Search

Amaç: Çalışmamızda sıçanlarda kadmiyum (Cd) toksititesinin damarlarda oluşturduğu hasara karşı Ankaferd Blood Stoper (ABS)’ın etkisini göstermeyi amaçladık. Materyal ve Metod: Çalışmamızda kiloları 350-450 gr aralığında, toplam 32 tane Wistar Albino cinsi erkek sıçan kullanıldı. Her grupta 8 sıçan olacak şekilde (n=8) Kontrol, Cd, ABS, Cd+ABS grupları oluşturuldu.Kontrol grubuna 0,5 ml serum fizyolojik, Cd grubuna 0,5 ml CdCl2, ABS grubuna 0,5ml ABS, Cd+ABS grubuna 0,5 ml CdCl2+ABS intraperitonel (ip) yoldan uygulandı. 6 saat sonra sıçanlar anestezi altında sakrifiye edilerek histopatolojik çalışmalar için damar dokuları ve biyokimyasal analizler için kanları alındı. Histolojik doku takipleri yapılıp histokimyasal ve immunohistokimyasal boyamalar gerçekleştirildi. Bulgular: Çalışmamızın histopatolojik incelemeleri sonucunda kontrol grubuna aitsıçanların aort dokusunda herhangi bir histopatolojik bulguya rastlanılmamıştır. Kontrol grubuna benzer şekilde ABS grubunda da histopatolojik bulgulara çok az rastlanmış ve sadece damar yapılarında hemoraji ve mononüklear hücre infiltrasyonu artışı gözlemlenmiştir. Cd verilen grubun aort dokularının incelenmesi neticesinde mononüklear hücre infiltrasyonu, endotel hücre hasarı, damarlarda konjesyon ve hemoraji, düz kaslarda ve elastik liflerde hasarlanma tespit edilmiş ve kontrol ve ABS grubuna göre anlamlı olduğu görülmüştür (p

Kanser, halk arasında en çok endişe duyulan ve muhtemelen değişen yaşam tarzımız, alışkanlıklarımız, artan yaşam beklentilerimiz nedenleriyle insidansı yükselen sağlık sorunları arasında en önemlilerinden biridir [1]. Dünyada yaklaşık olarak her 6 ölümden biri, ülkemizde de her 5 ölümden biri kanser nedeniyledir [2]. Kanser ölümlerinin yaklaşık üçte biri; tütün kullanımı, yüksek beden kütle indeksi (fazla kilolu ya da şişman olma), meyve ve sebzeyi az tüketme, yetersiz fiziksel aktivite, alkol kullanımı gibi birçok sebep kanser hastalığının görülme sıklığını artırmaktadır [1,2]. Kanser, vücudun herhangi bir organ ya da dokusunda ki hücrelerin kontrolsüz çoğalması ve büyümesi sonucu ortaya çıkan önemli bir hastalıktır. Kanser türlerinin büyük bir bölümü edinsel olarak kendiliğinden veya çevresel kaynaklı travma süreçlerine bağlı olarak DNA mutasyonlarıyla ortaya çıkmaktadır [3]. Sağlıklı bir insanda, vücut hücreleri, yalnızca vücut ihtiyaç duyduğu anda, yeni hücreler oluşturmak üzere büyüyüp bölünerek çoğalırlar ancak hücreler yaşlandıysa ya da hasar gördüyse ölürler ve ölen hücrelerin yerini yeni hücreler alır. Genetik faktörler, enfeksiyon ya da diğer birçok sebepten dolayı bir insanda kanser geliştiğinde düzenli işleyen hücresel süreç bozulur. Hücreler giderek daha anormal hale gelir, yaşlı veya hasar görmüş hücreler ölmeleri gereken zamanda yaşamlarını sürdürerek ihtiyaç duyulmasa da yeni hücreler oluşturmak için bölünmeye devam ederler. Tümör olarak adlandırılan kitleler oluşturabilirler [4]. Kanserli hücre ya da dokular vücutta ilerlerken; hücrenin yaşam döngüsünede doğrudan etki ederek hücrenin apoptozise geçiş yollarını baskılayıp mekanizmayı proliferasyona yönlendirirler. Tüm bu değişenlerin temelini sitoplazmik, mitokondriyal veya endoplazmik retikulum (ER) aracılı mekanizmalar ve Ca+2 içeren pro-proliferatuar yollar ile ilişkili pro-apoptotik değişiklikler ve beraberinde hücrelerdeki Ca+2 iyon homeostazisindeki değişiklikleri kapsadığı düşünülmektedir. Plazma membranında (PM) bulunan iyon kanalları aracılığı ile hücreye Ca+2 iyon girişi, TRP kanallarında sinyal oluşumuna yol açar ve sonrasında yeni oluşmuş hücreler, organ ya da dokuya bağlı tümör hücrelerinde de kalsiyum sinyallerine karşı duyarlılık kaybının oluşması ve sonucunda proliferasyon içinde Ca +2 iyonlarının rol aldığı görülmüştür [5]. Kalsiyum iyonunun hücre içine salınmasında sadece membranda bulunan iyon kanalları aracılığı ile olmadığı gözlenmiştir [6]. ER'de lokalize olarak yer alan ve apoptozun düzenlenmesine katıldığı bilinen iyon kanallarının karakterize örneklerinden 2 olan IP3R ve RyR kanallarının yanı sıra özellikle TRP süper ailesinden TRPM2 ve TRPM8 çalışmaları dikkat çekmektedir [7]. Bu tezin amacı; literatürde ilk kez HGC-27 ve Panc-1 hücrelerinde melatonin sisplatinin birlikte kullanımı sonucu, hücreler içi kalsiyum yoğunluk değişiminde TRPV1 kanalının rolünün belirlenmesi ve TRPV1 kanal aktivasyonu aracılığı ile hücrelerde ki apoptozis seviyesini nasıl etkilediğini araştırmaktır.

Alerjik Rinit (AR) burun mukozasına, alerjenin girdiği andan itibaren immünoglobulin E aracılığı ile oluşan; burunda tıkanıklık, burun akıntısı, kaşınma gibi semptomlar ile karakterize bir hastalıktır. Gündelik hayatı olumsuz etkilemekte, zamanla astım ile beraber görülmektedir. Hipoksi ile indüklenebilir faktör 1α (HIF1A), hücrede hipoksik koşullarda, hücre sağkalımı, proliferasyonu ve anjiyogenezde rol alan genlerin trankripsiyonunda önemli bir regülatör protein olarak görev almaktadır. HIF1A, IL-8, IL10, IL-22, TNF-α gibi birçok sitokinin üretimine ve enflamatuar yanıt oluşumuna da etki etmektedir. Bu veriler ışığında çalışmamızda, HIF1A geninde bulunan C1772T ve C111A polimorfizmlerinin AR hastalığı ile ilişkisini araştırmayı amaçladık. Çalışmamıza, yetişkin 100 AR tanılı hasta ve 100 sağlıklı birey dahil edilmiştir. Çalışmaya dahil edilen bireylerin periferik kan örneklerinden genomik DNA elde edilerek ilgili polimorfizmlerin bulunduğu gen bölgeleri PCR yöntemi ile amplifiye edildi. HIF1A genindeki ilgili tek nükleotit polimorfizmlerin (SNP) genotiplemesi için restriksiyon fragment uzunluk polimorfizmi analizi (RFLP) yapılmıştır. HIF1A C1772T polimorfizmi için hasta grubunda CC, CT ve TT genotip dağılımları sırasıyla %68, %27 ve %5, kontrol grubunda %68, %29 ve %3 olarak saptanmıştır. HIF1A C111A polimorfizminin analizi sonucu hasta ve kontrol grubunun tamamında CC genotipi belirlenmiştir. Sonuç olarak, HIF1A C1772T ve C111A polimorfizmleri ile AR arasında istatistiksel olarak anlamlı bir ilişki bulunmamıştır. HIF1A geninin AR gelişimindeki rolünü aydınlatmak için daha geniş hasta ve kontrol serilerinde diğer SNP’lerin de araştırıldığı ileri çalışmalar yapılması gerekmektedir. Allergic Rhinitis (AR) is a disease characterized by symptoms such as nasal congestion, nasal discharge and itching, which are mediated by immunoglobulin E from the moment the allergen enters the nasal mucosa. It affects daily life negatively and is seen together with asthma over time. Hypoxia-inducible factor 1α (HIF1A) acts as an important regulatory protein in the transcription of genes involved in cell survival, proliferation and angiogenesis in hypoxic conditions in the cell. It also affects the production of many cytokines such as HIF1A, IL-8, IL-10, IL-22, TNF-α and the formation of inflammatory response. Based on these data, we aimed to investigate the relationship between C1772T and C111A polymorphisms in the HIF1A gene and AR disease. 100 adult patients with AR and 100 healthy individuals were included in our study. Genomic DNA was obtained from peripheral blood samples of individuals included in the study, and gene regions with relevant polymorphisms were amplified by PCR method. Restriction fragment length polymorphism analysis (RFLP) was performed for genotyping of relevant single nucleotide polymorphisms (SNPs) in the HIF1A gene. For the HIF1A C1772T polymorphism, the distributions of CC, CT, and TT genotypes in the patient group were 68%, 27%, and 5%, respectively, and 68%, 29%, and 3% in the control group. As a result of the analysis of HIF1A C111A polymorphism, CC genotype was determined in all of the patient and control groups. In conclusion, no statistically significant relationship was found between HIF1A C1772T and C111A polymorphisms and AR. Further studies investigating other SNPs in larger patient and control series are needed to elucidate the role of the HIF1A gene in the development of AR.

Sağlıklı besin elde etmek üzere gıdaların işlenme aşamasında birçok ilave unsur kullanılmaktadır. Gıdanın üretimi ve taşınması aşamalarında eklenen maddelere gıda katkı maddesi adı verilmektedir. Gıdalarda, katkı maddelerine başvurulma nedeni besinin farklı kaynaklar veya etmenlerden kirlenmesinin önüne geçilmesidir. Gıda katkı maddeleri koruyucular, besin katkı maddeleri, renklendirici maddeler, tatlandırıcı maddeler, tekstüre edici maddeler ve çeşitli maddeler şeklinde sınıflandırılmaktadır. Gıda katkı maddelerinden olan Sodyum Benzoat (SB) genel olarak alkollü içeceklerde, meyve ve sebze sularında, gazlı meşrubatlarda, alkollü-alkolsüz içeceklerde, konservelerde, çeşitli soslarda ve kozmetik ürünlerinde küf, maya, bakteri oluşumunu inhibe etmek maksadıyla kullanılan benzoik asidin sodyum tuzu olarak tanımlanmaktadır. Her maddenin fazla tüketilmesi toksik etki göstermektedir. İşlenmiş gıdalara eklenen kimyasal maddelerin bazıları etik açıdan sorunlu kabul edilmektedir. SB'nin gıda katkı maddesi olarak kullanımıyla ilgili pek çok endişe bulunmaktadır. Bu çalışma tavuk embriyosunda koryoallantoik membran (CAM) modeli kullanılarak anjiyogenez ve oksidan-antioksidan aktivitelerin test edilip taranması suretiyle gıda katkı maddelerinden, SB'nin olası yan etkileri ve sebep olabileceği sonuçları gözlemlemek amacıyla tasarlanmıştır. Many additives are used in the processing of foods to obtain healty food. Food additives the substances that are added during the processing and transportation of foodare called as food additives . The purpose of using food additives is to prevent contamination of food from various sources and factors. Food additives are classified as preservatives, nutritional additives, coloring agents, flavoring agents, texturizing agents and various substances. Sodium Benzoate (SB), one of the food additives, is defined as the sodium salt of benzoic acid, which is generally used in alcoholic beverages, fruit and vegetable juices, carbonated soft drinks, alcoholic and non-alcoholic beverages, conserves, various sauces, and cosmetics products to inhibit the formation of mold, yeast and bacteria. Excess consumption of each substance shows toxic effects. Some of the chemicals added to processed foods are considered ethically problematic. There are many concerns about the use of SB as a food additive. This study was designed to observe the possible side effects and possible consequences of Sodium Benzoate from food additives by testing and screening angiogenesis and oxidant-antioxidant activities using the chorioallantoic membrane (CAM) model in chicken embryos.

Gonadotropin salgılatıcı hormon, hipotalamusta GnRH nöronlarından sentezlenen ve salınan tropik bir peptit olup ön hipofizden folikül uyarıcı hormon ve lüteinizan hormonun salınmasından sorumlu olan bir hormondur. GnRH salınımından sorumlu hücrelerin kolinerjik reseptörleri ifade ettiğini gösteren çok az sayıda çalışma vardır. Reseptörlerin uyarılması veya bloke edilmesi sonucu nöranal faktörlerin mRNA ekspresyonlarının seviyeleri ile GnRH salınımın nasıl etkilendiği üzerine çalışmalar yetersizdir. Ayrıca literatürde kolinerjik reseptör aktivatörü asetilkolin ve kolinerjik reseptör blokörü atropin etkisindeki hücrelere MTT testi ile ilgili bir çalışma bulunmamaktadır. Bu çalışmada GT1-7 hücre hattından elde edilen hücrelerde, kolinerjik reseptör aktivatörü asetilkolin ve kolinerjik reseptör blokörü atropin etkisindeki farklılaşmada oluşan ekspresyon değişikliklerini saptamak için gruplar oluşturularak çalışmalar yapıldı. Çalışmanın başında öncelikle aktivatör ve blokör dozlarının belirlenmesi ve proliferasyon etkisinin ölçülmesi amacıyla 2.pasaj sonunda elde edilen hücrelerle MTT testi analizi yapıldı. Daha sonra hücrelerden RNA ekstraksiyonu ve cDNA sentezi yapıldı. Atropin ve asetilkolin etkisindeki hücrelere, NGF, Nestin, B-3 tübilin, GDNF B-Actin nöronal faktör primerleri eklenerek mRNA ekspresyonları RT-qPCR ile gösterildi. ACh’nin artan konsantrasyonlarda nöranal faktörlerin mRNA ekspresyonlarının artışına ve bununla beraber GnRH artışına neden olduğu göstermektedir. Elde ettiğimiz sonuçlar GnRH salınımının özellikle kolinerjik reseptörlerin uyarımıyla artış yaptığını fakat bununla beraber bu artışın nöronal faktörlerin artışına da bağlı olduğu göstermektedir. Nöronal faktörlerin ekspresyonlarında da kolinerjik reseptörlerin uyarılmasının etkisi mevcuttur. Aksine blokaj etkisi ne nöronal faktörler ne de GnRH salınımı üzerine belirgin bir etkiye sahip değildi. Bu durum kolinerjik reseptör uyarımı dışında başka faktörlerin de birlikte hareket ettiğini işaret etmektedir. Gonadotropin-releasing hormone (GnRH) is a tropic peptide synthesized and released from GnRH neurons in the hypothalamus and is responsible for the release of follicle-stimulating hormone and luteinizing hormone from the anterior pituitary. Very few studies show that cells responsible for GnRH release express cholinergic receptors. Studies on the levels of mRNA expression of neuronal factors and how GnRH release is affected by stimulation or blocking receptors are insufficient. In addition, there is no study on the effects of acetylcholine (ACh) and atropine (ATR) on these cells. Therefore, our study aimed to analyze the effects of stimulation and blockade of cholinergic receptors on neuronal factors and GnRH expression in GT1-7 cells. In our study, the effects of ACh and ATR at increasing concentrations were analyzed with the MTT test. The cells were exposed to 1-10-100 µM concentrations of ACh and ATR to determine the effects on neuronal factors and GnRH expressions. The changes in NGF, Nestin, β-tubulin III, and GDNF mRNA expressions in these cells were determined by RT-qPCR using RNA samples obtained from these cells. GT1-7 cells continued their proliferation at high concentrations of ACh, such as 10-1 M. In ATR exposure, the proliferation of cells decreased after a concentration of 10-3 M. In general, increasing concentrations of ACh resulted in increased expression of neuronal factors and accompanying GnRH mRNA. ATR, on the other hand, showed no significant effects on neither neuronal factors nor GnRH mRNA expressions. The increase with ACh indicates the activity of the cholinergic system in the GnRH release, but the mechanism of the increase in neuronal factors seems more complex. It seems likely that neuronal factors indirectly increase GnRH expression by receptor stimulation.

