Search

Reflecting on the many challenges facing Christianity as a religion, and particularly Christian philosophy as a way of thinking in modern, strange and unfamiliar times, one encounters time and again the grim realization that many of such challenges are simply provided by the current culture, the cultural sphere. Without idealizing Europe’s Christocentric culture and remembering that it was not homogeneous, we must recognize that it once existed, it was the ruling cultural norm. Today, such norms are indeed very different and vary greatly depending on the geographic region we have in mind and change from decade to decade. After the Renaissance, the Enlightenment, modernity and the postmodern era, we observe that what governs our cultural world today is pluralism more than anything else. But there are still some traces of Christocentrism in our culture and in what it has become during this period, namely popular culture. Among other aspects, research has focused on the analysis of one idea – that of the Christ-figure, which has come a long way from theology to culture to pop culture over the centuries. In this article, I will try to show why this complicated legacy can be seen, at least in part, as a challenge to Christianity in light of contemporary Christian philosophy.

Celem niniejszego opracowania jest przyjrzenie się temu, w jaki sposób rozmaite dotyczące edukacji problemy natury etycznej powiązane są ze strukturami narracyjnymi, które występują w procesach edukacyjnych. Wywód, oparty o uwagi m.in. Michaela Oakeshotta, Erika H. Eriksona, Richarda Pringa i Arthura C. Danto dotyczy zwłaszcza trzech rodzajów takich narracji: instrumentalnych, obiektywnych i podmiotowych. Narracje instrumentalne, czyli te wykorzystywane przez nauczycieli w procesach dydaktycznych (np. bajki, anegdoty) przywołane są tu w kontekście problemu reprezentacji marginalizowanych grup w systemie szkolnictwa. Narracje obiektywne, dotyczące świata i funkcjonujących w nim systemów społecznych, omawia się tutaj w odniesieniu do zasady moralnej Eriksona, która głosi, że należy czynić drugiemu to, co przyczyni się do jego rozwoju w tej samej mierze w jakiej przyczyni się do naszego. Narracje podmiotowe, a więc te, które opowiadają sobie sami uczniowie i nauczyciele i które dotyczą ich życia, ukazane są w świetle potrzeby moralnego wychowania młodzieży. W każdym z tym przypadków odsłania się obraz perspektywy struktur narracyjnych jako dobrego formalnego odniesienia dla debat nad moralnymi problemami edukacji.

This article reviews the book: Sławomir Chrost, Antropologia pedagogiczna w perspektywie personalizmu teistycznego, Difin, Warszawa 2020, pp. 292.

Niniejsze opracowanie poświęcone jest zagadnieniu relacji między duchowością a medium gier wideo, zwłaszcza zaś możliwości rozwijania i nauczania chrześcijańskiej duchowości z wykorzystaniem już istniejących gier. Celem artykułu jest zaprezentowanie warunków koniecznych do tego, by określoną produkcję można było uznać za użyteczną dla rozwoju duchowości chrześcijańskiej. Chodzi o to, by struktura narracyjna tych gier skonstruowana była w sposób umożliwiający funkcjonowanie w jej ramach kluczowych dla rozumienia duchowości wartości nadprzyrodzonych, a także by kierowani przez gracza protagoniści gier odnosili się w ramach ich fabuł do wspomnianych wartości. Zastosowana metodologia nawiązuje do badań Antona Karla Kozlovica i polega na wyszukiwaniu religijnych podtekstów w grach wideo, które nie mają czysto religijnego charakteru. Przeanalizowane zostają trzy przykłady duchowości w grach wideo: Final Fantasy XV, Night in the Woods oraz Journey. Wysunięta zostanie również wątpliwość co do tego, czy w procesie grania duchowość gracza zaangażowana jest bezpośrednio, czy jedynie poprzez immersyjne zapośredniczenie. Z przeprowadzonych analiz wyciągnięte zostaną wnioski na temat możliwości kształtowania duchowości chrześcijańskiej poprzez gry wideo oraz procesualnego charakteru duchowości obecnej w tychże grach.