Search

Akromioklavikular eklem yaralanmalarının tüm omuz yaralanmaları içindeki payı yaklaşık %9'udur. Bu yaralanmalar omuz eklemi hareket bozukluklarına ve ligaman hasarlarına neden olabilir. Erkeklerde kadınlara göre daha sık (5:1) izlenmektedir ve subluksasyon, dislokasyona oranla 2 kat daha fazla görülmektedir. AK eklem dislokasyonu genellikle temas sporuyla uğraşan genç sporcularda görülür. Konservatif tedavinin seçilmesi halinde hastalarda ağrılı omuz hareketleri, fonksiyon ve güç kaybı görülebilmektedir. Günümüzde en sık kullanılan sınıflama yöntemi Rockwood sınıflamasıdır. Genel yaklaşım Tip I ve Tip II için konservatif tedavi, Tip IV, V ve VI için cerrahi tedavi yönündedir. Tip 3 yaralanmaların tedavisi hakkında ise fikir birliğine varılamamıştır. Olgular yaralanmanın üzerinden geçen zamana göre akut/subakut/kronik olarak değerlendirilmektedir. Yaralanmayı takip eden ilk 3 hafta akut dönem olarak adlandırılır. AK eklem dislokasyonlarının cerrahi tedavisinde birçok yöntem tarif edilmiştir. Akut dönemde mekanik fiksasyon yöntemleri öne çıkmaktadır. Ancak mekanik fiksasyon uygulamalarından sonra çıkarılması için ek cerrahi işlem gereksinimi, implantın kırılması, fiksasyon yetersizliği ve ağrı gibi problemler gelişebilmektedir. Bu nedenle kortikal düğme fiksasyon tekniği gibi daha yenilikçi tekniklerin kullanımı son yıllarda gittikçe artmaktadır. 2017 ve 2021 yılları arasında kliniğimize başvuran hastalardan çalışma kriterlerini karşılayan 21 hasta çalışmaya dahil edildi ve tedavi sonrası takip edilerek sonuçlar kaydedildi. Aynı tarafta omuz, korakoid, akromion, klavikula ya da humerus kırığı olanlarla daha önceden omuzdan herhangi bir sebeple ameliyat olanlar dahil edilmedi. Travma anından itibaren 21 günden daha fazla geçen hastalar ameliyat edilseler de çalışma dışı bırakıldı. 18 yaşından küçük hastalar çalışmaya dahil edilmedi. Hastalar klinik olarak son kontrollerinde Disabilities of the Arm, Shoulder and Hand (DASH) ve Constant omuz skoru testleri ile değerlendirildi. Radyolojik değerlendirme direkt grafi kullanılarak yapıldı. Grafilerde her iki omuz için KK ve AK eklem mesafeleri ölçüldü. Sonuç olarak kısa ve orta vadede tip 3 ve daha ileri AK eklem çıkıklarının tightrope ile fiksasyon yönteminin implant çıkarılmasına gerek kalmayan başarılı ve güvenilir bir yöntem olduğunu düşünüyoruz. Anahtar kelimeler: Tightrope, akromioklavikular dislokasyon, constant, DASH, The rate of acromioclavicular (AC) joint injuries in all shoulder injuries is approximately 9%. These injuries can cause shoulder joint movement disorders and ligament damage. It is observed more frequently in men (5:1) than in women, and subluxation is seen 2 times more than dislocation. AC joint dislocation is usually seen in young athletes engaged in contact sports. If conservative treatment is chosen, patients may experience painful shoulder movements, loss of function and strength. The most commonly used classification method is Rockwood classification. The general approach is conservative treatment for Types I and II, and surgical treatment for Types IV, V and VI. There is no consensus on the treatment of type 3 injuries. The cases are evaluated as acute/subacute/chronic according to the time elapsed since the injury. The first 3 weeks following the injury is called the acute period. Many methods have been described in the surgical treatment of AC joint dislocations. Mechanical fixation methods are the first choice in the acute period. However, problems such as the need for additional surgical procedures for removal, fracture of the implant, lack of fixation and pain may develop after mechanical fixation applications. Therefore, the use of more innovative techniques such as the cortical button fixation technique has been increasing in recent years. The patients who applied to our clinic between 2017 and 2021, 21 patients who met the study criteria were included in the study and the results were recorded after the treatment. Those with shoulder, coracoid, acromion, clavicle or humerus fractures on the same side and those who had previous shoulder surgery for any reason were not included. Patients who had more than 21 days from the moment of trauma were excluded from the study, even if they were operated on. Patients younger than 18 years of age were not included in the study. The Disabilities of the Arm, Shoulder and Hand (DASH) and Constant shoulder scores were used for clinical evaluation at their final follow-up. X-ray was used for radiological evaluation. Coracoclavicular (CC) and AC joint distances were measured for both shoulders on the radiographs. In conclusion, we think that the tightrope fixation method of type 3 and more advanced AC joint dislocations is a successful and reliable method that does not require removal of the implant in the short and medium term. Keywords: Tightrope, acromioclavicular dislocation, constant, DASH, Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Ortopedi ve Travmatoloji Anabilim Dalı, 2021., Kaynakça var.

Omuz eklemi vücudumuzun en hareketli eklemidir ve günlük yaşamsal aktivitelerin yerine getirilmesinde önemli bir rol üstlenmektedir. Eklemin işlevinin büyük bölümü sağlam bir rotator manşet ile mümkündür. Rotator manşet yırtıkları travma sonrasında veya dejenerasyon ile kendiliğinden oluşabilmektedir. Rotator manşet yırtıklarında konservatif ve cerrahi tedavi yöntemleri uygulanmaktadır. Çalışmamızın amacı; kliniğimizde, 2013 ve 2019 yılları arasında tam kat rotator manşet yırtığı nedeni ile açık cerrahi tamir yöntemi uygulanan 314 hastadan, ameliyat öncesinde ve sonrasında elde edilen verilerin istatistiksel yöntemler aracılığıyla karşılaştırılarak, tam kat rotator manşet yırtıklarında açık cerrahi ile tamir tekniğinin etkinliğini araştırmak, tekniğin avantajları, zorlukları ve komplikasyonları konusunda literatüre katkıda bulunmak ve ameliyat sonrası sonuçlar üzerinde etkili olabilecek belirleyici faktörleri değerlendirmektir. Hastaların pre-operatif ve post-operatif modifiye Constant-Murley Skor'ları (mCMS) arasında istatistiksel olarak anlamlı fark saptandı, ortalama 3,1 yıllık takip süresinde hastaların %90,7'sinde iyi ve mükemmel sonuç elde edildiği tespit edildi. Seçili hastalarda akromiyoplasti ve biseps tenodezi uygulamasının post-operatif yüksek klinik ve fonksiyonel sonuçlarla ilişkili olduğu görüldü. Ağrı skoru olarak kullanılan Vizüel Analog Skala (VAS) ve mCMS ağrı düzeyi verileri değerlendirildiğinde açık rotator manşet tamiri ameliyatının ağrı düzeyini azaltmada oldukça başarılı olduğu bulundu. Fonksiyonel açıdan bakıldığında ise hastaların post-operatif eklem hareket açıklıkları ve kas güçlerinde pre-operatif döneme göre istatistiksel olarak anlamlı bir artış saptandı. Subjektif olarak bakıldığında post-operatif dönemde 314 hastanın 303'ü ameliyattan memnun olduklarını belirtmişlerdir. Çalışmamızda rerüptür oranı %1,9 olarak bulundu ve literatür verilerine göre daha düşük olduğu görüldü. Rerüptür oranının düşük olmasında; 3 cm ve üzeri yırtıklarda kullandığımız çift sıra dikiş tamir yönteminin (medial sıra sütür ankor, lateral sıra transosseöz) ve kemik iliği uyarıcı teknik olarak mikrokırık uygulamamızın rolü olduğu düşünüldü. Ayrıca rerüptür tespit edilen 6 hastanın 4'ünde yağlı dejenerasyon derecesi Thomazeau'ya göre Evre III iken 2'sinde Evre II olarak görüldü ve tüm hastalarda tendon retraksiyonu tespit edildi. Tendon kalitesi iyi olan hiçbir hastada yeniden yırtık görülmemesi, yeniden yırtık ile yağlı dejenerasyon, retraksiyon ve kas atrofisi arasındaki kuvvetli ilişkiyi göstermiştir. Çalışmamızda fonksiyonel sonuçlar üzerinde etkili belirleyici faktörler; kas atrofisi, retraksiyon, yırtığın büyüklüğü, yırtığın şekli, ileri yaş, eklem içi ek patoloji varlığı, operasyon öncesi bulgu süresi, kas gücü ve akromiyon tipi olarak tespit edildi. Sonuç olarak tam kat rotator manşet yırtıklarında açık cerrahi tamir ve seçili hastalarda akromiyoplasti ve biseps tenodezi sonrasında, hastaların istirahat ve aktivite sırasındaki ağrıları belirgin olarak azalmakta, hastaların konforu, omuz aktif hareket açıklığı artmakta, ekstremite gücünün etkin bir şekilde kullanılmasını sağlanmaktadır. Literatürü destekler şekilde çalışmamızda elde edilen sonuçlar ile tam kat rotator manşet yırtıklarında açık cerrahi tamir tekniğinin tedavide etkili ve başarılı bir yöntem olduğu gösterilmiştir. Anahtar kelimeler: Açık cerrahi tamir, akromiyoplasti, biseps tenodezi, omuz, rotator manşet, The glenohumeral joint (shoulder joint) is the most mobile joint in our body and plays an important role in terms of vital activities in our daily lives. Most of its function is possible with a solid and healthy rotator cuff. Rotator cuff tears can occur spontaneously after trauma or due to degeneration. Conservative and surgical treatment methods can be applied to rotator cuff tears. The aim of the study is to examine the efficiency of the repair technique and to contribute to the medical literature on its advantages, challenges and complications and to evaluate the determining factors affecting postoperative results by comparing the pre-operative and post-operative data of 314 patients who underwent open surgical repair at our clinic from 2013 to 2019 due to full-thickness rotator cuff tear statistically. There was a statistically significant difference between the preoperative and postoperative modified Constant-Murley Scores (mCMS) of the patients, and it was found that good and excellent results were obtained during 3.1 years of average follow-up in 90.7% of the patients. It was observed that the practices of acromioplasty and biceps tenodesis in selected patients were associated with postoperative high clinical and functional results. When the Visual Analog Scale (VAS) and mCMS pain level data used as pain scores were considered, it was found that open rotator cuff repair was very successful in reducing pain levels. From a functional point of view, a statistically significant increase was found in patients postoperative joint ranges of motion and their muscle strength when compared to the preoperative period. From a subjective perspective, it has been noted that 303 out of 314 patients in the postoperative stage were satisfied with the surgical operation. In our study, it was found that the rerupture rate was 1.9% and was lower than the literature data. It was assumed that the double-row repair technique (suture anchor in the medial-row, transosseous suture in the lateral-row) used for tears of 3 cm and above, and our microfracture application as a bone marrow stimulating technique played a role in the low rerupture rate. In addition, the degree of fatty degeneration was seen as Stage III in 4 out of 6 patients with re-rupture according to Thomazeau, while Stage II was seen in 2 out of 6 patients. Tendon retraction was detected in all patients. Not observing any re-rupture in any patient with good tendon quality has clearly revealed a strong relationship between rerupture and fatty degeneration, retraction and muscular atrophy. In our study, the determining factors affecting the functional results were found as follows: muscular atrophy, retraction, size of the tear, shape of the tear, advanced age, presence of additional intra-articular pathology, duration of preoperative findings, muscle strength and type of acromial morphology. As a result, after open surgical repair and acromioplasty and biceps tenodesis in patients with a full-thickness tear of the rotator cuff, the pain of patients at rest and during activity is significantly reduced; the comfort of patients and the active range of motion of the shoulder are increased; and the use of extremity force is effectively provided. According to the results obtained in our study which were in consistency with the literature, it has been concluded that the open surgical repair technique is an effective and successful method in the treatment of a full-thickness rotator cuff tear. Keywords: Open surgical repair, acromioplasty, biceps tenodesis, shoulder, rotatory cuff, Tez (Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Ortopedi ve Travmatoloji Anabilim Dalı, 2020., Kaynakça var.

Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Ortopedi ve Travmatoloji Anabilim Dalı, 2005., Kaynakça var.

Süleyman Demirel Üniversitesi Tıp Fakültesi Araştırma ve Uygulama Hastanesi Ortopedi ve Travmatoloji Kliniği'nde Şubat 2011- Temmuz 2014 tarihleri arasında tibia plato kırığı nedeni ile cerrahi tedavi edilen 32 hasta çalışmada değerlendirildi. Hastalarımızın 4'ü kadın, 28'i erkekti. Kırıkların 8'i açık kırıktı. Kırıkların 15'i (%46) lateral plato, 3'ü (%9) medial plato, 14'i (%43) bikondiler kırıktı. Hastalarımızın kırık etiyolojileri sırası ile 6 adeti araç içi trafik kazası, 12 adeti araç dışı trafik kazası, 7 adeti düşme (yürürken veya sandalyeden düşme gibi) 3 adeti yüksekten düşme (2 metre ve üzeri), 4'ü ise iş kazası sonucu (tomruk altında kalma, hayvan altında kalma) şeklindedir. Tibia platosunun vücut ağırlığını taşıyan bir fonksiyonu olması, eklem içi olması tedavi ve tedavi komplikasyonları açısından önemlidir. Çalışmamızda redüksiyon kalitesi, osteoartit gelişimi, diz fonksiyonları, yaş dağılımı, kırık tipleri, ek yaralanmaların birbirleri ile olan ilişkileri değerlendirildi. Operasyon için doğru tanı, doğru zamanlama, uygun tespit materyali seçimi ve komplikasyonlara yönelik uygun tedavi sonucu sonuçların yüz güldürücü (%78 iyi/mükemmel KSFS) olduğunu belirtebiliriz., We evaluated the surgical treatment results of thirty two patients who were operated for the tibial plateau fractures between February 2011- July 2014 in Süleyman Demirel University Faculty of Medicine Research and Training Hospital at Orthopedics and Traumatology Clinic. Four of our patients were female and 28 were male. The number of open fractures were eight. The fifteen (46%) of the fractures were lateral plateau, three (9%) of them were medial plateau and fourteen (43%) of them were bi condylar. The fracture etiology of our patients were as follows: 6 car accident, 12 out vehicle traffic accident, 7 falls (such as fall from chair or when walking), 3 falls from height (2 meters or more) while 4 work accident (remain under timber, animal. etc) . The tibial plateau is intra-articular and has weight bearing function so that the surgical treatment of tibial plateau fractures and its complications has a special importance. In this study, we examined the quality of reduction, development of osteoarthritis, function of the knee, age distribution, fracture type, the additional injury and relationship with each other. We suggested that our surgical treatments for the tibial plateau fractures indicated that satisfact., Tez (Doktora) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Ortopedi ve Travmatoloji Hastalıkları Anabilim Dalı, 2015., Kaynakça var.

Today's orthopedic surgeons are more interested in anterior cruciate ligament (ACL) injuries. There are a lot of surgery techniques and graft choises which the surgeons' uses in ACL reconstruction. Still the ideal graft is searching. Artroscopic ACL reconstruction done to 62 patients by using anterior tibial tendon allograft and 36 patients by using quadruple hamstring tendon autograft who has ACL insufficiency. Thesepatients applied to our clinic between January 2001-June 2004. We compare the results of 52 patients who have anterior tibial tendon allograft and 30 patients who have quadruple hamstring tendon autograft. The patients who had anterior tibial tendon allograft, ages ranging from 17 to 55 (mean 30,23). The following time is between 10,2 months and 43.8 months (mean 29,38 months). The patients who have quadruple hamstring tendon autograft, ages ranging from 21 to 45 (mean 29, 80). The following time is between 3,6 months and 15,2 months (means 11,08 months). The first complaint was lack of confidence and the second was pain in both of the two groups. The results of 44 patients who had anterior tibial tendon allograft were good. In one of the patient developed rerupture because of early starting hi-energie sports in spite of the warnings. During the second look arthroscopy we saw that the reconstructed ligament was completely resorbed in one of the patient. There was effusion in 6 patients' last medical examinations. There weren't any problems in the patients' last medical examinations who had quadruple hamstring tendon autograft. We compare both two groups preoperative and postoperative by using International Knee Documentation Committee (IKDC) and Lyzholm tests. According to these tests there was no difference between the groups except effusion (p>0.01). Our early results are match to literature. Immune reaction development possibility is higher in allograft ACL reconstruction than autograft ACL reconstruction. This immune response can severely range from a simple effusion to completely destroy of the graft. Key words: Anterior cruciate ligament, Anterior tibial tendon allograft, Quadruple hamstring tendon autograft., Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Ortopedi ve Travmatoloji Anabilim Dalı, 2004., Kaynakça var.

Kalça ve diz artroplastisi uygulanan hastalarda sement uygulanmasının derin ven trombozu üzerine olan etkisi hakkındaki tartışmalar halen devam etmektedir. Potansiyel trombojenik etkiye sahip olması dolayısıyla sement uygulamasının derin ven trombozu görülme sıklığını ve trombüs boyutunu artırdığını öne süren bazı çalışmalar olmasına rağmen, son zamanlarda sement uygulamasının bu olaylar üzerindeki etki mekanizmasına ilişkin herhangi bir çalışma yapılmamıştır. Bu çalışmada, kliniğimizde sementli ve sementsiz olarak uygulanan total diz, total kalça protezleri ve hemiartroplastilerin renkli doppler ultrason taraması ile araştırılması ve sonuçta sement kullanımının derin ven trombozu insidansi üzerinde etkisi olup olmadığı araştırılmıştır. Çalisma prospektif, randomize ve kontrollü olarak yapılmıştır. Çalışma grubundaki bütün hastalara düşük molekül ağırlıklı heparin profilaksisi uygulanmıştır. Biz yaptığımız çalışmada derin ven trombozu oranlarını kalça ve diz artroplastilerini sementli ve sementsiz olarak karsılaştırdığımızda sementli kalça protezi uygulanan 41 hastanın 7'sinde (% 17), sementsiz kalça protezi uygulanan 39 hastanın 4'sinde (% 10.2) derin ven trombozu saptadık. Diz protezlerinde ise; sementli total diz protezi uygulanan 17 hastanın 2'sinde (% 11.7), sementsiz total diz protezi uygulanan 27 hastanın 2 sinde (% 8.6) derin ven trombozu saptanmıştır. Çalışmamızın sonucunda sementli olarak uygulanan artroplastilerde DVT oranı daha yüksek bulunmuş olsa da sement uygulamasının DVT insidansı üzerine olan etkisi istatistiksel olarak anlamlı bulunmamıştır. (p, Currently, there is a controversy about the effects of the cement procedure on deep vein thrombosis in patients who have undergone hip and knee arthroplasty operations. Although there are some studies suggesting that cement procedure increases the incidence of deep vein thrombosis and thrombosis size as it has potential thrombogenic effect, there are no recent study regarding the effect mechanism of cement underlying these events. In our study, we have evaluated the cemented and uncommented total knee and total hip prosthesis and hemiarthroplasty operations by using colored Doppler ultrasonography method and investigated whether cement procedure has an effect on deep vein thrombosis development. This study was conducted prospectively, randomized and controlled. All patients in the study group were given low molecular weight heparin (Dalteparin and Enoxoparin) prophylaxy treatment. When deep vein thrombosis incidence rates of the total hip and total knee arthroplasty groups were compared by means of cement usage, it has been found 7 of 41 patients (17 %) in cemented and 4 of 39 patients (10.2 %) in uncemented total hip prosthesis operation have deep vein thrombosis. Whereas in total knee prosthesis operations, 2 of 17 patients (11.7 %) in cemented and 2 of 23 patients (8.7 %) in uncemented group have had deep vein thrombosis. As a result, although there is a higher deep vein thrombosis incidence in cemented arthroplasty operations, we could not find any statistically significant difference by means of the effect of cement procedure on deep vein thrombosis incidence (p > 0.05)., Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Ortopedi ve Travmatoloji Anabilim Dalı, 2005., Kaynakça var.

Bu çalışmada, total endoprotez cerrahisi sonrası erken dönemde gelişebilecek enfektif komplikasyonları gösteren, cerrahi travmadan etkilenmeyen ve aynı zamanda uygun antibiyotik tedavisi sonrasında tedaviye hızlı cevap veren bir enfeksiyon belirteci olabileceğini düşündüğümüz prokalsitonin düzeylerindeki değişimi araştırdık. Aralık 2007-Eylül 2008 tarihleri arasında, S.D.Ü Tıp Fakültesi Ortoped Bölümünde 30 hastaya primer total diz protezi (TDP), 20 hastaya primer total kalça protezi (TKP) uygulanmıştır. Her iki grupta preoperatif, postoperatif 1. gün, postoperatif 5. gün ve postoperatif 14.gün prokalsitonin (PCT), C-reaktif protein (CRP), beyaz küre sayısı (BK) ve eritrosit sedimentasyon hızı (ESH) değerlerindeki değişimler incelenmiştir. İstatistik analizde Mann Whitney-U, Wilcoxon Signed Ranks ve ki-kare testleri kullanıldı ve 0,05.ten küçük P değerleri anlamlı olarak kabul edildi. TDP uygulanan 30 hastanın 7.sinde ve TKP uygulanan 20 hastanın 3.ünde, postoperatif komplikasyon gelişmiştir. TDP uygulanıp komplikasyon gelişen hastalarla komplikasyonsuz iyileşme görülen hastalar kıyaslandığında, PCT_1 (p=0,002) ve PCT _5 (p=0,012); CRP_14 (p=0,026), BK_14 (p=0,017) düzeyleri arasında istastistiksel olarak anlamlı fark bulundu. ESH düzeyleri bakımından, hiçbir dönemde istatistiksel olarak anlamlı fark bulunamadı (p>0,05). TKP uygulanan 20 hastada ise, komplikasyon gelişen ve gelişmeyen hastalar kıyaslandığında; sadece PCT_1 düzeyleri açısından istatistiksel olarak anlamlı bir fark bulunmuştur (P=0,05). Değerlendirilen diğer parametrelerde herhangi bir günde istatistiksel olarak anlamlı fark bulunamamıştır. Sonuç olarak, PCT.nin değerlendirilenen diğer parametrelerle kıyaslandığında cerrahinin yaratmış olduğu enflamatuar yanıttan az etkilendiği ve daha hızlı cevap verdiği, enflamatuar yanıta neden olan etken ortadan kalktıktan sonra çok daha hızlı düştüğü ve standart bir postoperatif kinetik izlediği, TDP için PCT_1 ve PCT_5; TKP için PCT_1 düzeylerinin erken postoperatif komplikasyon gelişimini daha iyi belirlediği gözlenmiştir. Anahtar Kelimeler: Akut faz reaksiyonu, cerrahi komplikasyonlar, C-reaktif protein, prokalsitonin, total endoprotez., In the present study, we investigated the changes in procalcitonin level swhich predict the early infective complications after total endoprosthesis surgery and are not influenced by surgical trauma and whether following appropriate antibiotic treatment, it can be used as an infection marker responding the therapy rapidly . Twenty patients received primary total hip prosthesis (THP) and 30 patients received primary knee prosthesis (TKP) between December 2007 . September 2008 in Süleyman Demirel University, Faculty of Medicine, Department of Orthopedics. The changes in procalcitonin (PCT), C-reactive protein (CRP) levels, white blood cell (WBC) count, and erythrocyte sedimentation rate (ESR) were evaluated at preoperatively, postoperative first day, fifth day and fourteenth day . Mann-Whitney-U, Wilcoxon Signed Ranks and Chi-square tests were used for statistical analysis. P0,05). When the patients received THP with and without complications were compared, only PCT_1 showed a statistically significant difference (P=0,05). We did not find any difference in the other parameters evaluated. In conclusion, compared with the other parameters, PCT was less affected by inflammatory response caused by surgical trauma, and responded rapidly. When the factor leading an inflammatory response was disappeared, PCT decreased drammatically and demonstrated a standard kinetics. PCT_1 and PCT_5 levels for TKP and PCT_1 levels for THP were thought to be a good predictor of early postoperative complications. Keywords : acute phase response, C-reactive protein, procalsitonin, surgical complications, total endoprosthesis., Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Ortopedi ve Travmatoloji Anabilim Dalı, 2009., Kaynakça var.

