Search

Genel anestezik ajanlar, nörotransmitterleri modüle ederek santral sinir sisteminde yaygın nöronal değişime neden olmaktadır. Yeni yapılan moleküler araştırmalarda anestezik ajanların etki ettiği spesifik alanlar üzerinde durulmaktadır. Hipnoz, amnezi, sedasyon santral sinir sisteminde farklı reseptör, nörotransmitter ve nöronal yolaklar aracılığıyla sağlanır. 1980'lerin başında yapılan çalışmalar sonrasında, iyon kanallarına odaklanan protein temelli anestezi te-orisi, lipid temelli anestezi teorisinin yerini almıştır. Protein temelli teoriye göre, genel anestezik etkiden sorumlu iki tip reseptör mev-cuttur; nörotransmitter reseptörler ve iyon kanalları. “Background” iyon kanalları da anestezik etki için yeni tanımlanmış hedef resep-törlerdir. İki porlu (two-pore-domain) potasyum kanallarından TWIK ilişkili K+ kanalı (TREK), TWIK ilişkili araşidonik asitle aktive K+kanalı (TRAAK), TWIK ilişkili asit duyarlı K+ kanalları (TASK) tipteki kanalların volatil ajanların düşük konsantrasyonunda güçlendiği ya da bloke olduğu bildirilmiştir. İki porlu potasyum kanalları, biyolo-jik membranlarda bulunan protein kompleksleridir. İki porlu potas-yum kanalları, potasyum iyonları için özeldir ve potasyumun hücre membranından geçmesine izin verirler. İki porlu potasyum kanal-ları, nöronal uyarılma, nörotransmitter ve hormon salınımı yoluyla, membran potansiyelindeki değişikliklerden de sorumludurlar. İki porlu potasyum kanalların TASK-1 ve TREK-1 alt tipleri volatil anes-tezik ajanlarla (örneğin, izofluran, kloroform, dietil eter) uyarılır. Bu makalede santral sinir sisteminde bulunan ve genel anesteziklerin etkisinden sorumlu reseptörler ve bunların etki mekanizmaları gözden geçirilecektir., Despite the widespread changes induced by general anesthetic agents, their exact effect sites are not clearly defined in the central nervous system (CNS). Recent molecular studies have pointed out specific sites in CNS on which anesthetic drugs show their effects. Hypnosis, amnesia, sedation are mediated by different receptors, neurotransmitters and neuronal pathways in the CNS. Protein base theory of anesthesia, which focuses on ion channels, took the place of lipid-based theory in the 1980’s. There are two types of receptors, which are known to be responsible for the general anes-thetic action: neurotransmitter receptors and ion channels. Back-ground channels are also described as targets for anesthetic ac-tion. Enhancement and block of TWIK Related K+ channels (TREK), TWIK related arachidonic acid activated K+ channel (TRAAK), and TWIK related acid-sensitive K+ channels (TASK) channels have been reported at low concentrations of volatile anesthetic agents. Two-pore-domain potassium channels are protein complexes em-bedded in cell membranes. They selectively allow potassium ions to pass through the cellular membrane. These channels are also ca-pable of changing the membrane potential by means of neuronal excitability, neurotransmitters and hormone secretion. Of those channels, TASK-1 and TREK-1 are activated by volatile anesthetic agents. In this article, receptors responsible for anesthesia in CNS and their mechanism of action will be reviewed.

Amaç: Diffüz beyin hasarı travmada en yaygın karşılaşılan sorunlardan biridir ve artmış kafa içi basıncı vasıtasıyla morbidite ve mortalite yol açar. Çalışmamızın amacı, sıçanlarda magnezyum sülfat ve hipertonik salinin diffüz beyin hasarı üzerine etkisini karşılaştırmaktır.Gereç ve Yöntem: Çalışmamızda 250-300 gr ağırlığında 18 erkek Sprague-Dawley sıçan kullanıldı. Sıçanlar randomize olarak travma (kontrol), travmamagnezyum ve travmahipertonik salin olmak üzere üç gruba ayrıldı. Travmatik beyin hasarı modifiye Feeney kafa travması modeli ile oluşturuldu. Sırasıyla gruplara 10 mcL izotonik, magnezyum sülfat ve hipertonik salin tek doz, intraventriküler uygulanmıştır. Sıçanlar travmadan 24 saat sonra dekapite edildi. Beyinleri hemen diseke edildi ve histopatolojik deneyler için -80 C kuru buz ile saklandı.Bulgular: Hasarlı nöron sayısı hem kontrol hem de hipertonik salin grubunda anlamlı olarak yüksekti (p0,001, p0,008). Ancak, hipertonik salin ve kontrol grupları arasında anlamlı bir fark yoktu, magnezyum grubunda anlamlı olarak daha düşüktü (p0,05).Sonuç: İntraventriküler magnezyum uygulaması bu çalışmada sıçanlardaki travmatik beyin hasarı