Search

Objective: The aim of this study is to determine differences between the family planning method choices of women with a history of unwanted pregnancy . Material and method:This descriptive study was conducted with 300 women applied to Gynecology and Family Planning polyclinics of Lütfi Kırdar Kartal Training and Research Hospital. The working group was divided into two groups within itself according to the unwanted pregnancy history. Both groups were evaluated in terms of factors that may directly or indirectly affect unwanted pregnancies. Results300 women participated in the study. The rate of unwanted pregnancy was 50.0% (n=150). The median of unwanted pregnancies was 4. Unwanted pregnancy rate is significantly higher in the 36-45 age group. Child mortality is higher in women with unwanted pregnancies. When the distribution of the cases regarding the family planning method used is examined, the most preferred methods in both groups are respectively; with drawal, intauterin device and condom. When the two groups were compared, non significant difference was observed. Conclusion: In conclusion, it was seen that there was nosignificant difference in terms of the methods used by the women in the two groups. For this reason, it is necessary to provide education and consultancy services to reproductive health and family planning women at every step they receive health care services.

Objectives: Gastrointestinal symptoms (GIS) are more common in individuals with type 2 diabetes mellitus (DM) in comparison to normal population. This study aimed to evaluate the effects of the pancreatin therapy on the GIS in patients with type 2 DM. Methods: This study included patients with type 2 DM admitted to the Gastroenterology Department between February to July 2017. Age, HbA1c, level of C-peptide, triglyceride, antidiabetic treatments, fecal elastase levels were evaluated in the files of all patients. The GIS of the patients, who were considered to suffer from the exocrine pancreatic insufficiency, including abdominal pain, bloating, constipation and diarrhea were evaluated before and after the 25000 IU pancreatin therapy. Results: The study included 35 patients with type 2 DM, the mean age was 59.1±7.6 years, and 24 (68.6%) of the patients were female. The exocrine pancreatic insufficiency was detected in 1 (2.9%) of the patients. Prior to the pancreatin therapy, 33 (94.3%) of the patients were determined to have abdominal pain, 34 (97.1%) had bloating, 33 (94.3%) had constipation and 32 (91.4%) had diarrhea. After the therapy, 29 (82.9%) of the patients were found to have abdominal pain, 31 (88.6%) had bloating, 31 (88.6%) had constipation and 29 (82.9%) had diarrhea. GIS including abdominal pain, bloating, constipation and diarrhea were decreased after pancreatin treatment (p=0.015, p

