Search

Cholesteatoma is a rare disease, but if left untreated it can damage the delicate structures in the inner ear that are important for hearing and balance. Studies have been performed on cholesteatoma, but there are no national or international guidelines for registration of pathology, surgery or follow-up. Because uniformity of registrations is lacking, it is difficult to compare the outcomes of cholesteatoma treatment. A classification system that enables uniform registration of cholesteatoma pathology, surgery and outcome is necessary to share findings and compare outcomes. Besides this, there is a shift towards patient centered care, which makes the demand of collecting patient reported outcome measures via questionnaires more important. This thesis describes methods used in this study to work towards an uniform registration in cholesteatoma care, while taking PROMs and electronic medical record (EMR) data into account. Chapter 2 includes a comparison between the two most recent cholesteatoma classification systems STAMCO and ChOLE. This was performed via scoring by raters of all surgical reports with both classification systems for localization/extension of cholesteatoma, complication status and ossicular chain status. In Chapter 4 the patient reported complaints, reported post-operative hearing ability and impact over time were longitudinally assessed. These patient reported outcomes were obtained via surveys that were sent out once a year postoperatively for a period of 2 years. These patient reported outcomes were analyzed using linear mixed models. Chapter 5 describes the study performed to determine the relationship between the ossicular chain status both prior to cholesteatoma removal and before Ossicular Chain Reconstruction (OCR), with the postoperative hearing for both the STAMCO and ChOLE classification. Next to this, the effects of the different OCR procedures used in daily practice were assessed. This was performed by analyzing the differences in the postoperative air-bone gap between the different ossicular chain status (number of affected ossicles), classified according to the STAMCO and ChOLE system by means of Kruskal-Wallis tests. Lastly, staged reconstruction was compared to primary reconstruction. In Chapter 6 the Delphi method to coordinate and align the content for registration of cholesteatoma care in The Netherlands is described. Three outcome measures were obtained: 1) the presence or absence of a cholesteatoma in the first 5 years after surgical removal of cholesteatoma, 2) hearing level after surgical removal of cholesteatoma, and 3) the documented assessment of patient’s complaints with a validated patient reported outcome measures questionnaire (PROM).

Cholesteatoma is a rare disease, but if left untreated it can damage the delicate structures in the inner ear that are important for hearing and balance. Studies have been performed on cholesteatoma, but there are no national or international guidelines for registration of pathology, surgery or follow-up. Because uniformity of registrations is lacking, it is difficult to compare the outcomes of cholesteatoma treatment. A classification system that enables uniform registration of cholesteatoma pathology, surgery and outcome is necessary to share findings and compare outcomes. Besides this, there is a shift towards patient centered care, which makes the demand of collecting patient reported outcome measures via questionnaires more important. This thesis describes methods used in this study to work towards an uniform registration in cholesteatoma care, while taking PROMs and electronic medical record (EMR) data into account. Chapter 2 includes a comparison between the two most recent cholesteatoma classification systems STAMCO and ChOLE. This was performed via scoring by raters of all surgical reports with both classification systems for localization/extension of cholesteatoma, complication status and ossicular chain status. In Chapter 4 the patient reported complaints, reported post-operative hearing ability and impact over time were longitudinally assessed. These patient reported outcomes were obtained via surveys that were sent out once a year postoperatively for a period of 2 years. These patient reported outcomes were analyzed using linear mixed models. Chapter 5 describes the study performed to determine the relationship between the ossicular chain status both prior to cholesteatoma removal and before Ossicular Chain Reconstruction (OCR), with the postoperative hearing for both the STAMCO and ChOLE classification. Next to this, the effects of the different OCR procedures used in daily practice were assessed. This was performed by analyzing the differences in the postoperative air-bone gap between the different ossicular chain status (number of affected ossicles), classified according to the STAMCO and ChOLE system by means of Kruskal-Wallis tests. Lastly, staged reconstruction was compared to primary reconstruction. In Chapter 6 the Delphi method to coordinate and align the content for registration of cholesteatoma care in The Netherlands is described. Three outcome measures were obtained: 1) the presence or absence of a cholesteatoma in the first 5 years after surgical removal of cholesteatoma, 2) hearing level after surgical removal of cholesteatoma, and 3) the documented assessment of patient’s complaints with a validated patient reported outcome measures questionnaire (PROM).

Hoe kan de overheid omgaan met gedupeerde burgers in een schadevergoedingsprocedure zonder hun vertrouwen (verder) te schaden? Die vraag stelde Georgina Kuipers in haar promotieonderzoek. Ze ontwikkelde een kader van vertrouwenwekkend schadebeleid met zes principes en zeventien beleidsinstrumenten. Klachtbehandelaars kunnen deze waarschijnlijk ook gebruiken in hun praktijk, waarin ze veel te maken krijgen met mensen die vertrouwen zijn verloren.

In Belgium, police oversight has been assigned to a number of bodies specifically set up for this purpose. This sets Belgium apart from other European countries. In this paper, we will give an overview of the evolution of police oversight in Belgium before, during and after the reform, and we will discuss the division of competences between the different supervisory bodies (Comité P, AIG, Diensten Intern Toezicht). The purpose of this paper is to outline the development of police oversight, show the evolution in complaints, clarify the division between the oversight bodies and show where there is overlap in tasks. We will conclude with some recommendations to improve and/or optimize police oversight.

