Search

Beyin NatriüretikPeptidi (BNP) ve pro-Beyin NatriüretikPeptidi (pro-BNP) düzeyleri konjestif kalp yetersizliğinde tanısal değere sahiptir. Bu çalışmada, karaciğer hastalıklarının şiddeti ile N terminal Beyin Natriüretik Peptidi (NT pro-BNP) seviyeleri arasındaki ilişkinin ortaya konması için, karaciğer sirozu tanılı hastalarda altta yatan karaciğer hastalığının ciddiyeti, Child-Pugh ve Model forend-stageliverdisease (MELD) skorunda artış olmasıyla birlikte NT pro-BNP düzeyinde yükselme olup olmadığının değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Hasta gru-bunda Child-Pugh ve MELD skoruna göre NT pro-BNP düzeyleri değerlendirildiğinde anlamlı fark vardı (p

Brain Natriuretic Peptide (BNP) and pro-Brain Natriuretic Peptide (pro-BNP) levels have diagnostic value for congestive cardiac failure. In this study, it was aimed to assess whether N terminal Brain Natriuretic Peptide (NT pro-BNP) level increases as severity of underlying liver disease, Child-Pugh and model for end-stage liver disease (MELD) scores worsen, to disclose the association between the severity of liver disease and the levels of NT pro-BNP. There was a significant difference when NT pro-BNP levels were evaluated by Child-Pugh and MELD score (p, Beyin NatriüretikPeptidi (BNP) ve pro-Beyin NatriüretikPeptidi (pro-BNP) düzeyleri konjestif kalp yetersizliğinde tanısal değere sahiptir. Bu çalışmada, karaciğer hastalıklarının şiddeti ile N terminal Beyin Natriüretik Peptidi (NT pro-BNP) seviyeleri arasındaki ilişkinin ortaya konması için, karaciğer sirozu tanılı hastalarda altta yatan karaciğer hastalığının ciddiyeti, Child-Pugh ve Model forend-stageliverdisease (MELD) skorunda artış olmasıyla birlikte NT pro-BNP düzeyinde yükselme olup olmadığının değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Hasta grubunda Child-Pugh ve MELD skoruna göre NT pro-BNP düzeyleri değerlendirildiğinde anlamlı fark vardı (p

HCV infeksiyonu HBV ile birlikte kronik viral hepatit nedenleri içersinde en sık yer alan etkendir. Kronik HCV infeksiyonun, uzun dönemde karaciğer sirozu ve hepatoselüler karsinomaya yol açabilmesi nedeniyle uygun ve etkin ilaçlarla tedavi edilmesi gerekmektedir. Klasik Pegile-interferon alfa ve ribavirin içeren ikili tedavi rejimi ile hastaların ancak % 40-50'sinde kalıcı viral yanıt elde edilmekteydi. Yanıtsız hastaların ikili tedavi ile yeniden tedavisi düşük kalıcı viral yanıtlara yol açmakta idi. Direkt etkili antiviral ilaç grubundan olan telaprevir proteaz inhibisyonu yaparak etki göstermektedir. Faz çalışmalarında telaprevirin, Pegile-interferon alfa ve ribavirin ile kombine edildiği üçlü tedavi rejimi ile kalıcı viral yanıt oranı %75-80'lere kadar çıkmaktadır. Aynı zamanda üçlü tedavi rejimi uygun hasta grubunda daha kısa süre tedavi imkanı sağlamaktadır. Böylece daha az yan etki görülmekte ve tedavi maliyeti azalmaktadır. Bu çalışmada kronik HCV tanısı olup üçlü antiviral tedavi (telaprevir, pegile-interferon alfa ve ribavirin) almış olan hastalarda tedavinin etkinliği ve güvenilirliğinin değerlendirmesi amaçlanmıştır. Çalışmamız Ocak 2013 – Eylül 2014 tarihleri arasında Uludağ Üniversitesi Tıp Fakültesi İç Hastalıkları Ana Bilim Dalı Gastroenteroloji Bilim Dalı'nda takip ve tedavi edilmekte olan kesin tanı almış toplam 50 kronik hepatit C olgusu ile yapıldı. Telaprevir, pegile-interferon alfa ve ribavirin kombinasyon tedavisi almış olan hastalar kalıcı viral yanıt ve yan etkiler açısından değerlendirildi. Belli periyodlarda hastaların HCV-RNA ve hemogram düzeyleri ölçüldü. Kalıcı viral yanıt oranı %74 olarak saptandı. Aynı zamanda sirotik hastalarda yanıt %61,5 olup ikili tedaviye göre bariz yüksek bulundu. Çalışmamızın sonucu literatürdeki diğer çalışmalarla benzer oranda idi. Sonuç olarak; kronik hepatit C infeksiyonunda, telaprevir içeren üçlü kombinasyon tedavisi, klasik Peg-IFN α ve ribavirin tedavisine göre anlamlı olarak daha iyi olup şu an için kronik HCV hastalarında standart tedavi olarak verilmelidir. HCV infection together with HBV are the most