Search

Background/aim: Major depressive disorder (MDD) is a significant cause of workforce loss, and is associated with cognitive impairments which can continue even after the elimination of mood and behavioural symptoms. The aim of this study was to investigate the benefit of transcranial magnetic stimulation (TMS) on cognitive functions in treatment resistant depression. Materials and methods: This randomised controlled clinical trial was conducted at a university hospital, department of psychiatry (tertiary centre) between October 2019 and July 2020. The study included 30 patients with depressive disorder, aged 18-50 years, who did not respond to at least two antidepressant medications for at least 8 weeks (one drug used was serotonin norepinephrine reuptake inhibitor [SNRI]; and 15 healthy control subjects. The patients were separated into two equal groups in a double-blind, random man-ner, and 20 sessions of repeated TMS was applied to one group, and 20 sessions of sham TMS to the other. The Montgomery Asberg Depression Scale (MADRS), Hamilton Depression Rating Scale (HAM-D), Stroop test, Wisconsin Card Sorting Test (WCST), Digit Span Test (DST), Trail MAkıng Test A-B, and Verbal Memory Processes Test (VMPT) were applied to the patients before and after the TMS procedure. Results: The decrease in the HAM-D score was greater in the active magnetic stimulation (25 trains, 10 Hz, 110% motor threshold intensity) group, and with the exception of verbal memory processes, better performance was obtained by the active magnetic stimulation group than the sham group in the cognitive function tests. Conclusion: TMS was seen toimprove the cognitive defects preŞent in the active phase of treatment-resistant depression, and therefore TMS could provide early improvement in cognitive functions in clinical use. © TÜBİTAK.

Introduction: Psycho-behavioral studies have shown that sympathetic skin response (SSR), which is an indicator of sympathetic function, is associated with emotional responses. It has been reported that SSR, which is claimed to be a biological indicator of empathy, has increased in Social Anxiety Disorder (SAD) patients. The aim of this study was to evaluate the relationship between SSR and alexithymia, empathy in patients with SAD. Method: SAD patients and control group were applied Liebowitz Social Anxiety Scale, Hamilton Depression Rating Scale, Hamilton Anxiety Rating Scale, Toronto Alexithymia Scale, Empathy Quotient, Facial Emotion Identification and Discrimination tests (FID, FDSC); during the application FID, SSR were measured. The relationship between alexithymia and empathy levels were investigated. Results: The number of SSR was higher in all visual stimuli of SAD patients (11.13±3.01) compared to the control group (7.4±3.57). More autonomous activity to negative stimuli (SAD: 10.55±2.82, control: 6.36±3.64), sensitivity to positive stimuli (SAD: 0.58±0.69, control: 1.03±0.8) was less than control group. While 41.7% of SAD patients had alexithymic features, 36.1% were diagnosed with depressive disorder. Conclusion: It was thought that depressive and alexithymic features may have contributed to increased sympathetic sensitivity to negative stimuli in SAD patients. Further studies are needed to examine the effects of this situation on the selection and creation of the treatment modalities. © 2019 by Turkish Association of Neuropsychiatry.

Amaç: Şiddet toplumun genelinde olduğu gibi sağlık çalışanları için de önemli bir sorundur. Bu çalışmada sağlık çalışanlarının şiddet algısının, şiddete maruz kalma sıklıklarının ve şiddetten etkilenme durumlarının değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Gereç ve yöntem: Denizli ili merkez sağlık kuruluşlarında görev yapan ve çalışmaya katılmayı kabul eden 965 kişi çalışmaya dahil edilmiştir. Araştırmacılar tarafından literatüre dayanarak oluşturulan anket ile şiddetin tanımı, şiddetin olası nedenleri, şiddetin haklı nedenleri, şiddeti önleyebilecek etkenler, şiddete maruz kalma ve şiddetten etkilenme durumları değerlendirilmiştir. Sonuçlar meslek ve cinsiyet dağılımlarına göre incelenmiştir. Bulgular: Şiddet tüm meslek gruplarında ve her iki cinsiyette en sık fiziksel ve cinsel olarak tanımlanmıştır. Sağlık çalışanlarının %39,5’inin mesleki yaşantısında en az bir kez şiddete maruz kaldığı saptanmıştır. Şiddetin herhangi bir türüne maruz kalanlarla kalmayanlar arasında meslek dağılımları açısından anlamlı farklılık saptanmıştır. Sonuç: Çalışma sağlık çalışanlarına yönelik şiddetin fazlalığını, olumsuz etkilenme durumlarını ortaya koymuştur. Bunun yanında şiddeti tanıma ve önleyici tedbirlerle ilgili sağlık çalışanlarının farkındalıklarını da göstermiştir. Şiddeti önleyebilmek için şiddetin tanınması yanında risk faktörlerinin belirlenmesi ve önleyici etmenlere ilişkin daha fazla çalışma yapılması gerekmektedir.

