Search

Prevalence of tuberculosis (TB), persistently having a downward trend until the beginning of 1980s in developed countries, re-surged with the appearance of AIDS, decrease of funding for health due to economical reasons in governmental policies, unequal distribution of the general capital, increase in dimensions of alcoholism, homelessness and illicit drug use. At the end of 1990s, these countries mainly the USA, one by one, declared to the world that they had lost the war against TB and immediate precautions should be taken. Just after that, they accepted Directly Observed Therapy (DOT), having an already demonstrated efficacy against TB with studies, which means giving the drugs by hand twice or thrice weekly and directly observing patients' swallowing as the standard treatment, even getting further as an obligation by laws. For our country, it is known by everybody that the war against TB was already lost and the problem of drug resistance reached enormous dimensions. Even according to optimistic statements in the official numbers, it is a fact that we are in a 2 fold worse situation in average than the worst situation of those countries already declaring that they had lost the war against TB. Starting off here, after the immediate completion of necessary organisation, DOT application, in contrary to the general prejudice indeed being cheaper and decreasing relapse and multi-drug resistance rates, seems the only solution to the problem as the standard and obligatory application by laws in our country too. In our review, considering the previous literature, we attempted to discuss DOT applications and results in the world and things to be done for this aspect in our country. Key words: Directly observed therapy, tuberculosis, treatment compliance, Bin dokuz yüz seksenlerin başına kadar gelişmiş ülkelerde sürekli azalma eğiliminde olan tüberküloz (TBC) prevalansı, bu tarihten sonra AIDS hastalığının ortaya çıkması, devlet politikalarında sağlığa ayrılan payın ekonomik nedenlerle azaltılması, toplumlardaki gelir dağılımının giderek bozulması ile birlikte alkolizmin, evsizliğin ve uyuşturucu kullanımının büyük boyutlara ulaşması gibi sebeplerle yükselmeye başlamıştır. 1990'ların sonuna gelindiğinde başta Amerika olmak üzere bu ülkeler tek tek TBC'ye karşı yaptıkları savaşı kaybettiklerini ve acil önlemler alınması gerektiğini tüm dünyaya ilan etmişlerdir. Hemen ardından ise yapılan çalışmalarla TBC ile mücadelede etkinliği çok daha önceden ispatlanmış olan ve hastalara haftada iki veya üç kez ilaçların elden verilmesi ve yuttuğunun gözlenmesi olarak tanımlanan Doğrudan Gözetimli Tedavi (DGT) uygulamasını standart tedavi olarak kabul etmişler ve hatta daha da ileri giderek kanunlarla zorunlu hale getirmişlerdir. Ülkemiz açısından ele alındığında ise TBC ile savaşın çoktan kaybedildiği ve ilaç direnci probleminin inanılmaz boyutlara ulaştığı herkesçe bilinmektedir. Resmi rakamlarda belirtilen iyimser tahminlere göre bile şu anda, savaşı kaybettiğini daha önce ilan eden ülkelerin en kötü halinden ortalama 2 kat daha kötü durumda olduğumuz bir gerçektir. Buradan yola çıkarak, TBC tedavisinde önyargıların aksine daha ucuza mal olan, relaps ve çok ilaca direnç oranlarını azaltan DGT uygulamasının gerekli organizasyonun acil olarak yapılmasını takiben ülkemiz için de resmi, standart ve kanuni olarak zorunlu uygulama haline getirilmesi tek çözüm gibi görünmektedir. Derlememizde daha önceki literatürler ışığında dünyadaki DGT uygulamalarını, sonuçlarını ve ülkemizde bu yönde neler yapılması gerektiğini tartışmaya çalıştık. Anahtar kelimeler: Doğrudan gözetimli tedavi, tüberküloz, tedavi uyumu

