Search

Introduction: There are several studies in the literature about pathological fractures but almost no in-formation about patients whose pathological fracture caused by a malignant lesion misdiagnosed and treated as a simple fracture. The aim of this study was to investigate patient and fracture characteristics, and outcomes in cases where fractures occurred in the presence of a malign pathology but were treated as simple fractures. Patients andMethods: Cases of malign bone lesions between 20 0 0 and 2020 were retrospectively re-viewed. Patients with a final diagnosis of malign bone lesion but whose pathological fractures were treated ignoring the underlying malign bone disease were included. Demographic, clinical and outcome data were collected from patient\"s medical records and analyzed.Results: Six patients met the inclusion criteria. Three of the patients were female and the cohort mean age was 56.8 +/- 21.8 years at the time of admission. Patient diagnoses were: renal cell carcinoma metas-tasis ( n = 1); colon cancer metastasis ( n = 1); chondrosarcoma ( n = 2); osteosarcoma ( n = 1); and undif-ferentiated pleomorphic sarcoma of bone ( n = 1). In all cases surgical management differed from those that should have been applied if the pathological fracture had been identified. Furthermore, surgical man-agement after definitive histological diagnosis were more aggressive compared to if the malignancy had been identified at first admission. All patients died after a mean follow-up of 16.67 +/- 11.7 months and the complication rate was 100%.Conclusion: When a pathological fracture is misdiagnosed and managed as a simple bone fracture, out-comes are extremely poor. In these situations, remedial surgery is more extensive, with increased com-plication rates and there is poor life expectancy.(c) 2022 Elsevier Ltd. All rights reserved.

Purpose: Since the use of normalized isokinetic strength was recently proposed to analyze sportive performance, it was aimed to examine relative isokinetic muscle strength as well as absolute strength in jump performance. Secondly, the investigation of the relationship between extremity-based and inter-extremity strength asymmetry and selected jump tasks was aimed. Methods: Thirty female professional volleyball players (23.70 ± 5.27 years) who has at least four training sessions per week participated to study during the pre-season period Peak torque (PT) of knee flexors and extensors at the speed of 60º/s and 180º/s were evaluated using isokinetic dynamometer. Jump height (cm) and relative power (W/kg) of vertical countermovement jump (CMJ) and squat jump (SJ) were tested by optojump photoelectric system. Results: A positive moderate correlation between PT and relative PT(rPT) at both speeds with jump height was detected (r = 0.365–0.594). It was found that jump power had a positive moderate to good correlation with PT(r = 0.557–0.731) and low to moderate correlation with rPT (r = 0.314–0.601). No significant correlation was found between hamstring/quadriceps ratio and bilateral muscle asymmetry with jump parameters (p > 0.05). Conclusions: Due to the relatively low level of relationship between normalized strength and performance, we suggest carrying out further studies examining the effects of normalized parameters on performance. Considering the findings based on strength asymmetry, the coordinated action of the relevant muscles may come to the forefront during the performance, rather than muscle strength.

Purpose: Disease-specific scales which evaluate QoL are needed to evaluate treatment outcomes, and to compare the effects of different treatments. The outcome measures evaluating quality of life in adolescent idiopathic scoliosis are limited. The purpose of this study was to examine the validity and reliability of the Turkish version of the Scoliosis Japanese Questionnaire-27 (SJ-27) in adolescent idiopathic scoliosis. Methods: The SJ-27 questionnaire was translated into Turkish and 61 female patients filled out the translated version (TRv.SJ-27) twice to measure the test–retest reliability of the scale. Internal reliability of the questionnaire was estimated using Cronbach’s α coefficient. The intraclass correlation coefficient was analysed for each item. Discriminant validity and convergent validity were determined by correlations with Cobb angle, ATR and the SRS-22r scale. Results: The mean Cobb angle was 25.8° and the ATR angle was 8.8°. Cronbach’s α value was estimated as 0.935. The test–retest correlation coefficient for the item-total score was 0.877 (p = 0.000). Validity analysis showed a significantly positive correlation between the TRv.SJ-27 total score and Cobb and ATR angles, and a significantly negative relationship was found between the TRv.SJ-27 and SRS-22r scores. Conclusions: It would be useful to use different outcome measures to assess the scoliosis-specific quality of life in clinical practice and research. The findings suggest that the Turkish version of Scoliosis Japanese Questionnaire-27 is a valid and reliable measure to assess Turkish patients with AIS.

Background: Septic arthritis of the shoulder is a rare but devastating condition that may lead to joint destruction. There are few studies and limited outcome data on shoulder arthroplasty for infected native shoulders with end-stage glenohumeral arthritis (GHA). Hence, this study aimed to demonstrate the clinical outcomes of two-stage implantation in reverse shoulder arthroplasty (RSA) using an antibiotic spacer in the first stage for this challenging condition. Methods: We conducted a retrospective study on two-stage implantation in RSA in infected shoulders. Patients were diagnosed with end-stage GHA due to primary shoulder sepsis or infection following non-arthroplasty shoulder surgery. Laboratory data, range of motion (ROM), and functional scores including American Shoulder and Elbow Surgeons score, Constant score, and Disabilities of the Arm, Shoulder and Hand score were assessed prior to spacer placement and at the latest follow-up. Furthermore, intraoperative and postoperative complications were recorded. Results: In this study, 10 patients with a mean age of 54.8 ± 15.8 years (range, 30–77 years) were included. The mean follow-up period was 37.3 ± 9.1 months (range, 25–56 months). All postoperative ROM measurements and functional scores were improved significantly. Although no reinfection was observed, a total of 5 complications including 2 hematomas, 1 intraoperative humeral fracture, 1 humeral stem loosening, and 1 anterior deltoid dysfunction were observed in 4 patients after a follow-up period of at least 2 years after RSA. Conclusions: Two-stage implantation in RSA is an effective method for improving the function and controlling the infection in postinfectious end-stage GHA in native shoulders.

Objective The study aimed to investigate the effect of a nutrition program introduced among elite Greco–Roman wrestlers during weight loss period prior to the competition on the athletes’ body composition, hydration, and mood. Methods The experimental group comprised from the Greco–Roman Wrestling National Team (U23) of different weights (n = 8) and the control group consisted of substitute athletes (n = 8) with the same weights with the experimental group. To achieve the target weight, the experimental group followed a personalized weight loss program under the supervision of a dietitian, whereas the control group lost weight using their own methods. The athletes completed a mood profile questionnaire, food and fluid consumption, urine density evaluation, anthropometric measurements, and body composition assessments were performed. Results The athletes who followed a balanced diet under the guidance of a dietician had decreased body mass index, body weight, body fat rates (%) and urine density compared to the athletes who used traditional methods (P< 0.05). Negative changes in the control group and positive changes in the experimental group were observed in the mood profile scores (P< 0.05). There was a higher decrease in variables, including energy (kcal), carbohydrate (g/kg), protein (g/kg), fat (g/kg) and micronutrient consumption, in the control group (P< 0.05).Conclusion Change in nutritional intake at the macro and micro level was found to be more balanced among male athletes who followed a regular and planned nutrition program under a dietitian’s supervision. In addition, the experimental group had decreased body fat percentages and urine density, and underwent a positive change as confirmed by their mood profile.

BACKGROUND: When a patient with a prior history of malignancy and radiotherapy develops progressive weakness as a presentation of plexus involvement, the differential diagnosis usually rests between radiation-induced plexopathy and invasion from recurrent tumor. The presence of myokymic discharges is helpful in differentiating radiation-induced from neoplastic plexopathy.

© 2022 The AuthorsBackground: Recently, an emphasis has been put on anatomical reduction of acromioclavicular (AC) joint both in vertical and hortizontal planes for management of AC joint injuries due to persisting horizontal instability. Therefore, an additional AC fixation in horizontal plane has been recommended. However, relation between horizontal AC joint instability and clinical outcomes is still controversial. This study aims to evaluate outcomes of isolated coraco-clavicular fixation using arthroscopic assisted single coraco-clavicular tunnel technique in grade III and V AC joint injuries and to investigate the correlation between anatomical and clinical outcomes. Methods: This study was conducted with 19 patients with grade III or V AC joint injury. Clinical outcomes included postoperative pain intensity and functional outcomes (Constant Score, American Shoulder and Elbow Surgeons, and Subjective Shoulder Value). Radiological evaluations were performed using radiographs and postoperative computed tomography scans. Degree of initial injury and postoperative stability both on axial and coronal planes were evaluated after radiological assessment. Correlations between anatomical and clinical outcomes were investigated using Pearson\"s correlation test. Results: At the final follow-up assessment, the mean pain score was 1.8 ± 1.8, mean American Shoulder and Elbow Surgeons score was 81.0 ± 15.4, mean Subjective Shoulder Value was 81.3 ± 19.6, and mean Constant Score was 86.3 ± 14.8. The mean loosening ratio and AC distance were 43.5 ± 30.6% and 4.3 ± 12.4 mm, respectively. No correlation was observed between postoperative anatomical and clinical outcomes (P > .05). Conclusion: Additional AC fixation on horizontal plane is not a prerequisite for all injuries, there is no significant association between horizontal instability and clinical outcomes and indications of an additional AC fixation needs to be determined.

© 2022 The AuthorsPurpose: To compare the clinical and radiographic outcomes of partial rotator cuff repair (RCR) with and without implantation of a biodegradable subacromial spacer in the treatment of symptomatic irreparable massive rotator cuff tears (MRCTs). Methods: Patients with MRCT who underwent arthroscopic partial repair alone (PR) or combined with subacromial spacer augmentation (PRS) were included. Patient-reported outcomes, including visual analog scale (VAS), American Shoulder and Elbow Surgeons (ASES), and Constant scores in addition to range of motion (ROM) were collected preoperatively and at the final follow-up. Additionally, we determined the percentages of all of the patients in groups that achieved the minimal clinical important difference (MCID), substantial clinical benefit (SCB), and patient-acceptable symptomatic state (PASS) for the VAS, ASES, and Constant scores. Acromiohumeral distance (AHD) was determined as well. Results: A total of 32 patients were included. Group PR included 20 patients with a median age of 68 years (range: 64-73) and median follow-up 28.0 months (14.0-60.0). Group PRS included 12 patients with a median age of 68.5 years (range: 63-74) and median follow-up of 17.0 months (12.0-32.0). At the final follow-up, the ASES, VAS, and Constant scores were significantly higher in the PRS group (75.5 [55-88.3], 1.0 [0-3], and 70.0 [43-79], respectively, compared to the PR group (55.0 [37.5-65], 2.0 [0-4], and 55.0 [31-79], respectively; P < .05). The only statistically significant differences were found between the PR and PRS groups in terms of the proportions of the patients who achieved MCID for the ASES (70% vs. 100%; P = .04) and in terms of the proportions of the patients who achieved SCB for the ASES (60% vs 100%; P = .01) There was also statistically significant difference between the PR and PRS groups, in terms of the proportions of the patients who achieved PASS for the VAS and ASES ([30 % vs 66.7 %; P = .04] and [0 % vs 50 %; P = .001], respectively). AHD was also improved in the PRS group (8.4 [7-9.5] vs 7.85 [5.5-9]; P < .05). ROM was greater in the PRS group at final follow-up with median forward flexion degree, 140.0° (90°-150°) versus 120.0° (80°-153°) (P < .001) and median abduction degree, 100.0° (70°-130°) versus 90.0° (70°-110°). There was no difference in terms of external rotation between groups (3° [2°-5°] vs 3.0° (2°-4°); P = .4). Conclusions: Arthroscopic partial RCR with implantation of a subacromial spacer leads to satisfactory clinical and radiographic outcomes in patients with symptomatic irreparable MRCT compared with patients treated with partial repair alone. Level of Evidence: Level III, retrospective comparative study.

Background Simultaneous repairs of rotator cuff and biceps tenodesis can be managed by tenodesis of long head of biceps tendon to a subpectoral or suprapectoral area. This review investigated long head of biceps tendon tenodesis with concomitant rotator cuff repair and evaluated the clinical outcomes and incidences of complications based on tenodesis location. Methods Medline, Cochrane, and Embase databases were searched for published, randomized or nonrandomized controlled studies and prospective or retrospective case series with the phrases “suprapectoral,” “subpectoral,” “tenodesis,” and “long head of biceps tendon”. Those with a clinical evidence Level IV or higher were included. Non-English manuscripts, review articles, commentaries, letters, case reports, and sole long head of biceps tendon tenodesis articles were excluded. Results From 481 studies, 13 were chosen. In total, 1194 subpectoral and 2520 suprapectoral tenodesis cases were investigated. Postoperative Constant-Murley and American Shoulder and Elbow Surgeons mean scores showed similar good results. In terms of complication incidences, while transient nerve injuries were more commonly seen in patients with subpectoral tenodesis, persistent bicipital pain and Popeye deformity are mostly seen in patients with suprapectoral tenodesis. Discussion Biceps tenodesis to suprapectoral or subpectoral area with concomitant rotator cuff repair demonstrated similar outcomes. Popeye deformity and persistent bicipital pain were higher in suprapectoral area and transient neuropraxia was found to be higher in subpectoral area. Level of evidence: IV.

Summary Denosumab leads to improvements in BMD levels and is a well-tolerated agent according to results of randomized controlled studies but results in real-life setting are important to evaluate drug adherence and real-life efciency. In this study, we present the results of 305 patients that were treated with denosumab in our clinic. Introduction The long-term efcacy of anti-osteoclastic drugs in treatment of osteoporosis is well known. Denosumab, a novel human monoclonal antibody, is an anti-osteoclastic agent that has been shown to lead to reductions in vertebral, nonvertebral, and hip fracture risk in randomized and observational studies. Real-life data of this agent is increasing. In this study, we presented our real-life data about the 2-year follow-up of patients under denosumab treatment. Methods Osteoporotic patients who were treated with at least one denosumab injection between 2014 and 2020 years were included. Clinical and demographic data, bone turnover markers, and radiological reports (bone mineral densitometry (BMD), vertebral x-ray) were obtained from patient fles retrospectively. Results A total of 305 patients (f/m: 275/30, 68.1±11.05 years) were included. The median injection number was 4 (1–10). Two hundred seventy-three patients (89.8%) were persistent on treatment at the 12th month; 175 patients (57.3%) were persistent at 24th month. Sixty-eight patients (22%) were not using denosumab anymore, 55 of the patients were not continuing by doctor desicion and 13 were not continuing due to patient-related causes. Median BMD levels signifcantly increased from 0.809 (0.2–1.601, IQR: 0.136) to 0.861 (0.517–1.607, IQR: 0.14) in L1–L4 and from 0.702 (0.349–0.997, IQR: 0.125) to 0.745 (0.508–1.008, IQR: 0.137) in femur area at the 24th month of treatment. An improvement of 8.04% in L1–L4 BMD and 4.5% in femur neck BMD levels at the 24th month of treatment was observed. There was a signifcant decrease in bone turnover markers at the 24th month of treatment. Conclusion In our group of patients under denosumab treatment, 53% of persistence was found at 24 months and associated with improvement in BMD levels without any signifcant side efects except one case with urticarial reaction. Denosumab leads to improvements in BMD levels and is a well-tolerated agent in a real-life setting comparable to results of randomized controlled studies in patients with diferent comorbidities.

