Search

INTRODUCTION: Bisphosphonates therapy may be potentialadjunctive therapy agents of synthetic disease modifying antirheumaticdrugs in rheumatoid arthitis patients who have contraindications andwho are intolerant to biologics. The aim of this retrospective study wasto evaluate the effects of adjunctive Bisphosphonates on disease activityof our patients with rheumatoid arthitis who underwent the syntheticdisease modifying antirheumatic drugs therapy.MATERIAL AND METHOD: Retrospective data were collectedfrom patient records of our Rheumatology department outpatientclinic. Files of 207 patients who are over 45 years old and whose bonemineral density were evaluated in the previous year were screened forthe study. Patients demographics, medications, disease duration, theage of disease onset, anti-Cyclic Citrullinated Peptid, Rheumatoid factorpositivily, Disease activity scores positivity were recorded. Bone mineraldensitometry analyses were performed in patients by Dual EnergyX-ray Absorptiometry. 106 patients (89 women, 17 men) who receivedbisphosponates therapy for 1 year constituted group1 and 101 patients (81women 20 men) who did not receive bisphosponates constituted group 2.RESULTS: The mean age of group 1 was 65.02 11.14 years and group2 was 63.649.1 years (p 0.05). There was no statistically significantdifference between groups in terms of age, gender and disease durationparameters. There were no statistically significant difference according todisease modifying antirheumatic drugs type and dosages between groups(p 0.05) but in group 1, prednisolone users were more than group 2(p 0.001). The mean tender joint count changes were -0.640.63 ingroup 1 and 0.420.62 in group 2 (p0.001). There were no significantdifference according to bone mass density values of prednisolone usersand nonusers at baseline and after 1 year.DISCUSSION: For patients who cannot be treated with biological agents,effective prevention of focal bone damage and generalized bone losswill require new treatment strategies, like concomitant administrationof drugs with specific effects on bone metabolism. Bisphosponates canprevent generalized bone loss and therapies may yield both medical andeconomic benefits in patients with rheumatoid arthritis.CONCLUSION :We think that adjunctive bisphosponates may provideadditional benefits in older rheumatoid arthritis patients with systemicand regional bone loss. However, further studies are needed to determinewhether bisphosphonate therapies must be administered routinely with thedisease modifying antirheumatic drugs and biologics. GİRİŞ: Bifosfonat tedavileri, biyolojik ajanlara intoleransı veyakontreendike durumu olan romatoid artrit hastaları için sentetikhastalık modifiye edici ajanların etkisini tamamlayan ajanlar olabilir. Buretrospektif çalışmanın amacı bifosfonat tedavisinin sentetik modifiyeedici ajan kullanan romatoid artrit hastalarındaki hastalık aktivitesiüzerine etkisini incelemektir.MATERYAL VE METHOD: Veriler kliniğimizin romatolojidepartmanındaki hasta kayıtlarının retrospektif olarak incelenmesiile elde edilmiştir. Çalışma için, 45 yaş üstü ve ardışık yıllarda kemikmineral yoğunluğu değerlendirilen 207 hasta dosyası tarandı. Hastalarındemografik bilgileri, ilaçları, hastalık süreleri, hastalığa yakalandıklarıyaş, anti-siklik sitrullin peptit, romatoid