Objective: To investigate the applicability of psychodrama orientated group work among the elderly living in nursing homes, and effect of this group work on coping with psychological and behavioral problems., Method: Eleven male volunteers were chosen for the group. None of them had any negative features on communicating with others or had somatic or serious psychological problems. Eighteen psychodrama orientated group work sessions were held. Each was 2.5 to 3 hours long and took place only once a week. The staff of the nursing home became involved in the process after the twelfth session. Therapists registered their observations at every meeting. To evaluate the anxiety-depression levels the Geriatric Depression Scale and Hamilton Anxiety Rating Scale were used., Results: Due to a late warm up among the members in this group, dramatization took place in later sessions. During the study, an increase in the members' spontaneity, creativity and empathy and consequently an improvement in communicating with and helping others, and coping with problems were observed. Articulation of emotions and thoughts improved gradually during the study. Somatic and total anxiety scores decreased significantly., Conclusion: This study shows that psychodrama group work can be used with the elderly and it may be helpful for improving psychological and behavioral areas, and for discovering the meaning of life.

Panik bozukluğu (PB); panik atakları ve beklenti anksiyetesi ile seyreder. Çalışmamızda PB’de nörobilişsel değerlendirilmenin yapılması, belirti şiddeti ile nörobilişsel veriler arasında bir ilişki olup olmadığının, çocukluk çağı travmaları ve COVID-19 pandemisi sürecinin PB üzerine olan etkisinin anlaşılması amaçlanmıştır. Çalışmamız 18-50 yaş aralığında 30 sağlıklı birey ile COVID-19 pandemisi öncesi çalışmaya dahil edilen 13 ve pandeminin başlangıcıyla zaman ilişkisi bulunan ve pandeminin başlatıcı etken olarak kabul edildiği atakları olan 13 olmak üzere toplam 26 PB tanılı birey ile tamamlanmıştır. Katılımcıların tümüne sosyodemografik veri formu, Hamilton Anksiyete Ölçeği, DSM-5 Panik Bozukluğu Ölçeği, Çocukluk Çağı Travmaları Ölçeği ile bilişsel işlevleri değerlendirmek için PEBL (The Psychology Experiment Building Language)-Berg’s Card Sorting Test, PEBL-Victoria Stroop Testi, PEBL-Bağlantılar Testi, PEBL-Corsi Blok Testi uygulanmıştır. Kullandığımız tüm nörobilişsel testler incelendiğinde, PB’de, bireyin problem çözme ve değişen şartlara uygun olarak stratejisini değiştirebilme, karmaşık dikkat, özellik belirleme, kavramsallaştırma, soyut düşünme gibi önemli bilişsel işlevsellik alanlarında bozulmalar bulunabileceği, ancak bilişsel süreçlerin tümünün genel olarak etkilenmemiş olduğu sonucuna ulaşılmıştır. Çocukluk çağı travmaları açısından sağlıklı bireyler ile PB tanılı kişiler arasında farklılık olmadığı görülmüştür. Pandemi sürecinin PB hastalarının semptomları üzerindeki etkisine bakıldığında ise katılımcıların tamamı, az ya da çok, etkilenme bildirmiştir. Bu durum, pandemi öncesinde alınan hastalar ile karşılaştırıldığında, belirti şiddeti, anksiyete düzeyleri ve nörobilişsel test performanslarına yansımamıştır. Panic disorder (PD) is a disorder which consist of panic attacks and anticipation anxiety. In our study, it was aimed to make neurocognitive evaluation in PD, to understand whether there is a relationship between symptom severity and neurocognitive data, and the effect of childhood traumas as well as effect of COVID-19 pandemic course on PD. Our study was completed with 30 healthy individuals between the ages of 18-50, 13 who were included in to the study before the COVID-19 pandemic and 13 who had a time relationship with the onset of the pandemic and had attacks in which the pandemic was considered the initiating factor, a total of 26 individuals with a diagnosis of PD. Sociodemographic data form, Hamilton Anxiety Scale, DSM-5 Panic Disorder Scale, Childhood Trauma Scale and in order to evaluate cognitive functions; PEBL (The Psychology Experiment Building Language) -Berg's Card Sorting Test, PEBL-Victoria Stroop Test, PEBL-Connections Test, PEBL-Corsi Block Test were applied to all participants When all the neurocognitive tests we use were examined, it was concluded that there may be impairments in important cognitive functionality areas such as problem solving and changing strategy in accordance with changing conditions, complex attention, feature determination, conceptualization, abstract thinking; but not all cognitive processes are generally affected. It was concluded that there was no difference between healthy individuals and people with PD in terms of childhood traumas. Considering of the impact of the pandemic process on the symptoms of PD patients, all of the participants reported more or less affected. This situation was not reflected in to the symptom severity, anxiety levels and neurocognitive test performance when compared with the patients who were taken before the pandemic.

