Search

We report the case of a patient who underwent endovascular repair and then reintervention as a result of the presence of a persistent endoleak complicated by an aortocaval fistula. A 76-year-old patient with a history of endovascular treatment for abdominal aortic aneurysm 2 years earlier had a palpable abdominal mass, high-output cardiac failure, and renal failure. A computed tomographic scan and angiography revealed bending of the right iliac limb, a type I endoleak, and rupture of the aneurysm into the inferior vena cava with aortocaval fistula formation. An iliac extension was positioned in the right external iliac artery. The procedure was finished successfully. Control angiography showed normal flow within the endoprosthesis, and both iliac arteries were without signs of endoleakage and aortocaval fistula. Ectatic common iliac artery may lead to a late distal attachment site endoleak. The application of a stent graft in cases of secondary aortocaval fistula after stent graft repair is a good option, particularly in emergency cases. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Background. Carotid-cavernous fistulas are abnormal communications between carotid arteries or their branches and the cavernous system caused mostly by trauma. Posttraumatic fistulas represent 70% of all carotid-cavernous fistulas and they are mostly high-flow shunts (type A). This type gives characteristic eye symptoms. Case report. This paper presents a 44-year old male patient with carotidcavernous fistula as a result of penetrating head injury. In clinical presentation the patient had exophthalmos, conjunctival chemosis and weakening of vision on the right eye, headache and diplopia. Digital subtracted angiography showed high-flow carotid-cavernous fistula, which was vascularised from the left carotid artery and from vertebrobasilar artery. Endovascular embolization with platinum coils was performed through the transarterial route (endoarterial approach). Check angiogram confirmed that the fistula was closed and that no new communications developed. Conclusion. Embolization of complex carotidcavernous fistula type A was successfully performed with platinum coils by endovascular approach.

Wstęp: Przedstawiono własne wyniki leczenia wewnątrznaczyniowego chorych z objawowym zwężeniem pnia ramienno-głowowego. Materiał i metody: Od marca 2000 r. do października 2004 r. leczono 14 chorych z powodu krytycznego, objawowego zwężenia pnia ramienno głowowego. Rozpoznanie i kwalifikację do zabiegu oparto na badaniu przedmiotowym i obrazowych badaniach radiologicznych. Przyjętą metodą leczenia była angioplastyka z wszczepieniem stentu. Omówiono sposób przeprowadzonego zabiegu oraz prowadzenie chorego po leczeniu wewnątrznaczyniowym. Wyniki: U wszystkich 14 chorych uzyskano doraźnie dobry wynik. Poszerzenie tętnicy potwierdziła śródoperacyjna angiografia DSA. Nie obserwowano objawów zatoru tętnic kończyny górnej, ostrej zakrzepicy tętniczej, rozwarstwienia lub pęknięcia ściany pnia ramienno-głowowego, deficytów neurologicznych oraz zgonów. Przebieg pooperacyjny u wszystkich chorych był dobry. Chorzy opuścili klinikę w 3. lub 4. dobie po wykonanym zabiegu. Kontrolne badania metodą ultrasonografiidoplerowskiej w okresie 3-12 miesięcy po zabiegu wykazały prawidłowy przepływ krwi w pniu ramienno-głowowym oraz przepływ dogłowowy w prawej tętnicy kręgowej. Nie stwierdzono objawów restenozy w obrębie miejsca implantacji stentu ani jego przemieszczenia. Przedoperacyjne objawy kliniczne deficytu krążenia mózgowego i obwodowego w kończynie górnej w okresie pooperacyjnym uległy zmniejszeniu (5/14) lub całkowicie ustąpiły (9/14). U żadnego z chorych w obserwacji odległej nie zanotowano pogorszenia w stosunku do dobrego wyniku wczesnego. Wnioski: Angioplastyka z implantacją stentu wydaje się być postępowaniem z wyboru u chorego z objawowym zwężeniem pnia ramienno-głowowego, obarczonego dużym ryzykiem operacyjnym. Potwierdza to wysoka tolerancja i krótki okres rehabilitacji pooperacyjnej oraz dobre wyniki wczesne i średnioterminowe. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Wstęp: Obustronny zespół podkradania tętnic podobojczykowych występuje niezwykle rzadko. Celem pracy była ocena hemodynamiki krążenia krwi w obustronnym zespole podkradania tętnic podobojczykowych na podstawie wyników badań dopplerowskich i badań angiograficznych. Materiał i metody: Badania wykonano u trzech objawowych chorych z obustronnym zespołem podkradania tętnic podobojczykowych. Badanie dopplerowskie z pomiarami przepływów tętnic zewnątrzczaszkowych wykonywano głowicą liniową 5-9 MHz. Badanie tętnicy podstawnej poprzez otwór wielki oraz tętnic łączących tylnych i tylnych mózgu przez okno ciemieniowe wykonywano głowicą sektorową 2,5 MHz. Zaawansowanie podkradania oceniano w trójstopniowej skali. Badania angiograficzne wykonywano metodą Seldingera z podaniem kontrastu do aorty wstępującej i gałęzi łuku aorty. Wyniki: Stwierdzono występowanie istotnych zaburzeń hemodynamicznych z całkowitym odwróceniem przepływu w jednoimiennej tętnicy kręgowej w przypadku niedrożności tętnicy podobojczykowej i przepływem dwukierunkowym w tętnicy kręgowej w przypadku zwężenia tętnicy podobojczykowej. Zawsze stwierdzano rozbudowane krążenie oboczne z tętnic szyjnych zewnętrznych poprzez tętnice potyliczne lub tarczowe górne, tętnice szyjne wewnętrzne -- koło Willisa oraz obecność drobnych gałązek krążenia obocznego bezpośrednio z aorty. Wnioski: Badanie doplerowskie tętnic jest cennym badaniem w rozpoznawaniu i ocenie zespołu podkradania. U chorych objawowych niezbędnym uzupełnieniem diagnostyki są badania angiograficzne. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Wstęp: Celem pracy była prospektywna ocena wyników leczenia chorych z tętniakami aorty brzusznej za pomocą stentgraftów Zenith firmy Cook. Materiał i metody: W roku 2005 w Oddziale Chirurgii oraz Pracowni Naczyniowej Zakładu Radiologii Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego w Kaliszu leczono 21 chorych za pomocą stentgraftów. W analizowanej grupie było 16 mężczyzn oraz 5 kobiet w wieku 52-84 lat (średnia wieku 69,4 roku). Do leczenia zakwalifikowano chorych z obciążeniami ze strony układu krążenia i oddechowego, u których zabieg klasyczny wiązał się z dużym ryzykiem. Wymiar maksymalny leczonych tętniaków wynosił 4,8-8,5 cm (średnio 6,4 cm). W 16 przypadkach tętniak obejmował jedynie aortę brzuszną, w 5 natomiast również tętnice biodrowe wspólne. W przypadku 18 chorych ramiona stentgraftu zakończono w tętnicach biodrowych wspólnych, natomiast w 3 jednostronnie w tętnicach biodrowych zewnętrznych, przykrywając odejście tętnic biodrowych wewnętrznych. U wszystkich leczonych chorych w okresie 3-12 miesięcy wykonano kontrolne badania tomografii komputerowej. Wyniki: Wszystkie zabiegi wykonano bez powikłań, skutecznie wyłączając tętniaki z krążenia. U jednego chorego dwa tygodnie po implantacji stentgraftu po prostatektomii wykonywanej w innym ośrodku doszło do zakrzepicy jednego z ramion stentgraftu. Powikłanie to leczono za pomocą pomostowania nadłonowego, udodowego. W kontrolnych badaniach tomografii komputerowej u dwóch chorych stwierdzono objawy niewielkiego przecieku typu II. U pozostałych 19 nie odnotowano przecieków do worka tętniaka. Wnioski: Leczenie wewnątrznaczyniowe tętniaków u chorych z grupy dużego ryzyka jest metodą bezpieczną i skuteczną. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Wstęp: Nagle pojawiająca się bradykardia i spadek ciśnienia tętniczego u chorych ze zwężeniem tętnic szyjnych w czasie zabiegu implantacji stentu naczyniowego i w okresie późniejszym są istotnym problemem w chirurgii endowaskularnej tętnic szyjnych. Zaburzenia te mogą mieć duży wpływ na powikłania neurologiczne i wydłużenie okresu pooperacyjnego u chorych poddanych tym zabiegom. Celem pracy była ocena zaburzeń rytmu serca i ciśnienia tętniczego u chorych poddanych zabiegowi implantacji stentu w tętnicy szyjnej. Materiał i metody: W badaniu rejestrowano zmiany rytmu serca i ciśnienia tętniczego u 74 (46 mężczyzn, średnia wieku 68 lat) chorych poddanych zabiegowi z powodu zwężenia tętnic szyjnych w latach 2003-2005. Stentowanie tętnicy szyjnej (CAS) przeprowadzono z protekcją mózgową u 67 (90,5%) chorych. Zoperowano 48 chorych objawowych i 26 chorych bezobjawowych. 52 chorych miało pierwotne zwężenie tętnic szyjnych, 22 restenozę, po wcześniej wykonanej endarterektomii tętnicy szyjnej. We wszystkich przypadkach zwężenie wewnętrznej tętnicy szyjnej było większe niż 70%. Przed i w trakcie zabiegu monitorowano ciśnienie tętnicze za pomocą cewnika dotętniczego, rytm serca za pomocą standardowego monitora EKG. W przebiegu pooperacyjnym stosowano 24-godzinny monitoring wymienionych parametrów. Bradykardię rozpoznawano, gdy rytm serca spadał poniżej 50/min, hipotonię, gdy ciśnienie skurczowe było niższe od 90 mm Hg. Wyniki: U jednego chorego doszło do wystąpienia ciężkiego udaru mózgu (1,3%), w przypadku trzech pacjentów (4%) objawy udaru cofnęły się w trakcie 24 godzin po zabiegu. Obserwowano występowanie deficytów neurologicznych w trakcie procedury rozprężania balonu u 8 chorych (10,8%). Po zabiegu objawy natychmiast ustąpiły. W trakcie CAS bradykardię stwierdzono u 10 (13,5%) chorych, a hipotonię u 28 (37,8%). Po zabiegu bradykardia utrzymywała się u 6 chorych (8,1%), hipotonia u 12 (16,2%). Objawy ustępowały po wdrożeniu odpowiedniego leczenia. W przypadku trojga chorych, mimo intensywnego leczenia, bradykardia i hipotonia trwały powyżej 48 h (4%). Wnioski: Bradykardia i nagłe spadki ciśnienia tętniczego są częstym powikłaniem wystę- pującym u chorych poddanych zabiegowi stentowania zwężonej tętnicy szyjnej. W grupie badawczej nie stwierdzono istotnej statystycznie korelacji zaburzeń hemodynamicznych z obserwowanymi powikłaniami neurologicznymi. U chorych leczonych z powodu nadci- śnienia tętniczego częściej dochodzi w trakcie zabiegu do zaburzeń rytmu serca i ciśnie- nia tętniczego w porównaniu z grupą chorych z prawidłowym ciśnieniem tętniczym. Po analizie naszych wyników proponujemy rutynową profilaktykę atropiną w dawce 0,5 mg u wszystkich chorych zakwalifikowanych do CAS. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Wstęp: Operacyjne leczenie nawrotowych zwężeń tętnic szyjnych po endarterektomii wiąże się z dużymi trudnościami technicznymi i możliwością wystąpienia różnego rodzaju powikłań. Przezskórna angioplastyka zwężonej tętnicy z jednoczasową im- plantacją stentu wydaje się być dobrą alternatywą dla interwencji chirurgicznej w przypadku restenoz. Jednakże do tej pory nieliczne są obserwacje analizujące wyniki endowaskularnego leczenia nawrotowych tętnic szyjnych. Celem naszego badania była ocena wyników odległych zabiegów endowaskularnych w grupie chorych z nawrotowym zwężeniem tętnicy szyjnej. Materiał i metody: Analizie poddano 18 chorych w wieku 62,3 ±7,2 roku z nawrotowym zwężeniem tętnicy szyjnej leczonych za pomocą angioplastyki z wszczepieniem stentu, w latach 2001-2004. Wskazaniem