Objective The aim of this study was to invastigate the efect of the sacralization on the results of transforaminal epidural steroid injection for radicular low back pain. Materials and methods The study included 64 patients diagnosed with radicular low back pain due to unilateral and singlelevel lumbar disk herniation. Patients were divided into 2 groups: patients with sacralization (Group S) and patients without lumbosacral transitional vertebrae (Group A). Injection was applied to the relevant level. Patients were evaluated with Numeric Rating Scale and Modifed Oswestry Disability Index before, at week 3 and month 3 after the procedure. Sacralization presence was determined by MRI. Sacralization was categorized by anteroposterior lumbar radiography using Castellvi classifcation. Treatment success was considered as≥50% reduction in NRS scores. Results Numeric Rating Scale and Modifed Oswestry Disability Index scores decreased in both groups on both week 3 and month 3 (p0.05). Treatment success in the third month was 44.8% in Group S and 65.6% in Group A. Conclusion Transforaminal epidural steroid injection is an efective and safe method for radicular low back pain. Sacralization presence should be evaluated before treatment considering that it may be a risk factor reducing treatment success.

Introduction: Satisfaction with the donning and doffing procedure of prosthesis is related to the quality of life of individuals with amputation, and it should be assessed to gather information about related challenges, thus forming the basis for possible solutions. This study aimed to investigate the construct validity and reliability of the Turkish version of the Prosthesis Donning and Doffing Questionnaire for individuals with transtibial amputation. Materials and Methods: After a translation/retranslation process, 30 individuals with transtibial amputation were recruited to evaluate the validity and reliability of the questionnaire. The participants were asked to fill in the Turkish version of the Prosthesis Donning and Doffing Questionnaire, Satisfaction with Prosthesis Survey, and the Nottingham Health Profile. The Prosthesis Donning and Doffing Questionnaire was readministered after 3 days. Results: Test-retest reliability showed good intraclass correlation coefficient (ICC, 0.739; 95% confidence interval, 0.46–0.87). There was a statistically significant correlation between the Prosthesis Donning and Doffing Questionnaire, the Satisfaction with the Prosthesis Survey (rho = 0.419, P = 0.02), and Nottingham Health Profile (rho = −0.656, P = 0.0001), and its subsets (P < 0.05) showed construct validity. Conclusions: The Turkish version of the Prosthesis Donning and Doffing Questionnaire is a reliable and valid tool to assess donning and doffing of prostheses for individuals with transtibial amputation. (J Prosthet Orthot. 2022;34:122–130)

Aim Mega-prosthetic reconstruction is the most common treatment method for massive osteoarticular defects caused by tumor resection around the knee. The new implant is a highly modular rotational-hinged megaprosthesis system with a distinct pentagonal stem geometry and variable implantation options. The aim of this study is to present the mid-term implant survival characteristics, functional and radiological results and mechanical complication profile of the new megaprosthesis. Methods One hundred and one mega-prosthetic knee reconstruction procedures in 90 patients (M/F: 51/39) utilizing the new implant system were retrospectively analyzed. In 68 patients, the megaprosthesis was used for primary reconstruction following tumor resection while it was used for revision of other implants in 22. The mean age was 28.5 (7–66) years and the mean follow-up was 59.2 (24–124) months. The most common primary pathology was osteosarcoma with 63–70% patients, the most common anatomical site of involvement was the distal femur with 56–62% patients. Results Henderson Type 2 failure (aseptic loosening) was seen in only 2–2.2% patients while Type 3 (structural failure) was seen in 29–32.2% Although the 5-year anchorage survival rate was 94.3%, overall mechanical implant survival was 76.1% at 5 years due to a relatively high failure rate in the first-generation hinge mechanism of the implant. The 5-year hinge survival rate demonstrated a significant improvement rate from 61.7% to 87.2% between the first and second generations of the implant (p = 0.027). The mean MSTS score was 24 out of 30 (14–29). The mean cumulative ISOLS radiographic score for index megaprosthesis operations was 19.7 (12–24), which corresponded to excellent outcome. Conclusion The new megaprosthesis system is a reliable choice for the reconstruction of tumor-related massive osteoarticular defects around the knee. Although long-term follow-up is necessary for a definitive evaluation of the implant's survival characteristics, midterm follow-up yields exceptional anchorage properties related to pentagonal stem geometry with very good functional outcomes.

© 2022Background: The purpose of this study was to investigate whether heterotopic ossification (HO) in the coracoclavicular (CC) space after surgical treatment of acromioclavicular joint (ACJ) injury is a complication or a sign of good prognosis. Methods: Fifty-nine consecutive patients who underwent CC reconstruction with or without augmentation of the ACJ for acute ACJ injuries were analyzed. Postoperative American Shoulder and Elbow Surgeons (ASES) score, Constant score (CS), subjective shoulder value (SSV), and visual analog scale (VAS) results were evaluated. For radiological evaluation, HO was evaluated, and CC distances were measured. Results: Fifty-one patients (11 women and 40 men; mean age, 36 years [range, 17-68 years]) were evaluated after a mean follow-up of 3 years (range, 2-8 years). The mean ASES score at the follow-up was 82.73 (range, 51.6-100), mean CS was 85 (range, 50-100), mean SSV was 80 (range, 40-100), and mean VAS was 1.9 (range, 0-5). It was observed that the clinical outcomes (ASES, CS, SSV, VAS) of patients who developed ossification in the CC space were better than those who did not although it was not statistically significant. No statistically significant differences were found in the clinical outcomes (ASES, CS, SSV, VAS) between patients who underwent CC reconstruction without augmentation of the ACJ and those who were combined (P > .05). Conclusion: HO in the CC space is a common finding following AC joint fixation injury. We suggest that HO is not a complication and might possibly have positive effects on clinical outcomes.

© 2022 SHAPE America.In this article, we present in-depth content knowledge required for preservice and practicing physical education teachers to teach korfball. We begin by describing knowledge of game rules, safety, etiquette, techniques, and tactics of korfball, which refers to common content knowledge (CCK) and continue with defining knowledge of student errors, instructional tasks, and representations. This refers to specialized content knowledge (SCK) that is essential for teachers to deliver meaningful learning experiences to students in physical education lessons. The article provides preservice and practicing physical education teachers with educationally rich examples to improve their teaching practices, thus promotes students’ lifelong engagement in korfball.

Objective: The aim of this study was to investigate the impact of correction of the reverse shoulder arthroplasty (RSA) angle on clinical outcomes in patients with cuff tear arthropathy (CTA).

Purpose: Kidney transplant recipients are prone to metabolic bone diseases and consequent fractures. This study aimed to evaluate the incidence of incipient vertebral fractures, osteopenia, osteoporosis, and the clinical factors associated with incipient vertebral fractures in a group of kidney transplant patients. Methods: Two hundred sixty-four patients (F/M:124/140, 45.3±13 years) who had undergone kidney transplantation between 2008 and 2018 and who were followed up at least one year in third care centers were included in this multicenter retrospective study. Bone mineral densitometry was performed using dual-energy X-ray absorptiometry. Vertebral fractures were assessed semi-quantitatively using conventional thoracolumbar lateral radiography in 202 of the patients. Results: Vertebral fractures were observed in 56.4% (n=114) of the study group. Severe vertebral fractures were observed in 30.7% (n=62) of the patients in vertebral X-ray evaluation. The frequency of osteoporosis was 20.0% (53 of 264 patients), and osteopenia was 35.6% (94 of 264 patients). BMD levels were in the normal range in 40.3% (n=46) of the subjects with vertebral fractures. It was in the osteoporotic range in 20.1% (n=23) and the osteopenic range in 40.3% (n=46). Serum calcium, parathormone vitamin, and creatinine levels were similar between the patients with and without vertebral fractures. Femoral neck BMD was negatively correlated with age (r: −0.21, p

Total kalça artroplastisinde polietilen linerın aşınmayla oluşturduğu debris materyali osteolizin en önemli nedenidir. Osteoliz total kalça protezinin kullanım süresini azalmasına neden olur. Total kalça protezinde kullanılan femoral başın geometrisindeki değişikliğin aşınmaya etkisi bilinmemektedir. Bu çalışmamızda geometrisi değiştirilmiş femoral başın polietilen aşınması üzerine olan etkisini biyomekanik deney ile araştırmayı amaçladık.Çalışmamızda kullanımda olan standart femoral baş ve yine standart femoral başı işleyerek elde ettiğimiz 5 mm radiuslu küre yüzeyinde birbirini dik olarak kesecek şekilde 2 adet oluk ve kürenin merkezine paralel olacak şekilde 1 adet olukla femoral başın geometrisi değiştirildi. Standart femoral baş ve oluklu femoral başın kullanıldığı iki grup oluşturuldu. Her deney grubunda 6 adet polietilen liner ile toplamda 12 deney yapıldı.1 adet polietilen liner ise deneye tabi tutulmadan karşılaştırma için değerlendirildi.Oluşturulan kalça eklem hareketlerini simüle eden düzenekle maksimum 1000 N minimum 500 N yük uygulanarak 1.25hz frekansta 10.000 siklus hareket yaptırıldı. Yağlayıcı sıvı olarak %0.9 NaCl 500 ml kullanıldı. Deneyde kullanılan polietilen asetabuler linerlar deney öncesi ve sonrası tartıldı. Deney sonrası polietilen liner çıkartılıp yüklenme alanından 8 mm punchlanarak örnekler alındı. Punchlanarak alınan örnekler yüzey profilometre ve taramalı elektron mikroskopu ile incelendi. Deneyde kullanılan yağlayıcı sıvı spektrofotometreyle farklı dalga boylarında absorbans değerleri karşılaştırıldı. Elde edilen veriler istatistiksel olarak karşılaştırıldı.Deney grupları arasında deney öncesi ve sonrası ağrılık farkları arasında istatistiksel anlamlı fark bulunmadı.(p=0.229) Profilometrik incelemede Ra değerinde gruplar arası anlamlı fark bulunmadı.(p=0.062) Rq, Rt ve Rz değerlerinde gruplar arası anlamlı fark bulundu.(p=0.014, p=0.013, p=0.044) Spektrofotometrik ölçümlerde OB grubunda her dört dalga boyunda da ışık geçirgenliğinin daha az olduğu görüldü. Spektrofotometrik ölçümlerde her iki grup arasında anlamlı fark bulunmadı.(p=0.109, p=0.259, p=0.631, p=0.337) Polietilen deney öncesi deney sonrası ağırlık farkları ile spektrofotometrik absorbans değerleri arasında dalga boyu arttıkça artan korelasyon olduğu görüldü.Bu çalışmada yeni geliştirilen femoral baş ile standart femoral başın polietilen karşı yüzeyle olan aşınma deneyinin sonuçlarında deney öncesi deney sonrası ağrılık farkı, Ra değeri ve spektrofotometrik absorbans değerlerinde anlamlı fark bulunmamıştır. Rq, Rt, ve Rz değerlerinde oluklu femoral başın aşınmayı arttırdığı yönde istatistiksel bulgular bulunmuştur. Deney öncesi ve sonrası ağırlık farkı ile 595nm ve 650 nm dalga boyundaki spektrofotometrik absorbans değerleri arasında orta düzey korelasyon aşınmanın tespitinde spektrofotometrenin kullanılabileceğini göstermektedir. Polyethylene liner wear and the result debris material is the most important cause of osteolysis, in the practice of total hip arthroplasty. Osteolysis reduces the lifespan of the total hip replacement. The effect of the modification of the geometry of the femoral head used in THA, is not known. In this study, we aimed to investigate the effect of geometrically modified femoral head on polyethylene wear by biomechanical experiment.The geometry of the standard femoral head was changed with a groove, which has a radius of 5 mms, parallel to the center of the sphere and 2 grooves perpendicular to each other on the surface of the sphere. In this study standard femoral head and modified femoral head were used in two different groups. A total of 12 experiments were performed with six polyethylene liners in each experimental group. One polyethylene liner was evaluated for comparison without testing. The device simulated the hip joint movements by creating and applying a maximum load of 1000 N and a minimum load of 500 N. 10,000 cycles were performed. Saline solution was used as lubricant. The polyethylene acetabular liners used in the experiment were weighed before and after the experiment. After the experiment, polyethylene liner was removed and samples were obtained 8 mm from the loading area using a punch. Punched samples were examined by surface profilometer and scanning electron microscope. The absorbance values of different wavelengths were compared with the lubricating liquid spectrophotometer used in the experiment. The obtained data were compared statistically.There was no statistically significant difference between the experimental groups before and after the experiment (p = 0.229). There was no significant difference between the groups in Ra value on the profilometric examination (p = 0.062). Rq, Rt and Rz values were significantly different between the groups (p = 0.014, p = 0.013, p = 0.044). Spectrophotometric measurements showed that the light transmittance was lower in all four wavelengths in the OB group. There was no significant difference between the two groups in spectrophotometric measurements (p = 0.109, p = 0.259, p = 0.631, p = 0.337, respectively). It was observed that there was an increasing correlation between the weight differences and the spectrophotometric absorbance values before the polyethylene experiment as the wavelength increased.In this study, no significant difference was found in the post-test weight difference, Ra value and spectrophotometric absorbance values of the newly developed femoral head and standard femoral head. Rq, Rt, and Rz values showed that modified femoral head increases the wear rate of the implant. The correlation between weight difference before and after the experiment and spectrophotometric absorbance values at wavelength of 595nm and 650 nm shows that spectrophotometer can be used to determine the wear of the implant. 97

Giriş: Adhesiv Kapsülit (donuk omuz); ağrı, eklem sertliği, hareket kısıtlılığı ve belirgin morbidite ile seyreden bir hastalıktır. Fonksiyon zamanla iyileşir, ancak tam ve ağrısız hareket açıklığı her hastada tam olarak elde edilemez. Omuzda sertliğin ve hareket kısıtlılığının konservatif tedaviye rağmen geçmediği vakalarda cerrahi tedavilere başvurulur. Biz çalışmamızda cerrahi tedavi seçimini sorguladık. Acaba anestezi altında manipülasyon hasta fonksiyon, ağrı ve hareket açıklıklarında yeterli iyileşme için yeterli midir yoksa bu işleme artroskopik rotator interval eksizyonu eklenmesi gerekli midir?Gereç ve Yöntem: Kliniğimizde Donuk omuz tanısı konan hastaların hepsine UCLA omuz skoru testi yaptık. Hastalarımızın muayenesini kayıt altında aldık. 2015 ile 2019 arasında donuk omuz tanısı ile kliniğimizde aynı cerrah tarafından opere edilen hastalarımızı iki gruba ayırdık. Glenohumeral artriti, masif rotator manşet yırtığı, biseps yırtığı, glenohumeral eklemi ilgilendiren kırığı olan, bize başvurmadan dış merkezde invazif bir tedavi almış olan ya da fizik tedavisini alamamış hastalarımızı çalışmanın dışında bıraktık. Birinci gruba sadece anestezi altında manipülasyon uygulandı. İkinci gruba anestezi altında manipülasyon ve artroskopik rotator interval eksizyonu uyguladık. Hastalara ameliyat sonrası standart fizik tedavi protokolümüzü uyguladık. Hastaları 24. Ay sonunda kliniğimizde UCLA, CONSTANT, DASH skorları hesaplandı, tüm hareket açıklıkları muayene edildi. Fleksiyon ve abduksiyon güçleri dinamometre ile ölçülüp not edildi. P