Transkranial manyetik stimülasyonun (TMS) tedaviye dirençli depresyon (TDD) sağaltımında son yıllarda yaygınlığı giderek artmaktadır. Bu çalışmanın amacı TDD olgularında TMS’nin bilişsel işlevler üzerine etkinliğini araştırmaktır. Çalışma Pamukkale Üniversitesi Tıp Fakültesi Psikiyatri Anabilim Dalı’na başvuran, DSM-5 tanı ölçütlerine ve Hamilton Depresyon Derecelendirme Ölçeği (HAM-D)’ne göre hafif/orta derecede major depresyon bozukluğu tanısı konan, en az 8 hafta yeterli dozda biri SGİ, diğeri SNGİ grubundan olmak üzere en az iki antidepresan kullanımına rağmen tedaviye yanıtsızlık kararı verilen 30 hasta ve 15 sağlıklı kontrol ile gerçekleştirilmiştir. Hastalar randomize şekilde iki gruba ayrılmış, çift-kör ve paralel olarak sol dorsolateral prefrontal kortekse yüksek frekanslı (10 Hz) 20 seans TMS veya 20 seans taklit (sham) TMS uygulanmıştır. Hastalara klinik değerlendirmede tedavi öncesi ve tedavi sonunda olmak üzere iki kez Hamilton Depresyon Derecelendirme Ölçeği (HAM-D), Montgomery-Asberg Depresyon Ölçeği (MADRS) uygulanmış, bilişsel işlevler açısından da Wisconsin Kart Eşleştirme Testi (WKET), Stroop Testi, İz Sürme Testi A-B, WAIS alt testi olan Sayı Dizileri Testi ve Sözel Bellek Süreçleri Testi (SBST) uygulanmıştır. Hastaların mevcut psikiyatrik farmakoterapilerine herhangi bir müdahalede bulunulmamış ve araştırma sürecinde kullanmakta oldukları tedavileri aynı dozda sürdürülmüştür. Hem TMS alan grupta hem taklit-TMS alan grupta HAM-D ve MADRS ölçeklerinde istatistiksel olarak anlamlı azalma gözlenmiştir. Hasta grupları birbiri ile karşılaştırıldığında HAM-D’ye göre aktif uyarım alan grupta taklit alan gruba göre istatistiksel olarak anlamlı azalma gözlenmiştir. Bu azalma MADRS ölçeğinde yine gerçek uyarım lehine olmasına rağmen sonuç anlamlı bulunmamıştır. TMS uygulamaları öncesi hasta gruplarının Stroop, İz Sürme, WAIS Sayı Dizileri alt Testi ve Sözel Bellek Süreçleri Testi sonuçları sağlıklı kontrol grubuna kıyasla istatistiksel açıdan anlamlı ölçüde düşük saptanmıştır. TMS tedavisi alan hasta grubunda WKET ve Stroop Testlerinin son testleri ilk testlere göre anlamlı iyileşme göstermiştir. İz Sürme Testinde her iki hasta grubunda son testte anlamlı iyileşmeler gözlemlenmiştir. Sözel Bellek Süreçleri Testinde ve WAİS alt testi olan Sayı dizileri testinde hasta gruplarının son testlerinde ilk teste oranla istatistiksel açıdan anlamlı farklılık saptanmamıştır. Çalışmamızda kullanılan bilişsel testlerin sonuçları bilişsel işlevler üzerine tarama niteliğinde olup depresif bozuklukta bireyin karmaşık dikkat, zihinsel esneklik, bozucu etkiye karşı koyabilme, tepki inhibisyonu yapabilme, çalışma belleği, sözel öğrenme ve bellek süreçleri açısından belirgin bozulmalar olduğunu, problem çözme, karar verme, planlama, değişen şartlara uygun olarak stratejisini değiştirebilme yeteneği gibi önemli bilişsel işlevsellik alanlarında kısmi bozulmalar bulunduğunu düşündürmektedir. Bu sonuçlar Major depresif Bozukluk hastalarında aktif dönemde saptanan bilişsel bozulmaların tedavi sonrasında depresif belirtilerin azalması ve iyileşme ile birlikte bellek süreçleri dışında düzelme eğiliminde olduğunu düşündürmektedir. Ancak örneklem sayısının daha fazla olduğu, farklı takip çalışmalarıyla desteklenen geniş kapsamlı çalışmalara ihtiyaç vardır. The