Debates over the utilization of theophylline that has been commonly used in the treatment of bronchial asthma and COPD, in what dosage and in which group of patients, have still been continuing, because of the pharmacodynamic properties, narrow theurepeutic range and toxic effects in high doses. In this prospective study, 41 COPD patients not utilising any systemic drug, without any additional disease and with normal hepatic enzymes who consecutively applied to our clinic were evaluated. Patients using slow release theophylline for at least 10 days were divided into 2 groups; Group I (n=20) using 400 mg/day theophylline and Group II (n=21) using 600 mg/day theophylline. Serum thophylline concentrations were measured 4 hours after the morning dose. There was no difference between the groups regarding mean age and body weight (p>0.05). Mean serum theophylline concentration was 7.07±2.61 pg/ml for Group I and 12.27±3.70 pg/ml for Group II (p, Bronşiyal astım ve KOAH tedavisinde yaygın olarak kullanılan teofilinin hangi hasta grubunda ne dozda kullanılacağı ile ilgili tartışmalar ilacın farmakodinamik özellikleri, dar törapetik sınırı ve yüksek dozdaki toksik etkilerinden dolayı halen devam etmektedir. Prospektif olarak planladığımız bu çalışmada, polikliniğimize ardışık olarak başvuran KOAH tanılı, sistemik Haç kullanmayan, ilave hastalığı olmayan ve karaciğer enzimleri normal 41 hasta değerlendirildi. En az 10 gündür uzun etkili teofilini 400 mg/gün kullanan hastalar Grup 1 (n=20) ve 600 mg/gün kullananlar Grup 2 (n=21) olarak sınıflandırıldılar. Serum teofilin düzeylerine (STD) sabah dozundan 4 saat sonra bakıldı. Gruplar arasında, hastaların yaş ortalamaları ve vücut ağırlıkları açısından anlamlı fark yoktu (p>0.05). Grup 1'deki hastaların STD 7.07±2.61 pg/ml iken, Grup 2'deki hastalar için aynı değer 12.27±3.70 pg/ml olarak bulundu (p

Objective: Although, there are methods recommended with consensus all over the world for the prophylaxis of deep venous thrombosis (DVT) and pulmonary embolus (PE), these principles of prophylaxis may be neglected in clinical practice. Materials and Methods: This study was performed to investigate the neglected prophylaxis in patients who were transferred to our clinics after the development of PE at the hospital and in floor patients with risk factors. Patients, who were hospitalized for other reasons, developed PE, and were risky for VTE were included in the study. Charts of the patients with PE (n=21) were reviewed retrospectively, and those of the patients with risk factors for VTE (n=74) were reviewed prospectively. Results: Sixteen patients with PE were female and 5 were male. Their mean age was 44,2±14,4 years. Although they have been hospitalized for 12,6±10,7 days and their mean risk factor was 2,3 (1-4), none of them were on prophylaxis. Most frequent risk factors were operation (27,1%), elderliness (25%) and trauma (10,4%). Of the 74 patients with one or more risk factors for VTE, 43 were in surgery department, 7 were in internal medicine floor and 17 were in the intensive care unit. Their mean duration of hospitalization, mean age and mean risk factor number were 15,2±8,9 days, 48,7±18,1 years and 2,7 (1-6) risk factors respectively. Only 17 of them (23%) were on prophylaxis for VTE. Most common administration of prophylaxis was noted in intensive care clinics (52,9%) whose mean risk factor was highest (2,9%), and the least prophylaxis was noted in obstetric and gynecology clinics (7,1%). Conclusion: Although PE is an important reason for the in-hospital mortality, prophylaxis for VTE has not been administered sufficiently. We think that, in case of sufficient administration of prophylaxis especially for patients with risk factors, development of VTE and/or PE incidence and their attributable morbidity and mortality will decrease. Key words: Deep vein thrombosis, Pulmonary emboli, Prophylaxis., Amaç: Derin ven trombozu (DVT) ve pulmoner emboli (PE) profilaksisinde tüm dünyada kabul gören ve rutin kullanıma girmiş yöntemler olmasına rağmen, klinik uygulamalarda mevcut proflaksi prensipleri ihmal edilebilmektedir. Bu çalışma; hastanede yatarken PE gelişerek servisimize devredilen ve venöz tromboemboli (VTE) için risk faktörü taşıyan yatan hastalarda, ihmal edilmiş profilaksiyi araştırmak için yapılmıştır. Materyal ve Metod: Başka nedenlerle yatırılan; takibi sırasında PE tanısı almış hastalar ve hastanemizde VTE için risk grubundaki hastalar çalışmaya dahil edildi. Dosyalarına ulaşılabilen PE tanılı 21 hastanın dosyası retrospektif; VTE için risk grubundaki 74 hastanın dosyası prospektif olarak incelendi. Bulgular: PE tanısı alan hastaların 16'sı kadın, 5'i erkekti