common factors among the reasons of chronic viral hepatitis. Chronic HCV infection should be treated with appropriate and effective medications because of its potential of hepatic cirrhosis and hepatocellular carcinoma. Sustained virologic response had been achieved by the dual treatment regimen involving classical Pegile-interferon alpha and ribavirin in only 40-50 % of patients. Retreatment by the dual treatment causes the lower sustained viral responses in patients who had no reponse. Telaprevir which is a member of direct acting antiviral medication group acts via protease inhibition. In phase trials, the rate of sustained viral response increases up to 75-80 % with the triple treatment regimen if telaprevir is combined with Pegile-interferon alpha and ribavirin. Also, triple treatment regimen provides an opportunity for shorter treatment duration in suitable patients. Thus, less adverse event are seen and cost of treatment can be decreased. In the present study, we aimed to assess the efficiency and safety of triple antiviral treatment (telaprevir, Pegile-interferon alpha and ribavirin) in patients diagnosed with chronic HCV. Our study included totally 50 cases diagnosed with definite chronic hepatitis C and followed and treated in Uludağ University Faculty of MedicineDepartment of Internal Medicine Gastroenterology Division between January 2013 and September 2014. The patients treated with combination of telaprevir, Pegile-interferon alpha and ribavirin were evaluated for sustained viral response and adverse events. The HCV-RNA and hemogram levels of patients were measured at regular intervals. The sustained viral response rate was 74 %. Additionally, in cirrhotic patients, the response rate was 61.5 % which was significantly higher compared to the dual treatment. The results of our study are in concordance with the rates of the other studies in literature. In conclusion, the triple combination treatment including telaprevir is significantly better than classical Peg-IFN α and ribavirin treatment for chronic hepatitis C infection and it should be given as standard treatment in chronic HCV patients for the present. 43

Acute myeloid leukemia (AML) is a neoplastic disorder of hematopoietic stem cells. Its incidence increases with advancing age and is higher in men than in women. Remission induction therapy is the first step in AML treatment. Cytarabine and anthracycline combination is used for standart induction therapy. In this study, we aimed to determine the effects of different anthracycline types on achieving remission and supportive therapy. Therefore, we evaluated retrospectively complete remissions in 96 of 123 patients who were hospitalized in the clinic of Hematology of Uludag University Hospital in a 6-year period from January 2004 to December 2009, and received 3+7 induction therapy for the diagnosis of AML. Of 96 patients included, 44 (45.8%) were women and 52 (54.2%) were men. The most frequent FAB subtypes were M2 (29.3%), M3 (15.4%) and M4 (13.0%). The anthracycline types and the patient numbers receiving the drugs were as follows: idarubicin (72 patients, 75%), doxorubicin (12 patients, 12.5%), daunorubicin (9 patients, 9.4%) or mitoxantrone (3 patients, 3.1%). The patients treated with doxorubicin had the shortest period of neutropenia (median 16.5 days, range 5 to 23 days). The duration of antibiotic use was mostly prolonged in patients treated with idarubicin (median 27 days, range 10 to 45 days). The average follow-up period of our patients was 25.7 months with a median of 15 months (range 2 to 70 months). Of these patients, 33 (34.4%) relapsed during follow-up. Early relapse (12 months) was found in 12 patients (12.5%). Of our patients, 54 (56.2%) are still alive and 42 (43.8%) died. As a result, while the induction chemotherapies containing different antracycline types may have similarities in terms of treatment success, they may cause differences in supportive therapy., Akut miyeloid lösemi (AML), hemopoetik kök hücresinin neoplastik