Dit rapport bevat een erratum d.d. 30-10-2018 op pagina 25 De laatste jaren is er meer aandacht voor laagfrequent geluid en het horen van een hinderlijke bromtoon, en mogelijke gezondheidseffecten daarvan. Hinder is meestal een van de eerste reacties op dit type geluid en gaat vaak samen met secundaire effecten als hoofdpijn, concentratieproblemen, hartkloppingen en slaapproblemen. Aangetoonde effecten van laagfrequent geluid zijn hinder en slaapverstoring. Het aantal klachten dat aan blootstelling aan laag frequent geluid wordt toegeschreven, lijkt toe te nemen, net als de bezorgdheid erover. Niet alleen in Nederland maar ook elders. Het is echter niet mogelijk precies aan te geven hoeveel mensen last hebben van laag frequent geluid. Dat komt onder andere doordat er niet systematisch onderzoek naar wordt gedaan. Zo is het in veel gevallen niet mogelijk om een duidelijke bron van laag frequent geluid aan te wijzen en het effect op het welzijn en de gezondheid van mensen te duiden. Bovendien denken mensen soms last te hebben van dit type geluid, maar is dat niet altijd de bron. Ook lijken er sterke verschillen in de mate van hinder te bestaan tussen steden, regio's en buurten. Laag frequente geluiden komen veel voor in het dagelijks leven en worden geproduceerd door natuurlijke bronnen (golven, wind) of door de mens, zoals industriële installaties, huishoudelijke apparaten en wegverkeer. Door geluidsisolerende maatregelen om luidere geluiden te bestrijden, zoals stil wegdek en geluidschermen, wordt laag frequent geluid meer gehoord. Volgens voorlopige schattingen is ongeveer twee procent van de Nederlanders van 18 jaar en ouder ernstig gehinderd door laagfrequent geluid. Het RIVM beveelt aan om het probleem voor potentiële bronnen, zoals wegverkeer, ventilatie- en koelingssystemen en warmtepompen, systematischer te onderzoeken. Vanwege de sterke verschillen tussen buurten en regio's zou dit op een standaard manier en minstens op wijkniveau moeten gebeuren. Door toekomstige ontwikkelingen is het mogelijk dat laag frequent geluid toeneemt. Te denken valt aan een toenemend gebruik van mechanische ventilatie, warmtepompen en koeling systemen vanwege klimaatverandering en de energie transitie. Het RIVM raadt daarom aan deze ontwikkelingen nauwlettend in de gaten te houden.

OBJECTIVES: Impediments due to complaints of non-traumatic arm, neck and/or shoulder (CANS) during work often leads to consultation in primary care. This study examines the occurrence of sick leave among workers with new CANS, and evaluates sick leave trajectories and their characteristics. METHODS: This prospective 2-year cohort study included workers with a new CANS presenting in general practice. Participants filled out postal questionnaires on sick leave at 6-monthly intervals. Latent class growth mixture modelling was used to identify distinct trajectories of sick leave. Multinomial regression analyses identified characteristics of the subgroups. RESULTS: During follow-up, of the 533 participants 190 reported at least one episode of sick leave due to CANS. Three sick leave trajectories were distinguished: (a) 'low risk' trajectory (n = 366), with a constant low probability over time; (b) 'intermediate risk' trajectory, with a high probability at first consultation followed by a steep decrease in probability of sick leave (n = 122); (c) 'high risk' trajectory (n = 45), with a constant high probability of sick leave. Compared to the 'low-risk' trajectory, the other trajectories were characterised by more functional limitations, less specific diagnoses, more work-related symptoms and low coworker support. Specific for the 'high-risk' subgroup were more recurrent symptoms, more musculoskeletal comorbidity, high score on somatisation and low score on job demands. CONCLUSIONS: Three trajectories of sick leave were distinguished, graded from favourable to unfavourable. Several complaint-related and work-related factors and somatisation contributed modestly to identify an unfavourable trajectory of sick leave when presenting in primary care with CANS.

We hebben 3 ziekteverzuimtrajecten onderscheiden, van gunstig naar ongunstig. Verschillende klachtkenmerken, werkgerelateerde factoren en somatisatie droegen bescheiden bij aan het onderscheiden van een ongunstig beloop in ziekteverzuim tijdens het eerste consult vanwege KANS in de eerste lijn.