modelinde, hasarlı nöronların sayısını azaltmada etkili bulunmuştur. Bu sonuçlar ileri prospektif çalışmalarda travmatik beyin hasarı olan hastaların tedavisinde magnezyum kullanımının değerlendirilebileceğini düşündürmektedir. Objective: Diffuse brain injury is one of the most common issues encountered in, patients with trauma and it leads to morbidity and mortality via increased intracranial pressure. The aim of the study was to compare the effects of magnesium sulfate and hypertonic saline on diffuse brain injury in rats.Materials and Methods: In this study 18 male Sprague-Dawley rats weighing 250-300 g were used. The rats were randomly divided into trauma (control), traumamagnesium, and traumahypertonic saline groups. Traumatic brain injury was induced by modified Feeney head trauma model. A single dose of 10 µL isotonic saline, magnesium sulphate and hypertonic saline were applied intraventricularly to the control, magnesium, and hypertonic saline groups, respectively. Rats were decapitated 24 hours after the head trauma. Their brains were dissected immediately and stored with dry ice at -80 °C for histopathological experiments.Results: The number of damaged neurons were significantly higher in both control and hypertonic saline groups (p0.001, p0.008). However, the number of damaged neurons did not show significant difference between hypertonic saline and control groups, it was significantly lower in magnesium group (p

Objective: Diffuse brain injury is one of the most common issues encountered in,patients with trauma and it leads to morbidity and mortality via increased intracranial pressure.The aim of the study was to compare the effects of magnesium sulfate and hypertonic saline ondiffuse brain injury in rats.Materials and Methods: In this study 18 male Sprague-Dawley rats weighing 250-300 g were used.The rats were randomly divided into trauma (control), traumamagnesium, and traumahypertonicsaline groups. Traumatic brain injury was induced by modified Feeney head trauma model. Asingle dose of 10 µL isotonic saline, magnesium sulphate and hypertonic saline were appliedintraventricularly to the control, magnesium, and hypertonic saline groups, respectively. Rats weredecapitated 24 hours after the head trauma. Their brains were dissected immediately and storedwith dry ice at -80 C for histopathological experiments.Results: The number of damaged neurons were significantly higher in both control and hypertonicsaline groups (p0.001, p0.008). However, the number of damaged neurons did not showsignificant difference between hypertonic saline and control groups, it was significantly lower inmagnesium group (p0.05).Conclusion: In this study, intraventricular magnesium application is found effective in reducing thenumber of the damaged neurons in rat traumatic brain injury model. These results suggest thatmagnesium usage may be evaluated for the treatment of patients with traumatic brain injury infurther prospective studies. Amaç: Diffüz beyin hasarı travmada en yaygın karşılaşılan sorunlardan biridir ve artmış kafaiçi basıncı vasıtasıyla morbidite ve mortalite yol açar. Çalışmamızın amacı, sıçanlarda magnezyumsülfat ve hipertonik salinin diffüz beyin hasarı üzerine etkisini karşılaştırmaktır.Gereç ve Yöntem: Çalışmamızda 250-300 gr ağırlığında 18 erkek Sprague-Dawley sıçan kullanıldı.Sıçanlar randomize olarak travma (kontrol), travmamagnezyum ve travmahipertonik salin olmaküzere üç gruba ayrıldı. Travmatik beyin hasarı modifiye Feeney kafa travması modeli ile oluşturuldu.Sırasıyla gruplara 10 mcL izotonik, magnezyum sülfat ve hipertonik salin tek doz, intraventriküleruygulanmıştır. Sıçanlar travmadan 24 saat sonra dekapite edildi. Beyinleri hemen diseke edildi vehistopatolojik deneyler için -80 C kuru buz ile saklandı.Bulgular: Hasarlı nöron sayısı hem kontrol hem de hipertonik salin grubunda anlamlı olarak yüksekti(p0,001, p0,008). Ancak, hipertonik salin ve kontrol grupları arasında anlamlı bir fark yoktu,magnezyum grubunda anlamlı olarak daha düşüktü (p0,05).Sonuç: İntraventriküler magnezyum uygulaması bu çalışmada sıçanlardaki travmatik beyin hasarımodelinde, hasarlı nöronların sayısını azaltmada etkili bulunmuştur. Bu sonuçlar ileri prospektifçalışmalarda travmatik beyin hasarı olan hastaların tedavisinde magnezyum kullanımınındeğerlendirilebileceğini düşündürmektedir.