Amaç: Çalışmamızda, obez bireylerde plazma HIF-1α ve VEGF düzeylerinin obezite patogenezindeki önemini ve bu moleküller ile beden kitle indeksi, vücut yağ yüzdesi ve bel/kalça oranları arasındaki ilişkiyi araştırmayı amaçladık. Materyal ve Metod: Çalışmamıza, 45 obez birey ile normal kilolu 28 sağlıklı kontrol dahil edildi. Kırk beş obez bireyin 19'unda eşlik eden en az bir metabolik hastalık mevcuttu. Çalışmaya katılan bireylerden 12 saatlik açlık sonrası, biyoelektrik impedans analiz cihazı ile BKİ, yağ dokusu yüzdesi ve bel/kalça oranı ölçümleri gerçekleştirildi. Plasma HIF-1α ve VEGF düzeylerinin ölçümü için mikroelisa yöntemi uygulandı. Bulgular: HIF-1α plazma düzeyleri obez bireylerde 2.78 ± 0.46 ng/mL, kontrol grubunda ise 1.37 ± 0.045 ng/mL olarak saptanmış olup aradaki fark istatistiksel olarak anlamlı bulundu (p=0.0192), VEGF plazma düzeyleri de obez bireylerde (1396 ± 250 ng/L), kontrol grubuna (594.90 ± 15.65 ng/L) göre anlamlı yüksek bulundu (p=0.0141). Obez bireylerde BKİ, vücut yağ yüzdesi ve bel/kalça oranı kontrol grubuna göre oldukça yüksekti (p0.05). Tartışma: Çalışmamızda, plazma HIF-1α ve VEGF düzeylerinin yüksek bulunması obezite gelişiminde hipoksinin rolünü ve HIF-1α ve VEGF'in obezite patogenezindeki önemini gösterebilir. Obez bireylerde plasma HIF-1α ve VEGF düzeyleri arasında güçlü korelasyon gözlenmesi, hipoksiye yanıt olarak adipoz dokuda eksprese edilen HIF-1α transkripsiyon faktörünün VEGF promotörünü uyararak VEGF ekspresyonunu sağladığı ve adipoz dokuda üretilen bu proteinlerin dolaşıma geçerek kandaki düzeylerinin de yükseldiğini düşündürmektedir. Literatürde VEGF ve/veya HIF-1α seviyeleri ile BKİ ilişkisine dair konsensus bulunmamaktadır. Çalışmamızda, obez bireylerde plazma VEGF seviyeleri ile BKİ arasında ilişkiye rastlanamamıştır. Elde ettiğimiz sonuçlar ve literatür bulguları incelendiğinde, çalışmalara dahil edilen birey sayılarının yetersiz olması, HIF-1α ve VEGF ile BKİ arasındaki ilişkiyi belirlemeye yönelik çalışmaların daha geniş bir popülasyonda yapılması gerektiğini göstermektedir. Çalışmamızda ayrıca, metabolik hastalığı bulunan obez bireylerde, hastalığı bulunmayan obez bireylere göre yaş (yıl) ve vücut yağ yüzdelerinin yüksek bulunması, yaş ve vücut yağ yüzdesindeki artışın obezitede metabolik hastalık riskini artırabileceğini göstermektedir. Buna karşın, eşlik eden en az bir metabolik hastalığı bulunan obez bireyler ile hastalığı olmayan obez bireyler arasında plazma HIF-1α veya VEGF düzeylerinin farksız bulunması, yüksek HIF-1α ve VEGF seviyelerinin obez bireylerde metabolik hastalıkların gelişimi için risk faktörleri olmadığını yansıtabilir. Objective: In the present study, we aimed to investigate the importance of plasma HIF-1α and VEGF levels in the pathogenesis of obesity and the relationship between these molecules and BMI, body fat percentage and waist/hip ratios in obese individuals. Materials and Methods: 45 obese individuals and 28 healthy controls with normal weight were included in our study. Nineteen of 45 obese individuals had at least one accompanying metabolic disease. After 12 hours of fasting body mass index (BMI), body fat percentage and waist/hip ratio measurements were performed with a bioelectrical impedance analyzer from the individuals participating in the study. Microelisa method was used for the measurement of plasma HIF-1α and VEGF levels. Results: HIF-1α plasma levels were found to be 2.78 ± 0.46 ng/mL in obese individuals and 1.37 ± 0.04 ng/mL in the control group, the difference was statistically significant (p=0.0192), VEGF plasma levels were also found in obese individuals (1396 ± 250 ng/l) was significantly higher than the control group (594.90 ± 15.65 ng/l, p=0.0141). BMI, body fat percentage and waist/hip ratio were significantly higher in obese individuals compared to the controls (p0.05 for all). Discussion: High plasma HIF-1α and VEGF levels in our study may indicate the role of hypoxia in the development of obesity and the importance of HIF-1α and VEGF in the pathogenesis of obesity. The strong correlation between plasma HIF-1α and VEGF levels in obese individuals suggests that the transcription factor HIF-1α, which is expressed in adipose tissue in response to hypoxia, provides VEGF expression by stimulating the VEGF promoter, and these proteins produced in adipose tissue pass into the circulation and their levels increase in the blood. There is no consensus in the literature regarding the relationship between VEGF or HIF-1α levels and BMI. In our study, no relationship was found between plasma VEGF levels and BMI in obese individuals. When our results and literature findings are examined, it is seen that studies to determine the relationship between VEGF and BMI should be conducted in a larger population due to the insufficient number of individuals included in the studies. In our study, the fact that obese individuals with metabolic disease have higher age (years) and body fat percentages than obese individuals without the disease show that the increase in age and body fat percentage may increase the risk of metabolic diseases in obesity. On the other hand, finding that plasma HIF-1α or VEGF levels are not different between obese individuals with at least one accompanying metabolic disease and obese individuals without the disease may reflect that elevated HIF-1α and VEGF levels are not risk factors for the development of metabolic diseases in obese individuals.

Günümüzde işlenmiş gıdalarla birlikte yüksek fruktoz alımı, kronik hastalıkların oluşmasında önemli bir sağlık tehdidi olarak kabul edilmektedir. Fruktoz halk arasında meyve şekeri olarak bilinmektedir. Fruktoz öncelikle ince bağırsakta emilir, karaciğerde metabolize edilir. Glikoz ile aynı enerji yüküne sahiptir. Ancak glikoz gibi tokluk ve tokluk hissi yaratmaz. Yüksek fruktoz içeren hazır yiyecek ve içecekler tokluk hissi yaratmadığı için daha fazla tüketilmektedir. Selenyum (Se), güçlü antioksidan (AO) ve hücre koruyucu özelliklere sahip olduğu bilinen, canlı organizmalar için gerekli bir eser elementtir. Se’un gerekliliği ve insan sağlığındaki faydalı rolü birkaç yıldır bilinmektedir. Bu çalışmanın amacı, Se muhtemel koruyucu rolü ve yüksek fruktozlu mısır şurubu üzerine etkisinin araştırılmasıdır. Çalışma da döllenmiş spesifik patojen içermeyen yumurta kullanıldı. İnkübasyon sürecinin 5. Gününde yumurtalar eşit şekilde 4 gruba ayrıldı. Her gruba canlı embriyo içeren 10 yumurta tahsis edildi. Bu gruplar; deney öncesi kontrol (Pre-Process Control), deney sonrası kontrol (Post-Process Control), yüksek fruktozlu mısır şurubu (HFCS-55), yüksek fruktozlu mısır şurubu ve selenyum (HFCS-55+ Se 10-6) gruplarıdır. Her bir yumurtanın koryoallantoik membranına (CAM) bir adet olmak üzere kontrol grubuna etken madde içermeyen pellet, diğer gruplara etken madde içeren (HFCS-55, HFCS-55+ Se 10-6) pelletler özenle yerleştirildi. Bu çalışmada, HFCS-55’in oksidatif stres üzerine etkisini ve Se’un koruyucu rolünü CAM modelini kullanarak inceledik. HFCS-55 ve HFCS-55+ Se 10-6 içeren ve herhangi bir V madde içermeyen kontrol grubu yumurta akındaki oksidatif stres durumu, toplam oksidatif stres (TOS) ve toplam AO kapasite (TAS) yöntemleriyle ortaya konulmuştur. Çalışmamızda da HFCS verilen yumurta gruplarında diğer gruplara göre TOS seviyesinde anlamlı bir artış ve TAS seviyelerinde de anlamlı bir düşüş gözlemlenmiştir. Çalışmamızda HFCS+Se verilen grubun HFCS grubuna oranla, OSI değeri karşılaştırılmasında 2 kat daha düşük olduğu gözlemlenmiştir. Sonuç olarak HFCS’nin oksidatif stresi arttırdığını bu çalışmamızla teyit etmiş olduk. Verilerimiz doğrultusunda AO bir element olan Se oksidatif strese karşı koruyucu bir rol üstlendiği gözlemledik. Today, high fructose intake with processed foods is considered as an important health threat in the formation of chronic diseases. Fructose is popularly known as fruit sugar. Fructose is primarily absorbed in the small intestine and metabolized in the liver. It has the same energy charge as glucose. However, it does not create a feeling of satiety and satiety like glucose. Ready-made foods and beverages containing high fructose are consumed more because they do not create a feeling of satiety. Selenium (Se) is an essential trace element for living organisms known to have strong antioxidant (AO) and cell protective properties. The necessity of selenium and its beneficial role in human health have been known for several years. The aim of this study is to investigate the possible protective role of Se and the effect of it on high fructose corn syrup. In the study, fertilized specific pathogen-free eggs were used. On the 5th day of the incubation period, the eggs were divided equally into 4 groups. Each group was allocated 10 eggs containing viable embryos. These groups are; Pre-Process Control, Post-Process Control, high fructose corn syrup (HFCS-55), high fructose corn syrup and Se (HFCS-55+ Se 10-6) groups. One pellet without active ingredient was placed on the chorioallantoic membrane of each egg in the control group, and pellets containing active ingredient (HFCS-55, HFCS-55+ Se 10-6) were placed in the other groups with care. In this study, we examined the HFCS-55’s, effect on oxidative stress, and the protective effect of Se using the CAM model. Oxidative stress status in the control group egg white containing HFCS-55 and HFCS-55+ Se 10-6 and without any substance was determined by total oxidative stress (TOS) and total antioxidant capacity (TAS) methods. In our study, a significant increase in TOS levels and a significant decrease in TAS levels were observed in egg groups given HFCS compared to other groups. In our study, it was observed that the group given HFCS+Se was 2 times lower when comparing the OSI value compared to the HFCS group. As a result, we have confirmed with this study that HFCS increases oxidative stress. In line with our data, we observed that Se, an AO element, plays a protective role against oxidative stress.

Amaç: Glokom dünya genelinde geri dönüşümü olmayan körlüğün en yaygın nedenlerinden biridir. Glokom insidansı yaş gibi faktörlere bağlı olarak artış göstermektedir. Günümüzde glokomun gelişmesinde vasküler nedenler olabileceğine dair önemli bulgular mevcut olup, glokom ile vasküler hastalıklar arasında ilişki olduğu gösterilmiştir. Vasküler hastalıkların tanısında fotopletismografi akış aracılı dilatasyon (PPG-FMD) yöntemi ile endotelyal fonksiyon ölçümü klinisyenlere faydalı bilgiler sağlamaktadır. Bu tez çalışmasının amacı uzman bir göz hekimi tarafından dahil/hariç olma kriterlerine uygun olarak psödoeksfoliasyon sendrom (PES), psödoeksfoliasyon glokom (PEG) ve primer açık açılı glokomu (PAAG) bulunan katılımcılar ile sağlıklı katılımcılar arasındaki endotelyal fonksiyonların fotopletismografi akış aracılı dilatasyon (PPG-FMD) yöntemi ile ölçülmesi ve sonuçların karşılaştırılmasıdır. Yöntem: Tüm katılımcıların PPG-FMD yöntemi ile endotelyal fonksiyon ölçümü yapıldı. Ayrıca ön ve arka segment biyomikroskopisi, göz içi basınç ölçümü, santral kornea kalınlığı, gangliyon hücre kompleksi, peripapiller sinir lifi kalınlığı ölçümlerini içeren ayrıntılı oftalmolojik muayene ölçümleri yapıldı. Veriler istatistiksel analiz için elektronik ortamda kaydedildi ve istatistiksel analizler yapıldı. Bulgular: Çalışmamıza katılım kriterlerini sağlayan ve gönüllü olan toplam 55 birey dahil edilmiştir. PES grubundan 16 (yaş ortalaması 66,4 ± 8,2), PEG grubundan 14 (yaş ortalaması 69,5 ± 5,5), PAAG grubundan (yaş ortalaması 63,7 ± 7,7) ve sağlıklı benzer demografik özelliklere sahip 13 (yaş ortalaması 62 ± 8,4) katılımcı ile çalışma gerçekleştirildi. Gruplar arasında demografik ölçümler, antropometrik, vital ve kategorik ölçümler arasında istatiksel olarak anlamlı bir fark saptanmadı. Yapılan çalışmada endotelyal fonksiyon ölçümlerinde gruplar arasında anlamlı fark olduğu belirlenmiştir. Endotelyal fonksiyon ölçüm sonuçları kontrol grubunda %124,5 ± 10,1, PES grubunda %118,6 ± 8,6, PAAG grubunda %85,4 ± 6 ve PEG grubu için %82,5 ± 4,3 olarak bulundu (p

Agresif bir cilt kanseri türü olan melanoma, morbidite ve mortalitenin önemli bir nedeni olup insidansı dünya çapında gittikçe artmaktadır. Kanser hücrelerindeki sinyal yolaklarının aydınlatılması uygulanacak tedavilerin olumlu ve olumsuz yönlerini anlamada oldukça yardımcı olmaktadır. Sinyal iletimi sürecinde membran lipidlerinin önemli katkıları olduğu kabul edilmiştir. Membrandaki yağ asitlerinin miktarı, akışkanlığı etkilediği gibi hücre içi yolaklarda rol alan membran proteinlerinin aktivasyonunu da değiştirebilmektedir. MAPK sinyal iletim yolları çeşitli çevresel sinyallere yanıt olarak proliferasyon, farklılaşma, apoptozis, hücre-hücre adezyonu, inflamasyon, metastaz ve invazyon gibi farklı hücresel fonksiyonları düzenleyen ve kanser araştırmalarında hedeflenen başlıca yolaklardandır. Yapılan çalışmalarda, cildin sebumunda doğal olarak üretilen sapienik asidin (SA) kanser hücrelerinin membran veziküllerindeki miktarının normal hücrelere göre arttığı belirtilmiştir. Cilt sebumunda doğal olarak bulunmasına rağmen, literatürde SA'nın cilt kanserinde yer alan yolaklar üzerindeki etkisine dair bir çalışma bulunmamaktadır. Bu nedenle SA'in eksojen olarak melanom hücre hattına verilmesi ile MAPK yolağına etkisini araştırmayı hedefledik. SA'nın MAPK yolağına etkilerini incelemek için malign melanom karakterli A375 hücre dizileri kullanıldı. SA'nın A375 hücre dizilerindeki sitotoksik etkisi MTT [3-(4,5-dimetiltiyazol-2-yl)-2,5-difenil tetrasodyum bromid] deneyi ile belirlendi. SA'nın değişen konsantrasyonları ile hücreler farklı zaman aralıklarında inkübe edilerek, sitotoksisite testi ile hücrelerin %50'sini öldüren konsantrasyonu (IC50 değeri) saptandı ve hücre üzerindeki etkilerini görebilmek için inverted mikroskopla hücrelerin fotoğrafları çekildi. MM olan A375 hücre dizilerinde 0 dk, 30 dk, 1, 2 ve 3 saatlik kısa inkübasyonların yanında 24 ve 48 saat inkübasyonlar yapıldıktan sonra total protein ölçümü Bradford yöntemi ile yapıldı. SA'in hücre membranındaki epidermal büyüme faktörü reseptörü (EGFR) etkisi ile MAPK yolağındaki bir dizi etkisi sonucunda proliferatif etkileri araştırıldı. EGFR ile MAPK yolağındaki spesifik protein bantları Western Blot analizi ile elde edildi. SA'nın lipid peroksidasyonu sonucu yan ürün olarak ortaya çıkan ve oksidatif stresin büyüklüğü yansıtan malondialdehit (MDA) düzeyinin ölçülmesi için TBARS kiti kullanıldı. Süperoksit Dismutaz (SOD) enzim aktiviteleri ise SOD kiti kullanılarak hesaplandı. Çalışmamızda, uzun süreli inkübasyonlar sonucu SA'nın A375 hücrelerine sitotoksik etkileri olduğu gözlenmiştir. Kısa ve uzun süreli inkübasyonlar sonucu ise SA'nın A375 hücrelerinde MAPK yolağını uyardığı belirlenmiştir. Biyoaktif lipidlerin kanser prognozunda MAPK yolağına zıt yönlü iki etkisinin barındırdığını kanıtlamaktadır. Sapienik asidin belirlenen doz ve zaman aralıklarında farklı etkilerinin olması sebebiyle kemoterapötik tedavilerin değerlendirmesi açısından önemlidir. Melanoma, an aggressive form of skin cancer, is an important cause of morbidity and mortality, and its incidence is increasing worldwide. Clarifying the signaling pathways in cancer cells is very helpful in understanding the positive and negative aspects of the treatments to be applied. It has been accepted that membrane lipids have important contributions in the signal transduction process. The amount of fatty acids in the membrane can affect the fluidity as well as change the activation of membrane proteins involved in intracellular pathways. MAPK signal transduction pathways regulate different cellular functions such as proliferation, differentiation, apoptosis, cell-cell adhesion, inflammation, metastasis and invasion in response to various environmental signals and are the main pathways targeted in cancer research. Studies have shown that the amount of sapienic acid (SA), which is naturally produced in the sebum of the skin, in the membrane vesicles of cancer cells is increased compared to normal cells. Although it is naturally found in skin sebum, there is no study in the literature on the effect of SA on the pathways involved in skin cancer. For this reason, we aimed to investigate the effect of SA on the MAPK pathway by exogenous administration to a melanoma cell line. A375 cell lines with malignant melanoma character were used to examine the effects of SA on the MAPK pathway. The cytotoxic effect of SA on A375 cell lines was determined by MTT [3-(4,5-dimethylthiazol-2-yl)-2,5-diphenyl tetrasodium bromide] assay. Cells were incubated at different time intervals with varying concentrations of SA, the concentration that killed 50% of the cells (IC50 value) was determined by cytotoxicity test, and the cells were photographed with an inverted microscope to see their effects on the cell. In A375 cell lines with MM, short incubations of 0 min, 30 min, 1, 2 and 3 hours, as well as 24 and 48 hours incubations, total protein measurement was made by Bradford method. The proliferative effects of SA were investigated as a result of the epidermal growth factor receptor (EGFR) effect on the cell membrane and a series of effects on the MAPK pathway. Specific protein bands in the MAPK pathway with EGFR were obtained by Western Blot analysis. The TBARS kit was used to measure the level of malondialdehyde (MDA), which is a by-product of lipid peroxidation of SA and reflects the magnitude of oxidative stress. Superoxide Dismutase (SOD) enzyme activities were calculated using the SOD kit. In our study, it was observed that SA had cytotoxic effects on A375 cells as a result of long-term incubations. As a result of short and long-term incubations, it was determined that SA stimulated the MAPK pathway in A375 cells. It proves that bioactive lipids have two opposing effects on the MAPK pathway in cancer prognosis. It is important for the evaluation of chemotherapeutic treatments because sapienic acid has different effects in determined doses and time intervals.