alleen digitaal verschenen

Klachten van het bewegingsapparaat vormen een belangrijk volksgezondheidsprobleem maar geschikte gegevensbronnen betreffende de Nederlandse bevolking zijn schaars. Op basis van de landelijke studie naar klachten en aandoeningen van het bewegingsapparaat (de KAB-studie) is een analyse gemaakt van prevalenties, consequenties en risicogroepen van pijnklachten van het bewegingsapparaat in de bevolking. De KAB-studie is een postenquete onderzoek bij een aselecte steekproef uit de Nederlandse bevolking van 25 jaar en ouder, uitgevoerd door het RIVM in samenwerking met het CBS. Er zijn 10 klachtlocaties onderscheiden in vijf groepen; 1. nek, schouders of hoog in de rug, 2. elleboog of pols/hand, 3. lage rug, 4. heup of knie, 5. enkel of voet . Naast de periode-prevalentie (12 maanden) en de punt prevalentie (Pp) zijn diverse kenmerken(duur, ernst, beloop) en consequenties (voor gezondheid, zorg en werk) van de klachten vastgelegd. De zelf-gerapporteerde prevalentie van pijnklachten is zeer hoog. De top drie van klachten is: 1. lage rug (Pp=26,9%) 2. schouders (Pp=20,9%), 3. nek. (Pp=20,6%) Bij vrouwen is de prevalentie hoger dan bij mannen. De meeste klachten komen op alle leeftijden veel voor, maar de pijnklachten van knie en heup nemen duidelijk toe met de leeftijd. In de meeste gevallen is de klacht voortdurend of regelmatig aanwezig en gekarakteriseerd als 'lichte/zeurende pijn'. In 3 van de 10 gevallen gaan de klachten gepaard met verhindering in de uitvoering van de normale bezigheden. Het beroep op de gezondheidszorg is hoog en ziekteverzuim wordt vaak gemeld. Op basis van algemene sociaal-demografische kenmerken zijn geen duidelijke risicogroepen te onderscheiden behalve de groep die arbeidsongeschikt is.