faktör pozitifliği, hastalık aktiviteskorları gibi bilgiler kayıt edildi. Kemik mineral dansitesi analizleri dualenerji x-ray absorptiometri ile yapıldı. Bir yıldır bifosfonat tedavisi alan106 hasta (89 kadın, 17 erkek) grup1, bifosfonat tedavisi almayan 101hasta (81 kadın, 20 erkek) ise grup 2 olarak ayrıldı.BULGULAR: Grup 1 hastaların yaş ortalaması 65.02 11.14 yıliken, grup 2 hastalarınki 63.649.1 yıl idi (p0.05). Gruplar arasındayaş, cinsiyet, hastalık süresi açısından istatistiksel olarak anlamlı farkyoktu. Gruplar arasında kullanılan hastalık modifiye edici ilaç tipleri vedozajları arasında istatistiksel olarak anlamlı fark yoktu (p0.05), fakatgrup 1'de prednizolon kullanımı grup 2'den daha fazlaydı (p0.001).Ortalama hassas nokta sayısındaki değişimler grup 1'de -0.640.63,grup 2 ise 0.420.62 idi (p0,001). Bir yıl sonunda prednizolon kullananve kullanmayan hastalar arasında kemik mineral dansitesi değerleriaçısından istatistiksel olarak anlamlı fark yoktu.TARTIŞMA: Biyolojik ajanlarla tedavi edilemeyen hastalar için, fokalkemik hasarının ve genel kemik kaybının etkili bir şekilde önlenmesi,kemik metabolizması üzerinde belirli etkilere sahip ilaçların eşzamanlıuygulanması gibi yeni tedavi stratejileri gerekmektedir. Bisfosfonatlar,jeneralize kemik kaybını önleyebilir ve romatoid artritli hastalarda hemtıbbi hem de ekonomik yararlar sağlayabilir.SONUÇ: Bifosfonatların, sistemik ve bölgesel kemik kaybı olandaha yaşlı romatoid artritli hastalarda ek yararlar sağlayabileceğinidüşünüyoruz. Bununla birlikte, bifosfonat tedavilerinin, rutin olarakantiromatizmal ilaçlar ve biyolojik maddeleri modifiye eden hastalıklarlabirlikte uygulanmasının gerekip gerekmediğini belirlemek için daha ileriçalışmalara ihtiyaç vardır.

Bu yazıda fokal tuzaklanma nöropatileri ile birlikte olan alkolik nöropatili bir hasta sunulmuştur. Elli beş yaşında erkek hasta sol ulnar nöropati tanısı ile kliniğimiz elektrofizyoloji ünitesine kabul edildi. Hasta anamnezde önceye ait kronik alkol alışkanlığı öyküsü veriyordu. Sinir iletim çalışmaları hastada bilateral karpal tünel sendromu, dirsekte bilateral ulnar nöropati, solda fibula başı bölgesinde peroneal nöropati, distal motor latanslarda uzama ve orta derecede azalmış motor iletim hızları, çok sayıda duyusal sinir ileti hızlarında yavaşlama ve çok sayıda uzamış F yanıtı latansı varlığını ortaya koydu. Genetik analizlerde 17p11.2-12 kromozomda delesyon saptanmadı. Bulgularımızı hastanın muhtemel tanısı hakkındaki görüşlerini almak için diğer klinisyenlerle paylaşmak istedik. We reported here a case of alcoholic polyneuropathy with superimposed focal entrapment neuropathies. A 55-year-old male patient was admitted to the electrophysiology unit with the diagnosis of left ulnar neuropathy. He had a previous history of chronic alcoholism. Nerve conduction studies revealed bilateral carpal tunnel syndrome, bilateral ulnar neuropathy at the elbow, left peroneal neuropathy at the fibular head, prolonged distal motor latencies and moderately reduced motor conduction velocities in multiple motor nerves, slowed conduction velocities in multiple sensory nerves and multiple prolonged F-waves. Gene analysis did not reveal deletion on chromosome 17p11.2-12. We wanted to share our findings with other clinicians to get their opinion regarding possible diagnosis of the case.

