Search

There are many studies in the literature on thymoquinone (TQ)-related cancer cells and models, and there is no relevant study investigating the efficacy of the oxime derivative of TQ (TQ-Ox). This study synthesized TQ-Ox and examined its cytotoxic, genotoxic and apoptotic properties in ovarian cancer cells. The structure TQ-Ox was confirmed with NMR. The cytotoxicity by luminometric ATP, intracellular reactive oxygen species (iROS) by fluorometric, intracellular calcium (iCa2+) by fluorometric, mitochondrial membrane potential (MMP) by flow cytometry, glutathione (GSH) levels with GSH/GSSG-Glo assay, DNA damage by comet assay, and apoptosis by acridine orange/ethidium bromide dye were determined. Concentrations of TQ-Ox were statistically increased cytotoxicity, DNA damage, apoptosis, iROS, and iCa2+ in a concentration-dependent manner (p < 0.001). Besides, MMP and GSH levels also decreased statistically significantly (p < 0.001) with increasing concentrations. TQ-Ox would be an effective treatment option by increasing cytotoxicity, genotoxicity, and apoptosis in ovarian carcinoma.

Sağlık çalışanlarına yönelik şiddet incelenirken,sadece sağlık hizmet sunucusu olarak görev yapan doktor, hemşire, teknisyen vb.meslek grupları ele alınmaktadır. Ancak hastanenin her yerinde hasta ve hastayakınlarıyla iletişim halinde olan temizlik, güvenlik, yemek, sekreterlik gibihizmet alım personellerinin yaşadığı şiddet olaylarının bu denli bir analizihiç yapılmamıştır. Hastanemizde görev yapan 894 hizmet alım personelinin 578’iüzerinde anket yöntemiyle elde edilen verilerin SPSS 17.0 programıyla yapılananalizi sonucunda; hizmet alım personelimizin % 40.1 (218 kişi) i şiddete maruzkaldığını, en çok şiddette maruz kalanların %54.1 ini kadınlarınoluşturduğu, %16.9 ile 25- 34 yaşgrubunda olduğu, %33.5 ile temizlikfaaliyetlerinde görev yapan personel olduğu, %50.9 ile lise eğitim seviyesinesahip hizmet alım personelleri olduğu, çalışılan bölüme bakıldığında % 43.7 ile rotasyona tabi hastanemizinçeşitli hizmet bölgelerinde çalışan personellerden oluşan diğer grubunun olduğusonrasında poliklinik (%22.3) ve servis (19.5)olduğu tespit edilmiştir.Fiziksel şiddete uğrayanların % 66.7 si erkek, Sözel şiddete uğrayanların %61.8i kadın olduğu, kadınların ve erkeklerin en çok maruz kaldığı şiddet türününsözel şiddet en az maruz kaldığı şiddet türü psikolojik şiddet olduğu tespitedilmiştir. Yapılan çalışmada; poliklinik ( %72.5), servis ( %70.0), acilservis (% 55.6), ameliyathane/ yoğun bakım (% 46.2) ve diğer birimlerde (% 60.6) çalışanların en fazla sözel şiddete maruzkaldığı tespit edilmiştir.

