Search

One of the most important problems of palliative care patients is that patients cannot be fed sufficiently. In our study, we aimed to investigate the effect of nutrition on quality of life in palliative care patients. A total of 216 patients who were hospitalized for palliative care interviewed face-to-face during the period between October 2018 and May 2019 and their nutritional status was determined. Mini Nutritional Assessment test was applied to patients at the same time quality of life questionnaire short form 36 test. A total of 216 patients (132 (61.1%) female, 84 (38.9%) male) were included in the study. The mean age of the patients was 77.01 ± 13.0 years, the mean body mass index was 24.15 ± 5.41 kg/m2, and the mean value of Mini Nutritional Assessment was 14.20 ± 7.01. The patients were divided into 3 groups according to their nutritional status. In groups of patients with palliative care according to their nutritional status, 3 groups were compared with the sub-dimension scores of the quality of life scale short form 36, and the physical function, physical role limitation, energy/vitality, emotional health, and perception of general health. Malnutrition is frequently observed in palliative care patients. Malnutrition affects the quality of life negatively. During palliative care, whose aim is to improve the quality of life, the nutritional status of patients should be evaluated and patients should be given nutritional supplements when necessary.

Bu çalışmada amacımız kliniğimizde gerçekleştirdiğimiz enfiye çukuru arteriyovenöz fistüllerin sonuçlarını analiz ederek bu yöntemi tartışmaktır. Gereç ve Yöntemler: 1999-2007 yılları arasında kliniğimizde düzenli takipleri olan 272 enfiye çukuru arteriyovenöz fıstül geriye dönük olarak değerlendirildi. Gerekli bilgiler hasta dosyalarından ve diyaliz notlarından elde edilmiştir. Tüm olgular yaş, cinsiyet, son dönem böbrek yetmezliği etyolojisi, fistül olgunlaşma ve fistül açıklık oranları açısından değerlendirilmiştir. Bulgular: Hastaların 115'i (%44) kadın, 143 u (%56) erkek ve ortalama yaşları 40.5±8.5 idi. Ortanca takip süresi 50 ay (3-65 ay)'dır. Etyolojide en sık görülen neden %32 diabetes mellitustur. Altı hafta sonundaki olgunlaşma oranı %85 olarak tespit edildi. Bir yıllık açıklık oranları %82 ve 4 yıllık açıklık oranı %53'dir. Fistül açıklık oranları diyabetik olan ve olmayanlarda, erkekler ve kadınlarda, sağ kol ve sol kol AVF'lerde karşılaştırıldığında istatistiksel olarak anlamlı farklılık olmadığı görülmüştür. Sonuç: İyi bir fizik muayene ile enfiye çukuru fistülün uygunluğu değerlendirilebilir. Enfiye çukuru fistüllerin iyi olgunlaşma ve uzun dönem açıklık oranları vardır. İlk fistül açılacak uygun hastalarda iyi bir seçimdir. In this study, we aimed to discuss this method by analyzing snuff-box arteriovenous fistula outcomes in our experience. Material and Methods: We analyzed the outcomes of 272 snuffbox arteriovenous fistulas created between 1999-2007. Data was determined patients charts and dialysis records. Patients' demographics, end stage renal disease etiology, fistula maturation and patency rates, complications were evaluated retrospectively. Results: Of the 272 patients, 115 (46%) were women and 143 (54%) were men. The mean age of patients was 40.5+8.5. median follow up period of fistulas was 50 months (range 3-65 months). The most frequent etiologic disease of end stage renal disease was Diabetes mellitus (32%). The maturation rate of snuffbox arteriovenous fistula was 85%. One year and 4 year patency rates were 82% and 53 % respectively. Diabetes, sex and side of the extremity did not significantly affect fistula survival. Conclusion: Feasibility of snuff-box arteriovenous fistula was evaluated with the physical examination of this area. Snuffbox arteriovenous fistulas have good maturation and long-term patency rates. This type of fistulas may be the first choice for suitable patients requiring primary access.