Bu çalışma, yaşlıların akılcı ilaç kullanımına yönelik bilgi ve uygulamalarının incelenmesi amacıyla yapılmıştır. Tanımlayıcı türdeki çalışma 382 yaşlı birey ile yürütülmüştür. Veriler Akılcı İlaç Kullanım Anketi ile yüz yüze görüşme yöntemiyle toplanmıştır. Veriler tanımlayıcı analiz yöntemleri ve ki-kare testi ile değerlendirilmiştir. Çalışmada yaşlıların %72.5'i doktor tavsiyesi olmadan ilaç kullandıklarını, %23.6'sı doktora danışmadan ilaç dozlarını artırıp/azalttıklarını, %91.1'i doktorun önerdiği ilaç saatlerine uyduklarını, %44.2'si de doktorun önerdiği süreden önce ilaç kullanmayı bıraktıklarını ifade etmişlerdir. Yaşlılarda akılcı ilaç kullanımı ile ilgili en önemli sorunların doktor tavsiyesi olmadan ilaç kullanımı ve ilacın önerilen süreden önce bırakılmasıdır. Bu sonuçlar doğrultusunda yaşlıların akılcı ilaç kullanımı konusunda desteklenip, bilgilendirilmesi ilaçların akılcı kullanımına önemli katkı sağlayacaklardır. This study was conducted to examine the knowledge levels and practices of older individuals about rational drug use. This descriptive study was conducted on 382 older individuals. The data were collected with the Rational Drug Use Survey through face-to-face interview method. The data were evaluated through the chi-square test and descriptive analysis methods. In the study, 72.5 % of the older individuals stated that they used drugs without a prescription of a doctor, 23.6 % stated that they increased/decreased their doses without consulting the doctor, 91.1 % stated that they complied with the drug hours recommended by the doctors, and 44.2 % stated that they quit medication before the date prescribed by the doctor. The most important problems of older individuals concerning the rational drug use were determined to be using drugs without the prescription of a doctor and quitting the medication before the date recommended by the doctor. In line with these results, informing and supporting older individuals about rational drug use will make significant contribution for the rational drug use. 65

Amaç: Tezde amacımız infertilite tanısı konulan ve etiyolojisi açıklanamayan hastalarda sperm dna fragmantasyonu (SDF), DNA hasarı ve protamin oranın belirlenmesidir. Ayrıca, SDF, DNA hasarı ve protamin oranını sperm parametreleri ile karşılaştırması amaçlandı.Materyal ve Metot: Çalışmaya toplam 33 idiyopatik infertil hasta ve 10 fertil erkek kontrol grubu olarak dahil edildi. Semen parametreleri Dünya sağlık örgütü (World Health Organisation, WHO) kriterlerine göre değerlendirildi. Hastaların ve kontrollerin sperm protamin seviyeleri anilin mavisiyle boyama ile analiz edildi. SDF belirlemek için TUNEL testi, sperm DNA hasarını ölçmek amacıyla ELISA testi uygulandı. Değerlendirilen veriler semen parametreleriyle kıyaslandı.Bulgular: Protamin seviyelerinin artışının fertil grup ve infertil grup arasında anlamlı bir ilişki göstermiştir (p0,05).Sonuç: Bu tez çalışması, infertil ve fertil erkeklerin protamin oranlarının farklılık gösterdiğini ortaya koydu hipotezimizi destekler nitelikte bulundu. Ancak, sperm DNA hasarı ve fragmantasyonunun infertilite ile ilişkisini tam olarak ortaya koymak için çalışmadaki hasta sayısının artırılması ve daha kapsamlı bir çalışma yapılması yararlı olacaktır.Anahtar kelimeler: Erkek infertilitesi; protaminasyon; sperm DNA hasarı; sperm DNA fragmantasyonu CHARACTERIZATION OF SPERM DNA FRAGMENTATION AND DAMAGE, PROTAMINE RATIO AND THEIR RELATIONSHIP TO SEMEN PARAMETERSAim: The aim of this thesis is evaluating sperm DNA fragmentation, sperm DNA damage protamine ratio and comparing these results in idiyopathic oligoastenoteratozoospermic (OAT) infertile patients and normozoospermic patients who are not certainly diagnosed with infertility and fertile men. In addition, we aimed to compare DNA fragmentation, sperm DNA damage, protamine deficiency and sperm parameters. Material and Method: Thirty three idiopathic infertile patients and 10 fertile men was included as control group. Semen parameters was evaluated acording to World Health Organisation criteria. TUNEL assay ELISA analysis and aniline blue staining methods were used to investigate sperm DNA fragmentation, DNA damage and protamination, respectively. These data were compared with semen parameters. Results: Protamine analysis demonstrated a significant association between infertile patients and fertile men (p0.05).Conclusion: The thesis demonstrated discrepancy in protamine levels of infertile patients and fertile controls and support our hypothesis. To understand better the relationship between sperm DNA fragmentation and sperm DNA protamination in male infertility, additional studies are required. Keywords: Male infertility; protamination; sperm DNA; sperm DNA fragmentation 80

Meme kanseri, dünyada en çok çalışılan kanser türlerindendir. Meme kanserinde kullanılan standart tedaviye alternatif olarak daha potent ve toksisitesi daha az ajanlar gereklidir. Deguelin, bazı hücre hatlarında çalışılmış ve literatürde olumlu sonuçların yer aldığı ''Ümit vaad edici'' bir ajandır.Bu çalışma, anti-kanser ajan olabilecek Deguelinin, meme kanseri hücre hatlarında etkinliğini ve toksisitesini, standart tedavisinde kullanılan ilaçlar ile karşılaştırmak amacıyla gerçekleştirildi. Yapılan çalışmada kullanılan hücre hatları ile genel bir meme kanseri evreni elde edilmesi düşünüldü. Araştırmanın bu evreni temsil edecek meme kanseri hücre hatları üzerinde yapılması planlandı. Çalışmada, hücre hatlarında her bir ajan için etkin konsantrasyon elde edilip, bu konsantrasyon ile çalışmanın diğer aşamalarına geçildi. Standart tedavide kullanılan iki ajanın (Doksorubisin ve Paklitaksel) etkinliği Deguelin ile karşılaştırıldı. Hücre canlılık testi ile Deguelin, Paklitaksel ve Doksorubisin için IC50 dozları elde edildi. Bu dozlar etkin konsantrasyon olarak ele alındı ve tedavi dozları olarak kullanıldı. Tedavi edilmiş hücrelere; Oksidatif Stres İndeksi (OSİ), Flow sitometrik analizler (Apoptoz, Cell Cycle), SOD analizi yapıldı, Koloni Formasyonu, Migrasyon ve Angiogenez Assay gibi tümör hücresinin 3boyutlu büyümesi ile ilgili bulgular elde edilerek ajanların etkileri karşılaştırıldı. İstatistiksel analizler; Holm-Sidak ve ANOVA testleri kullanılarak SigmaStat 3.5 programında gerçekleştirildi. Araştırmada, Deguelinin meme kanseri hücrelerinin çoğalmasında, standart tedavide kullanılan ajanlara benzer özellikler gösterdiği, antikanser etkisinin kanser hücrelerinin yayılımını azaltarak olabileceği gözlendi.Anahtar Sözcükler: Meme Kanseri Hücre Hatları, Deguelin, IC50, Apoptoz, Hücre döngüsü,Koloni Formasyonu, Hücre Migrasyonu, Oksidatif Stress Breast cancer is the second most common type of cancer among women in the USA and it is one of the most studied cancer type in the world. As an alternative for the standard treatment used in breast cancer there is a need for agents which are more potent and have less toxicity. Deguelin is an agent among the `promising` agent that has positive foreknowledge in the literature, although it has only been experimented on a few cell lines.The aim of this study wasto experiment the activity of Deguelin, which might be anti-cancer agent, on breast cancer cell lines and to compare its toxicity to the medicine used in the standard treatment. The research was planned to be made on the breast cancer cell lines representing this nature. Once the effective concentration for each agent on the cell lines was obtained, the next steps of our study were studied with this concentration.The effectivity of the two agents (Doksorubisin and Paklitaksel) used in the standard treatment was compared to Deguelin. IC50 doses were determined for Deguelin, Paklitaksel and Doksorubisin by cell vitality tests on the breast cancer cell lines.These doses were handled effectively and used as treatment doses. Flow cytometric analyzes (apoptosis,cell cycle), Oxidative Stress Index (OSI),SOD analysis was be done to treated cells and the effects of agentswas be compared by obtaining evidences related to the tumor cell line 3d growth such as Colony Formation,Migration and Angiogenesis Assay.Statistical analyzes were executed in the SigmaStat 3.5 programme by using the ANOVA and Holm-Sidak tests.In the study, it was observed that Deguelin had similar characteristics to the agents used in the treatment of breast cancer cells, and the anticancer effect could be reduced by the spread of cancer cells.Key Words: Breast Cancer Cell Lines, Deguelin, IC50, Apoptosis, Cell Cycle, ColonyFormation, Cell Migration, Oksidative Stress 87

Amaç: Bu çalışmada idiyopatik oligoastenoteratozoospermi (OAT) tanısı alan infertil erkeklerde seminal plazma GRP78 protein miktarı değişiminin ve farklı semen parametreleri ile arasındaki ilişkinin belirlenmesi amaçlanmaktadır.Materyal ve Metot: Çalışmaya Ondokuz Mayıs Üniversitesi Hastanesi Üroloji Polikliniğine başvuran idiyopatik infertilite tanısı alan OAT sendromlu erkek hastalar katıldı. Güç analizi hesaplamasına göre (%95 güven ve %99,5 test gücü), çalışmaya yaşları 20-50 arasında değişen idiyopatik OAT tanımına uygun 20 hasta ve 20 sağlıklı (kontrol grubu) erkek dâhil edildi. Semen örneklerinde spektrofotometrik sandviç ELISA yöntemi kullanılarak iki grup için seminal plazma GRP78 protein konsantrasyonları saptandı. GRP78 düzeyi ile semen parametreleri arasındaki korelasyonlar analiz edildi. Sonuçlar istatistiksel olarak SPSS programında değerlendirildi. Bulgular: Seminal plazmada ölçülen GRP78 konsantrasyonunun ortalaması, hasta grubunda 20,52±13,63 ng/ml, kontrol grubunda ise 12,16±9,21 ng/ml olarak ölçüldü. Grupların ortalamaları arasında anlamlı bir fark olduğu tespit edildi (T testi, p=0,029). OAT grubu GRP78 protein miktarı ile semen parametreleri arasındaki ilişkiler incelendiğinde, GRP78 düzeyi ile semen hacmi (r=-0,541) ve total sperm sayısı (r=-0,508) arasında anlamlı korelasyonlar olduğu saptandı (p

Amaç: Çalışmamızda tekrarlayan gebelik kaybı olan hastalarda trombofili genlerindeki (MTHFR C677T, MTHFR A1298C, PAI 5G/4G, FXIII V34L, FV G1691A Leiden ve FII G20210A (protrombin) varyantlarının sıklığının ve ilişkisinin araştırılması amaçlandı. Materyal ve Metot: Bu çalışmada, Ocak 2017-Aralık 2018 tarihleri arasında Samsun Ondokuz Mayıs Üniversitesi Tıbbi Genetik Anabilim Dalı'na tekrarlayan gebelik kaybı şikayeti ile başvuran hastalar retrospektif olarak değerlendirildi. Çalışmaya en az iki ya da daha fazla gebeliği 20. haftadan önce spontan olarak sonlanan, 18-45 yaş arası, 191 hasta dahil edildi. Hastalar 2 düşüğü olanlar grup 1, ≥3 düşüğü olanlar grup 2 olarak gruplandırıldı. Her iki grupta trombofili paneli varyantlarına bakıldı ve istatiksel olarak karşılaştırıldı. Bulgular: Hastaların ortalama yaşı 30 yıl ve hastaların ortalama tekrarlayan düşük sayısı 2,48 olarak saptandı. Çalışmamızda MTHFR C677T homozigot %9,4, heterozigot %43,5, MTHFR A1298C homozigot %9,4, heterozigot %51,3, FV G1691A Leiden homozigot %0,5, heterozigot %12,1, FII G20210A (protrombin) homozigot %0,5, heterozigot %5,3, PAI 4G/4G homozigot %26,2, 4G/5G heterozigot %44,5, FXIII V34L homozigot %1,6, heterozigot %24,6 olarak gözlendi. Sonuç: Çalışmamızda MTHFR C677T varyantları ile düşük sayısını karşılaştırdığımızda MTHFR C677T homozigot varyantı ile düşük sayısı arasında anlamlılık saptanmıştır (p=0,039). Ancak MTHFR A1298C, PAI 5G/4G, FXIII V34L, FV G1691A Leiden ve FII G20210A (protrombin) varyantları (heterozigot veya homozigot) ile düşük sayısı karşılaştırıldığında istatistiksel olarak anlamlılık saptanmamıştır ( p>0,05). Aim: The aim of this study was to investigate the frequency and relationship of thrombophiliagenes(MTHFR C677T, MTHFR A1298C, PAI 5G / 4G, FXIII V34L, FV G1691A Leidenand FII G20210A (prothrombin) in patients with recurrent pregnancy loss.Material and Method: The patients admitted to Samsun Ondokuz Mayıs University, Department of Medical Genetics with recurrent pregnancy loss between January 2017 and December 2018 were evaluated retrospectively. 191 patients, 18-45 years of age, whose pregnancies spontaneously terminated at least two or more times before 20th week were included in the study. Patients with two previous miscarriages were grouped as group 1, and patients with ≥3 previous miscarriages were grouped as group 2. Thrombophilia panel variants were evaluated in both groups and compared statistically. Results: The mean age of the patients was established as 30 years, and the mean number of recurrent pregnancy loss of the patients was found as 2.48. In our patients, 9.4% MTHFR C677T homozygous, 43.5% heterozygous, 9.4% MTHFR A1298C homozygous, 51.3% heterozygous, 0.5% FV G1691A Leiden homozygous, 12.1% heterozygous, 0.5% FII G20210A (protrombin) homozygous, 5.3% heterozygous, 26.2% PAI 4G/4G homozygous, 44.5% 4G/5G heterozygous, 1.6% FXIIIV34L homozygous, and 24.6% heterozygous mutations were observed.Conclusion: In our study, we found significant difference between MTHFR C677 homozygous variant and miscarriage number (p = 0.039). Nevertheless, no statistically significant differences were determined between MTHFR A1298C, PAI 5G/4G, FXIII V34L, FV G1691A Leiden, and FII G20210A (prothrombin) variants (heterozygous or homozygous) and miscarriage number (p > 0.05). 71