Ischemia and reperfusion of a tissue or a viscera may also show a protective effect such as development of preconditioning on the other tissues which have another source of arterial blood flow. This mechanism of action is known as remote ischemic preconditioning. In this study, we have investigated the effects of preconditioning induced by pulmonary artery occlusion on myocardial ischemia and ischemia- reperfusion injury on a rat model. For this purpose, we used adult, in both sex , 30 Sprague-Dawley rats (n=6). There were five experimental groups; Group 1: Control (Sham operated), Group 2: 30 minute myocardial ischemia induced by left coronary artery occlusion, Group 3: 30 minute left coronary artery occlusion followed by 60 minute reperfusion, Group 4: Pulmonary ischemic preconditioning followed by 30 minute left coronary artery occlusion, Group 5: Pulmonary ischemic preconditioning followed by 30 minute left coronary artery occlusion and 60 minute reperfusion. Malonyldialdehyde and purine nucleotide levels of myocardial tissue were measured by high performance liquid chromatography. As a conclusion, remote preconditioning evoked by pulmonary artery occlusion and reperfusion may induce a protective effect against myocardial ischemia and ischemia- reperfusion injury. It can be suggested that the protective effect of remote preconditioning is related with myocardial adenosine., Bir organ veya dokunun iskemi ve reperfüzyonu ile oluşturulan önkoşullama, başka bir arterin beslediği organ veya dokuyu da önkoşullayarak koruyucu etki gösterebilir. Bu durum uzak iskemik önkoşullama olarak adlandırılır. Biz bu çalışmamızda sıçan akciğerinde oluşturduğumuz önkoşullamanın kalpteki iskemi ve iskemi-reperfüzyon hasarı üzerindeki etkilerini incelemeyi hedefledik. Çalışmamızda 30 adet (n=6) Sprague-Dawley sıçan kullandık. Grupları şu şekilde oluşturduk; Grup 1: Kontrol Grubu (Sham Opere), Grup 2: Kalpte iskemi (30 dk), Grup 3: Kalpte iskemi (30 dk)-reperfüzyon (60 dk), Grup 4: Akciğerde iskemik önkoşullama sonrası kalpte iskemi (30 dk), Grup 5: Akciğerde iskemik önkoşullama sonrası kalpte iskemi (30 dk)-reperfüzyon (60 dk). Deney sonrası aldığımız sol kalp doku örneklerinde yüksek performanslı likit kromatografi kullanarak malondialdehid ile pürin nükleotid düzeylerini analiz ettik. Sonuç olarak, akciğerde oluşturulan iskemik önkoşullamanın kalpteki iskemi ve iskemireperfüzyon hasarı üzerinde koruyucu etkisinin olduğunu ve bu etkinin adenozin ile ilişkili olduğunu söyleyebiliriz.

Background/aim: The liver has a crucial role in homocysteine synthesis and metabolism. Important changes in homocysteine metabolism occur when hepatic deficiency exists. Selenium levels have also been reported as being decreased in liver damage. Furthermore, many changes take place in the liver when selenium deficiency occurs, and the role in pathogenesis is being investigated. We aimed to search the changes in homocysteine and selenium levels in liver damage and determine the probable influencing factors. Materials and methods: Twenty-two chronic hepatitis (m:11, f:11, average age: 43.90±15.02), 28 cirrhotic patients (m:25, f:3, average age: 42.50±16.00) and 20 healthy subjects (m:12, f:8, average age: 36.65±8.29) were included in the study. Etiology was hepatitis B in 36, hepatitis C in 7, hepatitis B + D in 3 and