widespread use of Transcranial Magnetic Stimulation (TMS) has been increasing in the treatment of treatment-resistant depression (TRD) in recent years. The aim of this study is to investigate the efficacy of TMS on cognitive functions in treatment resistant depression. The study was performed on 15 healthy controls and 30 patients with mild/moderate major depression disorder according to DSM-5 criteria and Hamilton Depression Rating Scale (HAM-D) who applied to Pamukkale University Faculty of Medicine Department of Psychiatry. The patients were not responding to treatment despite the use of at least two antidepressants for at least 8 weeks in a sufficient dose, one in the SSRIs and the other in the SNRIs. Patients were randomized into two groups. The patients were subjected to double-blind and parallel groups to the left dorsolateral prefrontal cortex with high frequency (10 Hz) 20 sessions of TMS and 20 sessions of sham. Hamilton Depression Rating Scale (HAM-D), Montgomery Asberg Depression Scale (MADRS), Wisconsin Card Sorting Test (WCST), Stroop Test, Trail- making Test A-B, WAIS Subtest Count Series, Verbal Memory Processes Test, were used in all evaluations. The patients continued taking their current psychotropic medications without alteration throughout the study.A statistically significant decrease was observed in the HAM-D and MADRS scales in both the TMS group and the imitation-TMS group. When the patient groups were compared with each other, a statistically significant decrease was observed in the group receiving active stimulation according to HAM-D compared to the group receiving imitation. Although this decrease was again in favour of true stimulation in the MADRS scale, the result was not significant.Before TMS applications, Stroop, Trail Making, WAIS Digit Span subtests and Verbal Memory Processes Test results were statistically found to be considerably lower than the healthy control group.The last tests of WCST and Stroop tests showed significant improvement compared to the first tests in the patient group receiving TMS treatment. In the Trail Making Test, considerable improvements were observed in both patient groups in the posttest. No statistically significant difference was found in the posttests of the patient groups in the Verbal Memory Process Test and the WAIS subtest, the Digit Span Test, compared to the first test.The results of the cognitive tests used in our study are based on a screening of cognitive functions, and in depressive disorder the individual has significant impairments in terms of complex attention, mental flexibility, ability to resist disruptive effects, response inhibition, working memory, verbal learning and memory processes, problem solving, decision making, planning. It suggests that there are partial impairments in important areas of cognitive functionality such as the ability to change strategy in accordance with changing conditions.These results suggest that the cognitive impairments detected in the active period in patients with Major Depressive Disorder tend to improve with the reduction of depressive symptoms and improvement after treatment, except for memory processes.However, there is a need for comprehensive studies with a higher sample size and supported by different follow-up studies.