Sinds 1 juni 1993 is op de locatie Derde Merwedehaven te Dordrecht een afvalberging in bedrijf. Ter realisering van de afvalberging is het Provinciaal Afvalverwijderingsbedrijf Zuid-Holland N.V. (PROAV) opgericht, terwijl de inrichting en exploitatie van de afvalberging opgedragen werd aan de v.o.f. afvalverwerkingsinrichting Merwedehaven (AVM). De stortplaats is gelegen op enkele honderden meters afstand ten zuiden en zuidoosten van woonbebouwing welke zich bevindt in Sliedrecht aan de overzijde van de Beneden-Merwede. Ook in de straten aangrenzend aan de stortplaats komt woningbouw voor. Mede om deze reden zijn voorschriften opgenomen in de vergunning met betrekking tot incidentele en permanente geurhinder. Tevens is in de vergunning een meetverplichting met betrekking tot de geuremissies opgenomen. In de loop der jaren is er op de stortplaats een aanzienlijk grotere hoeveelheid verbrandbare afvalstoffen gestort, dan waarmee bij de aanleg van de stortplaats rekening was gehouden. De hoeveelheid grond en baggerspecie bleef sterk bij de verwachting achter. Sinds de in gebruikname hebben zich klachten over geurhinder voorgedaan. Vanaf 1994 tot nov. 1998 vertoonden deze klachten een aflopende reeks. Vanaf 17 nov. 1998, heeft zich een sterke stijging van het aantal klachten voorgedaan. De oorzaak hiervan wordt door Provincie en PROAV gezocht in het uitvallen van het stortgasonttrekkingssysteem en het versneld produceren van stortgas in het onder exploitatie zijnde compartiment 4 van de stortplaats. In verband met deze hernieuwde geurhinder zijn diverse onderzoeksopdrachten uitgezet. Zo is door de Gemeente Dordrecht een opdracht verleend aan de GG&GD Zuid-Holland Zuid te Dordrecht om een onderzoek in te stellen dat meer inzicht moet geven in aard en omvang van eventuele gezondheidsklachten. Daarnaast is door de Prov. Zuid-Holland aan Tauw B.V. te Deventer opdracht verleend voor ondermeer het uitvoeren van verspreidingsberekeningen en het maken van een risicobeoordeling. Daarnaast zijn aan het RIVM de volgende vragen voorgelegd: 1. Het beoordelen op technische merites, waaronder de capaciteit, de dimensionering en de uitvoering van het stortgasonttrekkingssysteem voor de afvalberging naar het ontwerp van Haskoning. 2. Het beoordelen en leveren van commentaar op de activiteiten tot het bergen van afvalstoffen op de Afvalverwerkingsinrichting Derde Merwedehaven alsmede het in beschouwing betrekken van de aanvullende maatregelen tot het vermijden van overlast in het algemeen en het vermijden van geurhinder in het bijzonder. 3. Het opstellen van een analyse van het klachtenpatroon in de periode nov. 1998 t/m mrt 1999. Ten aanzien van dit onderdeel werd uitdrukkelijk opgemerkt dat een relatie dient te worden gelegd tussen storten en stankklachten. Ten aanzien van het reeds functionerende deel van stortgasonttrekkingssysteem op de Derde Merwedehaven luidt het oordeel, dat de filosofie goed is en beter dan wat op veel Nederlandse stortgasprojecten gebruikelijk is: men maximaliseert de gasonttrekking naar wat met het bronnensysteem technisch mogelijk is, benut wat de benuttingscapaciteit toelaat en fakkelt het restant af. De bronafstand op het nieuw aangelegde onttrekkingssysteem op compartiment 4 is mogelijk te hoog. Het feitelijk rendement van het onttrekkingssysteem kan echter pas in de eindsituatie worden vastgesteld. Ten aanzien van de geuremissie beperkende maatregelen geldt naar onze mening, dat een aanzienlijk deel van de mogelijke maatregelen op de stortplaats zijn doorgevoerd. Op een aantal punten zijn nog verbeteringen mogelijk. Deze verbeteringen betreffen met name: het identificeren en tegengaan van geuremissie uit voorkeurskanalen - het toepassen van een betere kwaliteit afdekmateriaal voor tijdelijke afdekking - het toepassen van een meer permeabele en homogene afdeklaag bij de permanente afdekking - het beplanten van de tijdelijke en permanente afdekking. Voor toepassing als afdek- en afdichtingsmateriaal zou op grond van de gestelde eisen compost in aanmerking kunnen komen. Aan de hand van het klachtenpatroon kan naar onze mening de conclusie worden getrokken dat de sterke stijging van het aantal klachten in de onderzoeksperiode in vergelijking met de periode daaraan voorafgaand voor een belangrijk deel verband houdt met het optreden van twee min of meer bijzondere gebeurtenissen. Het betreft hierbij het uitvallen van het stortgasonttrekkingssysteem begin nov. 1998 en de werkzaamheden ten behoeve van de uitbreiding van het stortgasonttrekkingssysteem op compartiment 4 die van eind jan. tot begin april hebben geduurd. Toch zijn er naast deze bijzondere aanleidingen ook structurele oorzaken aan te wijzen die een bijdrage leveren aan het ontstaan van geurhinder vanaf de stortplaats in de Derde Merwedehaven: 1. De stortplaats in de Derde Merwedehaven is ongunstig gelegen ten opzichte van een aantal woonwijken in Sliedrecht. Deze woonwijken bevinden zich op enkele honderden meters afstand en benedenwinds van de stortplaats, uitgaande van de in Nederland meest voorkomende windrichtingen. 2. Op de stortplaats is een aanzienlijk grotere hoeveelheid biologisch afbreekbaar afval gestort dan in het maximaal scenario van de MER was voorzien. Hierdoor wordt ook meer stortgas geproduceerd dan waarmee rekening was gehouden. 3. Het stortgas dat zich in de stortplaats ontwikkeld bevat een relatief hoog gehalte aan H2S en daarmee een groot aantal geureenheden. Bovengenoemde factoren zorgen er voor, dat er bij het optreden van bijzondere omstandigheden relatief snel sprake zal zijn van een verhoogde geuremissie, terwijl deze geuremissie ook snel aanleiding zal geven tot geurhinder. Bij normaal bedrijf van de stortplaats, dat wil zeggen in de afwezigheid van bijzondere omstandigheden en calamiteiten en het strikt naleven van de vergunningsvoorwaarden, blijkt het op grond van het klachtenpatroon in de jaren voorafgaand aan de onderzochte periode mogelijk om de overlast beperkt te houden. Tot nov. werden er over het gehele jaar 1998 23 klachten gemeld, elk met een duidelijk aanwijsbare incidentele oorzaak. Ook in de jaren ervoor was het aantal klachten beperkt, hoewel er, zoals ook het evaluatieverslag van de MER wordt gesteld, geen sprake was van een hindervrije situatie. Het optreden van bijzondere omstandigheden, zoals het wegvallen van het onttrekkingssysteem in nov. 1998 en de werkzaamheden tbv de uitbreiding van de stortgasonttrekking vanaf jan. 1999, blijkt tot een forse stijging van het aantal klachten te leiden. Een belangrijke factor lijkt echter op dit moment de mate waarin de AVM in staat is om bijzondere omstandigheden en calamiteiten te voorkomen, dan wel de gevolgen er van tegen te gaan. Naar mededeling van de AVM wordt een hiertoe strekkend beheersplan op dit moment opgesteld. Dit plan is echter nog niet gereed en derhalve niet in deze beoordeling meegenomen. Bij eventuele werkzaamheden in het afvalpakket, zoals bij de aanleg van het stortgasonttrekkingssysteem, lijkt geurhinder zeer moeilijk te voorkomen.

alleen digitaal verschenen

Verpleegkundigen kampen vaak met een hoge fysieke en mentale belasting tijdens het werk. Daardoor ontstaan vooral klachten in de nek, schouder en rug, vermoeidheid en burn-out. Deze leiden op hun beurt tot verlies van productiviteit op het werk, ziekteverzuim of zelfs uitval door een carrièreswitch. Het is niet duidelijk in hoeverre studenten verpleegkunde tijdens de opleiding en stage al last krijgen van deze gezondheidsklachten en in hoeverre deze klachten tijdens de opleiding al van invloed zijn om te stoppen met de verpleegkundeopleiding. In de SPRiNG-studie zal hier onderzoek naar gedaan worden. SPRiNG staat voor Studying Professional Resilience in Nursing students and Graduates.

De aanpak en registratie van langdurig verzuim in de voormalige politiekorpsen en huidige eenheden van de politie was en is onvoldoende op orde. Dit blijkt uit een analyse die TNO in opdracht van de politie, het Ministerie van Veiligheid van Justitie en de vakorganisaties heeft uitgevoerd. TNO bekeek hiervoor bijna duizend verzuimdossiers van politiemensen die langer dan drie maanden ziek thuis zijn. Zij werken binnen vijf politie-eenheden en bij de Dienst ICT van de politie.