Amaç: Hastanemizde çalışan bilgisayar kullanıcılarında kümülatif travma bozuklukları (KTB) sıklığını araştırmak, KTB ile ilgili risk faktörlerini sorgulamak, hastaların dizabilite ve depresyon düzeylerini değerlendirmek ve bu faktörler arasındaki etkileşimi incelemekti.Gereç ve Yöntemler: Çalışmaya haftada en az 15 saat bilgisayar başında çalışan 20-50 yaş arasında 150 hastane çalışanı alındı. Bilgisayar çalışanları boyun, sırt ve üst ekstremite şikayetlerinin olmasına (Grup 1, KTB+) ve olmamasına göre (Grup 2, KTB-) 2 gruba ayrıldı. Kontrol grubu olarak, aktif lökomotor sistem yakınması bulunmayan ve bilgisayar çalışanı olmayan 50 hastane çalışanı alındı (Grup 3). Tüm katılımcılara ayrıntılı risk faktörü sorgulaması ve fizik muayeneyi içeren kendi hazırladığımız sorgulama formu dolduruldu. Olguların ağrı değerlendirilmesi vizüel analog skala (VAS) ile yapıldı. Jamar el dinamometresi ile tüm katılımcıların izometrik el kavrama güçlerine bakıldı. Hastaların duygusal durumlarını değerlendirmek için Beck Depresyon Ölçeği (BDÖ) kullanıldı. Hastaların genel dizabilite düzeylerini ölçmek için Türkçeye uyarlanmış Quick DASH skorlaması, çalışma esnasındaki dizabilitesini değerlendirmek için ise Quick DASH iş skoru kullanıldı. Bulgular: Çalışmaya alınan gruplar incelendiğinde Quick DASH skoru, Quick DASH iş skoru ve BDÖ skoru, şikayeti olan grupta hem şikayeti olmayan grup hem de kontrol grubuna göre istatistiksel olarak anlamlı yüksekti (p

Lomber disk herniasyonu (LDH) bel ağrısı ve siyatiğin önemli bir nedenidir. LDH’nın magnetik rezonans görüntüleme (MRG) ile incelenmesi neo-vaskülarizasyonla ilişkili rezorbsiyon mekanizmasını ortaya çıkarmıştır. Aktive makrofajların disk dokusuyla etkileşimlerinin infamatuvar sitokinlerin üretimine yol açtığı gösterilmiştir. Buna ek olarak tümör nekrozis faktör-? (TNF -?) gibi infamatuvar sitokinler, vasküler endotelyal growt faktör (VEGF) gibi anjiogenezi uyaran faktörlerin indüksiyonu için gereklidir. VEGF endotel hücresine özgü bir mitojendir ve yeni kan damarlarının oluşumunda esaslı bir rolü vardır. Yeni oluşmuş kan damarları ve makrofaj infiltrasyonu LDH rezorbsiyonu sırasında önemli bir rol oynarlar. Bu derlemede LDH’da rezorbsiyon mekanizmaları hakkındaki güncel bilgiler özetlendi. Lomber disc herniation (LDH) is a major cause of low back pain and sciatica. MRI investigation of LDH has revealed a resorption mechanism related with neo -vascularization. It has shown that the interaction of activated macrophages with disc tissues leads to the generation of inflammatory cytokines. In addition, inflammatory cytokines such as tumor necrosi s factor-α (TNF -α) is required for the induction of angiogenesis stimulating factors such as vascular endothelial growth factor (VEGF). VEGF is an endothelial cell -specific mitogen, and it has an essential role in the formation of new blood vessels. The ne wly formed vessels and infiltrating macrophages play an important role during LDH resorption. In this review, recent knowledge on the resorbtion mechanisms of LDH is summerized.