do angioplastyki było w 8 przypadkach objawowe zwężeniem > 60% światła tętnicy i u 10 chorych bezobjawowe zwężenie powyżej 80% światła tętnicy. Warunkiem włączenia do badania był sukces techniczny wykonanego stentowania, potwierdzony pooperacyjnym badaniem DSA oraz USG- -Doppler, w których wykazano optymalne rozprężenie stentu oraz prawidłowe spektrum i prędkość przepływu krwi przez tętnice szyjne. Okres obserwacji wynosił 12-18 miesięcy. W odstępach 6-miesięcznych wykonywano badanie podmiotowe, przedmiotowe z oceną neurologiczną oraz badanie USG-Doppler tętnic szyjnych. Badania te wykonywano także w przypadku wystąpienia objawów neurologicznych, sugerujących nawrót zwężenia. Wyniki: W 12-18-miesięcznym okresie obserwacji u 16 chorych wykazano swobodny przepływ krwi przez poddane angioplastyce tętnice szyjne, natomiast u pozostałych dwóch (11,1%) stwierdzono ponowne zwężenia. W obu przypadkach zwężenie rozwinęło się poniżej wszczepionego stentu w tętnicy szyjnej wspólnej i obejmowało odpowiednio 70 i 80% światła tętnicy. Zwężenia wykryto u pierwszego chorego po 7 miesiącach po wcześniejszym napadzie TIA, u drugiego po 12 od implantacji stentu. U obu chorych wykonano zabieg angioplastyki z wszczepieniem kolejnego stentu, stosując 5-milimetrową zakładkę stentów. Wnioski: Leczenie endowaskularne jest skuteczną metodą leczenia nawrotowych zwężeń tętnicy szyjnej wewnętrznej. Chorzy po wykonanym zabiegu stentowania nawrotowego zwężenia tętnicy szyjnej wymagają stałego monitorowania sonograficz nego. Miejsce poniżej implantacji stentu może być predysponowane do powstania kolejnego zwężenia. Konieczne są dalsze badania oceniające procedury endowaskularne w leczeniu nawrotowych zwężeń tętnic szyjnych. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Wstęp: W procesie leczenia chorych z zespołem Leriche'a i zwężeniem tętnic nerkowych stajemy przed dylematem wyboru techniki operacyjnej oraz kolejności wykonania zabiegów rekonstrukcyjnych. Celem pracy jest ocena zasadności wstępnej angioplastyki tętnicy nerkowej przed zabiegiem wszycia protezy aotalnodwuudowej, w przypadku współistnienia nadciśnienia naczyniowo-nerkowego u chorych z zespołem Leriche'a. Materiał i metody: W latach 2001-2005 leczono 12 chorych z powodu nadciśnienia naczyniowonerkowego współistniejącego z niedrożnością aorty i tętnic biodrowych. Powyższe rozpoznanie weryfikowano przy użyciu badania USG Doppler, DSA, scyntygrafii z próbą kaptoprilową oraz obserwacji klinicznych. Badania DSA oraz zabiegi wewnątrznaczyniowe wykonano z dostępu przez tętnicę ramienną lewą w znieczuleniu miejscowym. W 8 przypadkach użyto stent typu Palmaz Genesis firmy Cordis, w 4 kolejnych stent Nerex firmy Balton. Średnica zastosowanych stentów wynosiła 5-7 mm. U jednego chorego wszyto protezę rozwidloną 14 dni przed angioplastyką tętnic nerkowych z powodu wystąpienia ostrego niedokrwienia kończyn. U 9 dalszych najpierw poszerzono tętnicę nerkową i założono stent, a następnie po 5-8 dniach u 8 chorych wszyto protezę rozwidloną w odcinku aortalnobiodrowym, a u jednego operację poszerzono o wycięcie marskiej nerki. Dwóm kolejnym chorym po założeniu stentu w zwężonej tętnicy nerkowej rekonstrukcję odcinka aortalnobiodrowego odroczono. Chorych oceniono ponownie w okresie 3-12 miesięcy po zabiegu. Wyniki: U jednego chorego stwierdzono krytyczne przewężenie tętnicy nerkowej oraz niedrożną tętnicę przeciwległą. Pozostali pacjenci wykazywali zwężenie tylko jednej tętnicy. Średnia wartość ARO przed zabiegiem wynosiła 13,7 ng/ml/h. Po angioplastyce krzywe renograficzne uległy poprawie głównie w fazie naczyniowej, natomiast średnie wartości ARO spadły do 7,2 ng/ml/h. Czas leczenia chorych wynosił średnio 14,6 dni. U wszystkich chorych uzyskano poprawę stanu klinicznego z normalizacją ciśnienia tętniczego. Jedynie chory po usunięciu marskiej nerki wymagał terapii hipotensyjnej. Wnioski: Chory z objawową niedrożnością aortalnobiodrową i nadciśnieniem tętniczym wymaga oceny tętnic nerkowych. Hemodynamiczne zwężenie tętnicy nerkowej jest wskazaniem do angioplastyki przed wszyciem protezy aortalno-dwuudowej. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Wstęp: Celem pracy było przedstawienie własnych doświadczeń w leczeniu pourazowych uszkodzeń aorty piersiowej wewnątrznaczyniowym wszczepieniem stentgraftu. Materiał i metody: Praca przedstawia 11 przypadków obrażeń aorty piersiowej spowodowanych wypadkami komunikacyjnymi, leczonych w tutejszej Klinice. Rozpoznania i doboru protezy dokonywano na podstawie tomografii komputerowej z wzmocnieniem kontrastowym. W badaniu stwierdzano różnego rodzaju uszkodzenia aorty oraz towarzyszące im obrażenia wielonarządowe. W 5 przypadkach stwierdzono pourazowy tętniak aorty piersiowej, w 4 -- pourazowe pęknięcie aorty z wynaczynieniem krwi do śródpiersia i jam opłucnowych, natomiast w 2 -- pourazowe rozwarstwienie aorty typu B. U 10 chorych zabiegi wykonywano standardowo, z dostępu poprzez tętnicę udową. W jednym przypadku z powodu trudności technicznych przeprowadzenia protezy przez tętnicę udową stentgraft wszczepiono poprzez czasowo doszytą do aorty brzusznej protezę PTF. U 9 chorych stentgraft wszczepiono tuż poniżej odejścia lewej tętnicy podobojczykowej. U dwóch chorych konieczne było usytuowanie stentgraftu poniżej tętnicy szyjnej wspólnej lewej i przykrycie ujścia lewej tętnicy podobojczykowej. Wyniki: We wszystkich przypadkach uzyskano dobry wynik leczenia, bez powikłań doraźnych i stabilizację krążenia w badaniach hemodynamicznych. U 2 chorych z przykrytym odejściem lewej tętnicy podobojczykowej nie stwierdzono objawów niedokrwienia OUN oraz kończyny górnej lewej. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Wstęp: Wewnątrznaczyniowe leczenie tętniaków z szeroką szyją zlokalizowanych na naczyniach mózgowych wymaga specjalnych technik embolizacyjnych. Jedną z nich jest zastosowanie nitynolowych stentów pokrywających szyję tętniaka z następową embolizacją przez oczka stentu. Autorzy prezentują 17 przypadków zabiegów na naczyniach mózgowych z zastosowaniem stentów. Materiał i metody: Od stycznia 2004 roku do stycznia 2006 roku w Klinice Neurochirurgii AM w Poznaniu wykonano 228 zabiegów embolizacji tętniaków mózgu u 211 chorych. W przypadku 17 tętniaków, tj. 7,5%, u 15 chorych wszczepiono samorozprężalny stent Leo firmy Balt. Materiał stanowi 15 chorych (9 kobiet i 6 mężczyzn) w wieku 18-62 lat (śr. wieku 45,3 lat). Wskazaniami do wszczepienia stentu w 11 przypadkach była szeroka szyja tętniaka, w trzech tętniak wrzecionowaty, w dwóch wypadanie spirali podczas zabiegu embolizacji, natomiast w jednym przypadku etiologia urazowa tętniaka tętnicy szyjnej wewnętrznej. Najczęstszą lokalizacją tętniaków była tętnica szyjna wewnętrzna w 8 przypadkach oraz tętnica podstawna w sześciu. W dalszej kolejności tętnica środkowa mózgu, tętnica przednia mózgu oraz tętnica kręgowa. Po implantacji stentu, wykonano embolizację tętniaka za pomocą platynowych spirali hydrolitycznie odczepialnych, platynowych spirali firmy Balt. Wyniki: W przypadku wszystkich 17 implantacji stentów w naczyniach mózgowych nie odnotowano powikłań związanych z umiejscowieniem stentu. W przypadku trzech tętniaków wrzecionowatych skracanie się stentu przekraczało normę producenta i wynosiło 11-14 procent. W przypadku wszystkich chorych z tętniakami niebędącymi przyczyną