Search

This article examines the movement "No to Khudoni Hydropower Plant", as an example of the longest and continuous civic movement in Georgia. Within the theoretical framework of structural functionalism, it claims that structural changes happening in Georgia's political system during the last 30 years have caused this movement. The opening of an "window of possibilities" during Perestroika and Glasnost made it possible to start the discussion on the sustainability of the project, which later caused the updating of the project and then, structural changes in 2003, and the strengthening of the civil society made it possible to resume this social movement. This paper aims to analyze the various actors, which are involved in the discussions as opponents or proponents of the Khudoni HPP construction and their arguments are the same despite of the period of 30 years; government and investors are the main proponents of the construction while the academia and civil society are opposing it through various types of strategies. The data collected in the field research allows this article to show how the resistance has managed to survive for more than three decades; what are the arguments of a great number of agents involved with the resistance movement and how its resources are amassed and followers recruited and what makes the movement so unique.

Georgia, as a former Soviet republic, began dealing with its Soviet past, but in the 1990s these processes were limited and delayed. Therefore, we cannot speak about a continuous politics of memory and this led to changeable foreign policy priorities. After the Rose Revolution, the new government introduced reforms in most of the key spheres of institutional life. Re-addressing the totalitarian past saw a number of problematic manifestations in political and cultural life in this post-Soviet country. For the renovation of the state system, it was essential to make corresponding boundaries with the pre-revolution state system. Analyzing the politics of memory, symbolism is the most notable attitude in this period. After 2006, when Georgian citizens were deported from the Russian Federation, the tendencies of the politics of memory changed rapidly. Terms such as “occupation,” “repression” etc. appeared in the political discourse. From this period on, the strategies of memory could be associated with a politics of victimization and the formation of the collective memory prioritized as a national security issue. Gruzja, jako dawna republika radziecka, zaczęła zajmować się swoją sowiecką przeszłością, jednak w latach dziewięćdziesiątych zeszłego wieku procesy te były ograniczone i opóźnione. Nie możemy wobec tego mówić o ciągłości polityki pamięci, co spowodowało zmienne priorytety polityki zagranicznej. Po rewolucji róż, nowy rząd wprowadził reformy w większości kluczowych sfer życia instytucjonalnego, a ponowne zajęcie się totalitarną przeszłością pozwoliło dostrzec szereg problematycznych przejawów w życiu politycznym i kulturalnym postsowieckiego kraju. W celu odnowy systemu państwowego konieczne było ustanowienie granic w stosunku do systemu przedrewolucyjnego. Analizując politykę pamięci, za najważniejszą postawę tego okresu należy uznać symbolizm. Po roku 2006, kiedy obywateli gruzińskich deportowano z Federacji Rosyjskiej, tendencje polityki pamięci uległy gwałtownej zmianie. W dyskursie politycznym pojawiły się terminy takie jak „okupacja”, „represje” itp. Od tego czasu strategie pamięci można wiązać z polityką wiktymizacji i tworzeniem zbiorowej pamięci traktowanej priorytetowo jako kwestia bezpieczeństwa narodowego.