Search

Artikel 21 SW kent bijzondere waarderingsvoorschriften, waaronder voor woningen. Op grond van jurisprudentie van de Hoge Raad werken deze waarderingsvoorschriften onder omstandigheden door in de waardering van vorderingen die afhankelijk zijn van de waarde van een goed waarvoor een waarderingsvoorschrift geldt. De auteurs analyseren de reikwijdte van deze doorwerking.

Een samenwerkingsverband van Slachtofferhulp Nederland, Achmea en de Vrije Universiteit Amsterdam is gestart met activiteiten ter ondersteuning van letselschadeslachtoffers die hun schade zelf afwikkelen, in rechtstreeks contact met de verzekeraar. Het gaat om een grote groep: circa vier op de tien letselschadezaken wordt afgewikkeld zonder dat daar een belangenbehartiger bij te pas komt, bij licht letsel is het ongeveer de helft. Uit onderzoek van de Vrije Universiteit blijkt dat slachtoffers uit deze ‘zelfhulpgroep’ meer tevreden zijn over de afwikkeling en dat deze minder lang duurt. Wel is het nodig om de zelfhulpgroep beter te ondersteunen bij het volledig in kaart brengen en documenteren van de geleden schade.

This contribution questions the conception of normative theory that Martijn Hesselink seems to embrace in Justifying Contract in Europe. The question it asks is ostensibly simple and straightforward: what is normative theory? And: what does Hesselink mean when he speaks of normative theory? By connecting the method and approach of Justifying Contract in Europe to the question of delimitation, the article raises several concerns with the reasons Hesselink offers for excluding feminist and Marxist theory, including their heterogeneity and presumed hostility to normative questions and approaches. The article suggests that these reasons point to a broader and more profound difficulty with Hesselink’s understanding of normative theory, which rests on a problematic distinction between normativity and critique. To this, the article responds that critique and normativity (moral philosophy), properly understood, are intimately related – in fact: inseparable – and that one without the other leaves us with a significantly impoverished and unduly narrow understanding of both normativity and critique.

Na een medisch incident is het voor patiënt en zorgverlener belangrijk dat openheid wordt gegeven. Promotieonderzoek naar de rol van het recht als er iets misgaat in de gezondheidszorg wijst uit dat juridische procedures verstorend kunnen werken in het geven van openheid en een goede afwikkeling van schade.

Leerboek ten behoeve van de deelnemers aan de advocaat-stagiaire opleiding van de Law Firm School. Dit zijn advocaat-stagiairs van de bij de Law Firm School aangesloten grote internationaal opererende advocatenkantoren in Nederland.

De ‘Vraagstelling causaal verband bij ongeval’ van de Interdisciplinaire Werkgroep Medische deskundigen (IWMD) is sinds haar verschijnen in 2004 uitgegroeid tot de standaardvraagstelling voor onafhankelijke deskundigen in letselschadezaken. De meest recente versie van de zogenoemde IWMD-vraagstelling dateert van januari 2010 en is dus inmiddels ruim 12 jaar in gebruik. Vanuit de praktijk wordt al enige tijd aangedrongen op een revisie. In overleg tussen De Letselschaderaad, de Nederlandse Vereniging van Geneeskundig Adviseurs in particuliere Verzekeringszaken (GAV) en de Vrije Universiteit Amsterdam is een werkgroep gevormd die eind 2019 een enquête over de IMWD-vraagstelling heeft verspreid onder professionals werkzaam in de letselschade. In dit artikel bespreken wij de resultaten van deze enquête en de opties voor mogelijke revisie die daaruit lijken voort te vloeien. De volledige resultaten van de enquête, de hier geformuleerde opties voor revisies en andere relevante documenten zijn te raadplegen op de website van De Letselschade Raad. Professionals uit de letselschadebranche wordt gevraagd daarop hun visie te geven.

Het opstellen van regels ter bescherming van burgers tegen de schadelijke gevolgen van klimaatverandering is een taak van de wetgever. De civiele rechter heeft op dat terrein in beginsel geen rol. Als echter sprake is van reguleringsfalen en de overheid daardoor tekortschiet in de bescherming van de burger kan dat anders zijn. Nu de doelen uit de Klimaatwet stelselmatig niet worden gehaald kan betoogd worden dat er, zeker op het moment dat de Shell-zaak speelde, sprake was van zo’n reguleringsfalen. Aan het daaropvolgende civiele oordeel kan echter wel de eis worden gesteld dat het feitelijk de mensenrechtelijke positie van de (toekomstige) bewoners van Nederland dient. Want als het optreden van de civiele rechter niet effectief is, corrigeert het dat reguleringsfalen niet. Die effectiviteit is in de Shell-zaak op voorhand niet evident.

