Search

Item does not contain fulltext

Ethiek is overal in de geneeskunde relevant. Toch gelden voor bepaalde medisch specialismen specifieke ethische vragen, of zijn die vragen nadrukkelijker aanwezig.Zo kent de gynaecologie vragen rond het begin van het leven. Ook de psychiatrie kent ethische vragen die nadrukkelijker naar voren komen dan op andere terreinen van de geneeskunde (Roberts 2016). Waar komt dat door? Wat is er anders aan de psychiatrie dat bepaalde kwesties juist hier spelen? Twee zaken kunnen wordengenoemd.

Item does not contain fulltext

ACHTERGROND Er bestaat een tegenstelling tussen de ‘medische’ kijk op een psychiatrische aandoening (als gegevenheid van de natuur in de zin van een biologisch substraat) en de constructivistische visie. DOEL Onderzoeken hoe de constructivistische positie zich verhoudt tot deze medische kijk op psychiatrische aandoeningen. METHODE Een beschouwing gebaseerd op een conceptuele analyse, met name van het boek The social construction of what? (1999) van de Canadese wetenschapsfilosoof Ian Hacking. RESULTATEN Er blijken verschillende objecten van constructivistische analyses een rol te spelen bij psychiatrische aandoeningen, de aandoening zelf en het idee of concept van de aandoening. Deze verschillende objecten interacteren daarbij ook nog met elkaar. Deze interacties kunnen expliciet gemaakt worden door indifferente soorten te onderscheiden van interactieve soorten. Zo wordt duidelijk dat als een aandoening niet gedetermineerd wordt door een biologisch substraat, dit niet automatisch betekent dat zo’n aandoening geheel losstaat van een mensonafhankelijke natuur. CONCLUSIE Hackings filosofie biedt de mogelijkheid om voorbij te gaan aan de tegenstelling tussen de constructivistische positie en de medische kijk op psychiatrische ziekten. BACKGROUND: The constructivist position is often used for psychiatric diseases, in contrast with the general medical view. In the medical view a biological substrate is decisive for a classification as 'disease', which is not the case in the constructivist position. AIM: We investigate how both positions relate to each other in psychiatric diseases. METHOD: Analysis based on a conceptual analysis of Ian Hacking's book The Social Construction of What? (1999). RESULTS: Different objects ought to be distinguished in a constructivist analysis of psychiatric diseases; the disease itself and the idea or concept of that disease. These different objects interact with each other. These interactions can be made explicit by distinguishing interactive kinds from indifferent kinds. Doing so makes it clear that even if a disease is not determined by a biological substrate, this does not imply that a biological substrate is something completely separate from that disease. CONCLUSION: Hacking's philosophy makes it possible to move beyond the opposition between the medical and the constructivist account of psychiatric diseases by combining both accounts.

Voor de oplegging van tbs is vereist dat de dader aan een stoornis lijdt en recidivegevaarlijk is. De aanname dat daders die aan een stoornis lijden in het algemeen een bijzonder recidivegevaarlijke groep vormen, wordt echter niet bevestigd door empirisch onderzoek. Dat doet de vraag rijzen in hoeverre het gerechtvaardigd is om alleen verdachten met een stoornis voor tbs in aanmerking te laten komen. Ook is daardoor de vraag of de tbs haar beveiligingsdoelstelling voldoende kan waarmaken. In dit artikel worden drie richtingen geschetst om onderzoek naar de wenselijkheid en normering van een alternatieve preventieve vrijheidsbenemende maatregel vorm te geven.