Amaç : 2011-2018 yılları arasında İstanbul SUAM Ortopedi ve Travmatoloji kliniğinde femur boyun kırığı nedeni ile internal tespit uygulanan hastaların klinik ve radyolojik sonuçlarını başta cerrahi öncesi süre olmak üzere etkileyen faktörlerin incelenmesi ve paylaşılması amaçlanmıştır.Gereç ve yöntem : Hasta kayıt incelemeleri ve radyolojik değerlendirmeler retrospektif olarak hastane dosya ve radyoloji arşivinden yapıldı. Çalışmaya 69 hasta dahil edildi. Takip süreleri en az 6 ay en fazla 96 ay olarak belirlendi. Hastaların tanıları direkt grafi ile konulup Garden ve Pauwel sınıflamaları ile sınıflandırılmaları yapıldı. Cerrahi öncesi süre 12 saat öncesi ve sonrası olarak belirlendi. Tüm hastalara kanüllü vida ile tespit uygulandı. Travma mekanizması, sigara kullanımı, DM eşliği, redüksiyon kalitesi incelendi. Takiplerinde direkt grafi gerektiğinde BT ile kaynamama ve AVN oranları belirlendi. Fonksiyonel skorlama Harris kalça skorlaması ile yapıldı. Bulgular : Çalışmaya dahil ettiğimiz 69 hastanın 25 (%36.2)'i kadın, 44 (%63.8)'ü erkekti. 26 (%37.7) hasta 40 yaş altı iken 43 ( %62.3) hasta 40 yaş üstü idi. 42 (%60.9) hasta Garden 1-2 (nondeplese), 27 ( %39.1) hasta Garden 3-4 (deplese) olarak değerlendirildi. 39 (%56.5) hasta 12 saat öncesi opere edilirken 30 (%43.5) hasta 12 saat sonrası opere edildi. Toplam 14 (%20.3) hastada kaynamama ve 12 (%17.4) hastada AVN saptandı. Haris kalça skorlaması ortalama 88.7 ± 14.2 (47-100) idi. Garden 1-2 olan grupta 3 hastada kaynamama, 5 hastada AVN saptandı. Garden 3-4 olan grupta 11 hastada kaynamama, 7 hastada AVN saptandı. 12 saat öncesi opere edilen grupta 10 hastada kaynamama, 8 hastada AVN saptanırken 12 saat sonrası opere edilen grupta 4 hastada kaynamama, 4 hastada AVN saptandı. Sonuç : Genel komplikasyon oranlarımız literatürle uyumlu bulundu. Yaş, cinsiyet, taraf, sigara kullanımı, cerrahi öncesi süre kaynamama ve AVN ile ilişkisiz saptandı. Pauwel sınıflamasına göre gruplar arasında anlamlı fark saptanmadı. Garden 3-4 (deplese) grupta kaynamama anlamlı olarak yüksek saptanırken AVN oranlarında anlamlı fark saptanmadı. Redüksiyon kalitesi kaynamama ve AVN ile anlamlı olarak ilişkili saptandı.Anahtar kelimeler: femur boyun fraktürü, internal tespit, cerrahi öncesi süre Purpose : The aim of this study was to evaluate the factors affecting the clinical and radiological results of the patients who underwent internal fixation due to femoral neck fracture in Istanbul SUAM Orthopedics and Traumatology Clinic between 2011-2018.Material and method : Paitent records and radiological evaluations were retrospectively performed from hospital files and radiology archives. 69 patients are included in this study. Follow up periods are determined as minimum of 6 months and maximum of 96 months. Diagnosis of patients were made with direct x-ray and classified with Garden and Pauwel classifications. Time to fixation was determined as before and after 12 hours. Cannulated screw fixation was applied to all patients. Trauma mechanism, smoking, concomitant DM and reduction quality were evaluated. Nonunion and AVN rates were determined with direct x-ray and CT if needed in follow ups. Harris Hip Score was used as functional scoring modality.Results : In 69 patients included in this study, 25 (%36.2) patients were female and 44 (%63.8) were male. 26 (%37.7) patients were under 40 years old and 43 ( %62.3) were above 40. 42 (%60.9) patients were identified as Garden 1-2 (nondeplaced) and 27 ( %39.1) were Garden 3-4 (deplaced). While 39 (%56.5) patients' time to fixation were before 12 hours, 30 (%43.5) patients' time to fixation were after 12 hours. Nonunion was detected in 14 (%20.3) patients and AVN was detected in 12 (%17.4) patients. Mean Harris Hip Score was 88.7 ± 14.2 (47-100). According to Garden classification, nonunion and AVN rates were 3 and 5 patients in Garden 1-2 group, while it was 7 and 11 patients in Garden 3-4 group. According to time to fixation; nonunion and AVN rates were 10 and 8 in before 12 hours group, while it was 4 and 4 in after 12 hours group. Conclusions : Our complication rates were found to be similar with the literature. Age, gender, fracture side, smoking and time to fixation were found as irrelevant with nonunion and AVN rates. No significant diffirences was found between the groups according to Pauwel classification. Nonunion was significantly was higher in Garden 3-4 (displaced) group and no significant difference was found in AVN rates. The reduction quality was significantly associated with nonunion and AVN.Keywords : femoral neck fractures, internal fixation, time to surgery 71

Bu çalışma, ağır hadde işçilerinde kişiye özel tabanlık kullanımının ayak basınç analizi üzerine etkisinin incelenmesi amacıyla tasarlandı. Çalışmamıza, Dilovası Organize Sanayi Bölgesinde yer alan Ağır Haddecilik A.Ş.'de çalışan ve dahil edilme kriterlerine uyan 89 erkek işçi alındı. Bireylerin yaş, boy, kilo, vücut kütle indeksi (VKİ), medeni hali, çocuk sayısı, meslek, sigara, alkol kullanımı, geçirilmiş operasyon varlığı sorgulanarak değerlendirme formuna kaydedildi. Bireylerin çıplak ayak ve tabanlıklı plantar basınç analiz değerlendirmeleri için statik pedobarografik cihazı (Sensörmedica, İtalya) kullanıldı. Tabanlık kullanımından önce ve sonra katılımcıların; ayak postür değerlendirmesi için `Ayak Postür İndeksi`, medial ark yüksekliğini ölçmek için `Naviküler Düşme Testi`, ayak fonksiyonelliğini ölçmek için `Ayak Fonksiyon İndeksi (AFİ)`, ağrı durumlarını değerlendirmek için `McGill Ağrı Anketi` ve yaşam kalitelerini ölçmek için `KF-36 (Kısa Form 36) Yaşam Kalitesi Anketi` kullanıldı. Veriler SPSS version 21 yazılımı ile analiz edildi. Bireylerin tabanlık kullanımı öncesi ile sekiz hafta tabanlık kullanımı sonrası plantar basınç analizleri karşılaştırıldığında; çıplak ayak değerlendirmelerinde anlık, 1. ay ve 2. ay ölçümlerinde anlamlı farklılık tespit edildi (p0,05). Naviküler düşme testi, ayak fonksiyon indeksi, ayak postür indeksi ve KF-36 yaşam kalitesi anketinin fiziksel fonksiyon, emosyonel iyilik hali, enerji ve genel sağlık algısı alt başlıklarında kişiye özel tabanlık kullanımında anlık, 1. ve 2. ay ölçümlerinde anlamlı değişiklik bulundu (p0.05). There was a significant difference in the use of custom made insoles in the subheadings of the navicular drop test, foot function index, foot posture index and SF-36 quality of life questionnaire in the sub-headings of physical function, emotional well-being, energy and general health perception (p

Genetik, biyomekanik veya biyokimyasal etkenlerin kıkırdak dokuda meydana getirdiği rahatsızlıklar sonucu eklem kıkırdağı dejenerasyonu meydana gelmektedir. Damar, sinir ve lenf ağına sahip olmayan eklem kıkırdağının kendini yenileyebilme kapasitesi sınırlıdır. Bu amaçla doku mühendisliği alanında eklem kıkırdağı rejenerasyonu için sentetik ve doğal doku iskeleleri kullanılmaktadır. Doğal dokuların deselülerizasyonu ise dokunun hücresel içeriği ve antijenlerinden arındırılması, inflamasyonu ve bağışıklık reddini azaltması sebebiyle tercih edilmektedir. Amniyon zarı ise immunojenitesinin çok düşük olması, anti-mikrobiyal, anti-inflamatuvar olması, yara oluşumunu engellemesi, hücre çoğalmasını güçlendiren çeşitli büyüme faktörleri, hücre dışı matriks proteinlerinin ve sitokinleri üretmesi yönünden doku iskelesi olarak kullanımı araştırılmaktadır. Amniyon zarı eklem kıkırdağının hücre dışı matriksi gibi, farklı tipte kolajenler, glikozaminoglikanlar ve fibronektin içerir. Bu çalışmada kıkırdak doku için üç boyutlu çok katlı deselülerize amniyon zarı doku iskelelerinin geliştirilmesi planlanmıştır. Etik kurul izni sıçanlardan temin edilen amniyon zarının deselülerizasyonu, belirlenen fiziksel ve kimyasal yöntemlerle yapılmıştır. Deselülerizasyonun karakterizasyonu Hematoksilen & Eozin boyamaları yapılarak histokimyasal olarak değerlendirilmiştir. Deselülerize amniyon zarları stromal katmanları yüz yüze bakacak şekilde kat kat yerleştirilerek, bohça şekilde dikilmesiyle çok katlı hale getirilmiştir. Çok katlı doku iskeleleri hücre canlılığı ve sitotoksisiteleri açısından, hücre tutunması yönünden ve biyomekanik olarak test edilmiştir. Sonuç olarak, çok katlı deselülerize amniyon zarının eklem kıkırdağı için doku iskelesi olarak değerlendirilmeleri yapılmıştır. Çok katlı doku iskelelerinin, özellikle F grubunun, sitotoksik etkisinin olmadığı, hücre yaşayabilirliğini ve tutunmalarını desteklediği ve biyomekanik olarak dayanıklı ve esnek malzemeler olduğu tespit edilmiştir. Cartilage degeneration occurs because of disorders caused by genetic, biomechanical, or biochemical factors in cartilage tissue. The articular cartilage does not have vascular, nerve and lymph systems so it has limited regeneration capacity. For this purpose, synthetic and natural scaffolds are used for joint cartilage regeneration in tissue engineering. Decellularization of natural tissues is preferred because it clears the cellular content and antigens of tissue, reduces inflammation and immune rejection. The use of amniotic membranes as a scaffold is being investigated in terms of its low immunogenicity, anti-microbial, anti-inflammatory, preventing wound formation, various growth factors that enhance cell proliferation, producing extracellular matrix proteins and cytokines. The amniotic membrane contains different types of collagen, glycosaminoglycans and fibronectin, such as the extracellular matrix of articular cartilage. In this study, it is planned to develop three-dimensional multi-layer decellularized amniotic membrane scaffolds for cartilage tissue. Decellularization of the amniotic membrane obtained from rats with the permission of the ethics committee was performed by physical and chemical methods. Characterization of decellularization was evaluated histochemical by performing Hematoxylin & Eosin staining. Later, decellularized amniotic membranes were made multilayered by placing the stromal layers face-to-face and suturing them in bundles. Multilayered scaffolds were tested for cell viability and cytotoxicity, for cell adhesion and biomechanically. Finally, the multilayered decellularized amniotic membrane investigated as a tissue scaffold for articular cartilage. It has been determined that multilayered scaffolds, especially the F group, have no cytotoxic effects, support cell viability and attachment and are biomechanically durable and flexible materials. 77