Giriş ve Amaç: Obezite Dünya Sağlık Örgütü tarafından vücutta sağlık için risk oluşturabilecek düzeyde anormal yağ birikmesi olarak tanımlanır. Erişkinler için son yüzyılda yüksek derecede öncelikli bir halk sağlığı problemi olarak kabul edilen obezitenin prevalansı çocuk ve ergenlerde de son 20 yılda üç kat artarak endişe verici boyutlara ulaşmıştır. Obez ergenlerdeki yüksek miktardaki besin alımı, ailelerini çocuklarında herhangi bir besin öğesi eksikliği bulunmadığı yanılgısına düşürebilir. Ancak özellikle ergenlik döneminde, çocukların aileden bağımsız bir şekilde beslenmeye başlaması ile karbohidrat ve yağ ağırlıklı bir diyet uygulamaları mikrobesin öğeleri açısından eksikliklere yol açabilir. Proteinden fakir beslenme yanı sıra, obezlerin çoğunda görülen non-alkolik karaciğer yağlanması (NAKY), depolanma ve biyoyararlanımı karaciğerde gerçekleşen B 12 vitamini eksikliğine yol açan bir diğer nedendir. Klinik laboratuvarda vücuttaki B 12 vitamini durumunun geleneksel belirteci, serum B 12 vitamin düzey ölçümüdür. Ancak, ölçüm yöntemi kısıtlılığı nedeniyle hücre içi B 12 vitamin durumunu tam olarak yansıtmamaktadır. Son yıllarda hücre içi B12 vitamin durumunu anlamak açısından B 12 vitaminin duyarlı ve özgül fonksiyonel biyobelirteçleri olan metilmalonik asit ve homosisteinden yararlanılmaktadır. Bu çalışmanın amacı; obez adölesanlarda vitamin B12 düzeylerinin sağlıklı kontrollerle karşılaştırılması ve fonksiyonel biyobelirteçlerinin B12 eksikliğindeki tanısal değerinin incelenmesidir.Gereç ve yöntem: Çalışmaya 12-18 yaş arasında 58 obez adölesan ve 30 normal kilolu adölesan katıldı. Serum B12 vitamini, ferritin ve folik asit düzeyleri otomatize fotometrik yöntem ile, homosistein düzeyi otomatize kemilüminesans yöntem ile plazma metilmalonik asit düzeyi ise sıvı kromatografi-tandem kütle spektrometrik yöntem ile ölçüldü. Metilmalonik asit yönteminin analitik performansını değerlendirmek için kantitasyon limiti, tespit limiti, gün içi ve günler arası kesinlik çalışmaları yapıldı. Verilerin istatistiksel analizleri için SPSS 21.0 programı kullanıldı. p≤0.05 değeri istatistiksel olarak anlamlı kabul edildi.Bulgular: 0,1-2,5 µmol/L aralığındaki kalibrasyon standartları ile değerlendirilen MMA yönteminin doğruluğu %100 ± 4 bulundu. Eğim doğrusal olarak saptandı. Gün içi ve günler arası %CV 4.0' dan küçük bulundu. Tespit ve kantitasyon limitleri sırasıyla 0,03 μmol/L ve 0,06 μmol/L bulundu. Obez ve normal kilolu gruplar karşılaştırıldığında iki grup arasında MMA düzeyleri açısından anlamlı fark bulundu, homosistein ve B12 vitamini düzeyleri açısından gruplar arasında anlamlı fark bulunmadı. Obez adölesanlarda serum B12 ölçümü esas alındığında %12 oranında, MMA düzeyleri ile %65 e yakın, Hcy düzeyi ile ise %22.5 oranında B12 vitamini eksikliği saptandı. Birleşik b12 için gruplar arasında anlamlı fark tespit edildi. ROC analizi sonucunda eğri altında kalan alan Hcy için 0,897, MMA için 0,857, serum B12 için 0,148 olarak belirlendi.Sonuç: Çalışmamız, obez ve normal kilolu adölesanlarda serum B12 vitamini düzeyleri normal sınırlar içinde olsa bile, B12 vitamininin fonksiyonel biyobelirteçleri olan MMA ve Hcy düzeylerinin normal sınırlar dışında olabileceğini, obez grupta fonksiyonel B12 vitamini eksikliğinin normal kilolu gruba göre daha yüksek oranda bulunabileceğini göstermiştir.Anahtar kelimeler: Obezite,adölesan,B12 vitamini, fonksiyonel B12 vitamini eksikliği, homosistein, metilmalonik asit, nonalkolik karaciğer yağlanması, LC MS/MS, kobalamin, eksiklik, Kombine B12, Birleşik B12, ROC eğrisi Introduction and Aim: Obesity is defined as abnormal or excessive fat accumulation that presents a risk to health by World Health Organization. Obesity was a high priority health problem for adults for last century, now it has become threatening for children and adolescents by increasing prevalence three times in last 20 years. Parents who have obese child might be mistaken for assuming that their child has no lack of nutrients due to their excessive food consumption. However, especially in puberty children start to eat independently from their parents, thus, consumption of carbohydrates and fat can increase and it can lead lack of nutrients. Besides eating protein-poor food, non-alcoholic fatty liver disease (NAFLD) which has big incidence to occur in obese people, lead B12 vitamin deficiency. In clinic laboratories, serum B12 vitamin level is measured to determine B12 level in the body. However, due to limitations of this method, level of B12 vitamin inside the cell cannot be detected. Recently, methylmelanoic acid (MMA) and homocysthein (Hcy), which are specific and functional biomarkers of B12 vitamin, have been measured to detect B12 level inside the cells. Aim of this study is to compare B12 vitamin levels between obese and normal weighted adolescences and analyse functional markers of B12 in diagnosis of B12 vitamin deficiency.Methods and Materials: 12-18 age ranged 58 obese adolescents and 30 normal weighted adolescents participated to this study. Serum B12 vitamin, ferritin and folic acid levels were measured with automated photometric technique. Hcy level was measured with automated chemiluminescence method. Plasma MMA was measured with liquid chromatography-tandem mass spectrometry technique. In order to determine analytic performance of MMA measurement, optimization of quantitation limits, determination limits and accuracy between days and intradays were done. Data were statistically analysed using SPSS 21.0 program. Statistical significance was taken as p≤0.05.Results: Accuracy of MMA technique was %100 ± 4 (0,1-2,5 µmol/L ranged calibration standards were used). Incline was linear. CV% of intraday and between days was less than 4. Determination and quantitation limits were 0,03 μmol/L and 0,06 μmol/L, respectively. When we compared Obese and normal weight groups based on MMA levels, there was a significant difference between the groups. However, homocysteine and B12 vitamin levels were similar within the groups. Obese adolescents have 12% probability to have B12 vitamin deficiency if we based on only serum B12 vitamin level, however, if we consider MMA levels, the B12 deficiency is nearly %65, if we consider Hcy level, the deficiency probability is 22,5%. Combine B12 were significantly different between obese and normal weight adolescents. After performing ROC analysis, the area under the slope calculated as 0,897 for Hcy, 0,857 for MMA and 0,148 for serum B12.Conclusion: Our study showed that despite non-obese and obese adolescents have normal serum B12 vitamin level, levels of MMA and Hcy, which are markers of functional B12 vitamin, were not in the normal range, obese group had more tendency to have functional B12 deficiency compared to the non-obese group.Key words: Obesity, adolescent, B12 vitamin, functional B12 vitamin deficiency, homocysteine, methylmalonic acid, non-alcoholic fatty liver disease, LC MS/MS, cobalamin, deficiency, combine B12, ROC curve 119

Deride kırmızı ve sedefi renkte kabukların bulunmasıyla karakterize, immün sistem temelli kronik bir hastalık olan psoriasisin kesin tedavisinin bulunmaması nedeniyle hastaların yaşam kalitesi kötü etkilenmektedir. Efektör T hücrelerin etkinliklerini baskılamada görevli regülatör T (Treg) hücreler, yüksek düzeyde FOXP3 ekspresyonuyla karakterizedir. FOXP3 ekspresyonunun kararlılığı, CpG'ce zengin ve korunmuş intronik bölge olan TSDR metilasyonuyla ilişkilendirilmektedir. Treg hücrelerdeki metilasyonun, otoimmün hastalıkların ve psoriasisin patogenezinde rolü olduğu düşünülmektedir. Proinflamatuar özellikteki IL-17 ve IL-36 ile antiinflamatuar özellikteki IL-10 ve IL-35'in psoriasis patogeneziyle ilgili olduğu düşünülse de kesin bir sonuca varılamamıştır.Bu çalışmada, psoriasislilerde periferik kanda FOXP3 TSDR metilasyon düzeylerinin, FOXP3 mRNA ekspresyon düzeyi ve seçilmiş sitokinlerin düzeylerinin belirlenmesi ve bulguların hastalık şiddeti ve tedavi durumuyla ilişkisinin araştırılması amaçlanmıştır. Bunun için psoriasisli hasta (n=38) ve sağlıklı kontrol grubundan (n=20) alınan kan örneklerinden HRM-PCR yöntemiyle FOXP3 TSDR metilasyon analizi, real-time PCR yöntemiyle FOXP3 mRNA ekspresyon analizi ve ELISA yöntemiyle plazma interlökin düzeylerinin analizi gerçekleştirilmiştir.Hasta ve kontrol grubunda FOXP3 TSDR metile durumda olup, iki grubun erime sıcaklık değerleri ve FOXP3 mRNA düzeyleri arasında anlamlı fark bulunmamıştır. Sitokin düzeyleri incelendiğinde IL-10 hastalarda anlamlı olarak düşük bulunmuştur. Hastalarda psoriasis alan şiddet indeksi (PAŞİ) skorlarıyla IL-35 pozitif; hastalık şiddeti düşük olan hastalarda PAŞİ skorlarıyla IL-17A pozitif, FOXP3 ekspresyonuyla IL-35 negatif; hastalık şiddeti orta-şiddetli olan hastalarda PAŞİ skorlarıyla IL-36G ve FOXP3 ekspresyonuyla IL-17A pozitif korelasyon göstermektedir.Sonuç olarak FOXP3 TSDR metilasyonunun psoriasisteki durumunun daha hassas yöntemlerle araştırılması gerektiği, incelenen sitokinlerin hastalık şiddetine yönelik önemli göstergeler olabileceği, bunun için çalışmanın daha fazla kişi ve hastalığa yönelik çeşitli gruplandırmalarla incelenmesinin faydalı olacağı düşünülmektedir. Psoriasis is a common, immune-mediated inflammatory disease which is characterized by red colored plaques with well-defined borders and silvery-white dry scales on the skin. Due to psoriasis being a life-long disease and the lack of definitive treatment of the disease, patients are affected by the poor life quality. Regulator T (Treg) cells, which are responsible for suppressing the activity of effector T cells, are characterized by high levels of FOXP3 expression. The stability of FOXP3 expression is associated with the methylation of TSDR, a CpG-rich and conserved intronic region. Methylation level of Treg cells is thought to have an impact on the pathogenesis of autoimmune diseases and psoriasis. Although proinflammatory cytokines (IL-17 and IL-36) and antiinflammatory cytokines (IL-10 and IL-35) are thought to be related to the pathogenesis of psoriasis, no definite result has been obtained.In this study, it was aimed to determine the levels of FOXP3 TSDR methylation, FOXP3 mRNA expression and selected cytokines in the peripheral blood samples of patients with psoriasis and to investigate their relationship with disease severity and treatment status. To perform this task, blood samples taken from patients with psoriasis (n=38) and healthy control group (n=20). To determine FOXP3 TSDR methylation status, FOXP3 mRNA expression and interleukin levels; HRM-PCR, real-time PCR and ELISA methods were performed respectively.In the patient and control groups, FOXP3 TSDR was methylated. There was no significant difference between the melting temperature values and FOXP3 mRNA levels of two groups. Among the cytokine results, only IL-10 was found to be significantly lower in patients. There was positive correlation between IL-35 levels and psoriasis area and severity index (PASI) scores in the patient group; IL-17A levels and PASI scores in patients with mild psoriasis; IL-17A and FOXP3 expression levels, IL-36G levels and PASI scores in patients with moderate-to-severe psoriasis. There was negative correlation between IL-35 and FOXP3 expression levels in patients with mild psoriasis.In conclusion, it is suggested to analyse the FOXP3 TSDR methylation level of patients with psoriasis using more precise methods. The investigated cytokines may be important indicators of disease severity. Therefore, it would be better to use more detailed grouping and larger sample sizes in further studies. 113

Amaç: Filaminler, çok fazla miktarda eksprese edilen, aktin bağlayıcı büyük proteinlerdir ve F-aktin'in üç boyutlu yapısını sağlamca kuvvetlendirerek hücre zarına bağlanmasını sağlarlar. Filaminler içinde, filamin A (FLNA) en çok bulunan izoformdur ve yaygın olarak insan dokularında eksprese olmaktadır. Kalpain, FLNA'yı tercihen menteşe 1 ve 2 (H1, H2) bölgesinden keser ve karboksil terminal uç içeren FLNACT'yi üretir. Kalpeptin ise, FLNA'nın kesilmesinden sorumlu bir kalpain 1 ve 2 inhibitörüdür. Bu çalışmanın amacı, FLNA'nın kesilmesinin engellenmesiyle, hücrenin proliferasyon, migrasyon, invazyon ve koloni oluşturma yeteneklerini, azaltabileceğimiz yönündeki hipotezimizi test etmektir. Böylece kalpeptin'in kanser dokularının büyümesini ve yayılmasını engelleyerek tedavi edici bir rolünün olup olmadığının anlaşılması hedeflenmiştir. Ayrıca, FLNA'nın hücredeki işlevinin belirlenmesi ve kalpeptin gibi inhibitör moleküllerin tanımlanması, kanser tedavilerinde kullanılacak daha etkili ilaçların geliştirilmesine de çok büyük katkılar sağlayacaktır.Yöntem: Bu çalışmada A7 (İnsan Melanoma), PC3 (İnsan prostat kanser), T241 (Fare fibroblast, fibrosarkoma) ve MS1 (Fare endotel) hücre hatları kullanarak; hücre kültürü, western blot, proliferasyon, migrasyon, invazyon ve koloni oluşturma deneyleri yapıldı. Bulgular: Kalpeptin varlığında, hücrelerin proliferasyon, migrasyon, invazyon ve koloni oluşturma yeteneklerinde kontrol guruba kıyasla anlamlı olarak azalma gözlendi. Veriler ortalama ± SD değerleri olarak gösterildi ve n = 3 olarak alındı. Gruplar arası istatistik analizinde unpaired two-tailed Student t testi kullanıldı. Sonuç: Bu çalışmanın sonucu, kalpeptin'in, FLNA'yı eksprese eden kanser hücrelerinde kalpain'e bağlı olarak oluşan FLNACT üretimini azalttığını gösterdi. Öte yandan, azalmış FLNACT üretimine sahip hücreler, anlamlı olarak (p

Amaç: Primer immün yetmezlikler (PİY) 300'den fazla çeşidi olan heterojen bir hastalık grubudur. Yenidoğan taramalarında kullanılan Wilson-Jugner kriterlerini karşılayan PİY hastalıkları birçok ülkede tarama programlarına dâhil edilmektedir. Türkiye gibi akraba evliliklerinin sık görüldüğü ülkelerde PİY hastalıklarının insidansı mutlaka bilinmelidir. Bu çalışmada; TRECs ve KRECs biyobelirteçleri kullanılarak yenidoğanlarda PİY taranması amaçlandı. Materyal ve Metot: Bu çalışmaya Samsun Ondokuz Mayıs Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi ve Medikalpark Samsun Hastanesinde Ekim-2015 ve Aralık-2016 tarihleri arasında dünyaya gelen ve ailelerinden muvafakat formu alınan tüm yenidoğanlar dâhil edilmiştir. Yenidoğanlardan alınan topuk kanlarından elde edilen DNA'dan Real-Time çoklu PCR metodolojisi ile TRECs ve KRECs kuantifikasyonu yapılmıştır. Bulgular: Toplam 1960 kan örneği çalışıldı. Patolojik olan 75 yenidoğan retrospektif olarak değerlendirildi. Bunlardan preterm ya da çoklu gebelik olan 16, eksternal kontrol (daha önceden teşhisi konulan PİY'li hastalar) 4 idi. Ulaşılamayan 35 yenidoğan değerlendirmeden çıkarıldı. Kalan 20 yenidoğanın bulguları ile şüpheli primer immün yetmezlik oranı yüzde bir olarak belirlendi. Sonuç: Türkiye'de ilk defa yapılan bu yerel çalışma, şüpheli primer immün yetmezlik oranını %1 gibi çok yüksek bir oranda bulunmasından dolayı bu testin yenidoğan tarama programına dahil edilmesinin gerekliliği, sendromik bebeklerde immünolojik değerlendirmenin önemi ve böyle bir saha çalışmasında rastlanabilecek güçlükler ve öneriler vurgulanmıştır. Aim: Primary immunodeficiencies (PIDs) are heterogeneous group of diseases with more than 300 types. PID diseases that meet the Wilson-Jugner criteria for newborn screening have been included in screening programs in many countries. The incidence of PID disorders must be known especially in countries in which consanguineous marriages are frequent such as Turkey. In this study, it is aimed to perform neonatal PIDs screening by using biomarkers such as TRECs and KRECs.Material and Method: All newborns born in Samsun Ondokuz Mayıs University Medical Faculty Hospital and Medikalpark Samsun Hospital between October-2015 and December-2016 were included in this study. Consent forms were signed by newborns' parents. DNA was extracted from the heel blood samples of newborns and then TRECs and KRECs were quantified by multiplex real-time PCR methodology.Results: A total of 1960 blood samples were studied. Seventy-five newborns that found pathological were evaluated. Of them 16 were preterm or multiple pregnancies, 4 external control (PIY patients with previous diagnosis). Unreachable 35 newborns were excluded from the study. The findings of 20 newborns were demonstrated. The suspicious primary immunodeficiency rate was determined as 1%.Conclusion: This local study conducted for the first time in Turkey illustrated that suspicious PIDs rate was found as 1%. On this basis TRECs-KRECs screening test should be included in newborn screening test in Turkey. The importance of immunological evaluation in syndromic infants is also were emphasized. Furthermore, the difficulties that may be encountered in such a field study and recomendations were mentioned. 88