przebytego krwawienia podpajęczynówkowego, przygotowanymi farmakologicznie nie zaobserwowano bezpośrednio zakrzepicy w obrębie stentu ani obwodowo do wszczepionej protezy. U trzech pacjentów bez przygotowania farmakologicznego bezpośrednio po wszczepieniu stentu w okresie 10-20 minut wystąpiła zakrzepica obejmująca stent wraz z naczyniem zaopatrującym. U chorych tych zastosowano dotętnicze leczenie farmakologiczne za pomocą Reo-Pro. U wszystkich trzech chorych w przeciągu 10-25 minut uzyskano drożność stentu wraz z zaopatrującym naczyniem. U jednego z nich z tętniakiem na szczycie tętnicy podstawnej doszło do krwawienia z worka tętniaka i zgonu. U pozostałych 2 chorych po embolizacji i leczeniu fibrynolitycznym za pomocą Reo-Pro nie odnotowano powikłań krwotocznych. Wnioski: Zastosowanie nitynolowych stentów w naczyniach mózgowych znacznie ogranicza przeciwwskazania do leczenia metodą embolizacji wewnątrznaczyniowej. W przypadku tętniaków krwawiących u chorych bez przygotowania farmakologicznego istnieje ryzyko wystąpienia zakrzepicy w obrębie stentu. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Wstęp: Lawinowo wzrastająca liczba zabiegów przezskórnej, wewnątrznaczyniowej implantacji systemów do elektrostymulacji serca zwielokrotnia zagrożenie wystąpienia najczęstszego powikłania pozabiegowego w postaci zakrzepicy żylnej i jej najgroźniejszego następstwa -- zatorowości płucnej. Stopniowe, nieme klinie narastanie zmian zakrzepowych w naczyniach żylnych poddanych manipulacji wskazuje na konieczność stosowania wnikliwej obserwacji, opartej na możliwie dokładnych analizach pracownianych. Rozważenia wymaga również zasadność stosowania, w tych przypadkach, rutynowej farmakoprofilaktyki przeciwzakrzepowej. Celem pracy była ocena przydatności USG w projekcji B skojarzonego z funkcją kolorowego Dopplera w diagnostyce zmian zakrzepowych naczyń żylnych kończyn górnych z wszczepionymi elektrodami. Materiał i metody: Zbadano 106 chorych poddanych z powodu arytmii zabiegowi endowaskularngo wszczepienia systemu do elektrostymulacji na oddziałach kardiologicznych Szpitala Klinicznego nr 1 AM w Poznaniu. Okres od zabiegu wyniósł od 3 tygodni do 12 lat (śr. 150 tygodni). Metodyka badawcza obejmowała wywiad, badanie kliniczne oraz USG (w projekcji B skojarzone z kolorowym dopplerem). Celem weryfikacji wyniku USG wykonano flebografie DSAi RTG klatki piersiowej. Wyniki: W USG zmiany zakrzepowe żył kończyn górnych stwierdzono u 6/105 (5,7%) pacjentów, z czego 2 miało objawy występujące głównie po wysiłku. Flebografia DSA potwierdziła wszystkie rozpoznania a w skojarzeniu z RTG klatki piersiowej wykazała związek zakrzepicy z obecnością elektrod do stymulacji. Średni wiek chorych z za-krzepicą był wyższy niż pozostałych i wyniósł odpowiednio 73,5 vs. 45,6 roku. Współistnienie cukrzycy i nadciśnienia stwierdzono u 60/106 chorych, z czego u 3/60 stwierdzono zakrzepicę. Doustne leki przeciwkrzepliwe otrzymywało 15/106 chorych, z czego zmiany zakrzepowe rozpoznano u 2/15. Wnioski: Ryzyko powikłań zakrzepowo-zatorowych po przezskórnym, wewnątrznaczyniowym wszczepienia systemu do elektrostymulacji wskazuje na konieczność ciągłej obserwacji chorych. USG (B-mode w połączeniu z kolor-dopplerem) spełnia wymogi metody monitoringu. U osób w podeszłym wieku, zasadne wydaje się wprowadzenie po zabiegu profilaktyki przeciwzakrzepowej z zastosowaniem drobnocząstecz-kowej heparyny przez okres 2 tygodni. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Copyright of Acta Angiologica is the property of VM Medica-VM Group (Via Medica) and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Lymphomas are the ninth most common malignant neoplasms as of 2020 and the most common blood malignancies in the developed world. There are multiple approaches to lymphoma staging and monitoring, but all of the currently available ones, generally based either on 2-dimensional measurements performed on CT scans or metabolic assessment on FDG PET/CT, have some disadvantages, including high inter- and intraobserver variability and lack of clear cut-off points. The aim of this paper was to present a novel approach to fully automated segmentation of thoracic lymphoma in pediatric patients. Manual segmentations of 30 CT scans from 30 different were prepared by the authors. nnU-Net, an open-source deep learning-based segmentation method, was used for the automatic segmentation. The highest Dice score achieved by the model was 0.81 (SD = 0.17) on the test set, which proves the potential feasibility of the method, albeit it must be underlined that studies on larger datasets and featuring external validation are required. The trained model, along with training and test data, is shared publicly to facilitate further research on the topic.

Background: Implementation of emergency endovascular aortic repair provides an attractive opportunity in the treatment of complicated acute aortic syndromes involving descending aorta., Aim: The aim of this study was to analyze the effectiveness of thoracic endovascular aortic repair (TEVAR) for the treatment of acute surgical emergencies involving the descending thoracic aorta., Methods: A retrospective review of the medical records of all patients undergoing TEVAR in a single center since 2007 was undertaken. Patients with the aortic disease treated on emergency inclusion criteria were complicated spontaneous acute aortic syndrome (csAAS), traumatic aortic acute injuries (TAIs), and other indications requiring emergent intervention. Technical and clinical success with patient mortality, survival, and reoperation rate was evaluated according to Society for Vascular Surgery reporting standards for thoracic endovascular aortic repair (TEVAR)., Results: The emergency interventions were necessary in 74 cases (51.0%), including patients with the complicated spontaneous acute aortic syndrome (csAAS) (64.8%; n  = 48) and traumatic aortic acute injuries (TAIs) (31.1%). In addition, in one case aortic iatrogenic dissection (AID) and in 2 other fistulas after the previous stent graft, implantations were diagnosed. All procedures were done through surgically exposed femoral arteries while 2 hybrid procedures required additional approaches. The primary technical success rate was 95.9%, in 3 cases endoleak was reported. The primary clinical success occurred in 94.5%. All patients survived the endovascular interventions, whereas during in-hospital stay one of them died due to multiorgan failure (early mortality 1.3%). During the follow-up period, lasting 6 through 164 months (median 67), 11 patients died. Annual, five- and ten-year probability of survival was 86.4 ± 0.04%, 80.0 ± 0.05%, and 76.6 ± 0.06%, respectively. However, the rate of 5-year survivors was significantly higher after TAI (95.2%) than scAAS (63.4%) ( p =0.008). Early after the procedure, one individual developed transient paraparesis (1.3%). No other serious stent-graft-related adverse events were noted within the postdischarge follow-up period., Conclusions: Descending aortic pathologies requiring emergent interventions can be treated by endovascular techniques with optimal results and low morbidity and mortality in an experienced and dedicated team., Competing Interests: The authors declare that they have no conflicts of interest., (Copyright © 2023 Piotr Buczkowski et al.)