Bu çalışmada amaç sekonder hiperparatiroidi nedeniyle hastanemizde yapılan subtotal paratiroidektomi sonuçlarını değerlendirmektir. Yöntem: Merkezimizde sekonder hiperparatiroidi nedeniyle ameliyat edilen 36 hastanın dosyaları retrospektif olarak incelendi. Ameliyat öncesi ve sonrası dönemdeki klinik bulgular, serum kalsiyum, fosfor, parathormon ve alkalen fosfataz değerleri ile cerrahi komplikasyonlar değerlendirildi. Bulgular: Ortalama takip süresi 28.4±20 aydı ve geride kalan dokuya yönelik cerrahi girişim gerektirecek rekürrens görülmedi. Ameliyattan önce yüksek parathormon düzeyi (ortalama 1536.3±674.6 pg/ml) saptanan tüm hastalarda ameliyat sonrası takiplerde parathormon düzeyi ortalama 128±91 pg/ml bulundu. Ameliyat öncesi dönemde serum kalsiyum düzeyleri ortalama 10.4±0.8 mg/100 ml, fosfor düzeyi ortalama 6.2±1.7 mg/100 ml'di. Ameliyattan sonraki takipte ortalama serum kalsiyumu 8.1±1.2 mg/100 ml (7.7-10 mg/100 ml) ve serum fosforu 4.7±1.4 mg/100 ml (4.1-8.6 mg/100 ml) olarak saptandı. Yüksek alkalen fosfataz düzeyleri ameliyattan sonra tüm hastalarda ortalama 172±49 U/L olarak saptandı. Ameliyat öncesi görülen kas güçsüzlüğü, şiddetli kaşıntı gibi bulgular ameliyat sonrası dönemde geriledi. Sadece 2 hastada semptomatik hipokalsemi görüldü ve tedavileri yapıldı. Sonuç: Paratiroid cerrahisi kronik böbrek yetmezlikli hastalarda gelişen sekonder hiperparatiroidizmde halen önemini koruyan ve gerekli olan bir tedavi seçeneğidir. Deneyimimize göre subtotal paratiroidektomi sekonder hiperparatirioidi tedavisinde başarılı ve etkili bir yöntem olarak görülmektedir. The aim of this study was to evaluate the efficacy of subtotal parathyroidectomy performed in end stage renal disease patients for secondary hyperparathyroidism in our center.Materials and Methods: The study involved 36 consecutive patients. Preoperative and postoperative clinical signs and symptoms, parathormon, calcium, phosphorus, alkaline phosphatase and surgical complications were evaluated. Results: 36 patients remain cured at a mean follow up time 28.4±20 months. None of the patients required resection of parathyroid remnant. Preoperative high parathormon levels (mean 1536.3±674.6 pg/ml) decreased (mean 128±91 pg/ml) during follow-up period. Preoperative mean serum calcium level was 10.4±0.8 mg/100 ml and the mean serum phosphorus level was 6.2±1.7 mg/100 ml. During follow up period, the mean serum calcium level was 8.1±1.2 mg/100 ml (7.7 to 10 mg/100 ml) and the mean serum phosphorus level was 4.7±1.4 mg/100 ml (4.1 to 6.6 mg/100 ml). Serum alkaline phosphatase returned to normal after the operation (mean 172±49 U/L). Preoperative symptoms such as pruritis and fatigue improved after operation. Two patients treated successfully for symptomatic hypocalcemia in the early postoperative period. Conclusion: Parathyroidectomy still remains the important therapeutic option for secondary hyperparathyroidism associated with end stage renal disease. Our results indicate that subtotal parathyroidectomy is the effective treatment for secondary hyperparathyroidism.