ÖZET FARELERDE BLEOMİSİN İLE OLUŞTURULMUŞ SKLERODERMA MODELİNDE EPİGALLOKATEŞİN 3 GALLAT'IN FİBROZİS ÜZERİNE OLASI KORUYUCU ETKİLERİNİN ARAŞTIRILMASI Ayşe KoçakDokuz Eylül Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Moleküler Tıp Anabilim Dalı35340, Balçova-İzmir kocak.ayse@gmail.comAmaç: Bu çalışmanın amacı, bleomisinle (BLM) oluşturulmuş skleroderma modelinde epigallokateşin-3-gallat'ın (EGCG) fibrozis üzerine olası koruyucu etkilerinin değerlendirilmesidir.Gereç ve Yöntem: Bu çalışmada; skleroderma deney hayvanı modelinde EGCG'nin fibrozise olası etkileri araştırıldı. Ortalama vücut ağırlığı 22 ± 5 g olan 32 adet sağlıklı dişi Balb-c fare kullanıldı. Fareler rastgele olarak; kontrol (n = 8), Bleomisin (n = 8), Bleomisin + EGCG (n = 8) ve EGCG (n = 8) olmak üzere dört gruba ayrıldı. p-SMAD 2/3, SMAD 2/3 ve matriks metalloproteinaz (MMP-1, MMP-8, MMP-13) proteinlerinin western blotting tayini için dermal doku örnekleri toplandı. TGF-β1 mRNA ekspresyonu qPCR ile belirlendi. Deri dokularında immünohistopatolojik ve histopatolojik incelemeler yapıldı. Bulgular: Masson Trikrom boyama sonuçlarına göre, EGCG uygulanan grupta fibrozisin azaldığı gözlendi. Hematoksilen-eozin boyama sonuçlarına göre, Bleomisin + EGCG grubu ile BLM grubu karşılaştırıldığında EGCG uygulanan grupta fibrozis anlamlı ölçüde azaldı. EGCG uygulanan grupta MMP-1, MMP-8 protein düzeylerinin arttığı ve p-SMAD 2/3 protein düzeyinin azaldığı western blot yöntemi ile belirlendi. BLM ve BLM + EGCG grupları karşılaştırıldığında TGF-β mRNA ekspresyonunun EGCG uygulanan grupta azaldığı RT-qPCR yöntemi ile gözlendi.Sonuç: Tüm bulgular birbirini destekleyici özellikte olup, araştırma koşullarında EGCG'nin sklerodermada fibrozis oluşumuna koruyucu etki gösterdiğine işaret etmektedir. Bu çalışmanın sonuçlarının sklerodermada fibrozis oluşumunun önlenmesinde kullanılabilecek yeni terapötik yaklaşımlara ışık tutabileceği düşünülmektedir.Anahtar sözcükler: BLM ile oluşturulmuş skleroderma, EGCG, fibrozis, TGF-β, MMP'ler ABSTRACTTHE OF INVESTIGATION POSSIBLE PROTECTIVE EFFECTS OF EPIGALLOCATECHIN-3-GALLATE ON THE BLEOMYCIN INDUCED SCLERODERMA MODEL OF FIBROSISAyşe KoçakDokuz Eylül University, Institute of Health Sciences, Department of Molecular Medicine35340, Balçova-İzmirkocak.ayse@gmail.comObjective: The aim of the present study was to evaluate the potential protective effects of epigallocatechin-3-gallate (EGCG) on fibrosis in bleomycin induced scleroderma model.Materials and Methods: Thirty-two healthy female Balb-c mice with the average body weight of 22±5 g were used in this study. The mice were randomly divided into four groups as control (n=8), Bleomycin (n=8), Bleomycin + EGCG (n=8) and EGCG (n=8). Skin tissue samples were collected to quantify matrix metalloproteinases (MMP-1, MMP-8, MMP-13), p-SMAD 2/3 and SMAD 2/3 in protein homogenates by western blotting. TGF-β1 expression was determined by real-time PCR. Immunohistopathological and histopathological examinations of skin tissues were also done. Results: EGCG treatment was found to decrease fibrosis in connective tissue compared to the BLM injected control, using measurements with Masson. Trichrome. Bleomycin + EGCG group showed a significant reduction in fibrosis at the dermal surface area, compared with the BLM Group, using hematoxylin measurement. MMP-1 and MMP-8 protein levels were increased and p-SMAD 2/3 protein level was decreased, using the western blotting method. The results of the qPCR method showed that TGF-β mRNA expression was decreased in the EGCG+BLM group compared with the BLM group. Conclusion: All findings agree that EGCG has a protective effect against fibrosis in scleroderma. This study is meant to reveal some novel therapeutic approaches for the cause of scleroderma and prevent of fibrosis.Key words: BLM induced Scleroderma, EGCG, fibrosis, TGF-β, MMPs 123

Anjiyogenez, lokal tümör büyümesini etkileyerek meme kanserinin metastazı ve gelişiminde önemli rol oynar. Toksik olmayan ve kemo-direnç göstermeyen anjiyogenezi inhibe eden ajanların geliştirilmesi önem taşımaktadır.Çalışmamızda MCF-7 ve MDA-MB-231 meme kanseri hücre hatları ile MCF-10A normal meme hücre hattında curcumin, bevacizumab ve hidroksiürenin tek başlarına ve kombine kullanımlarında anti anjiyogenik etkinliklerini değerlendirmeyi amaçladık. Curcumin, hidroksiüre ve bevacizumab'ın hücre canlılığı üzerinde zamana ve doza bağlı etkisini araştırmak için Curcumin, 40 μM ve 50 μM; bevacizumab 250 μg/mL ve 350 μg/mL; hidroksiüre 1 mM ve 3mM konsantrasyonlarında 24, 48 ve 72 saat inkübasyon sürelerinde MDA- MB-231, MCF-7 ve MCF-10A hücre hatlarında denendi. Sitotoksik etki WST-1 testi ile ölçüldü. 72 saat inkübasyon sonunda graphpad prism programı ile curcumin, bevacizumab ve hidroksiürenin IC50 değerleri hesaplandı. İlaç kombinasyonlarındaki sinerji ve kombinasyon indeks (CI) CalcuSyn yazılımıyla hesaplandı. Hücrelere uygulanan ajanların hücre migrasyonu üzerindeki etkisi Scratch Assay uygulamasıyla değerlendirildi. Hem sinerjistik etki hem de

Amaç: Günümüzde radyolojik görüntüleme yöntemlerinin gelişmesi nedeni ile radyokontrast madde kullanımı oldukça artmıştır. İyot içeren radyokontrast (RK) maddelerin intravasküler uygulamasından sonra gelişen nefropatiler, hemodiyaliz veya renal transplantasyon gereksinimi ve ölüm riskini arttırmaktadır. RK nefropatisi oluşum mekanizması hala tam olarak bilinmemektedir. Bu çalışmada apoptozis, serbest radikalleri arttırıcı, hücre farklılaşması ve endotel fonksiyonu üzerindeki etkileri olması nedeniyle; farelerde radyokontrast madde uygulaması sonrası gelişen nefropatide, küçük GTPaz Rac1 molekülünün rolünün araştırılması amaçlanmıştır. Yöntem: İndometazin ve NG-nitro-L-arjinin metil ester uygulandıktan 15-30 dakika sonra iohekzol (3 g iyot/kg, ip) uygulanarak oluşturulan radyokontrasta bağlı nefropati modelinde, fareler 5 gruba ayrıldı. Tedavi gruplarına iohekzol uygulamasından önce 5 gün boyunca Rac1 inhibitörü EHT1864 (10, 40 ve 100mg/kg) intraperitoneal uygulandı. İohekzol uygulamasından önce kontrol gruplarından birine 5 gün boyunca aynı hacimde salin (ip), diğerine ise hiçbir tedavi uygulanmadı. Nefropati, histolojik yöntemler ve biyokimyasal analizlerle (serum kreatinin ve sistatin C); apoptozis, TUNEL yöntemiyle; serbest radikaller, total antioksidan kapasite analiziyle; Rac1 ve β-PAK ekspresyonları immünhistokimyasal yöntemle değerlendirildi.Bulgular: İohekzol uygulaması; farelerde nefropati bulgularını, apoptozisi ve Rac1 ekspresyonunu arttırdı. Radyokontrast enjeksiyonu öncesinde EHT1864 ile yapılan Rac1 inhibisyonunun; Rac1 ve onun efektör molekülü β-PAK ekspresyonlarını azalttığı, histolojik bulguları düzelttiği, düşük ve orta dozlarda apoptozisi inhibe ettiği gözlendi. Biyokimyasal analizler ve total antioksidan kapasite sonuçları açısından gruplar arasında fark bulunmadı. Sonuç: Bulgularımız, kontrast nefropatisinin önlenmesinde küçük GTPaz Rac1'i hedef alan tedavilerin umut verici olduğunu ve daha ileri çalışmalara gerek olduğunu düşündürmektedir.Anahtar Sözcükler: Apoptoz, EHT1864, fare, kontrast nefropatisi, Rac1 Objective: Nowadays due to the development of radiological imaging methods have increased to use radiocontrast (RC) agents. After intravascular application, they've developed nephropathy, hemodialysis or renal transplantation requirement and increased the risk of death. RC-induced nephropathy mechanism is still not fully known. Small GTPase Rac1 may play role.The aim of this study was to investigate the roles of Rac1 in RC-induced nephropathy, through its effects on endothelial function, apoptosis, increasing free radicals and cell differentiation.Method: Before applying iohexzol (3 g iodine/kg, ip), indomethacin and NG-nitro-L-arginine methyl ester were injected to induce the RC nephropathy model. Mice were divided into 5 groups and Rac1 inhbitor EHT1864 (10, 40 and 100 mg/kg) was administered intraperitoneally for 5 days before iohexol application. One of the control groups was injected to the same volume of saline for 5 days (ip) and the other had no treatment before iohexol injection. Nephropathy was evaluated by histological and biochemical analysis methods (serum creatinine and cyctatin C), apoptosis was evaluated by the TUNEL method; free radicals were evaluated by total antioxidant capacity analysis and Rac1 and β-PAK expressions were evaluated by immunohistochemical staining.Results: Iohexol injection increased nephropathy, apoptosis and expressions of Rac1 and its effector molecule the β-PAK expression in mice. Inhibition Rac1with EHT1864 before RC injection reduced Rac1 and β-PAK expressions improved, histologic findings and inhibited apopotosis at low and moderate levels. There were no significant differences in terms of biochemical and total antioxidant capacity results among the groups. Conclusion: Our findings sugget that therapies targeting small GTPase Rac1is promising and that there is need for further studies. Key Words: Apoptosis, EHT1864, mice, contrast nephropathy, Rac1 70

Giriş ve Amaç: Ezrin, hücre iskeleti ile hücre yüzeyi proteinlerini bağlayarak onkogenezde rol alan bir proteindir. Hücre membranında Epidermal Büyüme Faktörü Reseptörü (EGFR) ile etkileştiği gösterilmekle birlikte, bu etkileşimin EGFR sinyal yolağına etkisi bilinmemektedir. Bu araştırmada bu iki proteinin etkileşiminin sinyal yolağına biyolojik ve fonksiyonel etkisini incelemek amaçlı küçük hücreli akciğer kanseri hücreleri kullanılmıştır.Yöntemler: İmmünopresipitasyon ve immünofloresan yöntemlerle Ezrin ve EGFR ilişkisi gösterildi. EGFR sinyal yolağına ve nükleusa göçüne etkisini incelemek amacıyla Ezrin geni siRNA ile susuturuldu. Western-blot yöntemi ile protein düzeyleri incelendi ve qPCR yöntemiyle nükleer EGFR hedef genlerin mRNA seviyeleri belirlendi. Hücre canlılığı, proliferasyon ve ilaç toksisite ve sinerji deneyleri için MTT testi uygulandı. Mutant Ezrin taşıyan plazmidler oluşturulararak ve hücrelere klonlanarak Ezrin fosforilasyonunun etkisi incelendi.Sonuçlar: Ezrin sessizleştirildiğinde EGFR ve sinyal yolağı proteinleri ERK ve STAT3 fosforilasyonları azaldı. Nükleer EGFR düzeyleri belirgin olarak düştü ve buna bağlı olarak nükleer EGFR hedef genleri AURKA, COX2, iNOS ve Cyclin D1 mRNA seviyelerinde de benzer düşüş izlendi. Ezrin inhibitörü NSC305787, EGF ile uyarılan EGFR ve sinyal yolağı proteinlerinin fosforilasyonunu ve de EGFR'ın nükleusa göçünü Ezrin baskılanmasına benzer şekilde azalttı. NSC305787 aynı zamanda EGFR eksprese eden hücrelerde Erlotinib ile sinerji gösterirken EGFR ekspresyonu olmayan hücrelerde sinerji olmadığı saptandı. Ezrin'in Y146 fosforilasyonunun EGFR ile etkileşimi arttırdığı, bu fosforilasyonun proliferasyon, koloni formasyonunda EGFR eksprese eden hücrelerde artış yönünde etkili olduğu, Erlotinib duyarlılığını ise azalttığı belirlendi. Bu bulgular, Ezrin – EGFR etkileşiminin, EGFR'ın onkojenik potansiyelini arttırdığını ve Ezrin'in hedeflenmesinin Küçük hücreli dışı akciğer kanseri hücrelerinde Erlotinib direncini aşmada yeni bir yaklaşım olabileceğini göstermektedir. Introduction: Ezrin is a scaffolding protein that is involved in oncogenesis by linking cytoskeletal and membrane proteins. Ezrin interacts with epidermal growth factor receptor (EGFR) in the cell membrane, but little is known about the effects of this interaction on EGFR signaling pathway. In this study, we established the biological and functional significance of ezrin-EGFR interaction in non-small cell lung cancer (NSCLC) cells.Methods: Co-immunoprecipitation and immunofluorescent staining were used to evaluate ezrin – EGFR interaction. Ezrin levels were reduced using siRNA oligos and downstream signaling protein phosphorylation and nuclear localization of EGFR were detected after EGF treatment via immune blot. Expressions of nuclear EGFR target genes were evaluated with qPCR. MTT test was carried out to analyze cell viability, proliferation, and synergy between Erlotinib and small molecule inhibitor of ezrin. Overexpression of mutant phosphorylated forms of ezrin was performed to assess the role of ezrin phosphorylation to this interaction.Results: When expression of ezrin was inhibited, EGFR activity and phosphorylation levels of downstream signaling pathway proteins ERK and STAT3 were decreased. Nuclear EGFR was significantly diminished in ezrin-knockdown cells. Consequently, mRNA levels of EGFR target genes AURKA, COX-2, cyclin D1 and iNOS were decreased in ezrin-depleted cells. A small molecule inhibitor of ezrin, NSC305787, reduced EGF-induced phosphorylation of EGFR and downstream target proteins, EGFR nuclear translocation and mRNA levels of nuclear EGFR target genes similar to ezrin suppression. NSC305787 showed synergism with erlotinib in wild type EGFR-expressing NSCLC cells, whereas no synergy was observed in EGFR-null cells. Phosphorylation of ezrin on Y146 was found as an enhancer of ezrin-EGFR interaction and required for increased proliferation, colony formation and drug resistance to erlotinib. These findings suggest that ezrin-EGFR interaction augments oncogenic functions of EGFR and targeting ezrin may provide a potential novel approach to overcome erlotinib resistance in NSCLC cells. 136

Giriş: Kanser birden fazla kompleks moleküler değişikliklerden oluşan heterojen bir hastalıktır. Resveratrol, 70'ten fazla bitki türü tarafından sentezlenen doğal bir polifenoldür. Günümüzde resveratrolün anti-kanserojen etki gösterdiği ve çeşitli kanser hücreleri üzerinde anti-proliferatif ve apoptozu indükleyici etkilerinin olduğu bilinmektedir. Resveratrol ile ilgili yapılan son araştırmalar incelendiğinde; resveratrolün bir histon deasetilaz enzimi olan sirtuin1(SIRT1) aktivitesini arttırdığı belirlenmiştir. SIRT1'in tümör baskılayıcı molekül olan p53'ü deasetile ettiği de bilinmektedir. p53 mutasyonu kanser olgularının %50'sinden fazlasında görülmektedir; ancak teröpatik ajanların veya polifenollerin kanser hücrelerindeki etkileri çok farklı olabilmektedir. Bunun yanı sıra, kolon kanser hücrelerinde artmış SIRT1 ekspresyonu olduğu da bildirilmektedir. Resveratrolün SIRT1 ekspresyonu ve sinyal ileti yolakları üzerindeki etkileri düşünüldüğünde, kolon kanser hücrelerinin p53 mutasyonu taşıyıp taşımadığı önem kazanmaktadır. Yapılan literatür çalışmasında resveratrolün p53 varlığı ve yokluğunda kolon kanser hücrelerindeki sinyal ileti yolaklarına etkileri ve SIRT1 ilişkisine yönelik yeterli bilgi bulunamamıştır.Amaç: Bu çalışmada amacımız, p53(+/+) ve p53(-/-) kolon kanser hücrelerinde resveratrolün SIRT1 aktivasyonu ve inhibisyonu şartlarında hücre canlılığı, apoptotik hücre ölümü ve çeşitli sinyal ileti yolakları üzerindeki etkilerinin incelenmesidir.Materyal ve Yöntem: HCT116p53(+/+) ve HCT116p53(-/-) kolon kanser hücrelerinde resveratrolün ve SIRT1 inhibitörü olan sirtinolün hücre canlılığına etkisi ve IC50 dozları WST-1 analizi ile değerlendirildi. IC50 dozlarında resveratrol ve sirtinol ile 24 ve 48 saat inkübasyon süresinde gerçekleşen hücre ölüm tipi (apoptotik/nekrotik) akış sitometrik Annexin-V/PI yöntemi ile incelendi. SIRT1 enzim aktivitesi fluorometrik aktivite kiti kullanılarak değerlendirildi. Hücre hatlarında SIRT1 ve p53 protein ekspresyon düzeyleri Western Blot yöntemi ile belirlendi. TGFβ, WNT, p53, NFκB ve JAK/STAT yolaklarında bulunan 29 adet gen ekspresyon değişimi Gerçek Zamanlı PZR Yöntemi ile tüm deney gruplarında incelendi. Elde edilen veriler Student's t testi ile istatistiksel analizi yapılarak p0.05). The results of the gene expression analysis in all experimental groups showed that resveratrol has statistically significant capacity to change on multiple gene expressions which have proliferative or apoptotic capacity, depend on the p53 and SIRT1 activity of the cell lines.Conclusion: This research has revealed that resveratrol (60µM) causes decrease in cell viability and increase in apoptotic cell death in HCT116p53(+/+) and HCT116p53(-/-) cell lines. However our research for the first time proved that the effects of resveratrol on some of gene expressions and apoptosis ratios could change by the p53 mutation and SIRT1 activity level of HCT116 colon carcinoma cells. We proposed that resveratrol might show proliferative and/or apoptotic effects according to p53 and SIRT1 activity in colon cancer cells. Consequently, we predicted that unconscious usage of resveratrol in colon cancer patient might cause adverse effects.Key Words: Colon Cancer, Resveratrol, SIRT1, p53, Apoptosis, Signal Transduction Pathways 150