Çocuklarda humerus suprakondiler kırıkları ön kol kırıklarından sonra en sık görülen kırıklardır. Önemli vasküler ve nörolojik yapıların bu bölgede bulunması ve meydana gelebilecek önemli komplikasyonların önlenmesi ve eklem hareket açıklığının sağlanması için iyi tedavi edilmesi gereken kırıklardır. Bu amaçla pek çok tedavi yöntemi uygulanmaktadır. Güncel bilgiler ışığında kapalı redüksiyon ve perkütan pinleme yöntemi birçok çalışmada altın standart olarak görülmektedir. Kapalı olarak redükte edilemeyen kırıklarda açık redüksiyon ve pinleme yöntemi tercih edilmektedir. Çalışmaya 2013-2016 yılları arası Süleyman Demirel Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi Ortopedi ve Travmatoloji Kliniğinde humerus suprakondiler kırık nedeniyle opere edilmiş 60 hasta retrospektif olarak değerlendirildi Olguların hepsi basit düşme sonucu oluşan Gartland tip 3-4 ve ekstansiyon tipi kırıklardı Hastaların cinsiyet dağılımına baktığımızda; 32(%53,3) erkek hasta, 28(%46,7) kız hasta idi. Çalışmamızda ortalama yaş 5,83 (2-11), kız hastaların ortalama yaşı 5,1( 2-11), erkek hastaların ortalama yaşı 6,43 (2-10) olarak bulundu. 44 hastanın sol (%73,3), 16 hastanın sağ (%26,7) tarafında kırık mevcuttu. Hastalara uygulanan cerrahi yaklaşım ise; 46 (%76,7) hastada kapalı redüksiyon ve perkutan pinleme yapılırken, 14 (%23,3) hastaya açık redüksiyon internal fiksasyon uygulandı. Açık redüksiyon yapılan hastaların hepsinde posterior insizyon yapıldı. Flynn Kriterlerine göre; kozmetik sonuçlar (taşıma açısı değişiklikleri) 44 olguda mükemmel (%73,3), 12 olguda iyi (%20), 2 olguda orta (%3,33), 2 olguda kötü (%3,33) olarak tespit edildi. Fonksiyonel sonuçlar (hareket kaybı değerlendirmesi) 48 olguda mükemmel (%80), 8 olguda iyi(%13,3), 4 olguda orta (%6,7) olarak tespit edildi. 4 hastada kubitus valgus deformitesi tespit edildi. Bunun dışında erken ve geç vasküler ve nörolojik hasar, yetersiz kaynama, kompartman sendromu, pin yolu ve yara yeri enfeksiyonu gibi komplikasyonlar görülmedi., In children, humerus supracondylar fractures are the most common fractures after forearm fractures. It is a fracture that should be treated well to prevent vascular and neurological complications in this region and to prevent important complications that may arise and to provide joint range of motion. For this purpose, many treatment methods are applied. Closed reduction and percutaneous pinning methods in current information are seen as the gold standard in many studies. An open reduction and pinning method is preferred for fractures that can not be closed. Between 2013 and 2016, 60 patients with humerus supracondylar fractures were evaluated retrospectively in the Orthopedic and Traumatology clinic of Süleyman Demirel University Medical Faculty. The cases were all Gartland type 3-4 and extantion fractures, all of which were simple dropouts When we look at the gender distribution of patients; 32 (53.3%) were male and 28 (46.7%) were female patients. The mean age of our study was 5.83 (2-11), the mean age of female patients was 5.1 (2-11), and the mean age of male patients was 6.43 (2-10). There were fractures on the left side 44 (%73.3) patients and 16 (26.7%) patients were right side. The surgical approach applied to the disease is; 46 (76.7%) patients underwent closed reduction and percutaneous pinning while 14 (23.3%) patients underwent open reduction internal fixation. Posterior incisions were made in all patients who underwent open reduction. According to Flynn Criteria; Cosmetic results (migration angle changes) were found to be excellent (73,3%) in 44 cases, good (20%) in 12 cases, moderate (3,33%) in 2 cases and poor (3,33%) in 2 cases. Functional outcomes were assessed as excellent (80%) in 48 patients, good (13,3%) in 8 patients and moderate in 4 patients (6,7%) Four patients had kubitus valgus deformities. There were no complications such as early and late vascular and neurological damage, insufficient union, compartment syndrome, pin tract and wound infection., Tez (Doktora) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Otopedi ve Travmatoloji Anabilim Dalı, 2017., Kaynakça var.

Bu çalışmanın amacı opere edilmiş tibia plato kırığı mevcut hastalarımızın izlemlerinde elde ettiğimiz MRG bulgularını, cerrahi onarım sonrası fonksiyonel ve radyolojik değişiklikler ile birlikte değerlendirmektir. Bu çalışmada 2010-2019 yılları arasında kliniğimize tibia plato kırığı tanısı ile başvurup ameliyat edilmiş hastalar hastane bilgi sistemi üzerinden belirlenerek toplamda 91 hasta tarandı. Bu hastalardan 18 yaş altı olanlar, ölçümlere uygun radyografileri olmayanlar, MRG çekimine uygun olmayanlar ve telefonla ulaşılamayanlar çalışma dışı bırakıldı. Çalışmamız 49 hastanın 49 ameliyatlı ve 49 sağlam dizi ile tamamlandı. Hastaların demografik özellikleri, KSKS, KSFS, KOOS fonksiyonel ve klinik skorlamaları, Rasmussen, Kellgren&Lawrence ve WORMS radyolojik skorlamaları, takip MRG ile menisküs ve bağ patolojileri incelendi. Hastalarımızın 39'u erkek, 10'u kadın, ortalama yaşı 45,9±11,89 ve ortalama takip süresi 58,2±30,7 aydı. Kırıkların %49'u (n=24) lateral plato, %6,1'i (n=4) medial plato ve %42,9'u (n=21) her iki platoyu içeren bikondiler kırıktı. KSKS diz skoru %85,7 hastada, KSFS fonksiyonel skoru %89,7 hastada, Rasmussen radyolojik skoru %93,8 hastada tatmin ediciydi. KOOS subjektif anketinde hastalar 430,7 puan aldı. WORMS puanlamasında ortalama total puan 34,2 idi. Kellgren evrelemesine göre %18,3 (n=9) hastada şiddetli osteoartrit (evre 3-4) geliştiği görüldü. Tüm hastalar MRG takiplerinde patolojik değişiklikler gösterdi. Tibia plato kırıkları tatmin edici klinik ve radyolojik sonuçlar gösterseler dahi orta vadeli sonuçlarında bile ciddi kıkırdak hasarı, marjinal osteofit oluşumu, kemik iliği ödemi, kemikte yıpranma ve çökme gibi osteoartrite ilerleyen süreçler beraberinde gelmektedir. Uzun vadeli sonuçlar elimizde yok ancak ilerleyen süreçte klinik ve fonksiyonel sonuçların da bozulabileceği ve radyolojik olarak da osteoartrit gelişebileceğini öngörüyoruz. Anahtar kelimeler: Tibia plato kırığı, MRG, WORMS, osteoartrit, menisküs ve bağ patolojileri, The aim of this study is to evaluate the MRI findings we obtained during the followup of our patients with operated tibial plateau fractures together with functional and radiological changes after surgical repair. In this study, 91 patients who were admitted to our clinic with the diagnosis of tibial plateau fracture and operated between 2010 and 2019 were identified through the hospital information system. Among these patients, those under the age of 18, those who did not have radiographs suitable for measurements, those who were not suitable for MRI and those who could not be reached by phone were excluded from the study. Our study was completed with 49 operated and 49 intact knees of 49 patients. The demographic characteristics of the patients, KSKS, KSFS, KOOS functional and clinical scores, Rasmussen, Kellgren&Lawrence and WORMS radiological scores, and meniscus and ligament pathologies with follow-up MRI were examined. 39 of our patients were male, 10 of them were female, the meanage was 45.9 ± 11.89 and the mean follow-up period was 58.2 ± 30.7 months. 49% (n = 24) of the fractures were lateral plateau, 6.1% (n = 4) medial plateau and 42.9% (n = 21) bicondylar fractures including both plateaus. The KSKS knee score was satisfactory in 85.7% of the patients, the KSFS functional score in 89.7% of the patients, and the Rasmussen radiological score in 93.8% of the patients. In the KOOS subjective questionnaire, the patients scored 430.7 points. The mean total score on the WORMS score was 34.2. According to the Kellgren staging, 18.3% (n = 9) patients developed severe osteoarthritis (stage 3-4). All patients showed pathological changes in MRI follow-up. Even if tibial plateau fractures show satisfactory clinical and radiological results, even in the medium-term results, serious cartilage damage, marginal osteophyte formation, bone marrow edema, bone we ar and collapse are accompanied by processes that progress to osteoarthritis. We do not have long-term results, but we anticipate that clinical and functional results may also deteriorate and osteoarthritis may develop radiologically in the future. Keywords: Tibial plateau fracture, MRG, WORMS, osteoarthritis, meniscus and ligament pathologies, Tez (Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Ortopedi ve Travmatoloji Anabilim Dalı, 2020., Kaynakça var.

Diz osteoartriti en sık görülen dejeneratif eklem hastalığıdır. Bu çalışmanın amacı artroskopi ve intra artiküler hyaluronan tedavisinin anti-oksidan enzim aktivitesi ve lipid peroksidasyonu ile ilişkisini incelemektir. Diz ağrısı sebebiyle başvurarak, ACR kriterlerine göre diz osteoartriti tanısı konulan 60 hasta rastgele 4 gruba ayrıldı ve tüm hastalara cerrahi artroskopi uygulandı. Birinci gruptaki 15 hastaya birer hafta arayla 3 kez hylan G-F 20 intraartiküler uygulandı. İkinci gruptaki 15 hastaya birer hafta arayla 3 kez hylan G-F 20 ile birlikte günde tek doz 3 hafta 400 IU oral E vitamini uygulandı. Üçüncü gruptaki 15 hastaya ise artroskopi sonrası herhangi bir intraartiküler tedavi uygulanmayarak, bu grup kontrol grubu olarak kabul edildi. Dördüncü gruptaki 15 hastaya birer hafta arayla 5 kez Na-hyaluronat intraartiküler uygulandı. Hastalarda tedavi öncesi ve son enjeksiyonda 1 hafta sonra kan ve sinoviyal sıvı örnekleri alınarak kan örneklerinde süperoksit dismutaz, katalaz, glutatyon peroksidaz, sinoviyal sivi örneklerinde süperoksit dismutaz ve glutatyon peroksidaz düzeyleri ölçüldü. Ayrıca hem kan hem de sinoviyal sıvıda lipid peraksidasyonu tayini için malondialdehit düzeyleri ölçüldü. Grupların hepsinde de, tedavi öncesi ve sonrası kan süperaksit dismutaz , katalaz, glutatyon peroksidaz, malondialdehit ve sinoviyal sıvı süperaksit dismutaz , glutatyon peroksidaz seviyelerinde anlamlı bir değişiklik olmazken, artroskopi ve intraartiküler hyaluronan tedavisi uygulanan üç grupta da sinoviyal sıvıda malondialdehit seviyelerinin, tedavi sonrasında, tedavi öncesine göre anlamlı derecede azaldığı görüldü. Sadece artroskopi tedavisi uygulanan grupta ise tedavinin sinoviyal sıvı malondialdehit seviyelerini etkilemediği görüldü. Sonuç: Diz osteoartritinde artroskopi sonrası intraartiküler hyaluronan tedavisi sinoviyal sıvıda lipid peroksidasyonunu azaltır. Anahtar Kelimeler: Diz osteoartriti antioksidan enzimler, lipid peroksidasyonu., Knee osteoarthritis the most common degenerative joint disease. The aim of this study is to search the relation of arthroscopy and intraarticular hyaluronan therapies with anti oxidant enzyme activities and lipid peroxidation. 60 patients with knee pain are diagnosed as knee osteoarthritisis according to ACR criterias and randomly divided into 4 groups. Intraarticular Hylan G-F 20 treatment is given to the 15 patients at the first group for 3 weeks. Intraarticular Hylan G-F 20 treatment, with oral vitamine E, is given to the 15 patients at the second group for 3 weeks. No extra treatment is given to the 15 patients at the third group and regarded as controls. Intraarticuler Na-hyaluronat treatment is given to the 15 patients at the fourth group for 5 weeks. In all the patients, blood superoxide dismutase, catalase, glutathion peroxidase levels, synovial fluid superoxide dismutase ve glutathion peroxidase levels are detected. AIso, both blood and synovial fluid malondialdehide levels are detected to determine lipid peroxidation before and after the treatment. There was no significant change in blood superoxide dismutase, catalase, glutathion peroxidase levels, synovial fluid superoxide dismutase ve glutathion peroxidase levels in all the groups, there was significant change at malondialdehide levels in synovial fluid of the three groups treated both with arthroscopy and intraarticular hyaluronan therapy. The malondialdehide level in synovial fluid of the group treated only with arthroscopy was not affected with the treatment. Conclusion: In knee osteoarthritis, intraarticular hyaluronan therapy after arthroscopy decreases lipid peroxidation in synovial fluid. Key words: Knee osteoarthritis, anti oxidant enzymes, lipid peroxidation., Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Ortopedi ve Travmatoloji Anabilim Dalı, 2006., Kaynakça var.

Gonartroz sonucu oluşan kıkırdak harabiyetinin tamiri için çok sayıda yöntem araştırılmıştır. Bu yöntemler ağrı, kilitlenme ve sişlik gibi klinik semptomların İyileşmesine yardımcı olabilir, fakat hiyalen eklem kıkırdağının rejenerasyonunu sağlayamaz. Bu prosedürlerin sağladığı tamir dokusu fibrokartilajdır. Yeni oluşan bu doku normal hyalin eklem kıkırdağının biyokimyasal ve biyomekanik özelliklerine sahip değildir. Bu çalışmanın esas amacı gonartroz nedeniyle artroskopik girişim uygulanan hastalarda uygulanan farklı tedavi metotlarının karsılaştırılmasıdır. Bu retrospektif, randomize çalışmada 140 hasta (66 erkek, 74 kadın) değerlendirildi. Hastalar uygulanmış olan cerrahi girişimine göre üç gruba ayrıldı; grup 1 (n=110) laser kondroplastisi uygulananlar, grup 2 (n=18) tek başına sadece irigasyon/debridman uygulanan olgular, grup 3 (n=12) ise subkondral kemikte mikrokirik tekniği uygulananlardan oluşturuldu. Artroskopik tedavi gören gonartrozlu hastalar cinsiyet, yas ve tedavi yöntemleri açısından karsılaştırıldı. Değerlendirmede VAS ve Lysolm skorlama yöntemleri kullanıldı. Sonuç olarak cinsiyetler arasında sonuçlar açısından önemli bir fark bulunmadı. Yaşa bağlı olmaksızın tüm hastaların eşit oranda tedaviden fayda gördükleri saptandı. Uygulanan tedavi yöntemleri karsılaştırıldığında, laser kondroplasti uygulanan hastalarda tüm skorlama kriterlerine göre en iyi puanlar elde edilerek tedaviden daha çok faydalandıkları görüldü. Anahtar sözcükler: Gonartroz, artroskopi, laser kondroplasti, mikrokirik, debridman/yıkama., A lot of different ways to repair of cartilage dejeneration of the gonarthrosis have been investigated. These methods may help to relief symptoms like pain, locking and swelling of the joints. However they don't provide restoration of the hyaline joint cartilage. These procedures are providing a reperative tissue made of fibrocartilage, that don't possess the biochemical and biomechanical features of the healing joint cartilage. The main aim of this study was to compare different arthroscopic treatment methods this retrospective randomized study involves one hundred and forty patients (66 males, 74 females). Patients were investigated according to age, sex and different treatment methods such as laser chondroplasty (n=110), subchondral bone microfracture techniques (n=12) and simple debridement together with irrigation (n=18). Vizüel Analog Scale (VAS) and Lysholm (Lys) scoring systems were used to measure postoperative outcome of subjectives complains and joint functions. Finally there were no differences between male and female. Patients have similar benefit independed from there age group. If the patients were compared according to the used treatment method; the highest postoperative scores were obtained in patients which were treated by laser chondroplasty, showing that this treatment methods provided the most benefit. Key words: Gonarthrosis, arthroscopy, laser chondroplasty, microfracture, debridement /irrigation., Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Ortopedi ve Travmatoloji Anabilim Dalı, 2003., Kaynakça var.

Bu tez konusu ile koksartroz tanısı nedeni ile total kalça protezi endikasyonu konulan hastalara uygulanan total kalça artroplastisi ameliyatlarının orta dönem sonuçları araştırılmıştır. Süleyman Demirel Üniversitesi Ortopedi ve Travmatoloji Kliniğinde 2005- 2008 yılları arasında koksartroz tanısı konulan ve çimentosuz total kalça protezi uygulanarak tedavisi yapılan 30 hastanın 34 kalçasına çimentosuz Total Kalça Artroplastisi uygulanmıştır. 20.si kadın 10.nu erkek hastadan oluşan grubumuzun ortalama takip süresi 37.5 aydır. Hastalarımızın ortalama yaşı 59.4 olup, en genç hasta 32 ve en yaşlı hasta ise 79 yaşındaydı. Hastalarımızın 12 tanesi sağ kalçasından, 14 tanesi ise sol kalçasından opere edildi. 4 hasta ise her iki kalçasından opere edildi. Hastalarımızın 23 tanesinde primer koksartroz, 5 tanesinde doğumsal kalça displazisi zemininde gelişmiş olan sekonder koksartroz, 2 tanesinde ise femur başı avasküler nekrozu zemininde gelişmiş olan sekonder koksartroz mevcuttu. Hastalar Harris Kalça Değerlendirme Skoru ile değerlendirilmiştir. Hastaların ameliyat öncesi Haris skoru 39.2 iken, ameliyat sonrasında Harris skoru 94.06 olarak bulunmuştur. Bu sonuçlara göre 24 hastada mükemmel sonuç, 5 hastada iyi sonuç ve 1 hastada orta sonuç elde edilmiştir. Literatür bilgileri ile karşılaştırıldığında uyguladığımız çimentosuz total kalça protezlerinin orta dönem klinik ve radyolojik sonuçlarının başarılı olduğu bulunmuştur. Anahtar kelimeler: Total kalça Artroplastisi, Modifiye Haris Kalça Skorlaması, Romagnoli-Spotorno Kriterleri, Orta Dönem Sonuçlar., The aım of this study is to analyse the midterm results of patients diagnosed with coxarthosis who had also undergo surgery for total hip artroplasty. Uncemented total hip arthroplasty was performed on 34 hips of 30 patients diagnosed with coxarthrosis and treated with uncemented total hip prosthetics in Suleyman Demirel University Orthopaedics and Traumatology Clinic between 2005- 2008. Of these 30 patients, 20 were female and 10 were male and the average age was 59.4; youngest being 32 and oldest 79. Average follow-up period was 37.5 months. 12 cases were operated on right hip and 14 cases were operated on left hip; 4 patients had operation of both of the hips. 23 of our patients had primary coxarthrosis, 5 had secondary coxarthrosis developed on a background of congenital hip dysplasia, and 2 had secondary coxarthrosis developed due to a femur head avascular necrosis. All of the patients are evaluated with Harris Hip Score. Average preoperative Harris score of the patients was 39.2 and average postoperative score was 94.06. According to these findings, results were perfect in 24 patients, good in 5 patients and moderate in 1 patient. Compared to the findings in literature, our mid-term clinical and radiological results were determined as successful. Keywords: Total Hip Arthroplasty, Modified Harris Hip Score, Romagnoli- Spotorno Criteria, Mid-term results., Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Ortopedi ve Travmatoloji Anabilim Dalı, 2010., Kaynakça var.