Dit artikel bespreekt de wijziging van de pensioenregeling en de betekenis voor de waardeoverdracht van opgebouwd pensioen naar de nieuwe pensioenregeling volgens de Wet toekomst pensioenen

De Hoge Raad heeft in zijn uitspraak van 9 april 2021 (Van Dooren q.q./Holding) art. 3:262 BW, dat betrekking heeft op de rangwijziging van hypotheekrechten en beperkte genotsrechten op hetzelfde registergoed, analoog van toepassing verklaard ten aanzien van pandrecht. In dit artikel wordt ingegaan op de inhoud en strekking van art. 3:262 BW, de discussies in de literatuur over de mogelijke analoge toepassing van dit wetsartikel op pandrecht vóórdat dit arrest in 2021 door de Hoge Raad werd gewezen, alsmede op enkele juridische en praktische kwesties naar aanleiding van dit arrest. Aan de orde komen de vraag of voor de (goederenrechtelijke) rechtsgeldigheid van een rangwijziging medewerking van de pand- of hypotheekgever is vereist, de problematiek van de vaak geringe kenbaarheid van stille pandrechten op niet-registergoederen, de (on)mogelijkheid van rangwijziging tussen beperkte genotsrechten onderling, en herverpanding. Tenslotte wordt in dit artikel kort aandacht besteed aan de opmerkingen van de Hoge Raad ten aanzien van de wijze en reikwijdte van parate executie van pandrechten op vorderingen door de hoogst gerangschikte pandhouder.

De bijstand van slachtoffers in het strafproces is steeds meer omvattend. De positie van het slachtoffer is door de jaren heen sterk veranderd, van een passieve toeschouwer tot een procesdeelnemer en soms zelfs procespartij, wiens rechten steeds meer zijn uitgebreid. In dat kader is ook de rol van de slachtofferadvocatuur groter geworden. Met de term ‘slachtofferadvocaat’ wordt in dit hoofdstuk gedoeld op de advocaat die slachtoffers van ernstige gewelds- en/of zedenmisdrijven bijstaat in het strafproces. Voor het verzamelbegrip ‘Ernstige Gewelds- en Zedenmisdrijven’ wordt de afkorting EGZ-misdrijven gebruikt, er wordt in het werkveld ook wel gesproken over EGZ-zaken. In de praktijk wordt een advocaat die een slachtoffer van bijvoorbeeld een verkeersongeval of een medische fout bijstaat ook wel eens ‘slachtofferadvocaat’ genoemd in plaats van ‘letselschadeadvocaat’. In dit hoofdstuk doelen we met de begrippen ‘slachtofferadvocaat’ en ‘slachtofferadvocatuur’ telkens op die advocaten die slachtoffers van EGZ-misdrijven bijstaan en die ook voldoen aan de voorwaarden van de Raad voor Rechtsbijstand om in deze zaken kosteloos aan het slachtoffer te worden toegevoegd. Sinds 2006 heeft de overheid middelen beschikbaar gesteld voor de slachtofferadvocatuur, in de vorm van steun voor de specialisatieopleiding van advocaten getiteld Rechtsbijstand van EGZ-slachtoffers die slachtoffers bijstaan in het strafproces. Onder bepaalde voorwaarden hebben slachtoffers van EGZ-zaken recht op door de overheid gesubsidieerde, kosteloze bijstand voor een advocaat. Welke voorwaarden dat zijn, komt later in dit hoofdstuk aan bod. In dit hoofdstuk zetten we uiteen welke rol de slachtofferadvocatuur vervult in Nederland, aangevuld met literatuur uit het buitenland. De vraag die centraal staat is: wat is de toegevoegde waarde van de slachtofferadvocatuur? We bespreken de toegevoegde waarde voornamelijk met betrekking tot de uitvoering van en toegang tot de slachtofferrechten, aangevuld met buitenlandse literatuur die vooral heeft gekeken naar hoe de advocatuur kan bijdragen aan het voldoen aan (psychologische) slachtofferbehoeften. We komen tot de conclusie dat de slachtofferadvocatuur een positieve invloed kan hebben, maar dat het tegelijk ook een mogelijk negatieve invloed op de ervaring van slachtoffers kan betekenen. Alvorens tot het effect van de slachtofferadvocatuur op slachtofferrechten en slachtofferbehoeften te komen, bespreken we de ontwikkeling van het recht op juridische bijstand, het recht op rechtsbijstand in Nederland en Europa, en de ‘praktische’ zaken rondom de slachtofferadvocatuur, zoals aantallen, opleiding, doorverwijzing en vergoeding. Dit hoofdstuk is deels gebaseerd op een eerder verschenen rapport over de rol van de slachtofferadvocatuur (Elbers, Meijer, Becx, Schijns, Akkermans, 2018). In dat onderzoek zijn 20 professionals geïnterviewd (Politie, Slachtofferhulp Nederland, Openbaar Ministerie, Zittende Magistratuur, en de slachtofferadvocatuur) en is er een vragenlijstonderzoek uitgevoerd onder 148 slachtofferadvocaten. Het doel van het onderzoek was het onderzoeken van de rol van de slachtofferadvocatuur voor de uitoefening van de slachtofferrechten die in zijn opgenomen in het Wetboek van Strafvordering. De inhoud van het huidige hoofdstuk is in zoverre anders dat we hier focussen op de empirische uitkomsten van dat onderzoek, aangevuld met internationale literatuur en nieuwe (rechtssociologische) inzichten en recentere gegevens ten behoeve van het doel van het boek What works voor slachtoffers.