Wat is het WHI? Het Werkhoudingeninstrument (WHI)* is een methode om te bepalen of er sprake is van een risico op het ontstaan van klachten aan het bewegingsapparaat (gewrichten, pezen en spieren) door de aanwezigheid van ongunstige werkhoudingen. De methode helpt u om: te weten of er gezondheidsrisico’s door werkhoudingen zijn; vast te stellen wat de belangrijkste risicohoudingen zijn; Toepassing van het WHI vormt de eerste stap naar risicovermindering of preventie. Een beschrijving van zo'n 'stapsgewijze aanpak' staat onder de knop download formulieren. Daarnaast kan de methode ook worden ingezet om na te gaan of maatregelen het risico verminderd hebben. De beoordeling gebeurt per taak, de uitkomsten gelden voor alle werknemers die die taak uitvoeren. Het is dus geen beoordeling per werknemer, per functie of per dag. Indien er meerdere taken voorkomen waarvan u vermoedt dat ze risicovol zijn, raadpleeg dan een arbodeskundige. Voor welke taken is het WHI bedoeld? De methode is bedoeld voor de beoordeling van werkhoudingen bij taken: die in totaal langer dan 30 min op een dag voorkomen (afzonderlijke perioden bij elkaar opgeteld); waarbij de krachtuitoefening met 1 hand minder is dan 1 kgf/10 N (dit is evenveel als een pak suiker) Voorbeelden van deze taken zijn: het bedienen van een heftruck, het wassen van cliënten (verpleegkundigen), het uitvoeren van een gebitscontrole (tandartsen), het sorteren van producten (van minder dan 1 kg), kwaliteitscontrole, etc. De methode is niet geschikt voor de beoordeling van werkhoudingen bij beeldschermwerk; hiervoor zijn beter geschikte methoden voorhanden, die rekening houden met de bij deze taak aanwezige (computer)middelen. Voor welke werknemers? De methode is geschikt voor risicobeoordeling van volwassen werknemers tussen 18 en 65 jaar, in alle branches en sectoren. Wie kan het WHI gebruiken? Mogelijke gebruikers van het WHI zijn degenen die verantwoordelijk zijn voor de arbeidsomstandigheden in een bedrijf, bijvoorbeeld preventiemedewerkers, arbocoördinatoren, personeelsfunctionarissen, HRM-ers of - in kleine bedrijven - de directeur zelf. Ook arbodeskundigen van arbodiensten kunnen gebruik maken van de methode. De methode vereist geen specifieke voorkennis. Opmerkingen vooraf: Als de taakuitvoering erg verschilt per medewerker of per dag, observeer dan enkele verschillende werknemers op verschillende dagen en gebruik gemiddelde waarden voor de beoordeling. Voer een beoordeling eventueel, en zeker de eerste keer, met z'n tweeën uit in plaats van alleen. Dit leidt over het algemeen tot een beter resultaat. * Het WHI is gebaseerd op kennis over risicohoudingen uit de wetenschappelijke literatuur, aangevuld met oordelen van experts uit de ergonomie. De validiteit van de methode is nog onbekend. Het is daarom van belang naast deze risicobeoordeling goed te kijken naar andere signalen, zoals het optreden van gezondheidsklachten of verzuim.

Wat is de Hand Arm Risicobeoordelings Methode? De Hand Arm Risicobeoordelings Methode* is een methode om het risico op arm-, nek- of schouderklachten te bepalen bij hand-armtaken. De methode helpt u: inzicht te krijgen in de aanwezigheid van gezondheidsrisico's in het werk; vast te stellen wat de belangrijkste risicofactoren zijn; na te gaan of maatregelen het gewenste effect hebben (d.w.z. vermindering van het risico). De beoordeling gebeurt per taak; de uitkomsten gelden dus voor alle werknemers die die taak uitvoeren. Het is geen beoordeling per werknemer, per functie of per dag. Belangrijk: als er in uw organisatie functies voorkomen met meerdere risicovolle taken op een dag, raadpleeg dan een expert op het gebied van lichamelijke belasting. * HARM is een betrouwbaar en relatief eenvoudig toe te passen instrument. De methode is gebaseerd op kennis over risicofactoren uit de literatuur, aangevuld met expertoordelen. De methode is gevalideerd. Publicaties daarover zijn te vinden onder ‘links’. Ook vragen we gebruikers van de methode jaarlijks om hun ervaringen en ideeën voor verbetering. De resultaten van dit onderzoek zijn verwerkt in HARM2.0. De belangrijkste wijzigingen in HARM2.0 zijn: vermindering van het gewicht van de taakduurfactor (stap 1), vereenvoudiging van de kracht-categorieën (stap 3), aanpassing van twee ‘andere factoren’ en de weging van deze factoren (stap 6). Daarnaast zijn enkele tekstuele aanpassingen gedaan in helpteksten en de handleidingen. Voor welke taken is de Hand Arm Risicobeoordelings Methode bedoeld? De methode is geschikt voor de beoordeling van hand-armtaken. Dit zijn taken waarbij vooral de handen en armen actief zijn, en de benen en romp nauwelijks. Bijvoorbeeld bij (de)montage, sorteren, inpakken, schuren van houtwerk en het werk in een kapsalon. De methode is te gebruiken voor: taken die in totaal langer duren dan 1 uur op een dag taken waarbij de krachtuitoefening met 1 hand onder de 6 kg/60 N bedraagt. (Dit is ongeveer even veel als een ruim voor de helft gevulde emmer water) alle hand-armtaken behalve beeldschermwerk De methode is geschikt voor het uitvoeren van risicobeoordelingen bij volwassen werknemers van 18 - 67 jaar, in alle branches en sectoren. Deze methode is niet geschikt voor taken waarbij met name de rug en/of benen actief zijn, zoals tillen, dragen, duwen, trekken en bij werken in gebogen of geknielde/gehurkte houdingen. Wie kan de Hand Arm Risicobeoordelings Methode gebruiken? Mogelijke gebruikers zijn degenen die verantwoordelijk zijn voor de arbeidsomstandigheden in een bedrijf, bijvoorbeeld preventiemedewerkers, arbocoördinatoren, personeelsfunctionarissen, HRM-ers of - in kleine bedrijven - de directeur zelf. Ook arbodeskundigen van arbodiensten kunnen gebruik maken van de methode. De methode vereist geen specifieke voorkennis. Hoe werkt de Hand Arm Risicobeoordelings Methode? Voor de risicobeoordeling moet u een aantal stappen doorlopen. Per stap doet u een beoordeling of observatie waarvan u het resultaat invult.