Amaç: Çalışmamızın amacı, fzik tedavi polikliniğine başvuran omuz ağrılı hastalarda manyetik rezonans görüntüleme (MRG) bulguları esas alınarak klinik testlerin tanısal performans düzeylerini araştırmaktır. Ayrıca MRG bulguları ile ağrı ve omzun fonksiyonel durumu arasındaki ilişki de incelenmiştir. Gereç ve Yöntemler: Çalışmaya omuz ağrısı nedeniyle polikliniğimize başvuran 76 hasta alındı. Tüm hastaların fzik muayeneleri ve farklı omuz patolojilerine yönelik özel klinik testleri yapıldı. Hastaların ağrı düzeyleri ‘Vizüel Analog Skala’ (VAS) ile değerlendirildi. Omzun fonksiyonel değerlendirilmesi ‘Omuz Özürlülük Sorgulaması’ (OÖS) formu kullanılarak yapıldı. Tüm hastalar MRG ile değerlendirildi. Manyetik rezonans görüntüleme bulguları esas alınarak, uygulanan klinik testlerin seçiciliği, duyarlılığı, pozitif ve negatif ve tahmini değerleri ile doğruluğu Ki-kare tablosu kullanılarak hesaplandı. Bulgular: İmpingement ve rotator kaf patolojilerini değerlendiren testlerin genel olarak duyarlılıkları yüksekken, seçicilikleri düşük bulundu. Supraspinatusta rüptürleri değerlendirmede Drop Arm; subakromial- subdeltoid efüzyonu saptamada Yocum testi, infraspinatus patolojilerini saptamada Patte ve dış rotasyon yetmezlik belirtisi, biseps patolojilerini saptamada Speed testi, akromiyoklaviküler eklem patolojilerini saptamada horizontal addüksiyon testi ile ağrılı ark testinin tanısal performansı istatistiksel olarak anlamlı bulundu. Ağrı şiddeti ile omuz patolojileri arasında anlamlı ilişki bulunamadı. Fonksiyonel durum açısından sadece bisipital tendiniti olan grupta fonksiyonel skorların anlamlı olarak yüksek olduğu saptandı. Sonuç: Omuz ağrılı hastaların büyük çoğunluğunda MRG’de çoklu patolojik lezyon olması ve klinik testlerin çoğunun patolojiyi saptamada düşük seçicilik oranlarına rağmen yüksek duyarlılık oranlarına sahip olması, tedaviyi planlama ve eşlik eden patolojileri belirleme açısından klinik testlerin önemli bir role sahip olduğunu göstermektedir. Objective: This study aimed to investigate the diagnostic performance of clinical tests applied to patients with shoulder pain at a physical therapy outpatient clinic. Magnetic resonance imaging (MRI) fndings were the major determinants to evaluate the accuracy of the clinical tests. Also, the relationship between the MRI fndings and the pain and functional status of the shoulder were evaluated. Material and Methods: Seventy-six patients, referred to a physical therapy outpatient clinic with shoulder pain, were included in the study. Physical examination of all patients and specifc clinical tests were performed for different shoulder pathologies. Pain levels of patients were evaluated with the visual analog scale and functional status of the shoulder with the Shoulder Disability Questionnaire. All patients were evaluated with MRI. Sensitivity, specifcity, and positive and negative predictive values of the clinical tests were evaluated on the basis of the MRI fndings. Results: The sensitivity of the tests evaluating impingement and rotator cuff pathologies was found to be high, but specifcity was low. Diagnostic performance of the drop arm test to determine the supraspinatus ruptures; Yocum test to determine the subacromial and subdeltoid effusion; Patte test and external rotation lag sign to determine infraspinatus tendon pathologies; speed test to determine biceps pathologies; and horizontal adduction test and painful arc test to determine acromioclavicular joint pathologies were found to be statistically signifcant. In this study, the severity of pain and shoulder pathologies showed no statistically signifcant correlation. In terms of functional status, high scores were achieved only in the bicipital tendinitis group. Conclusion: MRI fndings show that patients with shoulder pain may have multiple pathological lesions. Despite the coexistence of multiple pathologies and low specifcity of clinical tests, clinical tests evaluating shoulder pathologies have great importance in directing the clinicians to diagnose and plan treatments because of high sensitivity.

