Search

Giriş: Papiller tiroid kanseri (PTK) tüm tiroid kanserlerinin yaklaşık % 85'ini oluşturmakta olup en önemli klinik özelliği bölgesel lenf nodlarına metastaz yapmasıdır. PTK'da hastalığın rekürrensi morbidite ve mortaliteyi artıran en önemli faktördür. Rekürrens riskini artıran en önemli etken ise lenf nodu metastazıdır. Boyunda en sık metastaz yaptığı lenf nodları ipsilateral santral lenf nodlarıdır. Klinik olarak santral bölge lenf nodu tutulumu olan hastalarda tedavi santral boyun diseksiyonudur. Servikal lenf nodu metastazı olmayan (cN0) hastalarda profilaktik Santral Lenf Nodu Diseksiyonu (pSLND) yapılması konusunda ise farklı görüşler söz konusudur. Bu çalışmanın amacı santral lenf nodu metastazı riskini artıran nedenleri bulmak ve profilaktik santral lenf nodu diseksiyonu için endikasyonları tanımlayabilmektir. Gereç ve Yöntem: Çalışmaya Gazi Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi Genel Cerrahi Anabilim Dalı'nda aynı cerrahi ekip tarafından Eylül 2009 ile Eylül 2019 tarihleri arasında PTK tanısı ile tiroidektomi ve SLND'u yapılan 255 hasta dahil edilmiştir. Hasta dosyaları retrospektif olarak incelenerek demografik özellikler, tümör subtipi, cerrahi sınır, tümörün bulunduğu lob ve lobdaki lokalizasyonu, tümörün fokalitesi, lenfovasküler invazyon, ekstrakapsüler yayılım ve santral lenf nodu metastazı parametreleri değerlendirilmiştir. Bulgular: Araştırmaya katılan bireylerin yaş ortalaması 38,4 ± 11,5 standart sapma (SS) yıl olup yaş ortancası 36,0 yıldır (min:18,0-max:69,0). Çalışma kapsamındaki 255 hastanın 61'i(%23,9) erkek, 194'ü (%76,1 ) kadındır. Çalışmamızda 45 yaş altı grupta SLNM riskinin 45 yaş üstü gruba göre anlamlı olarak yüksek olduğu bulunmuştur. Erkek cinsiyetin de risk artışı açısından anlam ifade ettiği görülmüştür. Tümör boyutu açısından irdelendiğinde tümörün en geniş çapının 9,5 mm'nin üzerinde olması halinde SLNM riskinin anlamlı biçimde yükseldiği izlenmiştir. Metastatik lenf nodu sayısının çıkarılan toplam lenf nodu sayısına oranı ile tümör boyutu arasındaki ilişki değerlendirildiğinde, boyut ile bu oran arasında düşük orta derecede anlamlı bir korelasyon olduğu da görülmüştür. Sonuç: Papiller Tiroid Karsinomu'nda santral lenf nodu metastaz açısından prediktif olabilecek faktörlerin analizi sonucunda 45 yaş altı, erkek cinsiyet, toplam tümör çapının 10,5'mm üzerinde olması ve en büyük tümör çapının 9,5 mm'nin üzerinde olması metastaz riskini anlamlı biçimde arttıran unsurlar olarak saptanmıştır. Bununla birlikte tümör boyutundaki artış bir taraftan santral lenf nodu metastazı insidansını arttırırken bir taraftan da çıkarılan lenf nodları içerisindeki metastatik lenf nodu sayısını arttırmaktadır. Bu bulgular ışığında çalışmada saptanan ölçütlerin profilaktik santral lenf nodu diseksiyonuna aday hastaları tespit etmekte yarar sağlayacağı öngörülmüştür. Introduction: Papillary Thyroid Carcinoma (PTC) makes 85% of all thyroid malignancies and its most important clinical feauture is regional lymph node metastasis. Recurrens of PTC is the most important factor in mortality and morbidity and the most important factor in increased recurrens risk is lymph node metastasis. The most frequent lymph node metastasis location is ipsilateral central lymph node group. Patients who have clinically central lymph node involvement require treatment with central neck dissection. There are different opinions on proflactic Central Lymph Node Dissection (pCLND) on patients who have no cervical lymph node metastasis (cN0). The aim of this study to evaluate the risk factors increasing central lymph node metastasis and to describe indications for proflactic central lymph node dissection. Materials and Method: Two hundred fifty five (255) patients diagnosed with PTC who undergone tyhroidectomy and CLND by the same surcigal team in Gazi University School of Medicine between September 2009 and September 2019 were included to the study. Patient records have been evaluated retrospectively for demographic features, subtype of the tumor, surgical margin status, tumor consisting thyroid lobe and tumor location within the lobe, focality of the tumor, lymphovascular invasion, extracapsular spread and central lymph node metastasis as parameters. Results: Mean age of subjects included the study was 38,4 [Standard Deviation (SD) 11,5)] and the median age was 36,0 (Min: 18,0- Max: 69,0). The study includes 61 (%23,9) males and 196 ( %76,1) females in total of 255 patients. According to our study, the risk of CLNM is significantly higher in patients under 45 years old compared to ones older 45 years old (p=0,016). Male sex appeared to be a significant factor in increased risk. Evaluation of tumor size showed significant increased risk of CLNM when the widest diameter of the tumor is above 9,5. Evaluation of relationship between ratio of the metastatic lymph nodes to the exicised total lymph nodes and tumor size shows that tumor size and that ratio have low-mild grade correlation. Conclucion: As a result of the analysis of the factors that may be predictive in terms of central lymph node metastasis in papillary thyroid carcinoma; the age of under 45, male gender, total tumor diameter above 10.5 mm and the largest tumor diameter above 9.5 mm determined to be the factors that significantly increase the risk of metastasis. However, increased tumor size, on the other hand, increases the incidence of metastatic lymph nodes as well as the number of metastatic lymph nodes among dissected lymph nodes. According to these findings, parameters determined in this study could be useful in anticipation of the candidates for proflactic lymph node dissection.