Rektosel tıkayıcı defekasyon sendromunun en sık sebebidir. Hastaların %30'unda anal inkontinans eşlik edebilir. Bu çalışmada rektosel ve anal inkontinans birlikteliğinin prevelansı ve bu hasta grubunda uygulanan transperineal onarım tekniğinin uzun dönem sonuçlarının değerlendirilmesi amaçlandı.2010-2014 yılları arasında polikiniğimize çıkış obstrüksiyonu semptomları ile başvuran 297 kadın hasta prospektif olarak değerlendirildi. Çalışma grubunu, klinik olarak rektosel ve anal inkontinans tanısı konulan, ortalama yaşları 61 olan 27 hasta oluşturdu. Hastaların çoğunda başlıca şikayet, zor dışkılama ve fekal kirlenme idi. Rektosel tanısı bimanuel rektovajinal muayene ve defekografi ile konuldu. Anal sfinkterler MRG ile değerlendirildi. Tüm hastalarda perineal yaklaşımla vicryl mesh ile onarımı takiben 9 hastaya overlapping sfinkteroplasti, 18 hastaya levatoroplasti uygulandı. Ameliyat öncesi ve sonrası tüm hastalar anal manometri basınç ölçümleri, Cleveland Clinic İnkontinans Skoru(CCIS), Tıkayıcı Defekasyon Skoru (ODSc), Cleveland Clinic Constipation Skoru (CCCS) ve Pelvik Taban Bozuklukları Formu ( PFDI-20) ile değerlendirildi.Ameliyat öncesi ve ameliyat sonrası 12. Ayda uygulanan CCCS, CCIS ve ODSc (14.15 vs 5.6, 9.7 vs 2.7 ve 9.3 vs 3.4) skorları arasındaki düşme istatistiksel olarak anlamlı idi. Anal manometri değerlendirmelerinde ortalama dinlenim ve sıkma basınçları arasında istatistiksel anlamlı olmamakla beraber belirgin yükselme gözlendi (47.11 vs 54.55 ve 51.55 vs 61.7). PFDI-20 ile değerlendirilen hayat kalitesinde de post-operatif dönemde anlamlı iyileşme saptandı (72.45 vs 20.83).Pelvik çıkış obstrüksiyonu olan hastalarda inkontinans varlığının klinik olarak değerlendirilmesi cerrahi teknik seçiminde ve dolayısı ile başarılı tedavi sonucu elde edilmesinde önemlidir. Bu hasta gruplarında rektoselin mesh ile onarımına eş zamanlı sfinkteroplasti veya levatoroplasti eklenmesi ile başarılı sonuçlar alınabilir.Anahtar sözcükler: Rektosel, Anal inkontinans, Cerrahi teknik Aim: In this study, we evaluated the coexisting prevalence of fecal incontinence and rectocele and also long-term results of the perineal repair techniques used for the management of this group of patients.Method: 297 female patients presenting to our clinic with outlet obstruction symptoms were evaluated prospectively. Coexisting pathologies of rectosele and fecal incontinence were determined in 27 patients (mean age 61). Vicryl mesh repair with a perineal approach were performed in all patients, followed by anoverlapping sphincteroplastyin 9 and levatoroplasty in 18 patients. Before and after surgery, all patients were evaluated with anal manometry pressure measurement, Cleveland Clinic Incontinance Score(CCIS), Adjusted Obstructive Defecation Score (ODSc),Cleveland ClinicConstipation Score (CCCS) and Adjusted Pelvic Floor Disorder Questionnaire (PFDI-20).Results: The mean follow-up time was 12 months. The post-operative decrease of the CCCS, CCIS and ODSc scores (14.15 vs 5.6, 9.7 vs 2.7 and 9.3 vs 3.4) were statistically significant. Although they were not statistically significant, the mean resting and squeezing pressures were found to be increased (47.11 vs 54.55 and 51.55 vs 61.7)in the anal manometry assessment.PFDI-20 also revealed a significant better quality of life in the post-operative follow-up (72.45 vs 20.83).Conclusion: In such patients, adding a levatorplasty or sphincteroplasty procedure to the mesh repair of rectosele may provide increased success rates and better patient satisfaction.Key Words: Rectocele, Anal incontinence, Surgical technique 83