Objectives: The incidence of gestational diabetes mellitus (GDM) is graduallyincreasing all over the world. Some studies determined that the prevalence ofanxiety and depression is higher in pregnant women with versus without GDM. Thepresent study aimed to determine whether GDM enhances anxiety level in pregnantwomen. Materials and Methods: This cross-secitonal study was performed in 281 pregnant women presentedto the Kartal Dr. Lütfi Kırdar Training and Research Hospital, Gynecology andObstetrics Clinic between June 2014 and June 2015 and were diagnosed with orwithout GDM based on 75 gram oral glucose tolerance test. A survey form createdby the researchers and Hospital Anxiety and Depression (HAD) Scale wereperformed in all pregnant women. Results: A total of 281 pregnant womenwere enrolled in the study and 133 (47.33%) were healthy, whereas 148 (52.67%)had GDM. The mean age of the participants was 30.17 ± 5.62 years and gestationalage was 202.71 ± 56.31 days. According to educational status, 178 (66.90%) ofthe participants were primary school graduates. The mean scores of anxietysubscale and depression subscale were determined as 9.16 ± 2.88 and 9.05 ± 2.42,respectively. While the score of anxiety subscale was found 10 or higher in 108 (40.30%) pregnantwomen, the score of depression subscale was 7 or higher in 236 (88.40%) ofthem. Conclusion: In our study, the average anxiety score of pregnantwomen with GDM was significantly higher than women without GDM and nodifference was found between the two groups in terms of depression level.Further researches are needed to clarify that diabetes in pregnancy causesanxiety, but this study has shown us that GDM may cause an increase inantenatal anxiety scores., Amaç: Gestasyoneldiabetes mellitus (GDM) tüm dünyada giderek artan sıklıkla görülmektedir. Bazı çalışmalardaGDM olan gebelerde anksiyete ve depresyon sıklığının olmayanlara göre daha fazlaolduğu saptanmıştır. Bu çalışmada GDM’nin gebelerde anksiyete düzeyinde artışa nedenolup olmadığının saptanması amaçlanmıştır. Materyal ve Metot: Bukesitsel çalışma Kartal Dr. Lütfi Kırdar Eğitim ve Araştırma Hastanesi KadınHastalıkları ve Doğum Kliniği’ne Haziran 2014 - Haziran 2015 tarihleri arasındabaşvuran ve 75 gram oral glikoz yükleme testi sonucunda GDM saptanan ve saptanmayan281 gebede yapılmıştır. Tüm gebelere araştırmacılar tarafından oluşturulan bir anketformu ve Hastane Anksiyete ve Depresyon (HAD) Ölçeği uygulanmıştır. Bulgular: Çalışmayatoplamda 281 gebe dahil edilmiş olup, 133 (%47,33)’ü sağlıklı gebe iken 148 (%52,67)’ıgestasyonel diyabet tanısı almıştır. Katılımcıların yaş ortalaması 30,17 ± 5,62yıl, gebelik süresi 202,71 ± 56,31 gün idi. Eğitim durumlarına göre katılımcıların178 (%66,90)’i ilkokul mezunuydu. Gebelerin anksiyete alt ölçek puan ortalaması9,16 ± 2,88 ve depresyon alt ölçek puan ortalaması 9,05 ± 2,42 olarak saptandı.Tüm gebelerin 108 (%40,30)’inde anksiyete alt ölçek puanı 10 ve üzerindesaptanırken, 236 (%88,40) gebede depresyon alt ölçeği 7 ve üzerinde saptandı. Sonuç: ÇalışmamızdaGDM olan gebelerde anksiyete skoru ortalaması GDM olmayanlara göre anlamlıyüksek saptanmış olup depresyon düzeyi açısından iki grup arasında fark tespitedilmemiştir. Her ne kadar gebelikte ortaya çıkan diyabetin anksiyeteye nedenolup olmadığı konusunda daha kapsamlı çalışmalar gerekse de, bu çalışmagestasyonel diyabetin antenatal anksiyete skorunda artışa neden olabileceğinidüşündürtmektedir.