Wilson disease in 1 patient. Three patients had cryptogenic cirrhosis. Homocysteine level was measured by fluorescent detector using high performance liquid chromatography (HPLC); selenium level in graphite mode by atomic absorption; AST, ALT, GGT and albumin by Abotte Aeroset autoanalyzer with photometric method; and vitamin B12 and folate levels by ELECYSIS E170 using chemiluminescence method; methylene tetrahydrofolate reductase (MTHFR) gene analysis in DNA of whole blood samples was done. Results: There was no significant difference between the three groups with respect to age. Both chronic hepatitis and cirrhotic groups had higher homocysteine levels than those of the control group (p=0.001). There was no difference in homocysteine levels between chronic hepatitis and cirrhotic groups. On the other hand, there was no difference between chronic hepatitis and control groups with respect to vitamin B12 levels. Vitamin B12 level was higher in the cirrhotic group than in controls and the difference was statistically significant. There was no difference between any of the groups in respect to folate levels. MTHFR gene mutation was similar in both patient and control groups. Selenium level was found to be lower in both patient groups than in the control group (p=0.001). Conclusion: Our results showed that hyperhomocysteinemia in chronic hepatitis and cirrhosis is not related to deficiency in folate and vitamin B12 and MTHFR gene mutation. It is seen that other enzymes involved in homocysteine metabolism might play a part in this process. It is noteworthy that selenium deficiency exists in both chronic hepatitis and liver cirrhosis., Giriş ve amaç: Homosisteinin sentezinde ve metabolizmasında karaciğer önemli bir rol oynar. Karaciğer hasarı oluştuğunda homosisteinin metabolizmasında önemli değişiklikler meydana gelmektedir. Selenyum düzeyinin karaciğer hasarında düştüğü rapor edilmektedir. Yine selenyum eksikliğinde karaciğerde önemli değişikliklerin olduğu ifade edilmekte ve patogenezdeki rolü araştırılmaktadır. Çalışmamızda karaciğer hasarında homosistein ve selenyum düzeylerinde meydana gelen değişiklikleri ve bu değişikliklere etki edebilecek faktörleri incelemeyi amaçladı k. Gereç ve yöntem: Çalışmaya 22 kronik hepatitli (E: 12, K: 10; yaş ortalamaları: 43,90±15,02), 28 sirozlu (E: 25, K: 3; yaş ortalamaları: 42,50±16,00) hasta ile, 20 sağlıklı kontrol grubu (E: 12, K: 8; yaş ortalamaları: 36.65±8.29) dahil edildi. Etyolojik dağılım: 36'sı Hepatit B virusu, 7'si Hepatit C virusu, 3'ü Hepatit B virusu + Hepatit D virusu, 1'i Wilson hastasıydı. Üç olgu kriptojenik sirozluydu. High Performance Liquide Chromotography (HPLC) cihazında floresan dedektörle homosistein; atomik absorbsyon cihazında grafit modunda selenyum; Abotte Aeroset otoanalizor cihazında fotometrik yöntemle ALT, AST, GGT, albumin düzeyleri; Roche E170 modüler analitik sistem ile, kemiluminesans metodu kullanılarak B12 ve folat düzeyleri çalışıldı. Metilen tetrahidrofolat redüktaz (MTHFR) geni ise, hastalardan alınan tam kan örneklerinden elde edilen DNA'lar kullanılarak incelendi. Bulgular: Her 3 grubun yaşları arasında fark saptanmadı. Hem kronik hepatit hem de siroz grubundaki homosistein düzeylerinin kontrol grubundan istatistiksel olarak daha yüksek olduğu saptandı (p=0.001). Kronik hepatit grubu ile siroz grubunun