Amaç: Pankreas adenokarsinomları tüm kanserler içerisinde en ölümcül ve agresif olanlardan biridir. Etkin tedavilerin geliştirilebilmesi için hastalığın temel biyoloji ve patogenezinin ortaya çıkarılması çok önemlidir. Doku Transglutaminaz (TG2) pankreas kanserinde yüksek düzeyde eksprese olan, ilaç direnci, metastaz ve düşük sağkalımıyla ilişkilendirilmiş bir proteindir. Amacımız, pankreas kanserinin oluşum ve gelişiminde önemli rol oynabileceğini düşündüğümüz DNA hasarı onarım enzimlerinin ekspresyonlarını incelemek, DNA hasarı ve TG2 düzeyleri arasındaki olası ilişkiyi araştırmaktır.Yöntem: Pankreas kanserli hasta tümör ve normal dokularında baz ve nükleozid hasar sırasıyla GC-MS/MS ve LC-MS/MS ile ölçülmüştür. DNA onarım enzimlerinin ekspresyonu gerçek zamanlı PCR yöntemi ile belirlenmiştir. MiaPaCa-2 hücrelerinde TG2 baskılanması siRNA tekniğiyle yapılmıştır. OGG1-NFΚB-TG2 arasındaki ilişkiyi aydınlatmaya yönelik çalışmalar kapsamında OGG1 promotörünün bildirici vektöre klonlanarak transfeksiyon sonrası promotör aktivitesinin ölçümü gerçekleştirilmiştir. Protein düzeyindeki ekspresyon değişiklikleri western blotla gösterilmiştir. Bulgular: DNA hasar sonuçlarına göre tümör dokularında 8-OH-Gua baz hasarı eşlenik normal dokularına göre istatistiksel olarak anlamlı yüksek bulunmuştur (p0.05). Similarly 8-OH-dG damage was also found to be significantly higher in tumor tissues when compared to their normal counterparts (p>0.05). Among DNA repair genes, OGG1 expressions are decreased. On the other hand TG2 expression is increased in tumor tissues when compared to normal counterparts. A negative association between DNA damage and repair gene (OGG1 and NEIL1) expression was determined. Active phosphorylated form of NFκB was found to be inhibited in TG2-knockdown MiaPaCa-2 cells, showing a relationship between TG2 and NFκB. Active NFκB form is inhibited in TG2 knockdown cells and this correlates with decrease in OGG1 promotor activation. When NFκB is activated, the negative effect of TG2-knockdown is compensated and OGG1 promotor activation is shown to increase by reporter assays. Conflicting results between in-vitro assays and patient expression analyses may be due to the selective advantage of epigenetic silencing of DNA repair genesKeywords: Pancreas adenocarcinoma, DNA damage, DNA repair, OGG1, NEIL1, TG2, NFκB, PMA 145

Hepatoselular Karsinoma (HCC) karaciğerin primer malign tümörü olup, her yıl ortalama 750.000 yeni HCC olgusu görülmektedir. HCC için bilinen risk faktörleri arasında viral enfeksiyonlar (HBV, HCV), alkol kullanımı, aflatoksin yer almaktadır. Epitelyal Hücre Adhezyon Molekülü olan EpCAM'ın son yıllarda HCC'lerde bir hepatik kanser kök hücre belirteci olduğu ve EpCAM pozitif hücrelerin ksenograf hayvan modellerinde tümör başlatıcı rolleri olduğu gösterilmiştir. Ancak, EpCAM sinyal iletiminin HCC sürecindeki rolü bilinmemektedir. Çalışmamızda ilk olarak insan hasta doku materyallerinde immünohistokimyasal olarak, EpCAM sinyal yolağı aktivasyonunun temsil eden EpCAM hücre içi parçanın (EpICD), çekirdek ve sitoplazmik lokalizasyonu ve bunların klinikopatolojik verilerle korelasyonları analiz edildi. 52 HCC, 10 LGDN (düşük dereceli displastik nodül), 10 HGDN (yüksek dereceli displastik nodül) ve 22 siroz dokusunda yapılan analizlerde, EpCAM'in kötü diferansiye HCC'lerde ekspresyonunun anlamlı artış gösterdiği, tümör boyutu ile EpCAM ekspresyonunun HCC'ler için korele olduğu bulundu. İlginç olarak, HGDN içeren dokularda, EpICD'nın, çekirdekte birikimi anlamlı düzeyde artmıştır. EpCAM pozitif olan HCC hücre hatlarında (HuH7, PLC/PRF5, Hep3B ve HepG2), EpICD antikoru kullanılarak yapılan immunofloresan boyamalarda ve/veya western blotlama analizlerinde, EpICD'nin bu hücrelerde çekirdekte değil, hücre membranında lokalize olduğu bulunmuştur. Yine HuH7 hücrelerinden manyetik seperasyonla ayrımlanan EpCAM+/CD133+ hepatik kanser kök hücrelerde yapılan analizlerde de benzer sonuçların bulunması bize, bazal koşullarda bu hücrelerde EpCAM sinyal iletiminin aktif olmadığını göstermiştir.Sonuç olarak ilk defa bu çalışmada tanımlanan, malin sürecin başı kabul edilen displastik nodüllerde, EpCAM sinyal sinyal iletiminin aktivasyonu, bu sinyal yolağının, HCC'ye karşı geliştirilecek yeni tedavi stratejilerinin belirlenmesinde önemli olacağını göstermiştir.Anahtar Sözcükler: HCC, EpCAM, EpCAM Sinyalizasyonu Hepatocellular Carcinoma (HCC) is the primary malignant tumor and about 750.000 new cases of HCC are diagnosed each year. Viral infections (HBV, HCV), alcohol consumption, aflatoxin are among the common risk factors for HCC. Within the last years, the Epithelial Cell Adhesion Molecule, EpCAM, is defined as a hepatic cancer stem cell marker and tumor initiating roles of EpCam positive cells in xenograft models are identified. However, the role of EpCAM signaling in HCC progression has not been revealed. In our study, firstly EpCAM intracellular domain (EpICD) which represents the activation of EpCAM signalling, was identified immunohistochemically in human patient tissue sections, later nuclear-cytoplasmic localizations were studied and the correlation of this data with clinocopathologic data were analyzed. After an analysis of 52 HCC, 10 LGDN (low graded displastic nodule), 10 HGDN (high graded displastic nodule) and 22 cirrhosis tissues, EpCAM expression was found to have a significant increase in poorly differentiated HCC and also a correlation between tumor size and EpCAM expression is found in HCC. Interestingly, nuclear accumulation of EpICD was significantly increased in HGDN tissues. EpICD was shown to be localized in cellular membrane, not in nucleus, in EpCAM positive cell lines (HuH7, PLC/PRF5, Hep3B ve HepG2), using EpICD antibody for immunofluorescence staning and/or western blot analysis. Results from EpCAM+/CD133+ hepatic cancer stem cells, which were derived from magnetic seperation of HuH7 cells, have shown similarity. This indicates that EpCAM signalling is not activated in basal conditions in these cells.In conclusion; activation of EpCAM signaling in displastic nodules, which are accepted as initiators of malignancy, was identified first time in this study and this shows that EpCAM signaling might have a significant role in developing new treatment strategies against HCC.Key Words: HCC, EpCAM, EpCAM Signaling 63

Bir organa gelen kan akımının bir pıhtı veya mekanik bir etkenle (özellikle vasküler cerrahi işlemler ve organ transplantasyonu sırasında) yetersiz hale gelmesine veya durmasına iskemi denir. Reperfüzyon ise dokunun kanlanmasının yeniden başlamasıdır. Böbrekte iskemi/reperfüzyon (I/R) hasarı süreçte oluşan serbest oksijen radikallerinden dolayı, vasküler ve doku hasarını oluşturur. Bu hasarın şiddeti iskemi süresi ile ilişkili olarak artmakta ve belirgin doku hasarı olmaksızın gelişen prerenal azotemiden, tübüler veya kortikal nekroza bağlı ciddi akut böbrek yetmezliğine kadar değişen klinik tablolar göstermektedir. Bu çalışmadaki amaç taurinin sıçanlarda renal iskemi/reperfüzyon hasarına karşı olası koruyucu etkilerinin, ekstrasellüler matriks regülasyonunda rol oynayan matriks metalloproteinaz-2 (MMP-2) ve MMP-9 ve ilişkili sinyal ileti yolağı üzerine olan etkisinin araştırılmasıdır. 19 adet Winstar albino sıçan Sham (n=5), I/R hasarı olan (saline i.p) (n=7) ve I/R hasarı + taurin (200mg/kg i.p) (n=7) uygulanan olmak üzere 3 çalışma grubuna ayrıldı. I/R grubunda yer alan sıçanların sol böbrekleri 1 saat iskemi ve 6 saat reperfüzyona maruz bırakıldı. Taurin I/R uygulamasından 45 dakika önce i.p yol ile verildi. Tübüler hasar ve yapısal değişikler ışık mikroskobi ile değerlendirildi. Serum kreatinin ve BUN ölçümü sırasıyla Jaffe ve üreaz yöntemleri kullanılarak Dokuz Eylül Üniversitesi Hasstanesi Merkez Laboratuarında ölçüldü. MDA düzeyi yüksek performanslı sıvı kromatografisi (HPLC) ile, SOD düzeyi ise kolorimetrik enzim aktivite kiti ile değerlendirildi. MMP-2 ve -9 için mRNA ekspresyon düzeyleri gerçek zamanlı PCR ile, aktiviteleri ise florometrik kit ile değerlendirildi. Total p38 ve p-p38 protein düzeyi western blot yöntemi ile saptandı. Sham grubu ile karşılaştırıldığında; I/R grubunda, böbrek tübüler dilatasyon ve fırçamsı kenar kaybı gibi karakteristik morfolojik değişikliklerde (p=0,004) ve2renal disfonksiyon belirteçleri olan BUN ve kreatinin düzeylerinde artış (p=0.000, p=0.000, sırasıyla) saptandı. I/R süresince artan MDA düzeyleri, taurin ile anlamlı olarak azaldı (p=0.023, p=0.0147; sırasıyla). I/R süresince azalan SOD düzeyleri ise taurin ile anlamlı olarak arttı (p=0.04, p=0.049; sırasıyla). Real-time PCR bulguları incelendiğinde ise I/R grubunda MMP-2 ve MMP-9 mRNA ekspresyonlarındaki artış taurin ile anlamlı olarak azaldı (p=0.05, p=0.00; p=0.04, p=0.03; sırasıyla). MMP-9 aktivitesinin sham grubuna göre, I/R de anlamlı olarak arttığı (p=0.01), bu artışın taurin ile azaldığı belirlendi (p=0.04). I/R süresince artan MMP-2 aktivitesini (p=0.01) taurinin anlamlı olarak azaltmadığı tespit edildi. Fosforile p38 (p-p38) protein ekspresyonunun ise, hasarlı grupta artarken, taurin uygulanan grupta anlamlı olarak azaldığı belirlendi. Sonuç olarak, taurinin renal I/R süresince oluşan oksidatif strese eşlik eden artmış MMP-2 ve MMP-9 mRNA ve enzim aktivite düzeylerini ve buna paralel olarak artmış p-p38 protein ekspresyon düzeylerini module ettiği gösterilmiştir. Ischemia is defined as insufficient blood flow to an organ due to a blood clot or a mechanicalcause (especially during vascular surgery or organ transplantation). Reperfusion, on the other hand, is the restoration of blood flow to a tissue or an organ. Renal ischemia/reperfusion injury results from the formation of free oxygen radicals during this process. The severity of this injury increases with increasing duration of ischemia, and can present itself with various clinical conditions including prerenal azotemia (with minute tissue injury), or severe renal failure due to tubular or cortical necrosis. The aim of this study was to investigate the potential protective effect of taurine against renal ischemia/reperfusion injury in rats, and its inhibitory effect on matrix metalloproteinase-2 (MMP-2) and MMP-9, which play a role in the regulation of extracellular matrix. Nineteen Winstar albino rats were divided into three experimental groups as follows: Sham (n=5), I/R (saline, intraperitoneally) (n=7) and I/R + taurine (200mg/kg intraperitoneally) (n=7). Left kidneys of rats in the I/R group were exposed to 1 hour of ischemia, followed by 6 hours of reperfusion. Taurine was administered intraperitoneally 45 minutes before I/R. Light microscopy was used to evaluate tubular injury and structural changes. Serum creatinine and BUN were measured using colorimetric techniqe, jaffe and urease method, respectively at Central Laboratory, Dokuz Eylül University. High-performance liquid chromatography (HPLC) was used to analyze MDA levels. A colorimetric enzyme activity kit was used to analyze superoxide dismutase (SOD) levels. Real-time polymerase chain reaction (PCR) was used to analyze MMP-2 and MMP-9 mRNA expression levels. A fluorimetric kit was used to determine MMP-2 and MMP-9 enzyme activities. Total p38 and phospho-p38 (p-p38) levels were analyzed with Western blotting. I/R group had characteristic morphological changes including renal tubular dilation4and loss of brush borders (p=0.004), compared to the sham group. Moreover, creatinine and BUN levels were elevated significantly in the I/R group, compared to the sham group (p=0.000 and p=0.000, respectively). MDA levels were higher in the I/R group, but decreased significantly after taurine treatment (p=0.023, and p=0.0147, respectively). SOD levels were lower in the I/R group compared to the sham group, but increased significantly after taurine treatment (p=0.04, and p=0.049, respectively). Real-time PCR analysis showed statistically significant higher MMP-2 and MMP-9 mRNA expression in the I/R group compared to the sham group; however, taurine treatment caused significantly decrease in MMP-2 and MMP-9 mRNA expression levels (p=0.04, p=0.00; and p=0.04, p=0.03, respectively). MMP-9 activity was significantly higher in the I/R group (p=0.01), and decreased significantly after taurine treatment (p=0.04). However, taurine had no significant effect on increased MMP-2 activity in I/R group. Phosphorylated p38 (p-p38) protein levels were significantly higher in the I/R group, whereas taurine treatment caused a significant decrease. In conclusion, taurine modulated increased both mRNA expression and enzyme activities of MMP-2 and MMP-9, and also p-p38 protein expression that accompany increased oxidative stress during renal I/R. 94

Giriş: Anaplastik tiroid kanseri en agresif neoplazilerden biridir. Sodyum-iyod simporter ve TSH-reseptöründeki ekspresyon kayıpları, tiroidektomi ya da radyoaktif iyodür tedavisi gibi konvensiyonel tedavilerin sonuçsuz kalmasına neden olmaktadır. Ameliyat, radyoterapi ve agresif kemoterapi ajanlarının birlikte kullanıldığı multimodel tedavilere rağmen, sağ kalım oldukça düşüktür. Bu nedenle anaplastik tiroid kanserinin tedavisinde tümör büyümesini inhibe edici ve diferansiyasyonu tetikleyici, kemoterapötikler ile kullanımında düşük sitotoksisite gösteren ajanların geliştirilmesi önemlidir. Amaç: Bu çalışmanın amacı Nthy-ori-3-1 hücreleri ile 8505C hücrelerinde N-Myc Dowstream Regulated Gene-2 (NDRG2) ve Sodyum-İyot Simporter (NIS) gen ekspresyonlarındaki olası farkın karşılaştırılması ve 1,25-dihidroksivitamin D3'ün (kalsitriol) farklı sürelerde inübasyonunun 8505C hücrelerinde hücre canlılığı ile NDRG2 ve NIS gen ekspresyonları üzerindeki meydana getirebileceği olası değişimlerin incelenmesidir. Materyal ve Yöntemler: Çalışma, Nthy-ori-3-1 normal insan tiroid folliküler epitelyal hücreleri ile 8505C indiferansiye insan anaplastik tiroid kanseri hücreleri üzerinde gerçekleştirildi. Her iki hücre hattındaki başlangıç NDRG2 ve NIS gen ekspresyon düzeyleri Real-Time Polimerase Chain Reaction (RT-PCR) ile incelendi. Kalsitriolün 8505C hücre hattında, hücre canlılığı üzerindeki etkisi WST-1 testi ile değerlendirildi. Kalsitriolün 8505C hücrelerinde NDRG2 ve NIS gen ekspresyonları üzerinde meydana getirdiği olası değişimler de RT-PCR ile değerlendirildi. Bulgular: Nthy-ori-3-1 hücrelerinde NDRG2 ve NIS gen ekspresyonları, 8505C hücrelerine göre anlamlı ölçüde yüksek bulundu. WST-1 bulgularına göre 8505C hücrelerinin 60 nM kalsitriol ile 24,48 ve 72 saat inkübasyonları sonucu, kalsitriolün hücre canlılığı üzerinde sırasıyla %62, %63 ve %56 düzeyinde azalma meydana getirdiği gözlendi. 60 nM kalsitriol ile 24 ve 48 saat inkübe edilen 8505C hücreleri ile kalsitriol uygulanmayan kontrol grubu arasında NDRG2 ve NIS gen ekspresyonları bakımından anlamlı bir fark bulunmadı.Sonuç: Nthy-ori-3-1 hücrelerinde NDRG2 ve NIS gen ekspresyonları 8505C hücrelerine göre anlamlı ölçüde yüksek bulundu. Ancak kalsitriolün 8505C hücrelerinde NDRG2 ve NIS gen ekspresyonları üzerinde anlamlı bir fark yaratmadığı saptandı.Anahtar Kelimeler: Anaplastik tiroid kanseri, 1,25-dihidroksivitamin D3, N-myc Donwstream Regulated Gene-2, Sodyum-İyot Simporter Background: Anaplastic thyroid cancer is one of the most agressive neoplasm. The loss of expressions in sodium-iodide symporter and TSH-receptor leads to failed conventional therapies such as thyroidectomy and radioactive iodide treatment. Despite surgery, radiotherapy and chemotherapy agents used in combination with aggressive multimodal therapies, the survival rate is extremely low. Thus, it is important to develop tumor growth inhibiting and differantiation inducing agents which can be used with chemotherapeutics that have low cytotoxicity.Aim: The aim of this study is to compare the possible difference of N-myc Downstream Regulated Gene-2 (NDRG2) and Sodium-Iodide Symporter (NIS) gene expressions in Nthy-ori-3-1 and 8505C cells and to investigate the possible effects of 1,25- dihydroxyvitamin D3 (calcitriol) on cell viability as well as NDRG2 and NIS gen expressions in 8505C cells with different incubatoin time.Material and Methods: This study was carried out on Nthy-ori-3-1, normal human thyroid follicular epithelial cells and 8505C, undifferentiated human anaplastic thyroid carcinoma cell line. The basal expression levels of NDRG2 and NIS on both cell lines were investigated with RT-PCR. The effect of calcitriol on cell viability was evaluated with WST-1 test. The changes in NDRG2 and NIS gene expressions in calcitriol treated 8505C cells were also investigated with Real-Time Polimerase Chain Reaction. Results: NDRG2 and NIS gene expressions were found significantly higher in Nthy-ori-3-1 cells compared with 8505C cells. According to WST-1 test results, the incubation of 8505C cells with 60 µM calcitriol by 24 - 48 and 72 hours resulted in 62% - 63% and 56% decrease in cell viability, respectively. No significant differences were found in NDRG2 and NIS gene expressions between control group without calcitriol and 8505C cells which were incubated with 60 µM calcitriol by 24 and 48 hours.Conclusions: NDRG2 and NIS gene expressions were found significantly higher in Nthy-ori-3-1 cells compared to 8505C cells. However, it was shown that calcitriol didn?t lead to any differences on NDRG2 and NIS gene expressions in 8505C cells.Keywords: Anaplastic thyroid cancer, 1-25dihyroxivitamin D3, N-myc Dowstream Regulated Gene-2, Sodium-Iodide Symporter 120