Karın içi yapışıklıklar; peritonun hasara karşı oluşturduğu dinamik, fibroproliferatif ve inflamatuar bir savunma mekanizması sonucu dokular veya organlar arasında bağlantı oluşturan fibröz bantlar olarak bilinir (11). Karın içi operasyon geçiren hastalarda oluşan yapışıklık oranının %64 ile %97 arasında değiştiği, açık cerrahi girişimler sonrası bu oranın laparoskopik girişimlere oranla daha yüksek olduğu görülmüştür (1,2). Ameliyat sonrası yapışıklıklar, cerrahlar için tekrar ameliyat durumlarında, karın içine ulaşma süresini artırması, karın içinin eksplorasyonunu zorlaştırması ve karın içi organların yaralanma riskini arttırması nedeni ile önemli bir sorundur (4-6). Yapışıklıklar klinik olarak semptomatik hale geldiklerinde tedavi edilmeye çalışılır. Konservatif tedavi ile düzelmeyen durumlarda cerrahi gerekir (12). Bugüne kadar kullanılan ajanlardan hiçbirinin karın içi yapışıklığı önlemede kesin ve tam etkili olduğu ispatlanamamıştır (10). Propolis arıların kendilerini böcekler ve mikroorganizmalardan korumak için ürettikleri bir üründür (71). Propolisin antibakteriyel, anti-inflamatuar, iyileşme, anestetik, çürük önleyici, antifungal, antiprotozoal ve antiviral aktiviteler gibi çeşitli terapötik etkileri vardır (72, 80). Birçok propolis ürünü veya izole bileşikleri farklı mekanizmalarla inflamasyonu inhibe etmektedir. Bununla beraber propolisin anti-inflamatuar etkileri temel olarak uygulama şekli ve dozajına bağlıdır (89). Bu deneysel çalışmada ciddi sorunlara yol açabilen postoperatif intraabdominal yapışıkları önlemede anti-inflamatuar ve anti-oksidan etkileri olan propolis maddesinin adezyonlar üzerindeki önleyici etkisinin değerlendirilmesi amaçlanmaktadır.Bu çalışmada 30 adet yakın yaş aralığında genç erkek Sprague-Dawley ırkı ratlar rastgele 10'arli 3 gruba ayrıldı. Üç cm'lik median laparatomi sonrası tüm ratların çekum duvarında 1 cm² alanda spanç ile 60 kez sürtünme yaparak abrazyon oluşturuldu ve bu çekal abrazyon bölgesinin karşısındaki periton parçası eksize edildi. Bu çalışmada kullanılacak olan propolis maddesi Rize-Artvin bölgesi propolisi olarak Hacettepe Üniversitesinden temin edildi. Grup 2'ye 0,4 ml etanol (%96'lık), grup 3'e 0,4 ml propolis (900 mg/kg) ve etanol (%96'lık) intraperitoneal olarak uygulandı. Grup 1 sham grubu olarak belirlendi ve abrazyon sonrası hiçbir solüsyon verilmedi ve sonrasında karın kapatıldı. Postoperatif 21. günde ratlar sakrifiye edildi. Karın ters U şeklinde açıldı. Adezyonlar makroskopik olarak sayıldı ve Nair skorlamasına göre değerlendirildi. Abrazyon oluşturulan alandan biyokimyasal analiz ( malondialdehit (MDA), glutatyon düzeyi (GSH) ) ve histopatolojik değerlendirme için örnekler alındı. Yaklaşık olarak 5-6 ml kan örneği alınarak fibrinolitik sistemi değerlendirmek için doku plazminojen aktivatörü (TPA), plazminojen aktivatör inhibitör-1 (PAI-1), α2-makroglobulin, α1-antitripsin ve prostaglandin E2 (PGE2) ve lökotrien B4 (LB4) değerleri bakıldı.Propolis grubunun makroskopik Nair (etanol-propolis, P>0,002 ve sham-propolis, P>0,023) ve mikroskopik Zühlke (etanol-propolis, P>0,033 ve sham-propolis P>0,024) skalasına göre anlamlı farklılık gösterdiği görülmüştür. Hasta grupları arasında fibrozis açısından anlamlı bir fark bulunmuştur (P>0,01). Hasta grupları arasında vasküler proliferasyon açısından anlamlı bir fark bulunmuştur (P>0,01). Hasta grupları arasında yabancı cisim reaksiyonu açısından anlamlı bir fark bulunmuştur (P>0,007). Biyokimya