De aanpak en registratie van langdurig verzuim in de voormalige politiekorpsen en huidige eenheden van de politie was en is onvoldoende op orde. Dit blijkt uit een analyse die TNO in opdracht van de politie, het Ministerie van Veiligheid van Justitie en de vakorganisaties heeft uitgevoerd. TNO bekeek hiervoor bijna duizend verzuimdossiers van politiemensen die langer dan drie maanden ziek thuis zijn. Zij werken binnen vijf politie-eenheden en bij de Dienst ICT van de politie.

In dit rapport worden de resultaten gepresenteerd van een inventarisatie van milieu-gerelateerde klachten en vermeende ziekteclusters. Het belangrijkste doel was inzicht krijgen in de aard en het aantal meldingen over klachten en clusters in Nederland. De inventarisatie werd uitgevoerd met behulp van een schriftelijke enquete onder relevante medewerkers van alle Nederlandse GGD-en. Hen werd gevraagd aan de hand van de enquete alle klachten in 1997 te vermelden en alle clusters gemeld in de periode 1993-1997 te beschrijven. Van 35 GGD (65%) werden een of meerdere delen uit de enquete te ontvangen. In totaal werden 1144 klachten ontvangen in 1997. Dit is gemiddeld ongeveer 40 klachten per GGD. Het merendeel van de klachten betrof klachten van de luchtwegen (kortademigheid, verkoudheid), hinder en klachten van het centraal zenuwstelsel (m.n. hoofdpijn). Belangrijke oorzaken binnenshuis waren schimmels/vocht en geuroverlast. Belangrijke oorzaken buitenshuis waren bodem- en luchtverontreiniging, straling en ongedierte. Opvallend vaak werd ongerustheid als gezondheidsklacht genoemd. In totaal rapporteerden 35 GGD-en 120 clustermeldingen, hiervan hadden zeven GGD-en tussen 1993 en 1997 geen clustermeldingen ontvangen. Gemiddeld ontving een GGD minder dan 1 cluster per jaar. Het voorkomen van clustermeldingen bedraagt 1,36 per 100.000 inwoners (5-jaar periode). De meest genoemde aandoening bleek ziekte of sterfte als gevolg van kanker te zijn (75%). Het gemiddeld aantal betrokken personen bij een cluster bedroeg 17 (mediaan: 10). De ziekte- of sterfgevallen deden zich meestal voor in een periode van jaren tot zelfs decennia. Clusters werden voor het merendeel (80%) waargenomen op het ruimtelijk nivo van de wijk of lager (buurt, straat, woning). Als belangrijkste oorzaak voor de aandoeningen werden diverse vormen van bodem en luchtverontreiniging aangewezen. Naar oordeel van de respondenten werd in 75% van de gevallen een clustermelding naar tevredenheid van de melders afgehandeld. In ongeveer 25 % van de gemelde clusters traden problemen bij het onderzoek van het signaal op. Gedurende de afgelopen 15 jaar is het gemiddeld aantal clustermeldingen per GGD toegenomen van ongeveer 1 (1982-1987), tot ongeveer 3.5 (1993 - 1997) over een periode van vijf jaar. Gelet op het aantal klachten waarin bezorgdheid/ongerustheid een rol speelt en het toegenomen aantal meldingen van milieugerelateerde ziekteclusters is het volgen van de ontwikkeling van deze signalen in de tijd gerechtvaardigd.