AMAÇ: Proseal laringeal maske ile ilişkili postoperatif boğaz ağrısı,ses kısıklığı ve disfaji semptomlarını flurbiprofen pastilin azalttığı varsayımını gösterebilmek. YÖNTEMLER: LMA ile genel anestezi uygulanacak 80 ASA I-II hasta çalışmaya alındı.Prospektif, randomize, plasebo kontrollü, klinik ve tek merkezli (üniversite hastanesi) bir çalışma idi. Anestezi indüksiyonundan 45 dakika önce Grup Fye 8.75 mg flurbiprofen içeren pastil (Strefen), grup Pye plasebo pastil verildi. LMA çıkarıldıktan 30 dakika sonra ve sonrasında 4, 12 ve 24.saatlerde postoperatif boğaz ağrısı, ses kısıklığı ve disfaji 4 puanlık bir skala ile değerlendirildi.Veriler Students t test, Fishers exact ve MannWhitney U-testleri ile değerlendirildi. p 0.05 anlamlı kabul edildi. BULGULAR: 8.75 mg flurbiprofen pastil erken dönem (30. dakika)postoperatif boğaz ağrısı ve disfaji şiddetini azaltmaktadır.Grup Fde 4.saat disfaji şiddeti ve 12.saat ses kısıklığı da anlamlı şekilde azalmıştır.Boğaz ağrısı, disfaji ve ses kısıklığı insidansında gruplar arasında fark yoktur. SONUÇ: Preoperatif flurbiprofen pastil erken dönem postoperatif boğaz ağrısı ve disfaji şiddetini azaltmaktadır. OBJECTIVE: We hypothesized that flurbiprofen lozenges reduce the proseal laringeal mask airway (LMA) related symptoms of POST (Post Operative Sore Throat), hoarseness and dysphagia compared to placebo lozenges. METHODS: Eighty ASA I-II patients undergoing general anesthesia with LMA were included into this study. It was a prospective, randomized, placebo controlled clinical and single center (university hospital) study. Group F received 8.75 mg flurbiprofen lozenge (Strefen®) and Group P received placebo lozenge 45 minutes before the induction of anesthesia. Postoperative sore throat, hoarseness and dysphagia were evaluated 30 minutes after the LMA removal in the recovery room and then at 4, 12 and 24 hours after surgery with in a 4- point scale. Data were analyzed by Students t test, Fishers exact and MannWhitney U-tests. A p value of

Nitric oxide (NO) has been identified as a vasodilatory substance released from the endothelium which decreases in the presence of atherosclerosis. This study aimed to evaluate the systemic NO response to acute exercise in untrained diabetic and nondiabetic patients with atherosclerotic coronary artery disease (CAD). This is a prospective, clinical study consisting of three groups. Group A (n50) consisted of nondiabetic CAD patients,group B (n20) consisting of diabetic, CAD patients and group C (n20) of healthy controls. All patients underwent a standard symptom limited treadmill exercise test according to the modified Bruce protocol after 24 hours low nitrite/ nitrate diet. End products of nitric oxide metabolism (NOx) were determined as the half life of NO is very short. Basal serum NOx levels of both diabetics (24pm8.4μmol/L,p

Tip III glikojen depo hastalığı, glikojenin karaciğer, iskelet kasları ve kalp kasında birikmesine yol açan otozomal resessif bir metabolik hastalıktır. Karaciğer tutulumu, karaciğer fonksiyon bozukluğuna ve siroza neden olabilir. Hepatomegali nedeniyle, gastroösofageal reflü ve pulmoner aspirasyon riski vardır. Kalp hafifçe büyüse de, kalp fonksiyonları genellikle normaldir. Bazı olgularda kardiyomegali gelişebilir. Hipoglisemi atakları, maksiller anomaliler ve makroglossi karşılaşılabilecek diğer sorunlardır. Bu olgu sunumda, günübirlik anestezi uygulaması yapılan, Tip III glikojen depo hastalığı olan bir pediyatrik olguda anestezi deneyimimizi sunmaktayız. Glycogen storage disease type III, is an autosomal recessive metabolic disorder characterized by accumulation of glycogen in liver, skeletal and cardiac muscle tissues. Hepatic involvement may lead to hepatomegaly, hepatic dysfunction and hepatic cirrhosis. Hepatomegaly may lead to gastro-esophageal reflux and the risk of pulmonary aspiration. Although the heart may enlarge mildly, its function is usually normal. Muscle involvement may lead to the development of cardiomegaly in some cases. Hypoglycemic attacks, maxillary anomalies and macroglossia might be encountered. Here we present a child with type III glycogen storage disease who was admitted to our hospital for day case surgery.