Ankilozan Spondilit (AS), çoğunlukla genç yaşlarda ortaya çıkan, esas olarak omurgayı ve omurganın son kısmı ile leğen kemikleri arasında yer alan sarkoilyak eklemleri etkileyen inflamatuvar bir romatizmal hastalıktır. Hastalık en sık 20-40 yaşlarında ortaya çıkmakta ve erkeklerde kadınlardan 2-3 kat daha fazla görülmektedir. AS'de hastalığın nedeni tam olarak bilinmemekle beraber genetik faktörlerin etkili olduğunu gösteren bulgular bulunmaktadır. HLA-B27 ile AS arasındaki güçlü ilişki ilk kez 1973 yılında tanımlanmıştır. Kuzey Avrupa ve ABD'de Ankilozan Spondilitli hastaların %90'ı HLA-B27 pozitiftir. Ülkemizde ise AS hastaların %70-80'inde HLA-B27 pozitif olarak saptanmıştır. HLA-B27 ve AS arasındaki ilişkinin ve hastalığın altında yatan moleküler mekanizmaların tanımlanması, kesin ve hızlı tanı konmasını ve daha etkin tedavilerin oluşturulmasını sağlayacaktır. Hasta örneklerinden oluşturulmuş bir biyobanka, etiyopatolojik mekanizmaların moleküler seviyede araştırılabilmesi için son derece önemlidir. Uygun koşullarda elde edilmiş ve doğru yöntemlerle işlemlenmiş çok sayıda biyolojik örnek gerekmektedir. Çalışmamızda AS'li hastalardan ve gönüllü sağlıklı kişilerden alınan EDTA'lı kandan elde edilen DNA örneklerinden oluşan bir biyobanka ve buna ek olarak örneklerin elde edildiği hastalara/sağlıklı gönüllülere ait cinsiyet, ırk, yaş, iş durumu,yerleşim yeri vb bilgiler, klinik bilgilerle ile birlikte yapılan analiz sonuçlarını barındıran geniş bir veritabanı oluşturduk. Oluşturduğumuz biyobanka AS hastalığının moleküler mekanizmasının anlaşılmasında yapılacak çalışmalara önemli bir kaynak oluşturacaktır.Anahtar Kelimeler: Ankilozan Spondilit, HLA-B27, Biyobanka, DNA Ankylosing Spondylitis (AS), which mostly occures at younger ages and affects the sarcoiliac joints mainly situated between the last part of the spinal column and pelvic bones, is an inflammatory rheumatic disease. The disease(AS) most often emerges at the 20-40 age group and is 10 times more common in males than females. Although the cause in the disease of AS is exactly unknown, there are scientific findings indicating effects of the genetic factors.The strong relationship between AS and HLA-B27 was first described in 1973. The positive HLA-B27 test results are found in 90% of the patients with Ankylosing Spondylitis in Northern Europen and the USA. And HLA-B27 test is positively determined in 70-80% of the patients with AS in our country. Identification of the molecular mechanisms underlying the relationship between AS and the disease willenable, accurate, and rapid diagnosis and provide for the creation of more effective treatments . Creating the patient samples biobank is very important to investigate the etiopathogenetic mechanisms at the moleculer levels. The large number of the biological samples processed correctly in appropriate conditions are required. In our study, a DNA biobank was created from whole blood with EDTA obtained from the AS patients and the volunteers. This database includes also some demographic informations of the patients with AS and the volunteer, such as sex, race, age, employment status, place of residence, and the clinical informations. Our biobank will be important source to the study investigating the moleculer mechanisms of the disease, AS.KeyWords:AnkylosingSpondylitis,HLA-B27,biobank 197

Tiroid kanseri, dünyada tüm kanser tiplerinin yaklaşık olarak %1'ini oluşturmakla birlikte endokrin sistemin en sık görülen malignitesidir. Son dekatlarda görülme sıklığı en hızlı artan kanserlerden birisidir ve etkili tedavi yöntemlerine ihtiyaç duyulmaktadır.Vitamin A'nin biyolojik türevleri olan retinoidler, hücre çoğalması, farklılaşması ve apoptoz gibi hücre davranışlarını düzenleyici rol oynamaktadırlar. Etkilerini, retinoik asit reseptörleri (RAR) ve retinoid X reseptörleri (RXR) olarak adlandırılan hücre içi reseptörlere bağlanarak gösterirler. Selektif RXR ligandı Beksaroten (LGD1069) 'in, Kutanöz T-hücre lenfoma (CTCL)'da tedaviye tepkisiz hastaların yanıtını, minimal toksisite ile %50 artırdığı ve solid tümörlerde migrasyon, invazivite ve anjiogenezi azalttığı saptanmış ve FDA tarafından CTCL tedavisinde 2000 yılında onaylanmıştır.Çalışmamızda; beksarotenin diferansiye ve andiferansiye özellikli olan BCPAP (insan papiller tiroid karsinomu), CGTH-W-1 (insan foliküler tiroid karsinomu sternal metastaz), 8505C (insan andiferansiye-anaplastik tiroid karsinomu) ve CAL-62 (insan anaplastik tiroid karsinomu) hücre hatlarında, hücre canlılığı, hücre döngüsü, apoptoz ve nekroz üzerine olası etkilerinin incelenmesi amaçlanmıştır.Hücre hatları uygun koşullarda kültüre edildi ve hücre canlılık testi CCK-8 kullanılarak her hücrenin beksaroten ajanı ile hücre canlılığının %50'sini inhibe eden doz (IC50) belirlendi. IC50 dozları, BCPAP hücre hattında 34 µM, CGTH-W-1 hücre hattında 50 µM, 8505C hücre hattında 48 µM ve CAL-62 hücre hattında 46 µM olarak saptandı.Hücrelerin canlılığının %50'sini inhibe eden doz en düşük olarak papiller tiroid kanseri hücre hattı olan BCPAP hücrelerinde, en yüksek olarak ise metastatik foliküler tiroid kanseri hücre hattı CGTH-W-1 hücrelerinde saptandı.Belirlenen IC50 dozları ile hücrelerde akım sitometrik olarak apoptoz ve hücre döngüsü analizleri gerçekleştirildi. 48 saatlik beksaroten uygulamasından sonra elde edilen bulgular, beksarotenin 8505C hücrelerini hücre döngüsünün sentez fazında tutulumunu istatistiksel olarak anlamlı ölçüde azalttığını, 8505C ve CAL-62 hücrelerinin Sub-G1 fazında tutulumunu anlamlı olarak artırdığını göstermiştir (p

Vücutta sentezlenen ve pro-oksidan olan reaktif oksijen türleri (ROT, ROS Reactive Oxygen Species) yaşam için son derece gereklidirler ve birçok işlevleri vardır. Vücutta fazla miktarda üretildiklerinde ya da antioksidan seviyesi düştüğünde bu reaktif türler çok zararlı olabilirler ve oksidatif stresi artırırlar. ROT ?ların saptanması için en çok `Elektron Spin Rezonans?, `Fluoresans?, ve `Lüminesans? Spektroskopileri kullanılır. Floresans problar mükemmel sensörler olarak ROT ?ları daha spesifik ve duyarlı olarak saptarlar ve her reaktif tür için farklı problar dizayn edilmiştir. OH? radikali, reaktif oksijen türlerinden bir serbest radikal olup hücrede yağlara, proteinlere ve DNA?lara bağlanarak dönüşümsüz hasarlar oluşturabilir. Patolojik etkilerinden en önemlisi, doğrudan nükleik asit ve proteinlere bağlanmasıdır. Bu radikal çok reaktif olup yarılanma ömrü çok kısadır bu nedenle hücre içinde saptanması çok zordur. Bu çalışmanın amacı; OH? radikalinin saptanmasında kullanılan fluoresans problardan kumarin-3-karboksilik asit (3-CCA, coumarin-3-carboxylic acid) ve 2-[6-(4V-Hidroksi)fenoksi-3H-ksanten-3-on-9-yl] benzoik asit (HPF, 2-[6-(4V-Hydroxy)phenoxy-3H-xanthen-3-on-9-yl] benzoic acid )?in karşılaştırılmaları ve OH? radikali için en uygun olan probun belirlenmesidir. Çalışmamızda insan dermal fibroblast hücre hattı kullanılmıştır. Hücreler, normal koşullarda %10 FBS (fetal bovin serum) içeren DMEM (Dulbecco's Modified Eagle's Medium) ortamında kültüre edilmiş ve hücre ortamında OH? radikallerinin oluşturulması Fenton reaksiyonu ile gerçekleştirilmiştir. H2O2 (hidrojen peroksit), DMSO (dimethyl sulfoxide), askorbik asit ve demir varlığında OH? radikali oluşturulan bu ortama yeni sentezlenen kumarin ve HPF probları eklendikten sonra seçilen fluoresan problara özgü dalga boylarında spektrofluorometrik olarak ölçümler yapılmıştır. HPF için 32.72 ± 7.22 F.I (n=40) şiddetinde bir ışıma, kumarin için ise 52.1±4.22 F.I (n=40) ışıma şiddeti değerleri elde edilmiştir. Student t testi uygulanarak yapılan istatistiksel analizde kumarin için elde edilen sonuçların, HPF probuna kıyasla anlamlı olarak (p< 0.05) daha yüksek olduğu saptanmıştır. Araştırma deneysel niteliktedir ve Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi Tıbbi Biyokimya Anabilim Dalında, 2012-2013 yılında yapılmıştır.Anahtar Sözcükler: 2-[6-(4V-Hydroxy)phenoxy-3H-xanthen-3-on-9-yl] benzoic acid (HPF), kumarin-3-karboksilik asit (kumarin, 3-CCA), fibroblast, fluoresan prob. Reactive oxygen species (ROS), being pro-oxidant molecules synthesized in the body are essential for life owing to their various functions. Nevertheless, these reactive species can be very harmful increasing the oxidative stress whether produced too much or the levels of counterbalancing antioxidants decrease in the body. In order to determine the levels of ROS, Electron Spin Resonance, Fluorescence, and Luminescence Spectroscopy are often used in practice. Among these methods, Fluorescence Probes are the ones with higher specificity and sensitivity with their excellent sensors to detect ROS?s. They also offer different probes specifically designed for each radical. OH? radical is a free radical among ROS's, with a tendency to bind to lipids, DNA and proteins causing irreversible damage in cells. The most devastating consequences related to excess OH? radicals occur via direct binding to nucleic acids and proteins. This radical being very reactive and short lived, is very difficult to determine. The aim of this study was to identify the most suitable probe for detection of OH ? radical levels. The fluorescence probes commonly used in detection of OH? radical levels 2-[6-(4V-Hydroxy) phenoxy-3H-xanthen-3-on-9-yl]benzoic acid (HPF) and coumarin-3-carboxylic acid (3-CCA) are compared.Human dermal fibroblast cell line was used in this study. The cells were cultured under normal conditions in Dulbecco's Modified Eagle's Medium (DMEM) including 10% fetal bovine serum (FBS). Following the formation of OH? Radicals with Fenton reaction in the presence of H2O2 (Hidrojen peroxide), DMSO (Dimethyl sulfoxide), ascorbic acid and iron, the newly synthesized HPF and coumarin probes were added and spectrofluorometric measurements were performed in their respective wavelengths. The mean amplitude of fluorescence obtained for HPF was 32.72±7.22 F.I (n=40) and for coumarin was 52.1±4.22 F.I (n=40). As a result, the coumarin probe was found to be significantly more diligent than the HPF in statistical sense (p< 0.05). This experimental study was carried out through 2012-2013 in Dokuz Eylul University School of Medicine Department of Medical Biochemistry.Key Words: 2-[6-(4V-Hydroxy)phenoxy-3H-xanthen-3-on-9-yl]benzoic acid (HPF), coumarin-3-carboxylic acid (3-CCA), fibroblast, fluoresan prob. 71

Beyin tümörleri 100.000 kişiden üç ila beş kişide görülmekte ve kansere bağlı ölümlerin %2,7'si beyin tümörlerinden kaynaklanmaktadır. Primer beyin tümörleri, malign hastalıkların yaklaşık %2'sini oluşturur. Glioblastoma multiforme (GBM), santral sinir sisteminin glial hücrelerinden köken alan ve en sık (% 50-60) rastlanan primer beyin tümörüdür. Daha çok erişkin yaşta (45-70) ortaya çıkmakta ve yüksek invaziv fenotipe sahip olup çok hızlı progresyon göstermektedir. Bu çalışmadaki amaç selenyumun glioblastoma hücreleri üzerindeki olası in vitro etkilerinin değerlendirilmesidir.Bu çalışmada, GMS-10 ve DBTRG-05MG insan glioblastoma multiforme hücre hatlarında selenometiyonin (SeMet) uygulanan ve uygulanmayan gruplarda selenyumun hücre içine alınım düzeyleri, hücre proliferasyonu, sitotoksisite, ve hücre proliferasyon göstergesi olarak Ki-67 protein ekspresyon değişimi incelendi. Selenyumun organik formu olan selenometiyoninin hücre proliferasyonu üzerine etkisi WST-1 testi ile, sitotoksite laktat dehidrogenaz testi (LDH) ile değerlendirildi. Ki-67 protein düzeyi western blot yöntemi ile saptandı ve hücre süpernatantlarındaki ve lizatlarındaki selenyum düzeyi ölçümü grafit fırın atomik absorpsiyon spektrofotometresi kullanılarak yapıldı.GMS-10 ve DBTRG-05MG hücreleri üzerine SeMet'in etkisi bu çalışma ile ilk defa incelenmiştir. Araştırmamızın bulgularına göre her iki hücre hattı için, doza ve zamana bağlı olarak LDH testi ile hücre ölüm artışı belirlendi. WST-1 testi sonuçlarına bakıldığında zamana bağlı olarak çalışmamız için düşük olarak kabul ettiğimiz 50 ve 100 µM dozlarda hücre proliferasyonunda 24 saat inkübasyon sonucu artış gözlendi. Atomik absorpsiyon spektrofotometresi (AAS) bulguları incelendiğinde canlılık ve sitotoksisite testleri ile uyumlu olarak hücrelerin selenometiyonin düzeyleri belirlenmiş oldu.Sonuç olarak bu çalışmada, gerek DBTRG-05MG hücrelerinde, gerekse GMS-10 hücrelerinde SeMet'in, in vitro ortam koşullarında, doza ve inkübasyon süresine bağımlı olarak proliferasyonu azalttığı ve sitotoksisite gösterdiği, bu olayların da hücre içine alınan SeMet ile büyük ölçüde korele olduğu bulunmuştur.Bu araştırmada ortaya çıkan bulgular ve daha önceki bilgilerin ışığında bulgularımızın apoptoz denemeleri, ELIZA gibi yöntemler ile desteklenmesi gerekmektedir. Selenyumun organik formu kullanılarak yapılan bu çalışmamızın glioblastoma multiforme çalışan diğer araştırmacılara yön göstereceğini umut ediyoruz. The incidence of brain tumors ranges from 3 to 5 per 100.000 in humans. 2.7% of cancer-related deaths are caused by brain tumors. Primary brain tumors constitute about 2% of malignant diseases. Glioblastoma multiforme (GBM) is caused by the central nervous system-derived glial cells and is the most common (50-60%) form of primary brain tumor. In elderly (45-70), GBM has higher possibility to emerge and has a high invasive phenotype showing a very rapid progression. The aim of this study was to investigate in vitro effects of selenium on human glioblastoma multiforme cells.In the present study, GMS-10 and DBTRG-05MG human glioblastoma multiforme cell lines were used as a model to examine, in the selenomethionine treated and non-treated groups; selenium entering in the cell, proliferation, cytotoxicity, and Ki-67 protein expression. The organic source of selenium, selenomethionine stimulated effects on cell proliferation and cytotoxicity, as these were assessed with WST-1 and lactate dehydrogenase (LDH) tests, respectively. Ki-67 protein expression was determined by western blot and selenium measurements were performed in supernatants and lyzates by using GFAAS.This is the first study to examine SeMet effects on cell growth and death in GMS-10 and DBTRG-05MG cells. According to the results of our research, cells respond to seleno-L-methionine in a dose-dependent and time-dependent manner for both cell lines. As a result of WST-1 test cell proliferation increased at 50 and 100 µM doses, which were considered as low doses by us. With the analyzis of the AAS results, SeMet levels of the cells were determined to be in accordance with viability and cytotoxicity tests.In this study, SeMet, in the in vitro environmental conditions, has decreased proliferation and has shown cytotoxicity in a dose and incubation period dependent manner in both DBTRG-05MG and GMS-10 cells and these parameters are correlated in a large extent with the levels of SeMet entering the cells.In the view of the data obtained from this investigation and the previous data, our results must be supported by new experiments such as apoptosis assays and ELISA methods. This study will yield further studies focusing on the possibility of using SeMet against some types of GBM. 105

