Amaç: Bu çalışmanın amacı, dahiliye servisinde yatan hastaların geçmişte evde kullandıkları reçeteli ve reçetesiz ilaçların ve hastanede yatışları esnasında kullandıkları ilaçların 'İlaç Tedavisi Karmaşıklık Ölçeği' (İTKÖ) kullanılarak hesaplanması ve olası ilaç-ilaç etkileşimlerinin araştırılmasıdır. Yöntem: Retrospektif olarak yapılan çalışmaya 18 yaş veya üzeri olup son 6 ay içerisinde dahiliye servisine başvuran hastalar dahil edildi. Hastaların evde ve hastanede kullandıkları ilaçlar, ilaç tedavisi karmaşıklık ölçeği ile ilaç etkileşimleri ise Micromedex İlaç Etkileşim Programı ile değerlendirildi. Bulgular: Son 6 ay içerisinde dahiliye servisine başvuran 360 hastadan 151'i (erkek %46.4, kadın %53.6; hastaların ortalama yaşı 69,01 ± 16,8) çalışmaya dahil edildi. Hastaların %45'i, bu yatıştan önceki son 6 ay içerisinde hastaneye yatmıştır. En sık karşılaşılan hastalıklar böbrek hastalıkları (%19.8), kardiyovasküler hastalıklar (%15.3) ve kanser (%13.2)'dir. Hastaların evde kullandıkları ilaç sayılarının ortalaması 5,64 ± 3,50 ve ortalama İTKÖ skoru 16,02 ± 10,89'dur. Hastaların sırasıyla %66.6'sında evde kullandıkları ilaçlarda ve %78.8'inde hastanede kullandıkları ilaçlarda en az bir olası ilaç-ilaç etkileşimi bulundu. Hastaların evde kullandıkları ilaçlarda ortalama olası ilaç-ilaç etkileşim sayısı 2,88 ± 3,62 iken hastanede kullandıkları ilaçlarda bu rakam 4,07 ± 4,06 olarak hesaplandı. Hastaların %53.6'sında evde kullandıkları ilaçlarda polifarmasi tespit edildi. Hastaların evde ve hastanede kullandıkları ilaçlar karşılaştırıldığında hastanede kullandıkları ilaçlardaki olası ilaç-ilaç etkileşim sayısının ve İTKÖ skorunun hastanede kullanılan ilaçlardakine göre daha yüksek olduğu görüldü. Sonuç: Eczacılar, polifarmasi ve olası ilaç-ilaç kaynaklı problemlerin tespiti için ilaç uzlaşısı ve ilaçların gözden geçirilmesi gibi görevler alarak; hastanede yatış esnasındaki akılcı ilaç kullanımını artırabilirler. Aim: The aim of the study to evaluate patients' home (prescribed and nonprescribed) and hospital medication during hospital admission by computing Medication Regimen Complexity Index and investigating possible drug-drug interactions. Methods: Patients (aged 18 and older) who applied internal service during six months (two days/a week) were included to the study. Their home medication and hospital medication were calculated with medication regimen complexity index and checked drug interactions with Micromedex Drug Interaction Program. Results: A total of 151 from 360 of patients who applied to the internal service (male 46.4 %, female 53.6 %; the mean age of patients was 69,01 ± 16,28) were included to this study during six months. Of them, 45 % hospitalized last six months before this hospital admission. The most prevalent diagnoses documented at admission were kidney disease (19.8 %), cardiovascular disease (15.3 %) and cancer (13.2 %). The mean of patients' home medication number was 5,64 ± 3, 50 and the mean of their MRCI scores was 16,02 ± 10, 89. At least one possible drug-drug interactions were found in 66.6 % of patients at home medication and in 78.8 % of patients at hospital medication, respectively. The mean number of possible drug-drug interactions at patients' home medications was 2,88 ± 3,62, while the mean number of possible drug-drug interactions at patients' hospital medications was 4,07 ± 4,06. Of them, 53.6 % had polypharmacy at home medication. The frequency of possible drug-drug interactions and the score of medication complexity index was found high among patients' hospital medications when compared with their home medications. Conclusion: Pharmacist can improve rational drug utilization during hospital admission by taking roles such as medication reconcilliation and medication review to determine potential drug-drug interactions and polypharmacy. 93