Search

Currently around 35 Dutch adults and 60 children who have a connection with the Netherlands live in camps in North Syria. The Dutch cabinet maintains its inactive policy for years now, which holds that it will not repatriate the adults and the children that travelled to (or were born in) North Syria. The question is to what extent these children and their parents fall under Dutch jurisdiction with respect to the UN Convention on the Rights of the Child and the European Convention on Human Rights, and if so, what obligations would flow from these human rights treaties. Recently, the UN Committee on the Rights of the Child and the European Court on Human Rights ruled that the government of France has certain obligations towards a group of French adults and children in North Syria. On the basis of these recent views the stance of the Dutch cabinet will be evaluated.

Rechters en officieren van justitie zeggen in meerderheid in ernstige gewelds- en zedenzaken gepleegd door jeugdigen (16-23 jaar) uit de voeten te kunnen met de mogelijkheden die het huidige jeugdsanctierecht biedt. Toch zijn hun ervaringen en opvattingen divers. Een kleine meerderheid van zowel rechters als officieren (57%) zegt behoefte te hebben aan meer zeggenschap over en flexibiliteit in de locatie van de tenuitvoerlegging van de sanctie, vooral bij specifieke typen verdachten. Dit concluderen onderzoekers van de universiteiten van Leiden, Utrecht, Amsterdam en de VU in een onderzoek verricht in opdracht van het WODC. De resultaten laten een divers beeld zien van de ervaringen en opvattingen van rechters en officieren van justitie ten aanzien van het jeugdsanctiestelsel bij de sanctionering van 16- tot 23-jarigen die zich schuldig maken aan een ernstig gewelds- of zedenmisdrijf. Voor 16- en 17-jarigen geeft een meerderheid van de respondenten aan uit de voeten te kunnen met het huidige jeugdsanctiestelsel (72%) en geen behoefte te hebben aan een verhoging van de maximale jeugddetentieduur bij ernstige gewelds- en zedenmisdrijven (61%). Voor 18- tot 23-jarigen geeft 63% van de respondenten aan uit de voeten te kunnen met het huidige jeugdsanctiestelsel. Toch heeft 61% van de respondenten wel behoefte aan verhoging van de maximale jeugddetentieduur voor deze doelgroep (de jongvolwassenen) bij de sanctionering van ernstige gewelds- en zedenmisdrijven. Opvallend is dat de behoefte aan verhoging van de maximale jeugddetentieduur voor beide leeftijdsgroepen beduidend minder wordt gevoeld door participerende rechters dan door officieren van justitie. De magistraten die aangeven geen behoefte te hebben aan verhoging van de maximale jeugddetentieduur, vinden dit onnodig of zelfs principieel onwenselijk, omdat het niet zou stroken met het pedagogische karakter van het jeugdstrafrecht. Zij vinden dat het jeugdsanctiekader, mede door de langdurige, vrijheidsbenemende PIJ-maatregel (Plaatsing in Inrichting voor Jeugdigen) die in combinatie met de maximale jeugddetentie kan worden opgelegd, reeds een toereikend instrumentarium biedt. In de uitzonderlijke, incidentele gevallen kan bovendien het volwassenensanctierecht worden toegepast ten aanzien van 16- en 17-jarigen, hetgeen voor jongvolwassenen uiteraard ook mogelijk is. De magistraten die aangeven wél behoefte te hebben aan verhoging van de maximumduur van de jeugddetentie ervaren twee jaar jeugddetentie soms als ‘knellend’ in ernstige gewelds- en zedenzaken, vooral in zaken waarin geen PIJ-maatregel wordt geadviseerd door de deskundigen. Een aantal respondenten geeft aan dat de huidige maximale jeugddetentie wat hun betreft niet past bij het forse geweld dat zij in de praktijk, ook bij jeugdigen, soms zien. Volgens de respondenten vormen de strakke juridische kaders (de zogenoemde ‘titels’ voor de tenuitvoerlegging) minder een probleem indien tijdens de tenuitvoerlegging van de sanctie voldoende voorzieningen beschikbaar zijn voor verschillende leeftijdsgroepen. De bevraagde rechters hoeven niet per se zeggenschap hierover, maar ze willen wel voorkomen dat een minderjarige ver buiten de regio gedetineerd wordt, hetgeen de resocialisatie en re-integratie belemmert.

