Search

Introduction: The Legal Services counters (LSC) is the first contact point for legal aid in the Netherlands. Professionals reported dealing with a client group combining problems on several dimensions, next to the legal issue. This combination (multiple problem situation, MP) seems to impair the effectiveness of the provided legal help. Methods: A face-to-face survey among 421 visitors of 4 LSC locations was administered (2019). Analyses: Statistical techniques were used to assess the occurrence of MP, the association with the numbers of contacts with the LSC, the background characteristics of clients with and without MP, and the multivariate association between stress, MP and use of the LSC. Results: 44,1% of the respondents reported MP. Those reported a higher number of contacts with the LSC in the past year. MP clients were older and had a lower education level. Financial (58%), conflictual (56%) and physical health (41%) problems were mostly reported. Stress and number of problems were related to a higher attendance to the LSC. Discussion: Legal aid services should set out systematic collaboration paths with other social services, starting off by an assessment of the problem domains, to contribute to an effective solution of those issues, including the legal one.

Op de site socialevraagstukken.nl keert de vraag of het sociaal werk moet politiseren regelmatig terug. Politiseren gaat over allerlei praktijken waarbij sociaal werkers als democratische professionals (Spierts, 2017) mensen steunen om voor zichzelf te spreken of namens hen te spreken (Van Pelt, 2020). In Vlaanderen is politiseren een speerpunt. In Nederland is discussie over het belang ervan en de rol van mensenrechten.

The realization of human rights standards depends in part on the commitment of local actors. It can be argued that local public service professionals such as social workers can also be regarded as key players. The possible role of social workers becomes imperative if these professionals are working in a policy context that is not congruent with human rights. If existing laws or policies cause or maintain disrespect for human rights, social workers are in a position to observe that this is having an adverse impact on clients. When social workers are regarded as human rights actors, the question arises how they can or should respond to law and policy that impedes them in carrying out their work with respect for human rights. This article adds to existing theories on social workers as human rights actors by examining the practices of social professionals working in such a challenging policy context. The research took place among professionals in social district teams in the city of Utrecht, the Netherlands. Following a series of decentralizations and austerity measures the social care landscape in the Netherlands has changed drastically over the last few years. As a result, social workers may find themselves on the one hand trying to realize the best possible care for their clients while on the other hand dealing with new laws and policy expectations focused on self-reliance and diminished access to specialist care. The article explores how social professionals’ responses to barriers in access to care affect human rights requirements. In doing so, this socio-legal study provides insight into the ways in which everyday social work relates to the realization of human rights at the local level.

Individuals in multiproblem situations frequently seek frontline legal support. The support by frontline legal professionals is limited by its focus on the legal issue instead of the underlying problems. A strong focus on client values – i.e. on the outcome that these services yield in the client’s perception – may lead to a more effective approach by targeting underlying problems. Through individual interviews with clients and professionals, the current study examines client values and services that may contribute to those client values. Besides functional client values that focus on resolving the problem situation, emotional client values, such as trust prove at least as important. Furthermore, client values are not only supported by the professional’s legal expertise, accessibility and ability to build a relationship, but also by the professional’s knowledge and skills relevant to multiproblem situations, such as his ability to empower the client, the willingness to work on concrete needs, and his ability to adopt an integrated approach. Research findings confirm the relevance of an integrated approach to multiproblem situations, with due attention to different client values. Similarly, it proves important to incorporate skills and knowledge that specifically address multiproblem situations in education and training programmes of frontline legal professionals. Nederlandse samenvatting: Mensen in multiprobleem situaties maken veelvuldig gebruik van eerstelijns rechtshulp. De ondersteuning door eerstelijns rechtshulp wordt beperkt door de focus op de voorliggende rechtsvraag, in plaats van de onderliggende problematiek. Een sterke focus op klantwaarden – de opbrengsten van de dienstverlening in de ogen van de cliënt – zou weleens tot een effectievere werkwijze kunnen leiden, omdat de achterliggende problemen worden aangepakt. Aan de hand van diepteinterviews onder cliënten en professionals is onderzocht welke klantwaarden voor deze doelgroep relevant zijn en welke dienstverleningsaspecten daaraan kunnen bijdragen. Naast functionele klantwaarden gericht op oplossingen voor de probleemsituatie, blijken emotionele klantwaarden als vertrouwen en ontzorging minstens zo relevant. Ook dragen niet alleen juridisch vakmanschap, bereikbaarheid en de vaardigheden om met de klant een relatie op te bouwen van de professional aan klantwaarden bij, maar ook specifieke kennis en vaardigheden gericht op multiproblematiek, zoals de vaardigheid om de klant te empoweren, de bereidheid om te werken aan concrete behoeften, en het werken met een geïntegreerde aanpak. De onderzoeksbevindingen onderstrepen de relevantie van een integrale aanpak bij multiproblematiek met aandacht voor diverse klantwaarden. Evenzo blijkt van belang dat vaardigheden en kennis die specifiek gericht zijn op multiproblematiek in de opleiding van eerstelijns rechtshulp professionals worden geïncorporeerd.