homosistein düzeyleri arasında fark saptanmadı. Öte yandan, kronik hepatit ile kontrol grubu arasında vitamin B12 düzeyi açısından fark yoktu. Siroz grubunda vitamin B12 düzeyinin kontrol grubundan istatistiksel olarak daha yüksek olduğu izlendi. Folat düzeyi bakımından gruplar arasında fark saptanmadı. MTHFR gen mutasyonu bakımından da hasta ve kontrol grupları arasında fark saptanmadı. Her iki hastalık grubundaki selenyum düzeyinin kontrol grubundan daha düşük olduğu görüldü (p=0.001). Sonuç: Sonuçlarımız göstermektedir ki sirozlu ve kronik hepatitli hastalarda gözlenen hiperhomosisteinemi folat, vitamin B12 eksikliği ve MTHFR gen mutasyonu ile ilgili değildir. Homosistein metabolizmasında görev alan diğer enzimlerin rollerinin olabileceği anlaşı lmaktadır. Kronik hepatit ve sirozlularda belirgin selenyum eksikliğinin varlığı dikkat çekicidir

Ischemia and reperfusion of a tissue or a viscera can induce a protective effect such as development of preconditioning on the other tissues which have another source of arterial blood flow. This mechanism of action is known as remote ischemic preconditioning. The objective of this study was to investigate the effects of preconditioning formed by coronary artery occlusion over the pulmonary ischemia and ischemia-reperfusion injury in a rat model. We used adult, 30 Sprague-Dawley rats (n=6). There were five experimental groups;Group 1: Control (Sham operated), Group 2: Pulmonary ischemia (30 min), Group 3: Pulmonary ischemia (30 min)-reperfusion (60 min), Group 4: Cardiac ischemic preconditioning followed by pulmonary ischemia (30 min), Group 5: Cardiac ischemic preconditioning followed by pulmonary ischemia (30 min)-reperfusion (60 min). In the end of experimental procedures, histopathological assessments were performed on lung tissue specimens and malonyldialdehyde and purine nucleotide levels of lung tissue were measured by High Performance Liquid Chromatography. As a conclusion, cardiac ischemic preconditioning can induce a protective effect over the pulmonary ischemia and ischemia-reperfusion injury. It can be suggested that the protective effect of remote ischemic preconditioning is related with adenosine., Bir organ veya dokunun iskemi ve reperfüzyonu ile oluşturulan önkoşullama, başka bir arterin beslediği organ veya dokuyu önkoşullayarak koruyucu etki gösterebilir. Bu durum uzak iskemik önkoşullama olarak adlandırılır. Biz de çalışmamızda sıçan kalbinde oluşturduğumuz iskemik önkoşullamanın, akciğerdeki iskemi ve iskemi-reperfüzyon hasarı üzerindeki etkilerini incelemeyi hedefledik. Çalışmamızda 30 adet (n=6) Sprague-Dawley sıçan kullandık. Grupları şu şekilde oluşturduk; Grup 1: Kontrol Grubu (Sham Opere), Grup 2: Akciğerde iskemi (30 dk), Grup 3: Akciğerde iskemi (30 dk)-reperfüzyon (60 dk), Grup 4: Kalpte iskemik önkoşullama sonrası akciğerde iskemi (30 dk), Grup 5: Kalpte iskemik önkoşullama sonrası akciğerde iskemi (30 dk)-reperfüzyon (60 dk). Deney sonrası aldığımız akciğer doku örneklerinde, histopatolojik incelemeler ve yüksek performanslı likit kromatografi cihazı kullanarak malondialdehid ile pürin nükleotid düzeylerini ölçtük. Sonuç olarak kalpte oluşturulan iskemik önkoşullamanın, akciğerdeki iskemi ve iskemi-reperfüzyon hasarı üzerinde koruyucu etkisinin olduğunu ve bu etkinin adenozin ile ilişkili olduğunu söyleyebiliriz.