Nitric oxide (NO) has been identified as a vasodilatory substance released from the endothelium which decreases in the presence of atherosclerosis. This study aimed to evaluate the systemic NO response to acute exercise in untrained diabetic and nondiabetic patients with atherosclerotic coronary artery disease (CAD). This is a prospective, clinical study consisting of three groups. Group A (n=50) consisted of nondiabetic CAD patients,group B (n=20) consisting of diabetic, CAD patients and group C (n=20) of healthy controls. All patients underwent a standard symptom limited treadmill exercise test according to the modified Bruce protocol after 24 hours low nitrite/ nitrate diet. End products of nitric oxide metabolism (NOx) were determined as the half life of NO is very short. Basal serum NOx levels of both diabetics (24±8.4μmol/L,p

Amaç: Nöroaksiyel blok uygulamalarında; kullanılan doğru pozisyon, başarıyı arıtıran önemli faktörlerdendir. Bu nedenle modifiye ettiğimiz yeni bir pozisyon olan `Oturur fetal bağdaş-OFB` pozisyonu ile sıklıkla kullanılan `Lateral dekübit cenin-LDC` pozisyonu, ultrasonografi eşliğinde interspinöz aralık, cilt, cilt altı dokusu, paraspinal kasların ölçümleri ve hasta konforu ve memnuniyeti açısından karşılaştırmayı amaçladık. Yöntem: Yeditepe Üniversitesi bünyesinden seçilen 18 yaşından büyük, 75 yaşından küçük ve sağlıklı, lomber anatomi açısından anomalisi olmayan, lomber bölge ameliyatı geçirmemiş ve bağdaş kurabilen 50 gönüllü, 20 Mart 2019 ve 25 Haziran 2019 tarihleri arasında yapılan prospektif, randomize, kontrollü çalışmamıza dahil edildi. Sırasıyla LDC ve OFB pozisyonlarında ultrason ile L4-L5 interspinöz aralığı bulunarak; aksiyal planda cilt-cilt altı (Sd), cilt altı spinöz proçes(C-SP), proba hafif tilt verilerek bilateral paravertebral kasların transvers çaplarının ölçümleri (LPM, RPM, MPM), sagittal planda L4-L5 bölgesinde interspinöz mesafe (ISGO) ölçümleri yapıldı. 7 puanlı sözel numerik memnuniyet anketi verilerek Her iki pozisyon için sedye rahatlığı, pozisyon rahatlığı, bel rahatlığı ve batın rahatlığı, 1 (çok kötü)- 7 (mükemmel) olacak şekilde puanlandırıldı.Bulgular: ISGO; OFB tekniğinde LDC tekniğinden anlamlı olarak (p0,05) bulunmamıştır. Her iki cinste sonografik ölçümler ve memnuniyet anketi sonuçları kıyaslandığında pozisyonlar arasında anlamlı bir fark (p>0,05) görülmemiştir.Sonuç: OFB pozisyonun LDC'ye göre konfor açısından bir fark bulanmamış olsa da usg ölçümlerine göre daha avantajlı olarak bulundu. ISGO ölçümlerinin OFB'de geniş olması nöroaksiyel blok uygulama tekniğinde başarı şansını artıracağı, Sd ve C-SP mesafelerini kısaltması obez ve gebe hastalarda OFB pozisyonun LDC' ye göre daha yararlı olacağı düşünüldü.Anahtar Kelimeler: Nöroaksiyel pozisyon teknikleri, Oturur Fetal bağdaş pozisyon tekniği, Lateral dekübit cenin pozisyon tekniği, ultrasonografi Introduction: In neuraxial block applications; the correct position used is one of the critical factors that improve success. For this reason, our primary aim is to compare the new position `sitting fetal cross-legged-OFB` with the frequently used `Lateral decubitus fetus-LDC ` position according to sonographic measurements. Moreover, the secondary aim is the participants' comfort and satisfaction.Methods: Fifty healthy volunteers from Yeditepe University Hospital who were older than 18 years and younger than 75 years of age who had no anomalies in lumbar anatomy, not undergone any lumbar spine surgery and were able to sit cross-legged were included in our prospective, randomized, controlled study between 20 March 2019 and 25 June 2019. The L4-L5 interspinous range was determined by ultrasound at the LDC and OFB positions, respectively; cutaneous-subcutaneous (Sd), subcutaneous spinous process (C-SP) in the axial plane, transverse diameters of bilateral paravertebral muscles (LPM, RPM, MPM) with a slight tilt of the probe and interspinous distance (ISGO) measurements in the sagittal plane had been done. Stretcher comfort, position comfort, waist comfort, and abdominal comfort were scored as 1 (very bad) - 7 (excellent) for both positions by a 7-point verbal numerical satisfaction survey.Results: ISGO was significantly broader in the OFB technique than the LDC technique (p 0.05). When sonographic measurements and satisfaction survey results were compared between genders, there was no