری ظاهر و آشکار است. بنابراین لازم می‌آید که ذات خداوند نیز ظاهر و آشکار باشد. البته سهروردی نیز به بحث اختفای الهی و نسبت آن با نفس انسانی توجه کرده است. در نگاه سهروردی، اختفای الهی به دلیل عدم توجه انسان به مبدأ عالم (نورالانوار) و غفلت او از وجه وجودی (نورانی) خودش است. اما در نظر شلنبرگ، عامل پنهان بودن و خفای الهی خودِ خداوند است و مسئولیت کمتری متوجه انسان است. این نوشتار با روشی توصیفی-تحلیلی، ضمن مقایسۀ آرای سهروردی و شلنبرگ در باب اختفای الهی، درصدد است این امر را تبیین کند که چگونه ذات خداوند در عین ظهور و آشکارگی می‌تواند مخفی باشد، اما این اختفاء به ذات او برنگردد.

مسئلۀ شر از دیرباز چالشی بزرگ در برابر خداباوری بوده و در طول تاریخ بحث‌های فراوانی حول این مسئله از جانب خداباوران و خداناباوران مطرح شده است. اما آنچه می‌تواند مشکلی جدیدتر برای خداباوری در نظر گرفته شود استدلال اختفای الهی است. شباهت‌های فراوان میان این دو استدلال برخی را بر آن داشته است که یکی از این دو را به دیگری تحویل ببرند و صرفاً یکی را اصیل به شمار آورند. ممکن است یکی از مفاهیم شر و پنهان بودن خدا به دیگری تحویل برده شود، یا یکی از استدلال‌های اقامه‌شده مبتنی بر آنها، و یا تحویل در هر دو مورد رخ دهد. با توجه به گستردگی دامنۀ هر دو استدلال، آنچه این مقاله صرفاً در پی آن است بررسی دلایل کسانی است که معتقدند اختفای الهی چیزی جز صورت‌بندی دیگری از شر نیست و لزومی ندارد به طور مستقل به آن پرداخت. این دلایل می‌تواند شامل مواردی همچون تشابه ساختار منطقی، روش، نتیجه و پاسخ‌ها باشد تا نشان دهد استدلال اختفای الهی یا اساساً مستقل نیست و یا اگر هم باشد، دلیل بسیار ضعیف‌تری نسبت به شر به حساب می‌آید، پس شایستۀ توجه چندانی نیست. نتیجه‌ای که در پایان حاصل می‌شود این است که به رغم همۀ قرابت‌ها و شباهت‌های موجود، چنین فروکاستنی کاملاً نارواست و هر دو مسئله، فارغ از قابلیت مستدل ساختن ادعا، به تنهایی ارزشمند، قابل بررسی و اصیل است.

جامعه، از آن حیث که در سلسله ممکنات قرار دارد، در هستی‌اش نیازمند واجب است. خداوند، به عنوان فاعل و خالق عالم ممکنات، هستی جامعه را از طریق اراده‌ها و کنش‌های انسانی به آن اعطا می‌کند، به گونه‌ای که وجود جامعه با عدم آن قابل جمع نیست. سنن الهی، که در ساختارهای وحیانی و عقلانی به آنها معرفت پیدا می‌کنیم، زمینه‌ساز هستی ما و تمام واقعیت‌های دیگر است. همان گونه که واقع‌گرایی پیش‌شرط وجود ما و تمام نظریات علمی و عقلی است، سنن الهی نیز به همان میزان و با همان گستردگی زمینه حیات فردی و اجتماعی ما را مهیا می‌کند. بر این اساس، جامعه مجموعه‌ای از سنن الهی است که برای ظهور نیازمند به کنش جمعی است. سنن الهی، به مثابه قواعد قوام‌بخش، نقش علّی در تحقق و بقای جامعه ایفا می‌کنند. پذیرش این امر لوازمی به دنبال خواهد داشت، که این مقاله با روش توصیفی-تحلیلی به برخی از آنها می‌پردازد، و از آن جمله است: محوریت یافتن فطرت انسانی در فهم سنن الهی و تکون جامعه، عکس الحمل بودن حمل سنت بر جامعه، لزوم تجرد جامعه، دفع نسبی‌گرایی و حفظ اختیار و مسئولیت انسانی.