Purpose: To estimate the cost of the diagnosis and management of nontraumatic abdominal pain (NTAP) in the emergency room (ER) and to determine the factors that affect the cost of diagnosis and management of this type of pain. Materials and Methods: In total 345 patients with NTAP and complying with the study criteria were included. After they discharged from the ER, the expenses of diagnosis and treatment of the patients were calculated. The expense results were compared to each other especially in terms of age, sex, and underlying disease. Results: In the study group, 60% of patients were female. The mean age of the patients was 36.5 (range: 17-92). The overall mean time of the patients with NTAP spent in the ER was 4.92 h (range: 1-151 h). The mean expense amount of the patients with NTAP in ER was 112.2 TL (range: 14-1394 TL). Being above the age of 60, having accompanying symptoms, having surgical abdominal pain, having pathological findings in abdominal examinations, and being referred from other centers or being referred back to the ER with the same complaint were the most important factors that determined the follow-up period and expenses of NTAP patients in the ER. Conclusion: Such information describing the cost of diagnosis and management of NTAP should be taken into account to determine cost effective strategies and to establish reference guidelines.

BACKGROUND

BACKGROUND: Colorectal cancer during pregnancy is uncommon. Most patients present in late pregnancy, and the tumor is localized to rectum in up to 85% of cases. Delayed diagnosis due to confusing significant lower gastrointestinal symptoms with pregnancy-associated gastrointestinal changes is a common feature. From the increasing intraabdominal pressure during delivery, a tumor can prolapse through the anus and develop incarceration and strangulation, but that is seen extremely rarely. CASE: A 33-year-old woman was found to have a prolapsing rectal cancer through the anus during delivery, and it progressed to incarceration. CONCLUSION: Colorectal cancer during pregnancy is rare and mostly localized to the rectum. To manage a strangulated rectal prolapse that occurs in labor, consideration should be given to perineal rectosigmoidectomy under general anesthesia. The choice of surgical procedure is controversial if the preoperative diagnosis is not clear. © Journal of Reproductive Medicine®, Inc.

Background: Angiogenesis is essential for tumour growth and metastasis. Vascular endothelial growth factor (VEGF) has been suggested as the major angiogenic factor in breast carcinoma. Both insulin-like growth factor-I (IGF-I) and prolactin are involved in the progression of breast cancer at least partly by stimulating angiogenesis. Aim: The aim of the present study was to investigate the association between serum IGF-I, VEGF and prolactin levels and clinicopathological characteristics of breast carcinoma. Methods: Serum IGF-I, VEGF and prolactin levels were measured in breast cancer patients and controls and these levels were compared with well-known clinicopathological characteristics of breast carcinoma, including tumour size, axillary lymph node and oestrogen/progesterone receptor status, tumour grade and disease stage. Results: Serum prolactin, VEGF and IGF-I levels were found to be similar in breast cancer patients and control subjects (P > 0.05). When the patients were divided into groups according to their tumour size, axillary lymph node status, tumour grade, oestrogen/progesterone receptor status and disease stage, no significant differences in serum prolactin, VEGF and IGF-I levels were found among the groups (P > 0.05). Conclusions: The present study failed to demonstrate an association between serum levels of VEGF, IGF-I and prolactin and well-known clinicopathological characteristics of breast carcinoma.