significant difference (p> 0.05).Conclusion: The USG measurements were found to be more advantageous in OFB position compared to LDC. The broader ISGO measurements in the OFB position could be thought of a beneficial finding and might increase the success of neuraxial block manipulation. The shorter Sd and C-SP distances also might be more beneficial in obese and pregnant patients compared to LDC. The wider measurements in the OFB position of the paravertebral muscle diameters could be thought to ease the pain while manipulating the needle at the neuraxial blockade. Keywords : Neuroaxial position techniques, Sitting Fetal squat position technique, Lateral decubitus fetal position technique, ultrasonography 67

Objective: Postoperative nausea and vomiting (PONV) is a common problem associated with general anaesthesia. The incidence can be as high as 80% in high-risk patients. Our primary objective was to compare the efficacy of the combination of dexamethasone-ondansetron and dexamethasone-aprepitant in patients undergoing laparoscopic surgery.Methods: Seventy 18 to 60 years old patients scheduled for laparoscopic surgery were included in the study. Sixty-seven patients completed the study. Patients in the dexamethasone-aprepitant group (group DA, n35) received 40 mg of aprepitant orally 1-2 hours before the induction of anaesthesia and 2 mL saline intravenously (iv) within the last 30 minutes of surgery; patients in the dexamethasone-ondansetron group (group DO, n35) received oral placebo identical to aprepitant 1-2 hours before the induction of anaesthesia and 4 mg ondansetron iv within the last 30 minutes of surgery. All patients received 8 mg dexamethasone iv after the induction of anaesthesia. The primary outcome was a complete response (no postoperative nausea, retching and vomiting and no need for rescue antiemetic); the secondary outcomes were the incidence of nausea, retching, vomiting, the need of rescue antiemetic and opioid consumption within 24 hours after surgery.Results: A complete response was not significantly different between the groups (group DO: 67%, DA: 69%) at 24 hours (p0.93). The incidence of PONV and postoperative opioid consumption was similar between the groups.Conclusion: The study was designed to evaluate whether the combination of dexamethasone-aprepitant is better than the combination of dexamethasone-ondansetron regarding the complete response for PONV in patients undergoing laparoscopic surgery. The results however showed that dexamethasone-aprepitant has not improved the complete response for PONV compared to dexamethasone-ondansetron. Amaç: Postoperatif bulantı ve kusma (POBK) genel anestezi sonrası sık karşılaşılan bir sorundur. Yüksek riskli hastalarda insidans yüzde 80 kadar yüksek olabilir. Çalışmamızın amacı laparoskopik ameliyat geçiren hastalarda deksametazon-ondansetron ve deksametazon-aprepitant kombinasyonunun etkililiğini karşılaştırmaktı.Yöntemler: Bu çalışmaya laparoskopik ameliyat planlanan 18-60 yaş arası 70 hasta alındı. 67 hasta çalışmayı tamamladı. Deksametazon aprepitant grubundaki (grup DA, n35) hastalara anestezi indüksiyonundan 1-2 saat önce 40 mg aprepitant ve cerrahinin son 30 dakikasında intravenöz 2 mL serum fizyolojik (iv) uygulandı. Deksametazon-ondansetron grubundaki (grup DO, n35) hastalara anestezi indüksiyonundan 1-2 saat önce aprepitanta benzer oral plasebo ve cerrahinin son 30 dakikasında 4 mg ondansetron iv olarak verildi. Tüm hastalara anestezi indüksiyonundan sonra iv 8 mg deksametazon uygulandı. Birincil sonuç ölçütü tam yanıt idi (postoperatif bulantı, öğürme, kusma ve ek antiemetik ihtiyacı yok); ikincil sonuç ölçütü ise bulantı, öğürme ve kusma insidansı, operasyondan sonraki 24 saat içerisinde ek antiemetik ve opioid tüketimi ihtiyacı idi.Bulgular: Tam yanıt gruplar arasında (grup DO: %67, DA: %69) 24 saatte anlamlı şekilde farklı değildi (p0,93). POBK insidansı ve postoperatif opioid tüketimi gruplar arasında benzerdi.Sonuç: Bu çalışma, laparoskopik cerrahi geçiren hastalarda POBK için tam yanıt elde etmede deksametazon-aprepitant kombinasyonunun deksametazon-ondansetron kombinasyonundan daha iyi olup olmadığını değerlendirmek üzere tasarlanmıştır. Ancak sonuç, deksametazon ve aprepitantın, laparoskopik cerrahiyi takiben deksametazon ve ondansetron ile karşılaştırıldığında POBK'da tam yanıtı iyileştirmediğini gösterdi.