sonuçlarına göre TPA grubunda (P>0,029), α1–antitripsin grubunda (P>0,023), GSH grubunda (P>0,040), alfa2-makroglobulin grubunda (P>0,01) istatistiksel olarak anlamlı bir fark bulunmuştur.Propolis grubunda istatistiksel olarak yapışıklığın daha fazla olduğu görülmüştür. Bu durumun propolisin uygulama şekline, uygulanan miktara ve çözücüsünün konsantrasyonun yüksekliğine bağlı olabileceği düşünülmüştür. Propolisin yapışıklığı arttırması nedeniyle intraperitoneal uygulamada doz ayarlaması yapılması gerektiği, çözücüsünün daha düşük konsantrasyonlarda ayarlanması ve uygulanan anti-inflamatuar maddedin uzun süreli karın içinde bırakılmaması için uygulama sonrası erken dönemde çözücüsü ile peritoneal lavaj ile yıkama yapılması propolisin etkinliğini değerlendirmek için yapılacak diğer çalışmalarda göz önünde bulundurulmalıdır.Anahtar kelimeler: Anti-inflamatuar, Anti-oksidan, Peritoneal adezyon, Propolis The Effect of Propolis Treatment to Prevent Postoperative İntraperitoneal Adhesions Intra-abdominal adhesions; caused against peritoneal injury and they known as fibrous bands that are dynamic, fibroproliferative and inflammatory defense mechanisms of the tissues or organs (11). The consists of patients undergoing intra-abdominal surgery and caused with adhesion rates varied between 64% and 97%, this ratio is higher in open surgical procedures to laparoscopic sugery (1,2). Post-operative adhesions are serious problems because surgeons In cases of reoperation can have many difficulties like increasing the time to reach into the abdominal cavity, to complicate the exploration of intra-abdominal area and increase the risk of injury of the abdominal organs (4-6). Adhesions when they become clinically symptomatic treatment is attempted. Surgery is required in cases not get better with conservative treatment (12). So far, none of the agents used in the prevention of intra-abdominal adhesions has not been proven to be effective (10). Bee propolis is a product that they produce to protect themselves from insects and microorganisms (71). Propolis have various therapeutic effects such as antibacterial, anti-inflammatory, healing, anesthetic, anti-caries, antifungal, antiprotozoal and antiviral activities (72,80). Most of propolis product or isolated indicates inhibit inflammation with different mechanisms. However, the anti-inflammatory effect of propolis mainly depends on the route of administration and dosing (89). In this experimental study, we aimed to evaluate the effect of propolis which has anti-inflammatory and anti-oxidant effects in the prevention of postoperative intra-abdominal adhesions that can result in serious problems.İn this study, totaly 30 young male Sprague-Dawley rats close in age range randomly were divided into three groups with 10 animals. After three cm median laparotomy all rat's 1 cm ² area in the wall of the cecum has been created abrasion by friction of sponge per 60 times and was excised across the peritoneal part of the cecal abrasion. Propolis material that will be used in this study was obtained as propolis of Rize and Artvin region from Hacettepe University. For group 2, 0.4 mL ethanol (96%), for group 3, 0.4 mL of propolis (900 mg / kg) and ethanol (96%) was intraperitoneally applied. Group 1 was identified as Sham group was and no solution applied after abrasion and then abdomen was closed. Rats were sacrificed on day 21. Inverted U-shaped abdomen was opened. Adhesions were counted macroscopically and was evaluated by Nair scoring. From abrasion