Rechters en officieren van justitie zeggen in meerderheid in ernstige gewelds- en zedenzaken gepleegd door jeugdigen (16-23 jaar) uit de voeten te kunnen met de mogelijkheden die het huidige jeugdsanctierecht biedt. Toch zijn hun ervaringen en opvattingen divers. Een kleine meerderheid van zowel rechters als officieren (57%) zegt behoefte te hebben aan meer zeggenschap over en flexibiliteit in de locatie van de tenuitvoerlegging van de sanctie, vooral bij specifieke typen verdachten. Dit concluderen onderzoekers van de universiteiten van Leiden, Utrecht, Amsterdam en de VU in een onderzoek verricht in opdracht van het WODC.De resultaten laten een divers beeld zien van de ervaringen en opvattingen van rechters en officieren van justitie ten aanzien van het jeugdsanctiestelsel bij de sanctionering van 16- tot 23-jarigen die zich schuldig maken aan een ernstig gewelds- of zedenmisdrijf. Voor 16- en 17-jarigen geeft een meerderheid van de respondenten aan uit de voeten te kunnen met het huidige jeugdsanctiestelsel (72%) en geen behoefte te hebben aan een verhoging van de maximale jeugddetentieduur bij ernstige gewelds- en zedenmisdrijven (61%). Voor 18- tot 23-jarigen geeft 63% van de respondenten aan uit de voeten te kunnen met het huidige jeugdsanctiestelsel. Toch heeft 61% van de respondenten wel behoefte aan verhoging van de maximale jeugddetentieduur voor deze doelgroep (de jongvolwassenen) bij de sanctionering van ernstige gewelds- en zedenmisdrijven. Opvallend is dat de behoefte aan verhoging van de maximale jeugddetentieduur voor beide leeftijdsgroepen beduidend minder wordt gevoeld door participerende rechters dan door officieren van justitie. De magistraten die aangeven geen behoefte te hebben aan verhoging van de maximale jeugddetentieduur, vinden dit onnodig of zelfs principieel onwenselijk, omdat het niet zou stroken met het pedagogische karakter van het jeugdstrafrecht. Zij vinden dat het jeugdsanctiekader, mede door de langdurige, vrijheidsbenemende PIJ-maatregel (Plaatsing in Inrichting voor Jeugdigen) die in combinatie met de maximale jeugddetentie kan worden opgelegd, reeds een toereikend instrumentarium biedt. In de uitzonderlijke, incidentele gevallen kan bovendien het volwassenensanctierecht worden toegepast ten aanzien van 16- en 17-jarigen, hetgeen voor jongvolwassenen uiteraard ook mogelijk is. De magistraten die aangeven wél behoefte te hebben aan verhoging van de maximumduur van de jeugddetentie ervaren twee jaar jeugddetentie soms als ‘knellend’ in ernstige gewelds- en zedenzaken, vooral in zaken waarin geen PIJ-maatregel wordt geadviseerd door de deskundigen. Een aantal respondenten geeft aan dat de huidige maximale jeugddetentie wat hun betreft niet past bij het forse geweld dat zij in de praktijk, ook bij jeugdigen, soms zien.Volgens de respondenten vormen de strakke juridische kaders (de zogenoemde ‘titels’ voor de tenuitvoerlegging) minder een probleem indien tijdens de tenuitvoerlegging van de sanctie voldoende voorzieningen beschikbaar zijn voor verschillende leeftijdsgroepen. De bevraagde rechters hoeven niet per se zeggenschap hierover, maar ze willen wel voorkomen dat een minderjarige ver buiten de regio gedetineerd wordt, hetgeen de resocialisatie en re-integratie belemmert.

In dit hoofdstuk worden de voor het Nederlandse jeugdstrafrecht meest relevante internationale kinderrechtenstandaarden uiteengezet. Daarbij zal het IVRK en de interpretatie daarvan door het VN-Comité inzake de Rechten van het Kind in General Comment No. 24 als vertrekpunt worden genomen. Waar relevant zullen ook andere internationale of Europese kinderrechtenstandaarden worden aangehaald. Tot slot zal kort worden gereflecteerd op de vraag hoe de huidige Nederlandse jeugdstrafrechtspleging zich verhoudt tot het internationale kinderrechtenkader.

In recent years, there has been increased attention for the position of adolescents and young adults in the justice system. The Netherlands implemented the Act on Adolescent Criminal Law in 2014, making it possible to sentence young adults up to the age of 23 at the time of the offence as juveniles. This article addresses the most recent Dutch reforms in order to identify key challenges to consider when accommodating young adults in the justice system. It is aimed to highlight the important lessons to be learned from the Dutch experience with a flexible approach to sentencing adolescents and young adults.