ve yaş ortalaması 44,2±14,4 yıl bulundu. Tanı öncesinde ortalama 12,6±10,7 gündür hastanede yattıkları, PE için ortalama 2,3 (1-4) riske sahip oldukları, buna rağmen hiçbirisinin profilaksi almadığı tespit edildi. En sık görülen risk faktörleri sırasıyla; operasyon (%27,1), ileri yaş (%25) ve travmaydı (%10,4). VTE için bir veya daha fazla risk taşıyan 74 hastanın; 43'ü cerrahi, 7'si dahili kliniklerde ve 17'si yoğun bakım ünitesinde ortalama 15,2±8,9 gündür yatıyorlardı. Yaş ortalaması 48,7±18,1 yıl olup, ortalama 2,7 (1-6) riske sahip olmalarına rağmen, yalnızca 17 olgu (%23) VTE için profilaksi alıyordu. En sık profilaksi, risk faktörlerinin en fazla olduğu (ortalama 2,9) yoğun bakım ünitelerinde (%52,9), en az profilaksi ise kadın-doğum kliniğinde (% 7,1) kullanılmaktaydı. Sonuç: PE, hastane ölümlerinin önemli bir kısmını oluşturmasına rağmen hastanemizde VTE'nin profilaksisine gereken önem verilmemektedir. Özellikle risk grubundaki hastalara profilaksi uygulanması halinde, hastanede gelişen VTE insidansını ve buna bağlı morbidite ve mortalitenin azalacağını düşünüyoruz. Anahtar kelimeler: Derin ven trombozu, Pulmoner emboli, Profilaksi

Wegener's granulomatosis is the most common vasculitis involving the lungs. Since It causes nodular and cavitary lesions in the lung, the differential diagnosis includes various diseases including primarily tuberculosis and malignancies. We presented this case because he was followed up for a long time with the diagnosis of chronic sinusitis, presenting with orbital involvement and simulating tuberculosis, and the time from the initiation of symptoms to the diagnosis was four years Key words: Wegener's granulomatosis, orbital Involvement, tuberculosis, Wegener granülamatozisi akciğerleri tutan vaskuiitier arasında en yaygın olanıdır. Akciğerde oluşturduğu nodüier ve kaviter lezyonlar nedeniyle, başta tüberküloz ve malignlteler olmak üzere pek çok hastalığın ayırıcı tanısına girer. Kronik sinüzit tanısıyla uzun süre takip edilen, akciğerdeki kaviter lezyonlardan ötürü tüberküloz tedavisi alan hasta; orbita tutulumu olması, tüberkülozu taklit etmesi ve semptomların başlangıcı He teşhis arasında geçen sürenin 4 yıl olması nedenleriyle sunulmaktadır. Anahtar kelimeler: Wegener granülomatoz'ıs'ı, orbita tutulumu, tüberküloz

Pulmonary thromboembolus is a disease with high mortality and morbidity. In addition to well known and frequent risk factors, there are some rare congenital predisposing factors. In five of 43 patients (11.6%) diagnosed as pulmonary embolus between 1998 and 2001 in our clinic we detected a genetic risk factor for venous thromboemboli. Except one patient, there were no formerly known genetic risk factor. Due to our results, it can be proposed that the genetical predisposition should be searched in patients who developed venous thromboemboli without any known risk factor. We discussed 3 patients with antiphospholipid syndrome, one patient with protein C deficiency and one patient with protein S deficiency and activated protein C resistance (APC-R), in total 5 cases, with regard to current literature. Keywords: Antiphospholipid Syndrome, Protein C Deficency, Protein S Deficency, Activated C Resistance, Pulmonary Thromboemboli, Pulmoner tromboemboli mortalite ve morbiditesi yüksek bir hastalıktır. Hastalık için bilinen ve sık görülen risk faktörlerinin yanı sıra, kongenital predispozisyon yaratan nadir durumlar da vardır. Kliniğimizde 1998-2001 yıllarında takip edilen pulmoner tromboembolili 43 hastanın beşinde (%11.6) venöz tromboemboli için genetik risk faktörü saptadık. Hastaların biri dışında hiçbirisinde daha önceden bilinen bir genetik risk faktörü yoktu. Bu yüzden; bilinen bir risk faktörü olmadığı halde, venöz tromboemboli gelişen hastalarda genetik yatkınlık sebepleri araştırılmalıdır. Biz antifosfolipid sendromlu üç, protein C eksikliği olan bir ve protein S eksikliği- aktive protein C rezistanslı (APC-R) bir olguda gelişen pulmoner tromboembolili toplam beş olguyu, ilgili literatür eşliğinde tartıştık. Anahtar kelimeler: Antifosfolipid Sendromu, Protein C Eksikliği, Protein S Eksikliği, Aktive Protein C Rezistansı, Pulmoner Tromboemboli.