This research examines the legal capabilities of social care practitioners involved in a new decision-making process, ‘the kitchen table conversation’, used since the introduction of the 2015 Social Support Act in the Netherlands. This law delegates social care allocation to the local authorities, who employ social care practitioners to assess and decide upon the needs of applicants for personalised services. Dit onderzoek focust op de juridische competenties van sociale professionals die betrokken zijn bij het ‘keukentafelgesprek’, een manier van werken die is geïntroduceerd met de transities in het sociaal domein. Sinds de implementatie van de Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo 2015) zijn Nederlandse gemeenten verplicht onderzoek te doen naar de persoonlijke situatie van mensen die zich melden met een ondersteuningsvraag. De wet delegeert de toekenning van maatschappelijke zorg aan de lokale overheden, die sociale professionals inzetten om de behoeften aan maatschappelijke ondersteuning van cliënten te onderzoeken.

Mediation in strafzaken is een bemiddelingsproces dat in gang kan worden gezet als een officier van justitie of rechter, al dan niet op verzoek van een slachtoffer, verdachte of advocaat, naar een mediator in strafzaken doorverwijst. Na enkele pilots in 2010 is mediation in strafzaken in 2017 landelijk uitgerold en vanaf 2018 structureel gefinancierd. Borging van de kwaliteit van het mediationtraject ligt vooral in de borging van de kwaliteit van de mediators. Er is echter nog onvoldoende kennis over de (mogelijk specifieke) competenties die mediators in strafzaken dienen te hebben. Een beknopte literatuurstudie laat zien dat internationale en Europese instrumenten wijzen op het belang van goed opgeleide mediators. De meeste regels zijn vrij algemeen van aard en laten veel ruimte voor een nationale invulling. De Slachtofferrichtlijn van de Europese Commissie is een bindend instrument, waarin onder andere duidelijk is opgenomen dat secundaire victimisatie voorkomen dient te worden en dat slachtoffers volledig en duidelijk geïnformeerd dienen te worden. Onderhavig onderzoek naar opvattingen van de verschillende stakeholders over te hanteren kwaliteitseisen laat zien dat er geen grote verschillen zijn tussen rechters, officieren van justitie, strafrechtadvocaten, mediationfunctionarissen en mediators.

Full text beschikbaar via link. Laagdrempelige toegang tot rechtsbijstand vormt de basis van toegang tot het recht. De maatschappelijke discussie gaat vaak over de subsidie, maar er bestaan er ook andere drempels. Onderzoekers van Hogeschool Utrecht inventariseren, samen met professionals van het Juridisch Loket en andere werkveldpartners, knelpunten bij rechtshulp aan cliënten met multiproblematiek.

Ondanks het feit dat het Schadefonds inmiddels 40 jaar bestaat, lijkt het erop dat veel slachtoffers de weg naar het Schadefonds niet weten te vinden. Onderzoek in 2008 wees uit dat het Schadefonds een vijfde van de werkelijke doelgroep bereikt (Hoogeveen & van Burik, 2008). De belangrijkste oorzaak voor het beperkte doelgroepbereik is volgens dit onderzoek dat het bestaan van het Schadefonds onvoldoende bekend is. In een recent uitgevoerd onderzoek wordt ingeschat dat het potentiële bereik van het Schadefonds verdrievoudigd kan worden (Leiden, Scholten & Ferwerda, 2016). Er is dus een groot aantal slachtoffers dat geen beroep doet op een tegemoetkoming in de geleden schade terwijl zij daar wel recht op hebben. De rol van de ketenpartners, of instanties die mogelijk kunnen (door)verwijzen naar het Schadefonds, is echter onbekend. Dit onderzoek heeft als doel het Schadefonds inzicht te geven in de rol van de samenwerkingspartners inzake de doorverwijzing naar het Schadefonds. Op basis van de uitkomsten willen de onderzoekers concrete aanbevelingen doen aan het Schadefonds ter verbetering van de doorverwijzing door haar samenwerkingspartners zodat meer slachtoffers de weg weten te vinden naar het Schadefonds.

