Search

Objective: Mechanical dilatation and adjuvant injection of triamcinolone acetate (TA) effectively preserve the opening provided and reduce the number of bougie dilation (BD) in benign esophageal strictures. In this study, we aimed to evaluate the role of Methylprednisolone (MP) injection after BD in providing permanent/long-term lumen opening.Materials and Methods: Among 22 patients diagnosed with benign esophageal strictures (BES) between January 2017 and October 2020, we evaluated the results of 8 patients who continued the endoscopic follow-up program and underwent BD and MP injection, then compared with the literature.Results: We treated 8 patients [6 (75%) women, mean age 61±16.9 years (range 22-77)] with strictures of different etiologies (3 anastomotic, 2 iatrogenic esophageal rupture repairs, 2 recurrent webs, and 1 scleroderma) with BD followed by intralesional MP injection. We performed median BD sessions 3.5 times (range 1-8). We gave a median 3 intralesional MP injection (range 1-7). The median time to resolve stricture was 2.5 months (range 1-4). The median endoscopic follow-up time was 4.5 months (range 1-17).Conclusions: Adjuvant MP injection is successful in preserving the lumen patency provided after mechanical dilatation. Randomized controlled studies are needed to determine the steroid type and dose to provide the most optimal permanent lumen opening with lesser dilatation sessions in BES., Amaç: Benign özofageal striktürklerde mekanik dilatasyon sonrası adjuvan triamsinolon asetat (TA) injeksiyonu bujilerle sağlanan açıklığın korunmasında ve buji dilatasyon (BD) seans sayısını azaltmada etkilidirler. Bu çalışmada, buji dilatasyonu sonrasında Metilprednizolon (MP) injeksiyonunun kalıcı/uzun dönem lümen açıklığını sağlamadaki etkinliğini araştırmayı planladık.Gereç ve Yöntem: Ocak 2017-Ekim 2020 tarihleri arasında benign özofageal darlık (BES) tanısı alan 22 hasta arasından BD ve MP injeksiyon seanslarına alınan ve endoskopik takip programına devam eden 8 hastanın sonuçlarını değerlendirerek literatürle karşılaştırdık.Bulgular: Farklı etyolojik nedenlere (3 anastomotik, 2 iatrojenik özofageal rüptür onarımı, 2 rekürren web ve 1 skleroderma) bağlı striktürleri olan 8 hastayı [6 (75%) kadın, yaş ortalaması 61±16,9 yıl, (22-77)] buji dilatasyonu ve takiben intralezyonel MP injeksiyonu ile tedavi ettik. Kalıcı açıklığın sağlanması için median BD seans sayısını 3,5 (1-8) saptadık. İntralezyonel olarak uyguladığı- mız median MP injeksiyonu sayısı 3 (1-7) oldu. Striktürlerin medi- an düzelme zamanı 2,5 aydı (1-4). Hastaların median endoskopik takip sürelerini ise 4,5 ay (1-17) olarak belirledik.Sonuçlar: Mekanik dilatasyon sonrasında sağlanan lümen açıklığının korunmasında adjuvan MP injeksiyonu başarılıdır. Benign özofageal striktürlerde en az dilatasyon sayısı ile optimal kalıcı lümen açlıklığını sağlamada kullanılacak steroid tipi ve dozunu belirlemede randomize kontrollü çalışmalara ihtiyaç vardır.

Background/aims: The role of cyst fluid carcinoembryonic antigen (CEA) level in differentiating mucinous pancreatic cystic lesions (PCLs) is controversial. We investigated the role of cyst fluid CEA in differentiating low-risk (LR)-intraductal papillary mucinous neoplasms (IPMNs) from high-risk (HR)-IPMNs and LR-mucinous cystic neoplasms (MCNs). Methods: This was a retrospective study of 466 patients with PCLs who underwent endoscopic ultrasound-guided fine-needleaspiration over a 7-year period. On histology, low-grade dysplasia and intermediate-grade dysplasia were considered LR, whereas high-grade dysplasia and invasive carcinoma were considered HR. Results: Data on cyst fluid CEA levels were available for 50/102 mucinous PCLs with definitive diagnoses. The median CEA (range) levels were significantly higher in HR cysts than in LR cysts (2,624 [0.5-266,510] ng/mL vs. 100 [16.8-53,445]ng/mL, p=0.0012). The area under the receiver operating characteristic curve (AUROC) was 0.930 (95% confidence interval [CI], 0.5-0.8; p100ng/mL, with a negative predictive value (NPV) of 100%. Conclusion: Cyst fluid CEA levels significantly vary between LR-IPMNs, LR-MCNs, and HR-IPMNs. A CEA cutoff level of >100ng/mL had a 100% NPV in differentiating LR-IPMNs from LR-MCNs and HR-IPMNs.