Günümüzde, patella kırıklarının cerrahi tedavisinde farklı tespit yöntemleri kullanılmaktadır. Bu çalışmada, dana patellasında oluşturulan transvers kırık tespitinde uyguladığımız üç farklı yöntemin distraksiyon kuvvetlerine karşı dayanıklılıklarını tespit etmeyi amaçladık. Tespit yöntemleri olarak; en sık kullanılan modifiye gergi bandı tekniği, malleol vidasıyla fiksasyon ve başsız kanüle herbert vidası yoluyla gergi bandı uyguladığımız üç yöntemi kullandık. Her bir grup 10.ar adet dana patellasından oluşturuldu. Tespit sonrası, diz eklemini 45o fleksiyonda sabit tutmamızı sağlayan özel bir aparat yardımıyla materyal çekme-basma deney sistemine yerleştirildi. Her bir test grubuna eşit zamanlı ve eşit olarak artan distraksiyon kuvvetleri uygulandı. Her bir grup için ayrı ayrı tespitte yetersizlik oluşturan kuvvet ortalamaları tespit edildi. Bu ortalamalar; birinci grupta 350,5ł81,4 newton, ikinci grupta 977,90ł345,66 newton ve üçüncü grupta ise 957,30ł355,94 newton idi. Her üç gruba ait veriler birbirleri ile Mann Withney-U testi kullanılarak karşılaştırıldı. Grup 1 ve 2 arasında ikinci grup lehine anlamlı fark vardı (p=0,0013). Grup 1 ve 3 arasında üçüncü grup lehine anlamlı bir fark vardı (p=0,0002). Grup 2 ve 3 arasında anlamlı bir fark saptanmadı (p=0,6232). Sonuçta, distraksiyon kuvvetlerine dayanıklı en rijit tespit grup 2.de malleol vidası ile fiksasyon ve grup 3.de herbert vidası yoluyla gergi bandı tekniği uyguladığımız yöntem de tespit edildi. Birinci grupta ise dayanıklılık en azdı. Anahtar Kelimeler: Başsız kanüle vida, internal tespit, patella kırığı., Nowadays, different stabilization methods are used for surgical treatment of patella fracture. In this study, we aimed to determine the resistant against of distraction forces of three different methods which has used for fixation the transvers patella fractures in calf patella. We used three methods which are most frequent methods as fixation modified tension band technique, malleol screw and headless cannulated herbert screw and tension band applied with this screw. Each group has 10 calf patella. The material was placed into the experimental pull push system using a special equipmment (device) by which we managed to keep knee joint in a position of 450 flexion. Each test group were applied in equal time and equal remain distraction forces. For each group, determined seperately avarage strength insufficiency of stabilization. First group 350,5ł81,4 newton, second group 977,90ł345,66 newton and third group 957,30ł355,94 newton. Data of each three group compared each other with Mann ithney-U test. Between group 1 and 2, there more significant difference as benefit of group 2 (p=0,0013). İn group 1 and 3, there was significantly difference as benefit of group 3 (p=0,0002). There was no significant difference between group 2 and 3 (p=0,6232). Consequently, the most rigid fixotion against distraction forces was determined in group 2 with fixation by malleolus screw and in group 3 with the method that we applied tension band technique by herbert screw. In first group resistance was least. Keywords:, Headless cannulated screw, internal fixation, fracture of patella., Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Ortopedi ve travmatoloji Anabilim Dalı, 2009., Kaynakça var.

Ayağın yoğun tedavi gerektiren doğumsal ortopedik deformiteler arasında en sık karşılaşılan hastalığı olan pes ekinovarus, doğru tedavi edilmediği taktirde ciddi bir morbidite ile sonuçlanmaktadır. Çalışmamızın amacı, bu olgulardaki Ponseti yöntemi ile tedavi sonuçlarımızı değerlendirmektir. Pes ekinovaruslu 30 hastanın 51 ayağını çalışmamıza dahil ettik. Hastalarımızı prospektif olarak ortalama 23,8 ay (dağılım 7-64 ay) takip ettik. Değerlendirmede Dimeglio ve Pirani sistemlerini kullandık. Haftalık seri alçılamaları sonunda gerekli gördüğümüz 28 ayağa ameliyathane şartlarında lokal anestezi altında perkütan aşilotomi yaptık ve son alçılarını uyguladık. Alçı tedavisi tamamlanan hastalarımızda 3-4 sene sürecek olan ortez ile idame tedavisine başladık. Pes ekinovarusun Ponseti yöntemi ile tedavisinde % 96 başarılı sonuç elde ettik. Geçmişte invaziv cerrahi ile tedavi edilen pes ekinovarusta ilk tedavi seçeneğinin Ponseti yöntemi olduğunu düşünüyoruz. Anahtar Kelimeler: Pes ekinovarus, Ponseti, Dimeglio, Pirani, perkütan aşilotomi, Pes equinovarus, which is the most common congenital disease of the foot that needs intensive therapy, turns out to a serious morbidity unless it is treated correctly. The aim of our study is to evaluate the result of our treatment by Ponseti method in these cases. We included 51 clubfeet of 30 patients to our study. We followed prospectively our patients 23,8 months (range 7-64 months) on an average. We used Dimeglio and Pirani systems in evaluation. After serial casting weekly, we performed percutaneus achillotomy in operating room condition by local anesthesia to 28 feet that we consider them necessary and applied their last casts. We started maintenance treatment by orthesis in our patients whose casting treatment were completed that will go on 3-4 years. We achieved %96 of successful rate in the treatment of pes equinuvarus by Ponseti method. We consider the Ponseti method as the first option in the treatment of pes equinovarus which was treated by invasive surgery in the past. Keywords: Pes equinovarus, Ponseti, Dimeglio, Pirani, percutaneus achillotomy, Tez (Uzmanlık Tezi)- Süleyman Demirel Üniversitesi, Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Ortopedi ve Travmatoloji Anabilim Dalı, 2013., Kaynakça var.

Diyabetik ayak lezyonları yüksek mortalite ve morbiditesi olan, alt ekstremiteyi ve hayatı tehdit eden bir durumdur. Non-travmatik amputasyonların %50-70.i diyabetik hastalarda gerçekleşmektedir. Alt ekstremite amputasyon riski diyabetiklerde, diyabetik olmayanlardan 15 kat daha fazladır. Bu çalışmanın amacı, üç fazlı kemik sintigrafisinin diyabetik ayak hastalarının tedavi giderlerini, mortalite ve morbiditeyi azaltmak, hastanede kalış süresini kısaltmak, bir üst seviye revizyonu, doku nekrozu, enfeksiyon gibi nedenlerle tekrarlayan girişimleri önlemedeki etkinliğini incelemektir. Hastaların hastaneye başvuru anında diyabetik yak enfeksiyonu Wagner evrelemesine göre 12' si evre 4 (% 40) ve 16' sı evre 5(% 60) olarak değerlendirildi. İlk amputasyon seviyesi alt ekstremitelerin 6'sına parmak (%20), 5'ine ray(%16,6), 1'ine transmetarsal(%3,3), 2'sine Lisfranc(%6,6), 7'sine Chopart(%23,3), 1'ine Syme(%3,3), 6'sına diz altı (%20), 1'ine diz dezartikülasyonu(%3,3) ve 1'ine ise diz üstü(%3,3) seviyelerinden idi. Yedi ekstremite bir üst seviyeden tekrar ampute edildi. Amputasyon kararı vermek hem hasta hem de cerrah açısından zordur. Uygun olmayan seviye seçimi hastanın tekrar cerrahi müdahale geçirmesine neden olabileceğinden ameliyat öncesi değerlendirmenin önemi büyüktür. Biz bu çalışmada, ameliyattan önce yapılan üç fazlı kemik sintigrafisi tetkikleri sonucuna göre amputasyon seviyesine karar verdik. Bu hastalarda hastanede kalış süresinin kısaldığını, tedavi giderlerinin azaldığını gördük. Özellikle hastanede kalış süreleri literatürdeki benzer vaka serilerine göre daha kısa idi. İncelediğimiz yayınlardaki reamputasyon oranlarının değişiklik göstermesi nedeniyle, amputasyon öncesi üç fazlı kemik sintigrafisinin reamputasyon oranlarını azaltmadaki etkinliğini değerlendirmek üzere diğer preoperatif tanısal yöntemlerin de kullanıldığı, karşılaştırmalı, çok sayıda vaka içeren, uzun süreli ve kontrollü çalışmalara ihtiyaç olduğunu düşünüyoruz. Anahtar Kelimeler: Diyabetik ayak, Wagner evrelemesi, Amputasyon, Üç fazlı kemik sintigrafisi değerlendirmesi., Diabetic foot lesion is a situation which has a high mortality and morbidity, threatens the lower extremity and the life. The 50-70% of the non-traumatic amputations are performed on diabetic patients. The amputation risk of lower extremity is 15 times more on the diabetics than the non-diabetics. The aim of this study is to determine the efficacy of three phase bone cintigraphy on reducing the treatment cost, mortality and morbidity, duration of ospital stay, he number of revision, structure necrosis and infection. he evaluation of diabetic foot nfection n presentation according to Wagner lassification showed that 12 patients (40%) were stage 4 nd 16 (60%) were stage 5. nitial amputation level of lower limbs are toe 6 (20 %), digital ray (16,6 %), transmetarsal 1 (3,3%), Lisfranc joint 2 (6,6%), Chopart joint 7 (23,3%), Syme joint 1 (3,3%), below knee 6 (20%), knee disarticulation 1 (3,3%) and above the knee 1 (3,3%). Upper level reamputation was perfomed in 7 limbs. It is difficult to give an amputation decision for both the patient and the surgeon. Inappropriate level selection may cause the patient to have repeated surgical interventions. For this reason preoperative assessment is important. We examined the results of three phase bone scintigraphy before the surgery, and decied the amputation level. We have observed on these patients that the duration of hospital stay became shorter and the medical costs were reduced. Particularly the duration of hospital stay were shorter according to the parallel case series in the literature. Because the reamputation rates differ in the literature, we think that comperative, long term and controlled studies conducting other preoperative diagnostic modalities are needed to show the efficacy of three phase bone scintigraphy on reducing the reamputation rates. Keywords: Diabetic foot, Wagner staging, Amputation, The bone scintigraphy examination with three phases., Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Ortopedi ve Travmatoloji Anabilim Dalı, 2009., Kaynakça var.

Bu çalışmanın amacı yaşlı hasta grubunda femur üst uç kırıklarının parsiyel protezle tedavisi sonrası mortaliteye ve sağ kalıma etki eden risk faktörlerinin geriye dönük olarak taranan hastalarda tespit edilmesidir. Bu çalışmada 2013-2016 yılları arasında kliniğimize femur üst uç kırığı tanısıyla yatırılıp hemiartroplasti uygulanan 60 yaş ve üzeri hastalar hastane bilgi sistemi üzerinden belirlenerek retrospektif olarak tarandı. Sistemde yeterli görüntülemesi olmayanlar ve telefonla ulaşılamayanlar çalışmaya dahil edilmedi. 58 kadın, 36 erkek olmak üzere 94 hasta çalışmaya dahil edildi. Hastaların yaş, cinsiyet, kırık tipi ve tarafı, Garden ve Evans Skorları, Singh İndeksleri, ASA değerleri, ek hastalıkları, düştükten ne zaman sonra ameliyat oldukları, kullanılan stem tipi, anestezi yöntemleri, yatış süreleri, hayatta kalanların Harris kalça skorları, UCLA skorları, Barthel İndeksi, VAS skorları olmak üzere toplam 17 parametre değerlendirildi. Hastaların genel yaş ortalaması 80,5(±6,85); erkek hastaların yaş ortalaması 78,6(±7,51) kadın cinsiyetin yaş ortalaması 81,7 (±6,16) olarak hesaplandı. Olguların kırık tipleri incelendiğinde 58 hastanın (%61) intertrokanterik 36 hastanın (%39) kollum femoris fraktrürü olduğu görüldü. Çalışmamızdaki olguların kırık oluştuğu günden itibaren operasyon gününe kadar geçen süre ortalama 5,61 (±11,00) olarak hesaplandı. Ek hastalıklar açısından incelendiğinde sırasıyla hipertansiyon, diyabet, koroner arter hastalıkları en sık karşılaşılan hastalıklar olmuştur. Toplam 94 hastanın 64 ü vefat etmiştir, 30 hasta ise çalışmamız sırasında halen hayattaydı. Hastalardan 11'inin ilk 1 ayda, 11'inin postoperatif 1-6 ay arasında, 4'ünün 6-12 ay arasında, 15'inin 12-24 ay arasında, 23'ünün de 24-60 ay arasında vefat ettiği görüldü. Halen hayatta olan hastaların %93'ünün (n=28) kırık sonrası ilk 5 günde opere edildiği görüldü. İleri yaş grubunda kalça kırıkları ciddi bir mortalite ve morbidite sebebidir. Hastaların kırık öncesi fiziksel ve mental kapasiteleri postoperatif dönemdeki mortalite ve morbiditenin en önemli öngördürücülerindendir. Ek hastalıklarından dolayı çok fazla sayıda ilaç kullanan ve beklenen yaşam ömrü kısa olan hastaların rehabilitasyon süreçleri diğer hastalara göre daha zorludur. Hastaları mümkün olan en kısa sürede ameliyat edip kısa sürede günlük hayatlarına döndürmek asıl amaçtır. ASA değerleri ve ek hastalıklarının, hastaların postoperatif mortalitesinde önemli olduğu görülmüştür. Anahtar kelimeler: Yaşlılık, komorbidite, kalça kırığı, mortalite, osteoporoz, komplikasyon, prognoz, yaşam kalitesi, risk faktörü, The aim of this study was to retrospectively determine the risk factors affecting mortality and survival after partial prosthesis treatment of proximal femoral fractures in elderly patients. In this study, patients aged 60 years and over who underwent hemiarthroplasty with the diagnosis of proximal fracture of the femur between 2013 and 2016 were evaluated retrospectively. Those who do not have adequate imaging and cannot be reached by telephone were not included in the study. 94 patients (58 females and 36 males) were included in the study. Age, gender, fracture type and side, Garden and Evans Scores, Singh Index, ASA values, additional diseases, when they were operated after falling, stem type used, anesthesia methods, hospitalization periods, survivors Harris hip scores, UCLA scores, Barthel Index and VAS scores a total of 17 parameters were evaluated. The mean age of the patients was 80.5 (± 6.85); The mean age of the male patients was 78.6 (± 7.51) and the mean age of the female sex was 81.7 (± 6.16). When the fracture types of the cases were examined, it was seen that 58 patients (61%) had intertrochanteric and 36 patients (39%) had collum femoris fracture. The mean time from the day of fracture to operation was calculated as 5.61 (± 11.00). Hypertension, diabetes, and coronary artery diseases were the most common diseases. Sixty-four out of 94 patients died, and 30 were still alive during our study. It was seen that 11 of the patients died in the first month, 11 of them died between 1-6 months postoperatively, 4 of them died between 6-12 months, 15 of them died between 12-24 months, 23 of them died between 24-60 months. It was seen that 93% (n = 28) of the patients still alive were operated on in the first 5 days after fracture. Hip fractures are a serious cause of mortality and morbidity in the elderly. Physical and mental capacity of the patients before fracture is one of the most important predictors of postoperative mortality and morbidity. The rehabilitation process of patients who use a large number of drugs due to additional diseases and have a short life expectancy is more difficult than other patients. The main goal is to return patients to their daily lives in the shortest possible time. ASA values and comorbidities were found to be important in postoperative mortality. Keywords: Aged, comorbidity, hip fractures, mortality, osteoporosis, complications, prognosis, quality of life, risk factors, Tez (Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Ortopedi ve Travmatoloji Anabilim Dalı, 2019., Kaynakça var.

Son zamanlara kadar ileri derecede kalça çıkığı olan hastalar cerrahi olarak tedavi edilemez olarak kabul edilirken artık günümüzde gelişen teknolojisine birliktelik göstererek tedavi edilebilmektedir. Bununla birlikte gelişimsel kalça displazili hastalara total kalça protezi uygulamak bilgi, dikkat ve tecrübe gerektiren bir konu olup, en iyi cerrahi teknik imkanla dahi normal bir insanın kalça fonksiyonlarına ulaşılamaya bilinir. Bu tez çalışmamda Süleyman Demirel Üniversitesi Tıp Fakültesi Ortopedi ve Travmatoloji Anabilim Dalı Kliniğimizde Ocak 1999- Kasım 2003 tarihleri arasında total kalça protezi uygulanmış, gelişimsel kalça displazisi zemininde gelişen koksartrozlu Hartofilakidis Tip A, Tip B ve Tip C 'li hastaların değerlendirmesini yapmaya çalıştım. Çalışmamızdaki en önemli ameliyat endikasyonu, kişinin günlük yaşamını bozan ağrı ve fonksiyon kusuru oldu. Bacak kısalığı, topallama şikayetleri ile başvuran hastalara ameliyat endikasyonu koyulmadı. Hastalar subjektif değerlendirme için Vizüel Analog Skalası (VAS) ve fonksiyonel sonuçlar için ise Harris'in Kalça Fonksiyonlarını Değerlendirme Skalasına göre pre ve postoperatif olarak değerlendirildi. Ortalama takip süresi 29 ay olan 34 hastanın ameliyat öncesi Vizüel Analog Skalası (VAS) ortalama 84.7, Harris kalça skorunu 37.2 olup, en son kontrolde Vizüel Analog Skalası ortalaması 36.4, Harris kalça skoru 70.2 olduğu görüldü. Olgularımızın Harris kalça skoruna göre 4'ü mükemmel, 8'sı çok iyi, 16'si iyi ve 6'sı orta olarak değerlendirildi, kötü sonuca rastlanmadı. Hartofilakidis tiplendirilmesine göre daha ağır deformitesi olan hastalarda ağrı yönünden daha az düzelme saptanmıştır. Buna karşın, bu hastalarda fonksiyonel düzelme (Postoperatif Harris skoru) açısından diğer tiplerle kıyaslandığında anlamlı bir fark bulunmadı. Anahtar Sözcükler: Gelişimsel Kalça Displazisi, Koksartroz, Total Kalça Protezi., Until recently, patients with advanced hip luxation were considered incurable surgically but currently they can be treated by the help of developing technology. Beside this, implantation of total hip prosthesis to patients with developmental hip displacement requires knowledge, attention and experience, even with the best surgical technique it may not be possible to achive full hip function In this thesis, I tried to assess patients with Hartofilakidis Tipe A, Tipe B and Tipe C coxarthrosis which developed on the base of developmental hip displacement and total hip prosthesis was implanted at Orthopedics and Traumatology Clinics of Süleyman Demirel University Faculty of Medicine between January 1999-November 2003. Functional disturbance and pain disturbing daily activities constitute the most important surgery indications in the study. The complaint of shortened leg and claudicating were not considered to be operation indication. Patients were evaluated pre and postoperatively for subjective assessment and functional results according to Visual Analog Scale (VAS) and Harris Hip Function Evaluation Scale respectively. Thirty four patients were mean followed up for 29 months. Mean VAS score was 84.7, Harris hip score was 37.2 before the surgery ; at the final check up mean VAS value was 36.4 and Harris hip score was 70.2. According to the Harris hip score, 4 of the cases were evaluated as perfect, 8 were very good, 16 were good and 6 were moderate respectively; any bad results were not encountered. There was less improvement concerning pain among patients having advanced deformity according to Hartofilakidis classification. However, functional improvement according to postoperative Harris Score compared to other types, there wasn't a significant difference. Key Words: Developmental Hip Displasia, Coxarthrosis, Total Hip Arthroplasty., Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Ortopedi ve Travmatoloji Anabilim Dalı, 2004., Kaynakça var.

Medial Gonartrozda Proksimal Fibular Osteotomi ile Subkondral Drilizasyon veya Artroskopik Mikrokırık Kombinasyonunun Orta Dönem Fonksiyonel ve Radyografik Sonuçları Çalışmamızın amacı medial gonartrozu olan hastalara uygulanan proksimal fibular osteotomi (PFO) ile perkütan subkondral drilizasyon veya artroskopik derin mikrokırık tekniklerinin radyografik ve fonksiyonel sonuçlarını araştırmaktır. Süleyman Demirel Üniversite Hastanesi Ortopedi ve Travmatoloji Kliniği'nde 2020-2021 tarihleri arasında prospektif olarak tasarlanan çalışmamıza diz ostaoartriti (OA) tanısı alan 47 (62 diz) hasta dahil edildi. Hastaların demografik verileri, yaş, VKİ, eklem hareket açıklıkları, eklem aralığı oranları ve femorotibial açıları kaydedildi. Hastaların; ağrı durumları VAS ile fonksiyonellikleri WOMAC ve Lysholm Diz Skoru ile, yaşam kaliteleri SF-12 ile, değerlendirildi. PFO ve artroskopik mikrokırık yöntemi ile tedavi olan hastaların %60'ı kadın ve ortalama yaşları 57,489,01 idi. PFO ve subkondral drilizasyon yöntemi ile tedavi olan hastaların ise %46'sı kadın, ortalama yaşları 57,499,35 idi. Hastaların ortalama takip süresi sırasıyla 11,883,55 ve 12,022,71 idi. Her iki cerrahi uygulamada da hastaların preoperatif sürece göre, postoperatif süreçte ağrıları (p0,005). Son olarak her iki cerrahi yöntemin uygulandığı grupta da radyolojik ve klinik olarak olumlu sonuçlar saptadık. Diz protezleri ve YTO gibi seçeneklerden önce, PFO uygulamasının medial gonartrozu olan orta derecede varus deformiteli hastalar için olumlu sonuçları olabileceğini ve rahatlıkla uygulanabileceğini öngörmekteyiz. Anahtar sözcükler: Genu varus, Medial Gonartroz, Mikrokırık, Proksimal Fibular Osteotomi, Subkondral Drilizasyon, Mid-Term Functional and Radiographic Results of Proximal Fibular Osteotomy with Subchondral Drilization or Arthroscopic Microfracture Combination in Medial Gonarthrosis The aim of our study is to investigate the radiographic and functional results of proximal fibular osteotomy (PFO) with subchondral drilization or arthroscopic microfracture techniques in patients with medial gonarthrosis. Forty-eight(62 knees) patients diagnosed with knee osteoarthritis (OA) were included in our prospectively designed study in Süleyman Demirel University Hospital, Orthopedics and Traumatology Clinic between 2019-2020. Patients' demographic characteristics, pain using VAS, functionality using WOMAC and Lysholm Knee Score, quality of life using SF-12, range of motion(flexion and extension), joint space ratios and femorotibial angles were recoded. Sixty percent of patients operated with PFO and arthroscopic microfracture method were female and their average age was 57,489.01. Forty-six percent of patients operated with PFO and subchondral drilization method were female, and their mean age was 57,499.35 years. The mean follow-up period of patients was 11.883.55 and 12.022.71, respectively. In both surgical technique, the postoperative pain (p0.05). We found positive results radiologically and clinically in the group in which both surgical methods were applied. We anticipate that PFO application may have positive results for patients with moderate varus deformity with medial gonarthrosis and can be easily applied before options such as knee prostheses and HTO, Keywords: Genu varus, Knee Osteoarthritis, Microfracture, Proximal Fibular Osteotomy, Subchondral Drilization, Tez (Uzmanlık-PhD) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Ortopedi ve Travmatoloji Anabilim Dalı, 2021., Kaynakça var.