Kronik boyun ağrısı olan hastalarda baş önde postür ve skapular diskinezi arasındakiilişkiGiriş: Baş önde postür (BÖP) gelişen teknoloji nedeniyle sıkça görülen postürbozuklarından biridir. Özellikle kronik boyun ağrısına neden olarak yaşam kalitesini olumsuzetkileyebilmektedir. Skapular diskinezi ise son yıllarda önemi anlaşılan ve omuz patolojilerinde veskapulohumeral ritm bozukluğu sonrası ortaya çıkan kas-iskelet sistemi hastalığıdır. Her ikihastalıkta etkilenen kas gruplarının benzer olması nedeniyle çalışmamızda bu iki kas-iskelet sistemihastalığı arasındaki ilişkiyi araştırmayı amaçladık.Gereç ve Yöntem: Kronik boyun ağrısı olan 180 hasta çalışmaya dahil edildi. Bu hastalarölçülen kraniovertebral açılarına (KVA) göre iki gruba ayrıldı. KVA < 44 olan hastalar BÖPgrubuna (Grup I), KVA > 44 olan hastalar ise BÖP olmayan gruba (Grup II) dahil edildi. Buhastaların demografik özellikleri, ağrı süreleri, ek hastalık öyküleri ve ilaç kullanımı sorgulandı.Hastaların kraniovertebral açıları, baş eğim açısı, ön omuz açısı ölçüldü. Hastalarda skapulardiskinezi varlığını araştırmak için skapular diskinezi testi ve lateral skapular kayma testi (LSKT)yapıldı. Hastaların servikal eklem hareket açıklıkları, akromion uzaklığı, pektoralis minor uzunluğuve skapular izometrik sıkıştırma testi sonuçları ölçüldü. Yaşam kalitesi indeksi olarak kısa form-36ve boyun ağrısından kaynaklanan dizabiliteyi ölçmek için boyun dizabilite indeksi kullanıldı.Bulgular: Grup I'de KVA ortalaması 41,62 ± 1,6 iken, Grup II'de ise 55,76 ± 4,4 idi.Skapular diskinezi tanı testine göre 25 hastaya skapular diskinezi tanısı kondu. Bu hastların 17'sigrup I'de, 8'i ise grup II'de yer alıyordu. Baş önde postür ile skapular diskinezi arasında istatistikselolarak anlamlı ilişki tespit edildi. LSKT ile ise 45 hastaya skapular diskinezi tanısı kondu. Buhastaların 23'ü grup I'de, 22'si grup II'de yer alıyordu. BÖP ile LSKT arasında ise anlamlı ilişkibulunamadı. Aynı zamanda LSKT ile skapular diskinezi testi arasında anlamlı ilişki tespit edildi.Baş eğim açısı ile KVA arasında anlamlı ilişki bulunamadı. Baş eğim açısı ile ön omuz açısıarasında ise anlamlı ilişki tespit edildi. Hastaların doldurduğu kısa-form 36 ile boyun dizabiliteindeksi ve hastaların görsel analog skalaları arasında anlamlı ilişki tespit edildi. Akromion uzaklığıile ön omuz açısı arasında , skapular izometrik sıkıştırma testi ile skapular diskinezi testi arasında vepektolis minor indeksi ile kraniovertebral açı arasında anlamlı ilişki bulundu.Sonuç: Çalışmamızda hastalarda BÖP varlığı ile skapular diskinezi arasında anlamlı birilişki tespit ettik. Bu nedenle klinik olarak BÖP'ü olan hastalarda skapular hareketlerin dedeğerlendirilmesi ve BÖP hastalarının tedavisi planlanırken skapular hareket bozukluklarının damutlaka dikkate alınması gerektiğini düşünmekteyiz. Baş önde postür tedavisinde rutin egzersizprogramına skapular stabilizasyon egzersizlerinin de dahil edilmesiyle ilaç kullanımında, boyunağrısında azalma ve dizabilite de azalma olacağına inanıyoruz.Anahtar Kelimeler: baş önde postür, kraniovertebral açı, lateral skapular kayma testi,skapular diskinezi Relationship between forward head posture and scapular dyskinesia in patients withchronic neck painIntroduction: Forward head posture (FHP) is one of the common posture disorders due todeveloping technology. It can negatively affect the quality of life, especially as it causes chronicneck pain. Skapular dyskinesis is a musculoskeletal system disorder that has evolved over the lastfew years and appears after shoulder pathologies and scapulohumeral rhythm disturbances. Becauseof the affected muscle groups are similar in both diseases, we aimed to investigate the relationshipbetween these two musculoskeletal disorders in our study.Materials and Methods: 180 patients with chronic neck pain were included in the study.These patients were divided into two groups according to the measured