Amac: Bu calismada Pediatrik Mortalite Indeksi (PIM) 1, PIM 2 ve modifiye Ardisik Organ Yetersizlik Degerlendirme (m-SOFA) skorlarinin pediatrik kalp cerrahisinde mortalite tahminindeki gecerliligi degerlendirildi. Ca­lis­ma­ pla­ni:­ 2003 Haziran 2009 Ocak yillari arasinda, 12 yatakli ameliyat sonrasi kalp cerrahisi yogun bakim unitesinde kalp cerrahisi sonrasinda izlenen 456 pediatrik hastanin tibbi dosyasi retrospektif olarak incelendi. Bu dosyalardan 373’u calismaya dahil edildi. Hastalarin yas, cinsiyet, tani, yogun bakimda ve hastanede kalis sureleri, sagkalim oranlari, PIM 1, PIM 2 skorlari ve baslangictaki, 24. ve 48. saatlerdeki m-SOFA skorlari ile zirve m-SOFA skorlari kaydedildi. Normal dagilim gosteren veriler Student t testi, nonparametrik veriler Mann-Whitney-U testi ile karsilastirildi. Skorlarin kalibrasyonu Hosmer ve Lemeshow Uyum Iyiligi testi ile yapildi. Skorlarin ayirim gucu, Alici isletim karakteristikleri (ROC) egrisi kullanilarak analiz edildi. Bul gu lar: Ameliyat sirasi donemde 50 hasta (13.4%) kaybedildi. Zirve ve baslangic m-SOFA skorlari, olen hastalarda (sirasiyla 9.8±2 ve 9.2±2), sag kalanlara (sirasiyla 5±2.5 ve 4.6±2.5; p

Yaşlı nüfus giderek artmakta ve beraberindeki ek hastalıklar, fonksiyon sınırlamaları yoğun bakıma olan ihtiyacı da arttırmaktadır. Yoğun bakımda yaşlı hastaların mortalitesi yüksektir, bu nedenle yeterli güce sahip bir prognostik yoğun bakım skoruna ihtiyaç vardır. Bu tez çalışmasında yoğun bakımımızda izlediğimiz 65 yaş üstü hasta gurubunda APACHE II, IV ve SOFA skorlarının mortalite belirleme güçlerini değerlendirmeyi amaçladık.Ocak 2006 – Ocak 2014 yıllarında erişkin tersiyer cerrahi-dahili yoğun bakım ünitesinde izlenen 65 yaş üstü 298 hastanın dosyaları retrospektif olarak incelendi, dosyalardan 187 tanesi çalışma kriterlerine uygun bulundu. Hastaların yaş, cinsiyet, tanı, yoğun bakım ve hastane kalış süre ve mortaliteleri, APCAHE II, IV skorları, ve 24. 48. ve 72. saatteki SOFA ve maksimum SOFA skorları kaydedildi, sağ kalan ve kaybedilen hasta gruplarında karşılaştırıldı. İstatistik yöntem olarak Student's t testi, nonparametrik veriler için Mann-Whitney U ve Fisher's exact testleri, skorların ayırım gücü için ROC eğrisi kullanıldı. APACHE ve SOFA skorlarının mortaliteye etkisi lojistik regresyon analizi ile değerlendirildi, uygunluğuna Hosmer-Lemeshow testi ile karar verildi ve standardize mortalite oranları (SMR) hesaplandı.Değerlendirilen 187 hastanın 58'i 80 yaş üstü hastalardı. Erkek/bayan oranı 97/90 bulundu. Ölenlerde bu oran 26/21, sağ kalanlarda 71/69 bulundu. Tüm hastaların yaş ortalaması 79,5±7.3 iken, sağ kalanlarda 80±7,6, ölenlerin 77,6±6,1 bulundu.. APACHE II için 2 10,5 (df 8) (p=0,23), APACHE IV için 2 8,7 (df 8) (p=0,36) bulundu. APACHE II ve IV skorlarıyla ölçülen mortalite değerleri gerçekleşenden daha fazla bulundu, sırasıyla %48 (±25) (SMR:0,5) ve %49 (±23) (SMR: 0,5). Tüm SOFA ölçümleri kaybedilen hasta grubunda sağ kalanlara göre anlamlı biçimde yüksek bulundu. APACHE II ölenlerde 31±8,7 sağ kalanlarda 21±7,8, APACHE IV ölenlerde 108±27 sağ kalanlarda 85±25, SOFA 24.saat ölenlerde 9,5±3,5 sağ kalanlarda 5,5±2,2, SOFA 48.saat ölenlerde 11±3,4 sağ kalanlarda 4,7±3,2, SOFA 72.saat ölenlerde 12±3,4 sağ kalanlarda 4,3±2,8, SOFA maks ölenlerde 12,4 sağ kalanlarda 5,8±3,3 bulundu. Mortalite açısından tüm skorlar karşılaştırıldığında ROC eğrisiyle değerlendirilen ayrım gücü SOFA maks (ROC 0.92) ve SOFA 3. gün (ROC 0,95) en yüksek bulundu. APACHE II ve IV içinse ayrım güçleri sırasıyla 0,80 ve 0,76 idi. SOFA maksimumun 8,5 üzerindeki değerleri %93 duyarlılık, %86 özgüllükle, 7,5 üzerindeki 72. saat SOFA değeriyse, %90 duyarlılık, %90 özgüllükle mortaliteyi göstermektedir. Organ yetersizlik skoru olarak tanımlanan SOFA yoğun bakımlarda, mortalite değerlendirmede de iyi prognostik güce sahiptir. Çalışma bulgularımız, SOFA'nın yoğun bakımda izlenen 65 yaş üstü hastalarda mortalite belirleme gücünün, APACHE II ve IV skorlarına kıyasla daha iyi olduğunu göstermiştir. Ayrıca her iki APACHE skoru da mortaliteyi gerçekleşenin 2 katı kadar daha fazla öngörmüştür. Since the world population is getting older, the need for intensive care is increased in the elderly. Age, accompanying diseases and the functional limitations lead to increased intensive