Tanım: Femur başının osteonekrozu (FBON), kemik mimarisinde bozulmaya ve deformiteye neden olması nedeniyle ciddi bir sorundur. Travmaya bağlı nedenlerle vasküler yapılardaki hasarın bir sonucu olarak ortaya çıkabildiği gibi herhangi bir travma olmadan da femur başında osteonekroz gelişebilmektedir. Erken evrelerde deformitenin gelişimi yavaşlatılabilse de patoloji ilerleyicidir. Bu çalışmada vasküler hasarlandırma yöntemiyle ratlarda femur başı osteonekroz modeli oluşturulup kor dekompresyon ve Epidermal Growth Faktörün tedavideki etkinlikleri araştırılmıştır. Materyal ve Metot: Ratların sağ femur başları disseke edildikten sonra servikal periost sıyırıldı. Femur boynuna yerleştirilen sıkı bir ip düğümüyle femur başı osteonekrozu oluşturuldu. Osteonekroz indüksiyonunu takip eden 2. Haftanın sonunda tüm gruplar opere edildi. İkinci haftada hastalıklı kontrol grubunda (Grup I) femur boynundaki düğüm çözüldü. Kor dekompresyon grubunda (Grup II) femur başını perfore etmeyen drilizasyon tedavisi uygulandı. EGF+ Kor dekompresyon grubunda (Grup III) drilizasyona ek olarak intraosseöz EGF enjeksiyonu yapıldı. Sekizinci haftanın sonunda tüm ratlar sakrifiye edildi. Radyolojik, histomorfolojik ve immünhistokimyasal analizler uygulandı. İstatisiksel olarak veriler analiz edildi. Bulgular: Sekizinci haftanın sonunda EGF uygulanan grupta femur başı alanının ve küreselliğinin diğer gruplara göre korunduğu görüldü. EGF grubunda histolojik olarak subkondral mesafenin korunduğu anlaşıldı. EGF grubunda femur başı alanı, çapı, trabekül kalınlığı opere olmayan tarafla karşılaştırıldığında istatistiksel fark görülmedi. İmmünhistokimyasal incelemelerde anti-CD31 boyamaları her 3 grupta da anlamlı farklılık gösterdi. Buna göre kor dekompresyon işlemi EFG ye göre daha az damarlanma artışı sağlamaktadır. Osteopontin seviyeleri II ve III. Grupta I. Gruba göre anlamlı artış gösterdi fakat tedavi grupları arasında istatistiksel fark oluşmadı. Tartışma ve Sonuç: EGF'nin intraosseöz ve perikapsüler uygulanması FBON modelinde trabeküler kemik mimarisini korumuş, osteonekrotik femur başında yeni kemik oluşumu ve mikro damarlanma sağlayarak etki göstermiştir. Bu bulgular, EFG+kor dekompresyon uygulamasının FBON tedavisinde kullanılabileceğini desteklemektedir. Anahtar Kelimeler: Femur başı osteonekrozu; Epidermal Büyüme Faktörü; Kor dekompresyon; Rat modeli; Avasküler nekroz; Osteopontin; CD31, Introduction: Osteonecrosis of the femoral head (ONFH) can lead to loss of femoral head architecture and deformity which cause serious complications. ONFH can develop according to the trauma induced vascular damage or as a result of non- traumatic disorders. In early stages, it is able to slow down the development of deformity, however pathological process is progressive. In this study, the efficiency of the core decompression and Epidermal Growth Factor (EGF) was investigated in the treatment of surgically induced femoral head osteonecrosis in a rat model. Material and Method: Right femoral head of the rats was dissected and cervical periosteum stripping was applied. A ligature was placed tightly around the femoral neck and avascular necrosis was induced. Rats were divided into the following groups; 1) the sham-operated group (the sham group), 2) core decompression group, and 3) core decompression and intraosseous EGF-injected group (the EGF group) (n=10/group). All groups were operated at the end of two weeks following the induction of ONFH. Femoral neck ligatures were removed in all groups. After removing ligatures, core decompression was applied in the second and third group, and EGF was injected intraosseously in the third group. At 8 weeks post-surgery animals were sacrificed and radiologic and histomorphometric assessments were performed. Results: Radiographs obtained at 8 weeks post-surgery showed better preservation of femoral head area and sphericity in EGF group than in the core decompression group. Subchondral thickness was preserved histologically in EGF group. In EGF group, femoral head area, diameter, and trabecular thickness showed no difference significantly when compared to the non-operated side. Immunohistochemical study of anti-CD31 staining showed significant differences in all 3 groups. According to the CD 31 staining, EGF group animals showed higher levels of vascularity in the secondary ossification center of infarcted right femoral heads. Osteopontin levels showed a significant increase in group II and III compared to the sham-operated group. Conclusion: The intraosseous and pericapsular injection of EGF preserved trabecular bone architecture and femoral head deformity by promoting micro vascularity and bone remodeling in an ONFH model that surgically induced in rats. These findings suggest that EFG + core decompression modality could be used to treat ONFH. Keywords: Osteonecrosis of the femoral head; Epidermal Growth Factor; Core Decompression; Rat Model; Avascular necrosis; Osteopontin; CD31, Tez (Doktora) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Ortopedi ve Travmatoloji Anabilim Dalı, 2016., Kaynakça var.

Kalça ve diz protezi ameliyatı yapılan olgularda mortalite ve morbiditeyi etkileyen en önemli ve en yaygın komplikasyonlardan birisi tromboembolizmdir. Bu çalışmada 2004-2005 yılları arasında Süleyman Demirel Üniversitesi Ortopedi Kliniğimizde 132 hastada uygulanan kalça ve diz artroplastilerinin düşük molekül ağırlıklı heparin (dalteparin ve enoxaparin) ve standart heparin ile proftaksi uygulanarak renkli doppler USG ile preop (üç gün içinde) ve postoperatif 12. günde Doppler Ultrason tarama testi ile derin ven trombozu insidansları araştırılmıştır. Çalışmaya alınan 132 hastanın 39 tanesine primer total diz protezi, 28 tanesine primer kalça protezi, 42 tanesine femur trokanter ve boyun kırığı nedeniyle hemiartroplasti, 10 tanesine revizyon diz protezi, 13 tanesine revizyon kalça protezi uygulandı. Hastalarda proftaksi için düşük molekül ağırlıklı heparin (dalteparin ve enoxaparin ) ve standart heparin kullanılmıştır. Tespit edilen DVT olgularının proftaksi gruplarına dağılımı ise; Dalteparin kullanılan 58 hastanın 6'sinda, enoxaparin kullanılan 54 hastanın 7'sinde ve standart heparin kullanılan 20 hastanın 4'ünde DVT tespit edildi. Proftaktik ilaçlar arasında intraoperatif ve postoperatif ve toplam kan kayıpları değerleri karsılaştırıldığında standart heparin grubu hastalarda istatistiksel olarak anlamlı fark bulundu.(p, Thromboembolism is one of the most common complications affecting mortality and morbidity in patients who have undergone hip and knee prosthesis operations. In this study, we have investigated the ultrasonography method preoperatively and 12 days after the operation incidenceof deep vein thrombosis by using colored Doppler in 132 patients who have undergone hip and knee arthroplasty operation and given low molecular weight (Dalteparine and Enoxoparine) andstandartdized heparin prophilaxy treatment in orthopedics department of Suleyman Demirel University School of Medicine. Of 132 patients, primary total knee prosthesis, primary hip prosthesis, hemiarthroplasty for femur trochanter and collum fracture, revisional knee prosthesis and revisional hip prosthesis were applied to 39, 28, 42, 10 and 13 patients, respectively. Low molecular weight (Dalteparine and Enoxoparine) and standart heparin types were used in patients for prophilaxy. DVT was diagnosed 6 of 58 patients, 7 of 54 patients and 4 of 20 patiens who were given Dalteparine, Enoxoparine and standardized heparin, respectively. When intaoperative, post -operative and total blood loss rates compared by means of used prophilactic agents, it has been found a statistically significant difference in standart heparin given group (p < 0,05). Low molecular weight heparin types may be preffered as they have low hemarogic risc rates and ease of use. However, studies regarding non - prophylactic cases in the literature have emphasized the importance of prophylactic agent use. Also, some other mechanical prophilactic factors such asperation time, mobilization of the patients in early post - operational stage, early applied rehabilitaional care and varis socks are very crucial in avoiding from deep vein thrombosis., Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Ortopedi ve Travmatoloji Anabilim Dalı, 2005., Kaynakça var.

Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Ortopedi ve Travmatoloji Anabilim Dalı, 2008., Kaynakça var.

Süleyman Demirel Üniversitesi Ortopedi ve Travmatoloji Kliniği’nde Haziran 2010-Haziran 2016 yılları arasında 33 hastadan 37 kalkaneus kırığına açık redüksiyon internal fiksasyon uygulandı. Çalışmamızdaki hastaların 28’i (%84, 8) erkek, 5’i (%15, 2) kadın idi. Hastaların ortanca yaşı 43 (19-75) olup, takip süreleri ortanca 48 ay (12-72) olarak bulundu. Hastaların travma şekillerine baktığımız zaman, 29 hastada (%88) yüksekten düşme, 3 hastada (%9) araç dışı trafik kazası, 1 hastada (%3) araç içi trafik kazası idi. Yüksekten düşen 29 hastanın 10’u(%34, 4) iş kazasına bağlı gelişmiştir. Hastalarda ek kırık olarak 33 hastadan 8 hastada (%22) vertebra kırığı, 3 hastada (%8) humerus kırığı, 2 hastada (%5) femur şaft kırığı, 1 hastada (%3) tibia şaft kırığı, 2 hastada (%5) fibula distal uç kırığı mevcuttu.Hastalar Sanders sınıflandırma sistemine göre sınıflandırıldı. 37 kalkaneus kırığından 13’ü (%35, 1) Tip2, 19’u (%51, 3) Tip 3, 5’i (%13, 5) Tip4’den oluşmaktadır.37 kalkaneus kırığından 20 hastada (%54, 1) sol taraf, 17 hastada (%45, 9) sağ taraf kırık idi. 37 kalkaneus kırığından 31’ine (%83, 8) plak konuldu.6’sına (%16, 2) Essex Lopresti tarafından modifiye edilmiş olan kapalı redüksiyon perkütan pinleme yapıldı. Hastaların travma ile cerrahi arasında geçen süreleri en kısa 4 ve en uzun 10 gün, ortanca değer 7 gün olarak bulundu.Çalışmaya alınan 37 kalkaneus kırığının radyolojik incelemelerinde, ameliyat öncesi Böhler açısının ortancası 12,1 (-17,2-32,4) iken, cerrahi sonrası ortanca Böhler açısının 23,2 (8, 6-29, 6) olduğu saptandı. Yine hastaların ameliyat öncesi ortanca Gissane açısı 134, 3 (119, 5-141) iken, cerrahi sonrası ortanca Gissane açısı 128, 6 (120, 5-137) olarak ölçüldü. Hastaların sonuçlarının klinik değerlendirilmesi Maryland ve Creıghton Nebraska ayak değerlendirme skorlama sistemine göre yapıldı. Ortanca Maryland ayak değerlendirme skoru 89 (48-100), ortanca Creıghton Nebraska ayak değerlendirme skoru 88 (42-100) olarak bulundu. Maryland ayak değerlendirme skoruna göre, 16 hastada (%43) çok iyi, 17 hastada (%45) iyi, 2 hastada (%6) orta, 2 hastada (%6) kötü sonuç elde edildi. Creıghton Nebraska ayak değerlendirme skoruna göre, 17 hastada (%45) çok iyi, 16 hastada (%43) iyi, 2 hastada (%6) orta, 2 hastada (%6) kötü sonuç elde edildi. Çalışmaya alınan 33 hastanın 2’sinde defekt nedeni ile spongioz allogreft kullanıldı. 33 hastanın 5’inde ayakkabı değişikliği meydana geldi. Sanders sınıflamasına göre 5 hastanın 3’ü Tip4, 1’i Tip3, 1’i Tip2’dir. 3 hasta iş değiştirmek zorunda kaldı. İş değiştiren bu 3 hastanın da kırıkları Sanders sınıflamasına göre Tip4 kırıklardır. Cerrahi sonrası 9 hastada komplikasyon gelişti. 5 hastada yara yeri nekrozu ya da açılması, 1 hastada derin enfeksiyon, 2 hastada subtalar artrit (1 hastada bilateral kalkaneus kırığında subtalar artrit geliştiği için toplam 3 kalkaneus kırığında subtalar artrit), 1 hastada topukta eksoztoz gelişti. Hastalarda en sık karşılaşılan komplikasyon insizyon bölgesinde gözlenen yara nekrozu yada açılması idi. Hastaların cerrahi sonrası desteksiz/tam yük vererek yürümeye başlama süreleri en kısa 9 ve en uzun 20 hafta, ortanca desteksiz/tam yük vermeye başlama süreleri 11 hafta olarak bulundu.Deplase intraartiküler kalkaneus kırıklarında, açık redüksiyon ve internal tespit günümüzde öncelikli tedavi şeklidir. Bu yaklaşımla iyi sonuçlar elde edilmektedir ve tedavinin başarısını engelleyen en önemli etken cerrahi sonrası gelişecek komplikasyonlardır. Bu yüzden cerrahi öncesi ve sonrasında gerekli önlemleri almak gerekmektedir. Anahtar Kelimeler: İntraartiküler kırık, kalkaneus kırığı, açık redüksiyon ve internal tespit, cerrahi, komplikasyon, In Orthopaedics and Traumatology Clinic at Suleyman Demirel University, we offer open reduction internal fixation treatment for 37 calcaneous fractures out of 33 patients between June 2010- 2016. 28 patients (84,8 %) included in our study consist of males, 5 patients (15,2%) consist of females. Mean age was 43 ranging from 19 to 75 and mean follow-up time was 48 months ranging from 12 to 72. Conditions related to traumatic accidents were observed as follows, a fall from a height in 29 patients (88%), non-vehicle traffic accident in 3 patients (9%), vehicle accident in 1 patient (3%). 10 (34,4 %) out of 29 patients who fell from a height was resulted from work accident. As additional fractures 8 (22%) out of 33 patients were diagnosed with vertebrae fractures, 3 (8%) with humerus fractures, 2(5%) with femural shaft, 1 (3%) with tibial shaft fractures, 2(5%) distal fibular fractures. The patients were classified according to Sanders classificiation system. 13 (35,1%)out of 37 calcaneus fractures were classified as Type 2, 19 (51,3%) as Type 3, 5(13,5%) as Type 4. In 20 (54, 1%) out of 37 was left side, in 17 (45,9%) was right side broken. Orthopedic plate was used in 31 patients (83,8%) out of 37 calcaneus fractures. 6 (16, 2%) was treated with closed reduction percutaneous pinning modified by Essex-Lopresti. Time period for the patients in trauma and surgery took 4 days at least and maximal were 10 as well as mean time was detected as 7 days. In radiologic examinations of 37 calcaneus fractures, preoperative Bohler angles were defined as 12,1 (-17, 2-32,4), postoperative Bohler angle was 23,2 (8,6-29,6). Preoperative Gissane angles were defined as 134,3 (119,5-141) and postoperative Gissane angles 128, 6 (120,5-137). The results of the patients in clinical evaluation were obtained in accordance with Maryland and Creıghton Nebraska foot assessment score system. Mean Maryland foot assessment score was 89( 48-100), Creıghton Nebraska foot score system 88 (42-100) respectively. According to Maryland foot score system, the results were obtained in 16 patients (43%) as very well, 17 (45%) patients as good, 2 patients (6%) as medium, 2 patients (6%) bad. According to Creıghton Nebraska foot score system the results were obtained in 17 patients (45%) as very well, 16 (43%) patients as good, 2 patients (6%) as medium, 2 patients (6%) bad. Out of 33 patients included in the study, due to defect 2 of them were applied spongioz allogreft. 5 out of 33 patients were treated with change of shoes. In accordance with Sanders classificiation system, 3 out of 5 patients were classified as type4, 1 patient as type3, 1 patient as type 2. 3 patients had to change their work. The fractures of those 3 can be classified as Type 4 according to Sanders classificiation system. After surgery, 9 patients had complications. Besides, 5 patients developed necrosis of incision, 1 patient developed deep infection, 2 patients developed subtalar arthritis (subtalar arthritis in total 3 calcaneus fractures as 1 patient diagnosed with subtalar arthritis in bilateral calcaneus fracture), 1 patient developed ekzositoz on ankle. The most common complications on patients were ankle necrosis in incision area. After surgery treatment, the period for normal walking session is as follows. It was observed that walking without an aid takes at least 9 weeks and maximal 20 weeks, and mean aid referring to walking much swing to the arm takes 11 months. Open reduction and internal fixation of deplase intra articular calcaneus fractures are currently essential treatment techniques. Through this approach, positive results can be obtained. The primary factor that hinder the success of operation stands as complications after surgery. For this reason, the required precautions should be taken before and after surgery operation. Keywords: İntra articular fracture, calcaneus fracture, open reduction and internal fixation, surgery, complication, Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Ortopedi ve Travmatoloji Anabilim Dalı, 2016., Kaynakça var.

Tez (Uzmanlık)- Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Ortopedi ve Travmatoloji Anabilim Dalı, 2011., Kaynakça var.

Cep telefonlarının kullanımının yaygınlaşması uzun yıllardan beri süre gelen insan vücudunu ve dokularını manyetik alanların nasıl etkilediği tartışmasında ayrı bir sayfa açmıştır ve bu sayfaya hızla gerek olumlu gerek olumsuz yönde birçok kanı ve sonuç yazılmıştır. İşte bizde tam bu noktada tartışmaların odak noktasından uzakta kalmış olan kıkırdak dokusunun cep telefonlarının yaydığı manyetik alan etkisinde nasıl etkilendiğini inceledik. 33 adet Winstar Albino türü erkek sıçanın sağ diz lateral femoral kondiline 2x2 mm'lik tam kat kıkırdak defekti oluşturuldu ve subkondral kemik kazınarak abrazyon tedavisi uygulandı. Üç gruba ayrılan sıçanlardan 1. grup kontrol grubu herhangi bir EMA etkisinde bırakılmadı. 2. grup 900 mHz 3. grup ise 1800 mHz EMA etkisi altında 12 hafta boyunca günde 30 dakika haftada 6 gün bırakıldı. Çalışmanın sonunda sıçanlar telef edildi ve defekt bölgesinin iyileşme durumu modifiye Wakitani skorlama sistemine göre değerlendirildi. Sonuçlara göre 2. grubun (900 mHz) skorları istatistiksel olarak kontrol grubundan daha yüksek idi. Grup 1 ve 3, grup 2 ve 3 arasında istatistiksel olarak herhangi bir fark saptanmadı. Ancak 3. grubun (1800) değerleri kontrol grubundan iyi durumda idi. Literatürde de yoğun bir şekilde rastlanacağı gibi EMA uygulamalarının kıkırdak iyileşmesi üzerine olumlu etkilerinden bahsedilmektedir. Ancak bu tip etkilerin daha çok düşük frekanslarda ortaya çıktığından bahsedilir. Ancak bizim çalışmamızda yüksek frekanslarda da bu etkiyi gözlemledik ve sonuç olarak cep telefonlarının yaydığı manyetik alanın kıkırdak doku iyileşmesine zararı olmadığını söyleyebiliriz., There has been a conclusion about how magnetic fields affect human body and its tissues for a long time. After the increase in usage of cellular phones a new page was opened about cellular phone's magnetic field and a lot of bad or good results and hypothesis were writen on this page. Now we decided to find out the affect of MF on cartilage tissue which is far away from the disscussion topics of cellular phone effects. We made a full thickness chondral defect on the lateral femoral articular surface to 33 Winstar Albino rats. Rats are divided into three groups, group 1 control, group 2 900 mHz EMF applied, group 3 1800 mHz applied group. EMF were applied to group 2 and 3, 30 minutes a day and 5 days a week for 12 week. Rats were sacrified and the defected knees were evalueted histologicaly with modified Wakitani scoring system. The findings we have got in this study are; the scores of group 1 were significantly better than group 2. When we compaired group 1 with 2 and group 2 with 3, we found any significant differences. But the scores of group 3 were better than group 1. In conclusion, the effect of the EMF waves that is spread out by the cellular phones on neuroendocrine system may be originated from thermal and stress processes. However, physiological and morphological advanced studies has to be done about this subject. When we check researches about EMF and chondral tissue, low frequency EMF affect chondral tissue healing in a good way. But in this study we evaluate high frequency EMF affect on chondral tissue. So we can say that EMF released from cellular phones induced chondral defect healing., Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Ortopedi ve Travmatoloji Anabilim Dalı, 2008., Kaynakça var.

Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Ortopedi ve Travmatoloji Anabilim Dalı, 2006., Kaynakça var.

Bu prospektif, randomize çalışmada ayak bileği Grade III lateral bağ yaralanmalarında semi-rijid sentetik alçılarla yapılan fonksiyonel immobilizasyonla rijid sentetik alçılarla yapılan rijid immobilizasyon sonuçları karşılaştırıldı. İmmobilizasyon süresi her iki grupta 3 haftaydı. Ligament yaralanmasının derecesi klinik kriterlere göre değerlendirildi. Çalışmaya 49 hasta katıldı. 3 hafta sonunda ayak bileği stabilitesi sağlamada her iki metod eşit olarak etkili bulundu. Fonksiyonel ve rijid immobilizasyon gruplarının her ikisinde de alçılı tedavi sonrası kas atrofisi gelişti, ancak gruplar arasında kas atrofisi gelişimi açısından fark bulunmadı. Fonksiyonel immobilizasyon uygulanan grupta ayak bileği hareketleri daha iyi idi. Fonksiyonel immobilizasyon grubunda hasta memnuniyeti daha fazlaydı. Tüm bu bulgular göz önüne alındığında, fonksiyonel immobilizasyon ayak bileği akut Grade III lateral ligament yaralanmalarının başlangıç tedavisi için iyi bir tedavi seçeneğidir., In this prospective, randomized study the results of functional immobilization which was made by semi-rigid synthetic cast materials and rigid immobilization which was made by rigid synthetic cast materials were compared in acute Grade III lateral ligament injuries of the ankle. Degree of ligament injury was assesed by clinical criteria. Duration of immobilization was 3 weeks for both groups. Forty-nine patients completed study. Both of methods were found to be equally effective in providing stable ankle at the end of 3 week. Muscle atrophy was developed in both of groups but no difference was found between them. Functional immobilization group had better ankle range of motion. Patient satisfaction was higher in the functional immobilization group. All this properties of functional immobilization are thought, the patients who aren't thought surgical treatment functional immobilization is a good method for the initial short term treatment of acute Grade III lateral ligament injuries of the ankle., Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Ortopedi ve Travmatoloji Anabilim Dalı, 2001., Kaynakça var.

Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Ortopedi ve Travmatoloji Anabilim Dalı, 2005., Kaynakçya var.

Tez (Uzmanlık)- Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Ortopedi ve Travmatoloji Anabilim Dalı, 2012., Kaynakça var.