36 ÖZET Bu çalışmada, ratlarda intraperitoneal E. Coli lipopolisakkariti enjeksiyonu ile oluşturulan endotokseminin kolon anastomozu iyileşmesi üzerine etkileri ve oluşan bu etkinin selektif ve nonselektif nitrik oksit sentetaz inhibitörleri ile değişimi incelenmiştir. Nonselektif NOS inhibitörü olarak reversibıl etki gösteren L-NAME, selektif İNOS inhibitörü olarak ise irreversibıl etki gösteren L-NİO kullanılmıştır. Endotoksemi barsak anastomozu iyileşmesini olumsuz yönde etkilemektedir. Bu etkinin özellikle fazla miktarlarda sentezlenen ve sitotoksik etki göstern nitrik oksitin sorumlu olduğu düşünülmektedir. Endotoksemi, İNOS enzimini aktive etmekte; sonuçta cNOS tarafından fizyolojik şartlarda pikomolar düzeyinde sentezlenen NO düzeyleri, organizmada nanomolar düzeylerine çıkmaktadır. NO düzeylerindeki bu yükselme özellikle yara iyileşmesinin inflamasyon fazını etkilemekte; Tipi ve TipIII kollajen mRNA gen ekspresyonunu bozarak yara iyileşmesini bozmaktadır. Nitrik oksit sentetazın nonselektif olarak inhibisyonu hem cNOS hem de İNOS enzimlerinin inaktivasyonuna neden olmaktadır. Bu ise sitoprotektif etki gösteren NO düzeylerini fizyolojik olarak bulunması gereken düzeylerin altına çekmekte; sonuçta endotokseminin yarattığı vasküler ve mukozal hasar engellenememektedir. Selektif NOS inhibitörleri ise yanlızca İNOS enzimini inaktive etmekte dolayısıyla ortamda sitoprotektif ve vazoprotektif etkilerin oluşabileceği miktarda NO kalmasını sağlamaktadırlar. Bu etkileri sonucu endotoksemi ile bozulan kolon anastomozu iyileşmesi selektif NOS inhibitörleri ile normal sınırlara döndürülebilmektedir. 45

Objective: Hernia repair is a surgical procedure as old as the history of surgery. All hernia repair methods have been developed with the aim of reducing cost, recurrence rate and postoperative pain. In this study, the recurrence rates of different surgical procedures were evaluated retrospectively. Materials and Method: We evaluated retrospectively 1540 patients operated on between 1992 and 2000 in Gazi University, Faculty of Medicine Department of General Surgery. Only 514 of them were well documented. The patients were divided into groups according to demographic features, diagnoses, applied surgical techniques, time of surgical intervention, and recurrence, and comparisons were performed. Results: Lichtenstein Tension Free repair, anatomic repair and laparoscopic repair were applied in 61.5%, 33.5% and 5.1% of cases, respectively. There is no significant difference between the recurrence rates of hernia repair. When the patients were divided into two groups according to operation year (1992-1996 and 1997-2000), in the first four years the recurrence rates of the repair methods were similar but in the second four years the recurrence rate of anatomic repairs was threefold higher (p>0.05). Conclusion: Lichtenstein Tension Free repair is a hernia repair method that can be applied safely with low recurrence rates in general surgery clinics.

BACKGROUND

Purpose: To estimate the cost of the diagnosis and management of nontraumatic abdominal pain (NTAP) in the emergency room (ER) and to determine the factors that affect the cost of diagnosis and management of this type of pain.

