Search

Amaç: Medulloblastom çocukluk çağında sık görülen beyin tümörlerinden biridir. Erişkin yaşta ise çok nadir olarak görülmektedir. Bu çalışmamızda medulloblastom tanılı hastalarımızın klinik ve patolojik özelliklerini paylaşmayı amaçladık Yöntemler: 2010 Kasım ile 2020 Nisan ayı arasında medulloblastom tanısı alan 28 hasta çalışmaya dahil edilmiştir. Hasta dosya sistemin-den yaş, cinsiyet, tanı tarihi, ex tarihi, progresyon tarihi, tümör lokalizasyonu, tümör histopatolojik alt tipi, cerrahi şekli verileri kaydedildi. Hastaların 5 yıllık ortalama sağkalım ve progresyonsuz sağkalım oranları hesaplandı. Bulgular: Hastaların ortalama yaşı 32 idi. 16 hasta erkek 12 si ise kadındı. Histopatolojik özelliklerine bakıldığında 17 hasta klasik varyant, 11 hasta ise desmoplastik histopatolojiye sahipti. 15 has-tada nüks saptanırken 13 hasta nüks bulgusuna rastlanılmadı. 28 hastanın 16’sı yaşıyor 12 hasta ise ex olmuştu. Hastaların 5 yıllık OS %59,4, 5 yıllık PFS ise %42,3 idi Sonuç: Medulloblastom erişkin dönemde çok nadir olarak görüldüğü için bu hastalık ile ilgili yeterli veri bulunmamaktadır. Komplet rezeksiyon bu hastalarda sağkalım açısından büyük önem içermektedir.

Aim: Chronic myeloid leukemia (CML) is a myeloproliferative disease characterized by the presence of the bcr-abl fusion gene. Oxidative stress may play a role in the pathogenesis of this disease by causing DNA damage. Thiol molecules protect the organism from the harmful effects of oxidative stress. In this study, we aimed to investigate the thiol/disulfide balance in CML patients. Method: A total of 48 patients with CML and 80 healthy individuals were included in the study. The collected venous blood samples were centrifuged and the serum part was stored at -80 0C until all samples were studied. Native thiol, total thiol, disulfide and ischemia modified albumin (IMA) levels were studied from these blood samples. Results: The median Sokal score of the patients was calculated as 0.78 (0.56-1.37). In the Sokal score categories, a significant difference was found between the levels of native thiol, total thiol, disulfide/native thiol, disulfide/total thiol, native thiol/total thiol and IMA. When the patient and control groups were compared in terms of oxidative stress measurement, the measurements in the patients were found to be consistent with increased oxidative stress. Serum IMA levels were found to be significantly higher in patients in the high-risk group according to the Sokal score, and it was observed that IMA levels increased as the risk increased (p, Amaç: Kronik myeloid lösemi (KML), bcr-abl füzyon geninin pozitifliği ile karakterize olan myeloproliferatif bir hastalıktır. Oksidatif stres bu hastalarda DNA hasarına yol açarak hastalığın patogenezinde rol oynuyor olabilir. Thiol molekülleri organizmayı oksidatif stresin zararlı etkilerinden korumaktadır. Biz de bu çalışmamızda KML hastalarında thiol/disülfit dengesinin durumunu araştırmayı amaçladık. Yöntem: Toplam 48 hasta ve 80 sağlıklı birey çalışmaya dahil edildi. Alınan venöz kan örnekleri santrifüj edilerek ayrılan serum kısmı -800C’de tüm örnekler çalışılana kadar saklandı. Bu kan örneklerinden native thiol, total thiol, disülfit ve İskemi modifiye albümin (İMA) çalışıldı. Bulgular: Hastaların medyan Sokal skoru 0.78 (0.56-1.37) olarak hesaplandı. Sokal skor kategorilerinde native thiol, total thiol, disülfit/native thiol, disülfit/total thiol, native thiol/total thiol ve İMA düzeyleri arasında anlamlı farklılık tespit edilmiştir. Hasta ve kontrol grubu oksidatif stres ölçümü bakımından karşılaştırıldığında, hastalardaki ölçümler artmış oksidatif stres ile uyumlu bulunmuştur. Sokal skoruna göre yüksek risk grubunda yer alan hastalarda serum İMA düzeylerinin anlamlı derecede daha yüksek olduğu görülmüş ve risk arttıkça İMA düzeylerinde de anlamlı düzeyde artış olduğu görülmüştür (p