Mensen die slachtoffer zijn geworden van een misdrijf hebben iets ingrijpends meegemaakt. Goede hulpverlening – juridisch en psychologisch, formeel en informeel – is belangrijk. Er zijn in Nederland steeds meer organisaties die diensten verlenen aan slachtoffers en nabestaanden. Tot op heden ontbrak het overzicht. Wetenschappers en professionals uit de praktijk zetten in dit boek uiteen wat er vanuit onderzoek bekend is over de effectiviteit van slachtofferinterventies: wat werkt en wat werkt niet? Organisaties die worden besproken zijn de Politie, Openbaar Ministerie, Slachtofferhulp Nederland, Centrum Seksueel Geweld, Veilig Thuis en Schadefonds Geweldsmisdrijven. Aandacht gaat uit naar psychologische behandeling, juridische ondersteuning, slachtofferadvocatuur, herstelrecht en schadevergoeding. Het doel van het boek is om de dienstverlening voor slachtoffers te optimaliseren en nieuw onderzoek te stimuleren.

Since the nineties of the last century, credit institutions (hereinafter ‘Banks’) have developed a variety of different electronic payment (hereinafter ‘Payment’) solutions, which enable payment service users (hereinafter ‘PSUs’) to transfer funds electronically. Further to the offering of these solutions, Banks were also responsible for the execution of the relevant steps in the processing of Payments, including authorisation and clearing and settlement. Shortly thereafter, other service providers started entering the market as a competitor of Banks. Having a larger group of payment service providers (hereinafter ‘PSPs’) offering payment services is assumed to offer social welfare benefits such as: (i) a reduction in the costs of payment services for PSUs; and (ii) a positive stimulus for innovation in the Payments market. To establish a European Payments market that enhances social welfare, it is therefore essential to have sound competition between Banks and non-Banks. Achieving a ‘level playing field’ between Banks and nonBanks is a requisite for achieving such sound competition in the Payments market. It is therefore as important as ever to have a better understanding of the extent to which the European financial services regulatory framework for the Payments market contributes to the establishment of such level playing field and whether it is necessary to make further improvements to this framework to enhance the level playing field. In legal literature, the concept of a level playing field is most often interpreted as having relatively low barriers to market entry for non-Banks. More specifically, a level playing field is believed to exist if PSPs are subject to market entry requirements that are proportionate to the size and complexity of their business model. This study applies a holistic interpretation of the concept level playing field that takes into account six intermediate objectives by which the regulations of the European financial services regulatory framework for Banks and non-Banks have been categorised. These intermediate objectives are: 1. facilitating market access by non-Banks to provide payment services; 2. safeguarding the security of the Payments market; 3. safeguarding the integrity of the Payments market; 4. enhancing PSU protection in case of an unauthorised or erroneous Payments; 5. allowing non-Banks access to payment systems; and 6. facilitating collaboration between competing PSPs to develop standards for the Payments market that reflect the interests of both Banks and non-Banks. The premise of this study is that the rules and regulations covering all of these intermediate objectives are of relevance to determine the extent to which there is a level playing field between Banks and non-Banks as they all entail regulations that may enhance or hamper non-Bank market participation. According to this study, the legal implications of the regulations covering the abovementioned objectives need to be in proportion to these objectives in order to enhance the level playing field between Banks and non-Banks.