Transkranial manyetik stimülasyonun (TMS) tedaviye dirençli depresyon (TDD) sağaltımında son yıllarda yaygınlığı giderek artmaktadır. Bu çalışmanın amacı TDD olgularında TMS'nin depresyon ve eşlik eden anksiyete belirtilerine etkinliğini araştırmaktır. Çalışma Pamukkale Üniversitesi Tıp Fakültesi Psikiyatri Anabilim Dalı'na başvuran, DSM-5 tanı ölçütlerine ve Hamilton Depresyon Derecelendirme Ölçeği (HAM-D)'ne göre hafif/orta derecede major depresyon bozukluğu tanısı konan, en az 8 hafta yeterli dozda biri SGİ, diğeri SNGİ grubundan olmak üzere en az iki antidepresan kullanımına rağmen tedaviye yanıtsızlık kararı verilen 38 hasta ile gerçekleştirilmiştir. Hastalar randomize şekilde iki gruba ayrılmış, çift-kör ve çapraz geçişli olarak sol dorsolateral prefrontal kortekse yüksek frekanslı (10 Hz) 20 seans TMS ve 20 seans taklit (sham) TMS uygulanmıştır. Hastalara klinik değerlendirmede tedavi öncesi, çapraz geçiş aşaması olan tedavi ortasında ve tedavi sonunda olmak üzere üç kez Hamilton Depresyon Derecelendirme Ölçeği (HAM-D), Montgomery-Asperg Depresyon Ölçeği (MADRS), Beck Depresyon Ölçeği (BDÖ) ve Hamilton Anksiyete Değerlendirme Ölçeği (HAM-A) uygulanmıştır. Hastaların mevcut psikiyatrik farmakoterapilerine herhangi bir müdahalede bulunulmamış ve araştırma sürecinde kullanmakta oldukları tedavileri aynı dozda sürdürülmüştür. Çalışmanın çapraz geçiş aşamasında, bir grup sadece 20 seans TMS, diğer grup sadece 20 seans taklit-TMS aldığında hastalar değerlendirilmiştir. Aktif uyarım alan grupta HAM-D ve HAM-A ölçeklerinde istatistiksel olarak anlamlı azalma gözlenmiştir. Ancak BDÖ ölçeğindeki azalma istatistiksel olarak anlamlı bulunmamıştır. Taklit uyarım alan grupta MADRS, BDÖ ve HAM-A ölçeklerinde anlamlı azalma varken, HAM-D ölçeğindeki azalma istatistiksel olarak anlamlı bulunmamıştır. Gruplar birbiri ile karşılaştırıldığında HAM-D'ye göre aktif uyarım alan grupta taklit alan gruba göre istatistiksel olarak anlamlı azalma gözlenmiştir. Bu azalma MADRS ölçeğinde yine gerçek uyarım lehine olmasına rağmen sonuç anlamlı bulunmamıştır. BDÖ ve HAM-A ölçek puanları taklit uyarım alan grupta daha fazla düşmüş, ancak istatistiksel olarak anlamlı değerlendirilmemiştir. Çalışmanın son aşamasında ise her iki grupta da tüm ölçek ve alt ölçeklerde anlamlı azalmalar gözlenmiştir.HAM-D'ye göre 38 olgunun %63'ü tedaviye yanıt göstermiş, %15'i kısmen yanıt vermiş ve %42'si de remisyona ulaşmıştır. Bu çalışma randomize çift kör taklit kontrollü çapraz geçişli şekliyle, TMS'nin taklit-TMS'ye üstün olduğunu, tedaviye dirençli depresyon hastalarında farmakoterapiye eklenmesiyle klinik olarak önemli düzeyde iyileşme sağladığını ve eşlik eden anksiyete belirtilerine faydalı olduğunu ortaya koymuştur. Ancak örneklem sayısının daha fazla olduğu, farklı depresyon alt gruplarında ve takip çalışmalarıyla desteklenen geniş kapsamlı çalışmalara ihtiyaç vardır. The use of Transcranial Magnetic Stimulation (TMS) has been increasing in the treatment of treatment-resistant depression (TRD) in recent years. The aim of this study is to investigate the efficacy of TMS in depression and comorbid anxiety symptoms in TRD cases. The study was performed on 38 patients with mild/moderate major depression disorder according to DSM-5 criteria and Hamilton Depression Rating Scale (HAM-D) who applied to Pamukkale University Faculty of Medicine Department of Psychiatry. The patients were not responding to treatment despite the use of at least two antidepressants at least 8 weeks in a sufficient dose, one in the SSRIs and the other in the SNRIs. Patients were randomized into two groups. The patients were subjected to double-blind and crossover to the left dorsolateral prefrontal cortex with high frequency (10 Hz) 20 sessions of TMS and 20 sessions of sham. Hamilton Depression Rating Scale (HAM-D), Montgomery-Asperg Depression Scale (MADRS), Beck Depression Inventory (BDI) and Hamilton Anxiety Rating Scale (HAM-A) were used in all evaluations. The patients continued taking their current psychotropic medications with no change throughout the study. At the crossing stage of the study, patients were evaluated only when the TMS received 20 sessions of TMS, while the other group received only 20 sessions. HAM-D and HAM-A scales were significantly decreased in the group receiving active