craniovertebral angle(CVA). Patients with CVA 44included in non-FHP group (Group II). The demographic characteristics, pain duration, additionaldisease history and drug use of these patients were questioned. Craniovertebral angles, head's tiltangle, and forward shoulder angle were measured. In patients, scapular dyskinesis test and lateralscapular slide test (LSST) were performed to investigate the presence of scapular dyskinesis.Cervical range of motion, acromion distance, pectoralis minor length, and scapular isometricsqueeze test results were measured. The neck disability index was used to measure disability due toneck pain and short form-36 as an index of quality of life.Results: The mean KVA in group I was 41.62 ± 1.6, while it was 55.76 ± 4.4 in group II.According to the scapular dyskinesis diagnostic test 25 patients were diagnosed with scapulardyskinesis. 17 of these patients were in group I and 8 were in group II. There was a statisticallysignificant relationship between FHP and scapular dyskinesis. With LSST 45 patients werediagnosed scapular dyskinesis. 23 of these patients were in group I, 22 in group II. There was nosignificant relationship between FHP and LSST. At the same time, there was a significantrelationship between LSST and scapular dyskinesis test. No significant relationship was foundbetween head's tilt angle and CVA. There was a significant relationship between head's tilt angleand forward shoulder angle. A significant correlation was found between the short-form 36 filled bythe patients and the neck disability index and visual analog scales of the patients. There was asignificant correlation between acromion distance and forward shoulder angle, between scapularisometric compression test and scapular dyskinesia test, and between pectoral minor index andcraniovertebral angle.Conclusion: In our study, we found a significant relationship between presence of FHP andscapular dyskinesis. For this reason, we think that scapular movements should also be taken intoaccount when evaluating FHP. In treatment of FHP patients, scapular movement disorders shouldalso be evaluated. We believe that by including scapular stabilization exercises in the routineexercise program in the forward head posture treatment, neck pain, disability and drug use can bedecreased.Key words: craniovertebral angle, forward head posture, lateral scapular slide test, scapulardyskinesis 100

Amaç: Fibromiyalji sendromu (FMS); yaygın vücut ağrısı, yorgunluk, uyku bozukluğu, bilişsel bozukluk ve anksiyete ile karakterize etiyolojisi tam olarak bilinmeyen bir klinik tablodur. Etiyopatogenezde santral ve periferik birçok faktör sorumlu tutulmaktadır. Son yıllarda oksidatif stresin de etiyopatogenezde rolü olduğu düşünülmektedir. Biz oksidatif stresin bir göstergesi olan tiyol-disülfit dengesinin fibromiyalji etiyopatogenezindeki rolünü araştırmayı amaçladık. Gereç ve yöntem: Çalışmaya 61'i yeni tanı alan ve 37'si mevcut tedavisine devam eden olmak üzere 98 kadın fibromiyalji hastası ile 82 kişilik kontrol grubu dahil edilmiştir. Gruplar fibromiyalji etki anketi, ağrı için görsel analog skala, Pittsburgh uyku kalite indeksi, yorgunluk şiddet ölçeği, kısa form-36 (SF-36), hassas nokta sayısı, Beck anksiyete ölçeği ve Beck depresyon ölçeği ile değerlendirilmiştir. Oksidatif dengeyi tayin etmek için ise tiyol-disülfit dengesi Erel ve Neşelioğlu'nun geliştirdiği yeni otomatik ölçüm yöntemiyle incelenmiştir. Native tiyol, total tiyol, disülfit, disülfit/native tiyol, disülfit/total tiyol ve native tiyol/total tiyol oranları ölçülmüştür. Bulgular: Native tiyol düzeyi FMS grubunda 394,43 ± 52,43 µmol/L, kontrol grubunda 418,12 ± 49,95 µmol/L (p=0,002); total tiyol düzeyi FMS grubunda 429,55 (83,5) µmol/L, kontrol grubunda 440,95 (58,7) µmol/L (p=0,052); disfülfit düzeyi FMS grubunda 17,5 (9,8) µmol/L, kontrol grubunda 14,8 (10,3) µmol/L (p=0,002) olarak ölçülmüştür. Disülfit/native tiyol (p