Süleyman Demirel Üniversitesi Hastanesi 0rtopedi ve Travmatoloji Kliniğinde, Ocak 2012 - Eylül 2014 tarihleri arasında ön çapraz bağ lezyonu tanısı konulan 20 hasta çalışmaya dahil edildi. Hastaların tümü (% 100) erkekti. Yaş ortalaması 20 ile 47 arasında olmak üzere ortalama yaş 29, 55 idi.Hastaların tümüne otojen çift katlı hamstring tendon grefti kullanılarak, tek insizyonlu Aperfix tekniği ile artroskopik rekonsrüksiyon uygulandı. Hastaların ortalama takip süresi 18, 75 ay (6 - 35) olarak bulundu.Hastalara ameliyat sonrası 6 ay süre ile rehabilitasyon programı uygulandı. Hastaların Lysholm skoru ortalama 91, 2 ± 9, 2 olarak saptanırken; Cincinatti skoru ise ortalama 90, 3 ± 10, 5 olarak saptandı. Ameliyatın ardından en az 6 aylık iyileşme süreci sonrasında, sağlam ve opere bacak karşılaştırmalı kaydedilen eklem hareket açıklığı, tek bacak sıçrama testi, flamingo denge testi, izokinetik kas gücü ölçümü ve propriosepsiyon ölçümü sonuçları değerlendirilmiştir. İstatistiksel olarak anlamlı farklar saptanmasına rağmen bu durum hastaların takip süresinin kısalığına bağlanmıştır.Çalışmamız sonucunda otolog çift katlı hamstring tendon kullanılarak yapılan tek insizyonlu Aperfix tekniği ile ön çapraz bağ lezyonlarının artroskopik rekonsrüksiyonunun etkili ve güvenilir bir yöntem olduğu ve düşük komplikasyon oranları ve başarılı fonksiyonel sonuçları açısından tercih edilebilir bir teknik olduğukanaatine varılmıştır. Anahtar kelimeler: Aperfix, Ön çapraz bağ, Twenty patiens were included in the study with the diagnosis of anterior cruciate ligament ruture between january 2012 – september 2011 in the deparment of Ortopaedics and Traumatology in Suleyman Demirel University Hospital.Arthroscopic reconstruction were applied all of the patients by single incision Aperfix technique with using autogenetic double storey hamstring tendon graft. All of the patients (% 100) were male. Age of patients was ranging between 20 and 47 with a mean age of 29, 55. Patients mean follow up time was 18, 75 months (6 - 35).A Rehabilitation programme was performed to the patients for a period of 6 months after surgery. Patients average Lysholm score was 91, 2 ± 9, 2 and average Cincinnati score was 90, 3 ± 10, 5. With minimum 6 recovery moths after the operation; we found statistically significant values according to comparatively measurement of the operated and intact knee range of motion, one leg hop test, flamingo balance test, isokinetic muscle test and proprioception test. But we thougt that this significance is normal because of short following term.As a conclusion of this study; arthroscopic reconstruction of anterior cruciate ligament lesions with single incision Aperfix technique using autologous double storey hamstring tendon graft is effective and reliable method. We believe that it can be a preferred technique because of the lower complication rates and excellent functional results. Keyword: Aperfix, Anterior Cruciate Ligament, Tez (Doktora) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Ortopedi ve Travmatoloji Anabilim Dalı, 2015., Kaynakça var.

Son yıllarda cep telefonu kullanımları ve baz istasyonları sayısında dramatik bir artış olmuştur. Bu artış beraberinde elektromanyetik kirliliği ve bu kirliliğin insan sağlığı üzerine etkilerini gündeme getirmiştir. EMA etkileri konusunda uzun yıllardır birçok deneysel çalışma yapılmaktadır. Özellikle çok düşük frekanslı pulse elektromanyetik dalgalarının doku iyileşmesindeki tedavi edici etkileri çalışmalar ile desteklenmiş ve klinik kullanıma girmiş iken; devamlı (continuous) ve ultra yüksek frekanslara sahip cep telefonu frekans aralıklarının (900-1800 MHz) dokular üzerine etkileri dikkatleri üzerine çekmiştir. Çalışmamızda, her bir grupta 10 (n=10) rat olacak şekilde toplam 30 (n=30) rat kullanılmış ve üç grup oluşturulmuştur. Tüm ratların tendo calcaneus communis'lerinde deneysel hasarlanma yaratıldıktan sonra; 1. grup 900 MHz EMA'ya 2. grup 1800 MHz EMA'ya maruz bırakılmıştır. 3. grup kontrol grubu olarak EMA'ya maruz bırakılmamıştır.3 haftalık maruziyet sonrası tendon iyileşme süreci histopatolojik olarak incelenmiştir. Bu bulgular doğrultusunda 900 MHz ve 1800 MHz grupları ile kontrol grubunun ikili ve üçlü istatiksel değerlendirilmesi yapılmıştır. 900 MHz ve 1800 MHz EMA'ya maruz kalan gruplar ile kontrol grupları arasında dev hücre infiltrasyonu, iltihabi hücre infiltrasyonu, tendon vaskuler proliferasyon, paratenon vaskuler proliferasyon ve bağ dokusu artışı açısından anlamlı istatistiksel bir fark bulunamamıştır (p>0,05). Sadece 900 MHz ve 1800 MHz EMA'ya maruz kalan gruplar ile kontrol grupları arasında hemosiderin artışı açısından istatistiksel anlamlı bir fark bulunmuştur (p, A dramatical increase has occurred in mobile phone usage and the number of base stations in recent years. This increase has brought up electromagnetic pollution and effects of this pollution on human health with itself. Many experimental studies have been held on EMA effects for long years. Particularly therapatic effects of pulse electromagnetic waves with very small frequency on tissue healing have been supported with some studies and included in clinic use; so effects of mobile phone frequency range (900-1800 MHz) having continous and ultra high frequencies on tissues have drawn a great attention. In our study, total 30 (n=30) rats including 10 (n=10) rats in each group were used and three groups were created. After creating experimental damage on tendo calcaneus communises of all rats; 1st group was exposed to 900 MHz EMA and 2nd group was exposed to 1800 MHz EMA. 3rd group was not exposed to EMA as the control group. As a result of three weeks of exposure, tendon healing process was analyzed histopathologically. In direction of these evidences, double and triple statistical evaluations were held on the 900 MHz and 1800 MHz groups and the control group. Any significant statistical difference was not found between the groups exposed to 900 MHz and 1800 MHz EMA and the ctonrol groups in terms of giant cell infiltration, tendon vascular proliferation, paratenon vascular proliferation and connective tissue increase (p>0,05). A significant statistical difference was found between the groups exposed to 900 MHz and 1800 MHz EMA and the ctonrol groups only in terms of hemosiderin increase (p, Tez (Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Ortopedi ve Travmatoloji Anabilim Dalı, 2008., Kaynakça var.

Tibial Defektlerde İlizarov Eksternal Fiksatörü ile Kemik Transportu Sonuçlarımız Yüksek enerjili travmalarla oluşan tibial defektlerde İlizarov eksternal fiksatörle tedavinin sonuçlarını ve konsolidasyonun erken döneminde tespit yapılan hastaların sonuçlarını değerlendirmeyi planladık. Süleyman Demirel Üniversite Hastanesi Ortopedi ve Travmatoloji Kliniğinde 2013-2020 tarihleri arasında farklı etyolojik nedenlere bağlı oluşmuş tibia segment kaybı olan ve tedavisinde İlizarov eksternal fiksatör ile kemik transportu yapılmış 30 hastadan yeterli tetkik ve takipleri olan 25 hasta retrospektif olarak değerlendirildi. Hastalar kemik kaybı etyolojisi, demografik özellikler, Paley psödoartroz sınıflaması ve Solomin'in uzun kemik defekt sınıflamasına göre gruplandırıldı. Sonuçların değerlendirilmesi ASAMI sonuç kriterlerine göre yapıldı. Çalışmadaki 25 hastanın 20'si erkek, 5'i kadındı. Ortalama yaşları 44,80±18,51'di. Paley psödoartroz sınıflamasına göre hastaların 16'sı (%64) Tip B1, 5'i (%20) Tip B2, 4'ü (%16) Tip B3 olarak saptandı. Solomin'in uzun kemik defekt sınıflamasına göre hastaların 4'ü (%16) Tip B2, 14'ü (%56) Tip C1, 7'si (%28) Tip C2 idi. 25 hastanın 16'sında konsolidasyon tamamlanmadan erken tespit sağlandı. Ek tespit yapılmayan grupta fiksatör süresi 360±130,77 gün, EFI 61,63±29,81 gün/cm iken erken tespit yapılan grupta fiksatör süresi 273,33±116,82 gün, EFI 57,22±29,05 gün/cm bulundu. Komplikasyonlar Paley'in kriterlerine göre değerlendirildi. Toplam komplikasyon sayımız 39 olup en sık pin dibi enfeksiyonu görüldü. Kemik sonuçlarımız hastaların 7'sinde mükemmel, 9'unda iyi, 4'ünde orta, 5'inde kötü olarak tespit edildi. Fonksiyonel sonuçlar hastaların 5'inde mükemmel, 11'inde iyi, 4'ünde orta ve 5'inde kötü olarak tespit edildi. Yüksek enerjili travmalar sonucu oluşan tibia segment kayıplı açık kırıkların tedavisinde İlizarov yöntemi oldukça güvenli ve başarılı bir seçenektir. Anahtar kelimeler: İlizarov, Kemik transportu, Konsolidasyon, Paley, Tibial defekt, Results of Bone Transport with Ilizarov External Fixator in Tibial Defects We planned to evaluate the results of treatment with Ilizarov external fixator in tibial defects caused by high-energy traumas and the results of patients detected in the early period of consolidation. Twenty-five patients who had tibial segment loss due to different etiological reasons and who had bone transplantation with Ilizarov external fixator between 2013-2020 in Suleyman Demirel University Hospital Orthopedics and Traumatology Clinic and who had adequate examinations and follow-ups were evaluated retrospectively.The patients were grouped according to bone loss etiology, demographic characteristics, Paley's pseudoarthrosis classification and Solomin's long bone defect classification. Evaluation of the results was made according to ASAMI result criteria. Of the 25 patients in the study, 20 were men and 5 were women. Their average age was 44.80±18.51. According to the Paley's pseudoarthrosis classification, 16 (64%) of the patients were Type B1, 5 (20%) of the patients were Type B2, and 4 (16%) of the patients were Type B3. According to Solomin's long bone defect classification, 4 (16%) of the patients were Type B2, 14 (56%) of the patients were Type C1, 7 (28%) of the patients were Type C2. Early detection was achieved in 16 of 25 patients before consolidation was completed. Fixator duration was 360 ± 130.77 days in the group without additional fixation, EFI was 61.63 ± 29.81 days/cm, while the fixator duration was 273.33 ± 116.82 days in the early detection group, EFI was 57.22 ± 29.05 day/cm. Complications were evaluated according to Paley's criteria. Our total number of complications was 39, and the most common infection was pin bottom infection. Our bone results were found to be excellent in 7 of the patients, good in 9 of the patients, moderate in 4 of the patients and poor in 5 of the patients. Functional results were excellent in 5 of the patients, good in 11 of the patients, moderate in 4 of the patients and poor in 5 of the patients. Ilizarov method is a very safe and successful option in the treatment of open fractures with tibial segment loss caused by high-energy traumas. Keywords: Ilizarov, Bone transport, Consolidation, Paley, Tibial defect, Tez (Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Ortopedi ve Travmatoloji Anabilim Dalı, 2020., Kaynakça var.

Total diz artroplastisi ameliyatı günümüzde en sık yapılan artroplasti ameliyatıdır. Primer artroplasti insidansı arttıkça beraberinde revizyon sayıları da artmaktadır. Diz artroplastisi revizyonu kliniğimizde oldukça sık uygulanan bir cerrahidir. Bu çalışma ile kliniğimizde yapılan revizyon cerrahilerin farklı hasta gruplarına, farklı protez tiplerine, revizyon etyolojisine göre klinik ve fonksiyonel sonuçlarının değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Mevcut çalışma dahilinde 22 erkek 69 kadın olmak üzere 91 hasta retrospektif olarak hastane kayıtları ve röntgenler üzerinden değerlendirilmiştir. Çalışma grubumuzda ortalama yaş 68.7 idi. Revizyon etyolojisi incelendiği zaman 26 enfeksiyon, 20 aseptik gevşeme, 13 instabilite ve 10 implant yetmezliği en sık sebeplerdi. Artroplasti seçeneği olarak 49 menteşeli, 18 revizyon, 10 primer, 5 total kondiler protez uygulandı. Sonuçların değerlendirilmesinde Amerikan Diz Cemiyeti diz skoru ve fonksiyonel skoru kullanılmıştır. Postoperatif dönemde tüm grupta ortalama ROM 103º, diz skoru 68,9 ve fonksiyonel sonuç 70,02 olarak bulunmuştur. Diz skoru total kondiler protez yapılan hastalarda ortalama 57, menteşeli protez yapılan grupta ortalama 68,1, revizyon protezi yapılan grupta ortalama 68,2 ve primer protez yapılan grupta ortalama 79,6 idi. Sonuçta Revizyon ve primer artroplasti ile revizyon yapılan hastaların sonuçları menteşeli protez ile revizyon yapılan hastalara göre daha başarılı bulunmuştur. Çalışma sonucunda revizon cerrahisinde mümkün olan en az kısıtlayıcı protezin kullanılması gerektiği, preopertaif diz ROM aralığının postoperatif ROM'u belirleyen en önemli etken olduğu çıkarımlarında bulunulmuştur. Anahtar kelimeler: diz protezi; artroplasti, diz replasmanı; protez kaynaklı enfeksiyonlar; protez yetmezliği, Total knee arthroplasty surgery is the most common arthroplasty operation today. As the incidence of primary arthroplasty increases, the number of revision increases. Knee arthroplasty revision is a very common surgical procedure in our clinic. The aim of this study is to evaluate the clinical and functional results of revision surgeries performed in our clinic according to different patient groups, different types of prosthesis and etiology of revision. In the present study, 91 patients (22 male and 69 female) were evaluated retrospectively on hospital records and x-rays. The mean age of our study group was 68.7. When revision etiology was investigated, 26 infections, 20 aseptic loosening, 13 instability and 10 implant failure were the most common causes. A total of 49 hinges, 18 revisions, 10 primary and 5 total condylar prostheses were applied as arthroplasty. American Knee Society knee score and functional score were used to evaluate the results. In the postoperative period, the mean ROM was 103º, knee score was 68.9 and functional result was 70.02. The mean score of the knee score was 57 in the patients with total condylar prosthesis, 68.1 in the hinged prosthesis group, 68.2 in the revision prosthesis group and 79.6 in the primary prosthesis group. As a result, the results of revision and primary arthroplasty revision were more successful than the revised patients with hinged prosthesis. As a result of the study, it was concluded that the least possible restrictive prosthesis should be used in revision surgery, and the preoperative knee ROM interval was the most important factor determining postoperative ROM. Keywords: knee prosthesis; arthroplasty, knee replacement; prosthesis related infectıons; prosthesis failure, Tez (Uzmanlık Tezi) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Ortopedi ve Travmataoloji Anabilim Dalı, 2019., Kaynakça var.

Yaşlanan toplum ve osteoartrit insidansındaki artış beraberinde primer artroplasti insidansındaki artışı da getirmektedir. Gerek cerrahi teknik gerekse implant dizaynlarındaki gelişmelere rağmen primer cerrahi ile beraber kalça artroplastisinde revizyon oranları da artmaktadır. Total kalça artroplastisi (TKA) sonrası revizyon nedenleri en sık aseptik gevşeme, çıkık ve instabilite dahil olmak üzere mekanik komplikasyonlar olduğu görülmektedir. Bu bilgilerin ışığında mevcut çalışma ile kliniğimizde revizyon kalça artroplastisi (rTKA) yapılan hastaları nedenleri ve sonuçları ile değerlendirmeyi ve güncel literatür eşliğinde tartışmayı amaçladık. Çalışma amacı ile Ocak 2014-Haziran 2017 arasında Süleyman Demirel Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi Ortopedi ve Travmatoloji Anabilim Dalı'nda TKA sonrası rTKA yapılmış olan 40 hastan geriye dönük değerlendirildi. Hastaların 14'ü erkek, 26'sı kadın ve yaş ortalaması 63,6 idi. Ortalama yatış süresi 7,97 gün idi. rTKA nedenleri; 19 hastada implant yetmezliği, 17 hastada aseptik gevşeme, 3 hastada periprostetik enfeksiyon (PPE) ve 1 hastada periprostetik kırık idi. Aseptik gevşeme tanısı konulan hastalarda osteoliz femoral komponentte Gruen zonlarına göre; 5 hastada tüm zonlarda, 1 hastada zon 1, 2 hastada zon 3 ve 6, 1 hastada zon 3 ve 7, 1 hastada zon 1- 2-3-5-7'de olmak üzere 10 hastada femoral gevşeme saptandı. Asetabular komponentte gevşeme DeLee-Charnley zonlarına göre değerlendirildi ve Zon-I 12 hasta, Zon-II 8 hasta, Zon-III 2 hastada saptandı. PPE tanısı ve tedavisi için ''Proceedings of the International Consensus Meeting on Periprosthetic Joint Infection'' kriterleri referans alındı ve PPE tanısı ile 3 hastaya rTKA uygulandı. Kemik defektleri AAOS ve Paprosky sınıflamasına göre değerlendirildi. Femurda 6 hastada, asetabulumda 11 hasta defekt saptandı. Periprostetik kırıkların sınıflama ve tedavisi Vancouver sınıflama ve tedavi algoritmasına göre yapıldı ve 1 hasta Tip B2 olarak değerlendirildi. rTKA yapılan 40 hastanın grafileri incelendiğinde 36 çimentosuz TKA, 4 çimentolu TKA idi. Femoral komponent değişimi yapılan 27 hastanın 6'sında çimentolu, 21'inde çimentosuz revizyon femoral komponent kullanıldı. Malpozisyon en sık revizyon nedeniydi. Malpozisyonun sonuçlarından birisinin aseptik gevşeme olması TKA'dan revizyona gidişte cerrahlara sorumluluk yüklemektedir. Artroplasti ile ilglieneceklerin tecrübe sahibi kliniklerde, kurslarla tecrübelerini arttırmaları gerektiğini düşünmekteyiz. Ameliyat içinde de yardımcı teknolojilerden (C-kollu skopi vb.) yararlanma da komplikasyon oranlarını azaltacaktır. Ayrıca yapılan insizyonların yeterli ekspojur sağlaması, mini insizyonla konulan implantların pozisyonlamasını riski atmaktansa çok da büyük olmamak şartıyla yeterli ekspojur sağlanmalıdır. Çalışmamızdan çıkarttığımız bir diğer sonuç da; literatür ile beraber değerlendirildiğinde revizyona erken gidişte malpozisyonun çok önemli etkisi vardır fakat biz de 5 yıldan sonraki revizyona gidişte aseptik gevşemenin en sık sebep olduğunu düşünüyoruz., The increase in the incidence of aging society and osteoarthritis also leads to an increase in the incidence of primary arthroplasty. Despite the improvements in both surgical technique and implant design, revision rates of hip arthroplasty increase with primary surgery. Revision causes after total hip arthroplasty (THA) are the most common mechanical complications including aseptic loosening, dislocation and instability. In the light of this information, we aimed to evaluate the patients who underwent revision hip arthroplasty (rTHA) in our clinic with the current study and discuss the causes and results and discuss the current literatüre. Between January 2014 and June 2017, 40 patients who underwent rTHA at the Department of Orthopedics and Traumatology of Süleyman Demirel University Medical Faculty Hospital were evaluated retrospectively. 14 of the patients were male and 26 were female and the mean age was 63.6. The mean hospitalization period was 7.97 days. rTKA causes; 19 patients had implant failure, 17 patients had aseptic loosening, 3 patients had periprosthetic infection (PPE) and 1 patient had periprosthetic fracture. In patients with aseptic loosening of osteolysis femoral component according to Gruen zones were; femoral loosening was observed in 5 patients in all zones, 1 patient in zone 1, 2 patients in zone 3 and zone 6, 1 patient in zone 3 and zone 7, 1 patient in zone 1-2-3-5-7 and total of the loosening were 10 patients. Loosening of the acetabular component was evaluated according to the DeLee- Charnley zones and Zon-I was detected in 12 patients, zone-II was in 8 patients and zone-III was in 2 patients. For the diagnosis and treatment of PPE, ''The Criteria of Proceedings of the International Consensus Meeting on Periprosthetic Joint Infection'' were taken as reference and rTHA was applied to 3 patients. Bone defects were evaluated according to AAOS and Paprosky classification. 8 patients had defects in the acetabulum and 6 patients in the femur. The classification and treatment of periprosthetic fractures were done according to the Vancouver classification and treatment algorithm and 1 patient was evaluated as Type B2. When the radiographs of 40 patients who underwent rTHA were examined; 36 were cementless THA and 4 were cemented THA. Femoral component replacement was performed in 6 of the 27 patients cemented, the other 21 patients were performed cementless femoral component. Malposition was the most common cause of revision. Aseptic loosening of one of the results of malposition imposes responsibility on surgeons during the revision from THA to revision. We think that those who are interested in arthroplasty should increase their experience with courses in the clinics that have experience. Utilization of auxiliary technologies (C-arm scopy, etc.) within the surgery will reduce the complication rates. In addition, adequate exposure of the incisions should be ensured, adequate exposures should be provided, but not too large, rather than risking the positioning of implants placed with a mini incision. Another result of our study is; when the results are evaluated together with the literature, malposition has a very important effect on the early stages of revision, but we think that aseptic loosening is the most common cause of revision after 5 years., Tez (Uzmanlık Tezi) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Ortopedi ve Travmataoloji Anabilim Dalı, 2018., Kaynakça var.