Giriş ve Amaç:Skafoid kırıklar tüm karpal kemik kırıkları arasında en sık görülen kırıklardır. Skafoid kırıkları %30'dan fazla oranda ilk etapta atlanan, tanısı geciken kırıklardır. Skafoid kırıklarının teşhisi esas olarak radyografilerde yapılır. Bilgisayarlı tomografi (BT) erken tanı için kullanılabilir, ancak bu ek maliyetlere ve radyasyona maruz kalmaya yol açar.Derin öğrenme yapay sinir ağlarının eğitimine dayanan bir makine öğrenme yöntemidir. Görüntü analizi için genellikle bir dizi görüntü filtresi öğrenen evrişimli sinir ağı katmanları kullanılır. Bu sinir ağlarına Konvolüsyonel Sinir Ağları (CNN) denir.CNN kullanımı ile derin öğrenmenin kemik kırıklarının teşhisinde kullanılabileceği gösterilmiştir. Bu çalışmanın amacı, anteroposterior (AP) el bilek radyografilerinde skafoid kırıklarının saptanmasında CNN kullanımı ile derin öğrenme algoritmasının doğruluğunu saptamaktır.Materyal ve Metod:Son 6 yıldaçekilen el bileği BT tetkiklerinin raporları `skafoid kırığı` anahtar kelimesi kullanılarak tarandı ve sonucunda skafoid kırığı (kırık grubu) tanısı almış 192 hasta ve skafoid kırığı olmayan 198 normal hasta (normal grup) çalışmaya dahil edildi. Kırığın varlığına veya yokluğuna karar 2 uzmanın ortak görüşü ile verildi.Skafoid kemiği içeren region of interest(ROI) seçimine yardımcı olacak bir program, OpenCV 3.0 libraryforimageprocessing ve TkinterlibraryforGraphical User arayüz elemanları kullanılarakPython 3'te yazıldı.Kırık skafoidleri içeren 50 görüntü ve sağlıklı skafoidleri içeren 50 görüntü rastgele seçildi ve bunlar test setine yerleştirildi. Kalan 290 görüntü eğitim ve doğrulama setlerini oluşturdu. Bunların %70'i sinir ağını eğitmek için ve %30'u doğrulama amacıyla kullanıldı. Tüm veriler SPSS sürüm 20.0 yazılımı kullanılarak analiz edildi. CNN sonuçları referans standart olarak kabul edilen BT sonuçları ile karşılaştırıldı. Skafoid kırıklarını normal skafoidden ayırmada duyarlılık, özgüllük, pozitif prediktif değer (PPD), negatif prediktif değer (NPD) ve doğruluk istatistiksel olarak analiz edildi.Bulgular:Yaş ortalaması 42 (24-70 yıl) olan toplam 390 hasta çalışmaya dahil edildi. Skafoid kırıklarının belirlenmesinde BT sonuçları referans olarak kabul edildiğinde CNN sonuçlarında 12 yanlış negatif, 4 yanlış pozitif, 46 gerçek negatif ve 38 gerçek pozitif sonuç belirlendi. Bu sonuçlara göre, derin öğrenme CNN modelinin skafoid kırığının belirlenmesinde %76 duyarlılık, %92 özgüllük, %90,4 PPD, %79,3 NPD ve %84 doğruluğa sahip olduğu hesaplandı.Tartışma ve Sonuç:Skafoid kırıklarının ilk değerlendirilmesi genellikle acil servislerde yapılır. Skafoid kırıkları %30'dan fazla oranda ilk etapta atlanan, tanısı geciken kırıklardır. Tanı için ilk tercih edilen görüntüleme yöntemi basit, ucuz ve kolay ulaşılabilir bir görüntüleme yöntemi olan direkt radyografilerdir.Çalışmamızda CNN ile direkt grafilerdeskafoid kırıklarının doğruluğu %84 olarak tespit edilmiştir. Sadece direkt radyografi ile skafoid kırıklarında tanı koyulabilirliği arttırabilecek derin öğrenme CNN gibi yöntemler acil servislerde oldukça faydalı olabilir. Bu konuda daha kesin sonuçlara varmak için daha kapsamlı çalışmalara ihtiyaç duyulmaktadır. Aim:Scaphoidfracturesarethemostcommonfracturesamongallcarpal bone fractures. Scaphoidfracturesaremorethan 30% in thefirstplaceandthediagnosis is delayed. Diagnosis of scaphoidfractures is mademainly on radiographs. Computedtomography (CT) can be usedforearlydiagnosis, but thisleadstoadditionalcostsandradiationexposure. Deeplearning is a machinelearningmethodbased on thetraining of artificialneuralnetworks. Convolutionalneural network layersthatoftenlearn a range of imagefiltersareusedforimageanalysis. TheseneuralnetworksarecalledConvolutionalNeural Networks (CNN). It has beenshownthatdeeplearning can be used in thediagnosis of bone fractureswiththeuse of CNN. Theaim of thisstudy is todeterminetheaccuracy of deeplearningalgorithmwiththeuse of CNN in thedetection of scaphoidfractures in anteroposterior (AP) wristradiographs.MaterialandMethod: Reports of wrist CT examinationstaken in thelast 6 yearswerescannedusingthekeyword `scaphoidfracture` and as a result, 192 patientswithscaphoidfracture (fracturegroup) and 198 normal patients (normal group) withoutscaphoidfractureswereincluded in thestudy. Thedecision on the presence orabsence of thefracturewasmadewiththecommonopinion of 2 experts. A program tohelpselecttheregion of interest (ROI) containingscaphoid bone waswritten in Python 3 usingtheOpenCV 3.0 libraryforimageprocessingandtheTkinterlibraryforGraphical User interfaceelements. 50 imagescontainingbrokenscaphoidsand 50 imagescontaininghealthyscaphoidswererandomlyselectedandplaced in the test set. Theremaining 290 imagescreatedtrainingandverificationsets. 70% of themwereusedtotraintheneural network and 30% wereusedforverification. All data wereanalyzedusing SPSS version 20.0 software. CNN resultswerecomparedwith CT results, whichareconsidered as referencestandards. Sensitivity, specificity, positivepredictivevalue (PPD), negativepredictivevalue (NPD) andaccuracywerestatisticallyanalyzedtodistinguishscaphoidfracturesfrom normal scaphoid.Results: A total of 390 patientswith an averageage of 42 (24-70 years) wereincluded in thestudy. When CT resultswereaccepted as thereference in determiningscaphoidfractures, 12 falsenegative, 4 falsepositive, 46 truenegativeand 38 truepositiveresultsweredetermined in CNN results. Accordingtotheseresults, it wascalculatedthatthedeeplearning CNN model has 76% sensitivity, 92% specificity, 90.4% PPD, 79.3% NPD and 84% accuracy in determiningthescaphoidfracture.DiscussionandConclusion:Thefirstevaluation of scaphoidfractures is generallyperformed in emergencydepartments. Scaphoidfracturesaremorethan 30% in thefirstplaceandthediagnosis is delayed. Thefirstpreferredimagingmethodfordiagnosis is directradiographs, a simple, inexpensiveandeasilyaccessibleimagingmethod. Inourstudy, theaccuracy of scaphoidfractures in directradiographswith CNN wasfoundto be 84%. Onlymethodssuch as deeplearning CNN that can increasethediagnosis of scaphoidfracturesbydirectradiography can be veryuseful in emergencydepartments. Morecomprehensivestudiesareneededtoreachmorepreciseresults in thisregard. 67

Amaç: Epidermal Büyüme Faktörü, Hyalüronik Asit ve kombinasyonunun kırık iyileşmesi üzerine olan etkilerinin in-vivo deneysel rat modelinde incelenmesi ve olası yan etkilerinin tespit edilmesi amaçlanmıştır.Gereç ve Yöntem: Genel anestezi altında femur şaft osteotomisi uygulanan 48 adet Wistar-Albino cinsi rat, randomize olarak Kontralateral, Kontrol, EGF, HA ve Kombine olmak üzere 5 ayrı gruba ayrılmıştır. Kırık oluşturulan tüm gruplara K-teli kullanılarak internal fiksasyon uygulanmıştır. EGF grubuna rat başına 0,75µg/1cc olacak şekilde tek doz lokal Heberprot-P®, HA grubuna rat başına 2x0,5cm'lik Hyalofast® ve Kombine gruba EGF emdirilmiş Hyalofast® tatbik edilmiştir. Kontralateral gruba herhangi bir işlem uygulanmamıştır. Randomize olarak kontrol grubundan seçilen 4'er; EGF, HA ve Kombine grubundan 5'er rat 4. ve 6. haftalarda genel anestezi altında sakrifiye edilerek radyolojik (Lane-Sandhu sınıflaması, BT), biyomekaniksel (3 nokta bükülme testi) ve histolojik (Huo sınıflaması, SEM) olarak incelenmiştir.Bulgular: Kontrol grubu ile karşılaştırıldığında, EGF ve HA gruplarında 4. hafta sonunda, kaynamanın radyolojik (p

Artroplasti ameliyatları sonrasında gelişebilen en ciddi erken komplikasyonlardan bir tanesi derin ven trombozu sonrası oluşan pulmoner tromboembolidir. Bu komplikasyonun önlenmesinde proflaktik olarak verilen medikal tedavi önem arzetmektedir. Bu çalışmada yeni nesil antikoagülan olan Rivaroxaban ile enoksaparinin (düşük molekül ağırlıklı heparin) pulmoner tromboemboliye karşı etkinliğinin karşılaştırılması amaçlanmıştır.Çalışmaya 166'sı (%77,6) kadın, 48'i (%22,4) erkek olmak üzere toplam 214 hasta dahil edildi. Çalışmaya dahil edilen hastaların 178'ine (%83,2) total diz protezi, 36'sına (%16,8) total kalça protezi operasyonu yapıldı. Hastalar ilaçların kullanımına göre 3 gruba ayrıldı. Grup 1'deki 46 hastaya (%21,5) yatarken ve taburculuk zamanı subkutan enoksaparin; Grup 2'deki 123 hastaya (%57,5) hem yatarken hem de taburculuk zamanı oral rivaroksaban; Grup 3'deki 45 hastaya (%21) ise yatarken subkutan enoksaparin taburculukta oral rivaroksaban (ardışık tedavi)verildi. Her 3 grup hastaya da ilaçlar yatışı süresince verilip taburculuk sonrası toplamda 15 gün boyunca kullanımları sağlandı. Hastaların yaş ortalaması 65 (min 25, max 89 ± 9,64) idi. Operasyon sonrası hastanede yatış süresi ortalama 5,4 (min 2, max 14) gün olup, tüm hastalarda operasyon süresi ortalama 102 (min 90, max 135) dakika olduğu saptandı. Üç gruba ayrılan bu hastalar derin ven trombozu, pulmoner emboli, major ve minör komplikasyonlar açısından sınıflandırıldı. 214 hastanın hiçbirinde derin ven trombozu veya pulmoner emboli saptanmadı. Postoperatif dönemde major ve minor komplikasyonlar açısından hastalar incelendiğinde; Grup 1'deki 46 hastanın 5'inde, Grup 2'deki 123 hastanın 15'inde, Grup 3'deki 45 hastanın 6'sında major komplikasyon görülürken; ; Grup 1'deki 45 hastanın 10'unda, Grup 2'deki 123 hastanın 24'ünde, Grup 3'deki 45 hastanın 11'inde minör komplikasyon geliştiği görüldü. Rivaroxaban ve enoksoparin tedavisi alan bu üç grup hasta arasında pulmoner emboli, DVT oluşumu ile majör ve minör komplikasyon açısından istatistiksel olarak anlamlı bir fark tespit edilememiştir.Sonuç olarak pulmoner emboli ve derin ven trombozu açısından oral olarak kullanılabilen Rivaroxaban daha invaziv bir kullanıma sahip olan enoksaparine benzer etkilere sahip olması nedeniyle rivaroxabanın enoksaparine alternatif bir tedavi yöntemi olabileceği düşünülmektedir. Pulmonary thromboembolism that is secondary to deep vein thrombosis is one of the most serious early complications of arthroplasty. Prophylactic medical treatment is crucial in the prevention of this complication. This study aims to compare the efficacy of rivaroxaban, a new-generation anticoagulant, and enoxaparin, i.e. low-molecular-weight heparin, in preventing pulmonary thromboembolism.A total of 214 patients were included in the study, 166 (77.6%) of which were female and 48 (22.4%) were male. 178 subjects (83.2%) underwent total knee prosthesis, and 36 (16.8%) underwent total hip replacement. The patients were divided into 3 groups according to medical treatment: subcutaneous enoxaparin both during hospitalization and after discharge (group 1, n = 46, 21.5%); oral rivaroxaban both during hospitalization and after discharge (group 2, n = 123, 57.5%); sequential subcutaneous enoxaparin (during hospitalization) and oral rivaroxaban (after discharge) (group 3, n = 45, 21%). All subjects were provided with medication during the entire postoperative hospital stay and for 15 days after discharge. The mean age of the subjects was 65 ± 9.64 years (25-89). The mean length of hospital stay after the operation was 5.4 days (2-14), and the mean duration of operation was 102 minutes (90-135). The three groups of patients were evaluated for deep vein thrombosis, pulmonary embolism, and other major and minor complications. There were no cases of deep vein thrombosis or pulmonary embolism in any of the 214 subjects. Major complications were observed in 5 patients in Group 1 (n = 46), 15 patients in Group 2 (n = 123), and 6 patients in Group 3 (n = 45). Minor complications were observed in 10 patients in Group 1 (n = 46), 24 patients in Group 2 (n = 123), and 11 patients in Group 3 (n = 45). The three groups were not statistically different in any parameter.We conclude that rivaroxaban can be preferred as a less invasive alternative to enoxaparin due to their similar pulmonary embolism and deep vein thrombosis outcomes. 64

Amaç: Bu çalışmada, deneysel rat osteoartrit modelinde UCMA'nın anti-osteoartritik etkisinin hyaluronik asit ve kortikosteroidlerle karşılaştırılması amaçlanmıştır.Gereç ve Yöntem: Kırk adet erişkin erkek Wistar Albino rat 8'erli rastgele gruplara ayrıldı. Gruplar; kontrol, MIA, MIA+kortikosteroid, MIA+Hyaluronik asit, MIA+UCMA şeklinde belirlendi. Ratların sağ dizlerine intra-artiküler MIA injeksiyonu yapılarak OA modeli oluşturuldu. Üç günde bir olmak üzere, tedavi gruplarına toplamda 7 defa sağ dizlerine intraartiküler injeksiyon yapıldı. Deneylerin sonunda ratlar sakrifiye edilerek sağ diz eklem bölgeleri histopatolojik ve immünohistokimyasal analizler için alındı. Histopatolojik olarak Hematoksilen-Eozin Boyama, Safranin O & Fast Green FCF boyama, Toluidine Blue Boyaması yapılmıştır. İmmünohistokimyasal olarak BMP-2 ve Nf-κB boyaması yapılmıştır. Dejenerasyon seviyesi belirlenmesi amacıyla Mankin Skor Derecelendirme Sistemi kullanılmıştır.Bulgular: Kontrol grubuna kıyasla MIA grubunda Mankin skoru istatistiksel olarak anlamlı derecede arttığı belirlenmiştir (p< 0.05). Histopatolojik olarak UCMA, HA ve Betametazon asetat+betametazon disodyum fosfat gruplarında ise eklem kıkırdağının yapısında dejenerasyonların izlendiği fakat MIA grubuna kıyasla daha hafif seyrettiği gözlendi. UCMA, HA ve Betametazon asetat+betametazon disodyum fosfat uygulanan tedavi gruplarında Mankin skoru MIA grubuna kıyasla anlamlı derecede azaldığı belirlenmiştir (p

Amaç: Çalışmamızda, traneksamik asidin tendon-kemik birleşim yeri iyileşmesi üzerine olan etkilerini biyomekanik ve histopatolojik olarak göstermeyi amaçladık.Gereç ve Yöntem: Çalışmamızda, 450-600 gr ağırlığında Wistar-Albino ırkı toplam 64 adet erkek sıçan kullanıldı. On altışar sıçandan oluşan dört grup oluşturuldu. Grupların tamamında sıçanların sağ aşil tendonlarına tendon-kemik birleşkesinden aşilotomi uygulandı ve plantaris tendonu korundu. İnsizyon sahası içerisinden çalışma grubuna lokal olarak 1 ml traneksamik asit, kontrol grubuna ise lokal olarak 1 ml serum fizyolojik uygulandıktan sonra operasyon sonlandırıldı. 4 haftalık takip süresi sonunda tüm denekler sakrifiye edildi. Biyomekanik çalışmalar Testometric M500-50CT cihazında yapıldı. Histopatolojik değerlendirmede Bonar, Movin ve Nourissat Tendon-Kemik Birleşim Yeri Skorlaması kullanıldı. İstatistiksel önem düzeyi 0,05 olarak alındı.Bulgular: Biyomekanik çalışmada maksimum noktadaki uzama, maksimum yük ve maksimum gerilme parametreleri açısından traneksamik asit grubu ve serum fizyolojik grubu arasında istatistiksel olarak anlamlı farklılık saptanmadı (p=0,558 p=0,775 p=0,558). Histopatolojik değerlendirmede, traneksamik asit grubunda kollajen içeriğinin daha iyi ve kollajen yapısının normale daha yakın olduğu tespit edildi (p=0,047 p=0,008). Vaskülarite, hiyalinizasyon ve GAG içeriği parametrelerinde traneksamik asit grubunda istatistiksel olarak anlamlı düşüklük saptandı (p=0,004 p=0,014 p=0,026). Toplam bonar ve movin skoru değerlendirildiğinde traneksamik asit grubu lehine anlamlı istatistiksel sonuç elde edildi (p=0,003 p=0,023). Kendi aralarında Bonar ve Movin skorlama sistemlerinin anlamlı yüksek korelasyon gösterdiği tespit edildi (p=0,0001).Sonuç: Çalışmamızda lokal uygulanan traneksamik asidin tendon-kemik birleşke yeri iyileşmesini olumlu yönde etkilediğini saptadık. Objectives: In our study, we aimed to determine the effects of tranexamic acid on bone-tendon junction healing biomechanically and histopathologically. Material and Methods: Sixty four male Wistar-Albino rats which weighed 450-600 gr were used in our study. They were divided into four groups which include 16 rats for each. Achillotomy was performed on the right Achilles tendons of the rats from the bone-tendon junction in all groups and the plantaris tendon was preserved. Operation was ended after solutions were locally applied through incision site as 1 ml tranexamic acid to study group and 1 ml saline solution to control group. In the end of follow-up period for four weeks, all rats were sacrificed. Biomechanical tests were performed via Testometric M500-50CT device. In histopathological evaluation, Bonar, Movin and Nourissat Bone-Tendon Junction Scoring were used. The statistical significance value was determined as 0,05.Results: There was no statistically significant difference between the tranexamic acid group and the saline group in terms of elongation at maximum point, maximum load and maximum strain parameters in the biomechanical study (p= 0,558 p= 0,775 p= 0,558). In histopathological evaluation, it was determined that the collagen content was better and the collagen structure was closer to normal in the tranexamic acid group (p=0,047 p=0,008). There was statistically significant decrease in tranexamic acid group in vascularity, hyalinization and GAG content parameters (p=0,004 p=0,014 p=0,026). When the total bonar and movin score was evaluated, statistically significant results were obtained in favor of the tranexamic acid group (p=0,0001).Conclusions: In our study, we found that locally administered tranexamic acid had a positive effect on bone-tendon junction healing. 81