This preliminary study had to address a number of key questions: What is the expected effect on the individual concerned and on society as a whole of introducing into the legislation the option of imposing a substitute community service order on an offender who fails to pay a fine issued under criminal law? What positive and negative consequences can be expected, and what are the grounds for these expectations? These questions have been studied by consulting relevant literature and documents, including parliamentary documents, analysing Central Judicial Collection Agency (CJIB) data and conducting 23 interviews with key individuals and experts within criminal law for youth and adult offenders.

International children’s rights law is utterly clear. The use of deprivation of liberty of children must be limited to the absolute minimum. If it is nevertheless regarded necessary to arrest, detain, imprison, or institutionalize a child, states have the obligation to safeguard that her or his rights are recognized and adequately protected, regardless of the context in which the deprivation of liberty takes place. This chapter elaborates on the specifics of these two limbs of Article 37 CRC, the core human rights provision for the protection of children deprived of liberty. It analyzes the legal status these children are entitled to, specifies the corresponding negative and positive obligations for states, and explores avenues for an effective implementation.

This chapter reflects on the aim of the International Children’s Rights volume to provide those wishing to study, research, and practice international children’s rights law with a contemporary and comprehensive legal text. It recaps on the themes that emerged from the process of commissioning and editing the various contributions from some of the world’s leading and emerging legal scholars in the area of children’s rights. It marks the progress that has been made in the implementation of children’s rights law and the many challenges that still exist in the implementation of the CRC and associated international instruments. It notes that legal scholarship in the field of children’s rights is still developing and that, although multidisciplinary research and analysis is valuable, it is important to reaffirm children’s rights as a field of law and legal practice. International children’s rights is a complex, dynamic, and relatively young area of law. As the contributions to the collection show, it is diverse and evolving, with many new aspects and issues worthy of analysis and scrutiny. This chapter encapsulates the aspiration of the volume editors that the book contribute to the scrutiny of the legal implications of the CRC, recognizing the unique features of international children’s rights law, adding to the ongoing development of this important area of law.

The rights of children in youth justice and civil court proceedings, and in particular the right of children to be heard or to “participate” in such systems, is an area in which there has been much interest in recent years, particularly sparked by Article 12 of the UN Convention on the Rights of the Child. There are a wide variety of proceedings in which children’s interests are decided, for example, where they are accused of a crime, where their parents are in dispute on family breakdown and where there are child protection concerns. This chapter examines recent developments in standards at international level concerning children’s participation in proceedings, such as the drafting of General Comment No. 12 of the UN Committee on the Rights of the Child on the right to be heard and the Guidelines on Child-friendly Justice of the Council of Europe. It draws on recent international research in order to provide analysis of the extent to which such standards have affected practice and made a difference for children. It concludes that although the development of such standards is to be welcomed, and although these standards have achieved some improvements at domestic level, the more extensive modifications required for genuine participation of children in the justice system has not occurred.

Child-friendly justice has its focus on on the effective participation of children in justice systems. During the past decade the concept, grounded in international children’s rights, has become meaningful for justice systems in Europe and beyond. Despite its flaws and gaps, it has the potential of making justice systems more accessible for children, including the (juvenile) criminal justice system with its particular complexity. However, in order to understand its true potential more research is needed. This article elaborates on the concept of child-friendly justice and sheds light on a research agenda around its core elements.

This chapter examines the concept of child-friendly justice by means of an analysis of the drafting, content and implementation of the Guidelines on Child-Friendly Justice. It draws attention to the important concept of child-friendly justice, which embraces the children's rights in the juvenile justice system. The chapter traces history of child-friendly justice, explains the Guidelines adopted in 2010, and examines the implementation of the Guidelines with reference to EU studies that have sought to evaluate the extent to which child-friendly justice is observed in practice. It assesses critically the future direction of children's rights within juvenile justice and identifies some of the challenges that lie ahead. A number of key themes emerged from the analysis of the consultation with children and young people including a strong emphasis on the importance of family, a general mistrust of authority and a consistently expressed desire to be heard.

Recentelijk experimenteerden rechters in Nederland en daarbuiten met een toelichting op juridische beslissingen in ‘kindvriendelijke’ taal. Deze ontwikkeling sluit aan bij de toegenomen aandacht voor par- ticipatie van kinderen in juridische procedures. Wat betekent het om juridische procedures en besluit- vorming kindvriendelijk te laten zijn? Welke implicaties heeft dit voor specifieke besluitvorming in de jeugdhulp en jeugdbescherming en in asielprocedu- res? Deze vragen komen in deze bijdrage aan de orde.