Nedocromyl sodium (NDS), used to control symptoms in the treatment of mild persistent asthma, is a safe and effective anti-inflammatory agent. Objective: This study was planned as prospective, randomised and placebo controlled to determine the efficacy of NDS in patients with moderate persistent asthma. Material and Method: Thirty patients with moderate persistent asthma, who consecutively applied to our clinics, were randomised into three groups. While prescribing the first group (n=ll) a standard regimen including budesonide 1800 mcg/day, long acting p2 mimetic (salmeterol), and a short acting p2 mimetic (terbutalin) when necessary, the second group (n=10) was given the same treatment of the first group and additional placebo NDS and the third group (n=9) was given the same treatment of the first group and NDS itself. All patients were called for the controls at the first week, the first month and the third month, and their spirometric examination was done during these controls and at the beginning. All patients were asked to fill a daily registry card questioning their symptoms and need for short acting p2 mimetic, then their symptom scoring was done at every control. Results: Regarding the mean age and mean duration of the disease, there was not any statistically significant difference between the groups (p>0.05) While their mean symptom scores were 13.00, 12.80, and 12.88 respectively at the beginning, it became 5.71, 5.87, 7.00 respectively at the and of the third month (p>0.05). Considering their initial and final values of FZC, FEVlf FEVi/FVC and FEF^.75, there was no statistical significant difference between the groups (p>0.05). Condusions;comparing initial and final symptom scores and spirometric parameters, no additional positive effect of NDS in the treatment of the patients with moderate persistent asthma could not be demonstrated. Key words: Asthma, nedocromyl sodium, efficacy, Nedokromil sodyum (NDS);hafif persistan astımda semptom kontrolünü sağlamak amacıyla kullanılan güvenilir ve etkili bir anti-inflamatuar ajandır. Amaç: Bu çalışma, orta persistan astımlı hastaların tedavisinde NDS'nin rolünü araştırmak amacı ile ran do m ize, prospektif ve plasebo kontrollü olarak yapılmıştır. Materyal ve Metot: Polikliniğimize ardışık olarak başvuran orta persistan astımlı 30 hasta, randomize üç gruba ayrılmıştır. Birinci gruba (n=ll) inhale 1800 mcg/gün budesonid ve uzun etkili inhale bir ß2 agonistin (Salmeterol) yanı sıra lüzumu halinde kullanacakları kısa etkili inhale ß2 agonistten (Terbutalin) oluşan standart tedavi verilirken, ikinci gruba (n=10), birinci grubun kullandıklarına ek olarak plasebo NDS, üçüncü gruba (n=9) birinci grubun tedavisine ilaveten NDS verildi. Hastaların tümü;birinci hafta, birinci ay ve üçüncü ayda kontrollere çağrılarak başlangıçta ve kontrollerinde spirometrik ölçümleri yapıldı. Tüm hastalardan;semptomlarını ve kısa etkili ß2 agonist ihtiyaçlarını yazmaları için günlük bir form doldurmaları istenerek, her kontrolde semptom skorla maları yapıldı. Bulgular: Gruplar arasında yaş ortalamaları ve ortalama hastalık süreleri açısından fark yoktu (p>0.05). Birinci, ikinci ve üçüncü gruplarda başlangıç semptom skorları sırasıyla 13.00, 12.80 ve 12.88 iken (p>0.05), üçüncü aym sonunda semptom skorları 5.71, 5.87 ve 7.00 bulundu (p>0.05). Gruplar arasında hem başlangıç, hem de tedavi sonuçları göz önüne alındığında iyileşme oranları açısından FZC, FEVlf FEVı/FVC ve FEF25-75 parametrelerinde istatistiki olarak anlamlı farklar saptanamadı (p>0.05). Sonuç: Başlangıçtaki ve çalışmanın sonundaki semptom skorları-solunum fonksiyon testleri kıyaslandığında, NDS'nin orta persistan astımlı hastaların tedavisine olumlu bir katkısı bulunmamıştır. Anahtar kelimeler: Astım, nedokromil sodyum, etkinlik