Met de transities in het sociaal domein en de daarmee veranderende rol van de sociaal werker wordt een mensenrechtenbenadering relevanter, omdat deze de neveneffecten van het nieuwe beleid voor cliënten zou kunnen ondervangen. Het sociaal werk wordt steeds vaker geprofileerd als ‘mensenrechtenberoep’ omdat deze professionals een brugfunctie vervullen tussen de leefwereld van burgers en het lokale beleid. Doordat sociaal werkers in wijkteams bepalend zijn geworden voor detoegang tot sociale zorg en ondersteuning, zouden zij een rol kunnen spelen in de manier waarop bepaalde sociaal-economische mensenrechten worden gerealiseerd. Toegang tot sociale zorg en ondersteuning kan worden gezien als onderdeel van het recht op gezondheid, het recht op een behoorlijke levensstandaard, en het recht op sociale zekerheid. Wanneer als gevolg van regelgeving en beleid belemmeringen ontstaan in toegang tot zorg, brengt dit risico’s met zich mee voor de realisatie van deze mensenrechten op lokaal niveau. Dit praktijkonderzoek schept een beeld van de invloed van sociale professionals op dit proces. Aan de hand van interviews met sociaal werkers en teamleiders in wijkteams is in kaart gebracht welke belemmeringen in toegang tot zorg en ondersteuning worden geconstateerd in de praktijk. Vervolgens is gekeken naar hoe sociaal werkers en teamleiders met deze belemmeringen omgaan.

Interview guide, topic list for interviewing Dutch residents of Turkish origin utilising healthcare in Turkey. (DOCX 80 kb)

Dit rapport verkent juridische kennis, vaardigheden en houdingsaspecten van lokale sociale professionals bij het vormgeven van de toegang tot de Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo 2015). Sinds de wet in werking is getreden, op 1 januari 2015, is de gemeente verplicht onderzoek te doen naar de persoonlijke situatie van mensen die zich melden met een ondersteuningsvraag. Uit dat onderzoek, bekend geworden als het ‘keukentafelgesprek’, moet blijken of een cliënt zijn beperkingen het hoofd kan bieden met algemeen toegankelijke voorzieningen (bijvoorbeeld activiteiten in een buurthuis) en de inzet van gebruikelijke hulp van familie, vrienden en kennissen. Als dit niet afdoende is, kan hij een aanvraag doen voor een maatwerkvoorziening zoals huishoudelijke zorg, een woningaanpassing of specialistische begeleiding.

The progress in workforce planning in preventive youth health care (YHC) is hampered by a lack of data on the current workforce. This study aimed to enumerate the Dutch YHC workforce. To understand regional variations in workforce capacity we compared these with the workforce capacity and the number of children and indicators of YHC need per region. Methods A national survey was conducted using online questionnaires based on WHO essential public health operations among all YHC workers. Respondents (n=3220) were recruited through organisations involved in YHC (participation: 88%). Results The YHC workforce is multidisciplinary, 62% had > 10 years working experience within YHC and only small regional variations in composition existed. The number of children per YHC professional varied between regions (range: 688-1007). All essential public health operations were provided. Regional differences in the number of children per YHC professional were unrelated to the indicators of YHC need. Conclusion The essential public health operations provided by the YHC workforce and the regional variations in children per YHC professional were not in line with indicators of YHC needs, indicating room for improvement of YHC workforce planning. The methodology applied in this study is probably relevant for use in other countries Conflict of interest and financial support: none declared./Conflict of interest and financial support: ICMJE forms provided by the authors are available online along with the full text of this article.