Amaç: Pnömoperitoneumla ilişkili tromboembolik olaylar veya intravazal fibrinolizis artışı arasındaki etyolojik farkların hangi faktörlerle ilişkili olduğu açık değildir. Bu çalışmada pneumoperitoneum süresi ve pneumoperitoneum oluşturmak için kullanılan basınç düzeyi ile ilişkili olarak koagülasyon kaskadı ve fibrinoliziste yer alan parametrelerin pneumoperitoneum ile ilişkilerinin değerlendirilmesi amaçlanmaktadır.Materyaller ve Metodlar: Çalışma 5 grup ve her grupta 6 rat olacak şekilde oluşturuldu. Pneumoperitoneum düşük basınç (8 mmHg), normal basınç (12 mmHg) ve 30, 60 dakika olarak farklı sürelerde oluşturuldu. Grup 1 de hiçbir işlem uygulanmadı. Belirlenen sürenin bitiminde tüm ratlardan fibrinojen, D-dimer, doku plazminojen aktivatörü (tPA), plazminojen activator inhibitor-1 (PAI-1) ve trombinle aktive edilebilen fibrinoliz inhibitor antijeni (TAFI) ölçümü için kan numuneleri alındı. Bulgular: tPA özellikle kısa süreli 12 mmHg basınç uygulanan grup IV'de yüksek iken uzun süreli 12 mmHg basınç uygulanan grup V'de düşük olarak bulundu (p=0.04). Tüm gruplarda TAFI değerlerinde düşme gözlenmekle birlikte özellikle basıncın arttığı ve 12 mmHg basıncın uzun süreli uygulandığı grupta bu düşüş istatistiksel olarak daha anlamlı olarak bulundu (p0.05). Tartışma: Sonuç olarak pnömoperitoneumun koagülasyon sistemi üzerine olan etkilerinin, uygulanan basınç ve süreye bağlı olarak değişebileceği ortaya konulmuştur. Standart basınçlarda dahi sürenin uzaması özellikle fibrinolizis ile ilişkili komplikasyonları artırabilir. Pnömoperitoneum sırasında süre ve basınç değişikliği koagülasyon sisteminde değişikliğe neden olabilir. Aim: The etiological differences in thromboembolism and intravascular fibrinolysis in pneumoperitoneum is stil unclear. In the present study; it is aimed to investigate the role of intraabdominal pressure and coagulation cascade and fibrinolysis in pneumoperitoneum. Materials and Methods: 30 rats were divided in to 5 groups. Low pressure pneumoperitoneum group (8 mmHg), conventional pressure pneumoperitoneum group (12 mmHg) in 30 and 60 minutes. Group 1 did not undergo any procedure. At the end of designated time intervals blood samples were drawn to determine fibirnogen, D-dimer, tissue plasminogen activator (tPA), plasminogen activator inhibitor-1 (PAI-1) and thrombin activating fibrinolysis inhibitor antigen (TAFI) levels. Results: tPA was significantly higher in standart pressure short duration group when compared to standart pressure long duration group (p=0.04). TAFI was reduced in all groups but was especially reduced in the group with standart pressure long duration (p0.05).Discussion: Finally effects on the caogulation system of pneumoperitoneum which is conducted by the pressure applied and time variants have been identified. Time delay even under standart pressures, could raise up fibrinolysis related complications. Pneumoperitoneum of the coagulation system can be changed by duration of time and pressure. 84