stimulation. However, the decrease in the BDI scale was not statistically significant. There was a significant decrease in MADRS, BDI and HAM-A scales in the sham stimulated group but the decrease in HAM-D scale was not statistically significant. When the groups were compared with each other, a statistically significant decrease was observed in the group receiving active stimulation according to HAM-D compared to the group that receiving sham. Although this decrease was in favor of active stimulation on MADRS scale, the result was not found to be significant. BDI and HAM-A scale scores decreased in the group receiving sham, but not statistically significant. At the end of the study, significant decreases were observed in all scales and subscales in both groups. According to HAM-D, 63% of 38 patients responded to treatment, 15% had partially responded and 42% had remission. This randomized double-blind sham-controlled crossover study shows that TMS is superior to sham, clinically significant improvement with addition to pharmacotherapy in treatment-resistant depression patients, and useful for comorbid anxiety symptoms. However, there is a need for extensive studies supported by different depression subgroups and follow-up studies. 110

Bu çalışma proton manyetik rezonans spektroskopi (1H-MRS) yöntemi kullanılarak major depresyonun beyin biyokimyası üzerine olası etkileri, ortaya çıkan değişikliklerin bilişsel işlevler ile ilişkisi doğrultusunda planlanmıştır. Sağaltım almamış orta/ağır düzeyde major depresyon hastaları ve sağlıklı kontrol grubu dorsolateral prefrontal korteks (DLPFK) metabolit değerleri ve bilişsel yetiler açısından karşılaştırılmıştır. Prefrontal korteksteki nörokimyasal metabolit düzeylerinin ve bilişsel işlevlerin depresyon belirti kümesi ile ilişkisi ve sağaltımın bu parametreler üzerine olası etkileri araştırılmıştır. Çalışma Pamukkale Üniversitesi Tıp Fakültesi Psikiyatri Anabilim Dalı'na başvuran, DSM-V tanı ölçütlerine ve Hamilton Depresyon Derecelendirme Ölçeği (HAMD)'ne göre orta/ağır derecede major depresyon bozukluğu tanısı konan 30 hasta ve 30 sağlıklı birey ilegerçekleştirilmiştir. Hastalar ve sağlıklı bireylerin bilateral DLPFK bölgelerinin 1HMRS çekimleri yapıldı. Frontal lob işlevlerini değerlendirmede Winsconsin Kart Eşleme Testi (WKET)'nin kısa bilgisayar versiyonu (Berg's `Wisconsin` Card Sorting Test) uygulandı. 1H-MRS çekimleri ve WKET'i tamamlanan hastalara antidepresan (SGİ ve SNGİ) tedavi başlandı. En az 8 hafta sağaltım sonrası HAM-D puanı 7'nin altına düşen bireylere kontrol 1H-MRS çekimleri yapıldı ve akabinde kontrol WKET uygulandı. Çalışmaya katılan 30 hastadan 20'si süreci tamamlayabildi ve kontrol 1H-MRS çekimleri yapılabildi. Orta ve ağır düzey major depresyon bozukluğu olan hasta grubunun problem çözme yeteneği ve koşullara göre strateji değiştirebilme performansı kontrol grubuna göre düşük bulunmuştur. Sağaltım başlamadan önce DLPFK metabolitleri arasında glx düzeyinin kontrol grubuna göre sol tarafta anlamlı derecede düşük olduğu saptanmıştır. Sağ ve sol DLPFK NAA, Cr, Cho metabolit düzeylerinde hasta ve kontrol grupları arasında farklılık tespit edilmemiştir. Sağaltım sonrasında sol DLPFK glx düzeyinde artış gözlemlenmiş diğer metabolit düzeylerinde ise tedavi ile değişiklik olmadığı saptanmıştır. Tedavi sonrası klinik iyileşmeyle birlikte hasta grubunun WKET performansında belirgin düzelme olduğu gözlemlenmiştir. Sonuç olarak; orta ve ağır şiddet özelliğine sahip, süreğenleşmemiş major depresif hastaların nörobilişsel işlevlerinde bozulma olduğu ve antidepresan sağaltımı sonrası düzeldiği gösterilmiştir. Sağaltım öncesi sol DLPFK alanında düşük olan glx metabolitinin sağaltım sonrası klinik düzelmeye eşlik ederek arttığı saptanmıştır. Daha güvenilir sonuçlar için uzun süreli izlemde farklı klinik görünümdeki major depresyon hastaları ve 3-4 Tesla gibi yüksek alan gücüne sahip 1H-MRS görüntüleme tekniği ile yapılacak daha güvenilir çalışmalara gereksinim vardır.Anahtar kelimeler: Depresyon, manyetik rezonans spektroskopi, prefrontal korteks, nörokimyasal metabolit, bilişsel işlev The aim of this study is to examine the effects of major depression on brain biochemistry using 1H-MRS technique, and correlation of observed differences with cognitive functions. Untreated moderate/severe major depression