Amaç: Bu çalışmanın amacı kanser hastalarında koronavirus hastalığı 2019 (coronavirus disease 2019, COVID-19) bilgisayarlı tomografi (BT), klinik ve laboratuvar bulgularının değerlendirilmesi ve polimeraz zincir reaksiyonu (polymerase chain reaction, PCR) pozitif ve negatif hastaların bulgularının karşılaştırılmasıdır.Gereç ve Yöntemler: Çalışmaya PCR testi pozitif olan 23, klinik ve radyolojik bulgularla COVID-19 tanısı almış 22 kanser hastası alındı. Hastaların BT görüntüleri iki radyolog tarafından eşzamanlı değerlendirildi. Komorbid hastalık varlığı, semptomlar ve laboratuvar değerleri değerlendirildi.Bulgular: En sık BT tutulum paterni %88,9 (n=40) ile periferaldi. Bilateral akciğer tutulumu oranı %57,8 (n=26) idi. En sık saptanan bulgu buzlu cam dansiteleri idi (n=38, %84,5). Bunların %35,5 (n=16)’ine konsolidasyon da eşlik etmekteydi. Vakaların %62,2 (n=28)’sinde multifokal tutulum mevcuttu. En sık tutulan loblar alt loblar idi. Diğer nispeten sık bulgular septal kalınlaşma, subplevral çizgilenme ve hava bronkogramı idi. Hastaların ortanca nötrofil, lenfosit, D-dimer, prokalsitonin, C-reaktif protein ve laktat dehidrogenaz değerleri sırasıyla 2000 mm3, 1200 mm3, 1990 ng/mL, 30.7 µg/L 15.8 mg/dl, 161 IU/L idi.Sonuç: Multifokal ve bilateral tutulum ile buzlucam dansiteleri en sık bulgulardı. Ancak genelde daha az saptanan septal kalınlaşmanın yüksek saptanması kanser hastalarında bulguların daha ciddi olabileceğini düşündürmektedir. PCR negatif vakalarda inflamatuvar markerların birçoğu daha yüksekti. Çok merkezde daha fazla hasta ile yapılacak çalışmalar kanser hastalarındaki bulguları genel popülasyonla daha iyi karşılaştırmayı sağlayacaktır., Aim: The aim of this study was to evaluate the computed tomography (CT), clinical and laboratory findings of coronavirus disease 2019 (COVID-19) in cancer patients and to compare the findings between polymerase chain reaction (PCR) positive and negative patients.Material and Methods: Twenty-three cancer patients with positive PCR tests and 22 diagnosed as COVID-19 with clinical and radiological findings were included in the study. CT images of the patients were evaluated simultaneously by two radiologists. Presence of comorbid diseases, symptoms and laboratory values were evaluated.Results: The most common CT involvement pattern was peripheral with 88.9% (n=40). Bilateral lung involvement rate was 57.8% (n=26). The most common finding was ground glass opacities (n=38, 84.5%). 35.6% (n=16) of these were accompanied by consolidation. Multifocal involvement was present in 62.2% (n=28) of the cases. The most frequently involved lobes were lower lobes. Other relatively common findings were septal thickening, subpleural streaking, and air bronchogram. The median neutrophil, lymphocyte, D-dimer, procalcitonin, C-reactive protein and lactate dehydrogenase values of the patients were 2000 mm3, 1200 mm3, 1990 ng/mL, 30.7 mcg/L 15.8 mg/dl, 161 IU/L, respectively.Conclusion: Multifocal and bilateral involvement, and ground glass opacities were the most common findings. However, higher rates of septal thickening, which is generally less common, suggest that the findings may be more severe in cancer patients. Most of the inflammatory markers were higher in PCR negative cases. Studies with more patients in multiple centers will provide better comparison of the findings in cancer patients with the general population.