Diz eklem yüzeylerini bozan primer ve sekonder osteoartrit, romatoid artrit gibi patolojilerde, uygulanan konsevatif ve cerrahi tedaviler sonucunda semptomların arttığı hastalarda, ağrısız, hareketli ve stabil bir eklem sağlamak için etkin tedavi diz protezidir. Son 30 yıldır protez tasarımlarında ve cerrahi tekniklerde kaydedilen gelişmelerle diz artroplastisinde başarılı sonuçlar elde edilmiştir ve bu gelişmeler neticesinde farklı protez tasarımlan ortaya çıkmıştır. Hareketli ve sabit insertli diz protezlerinin her iki tipiyle de başarılı klinik sonuçlar elde edilebilmektedir. Bununla birlikte hareketli insertler, sabit polietilen İnsertli protezlerin bir kısmında uzun dönemde karşılaşılabilen aşınma, osteolizis ve komponent gevşemesi sorunları azaltmak üzere tasarlanmıştır. Biz yaptığımız çalışmada diz protezi uyguladığımız hastalarda sabit ve hareketli polietilen insertleri olan diz protezlerinin erken dönem klinik ve radyolojik sonuçlarını değerlendirdik. Çalışmamızda 53 hasta 54 diz değerlendirildi. 34 olguda hareketli insertli, 20 olguda sabit insertli diz protezi kullandık. Kullandığımız cerrahi teknikler her iki grupta da temel olarak aynıydı. Hastalarımızın preoperatif ve erken postoperatif değerlendirmelerini Diz Cemiyeti diz ve fonksiyon skorlama sistemlerini kullanarak yaptık. Sonuç olarak her iki diz protezinin erken dönem klinik sonuçlan arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark olmasa da hareketli insertli diz protezlerinin klinik sonuçlarının daha iyi olduğu kanısına ulaştık., Knee prosthesis is an effective treatment method to obtain a painless, mobile and stable joint in some diseases such as secondary osteoarthritis, romatoid arthritis which degenerate the knee joint surfaces and in case of increased symptoms after conservative or surgical treatments. In last 30 years, successful outcomes have been established in knee artroplasthy in parallel to the improvements seen in prosthesis design and surgical technique areas and various prosthesis designs have been developed as a result of this improvement. There are successful clinical outcomes in both knee prosthesis types with mobile and fixed bearing. Beside this, prosthesis with mobile insert has been designed and developed to overcome some problems such as abrasion, osteolysis and componential loosening which can be seen in some fixed polyethylene inserted prosthesis. In this study, we evaluated the short - term clinical and radiologic outcomes of fixed and mobile polyethylene bearing prosthesis in patients who have undergone knee prosthesis surgery. A total of 53 patients and 54 knee joints have been evaluated. We used knee prosthesis with mobile bearing in 34 cases and with fixed bearing in 20 cases. We used the same surgical method in both groups. We evaluated the patients before and after the surgery by using the Knee Society knee and function scoring systems. As a result, there was no statistically significant difference between the two groups, however, we concluded that clinical outcomes were better in mobile bearing knee prosthesis group., Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Ortopedi ve Travmatoloji Anabilim Dalı, 2004., Kaynakça var.

Mobil telefon kullanımı getirdiği büyük avantajlar nedeni ile günümüzde dünya üzerinde hızla yayılmaktadır. Ancak mobil telefonların haberleşmek için kullandıkları yüksek radyo frekans dalgaları yapılan çalışmalarda gösterilmiştir ki insan sağlığı açısından olumsuz etkileri de beraberinde getirmiştir. Bu çalışmadaki amaç 900-1800 MHz radio frekans dalgalarının insan iskelet sisteminde kemik mineral yoğunluğu üzerine olan etkilerini araştırmaktır. Çalışma grubu olarak mobil telefonlarını sağ veya sol iliak kanat bölgesine uyan lokalizasyonda taşıyan 40 gönüllü katılımcı ve kontrol grubu olarak mobil telefon taşımayan 19 gönüllü katılımcı seçilmiştir. Çalışma grubu ve kontrol grubu da aynı yaş grubundan seçilmiştir. Çalışma grubunda aynı kişide mobil telefon taşınan ve taşınmayan taraf iliak kanat kemik mineral yoğunlukları DEXA yöntemi kullanılarak ölçülmüştür. Elde edilen veriler bilgisayar ortamında SPSS 11.0 istatistik programı kullanılarak karşılaştırılmıştır. Sonuç olarak çalışma grubunda mobil telefon taşınan taraf iliak kanat kemik mineral yoğunluğu taşınmayan tarafa göre istatistiksel olarak anlamlı biçimde düşük çıkmıştır (p0.05). Bulunan sonuçlara göre yüksek radio frekans dalgaları kemik mineral yoğunluğu üzerine olumsuz etki yapmaktadır., Cellular phone usage gets more widespread in today's world, as it brings important benefits to the people. However, in some studies it has been reported that cellular phones have some negative effects on human health, as high electromagnetic frequency radiation emittance occurs. The aim of this study is to investigate the effects of 900 - 1800 MHz radio frequencies on bone mineral density of human skeletal system. The study groups consisted of 40 volunteers who carry their cellular phone at right or left iliac bone sites and 19 controls who do not use any cellular phone. The mean age range was identical in both groups. In the study group, the bone mineral density was measured bilaterally via using the DEXA method. Statistical analysis of the current data was performed by using SPSS 11.0 for Windows software. As a result, we have concluded that the mean bone mineral density of the cellular phone side was significantly decreased, when compared with the other iliac side (p < 0.01). Whereas, there was no difference between the two sides of the iliac bone in the control group (p > 0.05). These evidence suggest that high radio frequency waves have negative effects on the bone mineral density., Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Ortopedi ve Travmatoloji Anabilim Dalı, 2006., Kaynakça var.

Makale, WOS:000955617600015, PubMed ID: 36700270, Objectives: The aim of the study was to investigate the relationship between biceps pathologies and radiological measurements in massive rotator cuff tears treated arthroscopically. Patients and methods: Between December 2015 and December 2018, a total of 145 patients (56 males, 89 females; mean age: 62.2 +/- 9.7 years; range, 28 to 87 years) with supraspinatus and/or infraspinatus full-thickness tear larger than 3 cm and who underwent arthroscopic rotator cuff repair were retrospectively analyzed. Biceps pathologies detected during arthroscopy were divided into four groups. Group 1: biceps tendinitis or without biceps pathology; Group 2: biceps partial/degeneration tear; Group 3: biceps dislocation/instability; Group 4: complete biceps head rupture. Radiological measurements were calculated from the preoperative magnetic resonance imaging and anteroposterior X-ray images of the patients. Results: A total of 65.5% of the lesions were on the right arm and 34.5% were on the left arm. All patients had posterior superior rotator cuff tears which could be surgically repaired. A total of 22.1% of the patients had no biceps tendinitis/biceps pathology, 20.7% had biceps instability/dislocation, 28.3% had biceps degeneration/partial rupture, and 29% of patients had biceps total rupture. Patients in Group 4 had a statistically significantly higher superior migration of the humeral head distance (p= 0.012) than Group 2, and patients in Group 2 had a statistically significantly higher coracohumeral distance (p= 0.042) than patients in Group 4. There was no significant difference in the other measurements among the groups. Conclusion: The long head of the biceps, of which function has not yet been clearly elucidated, is one of the superior and anterior stabilizing forces of the humeral head.

Amaç: GKD tedavisindeki amaç, konsantrik redüksiyonu sağlayarak stabil bir kalça eklemi elde etmek ve normal asetabular gelişimi sağlamaktır. Normal asetabular gelişimi etkileyen en önemli faktörlerden birisi asetabular örtünmedir. Günümüze kadar sıklıkla kullanılan ve kemiksel örtünmeyi gösteren kemik asetabular indeksin asetabular gelişim ile ilişkisi olmadığı savunulmaktadır. Ancak kıkırdak asetabular örtünmeyi gösteren kıkırdak asetabular indeksin önemi ile ilgili çalışmalar sınırlıdır ve önemi iyi bilinmemektedir. Bu çalışmada kıkırdak örtünmeyi gösteren kıkırdak asetabuler indeks ile asetabuler gelişim ve sekonder displazi arasındaki ilişki araştırıldı. Gereç ve Yöntem: Bu çalışmada Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Ortopedi ve Travmatoloji kliniğinde 2011-2015 yılları arasında GKD nedeniyle intraoperatif artrografi eşliğinde açık redüksiyon veya sınırlı açık redüksiyon yapılan, 35’i kız 4’ü erkek toplam 39 hastanın 58 kalçası çalışmaya dahil edildi. İntraop asetabuler kıkırdak indeks ölçümleri yapıldı ve kıkırdak asetabuler indeksi düşük ve yüksek olan hastalar iki gruba ayrıldı. Kıkırdak asetabuler indeksi 80 altında olanlar grup 1, 80 ve üstünde olanlar grup 2 olarak belirlendi. Kıkırdak asetabular asetabular indeksin önemini belirlemek için, takip süresi en az 24 ay olan hastalarda kemiksel asetabular gelişim ve sekonder displazi gelişimi bakımından her iki grup karşılaştırıldı. Shenton-Menard hattının kırık olması ve/veya redüksiyondan 2 yıl sonra asetabuler indeksin 32° ve daha yüksek olması sekonder asetabuler displazi olarak değerlendirildi. Bulgular: Hastaların en küçüğü 6 aylık, en büyüğü 30 aylık olup yaş ortalaması 14,33 ay idi. Takip süresi en az 24 ay, en fazla 40 ay olup ortalama takip süresi 28,23 ay idi. Hastaların intraop kıkırdak asetabuler indeks açıları sekonder asetabuler displazi için postop 24. ay grafilerde bakılan kemik asetabuler indeks açılarına göre değerlendirildiğinde, grup 1 de olan 25 hastanın 2’ sinde 320 ve üstü, grup 2 de ise 33 hastanın 14’ ünde 320 ve üstünde olan kemik asetabuler açı değerleri bulunmuştur. Hastaların intraop kıkırdak asetabuler indeks açıları sekonder asetabuler displazi için Shenton-Menard hattındaki kırılmasına göre değerlendirildiğinde grup 1 deki 25 hastanın 1’inde Shenton-Menard hattında kırılma görülmüş olup, grup 2 deki 33 hastanın 9’ unda Shenton-Menard hattında kırılma görülmüştür. Hastaların intraop kıkırdak asetabuler indeks açıları sekonder asetabuler displazi için bakılan postop 24. ay grafilerdeki kemik asetabuler indeks açılarına ve Shenton-Menard hattındaki kırılmasına göre istatistiksel olarak anlamlı değişim göstermiştir (p=0.006, p=0.033). Otuz dokuz kalçanın 1’inde Grade I avasküler nekroz görüldü. Tekrar çıkık, subluksasyon, enfeksiyon ve femur kırığı gibi ek komplikasyonlar görülmedi. Sonuç: Gelişimsel kalça displazisi tedavisinde normal asetabuler gelişimi etkileyen en önemli faktörlerde birisi asetabuler örtünmedir. Kıkırdak asetabuler indeks ölçümü henüz yeni kullanıma giren bir değerlendirme yöntemidir. Bizim bulgularımıza göre preoperatif kıkırdak asetabuler örtünmeyi gösteren kıkırdak asetabuler indeks değeri ile asetabuler gelişim ve sekonder asetabuler gelişim arasında bir korelasyon vardır. Bu çalışmada da kıkırdak asetabuler indeksin, asetabuler gelişimin tahmininde kullanılabilecek teknik olarak kolay, komplikasyonsuz kemik asetabuler indeksle birlikte rutin kullanılması gereken bir değerlendirme yöntemi olduğu kanaatine varıldı. Anahtar Sözcükler: Gelişimsel kalça displazisi, sekonder asetabuler displazi, kıkırdak asetabuler indeks Aim: The goal in the treatment of developmental dysplasia of the hip is to achieve a stable hip joint by providing concentric reduction and to achieve normal acetabular development. One of the most important factors affecting normal acetabular development is the acetabular cover. The relation of the acetabular development with the bone acetabular index, a widely used method to evaluate acetabular coverage, is now being questioned. However, studies which is the importance of cartilaginous acetabular index that show cartilaginous acetabular cover are limited and the importance is not well known. In the present study, we investigated the relationship between cartilage acetabular index which showed cartilaginous cover, acetabular development and secondary dysplasia. Material and Method: A total of 39 patients, 35 female and 4 male, including 58 hips who underwent open reduction or limited open reduction by intraoperative arthrography due to developmental dysplasia of the hip between 2011 and 2015 were included in the study at Department of Orthopedics and Traumatology, Dicle University Faculty of Medicine. Intraoperative acetabular cartilage index measurements were performed and patients were divided into two groups according to low and high cartilage acetabular index. Group 1, consist of a cartilaginous acetabular index below 80 and group 2, consist of a cartilaginous acetabular index 80 and above was determined. To determine the importance of cartilage acetabular index, patients with at least 24 months follow-up were compared regarding both osseous acetabular development and development of secondary dysplasia. A broken Shenton-Menard line, and an acetabular index (Ai) of 32° or higher two years after reduction were considered to be indicative of secondary acetabular dysplasia. Evidence: The youngest patient was six months old, the oldest was 30 months old, the average age was 14,34 months. The follow-up period of at least 24 months, a maximum of 40 months with a mean follow-up of 28.23 months. The intraoperative cartilage acetabular angle of the patients was evaluated according to bone acetabular index at postoperative 24th-month radiograph was interpreted for secondary acetabular dysplasia. 2 of 25 patients in group 1 and 14 of 33 patients in group 2 were found 32° and above. The intraoperative cartilage acetabular angle of the patients was evaluated according to a broken Shenton-Menard line is interpreted for secondary acetabular dysplasia. 1 of 25 patients in group 1 and 9 of 33 patients in group 2 were found 32° and above. Patients' intraoperative cartilage acetabular angles showed a statistically significant change with respect to the bone acetabular index at the postoperative 24th-month radiograph and Shenton-Menard fracture for secondary acetabular dysplasia (p=0.006, p=0.033). One of 39 hips had Grade I avascular necrosis. Complications such as redislocation, subluxation, infection and femur fracture were not seen. Result: One of the most important factors affecting normal acetabular development in the treatment of developmental dysplasia of the hip is acetabular coverage. Measurement of cartilaginous acetabular index is a new method of evaluation. There is a correlation between cartilaginous acetabular index that shows preoperative cartilaginous acetabular coverage and acetabular development and secondary acetabular development according to our findings. In this study, it was concluded that cartilaginous acetabular index can be used to predict acetabular development. It is technically simple and uncomplicated. This method can be routinely used for acetabular index evaluation along with the bone acetabular index.

Amaç: Omuz kırıklı çıkıkları toplumda diğer kırıklara nazaran daha nadir görülen, cerrahi açıdan zorlayıcı olgulardır. Çalışmamızda omuz kırıklı çıkığı tanısıyla açık redüksiyon ve plak vida ile tespit uygulanan hastaların klinik ve radyolojik sonuçlarını değerlendirdik.Gereç ve Yöntem: Ocak 2009 ile Ocak 2016 tarihleri arasında Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Ortopedi ve Travmatoloji Anabilim Dalı'nda omuz kırıklı çıkığı nedeniyle 17 hasta açık redüksiyon ve plak vida ile tespit yöntemi ile tedavi edildi. Hastalar yaşa göre 2 gruba ayrıldı. Grup 1, 65 yaş üstü 6 hastadan oluşmakta olup, yaş ortalaması 77,5 (69-87) idi. Grup 2, 65 yaş altı 11 hastadan oluşmakta olup yaş ortalaması 41,6 (24-60) idi. Grup 1'in tamamı kadın hastalardan, Grup 2'nin tamamı erkek hastalardan oluşmuş idi. Hastaların acile başvuru grafileri Neer Sınıflamasına göre sınıflandırıldı. Hastaların klinik değerlendirmesinde Oxford Omuz Skorlaması, DASH (Disabilities of the Arm, Shoulder and Hand) Skoru, ve Constant Murley Skorlaması kullanıldı. Hastaların operasyon sonrası avasküler nekroz evrelemesi Cruess Evrelemesine göre yapıldı.Bulgular: Hastaların ortalama takip süresi 13,8 ay (10-38) idi. Hastalar ortalama ameliyata alınma süresi 1,11 gün (0-4) idi. Neer sınıflamasına göre olguların dağılımı % 11,8'i iki parçalı kırıklı çıkık, %64,7'si üç parçalı kırıklı çıkık ve %23,5'i dört parçalı kırıklı çıkık şeklinde idi. Kırık tipi ve travma sebebi ile klinik sonuçlar arasında istatistiksel olarak anlamlı ilişki bulunmadı (p>0,05). Yaş gruplarına göre klinik sonuç değerlendirmesinde Oxford ve DASH skorlarında istatistiksel olarak anlamlı farklılık bulundu (p=0,001 , p=0,049). Grup 2'nin klinik sonuçları Grup 1'e göre daha iyiydi. Takiplerde 17 olgunun 14'ünde (%82,3) farklı evrelerde avasküler nekroz izlendi. Dağılım, Grup 1'deki hastaların tümünde , Grup 2'de %72,7 oranında idi. Yaş gruplarına göre avasküler nekroz gelişimi arasında istatistiki olarak anlamlı korelasyon bulunmuştur (p< 0,022). Yaş arttıkça avasküler nekroz görülme sıklığı ve evresi artmakta idi. Avasküler nekroz evresine göre klinik sonuç değerlendirmesinde Oxford ve Constant Murley skorlarında istatistiksel olarak anlamlı farklılık bulundu (p=0,013 , p=0,028). Yara yeri enfeksiyonu, kaynamama gibi ek komplikasyonlar izlenmedi.Sonuç: Omuz kırıklı çıkıkları az görülmesine rağmen üst ekstremitede yüksek oranlarda fonksiyon kaybı ortaya çıkarabilen ve cerrahi yaklaşım konusunda halen ortak görüş olmayan kırıklardır. Yaptığımız çalışmada; omuz kırıklı çıkıklarında açık redüksiyon ve plak ile internal tespit yöntemi özellikle genç ve aktif hasta grubunda yeterli cerrahi teknik bilgi ve etkin post operatif omuz rehabilitasyonu ile tercih edilebilecek etkin bir tedavi yöntemi olarak görülmüştür. İleri yaş hasta grubunda ise kemik kalitesinde kayıp ve iyileşmeyi etkileyecek ek hastalıkların varlığı da göz önünde bulundurularak daha az fragman ve deplasman içeren kırık tiplerinde ve yumuşak doku hasarı fazla olmayan olgularda omuz replasman cerrahisinden önceki son şans olarak değerlendirilebilir.Anahtar sözcük : Omuz, kırık, çıkık, açık redüksiyon, plak ile tespit, avasküler nekroz Objective: Fracture dislocations of shoulder are more rare and surgically more challenging in society than the other fractures. In our study, we evaluated the clinical and radiological results of patients with shoulder fracture dislocation operated with open reduction and plate screw fixation technique.Material and method: Between January 2009 and January 2016, 17 patients were treated with open reduction and plate screw fixation due to shoulder fracture dislocation at Department of Orthopedics and Traumatology, Dicle University Faculty of Medicine. Patients were operated within mean 1.11 days (0-4) . Patients were divided into 2 groups according to age. Group 1, consisted of 6 patients over 65 years of age and the mean age was 77.5 (69-87). Group 2, consisted of 11 patients under 65 years of age and the mean age was 41.6 (24-60). All of the Group 1 was composed of female patients and all of the Group 2 consisted of male patients. Patients' radiographs were classified according to Neer Classification. In clinical evaluation of the patients, Oxford Shoulder Score, DASH (Disability of the Arm, Shoulder and Hand) Score and Constant Murley Score were used. Postoperative avascular necrosis of the patients was evaluated according to the Cruess Classification.Results: The mean follow-up period of the patients was 13.8 months (10-38). There was no statistically significant relationship between fracture type, trauma cause and clinical outcomes (p> 0.05). There was a statistically significant difference between Oxford and DASH scores in the clinical outcome according to age groups (p = 0,001, p = 0,049) . The clinical outcomes of Group 2 were better than Group 1. Avascular necrosis was observed in 14 of 17 patients (82.3%) at different stages. The distribution was 72.7% of patients in Group 1 and all of the patients in Group 2. There was statistically significant correlation between development of avascular necrosis according to age groups (p

Amaç : Tekrarlayan travmatik anterior omuz çıkıklarında artroskopik olarak ankor ilestabilizasyon son yıllarda oldukça sık kullanılan bir yöntemdir. Artroskopik olaraktedavi edilen bu çıkıklarda optimum ankor sayısı birçok cerrah tarafından 3 ankorkullanılarak yapılmaktadır. Bu çalışmada sporcu olmayan hastalarda tekrarlayantravmatik anterior çıkığına tek ankor kullanılarak purse-string yöntemiyle tedavinin kısadönem sonuçlarını incelemeyi amaçladık.Gereç ve Yöntem : Bu çalışmada tekrarlayan travmatik anterior omuz çıkığı nedeniyletek ankor kullanılarak purse - string yöntemiyle artroskopik stabilizasyon yapılanortalama 14,64 aylık takibi olan 28 hasta retrospektif olarak incelendi. Hastaların 27'si(%96,4) erkek, 1'i (%3,6) kadın olup, yaş ortalaması 25,46 (14-36) idi. Hastalarınmeslek olarak dağılımları; 9 tanesi (%32,1) memur (polis, asker ve devlet dairesindeçalışanlar), 6 tanesi (%21,4) öğrenci, 5 tanesi (%18) işçi ve 8 tanesi de (%28,8) ticaretile uğraşmaktaydı. Hastaların 18'sinde (%64,2) pre-op MRI'da saptanan ve artroskopikolarak doğrulanan %25'den küçük Hill-Sacks lezyonu mevcuttu. Ayrıca hastaların1'inde (%3,6) kemik bankart, 3'ünde (%10,8) ALPSA, 5'inde (%18) SLAP lezyonu(SLAP1:2, SLAP2:1, SLAP3:2) ve 1 tanesinde de (%3,6) biceps dejenerasyonumevcuttu. Hastalar son kontrollerinde çıkık olup olmaması ve Rowe, Constant veOxford instabilite skorları ile değerlendirildi.Bulgular : Ortalama Rowe skoru pre - op 24,64 iken, post - op 90,89 olmuştur. Rowe'un değerlendirme skalasına göre sonuçlarımız; 21 omuzda (%75) mükemmel, 6 omuzda(%21,4) iyi, 1 omuzda da (%3,6) kötü sonuç görülmüştür. Ortalama Oxford instabiliteskoru pre - op 20,03 iken, post - op 42,39 olmuştur. Bu skalaya göre sonuçlarımız; 23omuzda (%82,1) mükemmel, 4 omuzda (%14,3) iyi, 1 omuzda da (%3,6) kötü sonuçgörülmüştür. Ortalama Constant skoru pre-op 62 iken, post-op 94,53 olmuştur. Buskalaya göre sonuçlarımız da; 25 omuzda (%89,3) mükemmel, 2 omuzda (%7,1) iyi, 1omuzda (%3,6) da orta sonuç görülmüştür. Yapılan istatiksel çalışmalara göre pre - opve post - op tüm skorlarda anlamlı düzelme mevcuttu. Hastalardan 1'inde (%3,6)redislokasyon, 2 tanesinde de( %7,2) son kontrol muayenesinde korkutma testi pozitif olduğu saptandı. Bu hastaların dışındaki hastaların hepsi eski mesleklerinde ve günlükaktivitelerinde çıkık korkusu nedeniyle yapamadıkları aktiviteleri sorunsuz bir şekildegerçekleştirmektedirler.Sonuç : Tekrarlayan travmatik anterior çıkığı olan sporcu olmayan hastalarda başarılıomuz stabilizasyonunun tek ankor ile sağlanabileceği ve bunun hem cerrahi süreyikısaltacağı hem de daha az maliyetli olacağı kanısındayız.Anahtar Sözcük : Anterior instabilite, tek ankor, artroskopik onarım, Bankart lezyon Objective: Arthroscopic stabilization using anchors is the most commonly used method in recurrent traumatic anterior shoulder dislocations recent years. In these dislocations, which are treated arthroscopically, the optimal number of anchors is defined as using three anchors by surgeons. This study aimed to investigate the short-term results of the purse-string method of treatment in non-athletic patients with recurrent traumatic anterior dislocations by using a single anchor.Material - Method: In this study, 28 patients who had recurrent traumatic anterior shoulder dislocations, were arthroscopically stabilized by using a single anchor and purse-string method, and were followed-up for an average period of 14.64 months were examined retrospectively. Of the patients, 27 (96.4%) were males and one (3.6%) was female with a mean age of 25.46 (range: 14-36) years. The distribution of patients in terms of their occupations was as follows: nine (32.1%) were officers (policeman, soldier, and governmental officer), six (21.4%) were students, five were (18%) workers, and eight (28.8%) were dealing with commercial affairs. Eighteen patients (64.2%) were preoperatively diagnosed by MRI and Hill-Sacks lesions that were smaller than 25% were arthroscopically determined. Moreover, a bony Bankart lesion was diagnosed in one (3.6%) patient, ALPSA in three (10.8%) patients, SLAP lesions (18%) in five patients (SLAP1:2, SLAP2:1, SLAP3:2), and biceps degeneration in one (3.6%) patient. Patients were evaluated at their last control visits by the presence of dislocation, Rowe, Constant, and Oxford instability scoring systems.Results: The mean Rowe scores were 24.64 preoperatively, and 90.89 postoperatively. According to the Rowe evaluation scale, the results were excellent in 21 shoulders (75%), good in six shoulders (21.4%), and poor in one shoulder (3.6%). The mean Oxford instability scores were 20.03 and 42.39, preoperatively and postoperatively, respectively. According to this scale, the results were excellent in 23 shoulders (82.1%), good in four shoulders (14.3%), and poor in one shoulder (3.6%). The mean Constant scores were 62 preoperatively and 94.53 postoperatively. According to this scale, the results were excellent in 25 shoulders (89.3%), good in two shoulders (7.1%),and moderate in one shoulder (3.6%). According to statistical analyses, there were significant improvements in all pre- and postoperative scores. Redislocation was determined in one patient (3.6%), and the apprehension test was positive in two patients (7.2%) in the last control visit. All of the patients other than these ones perform the activities smoothly that they could not carry out due to the dislocation fear in their professional and daily activities.Conclusion: We believe that successful shoulder stabilization can be performed in non-athletic patients with recurrent traumatic anterior dislocation by performing a single anchor, and this procedure will both shorten the surgical duration and it will be less costly.Key words: Anterior instability; single anchor; arthroscopic repair; Bankart lesion. 131