Giriş ve amaç: Homosisteinin sentezinde ve metabolizmas›nda karaciğer önemli bir rol oynar. Karaciğer hasar› oluştuğunda homosisteinin metabolizmas›nda önemli değişiklikler meydana gelmektedir. Selenyum düzeyinin karaciğer hasar›nda düştüğü rapor edilmektedir. Yine selenyum eksikliğinde karaciğerde önemli değişikliklerin olduğu ifade edilmekte ve patogenezdeki rolü araşt›r›lmaktad›r. Çal›şmam›zda karaciğer hasar›nda homosistein ve selenyum düzeylerinde meydana gelen değişiklikleri ve bu değişikliklere etki edebilecek faktörleri incelemeyi amaçlad›k. Gereç ve yöntem: Çal›şmaya 22 kronik hepatitli (E: 12, K: 10; yaş ortalamalar›: 43,90±15,02), 28 sirozlu (E: 25, K: 3; yaş ortalamalar›: 42,50±16,00) hasta ile, 20 sağl›kl› kontrol grubu (E: 12, K: 8; yaş ortalamalar›: 36.65±8.29) dahil edildi. Etyolojik dağ›l›m: 36’s› Hepatit B virusu, 7’si Hepatit C virusu, 3’ü Hepatit B virusu + Hepatit D virusu, 1’i Wilson hastas›yd›. Üç olgu kriptojenik sirozluydu. High Performance Liquide Chromotography (HPLC) cihaz›nda floresan dedektörle homosistein; atomik absorbsyon cihaz›nda grafit modunda selenyum; Abotte Aeroset otoanalizor cihaz›nda fotometrik yöntemle ALT, AST, GGT, albumin düzeyleri; Roche E170 modüler analitik sistem ile, kemiluminesans metodu kullan›larak B12 ve folat düzeyleri çal›ş›ld›. Metilen tetrahidrofolat redüktaz (MTHFR) geni ise, hastalardan al›nan tam kan örneklerinden elde edilen DNA’lar kullan›larak incelendi. Bulgular: Her 3 grubun yaşlar› aras›nda fark saptanmad›. Hem kronik hepatit hem de siroz grubundaki homosistein düzeylerinin kontrol grubundan istatistiksel olarak daha yüksek olduğu saptand› (p=0.001). Kronik hepatit grubu ile siroz grubunun homosistein düzeyleri aras›nda fark saptanmad›. Öte yandan, kronik hepatit ile kontrol grubu aras›nda vitamin B12 düzeyi aç›s›ndan fark yoktu. Siroz grubunda vitamin B12 düzeyinin kontrol grubundan istatistiksel olarak daha yüksek olduğu izlendi. Folat düzeyi bak›m›ndan gruplar aras›nda fark saptanmad›. MTHFR gen mutasyonu bak›m›ndan da hasta ve kontrol gruplar› aras›nda fark saptanmad›. Her iki hastal›k grubundaki selenyum düzeyinin kontrol grubundan daha düşük olduğu görüldü (p=0.001). Sonuç: Sonuçlar›m›z göstermektedir ki sirozlu ve kronik hepatitli hastalarda gözlenen hiperhomosisteinemi folat, vitamin B12 eksikliği ve MTHFR gen mutasyonu ile ilgili değildir. Homosistein metabolizmas›nda görev alan diğer enzimlerin rollerinin olabileceği anlaş›lmaktad›r. Kronik hepatit ve sirozlularda belirgin selenyum eksikliğinin varl›ğ› dikkat çekicidir. Background/aim: The liver has a crucial role in homocysteine synthesis and metabolism. Important changes in homocysteine metabolism occur when hepatic deficiency exists. Selenium levels have also been reported as being decreased in liver damage. Furthermore, many changes take place in the liver when selenium deficiency occurs, and the role in pathogenesis is being investigated. We aimed to search the changes in homocysteine and selenium levels in liver damage and determine the probable influencing factors. Materials and methods: Twenty-two chronic hepatitis (m:11, f:11, average age: 43.90±15.02), 28 cirrhotic patients (m:25, f:3, average age: 42.50±16.00) and 20 healthy subjects (m:12, f:8, average age: 36.65±8.29) were included in the study. Etiology was hepatitis B in 36, hepatitis C in 7, hepatitis B + D in 3 and Wilson disease in 1 patient. Three patients had cryptogenic cirrhosis. Homocysteine level was measured by fluorescent detector using high performance liquid chromatography (HPLC); selenium level in graphite mode by atomic absorption; AST, ALT, GGT and albumin by Abotte Aeroset autoanalyzer with photometric method; and vitamin B12 and folate levels by ELECYSIS E170 using chemiluminescence method; methylene tetrahydrofolate reductase (MTHFR) gene analysis in DNA of whole blood samples was done. Results: There was no significant difference between the three groups with respect to age. Both chronic hepatitis and cirrhotic groups had higher homocysteine levels than those of the control group (p=0.001). There was no difference in homocysteine levels between chronic hepatitis and cirrhotic groups. On the other hand, there was no difference between chronic hepatitis and control