Objectives: Erectile Dysfunction (ED) is sexual dysfunction characterized by the inability to develop or maintain an erection of the penis during sexual performance. ED is three times more frequent in diabetics. ED is associated with a reduced quality of life in diabetics. Also regarding the impact of ED on quality of life detection of the factors that are associated with ED is important to better management of the disease. In our study we aimed evaluate risk factors for erectile dysfunction in diabetic men. Materials and Method: A cross sectional study was carried out in type 2 patients who attended the outpatient clinic of Diabetes Kartal Training and Research hospital. Between the 1th July and 15th July, 80 consecutive patients were included to the study. According to the exclusion criterias, 65 diabetic patients were included. Control group is constituted by age matched 40 non diabetic patients who attended the family medicine and internal medicine outpatient clinics. All patients filled out a form which includes socio-demographic characteristics. All patients’ blood pressure, waist circumference, body mass index (BMİ) was measured. HbA1c, lipid profile, urea, creatinine and complete blood count were obtained. In all patients, erectile dysfunction was questioned with International Index of Erectile Function questionnaire (IIEF).Results: In diabetic patients, the prevalence of erectile dysfunction was 76.9 %, in control group it was 37.5 %. The difference was statistically significant (p 130 mm Hg which was measured in outpatient clinic (p = 0,006),hyperlipidemia history (p = 0,008), waist circumference (p= 0,015), heart disease history (p = 0,025), HbA1c (p = 0,025) and triglyceride levels (p = 0,030) and diuretic use (p = 0,039) were significantly and independently associated with ED.Conclusion: Our study results support that ED is more common in diabetic men than normal population. Abdominal obesity, hyperlipidemia and coronary heart disease associated with diabetes are risk factors for ED. Regarding the impact of ED on quality of life; we conclude that men with diabetes who have risk factors for ED should be assessed routinely., Amaç: Erektil disfonksiyon, cinsel birleşme için gerekli olan penil ereksiyona ulaşmakta ve sürdürmekte yetersizlik olarak tanımlanır. Diyabetik hastalarda erektil disfonksiyon (ED) normal populasyona göre 3 kat daha sık görülmektedir. Diyabetli erkeklerde erektil disfonksiyonun eşlik etmesi yaşam kalitesinde azalmaya neden olmaktadır. Bu nedenle diyabetli erkeklerde erektil disfonksiyon risk faktörlerini saptamak hastalığın yönetimi için önem arz etmektedir. Bu çalışmada diyabeti olan erkeklerde erektil disfonksiyon risk faktörlerini incelemek istedik.Materyal ve Metot: Çalışmaya Dr. Lütfi Kırdar Kartal Eğitim ve Araştırma Hastanesi Diyabet Polikliniği tarafından takip edilen 1 Temmuz – 15 Temmuz 2012 tarihleri arasında poliklinik başvurusu yapan tip 2 diyabeti olan ardışık 80 hasta alındı. Dışlanma kriterlerine göre hastalar değerlendirildi ve 65 hasta çalışmaya dahil edildi. Kontrol grubu, Dr. Lütfi Kırdar Kartal Eğitim ve Araştırma Hastanesi dahiliye ve aile hekimliği polikliniklerine başvuran, yaş açısından çalışma grubuyla eşleştirilmiş, diyabeti olmayan 40 erkek hastadan oluşturuldu. Çalışmaya alınan tüm hastalara sosyodemografik özelliklerini belirleyici sorular içeren bir anket formu doldurtuldu. Tüm katılımcıların kan basıncı, bel çevresi, boyu ve vücut ağırlığı ölçüldü, beden kitle indeksi (BKİ) hesaplandı. Tam kan sayımı, HbA1c düzeyi, lipid profili, üre, kreatinin testleri yapıldı. Erektil disfonksiyon ereksiyon işlevi uluslararası değerlendirme formu (İEFF) ile sorgulandı.Bulgular: ED sıklığı diyabetik grupta % 76,9 ve kontrol grubunda % 37,5 olarak bulundu. Aradaki fark istatistiki olarak anlamlıydı (p130 mmHg olması (p = 0,006), hiperlipidemi öyküsü (p = 0,008), bel çevresi (p= 0,015), kalp hastalığı öyküsü (p = 0,025), HbA1c seviyesi (p = 0,025), trigliserit düzeyi (p = 0,030), ve diüretik kullanımı (p = 0,039) ile arasında anlamlı derecede ilişki olduğu saptandı.Sonuç: Çalışmamızın sonuçları diyabetik hastalarda ED’nin normal populasyona göre daha sık görüldüğünü desteklemektedir. Diyabete eşlik eden abdominal obezite, hiperlipidemi ve koroner arter hastalığı diyabetik erkeklerde ED için birer risk faktörüdür. ED’nun yaşam kalitesini çok büyük oranda etkilediği düşünüldüğünde tip 2 diyabeti olan erkeklerin özellikle de eşlik eden risk faktörleri varsa rutin tarama yapılması gerektiğini düşünmekteyiz.

Bu çalışmaya, 01.10.2018 ile 31.10.2018 tarihleri arasında, Delta Hastanesi Beslenme ve Diyetetik Polikliniği' ne başvuran, beden kütle indeksine (BKİ) göre obez olan (BKİ≥30) 113 (94 kadın, 19 erkek) birey katılmıştır. Çalışmada obez bireylerde diyabetin gece yeme sendromuna etkisi amaçlanmıştır. Bireylerin, vücut ağırlığı, boy uzunluğu ölçümü antropometrik ölçüm tekniklerine uygun yapılmıştır. Sosyodemografik veri formu yüz yüze anket yöntemiyle uygulanmıştır. Gece yeme sendromunu belirlemek için Türkçe geçerlilik ve güvenilirlik çalışması yapılmış gece yeme sendromu ölçeği kullanılmıştır. Çalışmada diyabeti olan grubun yaş ortalaması 41,4±13,6 yıl, diyabeti olmayan grubun yaş ortalaması 39,3±11,6 yıl olarak belirlenmiştir (p=0,258). Ortalama BKİ değeri, diyabeti olan grubun 33,9±3,5 kg/m2, diyabeti olmayan grubun ise 31,9±2,5 kg/m2 olarak belirlenmiştir (p=0,002). Diyabeti olan grubun gece yeme sendromu ölçeği ortalama puanı 24,68±8,60, diyabeti olmayan grubun gece yeme sendromu ölçeği ortalama puanı 23,23±10,46 olarak belirlenmiştir. Ölçüm ile tespit edilen vücut ağırlıkları arasında anlamlı fark bulunmuştur (p=0,041). Çalışmada diyabet gözetmeksiniz sigara kullanımı ile Gece Yeme Sendromu (GYS) arasında anlamlı bir fark bulunmuştur (p=