Amaç: Bu çalışmada açık redüksiyon ve internal fiksasyon tekniği iletedavi ettiğimiz asetabulum kırıklı hastaların klinik ve radyolojik sonuçlarıdeğerlendirilip, Kısa Form-36 anketi ile hasta yaşam kalitesine etkileriaraştırıldı.Gereç ve yöntem: Ocak 2003 ile Kasım 2012 tarihleri arasında DicleÜniversitesi Tıp Fakültesi Ortopedi ve Travmatoloji Anabilim Dalında 37hastanın 37 asetabulum kırığı açık redüksiyon ve internal fiksasyon ile tedaviedildi. Hastalar ortalama 3,8 (1-10 gün) gün içerisinde operasyona alındı.Hastaların 30'u erkek, 7'si kadın olup ortalama yaşları 36,4 (17-58) idi. Tümkırıklar kapalı kırıktı. Kırıkların 22'si (%59,5) sağ, 15'i (%40,5) sol kalçayaaitti. Travma mekanizması; 19 hastada araç içi trafik kazası, 5 hastada araçdışı trafik kazası, 8 hastada yüksekten düşme, 3 hastada motosiklet kazasıve 2 hasta basit düşme idi. Hastaların 16'sında eşlik eden ek ortopedikyaralanma mevcuttu. Ameliyat öncesi çekilen grafilerden asetabular kırıklarınJudet ve Letournel'e göre sınıflaması yapıldı. Buna göre kırıkların 22'si(%59,5) basit tip ve 15'i (%40,5) kompleks tip kırık idi. Yirmi hastada (%54,1)posterior, 5 hastada (%13,5) santral, 2 hastada anterior (%5,4) olmak üzeretoplam 27 hastada (%73) travmatik kalça çıkığı tespit edildi. Çıkıklar acilpolikliniğinde kapalı olarak redükte edildi.Bulgular: Hastaların ortalama takip süresi 49,8 (12-117) ay idi.Redüksiyon 32 (%86,5) hastada anatomik (0-1 mm), 3 (%8,1) hastadabaşarılı (2-3 mm), 2 (%5,4) hastada kötü (>3 mm) idi. Matta'nın radyolojikdeğerlendirme kriterlerine göre %78,3 mükemmel ve iyi, %10,8 orta ve%10,8 kötü sonuç görüldü. Klinik değerlendirme kriterlerine (Merle d'Aubigneve Postel) göre toplamda % 67,5 mükemmel ve iyi, %24,3 orta ve %8,1 kötüklinik sonuç elde edildi. Klinik değerlendirme (Merle d'Aubigne ve Postel)sonuçları mükemmele yaklaştıkça Kısa Form-36 yedi alt parametresonuçlarının (Mental Sağlık parametresi hariç) benzer bir şekilde arttığı,radyolojik değerlendirme sonuçları mükemmele yaklaştıkça Kısa Form-36sekiz alt parametre sonuçlarının da benzer bir şekilde arttığı gözlendi.iiiSonuç: Asetabulum kırıklarının tedavisinde uygun zamandaredüksiyon sağlanması, uygun insizyon seçimi ve yeterli cerrahi deneyim iletatmin edici sonuçlar elde edilmiştir. Yaşam kalitesini değerlendirmede KısaForm-36 radyolojik ve klinik sonuçlarla korele ve etkin bir ankettir.Anahtar Sözcük: Asetabulum; cerrahi; kırık; internal/fiksasyon; Objective: In this study, the clinical and radiological results of the patientswith acetabular fractures we treated with the open reduction and internalfixation technique were evaluated. Patient life quality effects was surveyedwith Short Form-36.Material and method: Between January 2003 and November 2012 in DicleUniversity Faculty of Medicine Department of Orthopaedics andTraumatology, 37 acetabulum fracture of 37 patients treated with the openreduction and internal fixation technique. Patients operated average in 3,8days (1-10). Thirty of the patients were male, seven of were female and theaverage age was 36,4 (17-58). All fractures were close. Twenty two (%59,5)of fractures were on the right hip and 15 (%40,5) were on the left hip. Travmamechanism was; in 19 patients traffic accident (in vehicle),5 patients trafficaccident (out vehicle), 8 patients fall from high,3 patients motorcycle accidentand 2 patients simple fall.16 of patients had additional orthopaedic injury.Pre- op acetabular fracture graphics were classified according to Judeth andLetournel. Accordingly 22 (%59,5) of fractures were simple type and 15(%40,5) were complex type. Totally in 27 (%73) patients traumatic hipdislocation were determined, 20 (%54,1) were posterior, 5 (%13,5) werecentral and 2 (%5,4) were anterior. Dislocations were reducted with closereduction technique in emergency service.Findings: Patients average follow up time was 49,8 (12-117) months. In 32(%86,5) patients reduction was anatomic (0-1 mm), 3 (%8,1) patientssuccesful (2-3 mm) and 2 (%5,4) patients bad (>3 mm). According to Matta'sradiologic evaluation criteria; %78,3 excellent and good, %10,8 average and%10,8 bad results had seen. According to clinic evaluation criteria (Merled'Aubigne and Postel) totally %67,5 excellent, %24,3 average and %8,1 badclinic results has achieved. When clinical evaluation (Merle d'Aubigne andPostel) results gets closer to the excellent, a similar increase in the results ofseven sub parameters (except Mental Health parameter) of Short Form-36vand when radiological evaluation results gets closer to the excellent, a similarincrease in the results of eight sub parameters of Short Form-36 had seen.Result: In treatment of acetabular fractures with reduction in proper time,proper incision choosing and sufficient surgical experience satisfactingresults has achieved. To evaluate the life quality, Short Form-36 is aneffective survey that corelated with clinical and radiological results.Keywords:Acetabulum,surgery,fracture,internal/fixation. 136

Giriş: Osteoid osteoma benign bir kemik tümörüdür. Çapı genellikle 20 mm'den küçük olan nidus hastalığın patogenezinden sorumludur. Güncel tedavi yaklaşımı cerrahidir. Cerrahi tedavide nidusun eksizyonu amaçlanır. Bunun için açık ve kapalı pek çok yöntem geliştirilmiştir. Daha yüksek başarı sağlayan ve daha az kemik kaybına sebep olan perkütan eksizyon yöntemleri son yıllarda daha popüler olmuştur.Amaç: Bilgisayarlı tomografi eşliğinde işaretleme ve trephine (yuvarlak uçlu oyucu) ile enblok rezeksiyon yapılan osteoid osteoma olgularının klinik ve radyolojik sonuçlarını değerlendirmektir.Hastalar ve yöntem: Osteoid osteoma tanısıyla 2012-2014 yılları arasında BT eşliğinde perkütan nidus eksizyonu uygulanan 24 hasta retrospektif olarak değerlendirildi. Hastaların 18'i (%75) erkek, 6'sı (%25) kadındı. Ortalama yaş 15.3 (aralık 4-27) ve ortalama takip süresi 18.2 (aralık11-25) ay idi. İşaretleme BT eşliğinde K-Teli ile yapıldı. Sonrasında, steril şartlarda işaret teli üzerinden trephine ile enblok rezeksiyon uygulandı. Rezeksiyon sonrası kesi duvarları kürete edildi. Tedavinin etkinliği preop-postop VAS(Görsel Ağrı Ölçeği) ve FPS(Yüz Ağrı Ölçeği) ağrı skorlaması ile değerlendirildi. Kortikal defektin takibi direk grafi ile yapıldı.Bulgular: Hastaların 21'inde başarılı, 3'ünde başarısız sonuç elde edildi. Ağrı şiddeti VAS skalasına göre preoperatif ortalama 7.8, postoperatif ortalama 0.75 olarak bulundu. Nidusun en geniş çapı ortalama 11 mm ölçüldü. İşaretleme süresi ortalama 14 dk, ameliyat süresi ortalama 44.3 dk bulundu. Ortalama hastanede kalma süresi 1.17 gün (aralık 1-2) idi. Olguların % 83'ünde tanı histolojik olarak doğrulandı. Bir hastada operasyondan 3 ay sonra patolojik kırık gelişti. İki hastada enfeksiyon gelişti. İntraoperatif kırık ve nörovasküler yaralanma görülmedi.Sonuç: Osteoid osteoma tedavisinde, trephine ile BT eşliğinde perkütan eksizyon pratik, başarı oranı yüksek, komplikasyon oranı düşük ve yüksek maliyetli ekipman gerektirmeyen ekonomik bir yöntemdir.Anahtar Kelimeler: Osteoid Osteoma, Perkütan Eksizyon, Benign Kemik Tümörü Introduction: Osteoid osteoma is a benign bone tumor. Nidus which its diameter is narrower than 20 mm is responsible for the pathogenesis of the illness. Current treatment approach is surgical treatment. In surgical treatment, nidus excision is aimed. For this aim, many opened and closed methods have been developed. Percutaneous excision method which provides more success and less bone loss has been more popular recently. Purpose: It evaluates the clinical and radiological results of osteoid osteoma facts which accompanied with computerized tomography (CT) by notation and trephine en-block wide resection.Patients and Method: Between 2012-2014 years, 24 patients with Osteoidosteoma diagnosis whom percutaneous nidus excision were applied accompanied with CT were evaluated retrospectively. 18 (%75) of the patient were male and 6 (%25) of them were female. Average age was 15.3 (between 4-27) and average length of follow-up was 18.2 (between 11-25) months. Notation was done accompanied with CT by K-wire. Then, in sterilized environment, en-block wide resection was applied by notation string. After resection cut walls were curettaged. Treatment efficiency was evaluated by preop-postop VAS (Visual Analog Acale) and FPS (Face Pain Scale) pain stocking. Cortical defect follow-up was done by X-ray. Results: in 21 percent of patients successful results and in 3 percent patients unsuccessful results were obtained. According to VAS scale, average preoperative pain level was determined 7,8 and average postoperative pain level was determined 0,75. The widest diameter of nidus was measured 11 mm. Average notation time was 14 minutes; average operation time was 44, 3 minutes. Average time of keeping in hospital determined as 1.17 day (between 1-2). 83 percent of the cases were verified histologically. In one patient, pathological fracture occurred three months after operation. In two patients infection occurred. Intraoperative fracture and neurovascular injury did not occur.Conclusion: In Osteoid osteoma treatment, Percutaneous excision by trephine accompanied with CT is an economical, practical treatment which have high success rate, low complication rate, low cost.Key Words: Osteoid osteoma, Percutaneous Excision, Benign Bone Tumor 109

Amaç: Gelişimsel kalça displazisi tedavisinde Tönnis tip II ve III kalçalarda eklem kapsülü açılmadan, ekstrakapsüler yapıları gevşeterek uygulanan sınırlı açık redüksiyon tekniği yeni bir tedavi şeklidir. Bu çalışmada Tönnis tip II ve III GKD’li hastalarda intraoperatif artrografi eşliğinde posteromedial girişimle sınırlı açık redüksiyon yapılan, konsantrik ve stabil redüksiyon elde edilen hastaların klinik ve radyolojik sonuçları incelendi. Materyal ve Metod: Gelişimsel kalça displazisi nedeniyle posteromedial girişimle eklem kapsülü açılmadan intraoperatif artrografi eşliğinde sadece addüktor longus ve iliopsoas tenotomileri yapılan, takip süresi en az 18 ay olan Tönnis tip II ve III kalça çıkıklı 27’si kız, 3’ü erkek toplam 30 hastanın 37 kalçası çalışmaya dahil edilerek retrospektif olarak incelendi. Hastaların; preoperatif, postoperatif ve son kontrol asetabuler indekslerine, McCay klinik değerlendirme kriterlerine, radyolojik değerlendirmelerine, Kalamchi-MacEwen değerlendirme sistemine göre aldıkları skorlara bakıldı ve sekonder asetabuler girişim gereksinimleri bakımından değerlendirildi. Olgularımızda sekonder asetabuler displazi kriterleri ile hastaların sekonder asetabuler girişim ihtiyacı Shenton-Menard hattının kırılmasına, redüksiyondan 2 yıl sonra asetabuler indeksin 35° ve daha yüksek olmasına ve asetabuler kaşın (sourcil) yukarıya doğru eğimli olmasına göre belirlendi. Bulgular: Hastaların en küçüğü 5 aylık, en büyüğü 23 aylık olup yaş ortalaması 12.36 ay idi. Takip süresi en az 18 ay, en fazla 43 ay olup ortalama 24.53 ay idi. Otuz yedi kalçanın preoperatif asetabuler indeks açı ortalaması 34,5135 (±4,574), postoperatif asetabuler indeks açı ortalaması 27,7297 (±4,433), son kontrol asetabuler indeks açı ortalaması 23,0541 (±5,328) olup, dönemlerdeki tekrarlanan açısal değerler istatistiksel olarak anlamlı değişim göstermiştir (F=85,00 ; p

Transtibial teknik ön çapraz bağ (ÖÇB) cerrahisinde en sık uygulanan yöntemdir. Ancak diz anatomisi ve biyomekaniğinin daha iyi anlaşılmasıyla birlikte son zamanlarda ÖÇB'nin anatomik rekonstrüksiyonu önem kazanmıştır. Bu çalışmada artroskopik üçlü portal teknik ile tek bant anatomik ÖÇB rekonstrüksiyonu (ÖÇBR) uyguladığımız olguların fonksiyonel sonuçlarını değerlendirdik.ÖÇBR uygulanan 27 hasta (bir kadın, 26 erkek; ortalama yaş 26.7 yıl; dağılım 17-34 yıl) çalışma grubunu oluşturdu. Tüm hastalara artroskopik üçlü portal anatomik rekonstrüksiyon tekniği ile hamstring otogrefti ve endobutton CL kullanılarak ÖÇBR uygulandı. Hastaların ameliyat öncesi ve sonrası değerlendirilmelerinde şikâyet, fizik muayene, IKDC, Lysholm, Tegner ve Cincinnati değerlendirme skalaları, eklem hareket açıklıkları, uyluk atrofisi, tek bacakla atlama testi kullanıldı. Greftin anatomik yerleşimini değerlendirmede Fu ve ark.'nın önerdiği radyolojik kriterler kullanıldı. Ortalama takip süresi 11.4 ay (dağılım 6-16 ay) idi.IKDC skorlama sistemine göre hastaların tamamı ameliyat öncesi C ve D gurubunda iken ameliyat sonrasında %85'i A ve B gurubundaydı. Hastaların Lysholm ve Cincinnati skoru ortalaması ameliyat öncesinde sırayla 49 ve 9.7, ameliyat sonrasında ise 92 ve 28.1; Tegner aktivite düzeyi ortalaması travma öncesi 7.3, ameliyat öncesi 1.5, son kontrolde 6.1 olarak saptandı. Radyografik değerlendirmede 23 hastada (%85) greftin anatomik olarak yerleştirildiği görüldü.Üçlü portal teknikle ÖÇBR; greftin anatomik yerleşimine imkan sağlayarak erken dönemde başarılı sonuçlar vermektedir.ANAHTAR SÖZCÜKLER: Ön çapraz bağ, anatomik rekonstrüksiyon, artroskopik, üçlü portal teknik, greft, tünel. Transtibial technique is the most common method which is used in anterior cruciate ligament (ACL) surgery. However the anatomic reconstruction has gained importance in recent years with a better understanding of anatomy and biomechanics of the knee. In this study we evaluated the functional results of the patients treated with single bundle anatomic ACL reconstruction using three portal technique.The study included 27 patients (one female, 26 males; mean age 26.7 years; range 17 to 34) with ACL injury. All patients uderwent arthroscopic anatomic ACL reconstruction with three portal technique using hamstring autograft and endobutton CL. Patients were evaluated according to their complaints, physical examination, IKDC, Lysholm, Tegner and Cincinnati scales, range of motion, thigh atrophy, one leg jumping test and both preopatively and postoperatively. The anatomic placement of grafts were assessed using the radiological critera of Fu et al. The mean follow-up period was 11.4 months (range 6-16).According to IKDC score system all the patients were group C and group D preoperatively, and %85 were group A and B at the latest folluw-up. The average Lysholm and Cincinnati scores were 49, 9.7 and 92, 28.1 preoparatively and postoperatively, respectively. Tegner activity level score was 7.3 preinjury, 1.5 preoperatively and 6.1 at latest follow-up. Radiological evaluation revealed that anatomical graft placement were obtained in 23 (%85) patients.ACL reconstruction with three portal technique, can allow anatomic graft placement and give succesfull results in early period.KEYWORDS: Anterior cruciate ligament, anatomic reconstruction, arthroscopic, three portal technique, graft, tunnel. 103

Çalışmamızda skapula yerleşimli ve histopatolojik olarak tanısı kesinleşmiş tümör veya tümör benzeri lezyonları, bunların tedavi ve takip sonuçlarını inceledik. Böylece nadir görülen bu lezyonların tanı dağılımını ve tedavi sonuçlarını değerlendirerek literatüre katkı sağlamayı amaçladık. 2015-2020 yılları arasında histopatolojik tanı alan skapula yerleşimli lezyonu olan olguları ve bu olguların yaş, cinsiyet, semptom, semptom süresi, kitle lokalizasyonu patolojik kırk olup olmaması (tanı esnasında), tedavi şekli (biyopsi, cerrahi, kemoterapi, radyoterapi), tedavi sonrası komplikasyon ve tanı anından itibaren takip süreleri incelendi. Çalışmaya 21 erkek, 8 kadın olmak üzere 29 olg u katıldı. Yaş ortalaması 50 (11-84) idi. 17 olguda sol skapulada lezyon var iken 12 olguda sağ skapulada lezyon vardı. 21 olgu ağrı şikayeti ile, 5 olgu şişlik şikayeti ile ve 3 olguda ağrı+şişlik şikayeti ile başvurmuştu. Olgulardan tanı öncesi semptom bulunma süresi ortalama 6 ay (1-15)’dı. 12 olguda benign lezyon var iken 17 olguda malign lezyon vardı. 9 olguda metastaz nedenli malignite var iken 8 olguda primer malignite vardı. Lezyon yerleşimleri 4 olguda sadece S1, 12 olguda sadece S2 ve 13 olguda S1+S2 bölgelerinde idi. Ortalama takip süresi 33 ay (6-64) olup, takip esnasında 5 olgu ex olmuştur. Skapulada tümör ve tümör benzeri lezyonlara baktığımızda malignitelerin fazla olduğu görülme k- tedir. Olgu yaşı arttıkça benignden maligne doğru da bir artış var. Radyolojik olarak detaylı araştırılması gereken bu lezyonlar histopatolojik inceleme sonrası başarılı şekilde tedavi edilebilmektedir. In our study, we examined tumors or tumor-like lesions located in the scapula and diagnosed them histopathologically, and their treatment and follow-up results. Thus, we aimed to contribute to the literature by evaluating the diagnosis distribution and treatment results of these rare lesions. Cases with scapula-located lesion who were diagnosed histopathologically between 2015-2020 were determined. The age, gender, symptoms, duration of symptoms, mass localization, pathological 40 (during diagnosis), treatment type (biopsy, surgery, chemother- apy, radiotherapy), post-treatment complications and follow-up times from the diagnosis were examined. Of the 29 cases included in the study, 21 were male and 8 were female. The mean age was 50 (11 -84). While 17 patients had a lesion in the left scapula, 12 patients had a lesion in the right scapula. 21 cases presented with the complaint of pain, 5 cases with the complaint of swelling, and 3 cases with the co m- plaint of pain+swelling. The mean duration of symptoms before diagnosis was 6 months (1-15). While 12 cases had benign lesions, 17 cases had malignant lesions. While 9 cases had malignancy due to metastasis, 8 cases had primary malignancy. The lesion localizatio ns were only S1 in 4 cases, S2 only in 12 cases, and S1+S2 in 13 case s. The mean follow-up period was 33 months (6-64), and 5 cases died during the follow-up. When we look at tumors and tumor-like lesions in the scapula, it is seen that malignancies are high. As the age of the case in- creases, there is an increase from benign to malignant. These lesions, which need to be investigated in detail radiologically, can be success- fully treated after histopathological examination.