Bij GGD-en is nagegaan of er draagvlak zou zijn voor een landelijke inventarisatie van Milieu-gerelateerde gezondheidsKlachten's (MgK's). te onder alle GGD-en is nagegaan in hoeverre een landelijke inventarisatie van MgK's wenselijk en haalbaar wordt geacht.Een meerderheid van de GGD-en (80%) vindt het beschikbaar zijn van landelijke gegevens over MgK's nuttig. Een groot deel van de GGD-en (85%) is bereid mee te werken aan een landelijke inventarisatie van MgK's. De beste manier waarop een landelijke registratie bewerkstelligd zou moeten worden is niet op voorhand duidelijk. Aan de hand van een analyse van reigistratieformulieren voor MgK's is vervolgens nagegaan of het mogelijk is een uniform basis-registratie formulier te ontwerpen. De vergelijking wees uit dat een basis registratieformulier zou kunnen bestaan uit de volgende items: nummer klacht; intaker; naam melder; adres melder (incl. postcode en woonplaats); telefoonnummer melder; huisarts; datum melding; eerder contact met GGD / andere instanties/huisarts; open vraag omschrijving klacht; opsplitsing naar milieu (oorzaak) en gezondheid (effect); datum afhandeling; aktie / werkzaamheden / afspraken (open vraag).In het algemeen kan worden geconcludeerd dat een nationale inventarisatie van MgK's door een meerderheid van de GGD-en wenselijk wordt beschouwd. Een tweede conclusie is dat op basis van de beschikbare gegevens in concept een uniform (basis)registratieformulier voor MgK's kan worden opgesteld. Na consultatie van de medisch milieukundigen en de GGD-Nederland en in overleg met GZB-VWS en VROM zal met betrekking tot de aanbevelingen uit dit rapport besluitvorming plaatsvinden in januari 2002.

De meeste milieugerelateerde gezondheidsklachten die worden gemeld bij Gemeentelijke Gezondheidsdiensten (GGD'en) gaan over het binnenmilieu, waarvan een groot deel afkomstig is uit huurwoningen. Melders wijzen vocht en schimmels aan als de grootste boosdoeners. Dat blijkt uit een inventarisatie van het RIVM Circa 80 % van de GGD'en in Nederland heeft de meldingen van milieugerelateerde gezondheidsklachten en vragen op uniforme wijze geregistreerd sinds april 2004. Het RIVM heeft de gegevens tot en met december 2006 geinventariseerd. Uit de inventarisatie blijkt dat GGD'en jaarlijks samen ongeveer 3700 milieugerelateerde gezondheidsmeldingen ontvangen. Ruim 70 % van de meldingen betreft gezondheidsklachten, de overige 30 % bevat informatievragen. Bezorgdheid wordt in de registratie ook als gezondheidsklacht genoteerd en is ook de meest genoemde klacht (37 %). Bezorgd is men vooral over asbest, niet-ioniserende straling en een aantal biologische factoren zoals ongedierte en schimmels. Klachten van het ademhalingsstelsel (19 %) en hinder (14 %) komen op de tweede en derde plaats van de gemelde gezondheidseffecten. Voor de meeste klachten in het buitenmilieu wijzen de melders de natuur (onder andere ongedierte) aan als bron (20 %). Op de tweede plaats komt de communicatiesector (onder andere GSM-masten), die de melders in 12 % van de gevallen als bron noemen van hun gezondheidsklachten.

Blootstelling aan mechanische trillingen op het werk als gevolg van het hanteren van aangedreven handgereedschap kan klachten veroorzaken aan de bovenste extremiteiten. Betrouwbare en valide instrumenten om deze blootstelling te beoordelen zijn schaars. Daarom is een methode ontwikkeld, de HARM-methode, om hand-armtrillingen subjectief te beoordelen. In dit onderzoek zijn de interbeoordelaarsbetrouwbaarheid en validiteit van deze methode getoetst. www.humanfactors.nl

Blootstelling aan mechanische trillingen op het werk als gevolg van het hanteren van aangedreven handgereedschap kan klachten veroorzaken aan de bovenste extremiteiten. Betrouwbare en valide instrumenten om deze blootstelling te beoordelen zijn schaars. Daarom is een methode ontwikkeld, de HARM-methode, om hand-armtrillingen subjectief te beoordelen. In dit onderzoek zijn de interbeoordelaarsbetrouwbaarheid en validiteit van deze methode getoetst. www.humanfactors.nl