Akciğer Dışı Tüberküloz (ADT), akciğer parankimi dışında gelişen tüberküloz olgularını içermektedir. Tüberküloz hastalarında sıklıkla tanıda gecikmeler görülmektedir. Bu çalışmada Malatya Verem Savaş Dispanserleri ve İnönü Üniversitesi Tıp Fakültesine başvuran ADT hastalarının özellikleri, dağılımları ve tanı konulma süreleri incelendi. Çalışmaya 150 ADT hastası alındı. Tüberküloz plörezi (n=58) ve tüberküloz lenfadenit (n=45) en çok saptanan ADT tipleriydi. ADT hastalarının yaş ortalaması 37.3±15.7 yıl olarak saptandı. Hastaların 83'ü (%55.3) kadın, 67'si (%44.7) erkekti. Tüberküloz plörezi erkeklerde (32/26), tüberküloz lenfadenit kadınlarda (33/12) daha sık gözlendi. Hastaların şikayetlerinin başlangıcı ile ADT tanısı konulması arasındaki süre ortalama 102.7±141.0 gün olup, ortalama tanı süreleri tüberküloz lenfadenit için 128.6±120.7 gün, tüberküloz plörezi için 56.2±45.7 gün olarak saptandı. En kısa tanı süresi miliyer tüberküloz ve tüberküloz menenjitin yer aldığı progresif ADT'de (29.8±33.1 gün) saptanırken, en uzun tanı süresi genitoüriner tüberkülozda (216.7±330.0 gün) bulundu. ADT'li hastaların ortalama 24.4±27.1 gün süre ile hastaneye yattıkları saptandı. Gastrointestinal tüberküloz hastaları en uzun (43.0±67.7 gün), tüberküloz lenfadenit hastaları en kısa süre (12.8±3.9 gün) hastaneye yatmışlardı. Sonuç olarak, ADT hastalarında tanı konma süresi uzun bulundu. ADT tanısının konmasında hastaların anamnezlerinde tüberküloz öyküsünün ve temasının olup olmadığının sorgulanması önemlidir. Ülkemizde tüberküloz sıklığı da göz önüne alınarak, hangi organ hastalığı olursa olsun, tanı konulamayan olgularda tüberküloza yönelik incelemelerin mutlaka yapılması gerektiğini düşünüyoruz., Extra-Pulmonary Tuberculosis (EPT) includes the tuberculosis cases other than the ones developed in the pulmonary parenchyma. The delay in the diagnosis of EPT cases is frequently encountered. In this study, time elapsed till the diagnosis, patient characteristics and their distribution were investigated in EPT patients admitted to Malatya Tuberculosis Dispensaries and Inonu University Faculty of Medicine. One-hundred and fifty EPT patients were included in the study. The most frequent EPT cases were tuberculous pleuritis (n=58) and tuberculous lymphadenitis (n=45). Mean age of the EPT patients was 37.3±15.7 years. Eighty-three of the patients (55.3%) were female, 67 of them (44.7%) were male. While tuberculous pleuritis was more frequent in male patients (32/26), tuberculous lymphadenitis was more frequent in female patients (33/12). While the average time elapsed till the diagnosis of all EPT cases since the beginning of symptoms was 102.7±141.0 days, it was 128.6±120.7 days and 56.2±45.7 days for tuberculous lymphadenitis and tuberculous pleuritis respectively. The shortest diagnosis time was for progressive tuberculosis which included miliary and meningitis tuberculosis (29.8±33.1 days), and the longest diagnosis time was for genitourinary tuberculosis (216.7±330.0 days). The mean hospitalization period for all EPT cases was 24.4±27.1 days. While the longest hospitalization period was found in patient groups with gastrointestinal tuberculosis (43.0±67.7 days respectively), the shortest hospitalization period was found in the patient group with tuberculous lymphadenitis (12.8±3.9 days). In conclusion, time elapsed to diagnose the EPT was found considerably longer than expected. Asking questions for the history of any tuberculosis and the history of close contact is important in the diagnosis of EPT. We think that, considering the high incidence of tuberculosis in our country, investigations for tuberculosis should be included in the diagnosis algorithm of the diseases involving any organ, if undiagnosed otherwise.