Groove (oluk) pankreatit ilk olarak 1970’li yıllarda tanımlanmış, pankreas başı, duodenum ve koledok tarafından çevrelenmiş anatomik alanın (pankreatoduodenal oluk) fibrotik skarlaşmasıyla karakterize segmental bir kronik pankreatit formudur. altta yatan patolojinin duodenum duvarında heterotopik pankreas dokusunun bulunması olduğu düşünülmektedir. merkezimizde 2013-2018 yılları arasında anahtar sözcük -groove-, -paraduodenal- yazılarak retrospektif olarak hastane veritabanından veri süzülerek toplam 18 hastanın bilgilerine ulaşıldı. hastaların temel demografik özellikleri, laboratuvar test sonuçları, CT, MRI, EUS, ERCP bulguları, yapılan tedavi ve hastaların prognozları değerlendirmeye alındı. yaş ortalaması 58 (25-87), erkek hasta sayısı 13 (%72.2), sigara kullanımı 5 (%27.8), alkol ve sigara kullanımı 6 (%33.3) hastada mevcuttu. en sık görülen semptom üst karın ağrısı idi 9(%50). bunu 5 (%27.8) hasta ile mide çıkış yolu obstrüksiyonu izledi. Serum CRP ortalaması 2.59(1-17), T.Bil: 0.635 (0.11-8.92), AST: 29(9-206), Amilaz 76(33-1359). tüm hastalara; 18(%100) EUS yapılırken, 9(%50) hastanın ERCP, 15(%83) hastanın CT, 9(%50) hastanın MR görüntülemesi mevcuttu. en sık bulgu 11(%61.1) hasta ile ödematöz duodenum duvarı idi. Bunu 7(%38.8) hastada pankreas başında ödem ve 7(%38.8) hastada pankreas başında kitle izledi. EUS-FNA yapılan 14 hastanın 8(%44.4)’inde benign sitoloji, 3(%16.6) Atipi, 3(%16.6) adeno CA olarak geldi. 8(%44) hastaya konservatif yaklaşım yapılırken, 3(%16.6) kolesistektomi, 6(%33.3) biliyer stentleme,1(%5.5) duodenal stentleme, 1(%5.5) whipple prosedürü uygulandı. ortalama takip süresi 14 (2-70) ay. 8(%44.4) hastanın semptomları gerilerken 5(%27.7) hastada rekürren pankreatit atakları oldu. 5(%%27.7) hasta takip sürecinde exitus oldu. Sonuç olarakpankreatitin bu özel bir formu olan groove pankreatitin klinik,radyolojik ve patolojik olarak tanısının konulması ve olası maligniteden ayırt edilmesi tedavi planlamasında hayati önem arz etmektedir. Anahtar Kelimeler: Endosonografi, Oluk, Pankreatitit

GİRİŞ: Pankreas divisum (PD) akut pankreatit’le (AP) başvuran hastalarda tanı konulması zor olabilen bir konjenital patolojidir. Amacımız PD’lu hastaların AP’deki sıklıklarını ve takip sonuçlarını değerlendirmekti.METODLAR: Retrospektif olarak AP ile başvuran 524 hastanın 32 (%6.1)’inde kesitsel ve endosonografik olarak PD tanısı koyduk. Pankreas divisum’lu hastaların yaş ve cinsiyet özellikleriyle takipte restenoz ve malignite gelişen hastaların özelliklerini değerlendirdik.BULGULAR: Akut pankreatitle başvuran 524 hastada etyolojik olarak ilk sırada biliyer patolojiler (n=308(58.7), 191(%62) kadın) bulunurken, PD’lu 32 (%6), 18(%56.3) erkek, yaş ortalaması 44.7±15.1 yıl (min-maks 16-75) hastada biliyer etyolojiden anlamlı olarak yaş (p

GİRİŞ: Pankreasın kistik lezyonları arasında literatürde ilk sırada psödokistler gelmektedir. Psödokistlerin (PS) tanısında kist sıvısı amilaz düzeyleri önemli rol oynamaktadır. Bununla birlikte kist sıvısı amilaz düzeyleri Intraduktal Papiller Müsinöz Neoplazi (IPMN)’ye bağlı gelişen Pankreatik Duktal Adenokarsinomda (PDAC) ya da kistik dejenerasyonlu PDAC’larda da yüksek olarak saptanabilmektedir. Amacımız kist sıvısındaki amilaz düzeylerinin PS, IPMN-PDAC ve kistik dejenerasyonlu PDAC’lar arasındaki farklılıklarını araştırmaktı.METODLAR: Ekim 2011–Temmuz 2021 arasında endosonografik ultrason ile ince iğne aspirat sıvısı alınmış olan kesin tanı almış toplam 67 hastada IPMN-PDAC’lar, kistik PDAC’lar ve PS arasında kist sıvı amilaz düzeylerini ve demografik parametreleri karşılaştırdık. Kist sıvısı amilaz düzeyinin PS ve malign kistlerin ayırımda diagnostik validasyon ve cutoff düzeyini hesapladık.BULGULAR: 67 hastadan 19(%28.3)’u IPMN-PDAC, 17(%25.3)’si kistik-PDAC, ve 31 (%46.2)’i PS tanılıydı. Kist sıvısı amilazı PS’lerde median 23175 U/L, (min-maks 25-239950), IPMN-PDAC’larda 1253 U/L, (min-maks 10-57070), Kistik PDAC’larda ise 110 U/L, (min-maks 8-81200)’di. Kist sıvısı amilazı PS’lerle Kistik PDAC’lar (p=0.001) ve IPMN-PDAC’lar (p9120 U/L olduğunda duyarlılık, özgünlük, PPD ve NPD’in PS lehine anlamlı derecede arttığını saptadık.