Makale (Early Access), WOS:000924508300001, PubMed ID: 3672921, Purpose: Although the morphological relationship of the scapula and the humeral head has been claimed to be related to shoulder pathologies, few studies examined the relationship between subscapularis (Ssc) tears and lesser tuberosity (LT)— humeral head (HH) and between Ssc tears and HH—glenoid. This study aims to evaluate the relationship of LT with HH and glenoid in patients with Ssc tears and anterior shoulder instability (ASI). We hypothesized that the glenoid, HH, and their combined relationship with LT may impact Ssc tears and ASI. Material and methods: The study included 34 patients with ASI, 28 patients with isolated Ssc tears, and 40 patients as the control group. The radius of HH (Hr), the distance between the center of HH and LT (LTr), and the glenoid radius (Gr) were measured in shoulder magnetic resonance (MR) images. The LTr to Hr (LTr/Hr) ratio was defned as the lesser tuberosity humeral head index (LTHHI), whereas the LTr to Gr (LTr/Gr) ratio was defned as the lesser tuberosity-glenoid index (LTGI). The three groups were compared regarding LTHHI, LTGI, LTr, Hr, and Gr. Results: There was a signifcant diference between each group concerning LTGI (p

Makale, WOS:000941667500026, PubMed ID: 36945963, Background/aim: Rotator cuff rupture (RCR) and glenohumeral osteoarthritis (GHO) are two common disorders of the shoulder joint. However, there are very few reports that examine the relationship between them. This study aimed to present at least two years' clinical results of arthroscopic rotator cuff repair of full-thickness and massive tears accompanied by arthroscopically detected early-stage osteoarthritis.Materials and methods: From August 2016 to December 2017, three hundred and twenty patients with total or massive rotator cuff tears were evaluated retrospectively. Thirty-five patients who were determined as stage 1 and 2 according to the Outerbridge scale for cartilage lesions were found appropriate for investigation. Patients were assessed using the University of California Los Angeles (UCLA) score, and a visual analog scale (VAS) score before surgery and at the final follow-up. The American Shoulder and Elbow Surgeons (ASES) shoulder score was used to evaluate the final outcomes and compare the UCLA shoulder scores.Results: The UCLA scores increased from the preoperative value of 19.1 +/- 3.2 to 29.8 +/- 4.8 at the last follow-up and increased by an average of 10.7 +/- 6.0 (p < 0.001). The median VAS score decreased from the preoperative value of 3.0 to 1.0 (p < 0.001). Besides, the mean ASES score was found as 80.2 +/- 10.6. An excellent positive correlation was found between postoperative UCLA scores and ASES scores (r = 0.887; p < 0.001).Conclusion: To the best of our knowledge, this is one of the first arthroscopic comparative studies about the effect of early glenohumeral osteoarthritis on clinical outcomes after rotator cuff tear treatment. Finding good and excellent results up to 71% after RCR repair in patients with early-stage osteoarthritis was an indication that arthroscopic repair could be planned as the first-line treatment option for RCR pathologies in patients with early-stage degenerative arthritis without considering the rerupture rate., Department of Public Health, Gazi University Medical Faculty

Amaç: Kapalı Redüksiyon ve yivli k-teliyle Perkutan Fiksasyon (KR-PF) yenibir teknik olup yaygın kullanılmamaktadır. Çalışmamızda Açık Redüksiyonplakvidayla İnternal Fiksasyon (AR-İF) tekniği ve KR-PF tekniğiyle tedaviedilen hastaların klinik ve radyolojik sonuçları karşılaştırıldı.Gereç ve yöntem: Haziran 2008 ile Aralık 2012 tarihleri arasında, DicleÜniversitesi Tıp Fakültesi Ortopedi ve Travmatoloji Anabilim Dalında,deplase eklem içi kalkaneus kırığı nedeniyle AR-İF ve KR-PF tekniğikullanılarak, 50 hastanın 64 ayağı opere edildi. Hastalar ortalama 4.3 gün (1-13 gün) içinde ameliyata alındı. Bunlardan 27 kırığa (%42.2) AR-İF tekniği(Grup I), 37 kırığa (%57.8) KR-PF tekniği (Grup II) uygulandı. Grup I'in 16'sıerkek, 4'ü kadın olup yaş ortalaması 30.0 idi. Grup II'nin 17'si erkek, 13'ükadın olup yaş ortalaması 26.6 idi. Sanders kırık sınıflamasına göre Grupl'deki 23 kırık (%35.9) Sanders tip III, 4 kırık (%6.3) Sanders tip IV idi. GrupII'deki kalkaneus kırıklarının 2'si (%3.1) Sanders tip II, 21'i (%32.8 ) Sanderstip III, 14'ü (%21.9) Sanders tip IV idi. Hastaların ameliyat öncesi ve sonrasıBöhler açıları ölçülüp, klinik değerlendirme AOFAS Arka Ayak SkorlamaSistemine göre yapıldı.Bulgular: Hastaların ortalama takip süresi 32.5 ay (10-54) idi. Kırık tipi ileklinik sonuçlar arasında istatistiksel açıdan anlamlı bir ilişki vardı (p=0.017).Grup I'in ameliyat öncesi ortalama 7.59º (-22º_28º) olan Böhler açısı ameliyatsonrası 21.03º (8º_36º), Grup II'nin ameliyat öncesi ortalama 0.70º (-36º_20º)olan Böhler açısı ameliyat sonrası 16.94º (-18º_36º) saptandı. Grup I'deBöhler açısının daha iyi restore edildiği fakat fonksiyonel sonuçlar açısındanGrup II ile arasında anlamlı bir fark olmadığı görüldü (p>0.05). Böhleraçısındaki düzelmeyle memnun edici klinik sonuçlar arasında pozitif birkorelasyon vardı (Grup I,p=0.004; Grup II,p=0.013). Böhler açısının tekbaşına klinik sonuçlara etkisinin sınırlı olduğu görüldü (p=0.001). OrtalamaAOFAS skoru Grup I'de 89.8 puan, Grup II'de 85.4 puan olup, gruplararasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark görülmedi (p>0.05).iiiSonuç: Eklemi içi deplase kalkaneus kırıklarında AR-İF tekniğinin memnunedici klinik sonuçlar açısından daha üstün olduğu söylenebilir. Ancakyaptığımız çalışmada KR-PF tekniğiyle elde ettiğimiz klinik sonuçların AR-İFtekniğiyle kıyaslanabilir olması, ayrıca düşük yumuşak doku hasarı, daha azkomplikasyon oranı, travma yükünü arttırmadan kısa sürede uygulanabilirolması açısından, doğru seçilmiş hasta gruplarında (eşlik eden hastalıklardanötürü daha kötü iyileşme potansiyeli olan hastalar, ek sistem yaralanması vebirden çok kırığı olan hastalar) KR-PF'nun etkili bir tedavi tekniği olduğunudüşünmekteyiz.Anahtar Sözcük: Kalkaneus; deplase; kırık; kapalı; perkutan. Objective: `Close reduction & percutanous fixation with K wire` (CR-PF)technique is new and not common in use. In our study clinic and radiologicresults of patients treated with `Open reduction & internal fixation with plateand screw` (OR-IF) and CR-PF are compared.Material and method: Between June 2008 and December 2012, in DicleUniversity Faculty of Medicine Department of Orthopaedics andTraumatology, using OR-IF and CR-PF for displaced intraarticular calcaneusfracture, 64 feet of 50 patients are operated. Patients operated average in 4.3days (1-13). In 27 fracture (%42,2) OR-IF technique (Group I) and in 37fracture (%57,8) CR-PF technique (Group II) applied. Group 1 had 16 male, 4female patients and the average age was 30. Group 2 had 17 male, 13female patients and the average age was 26.6. According to Sandersfracture classification 23 fracture in Group 1 (%35.9) were Sanders type III, 4fracture (%6.3) were Sanders type IV. Two of calcaneus fractures in Group II(%3.1) were Sanders type II, 21 (%32.8) were Sanders type III, 14 (%21.9)were Sanders type IV. Patients pre and post op Böhler angles' measured andclinical evaluation made according to AOFAS Hind Foot Score System.Findings: Patients average follow up time was 32,5 months (10-54). Therewas statistically significant relationship between fracture type and the clinicresults (p=0.017). Group I's pre op average 7.59 (-22_28) degrees of Böhlerangle was post op 21.03 (8-36), Group II's pre op average 0.70 (-36_20)degrees of Böhler angle was post op 16.94 (-18_36) determined. Group I hasbetter restoration in Böhler angle but as the functional results there was not asignificant difference between Group II (p>0,05). The improvement in Böhlerangle has a positive corelation with satisfactional clinical results (GroupI,p=0.004; Group II,p=0.013). Böhler angle was found to be only a limitedeffect on clinical results alone (p=0,001). Average AOFAS score was 89.8points in Group I, 85.4 points in Group II and there was not a statisticallysignificant difference between the groups (p>0,05).vResult: It can be said that in treatment of intraarticular displaced calcaneusfractures, OR-IF technique is a better way for satisfactional clinical results.However in this study the clinical results that we achieved with CR-PFtechnique to be comparable with OR-IF technique, also lower soft tissuedamage, lower complication ratio and applicability in less time to minimizethe increase of the trauma effect, we think that in properly chosen patientgroups (patients with lower recovery potential because of accompanyingdiseases, patients with additional system injuries and multipl fractures) CRPFtechnique is an effective treatment technique.Keywords: Calcaneus; displaced; fracture; closed; percutan 101

Amaç: Yeni bir yöntem olan minimal invaziv teknikle kilitli plaklarla osteosentezin açık tibia kırıklarındaki uygulama sonuçlarını, kaynama oranlarını , enfeksiyon görülme oranlarını, kaynamama oranlarını değerlendirmek istedik.Hastalar ve yöntem : Bu çalışma kapsamına mart 2008 ile aralık 2009 tarihleri arasında açık tibia kırığı nedeniyle Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Ortopedi ve Travmatoloji anabilim dalına başvuran kilitli plakla indirek redüksiyon tekniği kullanılan ve yeterli takibi yapılabilen 41 hasta çalışmamıza dahil edildi.Hastaların ortalama takip süresi 18' ay dı (dağılım 12-30 ay). Hastaların hastanede kalış süreleri ortalama 6.04 gündü ( dağılım 3-11 gün). Hastaların 32 si erkek (% 78), 9' u kadın (% 22)' dı. Hastaların ortalama yaşı 31,68±10,7 di.(dağılım 16-64). Açık tibia kırıklı hastalarımız Gustillo-Anderson sınıflamasına göre sınıflandırıldı. Buna göre 13 (% 31,7) kırık Tip I, 21 (% 51,2) kırık Tip II , 6 (% 14,6) kırık Tip IIIA, 1 (% 2,4) kırık Tip III C olarak değerlendirildi.Bulgular: Çalışmaya dahil ettiğimiz 41 hastanın 38' inde (%92,7) tam kaynama, 3' ünde (%7,3) kaynama gecikmesi görüldü.Tip I açık kırıklı tüm hastalarımızda tam kaynama görüldü. Tip II açık kırıklı hastaların 18' inde(%85,7) tam kaynama , 3' ünde (%14,3) kaynama gecikmesi görüldü. Tip III açık kırıkların tamamında tam kaynama görüldü. Hastalarımızın 2'sinde (% 4,9) plak yetmezliği gelişti. 39 (% 95,1) hastada plak yetmezliği gelişmedi. Plak yetmezliği gelişen hastaların açık kırık tipine göre değerlendirilmesinde; 13 Tip I açık kırıkta plak yetmezliği görülmezken ,21 Tip II açık kırıktan 2' sinde (%9,5) plak yetmezliği görüldü. Bu da plak yetmezliği yönünden açık kırık tipi arasında istatistiksel olarak anlamlı (p=0.001) fark olduğunu gösterdi.Hastalarımızın 10' unda (% 24,4) yüzeyel enfeksiyon görüldü. Bir (% 2,4) hastamızda derin doku enfeksiyonu gelişti. Bir (%2,4) hastamızda osteomiyelit gelişti.Sonuç: Açık tibia kırıklarının kalıcı tedavisinde elde ettiğimiz sonuçlar ışığında minimal invaziv teknikle kilitli plaklama; İMÇ'lerle beraber düşük enfeksiyon ,yüksek kaynama oranı ve düşük kaynamama oranları nedeniyle güvenilir bir yöntemdir. Objective: A new minimally invasive technique is a method of implementation results locked plate open tibia osteosynthesis plaques, union rates, infection rates seen, wanted to assess the rate of nonunion.Patients and methods: This is included in the study between March 2008 and December 2009 because of open tibia fractures admitted to the Dicle University Medical Faculty Orthopaedics and Traumatology department locked plate indirect reduction technique can be used and adequate follow-up study of 41 patients were included.The mean follow-up period in 18 months di (range 12-30 months). Mean duration of hospital stay, 6:04 days (range 3-11 days). 32 patients were men (78%), 9 'u women (22%) It was. The mean age was 31.68 ± 10.7. (range 16-64). Open tibial fractures, patients were classified according to Gustillo-Anderson classification. Accordingly, 13 (31.7%) fractures type I, 21 (51.2%), fracture type II, 6 (14.6%), fracture type III, 1 (2.4%) fractures were type III CResults: Of the 41 patients included in our 38 'patients (92.7%) complete union of the 3' patients (7.3%) delayed union görüldü.Tip I open fractures, all patients showed complete union. Patients with type II open fractures in 18 patients (85.7%) complete union, 3 of the patients (14.3%) and delayed union. Type III open fractures seen in all the full union. In 2 patients (4.9%) developed plaque failure. 39 (95.1%) patients developed plaque failure. Record the type of failure, according to the evaluation of the patients with open fractures, 13 Type I open fractures were observed plate failure, 21 type II open fracture 2 patients (9.5%) showed plaque failure. This type of open fracture in terms of plate failure as a statistically significant (p = 0.001) showed the difference.Patients in 10 (24.4%) were superficial infection. One (2.4%) patient developed a deep tissue infection. One (2.4%) patient developed osteomyelitis.Conclusion: In light of our results in the treatment of open tibia fractures in a minimally invasive technique permanently locked plating; İMÇ'lerle with the low infection rates because of high union rate and low non-union is a reliable method. 90

Amaç: GKÇ'nin 1-3 yaş arasında tedavisi, özellikle pelvik osteotominin hangi yaştan sonra tedaviye eklenmesi gerektiği tartışmalıdır. Çalışmamızda 1-3 yaş arasında GKÇ olan ve sadece anterior açık redüksiyonla tedavi edilen hastaların sonuçları incelendi ve yetersiz asetabuler gelişim ve sekonder asetabuler girişimle tedavi yaşı arasındaki ilişki araştırıldı.Materyal ve Metod: Yürüme sonrası, anterolateral yaklaşımla açık redüksiyon uygulanan, takip süresi en az 2 yıl olan, Tönnis grade III ve IV kalça çıkıklı 53 hasta (70 kalça) çalışmaya dahil edildi. Tedavi yaşına göre (18 ay öncesi grup I ve sonrası grup II) gruplandırıldı ve her iki grup radyolojik ve fonksiyonel sonuçlar ve sekonder asetabuler girişim ihtiyacı bakımından karşılaştırıldı. Olgularımızın fonksiyonel durumu modifiye Trevor skorlamasına göre değerlendirildi. Sekonder asetabuler displazi tanısı ve hastaların sekonder asetabuler girişim ihtiyacı Shenton-Menard hattının kırılmasına, redüksiyondan 2 yıl sonra asetabuler indeksin 35° ve daha yüksek olmasına ve asetabuler kaşın (sourcil) yukarıya doğru eğimli olmasına göre belirlendi.Bulgular: Grup I'de 29 kalça (ortalama yaş 16,09 ay), grup II'de 41 kalça (ortalama yaş 23,1 ay) vardı ve ortalama takip süresi 48,9 aydı. Modifiye Trevor skoruna göre grup I'de 23 kalçada mükemmel (%79,3), 6 kalçada iyi (%20,7), grup II'de 30 kalçada (%73,2) mükemmel, 10 kalçada (%24,4) iyi ve 1 kalçada (%2,4) orta sonuç alındı ve sonuçlar arasındaki fark anlamlı değildi (p>0,05). Grup I'de 11 kalçada (%37,9), grup II'de ise 16 kalçada (%39) yetersiz asetabuler gelişim saptandı ve yetersiz asetabuler gelişim ve sekonder asetabuler girişim ihtiyacı bakımından gruplar arasında fark yoktu (p>0,05).Sonuç: GKÇ'de, yetersiz asetabuler gelişim ve sekonder asetabuler girişim ihtiyacı bakımından 18 ay öncesi ve sonrası tedavi edilenler arasında fark saptanmadı. Bu sonuçlara göre redüksiyonun 18 aydan önce yapılması yeterli asetabuler gelişimi her zaman sağlamamakta ve redüksiyonu 18 aydan sonra yapılan hastalarda da her zaman sekonder asetabuler girişim ihtiyacı olmamaktadır. GKÇ'nin 1-3 yaş tedavisinde, açık redüksiyonla birlikte primer asetabuler girişim kararı, hastanın 18 aydan küçük veya büyük oluşuna göre değil, stabiliteye göre verilmeli ve asetabuler gelişim açısından her hasta yakın takip edilmelidir. Objective: Particularly adding pelvic osteotomy in treatment of developmental dysplasia of the hip (DDH) in the ages of 1 and 3 years is still controversial. Our goal is to determine the correlation between the failure of acetabular development and the age of treatment with secondary acetabular intervention (SAI) in the 1-3 year-old children who had DDH and treated only with anterior open reduction.Materials and Methods: The study participants consisted of 53 patients (70 hips) with Tönnis grade III and IV DDH who had undergone anterolateral open reduction after walking and followed up at least two years. Patients divided in two groups according to age (18 months younger group I and older group II) in which they had been operated. Groups were compared in terms of radiologic and functional results and the need for SAI. The functional outcomes of cases were evaluated by the modified score system of Trevor (MSST). Secondary acetabular dysplasia and the need for SAI are decided by fracture of Shenton-Menard line, acetabular index of 35 degrees or higher two years after reduction and the upward slope of acetabular sourcil.Results: After a follow-up of 48,9 months on average, radiological and clinical results were noted in group I ( n=29, average age 16,09 months) and group II ( n=41, average age 23,1 months). The results were scored by the MSST. Excellent (79,3%), good (20,7%) results in Group I and excellent (73,2%), good (24,4%), fair (2,4%) results in Group II were obtained. The differences between groups were not significantly meaningful (p>0,05). 11 (37,9%) and 16 (39%) failure of acetabular development were found in Group I and II respectively. There were no differences between two groups with respect to failure of acetabular development and the need for secondary acetabular intervention (p>0,05).Conclusion: There was no difference in treatment between patients with DDH younger than 18 months and those older than 18 months in terms of poor acetabular development and secondary acetabular intervention. According to these results, open reduction which is done before 18 months does not always need acetabular development; in those who underwent surgery after 18 months don't always need secondary acetabular intervention as well. Decision of primary acetabular intervention with open reduction based on the stability not according to patients whether are smaller than 18 months or older than 18 months and every patient should follow up the regarding acetabular development. 78

Çalışmamızda kanüllü vida ve DHS fiksasyonu uyguladığımız femur boyun kırıklı olguların sonuçlarını değerlendirdik. Eylül-2005 / Kasım-2009 tarihleri arasında Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Ortopedi ve Travmatoloji Kliniğine femur boyun kırığı nedeni ile başvuran 38 olgu değerlendirildi. Bu olgulardan 20'si kanüllü vidalarla, 18'i DHS ile tedavi edildi.Hastaların 16'sı (% 42,1) kadın, 22'si (%57,9) erkekti ve ortalama yaşları 37,13(17-64) idi. Garden sınıflamasına göre olgulardan 6'sı (%15,8) Garden Tip I, 6'sı (%15,8) Garden Tip II, 15'i (%39,5) Garden Tip III ve 11'i (%28,9) Garden Tip IV idi. Takip süreleri ortalama 18,05 (2-57) ay idi. Tüm olgular ortalama 3,8 (1-X) günde operasyona alındı. Hastalar Salvati-Wilson kalça değerlendirme skoruna göre ağrı, yürüme ve fonksiyon yönünden değerlendirildi. Grupların ayrıca avasküler nekroz, kaynamama ve yetmezlik gibi komplikasyonlar nedeniyle revizyona gidişleri değerlendirildi. DHS grubunda Salvati-Wilson kalça eklemi değerlendirme kriterine göre hastalarımızın 8 (%44,4)'i çok iyi, 5 (%27,8)'i iyi, 5 (%27,8)'i orta olarak değerlendirildi. Bu gruptaki hastaların 9'unda (%50) revizyon ihtiyacı gerekti. Kanüllü vida grubunda Salvati-Wilson kalça eklemi değerlendirme kriterine göre hastalarımızın 13 (%65)'ü çok iyi, 5 (%25)'i iyi, 2 (%10)'si orta olarak değerlendirildi. Bu gruptaki hastaların 7'sinde (%35) revizyon ihtiyacı gerekti.Femur boyun kırıklarında multipl kanüllü vida ile tespit ve DHS ile tespit yöntemlerini karşılaştırdığımızda, sonuçlar bazında anlamlı bir fark olmadığını gördük. In the present study the outcome of the patients with femoral neck fractures who treated cannulated screws and dynamic hip screw-plate. We evaluated 38 cases between September (2005) to June (2009), that admitted to Orthopaedics and Traumatology Clinic of Medical Faculty of Dicle University because of a fracture of the femural neck. Twenty of them were fixed with cannulated screws whereas eightteen of them were fixed with dynamic hip screw (DHS).There were 16 female (42,1 %) and 22 male (57,9 %). The average age was 37,13 (17-64). Distribution of fractures according to Garden classification was 6 (%15,8) type I, 6 (%15,8) type II, 15 (%39,5) type III and 11 (%28,9) type IV. Average follow up period was 18,05 months (2-57). The mean time between the injury and the operation was 3,8 days (1-X). Pain, walking and function were rated on a ten-point scale using the Salvati-Wilson hip rating system. Groups also avascular necrosis, nonunion and failure such as complications due to, going to the revision were evaluated. In the DHS group, according to Salvati-Wilson of the hip joint the evaluation criteria of our eight patients (44.4%) were very good, five (27.8%) were good, five (27.8%) were evaluated as fair. 9 patients in this group of patients (50%) required revision was needed. At cannulated hip screw group, according to the Salvati-Wilson evaluation criteria, 13 of our patients (65%) were very good, 5 (25%) were good, two (10%) have been assessed as medium. 7 of the patients in this group (35%) required revision was needed.In femoral neck fracture compare with multiple cannulated screws detection methods and with DHS detection methods, the basis of the results we see no significant difference. 96