Giriş:Diz yaralanmalarında en sık etkilenen yapılar menisküslerdir. Günümüzde, yırtılmış bir menisküs için en yaygın olarak kullanılan tedavi seçenekleri, hasarlı dokuyu çıkarmak veya geri yüklemek için sırasıyla bir menisektomi veya menisküs onarımıdır. Artroskopinin gelişmesi ile birlikte menisküs onarımında çeşitli tamir seçenekleri ortaya çıkmıştır. Menisküs yırtık konumu,tipi,hasta yaşı gibi birçok faktörler menisküs onarımı sonuçlarını etkilemiştir.Amaç:Çalışmamamızda menisküs yaralanması nedeniyle başvurmuş ve tamir yaptığımız hastaların demografik bilgilerini,yırtık yerleşim yeri,tipi,atılan sutur sayısına göre klinik sonuçlarını Lysholm ve VAS skorları ile değerlendirmeyi amaçladık.MateryalveMetod:Bu çalışmamızda 2015-2019 yılları arasına diz eklemişikayetiile Gaziantep Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi Ortopedi ve Travmatoloji bölümüne başvuran ve tarafımızca menisküs yırtığı tanısı koyduğumuz ve artroskopik olarak opere ettiğimiz 76 hastanın dosyalarını retrospektif olarak değerlendirdik.Hastaların klinik değerlendirmeleri amacı ile preoperatif ve postoperatif 1. yıldaki Lysholm fonksiyon skorlaması ve vas değerlendirilmesi kullanıldı.Bulgular: Çalışmaya dahil edilen hastaların 57'si erkek, 19'ukadındı. 37 hastanın sağ dizinde 39 hastanın ise sol dizinde menisküs yırtığı mevcuttu. Hastaların 20'si lateral menisküs,56' sı medial menisküs, 10' u anterior horn, 66'sı posterior horndaki yırtık nedeniyle opere edildi. Yırtık şekillerine göre hastaların 29'unda horizontal, 14' ünde longitudinal, 9' unda radial, 12' sinde kova sapı, 4' ünde kök yırtığı, 8' inde kompleks yırtık görüldü. Hastaların yaş ortalaması 33,22 ± 10,30 idi. Kullanılan sutür sayısı ortalama 2,74 ± 1,30 idi. Hastaların preop Lysholm değeri ortalama 52,42 ± 16,09 iken,postop 1.yılındaki kontrolündeLysholm değeri ortalama 86,51 ± 14,24 idi. Hastaların preop vas değeri ortalama 6,91 ± 1,4 iken, postop 1. yılındaki kontrolünde vas değeri ortalama 1,95 ± 2,05 idi. Yaş, cinsiyet,menisküs tarafı, atılan sütur saysı ve yırtık şeklinin menisküs onarımı yapılan hastalardaki postop Lysholm ve vas değerlerindeki değişim yüzdesine etkisi olmadığı tespit edildi.Sonuç: Menisküslerin diz fonksiyonunda çok önemli bir yere sahip olduğunun ve korunması gerektiğinin; artroskopik onarımının menisküs yırtıklarında çok iyi klinik sonuçlar veren bir tedavi yöntemi olduğunun ve başta ileri yaş olmak üzere,cinsiyet, menisküs tarafı, atılan sütur sayısı ve yırtık şeklinin klinik sonuçları etkilemediği sonucuna varıldı. Introduction: In knee injuries, one of the most frequently affected structures is meniscus. Today, the most commonly used treatment options to remove or restore the damaged tissue in a ruptured meniscus are menisectomy or meniscus repair, respectively. Various repair options have emerged in meniscus repair, with the development of arthroscopy. Many factors such as meniscus rupture location, type, patient age have affected the results of meniscus repair.Purpose: In our study, we aimed to evaluate the clinical results of the patients, who applied for repair due to meniscus injuries, according to the demographic information, ruptured location, type, number of sutures with Lysholm and VAS scores.Materials and Methods: In this study, we retrospectively evaluated the files of 76 patients who applied to the Department of Orthopedics and Traumatology of Gaziantep University Medical Faculty Hospital with the complaint of knee joints between 2015 and 2019 and whom we diagnosed with meniscus tear and operated arthroscopically. Lysholm function scoring and VAS evaluation in the preoperative and 1st postoperative control wereused for clinical evaluation of the patients.Findings: 57 of the patients included in the study were male and 19 were female. 37 patients had a meniscus tear in the right knee and 39 in the left knee. 20 patients were operated for lateral meniscus tear, 56 for medial meniscus tear, 10 for anterior horn tear and 66 for posterior horn tear. According to the shape of the tear, 29 patients had horizontal, 14 had longitudinal, 9 had radial, 12 had bucket handle, 4 had root tear, and 8 had complex tears. The mean age of the patients was 33.22 ± 10.30. The mean number of sutures used was 2.74 ± 1.30. While the mean pre op Lysholm value of the patients was 52.42 ± 16.09, the mean Lysholm value in the 1st year post op control was 86.51 ± 14.24. While the mean pre op VAS value of the patients was 6.91 ± 1.4, the mean VAS value in the 1st year post op control was 1.95 ± 2.05. It was determined that age, gender, meniscus location, number of sutures and tear shape had no effect on the percentage of change in post op Lysholm and VAS values in patients undergoing meniscus repair.Conclusion: It was concluded that meniscus has a very important place in knee function and should be protected, that arthroscopic repair is a treatment method providing superb clinical results in meniscus tears and that gender, meniscus location, number of sutures and tear shape, especially in older age, do not affect the clinical results. 61

Amaç: Humerus cisim kırıklarında eksternal fiksatör ile tedavi edilen olguların tedavi sonrası radyolojik ve fonksiyonel sonuçlarını değerlendirmek. Gereç ve Yöntem: 2012-2019 tarihleri arasında kliniğimize travma nedeniyle başvuran hastalardan, humerus cisim kırığı olan hastalar çalışmaya alındı.18 yaş üzeri ve aydınlatılmış onam imzalayabilecek hastalar çalışmaya dahil edildi. Açık kırıklar, patolojik kırıklar ve omuz yada dirsek eklemine uzanan kırıklar çalışma dışı bırakılarak kapalı redüksiyon ve eksternal fiksasyon ile tedavi edilen 74 humerus cisim kırığı retrospektif olarak değerlendirildi. Takipleri yetersiz olan 9 hasta ve ölüm/red gibi sebeplerle çalışmaya dahil edilemeyen 14 hasta dışlandı. Çalışmaya dahil edilen 51 hastanın demografik verileri, yaralanma şekilleri, AO sınıflaması ve bölgesine göre kırık sınıflaması, sigara içip içememesi, varsa radial sinir yaralanması kayıt edildi. Radyografik olarak 6. aya kadar kaynama olup olmaması değerlendirildi. Hastaların son kontrollerinde omuz ve dirsek hareket açıklığı, Mayo Elbow Performance Index (MEPI), The Disability of The Arm, Shoulder and Hand (DASH) ve Constant ve Murley Shoulder Score ile değerlendirildi. Elde edilen veriler SPSS 22.0 programına aktarılarak analiz edidi. Analiz sonucunda p değeri 0.05'ten küçük olan farklar istatistiksel olarak anlamlı kabul edildi. Bulgular: Çalışmamızda ortalama yaş 39,24 ± 16,48'di. Hastaların 37'si erkek (72.55%), 14'ü (27.45%) kadındı. Humerusların 25'i (49 %) sağ, 26'sı (51 %) sol taraftı. AO sınıflamasına göre; 6 humerus (11.7 %) 12A1, 12 humerus (23.5 %) 12A2, 17 humerus (33.4 %) 12A3, 8 humerus (15.7 %) 12B1, 5 humerus (9.9 %) 12B2, 2 humerus (3.9 %) 12C1, 1 humerus (1.9 %) 12C3 olarak sınıflandırıldı. Peroperatif radial sinir hasarı yoktu. MEPI ve DASH skoru sırasıyla 94,90 ± 8,75 ve 8,90 ± 9,79, ortalama Constant skoru 92,88 ± 5,95 idi. Kaynama süresine bakıldığında distal cisim kırıklarında daha erken kaynama olduğu görüldü. Sigara kullanan hastalarda literatürle uyumlu olarak kaynamanın geciktiği görüldü. Sonuç: Humerus cisim kırıklarının kapalı redüksiyon ve eksternal fiksasyon yöntemi ile tedavisi, minimal yumuşak doku hasarı, daha küçük insizyon skarı oluşumu ve yüksek omuz-dirsek hareket fonksiyonu sunarak diğer tedavi seçeneklerinin yanında değerli bir alternatif olarak düşünülebilir.Anahtar Sözcükler: Kapalı redüksiyon, Eksternal Fiksasyon, Humerus Cisim Kırığı. Aim: : The goal of this study is to evaluate the radiologic and clinical outcomes of the external fixator treatment on humeral shaft fractures. Method: Patients admitted to emergency department in Erciyes University Orthopedic Surgery Department with humerus shaft fractures have been enrolled to study between 2012-2019. All patients were over 18 years old and were willing to sign informed consent. Patients with open fractures, pathologic fractures and fractures associated with either proximal and distal join line were excluded from the study. Total 74 humeral shaft fracture cases evaluated retrospectively. Total 23 patients have been excluded from the study, 9 were due to the inadequate follow-up and 14 were secondary to death or denial of participation. Data has been collected regarding the demographic features, mechanism of injury, AO classification, smoking status and radial nerve injury history. Radiologic union rate is evaluated. Functions of the upper extremity evaluated with Mayo Elbow Performance Index (MEPI), The Disability of The Arm, Shoulder and Hand (DASH), Constant and Murley Shoulder Scores at the final follow-up. Obtained data have been processed using SPSS 22.0 and 'p' values

Amaç: El bileği ve parmakların ekstensör mekanizmasındaki kayıplar, günlük hayatta kavrama-tutma-bırakma eylemlerin gerçekleştirilmesinde ve bu eylemlerin kuvvetinde zaafiyete ve ayrıca ciddi kozmetik problemlere yol açan ve bu nedenle ciddi morbidite yaratan klinik tablolardır. Bu durumlarda, etiyolojileri ne olursa olsun, tedavi seçenekleri arasındaki son tercih tendon transferleridir. Bunun temel sebebi tendon transferinin bir feda ediş girişimi olmasıdır. El ekstensör mekanizmasındaki problemler için uygulanan tendon transferlerinin diğer transferlere göre daha öngörülebilir sonuçlara sahip olduğu öne sürülmektedir. Bununla birlikte transfer gerginliğinin nasıl ayarlanması gerektiği ve sonuçlar üzerindeki etkileri konusu halen belirsizdir. Bu yüzden klinikten kliniğe, cerrahiyi gerçekleştiren kişiden kişiye ve hastadan hastaya değişen sonuçlar bildirilmektedir. Bu çalışmada el bileği ve parmaklarda ekstensör mekanizma restorasyonu için tendon transferi yapılan hastalarda ayarlanan gerginliğin tüm yönlerdeki etkilerini ve gelişebilen fonksiyonel yetersizliklerin hastalardaki subjektif ve objektif bulgularla ilişkisini araştırdık.Yöntem: 01.09.2007 ile 01.02.2019 tarihleri arasında el bileği ve parmakların ekstensiyon mekanizmasındaki yetmezlik nedeniyle polikliniğe başvuran hastalara ait bilgiler dijital arşiv sisteminden retrospektif olarak derlendi. Çalışma planı içerisinde yer alan hastaların değerlendirilmesi geldikleri son poliklinik kontrollerinde yapıldı. Çalışmaya toplamda 65 (46 erkek, 19 kadın) hasta dahil edildi. Ortalama yaş 30,8±17,8 yıl, ortalama takip süresi ise 47,4±34,4 ay idi. Hastalar etiyolojik olarak periferik sinir sistemi hasarı (n: 35), kas-tendon ünitesi hasarı (n: 22), ve santral sinir sistemi hasarı (n: 8) olarak 3 ana gruba ayrıldı. Hastalarda toplam 124 ekstensiyon fonksiyon restorasyonu (51 başparmak ekstansiyonu, 39 diğer parmak/lar ekstensiyonu ve 34 el bilek ekstansiyonu) yapılmıştı. Tüm yönlerde eklem hareket açıklıkları, kavrama, sıkıştırma (pinç) güçleri, QDASH ve Mayo El Bileği skorları ve sübjektif memnuniyet skorları değerlendirildi. Etiyoloji, restore edilen fonksiyon, kullanılan tendon, zaman, yaş gibi farklı değişkenler temelinde istatistiksel analizler yapıldı. Ek olarak meslek değişikliği sorgulandı ve bunun sebebi ile ilgili analizler yapıldı. Karşılaştırmalar ve ilişkilerdeki istatistiksel anlamlılık için p