ACHTERGROND Er bestaat een tegenstelling tussen de ‘medische’ kijk op een psychiatrische aandoening (als gegevenheid van de natuur in de zin van een biologisch substraat) en de constructivistische visie. DOEL Onderzoeken hoe de constructivistische positie zich verhoudt tot deze medische kijk op psychiatrische aandoeningen. METHODE Een beschouwing gebaseerd op een conceptuele analyse, met name van het boek The social construction of what? (1999) van de Canadese wetenschapsfilosoof Ian Hacking. RESULTATEN Er blijken verschillende objecten van constructivistische analyses een rol te spelen bij psychiatrische aandoeningen, de aandoening zelf en het idee of concept van de aandoening. Deze verschillende objecten interacteren daarbij ook nog met elkaar. Deze interacties kunnen expliciet gemaakt worden door indifferente soorten te onderscheiden van interactieve soorten. Zo wordt duidelijk dat als een aandoening niet gedetermineerd wordt door een biologisch substraat, dit niet automatisch betekent dat zo’n aandoening geheel losstaat van een mensonafhankelijke natuur. CONCLUSIE Hackings filosofie biedt de mogelijkheid om voorbij te gaan aan de tegenstelling tussen de constructivistische positie en de medische kijk op psychiatrische ziekten. BACKGROUND: The constructivist position is often used for psychiatric diseases, in contrast with the general medical view. In the medical view a biological substrate is decisive for a classification as 'disease', which is not the case in the constructivist position. AIM: We investigate how both positions relate to each other in psychiatric diseases. METHOD: Analysis based on a conceptual analysis of Ian Hacking's book The Social Construction of What? (1999). RESULTS: Different objects ought to be distinguished in a constructivist analysis of psychiatric diseases; the disease itself and the idea or concept of that disease. These different objects interact with each other. These interactions can be made explicit by distinguishing interactive kinds from indifferent kinds. Doing so makes it clear that even if a disease is not determined by a biological substrate, this does not imply that a biological substrate is something completely separate from that disease. CONCLUSION: Hacking's philosophy makes it possible to move beyond the opposition between the medical and the constructivist account of psychiatric diseases by combining both accounts.

Als verdachten weigeren mee te werken aan het onderzoek pro Justitia kunnen gedragsdeskundigen soms geen stoornis vaststellen, hetgeen aan tbs-oplegging in de weg kan staan. Dit acht de Minister voor Rechtsbescherming onwenselijk en hij wil in de wet expliciteren dat voor tbs-oplegging een juridisch stoornis concept geldt, dat ruimer is dan het medisch stoornisbegrip. Dat wil zeggen dat voor de vaststelling van een psychische stoornis geen medische diagnose zou zijn vereist. In dit artikel wordt ingegaan op enkele knelpunten die door de aangekondigde wetswijziging kunnen ontstaan. Deze hebben betrekking op artikel 5 lid 1 onder e EVRM, de verdedigingspositie van verdachten en de consistentie tussen oplegging en tenuitvoerlegging van de tbs. Vanwege deze knelpunten zouden volgens de auteurs ook andere voorstellen moeten worden onderzocht om de samenleving te beschermen tegen gevaarlijke personen van wie geen psychische stoornis kan worden vastgesteld door de gedragsdeskundige.

When it becomes available, neuroscience-based apprehension of subjective thoughts is bound to have a profound impact on several areas of society. One of these areas is medicine. In principle, medical specialties that are primarily concerned with mind and brain are most likely to apply neurotechnological thought apprehension (NTA) techniques. Psychiatry is such a specialty, and the relevance of NTA developments for psychiatry has been recognized. In this article, I discuss ethical issues regarding the use of NTA techniques in psychiatric contexts. First, I consider the notion of neurotechnological “thought apprehension,” as well as some limitations of present-day NTA applications. Next, I identify ethical priorities for its possible future use in psychiatry. The topics I explore concern key (bio)ethical issues: confidentiality, trust and distrust, consent and coercion, and, finally, responsibility. I conclude that mental health-related use of NTA entails some specific ethical concerns that deserve careful attention before introducing these technologies in psychiatric practice.

De snelle ontwikkeling van artificiële intelligentie werpt een aantal prangende vragen op voor strafrecht-juristen en forensisch gedragsdeskundigen. Risicotaxatie met behulp van AI heeft de potentie om een relatief betrouwbaar middel te worden om inschattingen van recidivegevaar te maken. Een belangrijk vraagpunt is tot hoeveel vals-positieven (precision) en vals-negatieven (recall) de inschatting leidt. Door de ‘kosten’ van verschillende fouten te bepalen en in het algoritme te verwerken, kan het belang van de maatschappelijke veiligheid worden afgewogen tegen het belang dat burgers niet ten onrechte door strafrechtelijk ingrijpen moeten worden getroffen. Een tweede vraagpunt is hoe omgegaan moet worden met biases. Er zijn technische manieren om vooroordelen in de algoritmes tegen te gaan, maar daarbij moet wel de normatieve vraag onder ogen worden gezien hoe dat op een rechtvaardige wijze kan gebeuren. Ten derde zijn AI-algoritmes relatief ondoorzichtig, waardoor zij niet altijd mogelijkheden aanwijzen voor interventies die gericht zijn op rehabilitatie van de veroordeelde.