created space samples were obtained for biochemical analysis (malondialdehyde (MDA), the level of glutathione (GSH) and histopathological evaluation. To assess the fibrinolytic system approximately 5-6 ml blood samples were taken and tissue plasminogen activator (TPA), plasminogen activator inhibitor-1 (PAI-1), α2-macroglobulin the α1-antitrypsin and prostaglandin E2 (PGE2) and leukotriene B4 (LB4) values were measured. Propolis group was found to have significant differences according to the macroscopic Nair (ethanol-propolis, P> 0.002 and sham-propolis, P> 0.023) and microscopic Zühlke (ethanol-propolis, P> 0.033 and sham-propolis, P> 0.024) scale. İn terms of fibrosis a significant difference was found in patient groups (P> 0.01). İn terms of vascular proliferation A significant difference was found in patient groups (P> 0.01). İn terms of foreign body reaction a significant difference was found in patient groups (P 0.029), α1-antitrypsin group (P> 0.023), GSH group (P> 0.040), alpha2-macroglobulin group (P> 0.01). İn the group of propolis we found statistically significant more adhesions. This situation is thought to be related to propolis route of administration, the amount applied and concentration of the solvent. To evaluate the effectiveness of propolis should be considered in other studies dose adjustment should be done in practice, setting the lower concentrations of solvent, did the anti-inflammatory agent not be left in prolonged in abdominal area, after application in the early period with the solvent by washing the peritoneal lavage are suggested to be done for avoiding propolis due to the increase intraperitoneal adhesions.Keywords: Anti-inflammatory, Anti-oxidant, Peritoneal adhesions, Propolis. 71

Sağ Lob Karaciğer Nakli Yapılan Hastalarda Donörün Safra Yollarındaki Anatomik Varyasyonlarının Alıcıda Görülen Safra Yolları Komplikasyonları Üzerine Etkisi Amaç: Merkezimizde sağ lob karaciğer nakli yapılan hastalarda donörün ameliyat öncesi manyetik rezonans kolanjiyopankreatografi (MRKP) görüntülerinin intraoperatif kolanjiyografi görüntüleri ile karşılaştırılarak portal vene göre safra yolu anatomisinin belirlenmesi ve bunun sonuçlarına göre vericide yapılan diseksiyonların veya alıcıdaki farklı anastomozların alıcıda görülen safra yolu komplikasyonları üzerine etkisini değerlendirmektir. Canlı vericili karaciğer transplantasyonunda (CVKT) vericinin safra yolu anatomisi sağ lob hepatektomide son derece önemlidir, çünkü sağ hepatik duktus varyasyonları sıklıkla görülür. Sağ posterior safra kanalının (SPSK) anatomik varyasyonları, özellikle de portal vene göre supra ya da infraportal yerleşimi, alıcıda birden fazla safra kanalı anastomozunun yapılması gerekliliğine neden olur. SPSK supraportal tipte ise, sağ hepatektomi yapılırken yaralanmaya daha müsaittir.Metod: Kliniğimizde 34' ü (%32.4) kadın, 71'i erkek (%67,6) yaş ortalaması 40,89 (median: 21-60) toplam 105 hastaya sağ lob karaciğer nakli yapıldı. Huang sınıflamasına göre Tip 1, 2 ve 3 safra yolu anatomisine sahip olan bu hastaların MRKP ve intraoperatif kolanjiyografileri geriye dönük olarak yeni bir sınıflama ile tekrar değerlendirildi. Sağ posterior safra kanalının (SPSK) kaudal seyreden kısmının portal venin altında ya da üstünde olması veya trifurkasyon olmasına göre 3 tipe ayrıldı. Tip 1 infraportal SPSK (32 hasta), Tip 2 supraportal SPSK (58 hasta), Tip 3 trifurkasyon (supraportal veya infraportal olabilir) (15 hasta) olarak sınıflandırıldı. Her tipte SPSK' nın konfluense uzaklığı mm olarak