care unit mortality in this group of patients; therefore a mortality prediction score is required. This study aims to evaluate the validity of APACHE II, IV and SOFA scores for predicting mortality in patients older than 65 years old that followed in the intensive care unit.Medical files of 298 patients hospitalized between January 2006-January 2014 aged over 65 years in the adult tertiary surgical-internal intensive care unit were analyzed retrospectively, 187 of the files met the study criteria. The patients' age, gender, diagnosis, intensive care unit and hospital length of stay and mortality, APACHE II, IV scores and SOFA scores at 24, 48 and 72 hours and the maximum SOFA score were recorded and compared among the mortality and survival groups. Student's t test for statistical analysis, the Mann-Whitney U and Fisher's exact tests for non-parametric data, the ROC curve was used for discriminatory power of the scores. The goodness of fit test for APACHE and SOFA scores was performed with Hosmer-Lemeshow test. Standardized mortality ratios (SMR) was calculated for both APACHE scores.Fifty-eight of the 187 patients evaluated were over 80 years of age. Male/female ratio was 97/90. It was 26/21 in non-survivors, 71/69 in survivors. The mean age was 79,5±7,3 for all pateints, 80±7,6 for survivors and 77.6±6.1 for non-survivors. Goodness of fit test for APACHE II was found to be 2 10.5 (df 8) (p=0,23), for APACHE IV 2 8.7 (df 8) (p=0,36). Mortality scores measured with APACHE II and IV scores were higher than the actual mortality rates, which were %48 (±25) (SMR:0,5) and %49 (±23), respectively (SMR:0,5). All the recorded SOFA scores were significantly higher in mortality group compared to survivors. APACHE II was found 31±8,7 in non-survivors 21±7,8 in survivors, APACHE IV 108±27 in non-survivors 85±25 in survivors, SOFA 24.hour 9,5±3,5 in non-survivors 5,5±2,2 in survivors, SOFA 48.hour 11±3,4 in survivors 4,7±3,2 in non-survivors, SOFA 72.hour 12±3,4 in non-survivors 4,3±2,8 in survivors, SOFA max 12,4 in non-survivors 5,8±3,3 in survivors. Discriminatory power of the SOFA maximum (ROC 0,92) and SOFA 3rd day (ROC 0,95) scores evaluated with ROC curve were the highest. Discriminatory power for APACHE II and IV scores were 0,80 and 0,76, respectively. The peak SOFA score over 8,5 predicts mortality with a sensitivity of 93%, a specificity % 86. SOFA score recorded on 3rd day over 7,5 predicts mortality with a sensitivity and specificity of 90%. In intensive care units SOFA score has a good prognostic power in the assessment of mortality. Our findings showed that discrimination power of SOFA score for prediction of mortality in the elderly was better than APACHE II and IV scores in the intensive care unit. Both APACHE scores overestimated the mortality. 46

Çalışmamızda bir antiemetik olan 5HT3 antagonisti Ondansetron'un pediyatrik hastalarda kullanılan Sevofluran'a bağlı gelişen derlenme ajitasyonu üzerindeki etkisini araştırmayı amaçladık. Çalışmaya Sevofluran ile genel anestezi altında elektif günübirlik infraumblikal cerrahi uygulanan 1-7 yaş arası ASA 1-2 grubu 40 çocuk hasta dahil edildi. Çalışma kapsamına alınan çocuklardan daha önce opere edilen ve postoperatif dönemde bulantı kusma hikayesi nedeniyle antiemetik ihtiyacı olanlar Grup 1 (n: 20) ve kontrol grubu grup 2 (n: 20) olarak ikiye ayrıldı. Tüm olgular anestezi başlangıcından 30 dakika önce 0,5 mg/kg oral midazolam ile premedike edildiler. Premedikasyon verildikten 30 dakika sonra hastaların aileden ayrılma skorları, sedasyon skorları ve anestezi indüksiyon skorları kaydedildi. Her iki grupta da anestezi indüksiyonu maske ile O2 % 40, NO2 (% 60) ve sevofluran (% 7) ile gerçekleştirildi. Anestezi İdamesi O2 % 40, NO2 (% 60) ve sevofluran (% 2) ile sürdürüldü. İndüksiyonu takiben her iki gruptaki hastalara 10 micg/kg iv alfentanil uygulaması yapılarak hastanın kilosuna uygun boydaki laringeal maske yerleştirildi. Tüm hastalara 0,8 ml/kg % 0,25 bupivakain ile kaudal blok uygulandı. Grup 1'deki çocuklara anestezi indüksiyonu sonrasında 0,1 mg/kg intavenöz Ondansetron verildi. Grup 2' deki çocuklara ise herhangi bir antiemetik uygulanmadı. Ameliyat süresince SpO2, elektrokardiyogram, inspiratuar ve ekspiratuar O2, NO2 ve sevofluran konsantrasyonları, santral