Contemporary theology is realizing the importance of integrating the knowledge ofmodern/contemporary physics into the metaphysical and ontological categories usedto consider God and the God-world relationship. Time is a complex notion withdifferent meanings, characterized by a plurality of uses. The concept of time opens upto broader conceptions than those of physics, mathematics and philosophy and revealsthat the human being, the earth and the cosmos are not the center of space or time.The concepts of space, time and matter, to which the concept of vacuum is connected,are of central importance in any modern physical theory, and particularly in thetheories of unification. It is being discovered that spacetime is absent at the mostfundamental level and only emerges at an appropriate limit. This emerging image oftime leads to new conceptual challenges that must be faced in parallel withphilosophy and theological research to achieve its correct understanding. It is acomparison of the viewpoints of the three investigative domains concerned withunderstanding the nature of consciousness, namely science, philosophy andmetaphysics. This thought process is connected to the intuitions of the contemplativeand mystical traditions

Over the centuries, the concept of the self has remained a prominent subject of philosophical inquiry. However, recent years have witnessed a notable shift, with empirical investigations in fields such as psychology, neuroscience, and anthropology directing their focus toward unravelling the mysteries of the self. These multidisciplinary endeavours have yielded profound insights into the nature of the self, particularly its intricate connection to the physical body. This article centres on a prevailing theory in contemporary discourse: the concept of the embodied self. Central to this theory is the proposition that the self is not an abstract entity but is fundamentally constituted by and inseparably linked with the corporeal form. The article provides an analytical examination of the theoretical scaffolding supporting this theory, drawing substantiation from recent empirical studies spanning diverse disciplines, including philosophy, psychology, and cognitive science. Additionally, it delves into the realm of phenomenology, briefly delving into Merleau-Ponty's philosophical contributions.

The aim of this paper is to dissociate Metaphysics and Theology. In Metaphysics, I propose a Neutral Monist foundation of the Being of Reality, which is, therefore, not material or ideal, but a cosmic field of possibilities that generate both domains. God is conceived as one possibility embedded in the Being of Reality that may or may not become actual, depending on conditions established by the evolution of the Cosmos. As far as we know, the conditions for actualization of God are satisfied by human consciousness. The relation between the Being of Reality and its outcomes, as the realization of God in human society, is one of actualization of potentialities, as in Aristotelian philosophy. This approach leads to a Feuerbachian view of God as emergent in social conscious experience, achieving embodied expression in human social practices, from the legitimate symbolic message of prophets, in sacred texts, rituals, images, buildings and social institutions implemented by religious organizations.

The existence of subjective facts in the epistemic sense defined by Thomas Nagel’s famous article, “What is like to be a bat?”, might be taken to support an anti-physicalist conclusion. I argue that it does not. The combination of nonreductive physicalism and teleo-pragmatic functionalism is not only consistent with such subjective facts but predicts their existence. The notion that conscious minds are self-understanding autopoietic systems plays a key role in the argument. Global Neuronal Workspace theory is assessed in terms of its potential to answer David Chalmers’ Hard Problem of consciousness. A suggestion is made for augmenting the theory that involves another sense in which facts about conscious experience are subjective. The idea of conscious minds as self-understanding systems again plays an important role.

Abstract: According a widely held view in the philosophy of mind, property dualism is a respectable theory whereas substance dualism need not be taken seriously. This paper argues that property dualism, as it is usually understood, is incoherent. The commitments that are meant to lead to property dualism actually lead to substance dualism. The argument presented here adds weight to David Chalmers’ suggestion that the serious nonphysicalist options are in fact various kinds of panpsychism and substance dualism. Along the way I offer an account of the substance/property distinction, argue against the existence of substrata as distinct from substances and properties, and describe a new position which I call ‘transcendent panpsychism’. I identify some reasons why philosophers of mind might have overlooked the incoherence of property dualism and finish with some thoughts on the significance of my conclusion for developmental psychologyAbstract: According a widely held view in the philosophy of mind, property dualism is a respectable theory whereas substance dualism need not be taken seriously. This paper argues that property dualism, as it is usually understood, is incoherent. The commitments that are meant to lead to property dualism actually lead to substance dualism.