De vuurwerkramp in Enschede 13 mei 2000 heeft grote invloed gehad op de gezondheid van de ongeveer 4000 betrokkenen bij deze ramp. Een belangrijk deel van deze mensen heeft 2 tot 3 weken na de ramp problemen op het gebied van de gezondheid. Door lichamelijke gezondheidsproblemen zijn veel bewoners beperkt in hun dagelijkse bezigheden. Veel mensen hebben slaapproblemen. Het percentage mensen in de ziektewet is 2 tot 3 weken na de ramp verdubbeld. Ook emotionele problemen beperken veel bewoners in hun functioneren. Meer dan 50% heeft te maken met onder andere angstgevoelens, neerslachtigheid, somberheid en gebrek aan vertrouwen. Na de ramp rapporteren vooral bewoners en passanten en in iets mindere mate de hulpverleners uit het rampgebied en uit Enschede een slechte ervaren gezondheid, ook als rekening wordt gehouden met ondermeer hun gezondheidstoestand voor de ramp, leeftijd, geslacht, opleiding en etniciteit. Hulpverleners van buiten Enschede rapporteren zowel voor als na de ramp, gemiddeld genomen in mindere mate lichamelijke en emotionele problemen dan de overige groepen. Mensen die hun huis zijn kwijtgeraakt, dierbaren hebben verloren of letsel hebben opgelopen, hebben de meeste last van problemen. Vrijwel alle lichamelijke en psychische klachten komen bij deze groepen 2 tot 3 keer vaker voor. Dit zijn de belangrijkste conclusies van het vragenlijstonderzoek naar de lichamelijke en geestelijke gezondheid van ongeveer 4000 betrokkenen bij de vuurwerkramp in Enschede. Het vragenlijstonderzoek is 1 van de onderdelen van het Gezondheidsonderzoek Vuurwerkramp Enschede. Als onderdeel van de gezondheidsmonitoring zal o.a. dit vragenlijstonderzoek in de toekomst herhaald worden.

De vuurwerkramp in Enschede 13 mei 2000 heeft grote invloed gehad op de gezondheid van de ongeveer 4000 betrokkenen bij deze ramp. Een belangrijk deel van deze mensen heeft 2 tot 3 weken na de ramp problemen op het gebied van de gezondheid. Door lichamelijke gezondheidsproblemen zijn veel bewoners beperkt in hun dagelijkse bezigheden. Veel mensen hebben slaapproblemen. Het percentage mensen in de ziektewet is 2 tot 3 weken na de ramp verdubbeld. Ook emotionele problemen beperken veel bewoners in hun functioneren. Meer dan 50% heeft te maken met onder andere angstgevoelens, neerslachtigheid, somberheid en gebrek aan vertrouwen. Na de ramp rapporteren vooral bewoners en passanten en in iets mindere mate de hulpverleners uit het rampgebied en uit Enschede een slechte ervaren gezondheid, ook als rekening wordt gehouden met ondermeer hun gezondheidstoestand voor de ramp, leeftijd, geslacht, opleiding en etniciteit. Hulpverleners van buiten Enschede rapporteren zowel voor als na de ramp, gemiddeld genomen in mindere mate lichamelijke en emotionele problemen dan de overige groepen. Mensen die hun huis zijn kwijtgeraakt, dierbaren hebben verloren of letsel hebben opgelopen, hebben de meeste last van problemen. Vrijwel alle lichamelijke en psychische klachten komen bij deze groepen 2 tot 3 keer vaker voor. Dit zijn de belangrijkste conclusies van het vragenlijstonderzoek naar de lichamelijke en geestelijke gezondheid van ongeveer 4000 betrokkenen bij de vuurwerkramp in Enschede. Het vragenlijstonderzoek is 1 van de onderdelen van het Gezondheidsonderzoek Vuurwerkramp Enschede. Als onderdeel van de gezondheidsmonitoring zal o.a. dit vragenlijstonderzoek in de toekomst herhaald worden.

Op 16 december 1988 kwamen bij verschillende milieuklachtentelefoons en milieu-instellingen over het hele land klachten binnen over irritatie van de ogen door de regen. Gedurende een aantal dagen voor de 16e werd boven Engeland en Frankrijk en boven een deel van Oost-Europa verontreiniging in de lucht en in het wolkenwater opgehoopt. Modelberekeningen wezen uit dat een belangrijke bijdrage aan de concentraties in Nederland werd geleverd door Engelse bronnen. De accumulatie boven Oost-Europa bleek voor de Nederlandse situatie niet van belang te zijn. Tijdens deze dagen kwam op uitgebreide schaal mist voor. Op de 16e viel op veel plaatsen in Nederland motregen. Meetinstrumenten van het Landelijk Meetnet Luchtkwaliteit van het RIVM toonden geen hoge concentraties gasvormige verontreinigingen aan. Analyses achteraf van aerosol- en regenmonsters toonden alleen uitzonderlijke waarden aan van zwavelzuur in aerosol en van de zuurgraad in de regen. Het zwavelzuur kwam voor in concentraties van 6 mug/m3, tegen normaal 1 mug/m3 (Petten, Energieonderzoekcentrum Nederland) ; de laagst gemeten pH-waarde bedroeg 3.5 (Bilthoven, RIVM). De hoge zwavelzuurconcentratie en de lage pH, in combinatie met het voorkomen van fijne mistdruppeltjes en motregen, worden als oorzaak gezien van de klachten.

De richtlijn gaat over de diagnostiek, behandeling en begeleiding van patiënten met aspecifieke arm, nek en/of schouder klachten en is bedoeld voor alle professionals in de gezondheidszorg en arbozorg die bij deze patiëntengroep betrokken zijn.

De richtlijn gaat over de diagnostiek, behandeling en begeleiding van patiënten met aspecifieke arm, nek en/of schouder klachten en is bedoeld voor alle professionals in de gezondheidszorg en arbozorg die bij deze patiëntengroep betrokken zijn.