hastalığıdır. AML insidansı yaş ile birlikte artış gösterir ve erkeklerde kadınlara göre daha fazla oranda tespit edilmektedir. Remisyon indüksiyon kemoterapisi, AML tedavisinin birinci basamağıdır. Standart indüksiyon tedavisinde sitarabin ve antrasiklin kombinasyonu kullanılır. Bu çalışmada amacımız, AML remisyon indüksiyon kemoterapisinde farklı antrasiklin tiplerinin remisyon elde etmede ve destek tedavi gereksiniminde fark yaratıp yaratmadığını belirlemektir. Bunun için Ocak 2004–Aralık 2009 arasında toplam 6 yıllık sürede Uludağ Üniversitesi Hastanesi Hematoloji Kliniği’nde yatarak tedavi gören, AML tanısıyla 3+7 remisyon indüksiyon kemoterapisi alan 123 olgudan tam remisyona giren 96 olgu geriye dönük olarak değerlendirildi. Alınan 96 hastanın 44’ü (%45,8) kadın, 52’si (%54,2) erkekti. En sık FAB alt tipleri: M2 (%29,3), M3 (%15,4) ve M4 (%13,0) idi. Hasta sayıları ve aldıkları antrasiklin tipleri: idarubisin (72 hasta, %75), doksorubisin (12 hasta, %12,5), daunorubisin (9 hasta, %9,4) veya mitoksantron (3 hasta, %3,1) idi. Nötropeni süresi en kısa doksorubisin alan grupta idi (ortanca 16,5 gün; aralık 5-23). Antibiyotik kullanılan gün sayısı en uzun idarubisin alan grupta (ortanca 27 gün; aralık 10-45) idi. Hastalarımızın ortalama izlem süresi 25,7 ay, ortanca 15 ay (2-70 ay) idi. Bu hastaların 33’ünün (%34,4) takiplerinde nüks ettiği görüldü. 21 hastada erken nüks (%21,9) (12 ay) bulundu. Hastalarımızın 54’ü (%56,2) hayatta olup, 42’si (%43,8) hayatını kaybetmişti. Sonuç olarak, farklı antrasiklin içeren indüksiyon kemoterapileri tedavi başarıları açısından benzer özellikler gösterirken destek tedavi ihtiyacı açısından farklılıklar gösterebilmektedir.

İmmün trombositopenik purpura (idiyopatik trombositopenik purpura, primer trombositopenik purpura) edinsel trombositopeniye yol açan nedenlerden bir tanesidir. Hastalığın meydana gelmesinde trombosit membranına karşı çeşitli antikorlar ile immün komplekslerin oluşması ve bunun sonucunda trombositlerin retiküloendotelyal sistemde yıkımı sözkonusudur. İmmün reaksiyonları başlatan otoimmün hastalıklar, genetik yatkınlık, ilaç kullanımı, çeşitli enfeksiyonlar gibi birçok sebep bulunmaktadır. Helicobacter Pylori midede yerleşip gastrit, ülser ve MALT lenfoma gibi birçok gastrointestinal hastalığa yol açabilen bir bakteridir. Son yıllarda immün trombositopenik purpuraya neden olabileceği ve bakterinin ortadan kaldırılması ile trombosit sayısının yükselebileceğine dair görüşler ileri sürülmektedir. Prospektif olarak yapılan bu çalışmada; immün trombositopenik purpuralı hastalarda Helicobacter Pylori sıklığı, enfekte olguların özellikleri ve bakteri eradikasyonundan sonra trombosit sayısındaki değişimin değerlendirmesi amaçlanmıştır. Çalışmamız Temmuz 2009 ? Nisan 2010 tarihleri arasında Uludağ Üniversitesi Tıp Fakültesi İç Hastalıkları Ana Bilim Dalı Hematoloji Bilim Dalı'nda takip ve tedavi edilmekte olan toplam 103 hasta ile yapıldı. İmmün trombositopenik pupuralı olgular gastrik şikayetleri ile değerlendirildi ve Helicobacter Pylori yönünden araştırılması gerekip gerekmediğine karar verildi. Helicobacter Pylori için IgG düzeyine bakıldı ve üre nefes testi yapıldı. Üre nefes testi pozitif sonuçlanan hastalara standart eradikasyon tedavisi verildi. Helicobacter Pylori eradikasyonu sağlanan hastalarda trombosit yanıtı açısından trombosit düzeyleri ölçüldü. İmmün trombositopenik purpuralı olgularda Helicobacter Pylori sıklığı %63,5 olarak saptandı. Bu oran sağlıklı populasyondaki Helicobacter Pylori sıklığından daha düşüktü. Eradikasyon tedavisi olguların %94,5'inde başarılı oldu. Bakteri eradikasyonu sağlanan olguların %60'ında anlamlı düzeyde trombosit sayısında artış tespit edildi. %40'ında ise trombosit değerlerinde artış belirlenmedi. Çalışmamızda saptanan bakteri eradikasyonundan sonrası trombosit yanıt oranı, literatürde mevcut çalışmalardaki yanıt oranlarından nispeten daha yüksekti. Sonuç olarak; immün trombositopenik purpuralı hastalarda Helicobacter Pylori eradikasyon tedavisi birincil basamak