groups with respect to vitamin B12 levels. Vitamin B12 level was higher in the cirrhotic group than in controls and the difference was statistically significant. There was no difference between any of the groups in respect to folate levels. MTHFR gene mutation was similar in both patient and control groups. Selenium level was found to be lower in both patient groups than in the control group (p=0.001). Conclusion: Our results showed that hyperhomocysteinemia in chronic hepatitis and cirrhosis is not related to deficiency in folate and vitamin B12 and MTHFR gene mutation. It is seen that other enzymes involved in homocysteine metabolism might play a part in this process. It is noteworthy that selenium deficiency exists in both chronic hepatitis and liver cirrhosis.

ÖZET Telomerler, ökaryotik kromozomların uçlarında yer alan ardışık tekrar dizileridir. Telomerik diziler türden türe değişiklik göstermekte ve insanda TTAGGG tekrar dizilerinden oluşmaktadır. Telomerler yapısal proteinlere spesifik olarak bağlanarak ökaryotik kromozomların stabilitesinin korunmasında önemli bir görev üstlenmektedir. Bu yapısal proteinler, lineer kromozomların uçlarım kapatarak nükleozomlarla yıkılmasını, kromozomların uç-uca gelerek yapışmasını ve yeni düzenlemelerini engellemektedir (1). Bu korunma ile birlikte her hücre siklusunda; uç kısımlara replikasyon probleminden dolayı tekrar dizileri azalmaktadır. Bu işlem normal somatik hücrelerin sınırlı proliferasyon kapasitesi ile ilişkili olup telomeraz aktivitesinin ya hiç olmaması yada giderek azalmasıyla ortaya çıkmaktadır. Ancak yapılan çalışmalarda germ hücrelerinde, kök hücrelerde ve tümör hücrelerindeki ölümsüzlüğün telomeraz enziminin reaktivasyonu ile ilişkili olduğu gösterilmiştir (2). Helicobacter pylori (Hp) gram (-) spiral flajelli bir basildir. Non-invaziv bir bakteri olup gastrik mukozada yaşamaktadır (3). Dünyadaki en yaygın enfeksiyondur. Gelişmekte olan bir çok ülkede toplumun %70'mden fazlası bu ajanla enfektedir. HP'nin kronik süreçte gastrik kanser dahil bir çok hastalığa yol açabildiği rapor edilmektedir. Fakat yapılmış çok sayıdaki çalışmaya rağmen anlaşılamamış çok sayıda detay vardır. Bunlardan biride Hp'ye bağlı tümorogenezisin hangi aşamalar geçilerek oluştuğudur (4). Belki de Hp'ye bağlı öncelikle bir nonspesifik gastritis oluşmakta, daha sonra bazı bireylerde gastrik atrofi ve intestinal metaplazi meydana gelmekte ve bu son lezyonlardan da kanser gelişmektedir. Bu tanımlanan süreç henüz hipotetik aşamadadır, işte bu belirsizlikten yola çıkılarak onkojenik olarak kabul edilen Hp'nin telomeraz aktivitesi üzerine herhangi bir etkisinin olup olmadığım araştırmak istedik. Bu amaçla, Hp ilişkili nonspesifik gastritiste, atrofide ve intestinal metaplazide telomeraz aktivitesini kantitatif olarak ölçüldü ve Sydney sınıflamasına göre kategorize edilen histopatolojik değişiklerin telomeraz aktivitesi ile ilişkisine bakıldı. Bu çalışma Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Gastroenteroloji Polikliniğine başvurup üst GİS endoskopisi yapılan 172 hasta dahil edildi. Endoskopi sırasında mid-antrumda aynı bölgeden 2 adet ve incisura angularisten 1 adet olmak üzere toplam 3 biyopsi alındı. İncisura angularisten alman biyopsi ile üreaz testi yapılıp, Hp varlığı ortaya kondu. Antrumdan alınan 2 biyopsiden birinde, Sydney sistemine göre histopatolojik inceleme yapıldı. Antrumdan alman diğer biyopsi de, PBS (Phosphate buffer şalin) ile yıkandıktan sonra süratle sıvı azot içeren termosa alınıp donduruldu ve -80°C'lik deepfreeze'e çalışmanın yapılacağı güne kadar 46saklandı. Doku örneklerinden RNA izolasyonu yapıldıktan sonra elde edilen RNA'da telomeraz enzim (hTERT) düzeyi çalışılıdı. Endoskopi yapılıp biyopsi alınan 172 hastanın; 24'ü histopatolojik değerlendirilmesi sırasında Sydney sınıflaması yapılamadığı için, 29 tanesi ise PBGD ve hTERT düzeyi tespit edilemediği için çalışmaya dahil edilmedi. Geriye kalan 119 hasta çalışmanın temelini oluşturdu. 