Ornidazole is one of the nitroimidazole-derivative antibiotics and is often used in daily practice. Hepatotoxicity caused by ornidazole is rare, but when it occurs, it can have serious results. Acute liver injury is the most common type of drug-induced hepatitis and accounts for 10% of acute hepatitis. Here, we report two cases of drug-induced hepatitis caused by ornidazole., Ornidazol günlük uygulamalarda sık kullanılan, nitroimidazol türevi antibiyotiklerdendir. Ornidazole bağlı toksik hepatit nadir olarak görülmekte olup fakat ciddi sonuçları olabilen bir durumdur. Akut karaciğer hasarı ilaca bağlı karaciğer hasarının en sık görülen biçimidir ve akut hepatitilerin %10'luk kısmını oluşturur. Kliniğimizde ornidazol kullanımına ikincil toksik hepatit tanısı koyduğumuz iki olguyu sunuyoruz.

Bu çalışma polikistik over sendromu (PKOS) patogenezinde yer alan faktörlerden bir tanesi olan insülin direnci ile nöropeptid y (NPY) düzeyi arasındaki ilişkiyi değerlendirmek amacı ile yapıldı. Çalışmaya hasta grubu olarak toplam 45 adet üreme çağındaki PKOS' lu hasta ile 44 adet sağlıklı bireylerden oluşan kontrol grubu alındı. PKOS grubundan erken foliküler fazda insülin, açlık kan şekeri, FSH, LH, prolaktin, testosteron, DHEA-S, TSH, kortizol, östrodiol, NPY düzeyi bakıldı. Kontrol grubundan ise prolaktin, kortizol, insülin, açlık kan şekeri, TSH, 17-OH progesteron, NPY, DHEA-S düzeylerine bakıldı. Tüm olguların HOMA-IR, antropometrik ölçümleri yapıldı. Pelvik USG' leri yapıldı. Çalışmamızda, obez PKOS'lu hastaların açlık insülin düzeyleri ve insülin direnci göstergesi olarak kullandığımız HOMAIR değerleri normal kilolu PKOS'lu hastalardan ve sağlıklı kadınlardan yüksek bulduk. NPY düzeyini kilolu-obez PKOS' lu hastalarda normal kilolu PKOS ve kontrol grubundan yüksek saptadık ancak bu yükseklik istatiksel olarak anlamlı saptanmadı. İnsülin direnci olan PKOS hastaları ile insülin direnci olmayan PKOS hastalarının NPY düzeylerini karşılaştırıdığımızda istatiksel olarak anlamlı bir fark saptanmadı. Sonuç olarak yaptığımız çalışmada PKOS hastarında insülin direnci ile NPY düzeyi arsında bir ilişki saptamadık. Anahtar kelimeler: PKOS, insülin direnci, nöropeptid y The aim of this studyis to show the relationship between neuropeptide Y (NPY) and insulinr esistance which takesplace in the pathogenesis of poliycstic ovary syndrome (PCOS). Thes tudy is done between May 2012 and 2013. The study included 45 patients with PCOS and 44 healthy controls at productive age. Insulin, fasting blood glucose, FSH, LH, prolactine, testestorone, DHEA-S, TSH, cortisole, estradiol, NPY levels are measured at earlyfollicular phase in patients with PCOS while insulin, fasting blood glucose, prolactine , DHEA-S, TSH, cortisole, 17-OH progesterone levels measured in control group. In all subjects HOMA-IR scores calculated and antrepometric measures recorded. Pelvic ultrasonography is performed. Fasting insülin levels and HOMA-IR scores which shows insülin resistance found to be higher in obese patients with PCOS than healthy control subjects and patients with normal weight PCOS. NPY levels found to be higher in obese-overweight patients with PCOS than healthy control subjects and patients with normal weight but it was not statistically significant (p>0.05). NPY levels did not differ in patients with and without insulin resistance. In conclusion we detected no correlation between insülin resistance and NPY levels. Key Words: PCOS, insulin resistance, neuropeptide Y 66