tedavi seçenekleri arasında yer almasa da alternatif tedavi seçeneklerinden birisi olabilir.Anahtar kelimeler: İmmün trombositopenik purpura, primer trombositopeni, Helicobacter Pylori, eradikasyon tedavisi, trombosit yanıtı Immune thrombocytopenic purpura (idiopathic thrombocytopenic purpura, primary thrombocytopenic purpura) is one of the reasons that result in acquired thrombocytopenia. The formation of immune complexes with various antibodies against the thrombocyte membrane and as a consequence destruction of the thrombocytes in the reticuloendothelial system is in question in the formation of the disease. Many factors are included such as autoimmune diseases that initiate immune reactions, genetic predisposition, medications, and various infections. Helicobacter Pylori is a bacterium that settles in the stomach and that may lead to many gastrointestinal diseases like gastritis, ulcer and MALT lymphoma. In recent years, opinions on the subject that it can lead to immune thrombocytopenic purpura and the thrombocyte count may be raised with the elimination of the bacteria have been suggested. In this prospective study; the evaluation of Helicobacter Pylori incidence, characteristics of the infected cases and the change in the thrombocyte count after the eradication of the bacteria in patients with immune thrombocytopenic purpura was intended. Our study was performed between July 2009 and April 2010 on 103 patients followed and treated at Uludağ University, Faculty of Medicine, Department of Internal Diseases, Discipline of Hematology. The patients with immune thrombocytopenic purpura questioned for gastric complaints and decided if they needed more examination about Helicobacter Pylori. We measured IgG level and did urea breath test for Helicobacter Pylori. Standard eradication treatment was assigned to the patients with positive results on the urea breath test. Thrombocyte levels of patients who have been provided Helicobacter Pylori eradication were measured in respect to thrombocyte response. Helicobacter Pylori incidence in patients with immune thrombocytopenic purpura was determined to be 63,5%. This ratio was lower than the Helicobacter Pylori incidence in the healthy population. The eradication treatment was successful in 94,5% of our cases. Thrombocyte counts were detected to be significantly increased in 60% of cases with the eradication of the bacteria, whereas no change was detected in 40% of cases. In our study; the thrombocyte response ratio after the eradication of the bacteria was more than the other studies in literature. As a result; though eradication treatment of Helicobacter Pylori is not among the primary care treatment options in patients with immune thrombocytopenic purpura, it may be one of the alternative treatment options.Key words: Immune thrombocytopenic purpura, Helicobacter Pylori, eradication treatment, thrombocyte response 65

Akut miyeloid lösemi (AML), hemopoetik kök hücresinin neoplastik hastalığıdır. AML insidansı yaş ile birlikte artış gösterir ve erkeklerde kadınlara göre daha fazla oranda tespit edilmektedir. Remisyon indüksiyon kemoterapisi, AML tedavisinin birinci basamağıdır. Standart indüksiyon tedavisinde sitarabin ve antrasiklin kombinasyonu kullanılır. Bu çalışmada amacımız, AML remisyon indüksiyon kemoterapisinde farklı antrasiklin tiplerinin remisyon elde etmede ve destek tedavi gereksiniminde fark yaratıp yaratmadığını belirlemektir. Bunun için Ocak 2004–Aralık 2009 arasında toplam 6 yıllık sürede Uludağ Üniversitesi Hastanesi Hematoloji Kliniği’nde yatarak tedavi gören, AML tanısıyla 3+7 remisyon indüksiyon kemoterapisi alan 123 olgudan tam remisyona giren 96 olgu geriye dönük olarak değerlendirildi. Alınan 96 hastanın 44’ü (%45,8) kadın, 52’si (%54,2) erkekti. En sık FAB alt tipleri: M2 (%29,3), M3 (%15,4) ve M4 (%13,0) idi. Hasta sayıları ve aldıkları antrasiklin tipleri: idarubisin (72 hasta, %75), doksorubisin (12 hasta, %12,5), daunorubisin (9 hasta, %9,4) veya mitoksantron (3 hasta, %3,1) idi. Nötropeni süresi en kısa doksorubisin alan grupta idi (ortanca 16,5 gün; aralık 5-23). Antibiyotik kullanılan gün sayısı en uzun idarubisin alan grupta (ortanca 27 gün; aralık 10-45) idi. Hastalarımızın ortalama izlem süresi 25,7 ay, ortanca 15 ay (2-70 ay) idi. Bu hastaların 33’ünün (%34,4) takiplerinde nüks ettiği görüldü. 