To examine the ethnic differences in the uptake of professional maternity care assistance (MCA) in the Netherlands, and the factors that may explain these differences. Additionally the effect of MCA on health risk behaviour around infants is examined. Questionnaire survey. Questionnaire data from 3967 mothers from the ABCD study (Amsterdam Born Children and their Development) included during pregnancy in 2003-2004, were used. We examined the explanatory role of ethnicity, age, socioeconomic status, mastery of the Dutch language, parity, housing situation and place of giving birth on MCA uptake, and the effect of MCA uptake on health risk behaviour around infants, such as smoking indoors, infant sleep behaviour, infant nutrition, and response to infant crying. Mothers of non-Western origin less often used MCA than Dutch mothers (Ghanaian: 70%; Turkish: 75%; Moroccan: 79%; Surinamese: 81%; Dutch Caribbean: 85% vs. Dutch: 95%). Higher educational level, better mastery of the Dutch language, having a paid job and home delivery were all independently associated with the uptake of MCA, and also partially explained ethnic differences in the uptake of MCA. Mothers who received MCA more often breastfed, more often gave vitamin K when not breastfeeding, and more often lived in smoke-free homes. The protective effect of MCA was stronger for non-Western mothers than for Dutch mothers. Mothers of non-Western origin make less use of professional MCA. Given that the use of MCA is associated with a less risk behaviour around infants, efforts should be made to improve the accessibility of professional MCA for mothers of non-Western origin

Increasing ethnic diversity is a characteristic of Western societies. This thesis examines changes in mental and general health and use of healthcare services of two di¬fferent types of ethnic minority groups currently living in the Netherlands, namely traditional immigrant groups (originating from labour and decolonisation migration) and refugees who resettled in the Netherlands (fleeing countries at war, or persecution). This work highlights the role of social and environmental factors in changes in health care utilisation and health status of ethnic minorities in the Netherlands. Employment situation, experienced difficulties in daily life and perceived discrimination were among the primary factors influencing changes in health and health care use.

While there has been systematic research on the experiences of immigrant patients in mental health services within certain European countries, little research has explored the experiences of mental health professionals in the delivery of services to immigrants across Europe. This study sought to explore professionals’ experiences of delivering care to immigrants in districts densely populated with immigrants across Europe. Forty-eight semi-structured interviews were conducted with mental health care professionals working in 16 European countries. Professionals in each country were recruited from three areas with the highest proportion of immigrants. For the purpose of this study, immigrants were defined as first-generation immigrants born outside the country of current residence, including regular immigrants, irregular immigrants, asylum seekers, refugees and victims of human trafficking. Interviews were transcribed and analysed using thematic analysis. The interviews highlighted specific challenges to treating immigrants in mental health services across all 16 countries including complications with diagnosis, difficulty in developing trust and increased risk of marginalisation. Although mental health service delivery varies between and within European countries, consistent challenges exist in the experiences of mental health professionals delivering services in communities with high proportions of immigrants. Improvements to practice should include training in reaching appropriate diagnoses, a focus on building trusting relationships and measures to counter marginalisation.

Background: Health services across Europe provide health care for migrant patients every day. However, little systematic research has explored the views and experiences of health care professionals in different European countries. The aim of this study was to assess the difficulties professionals experience in their service when providing such care and what they consider constitutes good practice to overcome these problems or limit their negative impact on the quality of care. Methods: Structures interviews with open questions and case vignettes were conducted with health care professional working in areas with high proportion of migrant population in 16 countries. In each country, professionals in nine primary care practices, three accident and emergency hospital departments, and three community mental health services (total sample = 240) were interviewed about their views and experiences in providing care for migrant patients. i.e. from first generation immigrant populations. Answers were analysed using thematic content analysis. Results: Eight types of problems and seven components of good practice were identified representing all statements in the interviews. The eight problems were: language barriers, difficulties in arranging care for migrants without health care coverage, social deprivation and traumatic experiences, lack of familiarity with the health care system, cultural differences, different understandings of illness and treatment, negative attitudes among staff and patients, and lack of access to medical history. The components of good practice to overcome these problems or limit their impact were: organisational flexibility with sufficient time and resources, good interpreting services, working with families and social services, cultural awareness of staff, educational programmes and information material for migrant positive and stable relationships with staff, and clear guidelines on the care entitlements of different migrant groups. Problems and good care components were similar across the three types of services. Conclusion: Health care professionals in different services experience similar difficulties when providing care to migrants. They also have relatively consistent views on what constitutes good practice. The degree to which these components already are part of routine practice varies. Implementing good practice requires sufficient resources and organisational flexibility, positive attitudes, training for staff and the provision of information.