119 hastanın 75'i kadm, 44'ü erkekti. Yüzondokuz hastanın 51 tanesi Hp negatif (%42.85), 68 tanesi Hp pozitifti (%57.14) (p>0,05). intestinal metaplazi; 119 örneğin 6'sinde pozitif, 113'sinde negatif olarak değerlendirildi. Glandüler atrofi; 92'sinde negatif, 27'sinde olarak, nötrofil aktivasyonu; 57'sinde negatif, 62'sinde pozitif olarak, kronik inflamasyon; 17'sinde negatif, 102'sinde pozitif olarak izlenmiştir. Hp pozitif olan grupta, telomeraz aktivitesi varlığı bakımından kronik inflamasyonu, nötrofil aktivitesi, glandüler atrofisi, intestinal metaplazisi pozitif ile negatif olanlar arasında istatistiksel açıdan fark bulunamadı. Hp negatif olan grupta, telomeraz aktivitesi varlığı bakımından kronik inflamasyonu, nötrofil aktivitesi, glandüler atrofisi pozitif ile negatif olanlar arasında istatistiksel açıdan fark bulunamadı. Sonuç olarak çalışmamızda, gastritisli hastalarda nötrofil aktivitesi ve kronik inflamasyon varlığında Hp enfeksiyonu ile telomeraz aktivitesi arasında herhangi bir ilişkisi olmadığım saptadık. Gastrik karsinogenezisin erken basamakları olan intestinal metaplazili ve glandüler atrofili Hp pozitif örneklerde, ' Hp negatif olanlara göre daha yüksek hTERT aktivitesi saptanmasına rağmen istatistiksel olarak anlamlı bulunamamıştır. Belki de telomeraz aktivitesi değerinin hesaplanmasında değişik yöntemlerin kullanılması, diğer çalışmalara göre farklılığı yaratmaktadır. Bizim bulgularımız sonucunda, onkojenik bir bakteri olan helicobacter pylori'nin neden olduğu, nonspesifik gastritis, intestinal metaplazi ve glandüler atrofi ile telomeraz aktivitesi arasında bir bağlantı bulunamamıştır. Belki de onkojenik özelliği olan Hp, intestinal metaplaziden sonraki basamaklarda telomeraz aktivitesini artırarak kansere yol açmaktadır. Anahtar Kelimeler: Gastirit, Sydney Sınıflandırması, Helicobacter pylori, Telomeraz 47 54

Aim: Adipocytokines are now considered important players in the etiopathogenesis of numerous metabolic and inflammatory disorders. However, plasma leptin and resistin levels in rheumatoid arthritis (RA) are still unclear. We aimed to investigate the plasma levels of leptin and resistin in patients with rheumatoid arthritis and to compare them with controls. Materials and Methods: Consecutive 52 patients with RA were compared with 52 control subjects in terms of mean leptin and resistin levels. Results: Patients with RA showed considerably higher plasma levels of leptin (34.3 ± 27.9 vs. 11.1 ± 4.1) and resistin (4.8 ± 0.7 vs. 4.0 ± 1.3) than healthy controls (P < 0.0001). There was no significant difference regarding age, duration of disease, sex, CRP, and leptin and resistin levels between overweight and lean RA subjects. Plasma leptin level was significantly correlated with ESR (Erythrocyte Sedimentation Rate) (r = 0.287, P = 0.039) and swollen and tender joint count (r = 0.563, P < 0.0001) but not with resistin in subjects with RA. Measuring the plasma leptin level may be a potential marker of disease activity in RA. Conclusions: Studies including more RA patients might be needed to define the role of leptin and resistin in RA subjects., Amaç: Çok sayıdaki metabolik ve inflamatuar bozukluğun etiopatogenezinde adipositokinlerin önemli bir rol oynadığı düşünülmektedir. Fakat, romatoid artiritli hastalardaki plazma leptin ve rezistin düzeyleri henüz belirsizdir. Biz bu araştırmada romatoid artiritli hastalardaki plazma leptin ve rezistin düzeylerini araştırmayı ve bunları kontroller ile karşılaştırmayı amaçladık. Yöntem ve Gereç: Romatoid artiritli 52 hastanın leptin ve rezistin düzeyleri 52 kontrol örneği ile karşılaştırıldı. Bulgular: Romatoid hastalardaki plazma leptin (34,3 ± 27,9’a karşın 11,1 ± 4,1) ve rezistin (4,8 ± 0.7’ye karşın 4.0±1.3) düzeyleri sağlıklı kontrollere göre oldukça yüksek olduğu gösterildi (P < 0.0001). Zayıf ve aşırı kilolu Romatoid Artiritli vakaların yaş, hastalık süreci, cinsiyet, CRP, ve leptin ve rezistin düzeyleri arasında önemli bir farklılık bulunamadı. Plazma leptin düzeyinin ESR (Eritrosit Sedimentasyon Hızı) (r = 0.287, P = 0.039) ve şiş ve ağrılı eklem sayısı (r = 0.563, P < 0.0001) arasındaki korelasyon istatistiksel olarak anlamlı olmasına rağmen, rezisitinde bu korelasyon bulunamadı. Plazma leptin düzeyinin ölçümü, romatoid artirit hastalığının aktivitesini göstermede potansiyel bir marker olabilir. Sonuç: Romatoid artiritli vakalarda leptin rezistinin oynadığı rolü açıklamak için, daha fazla sayıda romatoid artiritli hastanın dahil olduğu çalışmaların yapılmasına ihtiyaç vardır.