In dit artikel wordt de uitspraak van Hof ’s-Hertogenbosch 12 april 2022, ECLI:NL:GHSHE:2022:1171 besproken. Dit arrest is interessant omdat het hof hierin een aandeelhoudersovereenkomst gelijkstelt met een geldig genomen besluit buiten vergadering (art. 2:238 BW). Na een samenvatting, volgen ’s hofs overwegingen die op deze gelijkstelling betrekking hebben, voorzien van een beschouwing. De overwegingen die betrekking hebben op appellants vorderingen tot de aansprakelijkstelling en het ontslag van ‘geïntimeerde 3’ als bestuurder blijven buiten beschouwing omdat die naar de mening van schrijver niet van belang zijn voor de rechtsontwikkeling.

Computer-based communication (CBC) has become an inevitable aspect of our communication infrastructure and a lasting alternative to face-to-face conversations. Yet, CBC (e.g. video conferencing) is not common practice for victim-offender mediation (VOM). Based on eighteen semi-structured interviews with adult victims, offenders and mediators, we provide a heuristic assessment of CBC applicability in VOM. Interviewees associated CBC with higher environmental safety compared to face-to-face mediation, and with richer emotional information compared to indirect VOM (e.g., letter exchange). Risks comprised technical and privacy concerns. Our findings provide insight into stakeholder perceptions of the usability of CBC-VOM and thus directions for effective employment.

In recent years, a platform economy has emerged that is dominated by undertakings such as Google, Amazon, Facebook, Apple, and Microsoft. They have established a form of private governance vis-à-vis their consumers and customers by means of standard terms that create a risk of exploitation. This trend clashes with the internal market effort of the EU that is predicated on consumer rights and fair competition to address market failures such as market power, information asymmetry, and asymmetrical contractual dependency. In this article we examine how the resulting tensions can be addressed by means of EU competition and contract law. This is based on enforcing fairness by requiring (1) the implementation of proportionality—balancing interests—and (2) respect of the duty of care, in the sense of compliance by design. Jointly this can be seen as an expression of accountability that needs to be made explicit. Apart from pre-existing case law and legislation, we take into account the December 2020 Commission proposals for platform regulation, as well as behavioural insights into consumer behaviour.

Bij de solidaire premieovereenkomst in het nieuwe pensioenstelsel is het verplicht een solidariteitsreserve te vormen. Dit artikel bespreekt de betekenis en werking van deze reserve.

De consultatieversie van het wetsvoorstel Wet toekomst pensioenen (hierna de Consultatieversie) beoogt een grondige herziening van het partnerpensioen. In deze bijdrage bespreken wij de belangrijkste onderdelen van deze voorgestelde herziening. Tevens behandelen wij enkele andere aan het partnerpensioen gerelateerde onderwerpen.

Geleid door de standaardarresten van de Hoge Raad, is in het denken over aansprakelijkheid van de moeder voor door de dochter onbetaald gebleven schulden, impliciet de veronderstelling geweest dat het gaat om aansprakelijkheid jegens contractscrediteuren. De aansprakelijkheid van de dochter uit onrechtmatige daad is een wezenlijk ander gevalstype. Contractscrediteuren hebben met de beperkte aansprakelijkheid van de dochter ingestemd. Dat geldt niet voor onrechtmatige daadscrediteuren; zij zijn crediteur tegen hun wil. De regel voor contractscrediteuren kan hierdoor niet gedachteloos worden toegepast op onrechtmatige daadscrediteuren.

This article argues that the honest practices proviso should be more empirically based. Judges should focus on the efforts made by the competitor to avoid detriment to the trademark and on whether consumers perceive the potentially infringing sign differently because of these efforts. If the defendant has taken sufficient measures to minimise possible harm to the trademark owner but some confusion still exists or some advantage is taken, the use of the trademark should be allowed when these side effects are outweighed by overarching market values, such as furthering freedom of competition and enhancing consumer information and consumer choice. This conduct-based approach ensures that not only the legitimate interests of the trademark owner but also those of third parties are taken into account. In this way, trademark owners cannot prevent honest use of the trademark if the defendant has taken sufficient efforts to minimise harm, and at the same time third parties must respect trademark owners’ interests to the largest extent possible if they want the trademark limitations to apply.

In art. 43 wna is de informatieplicht voor de notaris opgenomen. Een onderdeel van deze informatieplicht is het ‘zo nodig’ wijzen op de gevolgen van de voorgenomen rechtshandeling. Dat wijzen op de gevolgen wordt ook wel de waarschuwingsplicht genoemd. Het is echter niet altijd even duidelijk wanneer de notaris ‘zo nodig’ op de gevolgen moet wijzen, zeker als hij onderdeel is van een omvangrijk traject waarbij meerdere deskundigen betrokken zijn.