Yumuşak doku travmaları, acil servislere ve ilk yardım ünitelerine başvuran travma vakalarının büyük bölümünü oluşturmaktadır. Bu hastalarda ağrının hızlı ve etkin biçimde giderilmesi tedavinin anahtar noktasıdır. Çalışmamızda, yumuşak doku travması sonrası oluşan akut ağrının giderilmesi amacıyla uygulanan parenteral analjeziklerden parasetamol ile tenoksikamın etkinliklerinin incelenmesi, analjezik etkilerinin karşılaştırılması amaçlandı.Orta Doğu Teknik Üniversitesi (ODTÜ) İlk Yardım Ünitesine başvuran 18?65 yaş arası yumuşak doku travmalı 100 hasta çalışmaya dâhil edildi. Hastalar randomize olarak 2 gruba ayrıldı ve grup 1 tenoksikam (n=50), grup 2 parasetamol (n=50) olarak belirlendi. Parasetamol (Perfalgan®) (Bristol-Myers Squibb, Fransa) İ.V. uygulaması 15 dakika süren yavaş infüzyon yöntemi ile ve tenoksikam (Tilcotil®) (F. Hoffman-La Roche Ltd, Basel, İsviçre) İ.V. uygulaması yavaş enjeksiyon yöntemi ile yapıldı. Hastaların ağrı düzeyini ölçmek için uygulama öncesi ve uygulama sonrası hissettikleri ağrıyı 15. 30. ve 60. dakikalarda 100mm horizontal yerleşimli vizüel analog skala (VAS) (0 mm = ağrı yok, 100 mm = en şiddetli ağrı) ile değerlendirildi. Bulantı, kusma, hipotansiyon, hipertansiyon, solunum yetmezliği, ajitasyon, gibi yan etkiler olup olmadığı kaydedildi.Yumuşak doku travmalı hastaların uygulama öncesi ve sonrası ağrı seviyeleri değerlendirildiğinde, her iki grupta da uygulama öncesi ile sonrası 15.-30.-60. dakikalardaki ortalama VAS değerleri arasında belirgin azalma görüldü, yani ağrı belirgin şekilde azaldığı saptandı. İki grup arasında intravenöz analjezik uygulanması öncesi ve sonrası 15.-30.-60. dakikalardaki ortalama VAS değerleri arasında istatistiksel olarak anlamlı bir farklılık tespit edilmedi (p>0.05). Hasta gruplarının hiçbirinde bulantı, kusma, hipotansiyon, hipertansiyon, ajitasyon, enjeksiyon yerinde ağrı ve lokal reaksiyon olmadı.Sonuçta yumuşak doku travması nedeniyle acil servislere başvuran hastalarda parenteral parasetamol ve parenteral tenoksikam akut ağrı tedavisinde son derece etkili ve güvenilir ajanlardır. Parasetamol özellikle gastrointestinal sistem yan etkilerinin daha az görülmesi, platelet agregasyonu ve kanama zamanı üzerine etkisi olmaması nedeniyle yumuşak doku travmalarında ilk basamakta tercih edilebilecek bir analjezik olabilir. Diğer yandan parenteral parasetamol uygulamasının 15 dk. süren bir infüzyonla yapılma gereksinimi, intravenöz bolus yöntemle uygulanabilen tenoksima göre, özellikle yüksek hasta volümlü merkezler açısından bir dezavantaj olarak değerlendirilebilir. Yumuşak doku travmalı hastalarda akut ağrının giderilmesi açısından etkinlik ve güvenirliğin daha geniş hasta serilerinde ortaya konulması ağrı tedavisi algoritmalarının geliştirilmesi açısından yol gösterici olacaktır.Anahtar Kelimeler: Yumuşak doku travması, akut ağrı, parasetamol, tenoksikam Soft tissue traumas represent the majority of the trauma cases referring to the emergency and first aid service units. In such patients, the key point of the treatment is to relief the pain quickly and effectively. Our study aims to discuss the effects of and to compare the analgesic effects of paracetamol and tenoxicam each of which is a parenteral analgesics being administered to relief the acute pains caused by soft tissue trauma.The study was participated by 100 patients with soft tissue trauma ranging between 18 and 65 years old and referring to the Emergency Unit of Middle East Technical University (METU). The patients randomly were divided into two groups and the group 1 is defined with tenoxicam (n=50) and the group 2 with paracetamol (n=50). Paracetamol (Perfalgan®) (Bristol-Myers Squibb, Fransa) I.V. was administered by the slow infusion method lasting for 15 minutes and tenoxicam (Tilcotil®) (F. Hoffman-La Roche Ltd, Basel, İsviçre) I.V was administered by slow injection method. To measure the pain level experienced by the patients, the pain levels experienced before and after the administration were evaluated at 15th, 30th and 60th minutes by a 100 mm horizontal visual analog scale (VAS) (0 mm = no pain, 100 mm = the most severe pain). It was recorded whether there is such side effects as nausea, hypotension, hypertension, respiratory insufficiency, agitation etc.When the pain levels of the patients with soft tissue trauma before and after the administration were analyzed, a significant decrease was observed in the average VAS readings of the both groups at 15th, 30th and 60th minutes both before and after the administration; in other words, the pain was significantly decreased. No statically significant difference between the average VAS readings of the both groups at 15th, 30th and 60th minutes both before and after the intravenous analgesics was observed (p>0.05). None of the patient groups showed such effects as nausea, hypotension, hypertension, agitation, pain at the injection point or local reaction.In conclusion, parenteral paracetamol and parenteral tenoxicam were extremely effective and reliable agents in the treatment of acute pain in the patients referring to the emergency unit due to soft tissue trauma. On one hand, paracetamol can be an analgesic which may be preferred for primary treatment in soft tissue trauma cases since it has less gastrointestinal side effects and has no effect on platelet aggregation and bleeding time. On the other hand, the necessity to administer the parenteral paracetamol by a 15 minute infusion can be considered as a disadvantage, when compared to tonixicam administered by the intravenous bolus method, specifically in terms of such centers having high patient volume. Showing the effectiveness and reliableness in decreasing the acute pain experienced by the patients with soft tissue trauma in a larger mass of patients will be guiding in developing pain treatment algorithms.Keywords: Soft tissue trauma, acute pain, paracetamol, tenoxicam 74