Amaç: Tibia kırıklarının cerrahi tedavisinde kullanılan geleneksel intramedüller çivilerde distal kilit vidaları ile ilgili uygulama zorluğu, kırılma, gevşeme, kırığın yetersiz tespiti vb. sorunlar yaşanmaktadır. Bu sorunlar dikkate alınarak distal bolt kilitli tibia çivisi geliştirilmiştir. Bu çalışmamızda distal bolt kilitli intramedüller çivi ile geleneksel distal kilitli intramedüller çivilerin klinik, radyolojik ve fonksiyonel sonuçlarını retrospektif olarak değerlendirdik.Yöntem: İstanbul Medeniyet Üniversitesi Göztepe Eğitim ve Araştırma Hastanesi Ortopedi ve Travmatoloji Kliniği'nde Kasım 2012-Kasım 2018 tarihleri arasında intramedüller tibia çivisi uygulanmış 66 hasta alınan etik kurul onayı sonrası retrospektif olarak değerlendirildi. Ameliyat sonrası dönemde hayatını yitiren, psödoartroz tedavisi amacıyla intramedüller çivi uygulanan, kontrollerine düzenli olarak gelmeyen, hastane kayıtlarında bulunan iletişim bilgileri üzerinden kendilerine ulaşılamayan hastalar çalışma kapsamı dışında tutuldu. Bu kriterler göz önüne alınarak 37 hastanın 38 tibia kırığı çalışmaya dahil edildi. Hastaların 23'ü (%62,1) erkek, 14'ü (%37,9) kadın idi. Hastaların yaş ortalaması 45 yaş (dağılım 18 -84 yaş) idi. Hastalar tibia kırığı tedavisinde kullanılan çivinin türüne göre iki gruba ayrıldı. Distal bolt kilitli tibia çivisinin kullanıldığı hastalar Grup 1, geleneksel tibia çivilerinin kullanıldığı hastalar Grup 2 olarak değerlendirildi. İki grup arasında koronal ve sagittal planda dizilim ve kaynama süreleri radyolojik olarak karşılaştırıldı. Klinik ve fonksiyonel karşılaştırmada yük verme sürelerine, işe ve spora dönüş sürelerine, AOFAS ve OMAS skorlarına bakıldı. Karşılaşılan komplikasyonlar değerlendirildi. Bulgular: İki grup yük verme süreleri bakımından karşılaştırıldığında Grup 1' de bulunan hastalar Grup 2'deki hastalara göre daha erken tam yük verdi (p=0,032). İki grup arasında kaynama süreleri, işe ve spora dönüş süreleri ve komplikasyon oranları arasında anlamlı farklılık yoktu (p= 0,283; p=0,422; p=0,470, p=0,750). Fonksiyonel karşılaştırmada AOFAS değerlerine göre iki grup arasında anlamlı farklılık yokken, OMAS değerlerine göre Grup 2'de sonuçlar Grup 1'e göre daha iyi bulundu (p=O,475; p=0,037).Sonuç: Distal bolt kilitli tibia çivisi geleneksel çiviler ile karşılaştırıldığında erken yük verilmesine olanak sağlar ve tibia kırıklarının intramedüller çivi ile tedavisinde güvenle tercih edilebilir. Objective: In the conventional intramedullary nails used in the surgical treatment of tibia fractures, there are problems such as insufficient stability, difficulty in application, fracture and loosening of the distal locking screws. Considering these problems, distal bolt locking tibia nail has been developed. In our study, we retrospectively evaluated the clinical, radiological and functional results of intramedullary nails with distal bolt locking screws and the conventional distal locking intramedullary nails. Material and Method: 66 patients treated with intramedullary tibia nail between November 2012 and November 2018 were evaluated retrospectively at the Orthopedics and Traumatodology Department of İstanbul Medeniyet University Göztepe Training and Research. Patients who died postoperatively, who underwent intramedullary nails for pseudoarthrosis treatment, who did not come to their controls regularly and who could not be contacted through the contact information in the hospital records were excluded from the study. Considering these criteria, 38 tibial fractures of 37 patients were included in the study. 23 (62,1%) of the patients were male and 14 (37,9%) were female. The mean age of the patients was 45 years (range 18 to 84 years). The patients were divided into two groups according to the type of nail used in the treatment of tibial fractures which are with distal bolt locking tibia nails as Group 1 and with conventional tibia nails as Group 2. Coronal and sagittal plane alignment and union times were compared radiologically between the two groups. In the clinical and functional comparisons, the duration time of operation, load-bearing times, return to work and sports, complication rate, AOFAS and OMAS scores were evaluated. Encountered complications were evaluated. Results: When the two groups were compared in terms of load-bearing times, the patients in Group 1 gave full load earlier than those in Group 2 (p = 0.032). There was no significant difference between the two groups in terms of union rates, time to return to work and sports, complication rates and functional outcomes (p= 0,283; p=0,422; p=0,470, p=0,750). While there was no significant difference between the two groups according to AOFAS values in functional comparison, the results were better in Group 2 than Group 1 compared to OMAS values (p=O,475; p=0,037).Conclusion: Clinical, radiological and functional results of distal bolt locking tibia nails used in the treatment of tibial fractures are as successful as conventional nails. Distal bolt locking tibia nails are able to provide patients with earlier load used by patients who used conventional nails. 76

Amaç: Kienböck hastalığında her evrede tedavi yaklaşımları farklıdır. Genel yaklaşım olarak Lichtman evre 1 konservatif takip edilirken evre 2 ve 3a'da radial kısaltma yapılmaktadır. Evre 3B hastalarda radial kısaltma metodu konsunda tartışmalar mevcut iken biz de kliniğimizde radial kısaltma yapılan evre 2, 3a ve 3b hastaların sonuçlarını inceledik.Materyal ve Metod: Gaziantep Üniversitesi Şahinbey Araştırma ve Uygulama Hastanesinde 2009-2019 yılları arasında tedavi edilmiş 31 hasta çalışmaya katıldı. Çalışma retrospektif olarak yapıldı. Daha önce el bileğinden cerrahi operasyon geçirmiş hastalar, lunat kemikte avasküler nekroz dışında hastalığı olanlar çalışmaya dahil edilmedi. Nakamura, VAS skoru ve Modifiye Mayo El Bileği Skoru incelendi. Preop MRG ve direkt grafi; postop genellikle direkt grafi radyolojik değerlendirme aracı olarak kullanıldı. Bulgular: Çalışmaya katılan hastalarda E/K oranı 18/13 olarak bulundu. Bu hastaların 11'I evre 2, 8 hasta evre 3A, 12 hasta evre 3B idi. Ameliyat öncesi el bileği fleksiyonu 46 derece, ekstansiyonu 45 derece idi. Ameliyat öncesi el bileği kavrama gücü sağlam elin %62'si oranında bulundu. Ameliyat öncesi yapılan radyolojik değerlendirmede 23 hastada negatif ulnar varyans, 6 hastada nötral varyans, 2 hastada ise pozitif ulnar varyans tespit edildi. Sonuç: Hastalarda radyolojik kriterler olan Lichtman evresi, karpal yükseklik, stahl indeksinde kötüleşme olmasına rağmen klinik bulgularda (VAS skoru, Modifiye Mayo El Bileği Skoru, El bileği eklem hareket açıklığı, kavrama gücü) iyileşme sağlanmıştır. Anahtar Kelimeler: Kienböck hastalığı, Radial kısaltma, Lunat kemik Purpose: In Kienböck's disease there is different treatment approach for every stage. In Lichtman stage 1 general approach is conservatively following but in stage 2 and stage 3A radial shortening is done. There are discussions about radial shortening in Lichtman stage 3B but in despite of discussions we conducted radial shortening on stage 2,3A and stage 3B to analysis result of radial shortening.Material and Method: 31 treated patients attended to study in Gaziantep University Şahinbey Research and Training Hospital between 2009 to 2019. Study was done retrospectively. Patient who had have surgical operation on his/her wrist and have another diseases other than avasculer necrosis of lunate bone was excluded from study. Nakamura, VAS score and Modified Mayo wrist score were analyzed. MRI and X-Ray, X-Ray were used radiological evaluation in preoperatively and postoperatively, respectively.Findings: The ratio of patients was male/female 18/13. 11 of them were stage 2, 8 were stage 3A and 12 of them were stage 3B. Before surgery flexion of wrist was 46 degrees and extension was 45 degrees. Also before surgery grip strength was %62 less than in comparison to intact wrist. In radiological evaluation which was conducted before surgery we identified that 23 patients had negative ulnar variance, 6 patients had neutral variance and 2 patients had positive ulnar variance. 62

ÖZETHumerus diafiz kırığı nedeniyle kliniğimizde tedavi edilen hastalarda inramedüller çivileme, plaklı osteosentez ve konservatif tedavi sonuçlarımızı retrospektif olarak inceleyerek literatürle kıyaslayıp değerlendirmeyi amaçladık.Fırat Üniversitesi Tıp Fakültesi Ortopedi ve Travmatoloji Anabilim Dalında, Ocak 2013 ile Şubat 2019 tarihleri arasında humerus diafiz kırığı nedeniyle konservatif, intremadüller çivileme ya da plaklı osteosentez ile tedavi edilen ve yeterli verileri olan 79 hasta çalışmaya dahil edildi. Hastaların klinik, fonksiyonel ve radyolojik bulguları retrospektif olarak incelemeye alındı. Çalışmamızdaki hastaların demografik verileri, hastanede kalma süreleri, yatış ile tedaviye başlama arasındaki süre, ek travmasının olup olmadığı, radial sinir hasarı, kaynamama, travma oluş şekli, sigara kullanımı, kırık ekstremite tarafı ve kırık kaynama zamanı değerlendirildi. Ayrıca fonksiyonel değerlendirme için Stewart-Huntley ve QuickDASH skorlama kriterleri ve kırık tiplerinin belirlenmesi için de AO sınıflaması kullanıldı.Yetmişdokuz hastanın 59'u erkek, 20'si kadındı. Çalışmaya katılan hastaların en genci 16 en yaşlısı 83 yaşında olup hastaların yaş ortalaması 39,7 idi. Hastaları yaşlarına göre 16-30, 30-60 ve 60 yaş üzeri olarak 3 gruba ayırarak değerlendirdik. Etiyolojik neden olarak hastaların 33'ünde (%42) trafik kazası, 33'ünde (%42) basit düşme görülürken 4 (%5) hastada ateşli silah yaralanması, 4 (%5) hastada yüksekten düşme ve 5 (%6) hastada iş kazası görüldü.Kırıklar AO sınıflandırılmasına göre gruplandırıldığında 50 hasta (%63) AO tip A,15 hasta (%19) AO tip B, 14 hasta da (%18) ise AO tip C kırık mevcuttu.Hastaların 23 (%29) tanesi intamedüller çivilemeyle, 16 (%20) tanesi konservatif tedaviyle, 40 (%51) tanesi ise plaklı osteosentez ile tedavi edilmişti. 79 hastanın 73'ünde (%92) kaynama görüldü Hastalar Stewart-Huntley ve QuickDASH değerlendirme sistemine göre değerlendirildi. Stewart-Huntley skorlama sistemine göre mükemmel ve iyi sonuç olan hastaların oranı intramedüller çivilemede %74, konservatif tedavide ve plaklı osteosentezde %87 olarak bulundu. Üç tedavi yöntemi ile QuickDASH skoru arasındaki ilişkinin anlamlı olduğu görüldü.Verilerimizi analiz ederken SPSS 22.0 (Statistical Packages for the Social Sciences) proğramını kullandık. Kategorik ölçümler yüzde ve sayı olarak, sürekli ölçümlerse ortalama ve standart sapma (gerekli yerlerde ortanca, minimum ve maksimum) olarak özetlendi. Gruplar arasındaki sürekli ölçümlerin değerlendirilmesinde dağılım kontrolü yapıldı. Parametrik dağılım şartları sağlanmadığında Kruskal Wallis testi ve Mann Whitney U testi kullanıldı. Kategorik değişkenlerin karşılaştırılmasında Ki Kare test ya da Fisher test istatistiği kullanıldı. Tüm testlerde istatistiksel önem düzeyi 0,05 olarak alındı.Çalışmanın sonucunda; humerus diafiz kırıklı hastalarda 3 farklı tedavi yönteminde de yüksek oranlarda kaynama elde edildiği görüldü. Konservatif tedavi edilen hastaların hastanede kalış süresinin daha kısa olduğu tespit edildi. Kaynama zamanının azalmasının kaynama sonrası fonksiyonel sonuçları olumlu yönde etkilediği sonucuna ulaşıldı. Sigara kullanan hastalarda kaynama zamanının daha uzun olduğu ve kaynamama oranlarının daha yüksek olduğu sonucu elde edildi.Anahtar Kelimeler: Humerus diafiz kırık, humerus diafiz kırığı konservatif tedavisi, humerus diafiz kırığı plaklı osteosentez, humerus diafiz kırığı intramedüller çivileme ABSTRACTCOMPARISON OF RESULTS OF CONSERVATIVE, INTRAMEDULAR NAILING AND PLATE OSTEOSENTESIS TREATMENT IN HUMERUS DIAPHYSIS FRACTURESWe aimed to retrospectively evaluate and compare the results of inramedullary nailing, plaque osteosynthesis and conservative treatment in patients receiving humeral diaphyseal fractures in our clinic.Between January 2013 and February 2019, 79 patients who were treated conservatively, intramedullary nailing or plate osteosynthesis for humerus diaphyseal fractures were enrolled in the study at the Department of Orthopedics and Traumatology, Faculty of Medicine, Fırat University. Clinical, functional and radiological findings of the patients were evaluated retrospectively. Demographic data, duration of hospitalization, presence of additional trauma, radial nerve injury, nonunion, trauma type, smoking, fractured extremity side and fracture union time were evaluated. In addition, Stewart-Huntley and QuickDASH scoring criteria were used for functional evaluation. AO classification was used to determine fracture types.Of the 79 patients, 59 were male and 20 were female. The youngest of the patients included in the study were 16, the oldest was 83 years old and the mean age of the patients was 39.7 years. We evaluated the ages of the patients in 3 groups as 16-30, 30-60 and over 60 years.Etiological causes were traffic accidents in 33 patients (42%), simple falls in 33 patients (42%), gunshot wounds in 4 patients (5%), falls from height in 4 patients (5%) and work accident in 5 patients (6%)When the fractures were classified according to AO classification, 50 patients (63%) had AO type A, 15 patients (19%) AO type B, and 14 patients (18%) had AO type C fractures.Twety-three (29%) patients were treated with intamedullary nailing, 16 (20%) were treated conservatively, and 40 (51%) were treated with plaque osteosynthesis. Union was seen in 73 (92%) of 79 patientsThe patients were evaluated according to Stewart-Huntley and QuickDASH evaluation system. According to Stewart-Huntley scoring system, the rate of patients with excellent and good results was 74% in intramedullary nailing, 87% in conservative treatment and plate osteosynthesis. The relationship between three treatment methods and QuickDASH score was found to be significant.We used SPSS 22.0 (Statistical Packages for the Social Sciences) program to analyze our data. Categorical measurements were summarized as percentage and number, and continuous measurements were summarized as mean and standard deviation (median, minimum and maximum where necessary). Distribution control was used to evaluate continuous measurements between groups. When parametric distribution conditions were not fulfilled, Kruskal Wallis test and Mann Whitney U test were used. Chi square test or Fisher test statistics were used to compare categorical variables. Statistical significance was taken as 0,05 in all tests.As a result of the study; In patients with humeral diaphyseal fractures, high rates of union were obtained in 3 different treatment methods. The duration of hospitalization was shorter in conservatively treated patients. Decreased union time had positive effects on the functional results after the union. The duration of union was longer and nonunion rates were higher in smokers.Keywords: Humerus diaphyseal fracture, conservative treatment of humeral diaphyseal fracture, plate osteosynthesis of humerus diaphyseal fracture, intramedullary nailing of humerus diaphyseal fracture 92