From a child rights perspective, it is both crucial and mandatory to give explicit attention to the specific situations, needs, rights, and roles of children in relation to sustainable development challenges and solutions. Children are particularly affected by sustainable development gaps, and many of the provisions of the Convention on the Rights of the Child (CRC) are relevant in this regard. In 2015, Agenda 2030 came about, including the Sustainable Development Goals (SDGs). This document, the momentum around it, and the current efforts to monitor progress on it provide both an interesting complementary framework and a set of instruments for seeking the implementation in practice of important children’s rights. After a brief exploration of some concrete justifications for working with such a child-focused take on sustainable development, this chapter first outlines what a child rights-based approach to sustainable development entails in general terms. Then, the 2015 Sustainable Development Goals and their accompanying targets – being the most current articulation of the global sustainable development agenda – will be screened for their child sensitivity and child rights orientation. This will be done through a text analysis which will shed some light on the potential of the SDGs for improving children’s lives and for realizing relevant children’s rights. The chapter will end with a brief examination of the prospects for implementation of the SDGs and some of the challenges expected therein.

Dit onderzoek geeft inzicht in de toepassingspraktijk van de voorlopige hechtenis bij jeugdige verdachten. Voor het eerst is door middel van een dossierstudie in kaart gebracht wat de kenmerken zijn van deze populatie jeugdigen en hoe deze kenmerken zich verhouden tot de rechterlijke besluitvorming over de voorlopige hechtenis. Hiermee geeft dit onderzoek nieuwe inzichten in de kenmerken die verband houden met de beslissingen van de rechter-commissaris en raadkamer over de schorsing van de voorlopige hechtenis. Is het bijvoorbeeld zo dat bepaalde jeugdigen minder kans hebben op een schorsing dan andere jeugdigen? Ook laat het onderzoek zien hoe beslissingen over de voorlopige hechtenis van jeugdige verdachten zich verhouden tot de uiteindelijke afdoening van jeugdstrafzaken en in hoeverre van de voorlopige hechtenis een ‘prejudiciërende werking’ uitgaat. De bevindingen van dit onderzoek kunnen worden gebruikt om beter invulling te geven aan de verplichtingen die voortvloeien uit het Nederlandse en internationale recht ten aanzien van jeugdigen in voorlopige hechtenis. Ook wordt een belangrijke basis gelegd voor specifieke beleidskeuzes die zijn gericht op de ontwikkeling van passende alternatieven voor de voorlopige hechtenis van jeugdige verdachten in justitiële jeugdinrichtingen.

The CRC was created bearing in mind that children, in contrast to adult human beings, are in need of special children’s rights. This implies a distinction between the child and the adult, and a different legal position for both. This chapter first discusses the idea of universal childhood underlying the CRC with reference to the works of Immanuel Kant and Jean-Jacques Rousseau. Secondly, it discusses whether children can be argued to be rights-bearers, an assumption which seems problematic in the light of legal philosophical theory. Thirdly, the author discusses why adults, as authors of the law, should grant children legal rights, or as she proposes to call them: legal privileges. The chapter concludes with a reflective discussion, placing the main argument outside the theoretical frame and highlighting its emancipatory potential by relating it to powerrelations between adults and children.

Dit onderzoek geeft inzicht in de toepassingspraktijk van de voorlopige hechtenis bij jeugdige verdachten. Voor het eerst is door middel van een dossierstudie in kaart gebracht wat de kenmerken zijn van deze populatie jeugdigen en hoe deze kenmerken zich verhouden tot de rechterlijke besluitvorming over de voorlopige hechtenis. Hiermee geeft dit onderzoek nieuwe inzichten in de kenmerken die verband houden met de beslissingen van de rechter-commissaris en raadkamer over de schorsing van de voorlopige hechtenis. Is het bijvoorbeeld zo dat bepaalde jeugdigen minder kans hebben op een schorsing dan andere jeugdigen? Ook laat het onderzoek zien hoe beslissingen over de voorlopige hechtenis van jeugdige verdachten zich verhouden tot de uiteindelijke afdoening van jeugdstrafzaken en in hoeverre van de voorlopige hechtenis een ‘prejudiciërende werking’ uitgaat. De bevindingen van dit onderzoek kunnen worden gebruikt om beter invulling te geven aan de verplichtingen die voortvloeien uit het Nederlandse en internationale recht ten aanzien van jeugdigen in voorlopige hechtenis. Ook wordt een belangrijke basis gelegd voor specifieke beleidskeuzes die zijn gericht op de ontwikkeling van passende alternatieven voor de voorlopige hechtenis van jeugdige verdachten in justitiële jeugdinrichtingen.