In haar uitspraak van 21 september 2022 (ECLI:NL:RBOBR:2022:3992) heeft de rechtbank Oost-Brabant onder andere geoordeeld over de vraag of een koper van een aandeel in een registergoed met succes een beroep kan doen op de derdenbescherming van art. 3:24 BW. Eiser in deze zaak stelde dat het registergoed was ingebracht in een maatschap. Ik besteed hier aandacht aan de verschillen tussen een maatschap en een eenvoudige gemeenschap, de bescherming van art. 3:24 BW en de positie van de passerende notaris

This article reviews the case law on discrimination by dominant online platforms and suggests a novel theory of harm that builds on the availability of choice to incentivise dynamic as well as static efficiency.

De juridische bijstand aan slachtoffers is steeds meer omvattend en heeft zich in de afgelopen jaren tot een specialisme ontwikkeld. Steeds vaker laten slachtoffers zich in het strafproces bijstaan door gespecialiseerde slachtofferadvocaten. Hoewel de politie, het Openbaar Ministerie en de rechtbank, naast de belangen van de verdachte, tegenwoordig steeds meer rekening houden met de belangen van het slachtoffer, is de advocaat van het slachtoffer de enige die partijdig is en uitsluitend opkomt voor de belangen van het slachtoffer. Rechtsbijstand door een gespecialiseerde slachtofferadvocaat draagt bij aan de verwezenlijking van slachtofferrechten. Dit hoofdstuk schetst een actueel beeld van hoe de rol van de slachtofferadvocaat bijdraagt aan het effectueren van de rechten van het slachtoffer in het strafproces. De nadruk ligt op de rol van de slachtofferadvocaat in het strafproces, waaronder wij zowel de bijstand in de fase van de opsporing, vervolging en berechting verstaan, als ook bijstand in de fase van de tenuitvoerlegging als sluitstuk van het strafproces. Na een begripsbepaling van de term slachtofferadvocaat in paragraaf 2 en enkele opmerkingen over de rechtsbijstand door een slachtofferadvocaat en de vergoeding daarvan in paragraaf 3, wordt in paragraaf 4 aan de hand van diverse slachtofferrechten ingegaan op de klassieke rol van de advocaat als rechtsbijstandverlener in het strafproces, zonder daarbij overigens volledigheid te betrachten. In paragraaf 5 wordt de toegevoegde waarde van de advocaat voor wat betreft de empowerment van het slachtoffer belicht. Dit hoofdstuk wordt afgesloten met enkele aanbevelingen ter verbetering van de rol en de positie van de slachtofferadvocaat in paragraaf 6.

Ruim 10% van de werknemers bouwt geen pensioen op via de werkgever. Slechts enkele zelfstandigen zorgen voor opbouw van pensioen naast de AOW. Dit rapport analyseert de oorzaken en reikt oplossingsrichtingen aan.

Een opvolgende verdeling is een verdeling die volgt op een eerdere verdeling. Bij bijzondere gemeenschappen, zoals een nalatenschap, is het de vraag of de gemeenschap na een eerste verdeling al dan niet zijn bijzondere karakter verliest. Hof Den Bosch heeft in 2020 geoordeeld dat een opvolgende verdeling niet zonder meer leidt tot een transformatie van de bijzondere gemeenschap in een eenvoudige gemeenschap. Daarbij spelen bewoordingen in de akte van verdeling een cruciale rol. In dit artikel bespreekt de auteur wat de belangrijkste gevolgen van transformatie zijn, wat het nut is van een opvolgende verdeling en wanneer een verdeling van een bijzondere gemeenschap leidt tot transformatie.

De pseudowetenschappelijke ‘klimaatwaakhond’ Clintel en lobbyclub ‘Bezorgde Energiegebruikers’ (BEG) rammelen aan de poort van de rechtszaal. Deze partijen willen zich in hoger beroep van de klimaatrechtszaak van Milieudefensie tegen Shell voegen aan de zijde van Shell. Dat is zorgwekkend, want Clintel en BEG bedienen zich van eenzijdige, misleidende en onwetenschappelijke argumenten. Daarmee kunnen ze het partijdebat ernstig verstoren: je komt namelijk niet toe aan een juridische discussie over de reductieplicht van energiebedrijven, wanneer twee van de vier procederende partijen betwisten dat broeikasgasreductie nodig of wenselijk is.

Dit artikel gaat in op het ontbreken van een aanvullend pensioen of een tekortschietend pensioen voor werknemers en zelfstandigen en reikt oplossingsrichtingen aan.