Bir organ veya dokunun iskemi ve reperfüzyonu ile oluşturulan önkoşullama, başka bir arterin beslediği organ veya dokuyu önkoşullayarak koruyucu etki gösterebilir. Bu durum uzak iskemik önkoşullama olarak adlandırılır. Biz de çalışmamızda sıçan kalbinde oluşturduğumuz iskemik önkoşullamanın, akciğerdeki iskemi ve iskemi-reperfüzyon hasarı üzerindeki etkilerini incelemeyi hedefledik. Çalışmamızda 30 adet (n=6) Sprague-Dawley sıçan kullandık. Grupları şu şekilde oluşturduk; Grup 1: Kontrol Grubu (Sham Opere), Grup 2: Akciğerde iskemi (30 dk), Grup 3: Akciğerde iskemi (30 dk)-reperfüzyon (60 dk), Grup 4: Kalpte iskemik önkoşullama sonrası akciğerde iskemi (30 dk), Grup 5: Kalpte iskemik önkoşullama sonrası akciğerde iskemi (30 dk)-reperfüzyon (60 dk). Deney sonrası aldığımız akciğer doku örneklerinde, histopatolojik incelemeler ve yüksek performanslı likit kromatografi cihazı kullanarak malondialdehid ile pürin nükleotid düzeylerini ölçtük. Sonuç olarak kalpte oluşturulan iskemik önkoşullamanın, akciğerdeki iskemi ve iskemi-reperfüzyon hasarı üzerinde koruyucu etkisinin olduğunu ve bu etkinin adenozin ile ilişkili olduğunu söyleyebiliriz. Ischemia and reperfusion of a tissue or a viscera can induce a protective effect such as development of preconditioning on the other tissues which have another source of arterial blood flow. This mechanism of action is known as remote ischemic preconditioning. The objective of this study was to investigate the effects of preconditioning formed by coronary artery occlusion over the pulmonary ischemia and ischemia-reperfusion injury in a rat model. We used adult, 30 Sprague-Dawley rats (n=6). There were five experimental groups; Group 1: Control (Sham operated), Group 2: Pulmonary ischemia (30 min), Group 3: Pulmonary ischemia (30 min)-reperfusion (60 min), Group 4: Cardiac ischemic preconditioning followed by pulmonary ischemia (30 min), Group 5: Cardiac ischemic preconditioning followed by pulmonary ischemia (30 min)-reperfusion (60 min). In the end of experimental procedures, histopathological assessments were performed on lung tissue specimens and malonyldialdehyde and purine nucleotide levels of lung tissue were measured by High Performance Liquid Chromatography. As a conclusion, cardiac ischemic preconditioning can induce a protective effect over the pulmonary ischemia and ischemia-reperfusion injury. It can be suggested that the protective effect of remote ischemic preconditioning is related with adenosine.

Bir organ veya dokunun iskemi ve reperfüzyonu ile oluşturulan önkoşullama, başka bir arterin beslediği organ veya dokuyu da önkoşullayarak koruyucu etki gösterebilir. Bu durum uzak iskemik önkoşullama olarak adlandırılır. Biz bu çalışmamızda sıçan akciğerinde oluşturduğumuz önkoşullamanın kalpteki iskemi ve iskemi-reperfüzyon hasarı üzerindeki etkilerini incelemeyi hedefledik. Çalışmamızda 30 adet (n=6) Sprague-Dawley sıçan kullandık. Grupları şu şekilde oluşturduk; Grup 1: Kontrol Grubu (Sham Opere), Grup 2: Kalpte iskemi (30 dk), Grup 3: Kalpte iskemi (30 dk)-reperfüzyon (60 dk), Grup 4: Akciğerde iskemik önkoşullama sonrası kalpte iskemi (30 dk), Grup 5: Akciğerde iskemik önkoşullama sonrası kalpte iskemi (30 dk)-reperfüzyon (60 dk). Deney sonrası aldığımız sol kalp doku örneklerinde yüksek performanslı likit kromatografi kullanarak malondialdehid ile pürin nükleotid düzeylerini analiz ettik. Sonuç olarak, akciğerde oluşturulan iskemik önkoşullamanın kalpteki iskemi ve iskemireperfüzyon hasarı üzerinde koruyucu etkisinin olduğunu ve bu etkinin adenozin ile ilişkili olduğunu söyleyebiliriz. Ischemia and reperfusion of a tissue or a viscera may also show a protective effect such as development of preconditioning on the other tissues which have another source of arterial blood flow. This mechanism of action is known as remote ischemic preconditioning. In this study, we have investigated the effects of preconditioning induced by pulmonary artery occlusion on myocardial ischemia and ischemia- reperfusion injury on a rat model. For this purpose, we used adult, in both sex , 30 Sprague-Dawley rats (n=6). There were five experimental groups; Group 1: Control (Sham operated), Group 2: 30 minute myocardial ischemia induced by left coronary artery occlusion, Group 3: 30 minute left coronary artery occlusion followed by 60 minute reperfusion, Group 4: Pulmonary ischemic preconditioning followed by 30 minute left coronary artery occlusion, Group 5: Pulmonary ischemic preconditioning followed by 30 minute left coronary artery occlusion and 60 minute reperfusion. Malonyldialdehyde and purine nucleotide levels of myocardial tissue were measured by high performance liquid chromatography. As a conclusion, remote preconditioning evoked by pulmonary artery occlusion and reperfusion may induce a protective effect against myocardial ischemia and ischemia- reperfusion injury. It can be suggested that the protective effect of remote preconditioning is related with myocardial adenosine.