patients and healthy control group were compared in terms of DLPFC metabolite values and cognitive abilities. Correlation of neurochemical metabolite levels of prefrontal cortex and cognitive functions with depression symptom cluster and possible effects of therapy on these parameters were studied. The study was conducted on 30 patients, who were admitted to Pamukkale University Medical Faculty Department of Psychiatry and diagnosed with moderate/severe major depressive disorder in accordance with DSM-V diagnosis criteria and Hamilton Depression Rating Scale (HAMD) and 30 healthy individuals. Both patients and healthy individuals were scanned using 1H-MRS on DLPFC areas. While evaluating frontal lobe functions a short computerized version of Berg's `Wisconsin` Card Sorting Test (WCST) was utilized. Patients who completed 1H-MRS scans and WCST were started on antidepressant (SGI and SNGI) treatment. After at least 8 weeks of therapy, on individuals with less than 7 HAM-D points 1H-MRS test scans and subsequently WCST were administered. Out of 30 who were admitted, 20 patients completed the process and 1H-MRS test scans were performed. Problem solving skills and the ability to display flexibility in the face of changing schedules were found lower in patients with moderate and severe major depression compared to the control group. Before beginning the therapy, glx levels in DLPFC metabolites were detected considerably lower in left area compared to the control group. Any difference in right and left DLPFC NAA, Cr, Cho metabolite levels were not detected between patients and control group. After therapy, left DLPFC glx levels were observed higher but no change in other metabolite levels due to treatment were detected. After treatment and clinical recovery significant remission was observed on WCST performance of patients. In conclusion; deterioration in neurocognitive functions was found in chronic major depressive patients of moderate and severe intensity and remission was observed after AD therapy. Decreased glx metabolite levels in left DLPFC area before therapy have been found to increase throughout clinical remission process. In order to obtain more reliable results, extended monitoring of major depressive patients with different clinical presentations and studies using high field 1H-MRS scanning techniques as in 3-4 Tesla are required.Key words: Depression, magnetic resonance spectroscopy, prefrontal cortex, neurochemical metabolite, cognitive function 105

Bu çalışmada Sosyal Anksiyete Bozukluğu (SAB) hastalarında depresyon, anksiyete, aleksitimi, empati becerileri ve sempatik deri yanıtı (SDY) arasındaki ilişkinin değerlendirilmesi amaçlanmıştır. 2 aylık süreç içerisinde ayaktan takip ve tedavileri düzenlenen SAB hastalarında ve kontrol grubunda depresyon, anksiyete, aleksitimi düzeyleri, empati becerileri ve sempatik deri yanıtı ölçümleri arasındaki ilişki incelenmiş, bu veriler tedavi öncesi ve sonrasında karşılaştırılmıştır. Katılımcılara Liebowitz Sosyal Anksiyete Ölçeği (LSAÖ), Hamilton Depresyon Ölçeği (HAM-D), Hamilton Anksiyete Ölçeği (HAM-A), Toronto Aleksitimi Ölçeği (TAÖ-20), Empati Ölçeği (EQ), Yüzde Dışa Vuran Duyguları Tanıma ve Ayırt Etme testleri (YDTT, YDAT) uygulanmış, YDTT uygulanması esnasında sempatik deri yanıtı (SDY) ölçümleri yapılmıştır. SAB hastalarında aleksitimik birey oranının % 41,7 olduğu, kontrol grubuna oranla daha fazla aleksitimik özellikler gözlendiği ve tedavi sonrasında aleksitimi düzeylerinde anlamlı oranda azalma olduğu saptanmıştır. SAB hastalarında kontrol grubuna oranla SDY oranlarının yüksek olduğu, negatif uyaranlara karşı daha fazla otonom aktivite gözlendiği, pozitif uyaranlara karşı duyarlılıklarının ise kontrol grubuna göre daha az olduğu, tedavi sonrasında oluşan SDY oranında anlamlı düzeyde azalma olduğu saptanmıştır. Aleksitimik bireylerin toplam ve nagatif uyaranlarla oluşan SDY ölçümlerinde daha fazla duyarlılık gösterdiği saptanmıştır. SAB hastalarında EQ puanlarının kontrol grubu ile benzer değerler gösterdiği, tedavi sonrasında EQ puanlarında anlamlı değişiklik olmadığı, SDY ile EQ arasında anlamlı ilişki olmadığı saptanmıştır ancak SAB hastaları ve kontrol grubunda kadın cinsiyette empati becerilerinin anlamlı oranda yüksek olduğu saptanmıştır. In this study was aimed to evaluate patients