Tendonlar, kendilerine özgü fibroblastlara (tenositler) sahiptir ve bu tenositler yoğun bir hücre dışı matriks oluştururlar. İnsan vücudunda en güçlü tendon olmasına rağmen, aşil tendonu vücutta en sık yaralanan tendondur. Tendon iyileşmesine yönelik, ilaç tedavisi, cerrahi tedavi ve fizik tedavi uygulamalarını da içeren birçok geleneksel tedavi kullanılmaktadır. Ancak, bu tedavi yöntemleri ile istenilen sonuçlar elde edilememektedir. Bu tedavilerin dışında, rejeneratif tıbbın gelişmesiyle farklı tedavi yöntemleri bulunmuştur. Bunlar ikisi stromal vasküler fraksiyon (SVF) ve kemik iliği konsantresi (KİK)'dir.Bu tezin amacı, SVF ile KİK' in birlikte kullanımlarının aşil tendon yaralanmalarının tedavisi üzerine etkisini değerlendirilmesidir. Araştırmada oluşturulan hayvan deneyinde kontrol grubu ve her bir deney grubu için beşer hayvan kullanıldı. Bu çalışmada histolojik bir derecelendirme sistemi ile tendon iyileşmesi sınıflandırıldı. Elastosonografi ile elde edilen doku rengi ve sayısal veriler ise iyileşen dokunun biyomekanik karakterizasyonunda kullanıldı. Çalışmanın sonucunda elastosonografi çekilmiş 12 tavşanın gerilme değerleri 1. Ay sırasıyla ortalama sağlam grubu 0.30, kontrol grubu 1.77, %100 SVF grubu 0.51, %100 KİK grubu 0.50, %50 SVF- %50 KİK grubu 0.69, %75 SVF- %25 KİK grubu 0.62 ve %25 SVF- %75 KİK grubu 0.79 olarak bulundu. 2.Ay ise ortalama sağlam grubu 0.23, kontrol grubu 1.30, %100 SVF grubu 0.35, %100 KİK grubu 0.38, %50 SVF- %50 KİK grubu 0.33, %75 SVF- %25 KİK grubu 0.29 ve %25 SVF- %75 KİK grubu 0.32 olarak bulundu. Histolojik değerlendirme sonucunda tendon dokularının iyileşme puanları ortalama puanları sırasıyla sağlam grubun 0, kontrol grubunun 6.6, %100 SVF grubunun 9.33, %100 KİK grubunun 4.5, %50 SVF- %50 KİK grubunun 4.6, %75 SVF-%25 KİK grubunun 5.5 ve %75KİK- %25 SVF grubunun ise 7 olduğu tespit edildi.Sonuç olarak elde edilen veriler KİK ve SVF'nin birlikte kullanımlarının tek tek kullanımlarına göre aşil tendonunu daha etkin bir şekilde iyileştirildiği gözlenmiştir.Anahtar Kelimeler: Aşil tendonu, kemik iliği konsantresi, stromal vasküler fraksiyon, tendinopati Tendons have their own fibroblasts (tenocytes) and these tenocytes form a dense extracellular matrix. Although it is the strongest tendon in the human body, the Achilles tendon is the most frequently injured tendon in the body. Many traditional treatments are used for tendon healing, including drug therapy, surgical treatment, and physical therapy applications. However, the desired results cannot be obtained with these treatment methods. Apart from these treatments, different treatment methods have been found with the development of regenerative medicine. These are two stromal vascular fractions (SVF) and bone marrow concentrate (BMC).The aim of this thesis is to evaluate the effect of using SVF and KIK on the treatment of Achilles tendon injuries. In the animal experiment created in the study, five animals were used for the control group and each experiment group. In this study, tendon healing was classified with a histological grading system. The tissue color and numerical data obtained by elastosonography were used in the biomechanical characterization of the healing tissue.As a result of the study stress ratios of 12 rabbits that received elastosonography were healthy group 0.30, control group 1.77, 100% SVF group 0.51, 100% BMC group 0.50, 50% SVF- 50% BMC group 0.69, 75% SVF- 25% BMC group was 0.62 and 25% SVF- 75% BMC group was 0.79 in first month. In the second month, healthy group is 0.23, the control group is 1.30, 100% SVF group is 0.35, 100% BMC group is 0.38, 50% SVF-50% BMC group is 0.33, 75%SVF-25% BMC group is 0.29 and 25% is SVF-% 75 BMC group is found to be 0.32. Histological evaluation was performed on 30 rabbit achilles tendons and mean scores were healthy group is 0, control group is 6.6, 100% SVF group is 9.33, 100% BMC group is 4.5, 50% SVF- 50% group is 5.5, 75% SVF-25% BMC group is 5.5 and 75% BMC -25% SVF group was found to be 7. With these results, it has been proven that the use of mixtures together improves the Achilles tendon more effectively than the individual uses.Keywords: Achilles tendon, bone marrow concentrate, stromal vascular fraction, tendinopathy 82

Amaç: Bu çalışmada, idiyopatik talipes ekinovaruslu hastalarda tedavi sürecinde oksidatif ve antioksidatif durumlarda serum prolidaz aktivitesinin takip ve tedavi parametresi olarak kullanılabilirliğini araştırmayı amaçladık. Gereç ve Yöntem: İleriye dönük olarak planlanan bu çalışma 2018-2020 yılları arasında Harran Üniversitesi Tıp Fakültesi Ortopedi ve Travmatoloji Bölümünde Ponseti manipülasyon ve alçılama yöntemi ile tedavi ettiğimiz 33 hasta ve 33 sağlıklı kontrol grubunu içermektedir. Hasta grubundan tedavi başlamadan önce, tedavi sürecinde ve son kontrollerde olmak üzere 3 defa kan alındı, kontrol grubundan 1 defa kan alınarak çalışıldı. Alınan kanlarda serum prolidaz düzeyi, total antioksidan seviye (TAS), total oksidan seviye (TOS) ve oksidatif stres indeksi (OSİ) çalışıldı. Bütün hastalar Ponseti yöntemi ile tedavi edildi ve deformite şiddet skorlaması için Pirani skorlama sistemi kullanıldı. Bulgular: Tedavi başlanmadan önce alınan kanda bakılan serum prolidaz düzeyi, TOS ve OSİ değerleri hasta grubunda kontrol grubuna göre anlamlı yüksek bulunurken, TAS düzeyleri kontrol grubuna göre düşük bulundu. Tedavi sürecinde ve deformitede tam düzelme elde edildikten sonra Pirani skorundaki düşüşle beraber serum prolidaz, TOS ve OSİ değerlerinde de kontrol grubuyla uyumlu olacak şekilde düzelme olduğu, TAS değerinde ise kontrol grubuyla uyumlu olacak şekilde yükselme olduğu görüldü. Sonuç: Artmış serum prolidaz aktivitesi, TOS ve OSI ve düşük TAS seviyeleri idiyopatik talipes ekinovarus ile ilişkili olabilir ve bu parametrelerin idiyopatik talipes ekinovaruslu hastalarda izlem için yardımcı araçlar olabileceğini düşünüyoruz. Objectives: In this study our aim was to search if prolidase can be used as an oxidativestress parameter for the treatment and follow up period of clubfoot patients.Materials and methods: This prospective study was conducted between October 2018 andJanuarry 2020 in the Department of Orthopaedics and Traumatology of Harran University Facultyof Medicine. Thirty three idiopathic clubfoot patients were included into this study. Thirty threehealthy infant were used as a control group. All the patients were treated according to Ponsetimethod. Before the begining of treatment period, after the last cast before Achilles tenotomy and atsixth month follow ups all the patients had been scored with Pirani scoring system andsimultaneously we draw blood from all patients. We draw blood from control group once. Westudied prolidase, total antioxidant level (TAL), total oxidant level (TOL) and oxidative stress index(OSI). We compared the oxidative status of the patients and control group and we searched therelation of oxidative status and clinical status of the clubfoot patients.Results: Prolidase, TOL and OSI levels were higher and TAL levels are lower significantlyin the clubfoot patients. With the treatment process as the deformity was corrected prolidase, TOLand OSI levels decreased and TAL levels increased.Conclusion: Increased levels of prolidase, TOL and OSI may be related with clubfoot.These parameters can be used as a tracking parameter for clubfoot. 102

AMAÇ: Kliniğimizde çift lag vidalı proksimal femoral çivilemeyle (PFÇ) tedavi edilmiş intertrokanterik femur kırığı olgularının sonuçlarının değerlendirilmesi amaçlanmıştır.YÖNTEM: İstanbul Üniversitesi-Cerrahpaşa Cerrahpaşa Tıp Fakültesi Ortopedi ve Travmatoloji Anabilim Dalı'nda 2006-2011 yılları arasında ameliyat edilen 39 hastanın Barthel aktivite indeksi ve takip grafileri değerlendirildi. BULGULAR: Hastaların yaş ortalaması 71,3 (40-94), ameliyat öncesi bekleme süresi ortalama 8,1 (2-21) gün, ortalama takip süresi 42,3 (8-159) ay bulundu. Redüksiyon kalitesi 20 vakada (%51,2) iyi, 11 vakada (%28,2) kabul edilebilir, 8 vakada (%20,6) kötüydü. Mekanik komplikasyon 5 vakada (%12,8). İki cut-out, bir Z-efekti, bir vida lateral migrasyonu, bir kabul edilemeyecek pozisyon nedeniyle revizyon cerrahisi görüldü. Mekanik komplikasyonların tamamı instabil kırık tiplerinde görüldü (p

Amaç: Nonunion tibia kırıklarında Düşük Yoğunluklu Yüksek Frekanslı Titreşim'in (DYYFT) klinik etkisini araştırmak ve elde edilen sonuçların daha ileri çalışmalar için kullanılmasına olanak sağlamaktır.Gereç ve Yöntem: Araştırmaya Nonunion Tibia Skorlama Sistemi (NUSS) (p>0,05) ve yaş ortalamaları (p>0,05) açısından istatistiksel olarak anlamlı bir fark bulunmayan 5'i kontrol ve 5'i deney iki farklı gruptan toplam 10 gönüllü alınmıştır. Deney grubuna ürettiğimiz cihazla ve `kelepçe metodu` yöntemiyle 3 ay boyunca günde 4 kez 20'şer dakika (0,35 g ve 50 Hz) DYYFT uygulanmıştır. Kontrol grubuna ise herhangi bir uygulama yapılmayıp sadece 3 ay takibe alınmıştır. Deney sonunda her iki grup da AOFAS ağrı, AOFAS fonksiyon ve total AOFAS olmak üzere AOFAS Arka ayak/ayak bileği skalası ile Tibia Kırıklarında Radyografik Kaynanama Skoru (RUST) ile değerlendirilmiştir. Bulgular: RUST ve AOFAS değerleri açısından kontrol ve deney gruplarının her ikisinde de öncesi ve sonrası skorları arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark bulunmamıştır (p>0.05). AOFAS skorunun bir parçası olan ağrı ve fonksiyon skorları ayrı olarak değerlendirildiğinde kontrol grubunda öncesi ve sonrası verileri arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark bulunmazken (p>0.05) deney grubunda ağrı (p0,05) and Nonunion Tibia Scor System (NUSS) (p>0,05). Low Magnitude High Frequency Vibration (0,35 g, 50 Hz, 20 min x 4/day) were conducted to the experimental group for three months by a mechanical stimulator with 'clamp method' that we developed. Control group was only followed during three moths without any application. The results were analysed by Radiographic Union Score for Tibial Fractures (RUST) and American Orthopedics Foot and Ankle Score (AOFAS).Resuts: There were not any statistically significant difference between the groups about before and after scores of RUST and AOFAS (p>0.05). Pain and function scores as a part of AOFAS was not any statistically different (p>0.05) at before and after values of control group. But the increase at pain scores (p

YÖK Tez No: 651345 Radius distal ucu morfolojisinin incelendiği bu tez çalışmasında el-el bileği kırık cerrahisiyle ilişkili bulgular araştırılmıştır. Retrospektif olarak kırık içermeyen ve anatomik bütünlüğü korunmuş 103 adet radius distalinin üç boyutlu rekonstrüksiyonu yapılan bilgisayarlı tomografi görüntülerinde morfometrik ölçümler gerçekleştirilmiştir. Radius distal ucu kırıklarında anatomik uyumun yeniden sağlanabilmesi için watershed çizgisi, implant genişliği (G), ulnar varyans, LFI (Lunate facet Inclination), SFI (Scaphoid Facet Inclination), IFA (Interfacet Angle) incelenmiştir. Watershed çizgisi için sagittal planda facies scaphoideumun orta noktasından radius cismine paralel 1 cm distalden yapılan açısal ölçüm ortalaması (A1-1) kadın için 144,92 derece; erkek için 138,96 derece olarak tespit edilmiştir. Sagittal planda facies lunatumun orta noktasından radius cismine paralel 1cm distalden yapılan açısal ölçüm A2-1 olup cinsiyet açısından A1-1 ve A2-1 açıları için anlamlı fark tespit edilmiştir (p0,05). Ulnar varyans ortalaması -2,01±2,20 mm, LFI ortalaması -0,100±8,410, SFI ortalaması 26,140±6,960, IFA ortalaması ise 24,240±10,460 olarak saptanmıştır. Elde edilen bulgulara dayanarak bireye özgü kemik yapısının anatomik farklarının net olarak belirlenmesinde; üç boyutlu inceleme yöntemleri kullanılarak kırık cerrahisinde gerekli olan anatomik uyumun yeniden sağlanmasındaki başarıya katkı sağlanabilir. The morphology of the distal radius and its morphometric structure related to hand-wrist fracture surgery were investigated. Morphometric measurements were performed retrospectively on computed tomography images of 103 intact distal radii. Watershed line, implant width (G), ulnar variance, LFI (Lunate facet Inclination), SFI (Scaphoid Facet Inclination), IFA (Interfacet Angle) were measured. A sagittal section is described passing through the midpoint of the scaphoid facet. 1 cm distal of the radius body to define the watershed line's lateral curvature's on average (A1-1) is 144.92 degrees for the women. It was determined as 138.96 degrees for men. For medial curvature the sagittal section passing through the midpoint of the lunate facet and its 1 cm distal's measurement named A2-1. A significant difference was found for the A1-1 and A2-1 angles in terms of gender (p0.05). The mean ulnar variance was found to be -2.01±2.20 mm, the mean LFI was -0.100±8.410, the mean SFI was 26.140 ±6.960, and the average IFA was 24.240 ±10.460. Based on the findings obtained, it can be contributed to the success of restoring anatomical consistency in fracture surgery by using three-dimensional examination methods to determine the anatomical differences of the individual bone structure.