Bipolar bozukluk (BB) manik ve depresif epizotlarla ilerleyen ciddi bir psikiyatrik bozukluktur. Bipolar Bozukluk genellikle, psikoz, madde kullanımı, psikososyal uyumsuzluk ve intihar gibi kötü sonuçlara neden olur. Beyaz ırkta hastalığın görülme sıklığı %1,5-3,9 gibi yüksek değerlerdedir. Hastalığın %20?si intiharla sonuçlanmakla birlikte, tedavi edilmemiş bedensel sorunlardan dolayı da hastaların ömrü %30 oranında kısalmaktadır. Ayrıca bu kronik hastalık bireye ailesine ve topluma önemli sosyoekonomik yük getirmektedir.Multigenik, multifaktoryal olması nedeniyle genetik yönden kesin verilere ulaşılamamasına rağmen kalıtımsal geçiş olasılığı %60-80?nın üzerindedir. Gerek bağlantı analizleri ile kromozomal lokasyon gerekse, çeşitli moleküler genetik yöntemlerle aday genlerin tek nükleotid mutasyon/polimorfismlerinin belirlenmesi yönünde yoğun araştırma yapılmıştır. Ancak, manik-depresif hastalığın çok sayıda genin birleşik etkisiyle ve çevre koşullarına bağlı olarak ortaya çıktığı görüşü kuvvetlenmiştir. Genetik mekanizmaların iyi anlaşılması hastalığın erken belirlenmesi ve yeni tedavi yaklaşımları geliştirmek için bir yol göstererek hastalıktan dolayı ölümlerin azalmasının yanı sıra bireysel ve toplumsal hasarların da önüne geçilebilir.Çalışmamız, beyin yapılanmasında ve korunmasında önemli rolü olduğu bilinen GDNF (Glial Kökenli Nörotrofik Faktör) ve kalsiyum hemostazını denetleyerek sinir hücrelerinin ölüm ve sağ kalımında önemli görev aldığı bilinen MICU1 (Mitokondri kalsiyum Alımı 1) moleküllerinin bipolar bozuklukla ilişkisinin olabileceği hipotezi üzerine kuruldu. Bu amaçla GDNF yapımının denetiminde önemli olabilecek dizi farklıklarını araştırmayı öngördük. Bipolar bozukluk ile ilişkili olabileceğini düşündüğümüz GDNF geninin 5?yukarısı ve 3?UTR bölgeleri ile MICU1 geninin kalsiyum bağlanma bölgelerinin mutasyon/polimorfizm yönünden araştırılması ve eğer varsa, hastalıkla ilişkilerinin yorumlanmasını amaçladık.Dokuz Eylül Üniversitesi psikiyatri bölümüne gelen DSM IV (Diagnostic and Statistical Manual Disordes-IV) tanı kriterlerine uygun altmışaltı gönüllü hasta, yirmi yedi birinci derece akraba ve elli altı sağlıklı gönüllüden DNA elde etmek için kan alınmış ve DNA elde edildikten sonra PCR (Polimeraz zincir reaksiyon) ile ilgili bölgeler çoğaltılmış ve DNA dizi analizi ile tarandıktan sonra saptanan SNP?ler ile hastalığın ilişkisi yorumlanmış.Sonuç olarak GDNF geninde on SNP saptanmıştır. SNP?lerin üç`tanesi ilk defa bu çalışmada saptanmıştır. GDNF genin 5?yukarısında saptanan rs2075680 C>A polimorfizmi hasta grubu ve sağlıklı gönüllü grubu arasında anlamlı olarak farklı görünmüştür. Bu fark erkek grupları arasında anlamlı fark göstermesine rağmen kadın gruplar arasında fark anlamlı değildir. Yapılan incelemede MICU1 geninde kalsiyum bağlanma bölgelerinde hiç bir mutasyon/SNP görülmemiştir.Anahtar Kelimeler: Bipolar bozukluk, GDNF, MICU1, SNP Bipolar disorder is a serious psychiatric disorder with manic and depressive episodes. Psychosis, substance abuse, psychosocial disturbances and suicide are the most frequent consequences. Bipolar disorder has a high incidence, such as 1,5 to 4% in Caucasians.Twenty percent of the disease results in suicide, and because of untreated physical problems the life of patients is 30% shorter. In addition, this chronic disease bring important socio-economic burden to the individual, family and society. Although its genetic background is not solved yet, probably because of its multi factorial character, heritability chance predicted as 60-80%. Conclusion of the heritable character of the disease is followed by new approaches like; linkage analysis to detect candidate chromosomal locations and search for candidate genes in these locations. Results demonstrated that manic-depressive illness was caused by the combined effects of many genes plus environment. Understanding the underlying mechanisms and specifying genes has great importance in early detection and for new treatment strategies. The aim of this project is to search for mutations/polymorphisms in 5?upstrem and 3?UTR of GDNF (Glial Derived Neurotropic Factor) gene and calcium binding sites of MICU1 (Mitochondrial Calcium Uptake 1) gene that we suspect its involvement in this disease. For this study we collected blood samples to isolate DNAs from sixty six bipolar patients who were diagnosed according to DSM-V diagnostic criteria at the Psychiatry Clinic of Dokuz Eylul University Medical Faculty, twenty seven healthy relatives and fifty six healthy volunteers.Consequently this study demonstrated ten alterations GDNF genes 3 of them was new alterations. The SNP at the upstream of GDNF showed significantly difference between healthy group and patient group. Interestingly this difference was only between male groups. In this study no SNP found at calcium binding sites of MICU1 gene.Key words: Bipolar disorder, GDNF, MICU1, SNP 107

Prostat kanseri gelişen ülkelerde yüksek insidansıyla önemli bir kanser türünü temsil etmektedir. Dosetaksel oldukça toksik bir antineoplastik ajandır. Bu çalışmada androjen reseptörü negatif prostat kanseri hücre hatları olan DU-145 ve PC-3 üzerinde glutamin ve selenyumun dosetakselle kombine kullanımında antikanser etkisi incelendi. Bu amaçla dosetaksel, selenyum ve glutaminin PC-3 ve DU-145 hücre hatları üzerinde prevantif etkilerini belirlemek ve etkin dozunu saptamak amacıyla sitotoksisite deneyi yapıldı. Belirlenen etkin konsantrasyonlar, farklı ilaç kombinasyonlarında hücrelere uygulanarak akım sitometrik yöntemle hücre döngüsü ve apoptoz analizleri yapıldı.Bulgularımız, glutamin ve selenyumun prostat kanseri hücre hatlarının apoptozisini arttırdığını, dosetaksel rejimine bu kombinasyonun eklenmesiyle ise nekrotik hücre ölüm oranını azalttığını göstermiştir. Ayrıca PC-3 hücre hattında dosetaksel rejimine selenyum ve glutaminin eklenmesinin dosetaksel ajanının hücre döngüsüne olan etkisini değiştirmediği, DU-145 hücre hattında ise dosetakselin hücresel düzeyde hasar vermiş olduğu hücre oranının azaldığı ve bu hücrelerin G0/G1 ve G2+M tutulduğu belirlendi.Hormonoterapiye dirençli, metastatik prostat kanseri hücrelerinde, klasik dosetaksel tedavisine glutamin ve selenyumun eklenmesinin anti-kanser etkinliği arttırdığı ve dosetakselin sitotoksik etkilerini azalttığı belirlendi. Bu bulgular, prostat kanseri standart dosetaksel tedavisine katkıda glutamin ve selenyumun önemli bir rolü olduğunu göstermektedir. Prostate cancer is an important cancer type with its high incidence rate in developing countries. Docetaxel is a quite toxic antineoplastic agent. In this study, anticancer efficiency of glutamine and selenium combination with docetaxel treatment was investigated on androgen receptor-negative prostate cancer cell lines, DU-145 and PC-3. For this purpose, cytotoxicity assays were carried out to determine preventive effects and the efficient doses of docetaxel, selenium and glutamine on PC-3 and DU-145 cells. Then, cell cycle and apoptosis analyses were performed using flow cytometry with the treatment of effective doses at various combinations to the cells.As a result, glutamine and selenium increased apoptosis of prostate cancer cell lines. Glutamine and selenium supplemented docetaxel decreased the ratio of necrotic cell death. Furthermore, combination of selenium and glutamine to docetaxel did not change the effect of docetaxel on cell cycle arrests on PC-3 cells. Harmful effects of docetaxel on cellular level decreased on DU-145 cells when docetaxel was combined with selenium and glutamine and damaged cells arrest at stage of G0/G1 and G2+M was determined.It was observed that anticancer effects were increased with glutamine and selenium addition to docetaxel treatment moreover, cytotoxic effects of docetaxel decreased on hormonotherapy-resistant, metastatic prostat cancer cells. These result indicate that glutamine and selenium may have a significant role of contribution to standard docetaxel treatment of prostate cancer. 84

Alzheimer Hastalığı (AH) progresif ilerleme gösteren, hafıza kaybı ile sonuçlanan geri dönüşümsüz nörodejeneratif bir hastalıktır.65 yaş üstü ölüm nedenleri arasında altıncı sırada yer almaktadır. Geleneksel Çin tıbbında kullanılan saponinlerin antioksidatif etkiye sahip olduğunu gösteren çalışmalar, oksidatif strese bağlı nöronal hücre ölümünde önleyici ya da destekleyici bir tedavi yöntemi olarak kullanımlarını düşündürmektedir.Amaç: AH tedavisine yönelik ilaç adayı olabilecek dört farklı saponin türü olan Astragalozit IV (Ast IV), Sikloastragenol (CG), Astragalozit VII (Ast VII) ve Makrofillosaponin B (Mac B)'nin PC12 hücrelerinde Aß toksisitesi ile oluşturulan Alzheimer modelinde hücre canlılığı ve oksidatif makromolekül hasarı üzerine etkilerini belirlemektir.Yöntem: PC12 hücrelerine 24 saat eş zamanlı ve ayrı ayrı Aß(25-35) ve saponinler uygulanarak doza bağlı değişen hücre canlılıkları MTT yöntemi ve mikroskobik inceleme ile değerlendirildi. Oksidatif hasarlardan lipit peroksidasyonu (malondialdehit) HPLC yöntemi, oksidatif DNA baz hasarı GC/MS yöntemi ve protein oksidasyonu (total tiyol düzeyi) Ellman's yöntemi ile saptandı.Bulgular: 20 µM Aß(25-35)'in 24 saat uygulanması hücre canlılığını ~%65 düzeyinde azaltmaktadır. 20 µM Aß(25-35) toksisitesine karşı 100 µM CG ve Ast IV'ün hücre canlılığını sırasıyla %27 (p=0.000) ve %6 (p=0.017) oranında arttırdığı saptandı. Ancak Aß(25-35) toksisitesine karşı 1 nM-100 µM Ast VII ve Mac B'nin hücre canlılığı üzerine anlamlı etkisi gözlenmedi. Aß uygulaması total tiyol ve FapyAde düzeylerini kontrol grubuna göre azaltırken (sırası ile p=0.011, p=0.021), MDA düzeyini istatistiksel olarak anlamlı olmamakla birlikte arttırdığı gözlendi. Aß ile birlikte Ast IV ve CG uygulanan grupların total tiyol, MDA ve FapyAde düzeylerinde Aß uygulanan gruba göre anlamlı fark gözlenmedi.Sonuç: Çalışmamızda Aß toksisitesine karşı dört farklı saponinin koruyucu etkisi incelendi ve sadece Ast IV ve CG'nin hücre canlılığını arttırdığı saptandı. Bu saponinlerin 24 saatlik uygulamasının PC12 hücrelerinde oksidatif makromolekül hasarı üzerine anlamlı bir etkisi saptanmadı. Bu moleküllerin koruyucu etkisinin daha kapsamlı in vitro ve in vivo çalışmalar ile ortaya konması, toplumumuz için önemli bir sosyo-ekonomik problem halini alan Alzheimer hastalığında bir tedavi seçeneği olma potansiyelini artırabilir. Alzheimer?s disease (AD) is a progressive, irreversible neurodegenerative disorder which results in memory impairment. Alzheimer?s disease is the sixth leading cause among all the death causes in individuals over 65 years of age. Studies show that saponins that are used in Traditional Chinese Medicine have antioxidative effects; therefore, these molecules may be of use as preventive or supportive therapy against oxidative damage mediated neuronal cell death.Objective: To determine the effects of four different saponins (as drug candidates against AH), Astragaloside IV (Ast IV), Cycloastragenol (CG), Astragaloside VII (Ast VII) and Macrophyllosaponin B (Mac B), on cell viability and oxidative macromolecules? damage in Aß-induced PC12 cells in the context of Alzheimer model.Method: Aß and saponins were exposed as tandem or separately in PC12 cells for 24 h, and dose dependent cell viabilities were evaluated by MTT assay and microscopic investigation. Among the oxidative damages, lipid peroxidation (malondialdehyde) was detected with the HPLC method, DNA oxidation with the GC/MS method and the protein oxidation (total thiol levels) with Ellman?s method.Results:Treatment with 20 ?M Aß(25-35)for 24 h reduced cell viability by ~65% as compared to 103

Giriş: Canlı organizmalarda bulunan matriks metalloproteinazlar (MMP'ler), aktif bölgelerinde Zn2+ atomu içeren endopeptidazlardır. MMP'ler başlıca kollajen, laminin gibi ekstrasellüler matriks (ESM) bileşenlerinin yanı sıra, büyüme faktörleri, reseptörler gibi ESM dışı moleküllerin degradasyonundan da sorumludurlar. Kollajenazlar olarak bilinen MMP-1,-8 ve-13; tip I-II-III-V ve IX doğal fibriler kollajeni yıkma yeteneğine sahip proteazlardır. MMP'lerin aynı jel üzerinde pro ve aktif formlarının düzeylerini belirlemede kullanılan Zimografi tekniği, SDS-PAGE tekniğine dayalı elektroforetik bir yöntemdir. Kullanılan substrata göre jelatin, kazein veya kollajen zimografi şeklinde adlandırılmaktadır.Amaç: Bu çalışmada; kollajen zimografi tekniğinin standardizasyonu sağlanarak kollajenazların (MMP-1, -8 ve -13) aktivitelerinin kantitasyonu ve kollajen zimografi tekniğinin laboratuvarımıza kazandırılması amaçlanmıştır.Yöntem: Kollajen zimografi yönteminde substrat olarak kullanılan tip I kollajen sıçan kuyruk tendonlarından ekstrakte edilerek saflaştırıldı. Bununla birlikte substratların spesifikliklerini karşılaştırmak amacıyla tip I ve II kollajen ticari olarak satın alındı. İnsan rekombinant kollajenazları kullanılarak kollajen zimografi tekniği standardize edildi. Her çalışma en az 6 defa tekrar edildi. Yapılan zimografi işleminin ardından jeller ?UVP Gel Logic System? ile görüntülendi, litik bantların yoğunlukları hesaplandı ve standart grafikleri çizildi.Bulgular: Veriler değerlendirildiğinde tüm kollajenazlar için en uygun substratın tip I kollajen olduğu belirlendi ve çalışmaya aynı zamanda düşük maliyeti nedeniyle saflaştırılmış tip I kollajen üzerinden devam edildi. En belirgin litik bantlar 48 saatlik inkübasyon sonucunda görüldü. Yapılan standardizasyon çalışmaları sonucunda kollajen zimografi tekniği ile en az 1 ng kollajenaz aktivitesinin saptanabildiği bulundu. Bu nedenle 1-100 ng aralığında rekombinant kollajenazlar kullanılarak standart grafikleri çizildi.Sonuç: Sonuç olarak; MMP-1, -8, -13'ün aktif ve pro formlarını ayrı ayrı deteksiyonunu sağlayan kollajen zimografi tekniği laboratuvarımıza kazandırılmıştır ve gelecekte yapılacak olan projelerimizde kullanmak üzere standart grafikleri oluşturulmuştur. Introduction: In living organisms matrix metalloproteinases (MMPs) are endopeptidases which contain Zn2+ atoms at their active site. MMPs are responsible for degradation of extracellular matrix (ECM) components like collagen and laminin as well as non-ECM molecules such as growth factors and reseptors. MMP-1, -8 and -13 which are also known as collagenases are proteases that capable of degradation of natural fibriller collagen type I-II-III-V and IX. Zymography is an electrophoretic technique based on SDS-PAGE prensible in which pro and latent forms of MMPs can be detected in the same gel. According to used substrate, zymograpy is reffered as gelatin, casein and collagen zymography..Objective: In this research we aimed to standardize collagen zymography, detect quantification of activity of collagenases (MMP-1, -8 ve -13) and gain collagen zymography technique to our laboratory.Method: Type I collagen was extracted from rat tail tedons to use as substrate in collagen zymography. In addition type I and type II collagen were bought commercially to compare the spesifities of substrates. Then collagen zymography technique was standardized by using human recombinant collagenases. Each experiment was repeated six times. After collagen zymography, the gels were monitorized by using UVP Gel Logic System, densities of lytic bands were analysed and standart graphs were drawn.Results: When the results were evaulated, type I collagen was determined as the best suitable substrate and extracted type I collagen was used because of its low price. The best clear lytic bands were obtained after 48 hours incubation. In the result of standardization of collagen zymography, it is found that at least 1 ng collagenase activity can be detected. Therefore, the range of 1-100 ng recombinant collagenases are used to draw standart graphs.Conclusion: In conclusion, in our laboratory we standardized collagen zymography which can detect active and pro forms of MMP-1, -8, -13 separately and made standard graphs that can be used in our following projects. 77