21 hastada erken nüks (%21,9) (12 ay) bulundu. Hastalarımızın 54’ü (%56,2) hayatta olup, 42’si (%43,8) hayatını kaybetmişti. Sonuç olarak, farklı antrasiklin içeren indüksiyon kemoterapileri tedavi başarıları açısından benzer özellikler gösterirken destek tedavi ihtiyacı açısından farklılıklar gösterebilmektedir. Acute myeloid leukemia (AML) is a neoplastic disorder of hematopoietic stem cells. Its incidence increases with advancing age and is higher in men than in women. Remission induction therapy is the first step in AML treatment. Cytarabine and anthracycline combination is used for standart induction therapy. In this study, we aimed to determine the effects of different anthracycline types on achieving remission and supportive therapy. Therefore, we evaluated retrospectively complete remissions in 96 of 123 patients who were hospitalized in the clinic of Hematology of Uludag University Hospital in a 6-year period from January 2004 to December 2009, and received 3+7 induction therapy for the diagnosis of AML. Of 96 patients included, 44 (45.8%) were women and 52 (54.2%) were men. The most frequent FAB subtypes were M2 (29.3%), M3 (15.4%) and M4 (13.0%). The anthracycline types and the patient numbers receiving the drugs were as follows: idarubicin (72 patients, 75%), doxorubicin (12 patients, 12.5%), daunorubicin (9 patients, 9.4%) or mitoxantrone (3 patients, 3.1%). The patients treated with doxorubicin had the shortest period of neutropenia (median 16.5 days, range 5 to 23 days). The duration of antibiotic use was mostly prolonged in patients treated with idarubicin (median 27 days, range 10 to 45 days). The average follow-up period of our patients was 25.7 months with a median of 15 months (range 2 to 70 months). Of these patients, 33 (34.4%) relapsed during follow-up. Early relapse (12 months) was found in 12 patients (12.5%). Of our patients, 54 (56.2%) are still alive and 42 (43.8%) died. As a result, while the induction chemotherapies containing different antracycline types may have similarities in terms of treatment success, they may cause differences in supportive therapy.

Imatinib has shown significant clinical and cytogenetic success in the treatment of chronic myeloid leukemia. Although resistance has been observed in a proportion of patients, sudden blastic crisis is a rare event during imatinib therapy. We describe a 24-year-old male patient with Philadelphia chromosome-positive chronic myeloid leukemia in chronic phase who developed sudden blastic crisis in the 24th month of imatinib therapy, with loss of complete cytogenetic response. At this time, the patient had splenomegaly, severe anemia, thrombocytopenia, and leukocytosis. Bone marrow aspirate revealed the presence of massive blastic infiltration with myeloid morphology. Flow cytometric analysis of the bone marrow cells showed positivity for CD45, CD34, CD13, CD33, CD19, CD41, C1361, and glycophorin-A. Trephine biopsy specimens showed 100% cellular marrow with diffuse infiltrate by blasts. A reticulin stain of the bone marrow biopsy section demonstrated severe diffuse fibrosis. Cytogenetic analysis by fluorescence in situ hybridization (FISH) revealed that 92% of the cells were positive for the BCR/ABL fusion signal and had increased copy numbers for chromosomes 8,13,19, and 21. The patient's prognosis was unfavorable. In conclusion, chronic myeloid leukemia remains complex and includes unanswered questions. The presented case with a rare event during imatinib therapy highlights the need for the continued monitoring of residual disease and the development of strategies to eliminate residual leukemia cells in patients showing a complete cytogenetic response. Novartis İlaç