with Social Anxiety Disorder (SAD) and their relationship between depression, anxiety, alexithymia, empathy skills and sympathetic skin response (SSR). In the process for 2 months outpatient follow-up and treatment held SAD patients and control group examined about depression, anxiety, alexithymia degrees, empathy skills and sympathetic skin response measurements, and the data before and after treatment were compared. Participants were applied Liebowitz Social Anxiety Scale (LSAS), Hamilton Depression Rating Scale (HAM-D), Hamilton Anxiety Rating Scale (HAM-A), Toronto Alexithymia Scale (TAS-20), Empathy Quotient (EQ), Facial Emotion Identification and Discrimination tests (FID, FDSC); during the application FID, sympathetic skin responses were measured. Its found that to be 41,7 % of alexithymia in patients with SAD, which is higher alexithymia scores than the control group, after treatment significant reduction in the levels of alexithymia was observed. Patients with SAD compared to control group SSR rates are found higher, more autonomous activity to negative stimuli, sensitivity to positive stimuli was less than control group, after the treatment; SSR ratio was determined to be decreased significantly. Patients with alexithymia were determined to be more sensitive on SSR measurements with total and negative stimuli. Patients with SAD had similar EQ scores with control group, after treatment there was no significant changes on EQ scores, there was no significant relation between SSR and EQ but both in the SAD and control group the empathy of female gender was found to be significantly higher. 160

Obezite kronik ve ciddi bir halk sağlığı sorunudur. Kişilerin sağlıkla ilgili yaşamkalitesini birçok yoldan etkileyen yaygın bir bozukluktur. Sıklıkla depresyona ve diğerpsikiyatrik bozukluklara yol açar. Bu araştırmada obez hastalarda psikiyatrik tanılar,depresyon ve anksiyete düzeyleri, yaşam kalitesi ve benlik saygısının araştırılmasıamaçlanmıştır.Bu çalışmaya 52 obez ve 43 kontrol olmak üzere 95 birey alınmıştır. SCIDgörüşmesinde obez hastaların 18'inde ( %34.6) uyum bozukluğu; 16'sında (% 30.8 )anksiyete ile giden uyum bozukluğu ve 2 bireyde (% 3.8 ) mixt tip uyum bozukluğusaptanmıştır. Hastaların 16'sı (%30.8) psikiyatrik tanı almamıştır. Stresör tanımlayan obezhastaların daha sık psikiyatrik tanı aldıkları gözlenmiştir.Obez hastalarda HAM D ve HAM A puanları kontrol grubuna göre daha yüksekbulunmuştur. Yaşam kalitesinde, sadece yaşam kalitesinin fiziksel alanında anlamlı farklılıkbulunmuştur. Benlik saygısı ölçeği kontrollerden farklı bulunmamasına rağmen obezgrubunda Beden kitle indeksi (BK ) ile eğitim yılı ve benlik saygısı arasında negatifkorelasyon saptanmıştır.Sonuç olarak bu çalışmada obez hastaların psikiyatrik hastalık ve stres gibi bazıfaktörlerden etkilendiği bulunmuştur. Obesity is a chronic disorder and a serious public health problem. Obesity is a commondisorder that affects a person?s health-related quality of life in a number of ways. Obesityoften leads to reactive depression and other psychiatric disorders. In this study, it is aimed toinvestigate psychiatric diagnosis, levels of depression and anxiety, health-related quality oflife, and self-esteem in a group of obese patients.Total 95 individuals, 52 obese individuals and 43 control subjects, were been includedthis study. The Structural Clinical Interview for DSM-IV (SCID) were performed and wefound 18 (34.6%) had adjustment disorder, 16 ( % 30.8) had adjustment disorder with anxietyand 2 ( % 3.8) had adjustment disorder with mixt type anxiety and depressed mood of obesepatients. Sixtheen of the obese patients did not have any psychiatric diagnosis. Obese patientswho were suffering from the stressor factors had more frequent psychiatric diagnosis thanwho were not.In obese patient HAM A and HAM D scores were higher than control subjects? scores.Statistical significance in physical area was found in quality of life scales. Significance of theEating Attitude Test was thought to be related to eating behaviour. Although no significantdifference was in Cooper self-esteem inventory, a negative correlation was found betweenBMI and education year and self-esteem inventory.In conclusion, in this study, we found that psychiatric diseases and stressor factorsaffected to obese patients. 80