ölçüldü. Sınıflandırmaya göre bu 3 tipin ayrı ayrı safra yolu komplikasyonları üzerine olan etkisi ve SPSK' nın supraportal veya infraportal olmasının safra yolu komplikasyonları üzerine olan etkileri değerlendirildi. Sonuç: 33 hastada birden fazla safra kanalı, 72 hastada ise tek safra kanalı vardı. Tip 2' de 18 hastada birden fazla sayıda kanal varken, Tip 3' de yer alan tüm hastalarda çoklu safra kanalı saptandı. Toplam 40 hastada (%38.1) ameliyat sonrası dönemde safra yolu komplikasyonu saptandı. En yüksek komplikasyon oranı %46 ile tip 2 ve 3' te görüldü.Tartışma: Supraportal seyreden, konfluense yakın açılımlı ve kaudal seyirli sağ posterior kanal varlığı, split sonrası birden fazla safra kanalı açıklığı safra yolu komplikasyonu açısından belirgin bir risk faktörü oluşturmaktadır.Anahtar kelimeler: Safra kanalı anatomisi, komplikasyon, karaciğer transplantasyonu Effects Of Variability İn Biliary Duct Anatomy of The Donör On Biliary Complications of The Recipients After Right Lobe Living-Donor Liver TransplantationObjective: To evaluate the influence of the anatomy of the right posteriorbile duct (RPBD) of the donor according to the portal vein by using intraoperatif cholangiography and MRCP (magnetic resonance cholangiopancreatography) on biliary complications in the recipients after living-donor liver transplantation (LDLT) using right hemi-liver grafts.Background Data: We hypothesized that biliary complications after anastomosis were increased in cases which the donör has supraportal RPBD because of potential injury to the RPBD and the increase at the number of the bile ducts. The biliary anatomy of the donor is more important in right hemi-liver transplantation because the anatomy of the right hepatic duct is more variable than that of the left hepatic duct.Method: A total of 105 LDLTs 71 (%67.6) male, 34 female (%32.4), mean age 40.89 using right hemi-liver grafts with type I, 2, 3 anatomy in Huang biliary classification, were retrospectively investigated. The patients were newly classified based on the confluence pattern of the RPBD by using intraoperatif cholangiography and MRCP (magnetic resonance cholangiopancreatography). The patients were firstly divided into three groups as infraportal type 1 (IP, n = 32), supraportal type 2 (SP, n = 58) and trifurcation type 3 (TR, n= 15) types. Distance between portal konfluence and RPBD was measured as `mm` . Biliary complications are retrospectively evaluated according to the types and supraportal RPBD or infraportal RPBD.Results:18 patients in type 2, all the patients in type 3 have multiple bile duct. The total biliary complication rate was %38.1. The higher complication rate was in type 2 and 3 (%46). Conclusions: A short RPBD, supraportal RPBD and a long caudal segment of the RPBD and multiple bile duct of the donor were significant risk factors for biliary complications in LDLT.Keywords: Biliary anatomy, complications, liver transplantation 67

Laparoskopik apendektomi apandisit olgularının tedavisinde standart bir cerrahi yöntem olmuştur. Tek insizyon ile yapılan laparoskopik cerrahide (SILA) ise tek port kullanılması nedeniyle ameliyat sonrası ağrı daha az görülür ve kozmetik sonuçları ise daha iyidir. Bu avantajlar nedeniyle son yıllarda birçok konvansiyonel laparoskopik cerrahinin yerini almaya başlamıştır. Biz çalışmamızda merkezimizde gerçekleştirilen laparoskopik ve SILA apendektominin sonuçlarını değerlendirmeyi amaçladık.Ocak 2011 ile Mart 2012 tarihleri arasında kliniğimizde laparoskopik apendektomi (LA) ve tek insizyon laparoskopik apendektomi (SILA) yapılan hastalar yaş, cinsiyet, ameliyat süresi, hastanede kalış süresi, vücut kitle indeksi (VKİ), Alvarado skoru ve sayısal sözel ağrı skorları (SSAS) açısından prospektif olarak değerlendirilmiştir. Ameliyat sonrası hastalara 3.ayda Gastrointestinal Yaşam Kalitesi İndeksi (GIQLI) uygulanmıştır.44 apandisit hastasına LA yapılırken, 30'una SILA tekniği uygulandı. Hastaların 36'sı (%48,6) kadın, 38'i (%51,3) erkek, ortalama yaş 37 (18-64) idi. Her iki grup arasında yaş, Alvarado skoru, şikayet süresi, serum lökosit ve CRP düzeyi, VKİ ve ASA skoru açısından istatistiksel olarak anlamlı fark saptanmadı. Ameliyat süresi laparoskopik grupta ortalama 63.41 dakika (30-150) ve SILA grubunda ortalama 54.33 dakika (15-120) olarak hesaplandı (p=0,146). Hastanede kalış süresi laparoskopik grupta ortalama 28.39 (13-102) ve SILA grubunda ortalama 25.23 (16-144) saatti (p=0,508). Tek komplikasyon LA grupta 1 (%2,3) hastada gözlenen mesane hematomu idi. LA grupta 12.saat SSAS skorları ortalama 2,62 (0-7) 1.hafta ortalama 2,52 (0-5) iken, SILA grubunda 12. saatte 3,43 (1-7), 1. haftada ise 2,9 (1-5) idi, iki grup arasında SSAS skorları açısından istatistiksel anlamlı farklılık gözlenmedi (12. Saat SSAS için P=0.131, 1. hafta SSAS için P=0.866). Ameliyat sonrası 3. Ayda bakılan GIQLI skorları açısından da her iki grup arasında istatistiksel anlamlı bir fark saptanmadı.SILA, apandisit olgularında uygulanabilecek güvenli bir cerrahi yöntem olmakla beraber konvansiyonel laparoskopik cerrahiye tek üstünlüğü daha iyi görsel kozmetik sonuçlarıdır. Laparoscopic appendectomy became the standard treatment method for appendicitis, recently. Single incision laparoscopic appendectomy (SILA) using single port, ensures less postoperative pain and better cosmetic results. In consequence of these advantages it seems to take place of conventional laparoscopic surgery. The aim of our study is to compare results of laparoscopic and single incision laparoscopic appendectomy.Laparoscopic appendectomy (LA) and single incision laparoscopic appendectomy (SILA) cases performed in our clinic between January 2011 and March 2012, were evaluated prospectively according to age, sex, operation time, hospital stay, body mass index (BMI), Alvarado score and numerical verbal pain score (NVPS). Gastrointestinal Quality of Life Index (GIQLI) was applied to all cases at 3rd month postoperatively.LA was performed to 44 and SILA to 30 cases. 36 (48,6%) of patients were female and 38 (51,3%) were male. Mean age was 37 (18-64). There was no significant difference between groups according to age, Alvarado score, serum leukocyte count, CRP level, BMI and ASA score. Mean operation time was 63.41 minutes (30-150) for laparoscopic group whereas 54.33 minutes (15-120) for SILA group (p=0,146). Mean hospital stay was 28.39 hours (13-102) for LA and 25.23 (16-144) hours for SILA group. Urinary bladder hematoma occured in 1 (2.3%) case of LA group as complication. Mean postoperative 12th hour and 1st week NVPS was 2,62 (0-7) and 2,52 (0-5) for LA whereas 3,43 (1-7) and 2,9 (1-5) for SILA group, respectively. There was no significant difference between groups for NVPS (p=0.131 for 12th hour NVPS, p=0.866 for 1st week NVPS). There was either no significant difference between patients for GIQLI scores applied 3rd month postoperatively.SILA is a safe surgical method that can be performed for appendicitis and is only superior to conventional laparoscopic surgery by visual cosmetic results. 72