ÖZET AMAÇ Pediatrik popülasyonda en sık görülen üst ektsremite kırıklarından olan humerus lateral kondil kırıklarında ayrılmanın düzeyinin belirlenmesi ve tedavinin buna göre planlanması, komplikasyonlar ve klinik sonuçlar açısından önemlidir. Bu çalışmadaki amacımız, konservatif ve cerrahi tedavi uygulanmış Jakob - Fowles tip 2 humerus lateral kondil kırıklarında klinik sonuçları değerlendirmek ve bu yöntemlerin birbirine üstünlükleri olup olmadığını incelemektir. GEREÇ VE YÖNTEM Kliniğimize 2010-2018 yılları arasında lateral kondil tip 2 kırığı ile başvuran, 0 - 13 yaş aralığında, kırığın stabilitesine göre kapalı redüksiyon ve perkütan çivileme (KRPÇ) yöntemiyle cerrahi tedavi veya uzun kol alçılama ile konservatif tedavi uygulanmış, en az 6 aylık takibi olan hastalar çalışmamıza dahil edilmiştir. Hastaların geriye dönük olarak takiplerdeki dirsek grafileriyle muayene kayıtları incelenmiş, dirsek fonksiyonları Mayo Dirsek Skorlaması Sistemi‟ne (MDSS) göre değerlendirilmiştir. Veriler IBM Statistical Package for the Social Sciences ver.24 ile analiz edilmiştir. BULGULAR Çalışmamıza konservatif tedavi uygulanan 18 hasta ve KRPÇ uygulanan 25 hasta olmak üzere toplam 43 hasta dahil edildi ve bunların %62,8‟i erkek (n=27), %37,2‟si kız çocuktu (n=16). Hastaların yaş ortalamaları 5±2,92, ilk başvuru anındaki ayrışma miktarlarının ortalaması 2,48±0,51 mm ve MDSS ortalamaları 98,37 ± 4,04‟tü.Erkeklerin yaş ortalamaları kızlardan anlamlı düzeyde daha yüksekti (p=0,038). Bunun dışında yaş, cinsiyet ve izlemde ayrışmada artış görülme durumu diğer değişkenlerle anlamlı ilişki göstermedi. Komplikasyon görülen hastaların cerrahi süreleri komplikasyon görülmeyenlere göre anlamlı düzeyde daha yüksekti (p=0,017). KRPÇ grubunun tel çıkarılma süresi, konservatif tedavi grubunun alçı çıkarılma süresine göre (p=0,001), ilk başvurudaki ayrışma miktarlarının ortalaması2(p=0,010) ve komplikasyon görülme oranı da konservatif tedavi grubuna göre (p=0,032) anlamlı düzeyde daha yüksekti. Eşlik eden yaralanması olan hastaların ilk başvuru anındaki ayrışma miktarı ortalamaları eşlik eden yaralanmasıolmayanlara göre anlamlı düzeyde daha yüksek (p=0,031), MDSS ortalamaları ise anlamlı düzeyde daha düşüktü (p=0,023). SONUÇ Ek yaralanması olmayan Jakob - Fowles tip 2 lateral kondil kırıklarında konservatif tedavi, klinik sonuçlar açısından KRPÇ ile karşılaştırıldığında anlamlı bir MDSS‟e göre fark gözlenmedi.Daha az komplikasyon görüldüğü ve daha kısa iyileşme süresi sağladığı için öncelikli olarak tercih edilebilir. SUMMARY AIM Lateral condyle fractures are one of the most common upper extremity fractures in the pediatric population. Determining the displacement and planning the treatment accordingly is important due to complications and clinical outcomes. Our aim is to evaluate the clinical results of Jakob - Fowles stage 2 lateral condyle fractures which were treated conservatively and surgically and to examine whether these treatment methods have any superiority to each other. MATERIALS AND METHODS Patients aged between 0 - 13 years who were admitted to our clinic between 2010-2018 with lateral condyle stage 2 fracture, treated surgically with closed reduction and percutaneous pinning (CRPP) or conservatively with long arm cast, and followed up for 6 months were included. Radiographs and patient records were examined retrospectively. Elbow functions were evaluated according to the Mayo Elbow Performance Score. All data were analyzed with IBM Statistical Package for the Social Sciences ver.24. RESULTS Forty-three patients were included in our study, including 18 patients in conservative treatment group (43.2%) and 25 (56.8%) in CRPP group. Patients‟ mean age was 5±2.92, 62.8% of them were boys (n=27) and 37.2% were girls (n=16). Patients‟ mean displacement at first application was 2.48±0.51 mm and mean MEPS was 98.37±4.04.Boys‟ mean age was significantly higher than girls (p=0.038). Age, sex and displacement increase in follow-up showed no other significant relationship with other variables. Patients who had complications had higher duration of surgery than those without complications (p=0,017). CRPP group‟s mean displacement at first application (p=0,010), duration until wire removal (p=0,001) and complication rate (p=0,032) was significantly higher when compared to conservative treatment group. Patients with concomitant injuries had significantly greater displacement at first4application (p=0,031) and significantly lower MEPS scores (p=0,023) when compared to those without. CONCLUSION Conservative treatment could be preferred for Jakob - Fowles stage 2 lateral condyle fractures without concomitant injury, as it showed no significant difference with CRPP in terms of clinical outcomes and it provides significantly less complication rate and shorter recovery time. 63

ÖZETİskelet sistemine ait tüm kırıklar içerisinde %10 gibi bir oranla nispeten sık görülen ayak bileği kırıkları kalça kırıklarından sonra alt ekstremitenin en sık görülen ikinci kırık türüdür. Bu kırıkların önemli bir kısmı izole malleol kırığıdır. Stabil ve deplase olmamış kırıklar konservatif tedavi edilebilirken stabil olmayan kırıklar için cerrahi tedavi gerekebilir. Ayak bileği kırıklarının cerrahi tedavisinde kullanılan yöntemler zamanla değişime uğramaktadır. Cerrahi zamanlama açısından farklı görüşler olmakla birlikte erken dönemde yapılan cerrahiyle hastalar erken mobilize olabilmektedir. Ayak bileğinin cerrahi tedavi gerektirebilen kırıklarından biri de medial malleol transvers kırıklarıdır. Bu kırık tipi için günümüzde farklı tespit yöntemleri mevcuttur. Bu çalışmada, medial malleolün transvers kırıklarında medial malleol plağı, hazır gergi bandı, malleol vidası yöntemlerinin biyomekanik olarak karşılaştırılması amaçlanmıştır.Kasaptan temin edilen tüketim amaçlı kesilmiş ineklerin tibiaları yumuşak dokularından arındırılarak 42 adet inek tibiası elde edildi. Bu tibialar tibia plafondun 15 cm proksimalinden kesilerek proksimal kısımlar çalışma dışında bırakıldı. Çalışma kapsamına alınan kemiklerin medial malleollerine kesici motor yardımıyla transvers kırıklar oluşturuldu ve her biri 14 kemikten oluşan 3 gruba ayrıldı. Bu 3 gruptaki oluşturulmuş olan medial malleol kırıkları hazır gergi bandı, malleol vidası, medial malleol plağı kullanılarak usulüne uygun tespit edildi. Daha sonra bu örnekler Fırat Üniversitesi Metalurji ve Malzeme Mühendisliği laboratuarında çekme kuvveti ve transvers kuvvet uygulayan test cihazında, kemiklerin cihaza tutturulması için özel olarak hazırlanmış aparatlar yardımıyla biyomekanik analize tabi tutuldu. Cihazdan alınan veriler kuvvet-deplasman eğrilerine dönüştürülerek yorumlandı.Çekme kuvvetinde medial malleol plağı yöntemi, 2 mm deplasman kuvveti ve katastrofik hasar kuvveti açısından diğer yöntemlere göre daha yüksek kuvvetlere dayanırken, dayanıklılık açısından hazır gergi bandı yöntemiyle arasında fark bulunamamıştır. Medial malleol plağı yönteminin çekme kuvvetinde malleol vidası yöntemine göre daha dayanıklı olduğu görülmüştür. Tranvers kuvvet uygulanan gruplarda 2 mm deplasman kuvvetinde medial malleol plağı yöntemi, hazır gergi bandı ve malleol vidası yöntemlerine göre daha yüksek kuvvetlere dayanabilmiştir. Transvers kuvvetlerde medial malleol plağı yöntemi, hazır gergi bandı ve malleol vidası yöntemlerine göre daha dayanıklı bulunmuştur. Transvers kuvvet grubunda katastrofik hasar oluşturma kuvvetleri açısından medial malleol plağı yöntemi ile hazır gergi bandı yöntemi arasında anlamlı fark bulunamamıştır. Anahtar Kelimeler: Medial malleol, medial malleol plağı, hazır gergi bandı, malleol vidası ABSTRACTBIOMECHANICAL COMPARISON OF THREE DIFFERENT METHODS USED IN THE TREATMENT OF MEDIAL MALLEOLAR FRACTURES Among all fractures of the skeletal system, ankle fractures with a rate of %10, the most common type of fractures of the lower extremity after hip fractures. An important part of these fractures is isolated malleolar fracture. While stable and nondisplaced fractures can be treated conservatively, surgical treatment may be required for unstable fractures. The methods used in the surgical treatment of ankle fractures are changing over time. Although there are different opinions in terms of surgical timing, patients can be mobilized sooner with early surgery. One of the fractures of the ankle that may require surgical treatment is medial malleolus transverse fractures. Different fixation methods are available for this type of fracture. In this study, we aimed to biomechanically compare the medial malleolar plate, sled fixation system and malleolar screw methods in transverse fractures of the medial malleolus.The tibias of the cows obtained from the butcher was purified from soft tissues and 42 cow tibias were obtained. These tibias were cut 15 cm proximal to the tibial plafond and the proximal parts were excluded. Transverse fractures were formed in the medial malleolus of the bones included in the study and were divided into 3 groups, each consisting of 14 bones. The medial malleolar fractures formed in these 3 groups were fixed by using sled device, malleolar screw and medial malleolar plate. Afterwards, these samples were subjected to biomechanical analysis in the Engineering Laboratory of Fırat University by means of specially prepared apparatus for attaching the bones to the tensile and transverse force tester device. The data obtained from the device were converted to force-displacement curves and interpreted.When tensile force was applied, the medial malleolar plate method was resistant to higher forces than other methods in terms of 2 mm displacement force and catastrophic failure force, no difference was found between the medial malleolar plate method and sled device method in terms of stifness. The medial malleolar plate method was found to be more durable in tensile strength than malleolar screw method. The medial malleolar plate method with 2 mm displacement force was able to withstand higher forces in the transverse force groups compared to sled device and malleolar screw methods. In transverse forces, the medial malleolar plate method was found to be more durable than sled device and malleolar screw methods. In the transverse force group, no significant difference was found between the medial malleolar plate method and sled device method in terms of catastrophic failure forces.Keywords: Medial malleolus, medial malleolar plate, sled device, malleolar screw 71

Amaç: Bu çalışmada ekstansiyon tipi suprakondiler humerus kırığı tanısıyla kapalı redüksiyon ve perkütan pinleme yöntemiyle tedavi edilen hastaların radyolojik ve klinik sonuçlarının değerlendirilmesi amaçlanmıştır.Gereç ve Yöntem: Mayıs 2006 ile Mart 2019 yılları arasında Tokat Gaziosmanpaşa Üniversitesi Ortopedi ve Travmatoloji Kliniğine suprakondiler humerus kırığı nedeniyle ameliyat edilen 88 hastanın klinik ve radyolojik sonuçları incelendi. Klinik incelemede McRae yöntemine göre ölçülen taşıma açıları, eklem hareket açıklıkları ve bu ölçümler baz alınarak yapılan Flynn tarafından tanımlanmış kozmetik ve fonksiyonel skorlamalar yapıldı. Radyolojik incelemede Baumann açısı, humerokapitellar açı, lateral humerokapitellar açı, rezidüel sagittal deformite ve rotasyonel deformite ölçümleri yapıldı. Cerrahi teknik olarak Casiano tarafından tanımlanan kapalı redüksiyon ve perkütan tesbit yöntemi kullanıldı.Bulgular: Çalışmada 32(%36,4) hasta kız, 56 (%63,6) hasta erkekti. Otuz yedi (%42) hastanın sağ, elli bir (%58) hastanın sol dirseğinde kırık olduğu görüldü. Hastaların ameliyat sonrasında takip süreleri 1 yıl ile 14 yıl arasında olup takip süresi ortalaması 5,15 ± 2,55 yıldı. Olguların yaş ortalaması 6,02 ±2,8 yıl olarak bulundu. Hastaların Gartland sınıflandırmasına göre dağılımı incelendiğinde 23 (%26,1) hastanın Tip IIa, 15 (%17) hastanın Tip IIb, 39 (%44,3) hastanın Tip III ve 11 (%12,5) hastanın Tip IV olduğu görüldü. Tüm hastalara çapraz pin konfigürasyonu ile osteosentez sağlandığı görüldü. Kırk sekiz(%54,5) hastaya lateralden 1, medialden 1 adet K teli, 33 (%37,5) hastaya lateralen 2, medialden 1 adet K teli, 7 (%8) hastaya ise medial ve lateralden 2 adet K teli ile osteosentez sağlandı.Ameliyat sonrasında ortalama 4,1±0,8 haftada dirsek egzersizleri başlandı. Kontrol grafileri sonrasında ortalama 6,17±1,26 haftada K telleri çekildi. İki hastada operasyon öncesi dönemde median sinir arazı ve bir hastada operasyon sonrası dönemde ulnar sinir hasarı geliştiği görüldü. Bu hastalarda spontan remisyon gözlendi. Tüm hastalar klinik olarak Flynn tarafından tanımlanan kozmetik ve fonksiyonel kriterlere göre değerlendirildi. Kozmetik sonuçlar 80 (%90,9) hasta mükemmel, 5 (%5,7) hasta iyi, 3 (%3,4) hasta orta olarak değerlendirildi. Fonksiyonel sonuçlar incelendiğinde 81 (%92) hasta mükemmel, 7 (%8) hasta iyi olarak değerlendirildi.Sonuç: Suprakondiler humerus kırıklarının tedavisinde kapalı redüksiyon etkili bir tedavi yöntemidir. Aim: the aim of this study is to evaluate the radiological and clinical results of the patients diagnosed with extension-type supracondylar fracture treated using closed reduction and percutaneous pinning technique. Materials and Methods: The clinical and radiological results of the 88 patients who's admitted to the Tokat Gaziosmanpasa University Orthopedics and Traumatology Clinics between May 2016 and March 2019 operated for supracondylar humerus fracture were assessed in this study. Carrying angles measured by McRae method, range of motion, and cosmetic and functional scoring using these measurements which is defined by Flynn were performed. The measurements of Baumann angle, humerocapitellar angle, lateral humerocapitellar angle, residual sagittal deformity and rotational deformity were measured in the radiological assessment. Closed reduction and percutaneous fixation defined by Casiano were applied for surgical technique.Results: Thirty-two (36.4%) of the patients were female where 56 (63.6%) were male. Thirty-seven patients (42%) had right elbow fracture where 51 (58%) had left were detected. The follow-up period of the patients was between 1 and 14 years, which had a mean of 5.15±2.55. The mean age of the subjects was found as 6.02±2.8.The distribution of the patients according to Gartland classification is found as 23 (%26,1) of the patients Type IIa, 15 (%17) of the patients Type IIb, 39 (%44,3) of the patients Type III and 11 (%12,5) of the patients Type IV. All patients received osteosynthesis with cross-pin configuration. Osteosynthesis was performed by one lateral and one medial K wires in 48 (54.5%) of the patients, two lateral and 1 medial K wires in 33 (37.5%) of the patients, and 2 lateral and 2 medial K wires in seven (8%) of the patients.Elbow exercises were initiated at a mean of 4.1±0.8 weeks after operation. Kwires were removed at 6.17±1.26 weeks after control x-rays. Median nerve injury was developed in two patients in preopretive period where ulnar nerve injury was detected in one patient after operation. Spontaneous recovery was observed in these patients. All patients were evaluated according to the cosmetic and functional criteria defined by Flynn. Cosmetic results revealed 80 patients (90.9%) as perfect, five (5.7%) as good, three (3.4%) as fair. Functional findings showed 81 patients (92%) as perfect and seven (8%) as good.Conclusion: Closed reduction is an effective technique for the treatment of supracondylar humerus fractures. 99