vücut ısısı (ösofageal) ve hemodinamik takipler yapıldı. Ameliyat ve anestezi süreleri kaydedildi. Postoperatif 10., 20., 30., 60., 120. ve 180. dakikalarda CHIPPS ağrı skoru, PAED ajitasyon ve m-ALDRETE skorları değerlendirildi. Çalışma grupları arasında yaş, vücut ağırlığı, operasyon ve volatil anestezi süreleri açısından fark saptanmadı . Grupların anestezi sonrasında göz açma, aile ile temas ve ilk ses çıkarma süreleri benzer bulundu (p > 0,05). Anestezi süreleri karşılaştırıldığında, kontrol grubunun anestezi süresi, ondansetron grubundan istatistiksel olarak anlamlı biçimde daha kısa bulundu (p < 0,05). Grupların ajitasyon açısından PAED skoru ile karşılaştırılmasında gruplar arasında istatistiksel fark bulunamadı (p > 0,05).Sonuç olarak, peroperatif profilaktik uygulanan Ondansetron'un pediyatrik hastalarda Sevofluran'a bağlı oluşan ajitasyonu azaltıcı etkisi bulunamamıştır.Anahtar Kelimeler: Pediatrik, postoperatif ajitasyon, sevofluran, ondansetron. In this study, we aimed to investigate the influence of ondansetron, an antiemetic and 5HT3 antagonist, on sevoflurane-related emergence agitation in pediatric patients. Forty ASA I-II and 1-7 years of age children undergoing elective infraumbilical day-case surgery under general anesthesia with sevoflurane, were included in to the study. The study population was divided into two groups as Group I (n=20) and Group II (n=20). Group I was comprised of children who had undergone surgery previously and required antiemetics due to history of nausea-vomiting during the postoperative period. Group II was the control group. Each patient was subjected to premedication by 0.5 mg/kg oral midazolam 30 minutes prior to the general anesthesia. Thirty minutes after the delivery of the premedication, scores of the patients for parental separation, sedation, and induction of anesthesia were noted. Mask induction of anesthesia was performed with O2 (40%), NO2 (60%) and sevoflurane (7%). Maintenance of anesthesia was achieved with O2 (40%), NO2 (60%) and sevoflurane (endtidal value of 2%). Following induction of anesthesia, both groups received 10 µg/kg intravenous alfentanil, and a laryngeal mask airway matching the weight of each patient, was inserted. All patients were subjected to caudal blockade with 0.8 ml/kg 0.25% bupivacaine. Children in Group I received 0.1 mg/kg intravenous ondansetron following the induction of anesthesia. Group II received no antiemetics. Intraoperatively, the following parameters were monitored: SpO2, electrocardiogram, inspiratory and expiratory O2, NO2 and sevoflurane concentrations, central body temperature (esophageal), and hemodynamics. Duration of exposure to volatile anesthetic and duration of anesthesia as well as length of operation, were noted. CHIPPS pain, PAED scale, and Aldrete scores were evaluated at postoperative 10, 20, 30, 60, 120, and 180 minutes. There was no difference between the study groups with regard to age, body weight, duration of exposure to volatile anesthetic, and length of operation. Times to eye opening, contact with the parents, and utterance of sound were similar in both of the groups (p>0.05). Duration of anesthesia was found to be statistically significantly shorter in the control group than in the ondansetron group (p0.05).In conclusion, perioperative prophylactic use of ondansetron did not reduce the sevoflurane-related emergence agitation in pediatric patients.Key Words: Pediatric, postoperative agitation, sevoflurane, ondansetron. 46

Akondroplazi kısa boy ve ekstremiteler, spinal ve kraniyo-fasiyal anomaliler ile karakterize bir hastalıktır. Apne, kısıtlı boyun ekstansiyonu, spinal anormallikler nedeniyle genel ya da rejyonal anestezi uygulamalarında sorunlarla karşılaşılabilir. Bu olgu sunumunda alt ekstremitelerin uzatılması amacı ile İlizarov operasyonu uygulanan akondroplazik pediyatrik olguda anestezi deneyimimizi sunmaktayız. Achondroplasia is a disease characterized with short stature and extremities, spinal and craniofascial abnormalities. Problems during general or regional anaesthesia may arise due to apnea, restricted neck extension and spinal abnormalities. Here we present our anaesthesia experience in a pediatric patient with achondroplasia who underwent Ilizarov operation for lower limb lengthening