Introduction: Juvenile nasopharyngeal angiofibroma is a rare, benign tumor; however, it shows local aggression and leads to profuse nosebleeds. <br/>Aim: The aim of the study is to present 20 years of experience in endoscopic treatment of this tumor. <br/>Material and methods: The material covers 71 patients treated in the years 1985-2019 at the Department of Otolaryngology and Laryngological Oncology in Poznań. In these patients, either the classic external approach, or the double approach - external with the use of endoscopes, or only the endoscopic approach was used. In the entire population, external surgeries were performed in 37 patients, double access in 8 and endoscopic access in 26 patients. <br/>Results: Complete resection of the tumor was achieved in 51 patients (72%). The remaining 20 patients (28%) had a residual or recurrent tumor and all of these patients underwent reoperation.<br/> Conclusions: The endoscopic approach with the use of various optics and navigation allows for the removal of not only small tumors but also much more advanced ones. Pre-operative evaluation of imaging results is extremely important to avoid incomplete tumor removal. Individual development of an operating strategy, a wide range of optics and various surgical methods, and especially endoscopic ones, are the guarantee of therapeutic success.

Cerebral computed tomography angiography is a widely available imaging technique that helps in the diagnosis of vascular pathologies. Contrast administration is needed to accurately assess the arteries. On non-contrast computed tomography, arteries are hardly distinguishable from the brain tissue, therefore, radiologists do not consider this imaging modality appropriate for the evaluation of vascular pathologies. There are known contraindications to administering iodinated contrast media, and in these cases, the patient has to undergo another examination to visualize cerebral arteries, such as magnetic resonance angiography. Deep learning for image segmentation has proven to perform well on medical data for a variety of tasks. The aim of this research was to apply deep learning methods to segment cerebral arteries on non-contrast computed tomography scans and consequently, generate angiographies without the need for contrast administration. The dataset for this research included 131 patients who underwent brain non-contrast computed tomography directly followed by computed tomography with contrast administration. Then, the segmentations of arteries were generated and aligned with non-contrast computed tomography scans. A deep learning model based on the U-net architecture was trained to perform the segmentation of blood vessels on non-contrast computed tomography. An evaluation was performed on separate test data, as well as using cross-validation, reaching Dice coefficients of 0.638 and 0.673, respectively. This study proves that deep learning methods can be leveraged to quickly solve problems that are difficult and time-consuming for a human observer, therefore providing physicians with additional information on the patient. To encourage the further development of similar tools, all code used for this research is publicly available., Competing Interests: The authors have declared that no competing interests exist.

Background: Myelin basic protein (MBP) is the second most abundant protein in central nervous system myelin. Since the 1980s, it has been regarded as a marker of brain tissue injury in both trauma and disease. There have been no recent reports regarding MBP in aneurysmal subarachnoid haemorrhage (SAH)., Methods: One hundred four SAH patients with ruptured aneurysms underwent endovascular treatment within 24 h of rupture, and 156 blood samples were collected: 104 on days 0-3, 32 on days 4-6 and 20 on days 9-12 post-SAH. MBP levels were assayed using ELISA and compared with the clinical status on admission, laboratory results, imaging findings and treatment outcome at 3 months., Results: MBP levels on days 0-3 post-SAH were significantly higher among poor outcome patients (p < 0.001), non-survivors (p = 0.005), patients who underwent intracranial intervention (p < 0.001) and patients with intracerebral haemorrhage (ICH; p < 0.001). On days 4-6 post-SAH, significantly higher levels were found following intracranial intervention (p = 0.009) and ICH (p = 0.039). There was clinically relevant correlation between MBP levels on days 0-3 post-SAH and 3-month Glasgow Outcome Scale (cc = - 0.42) and also ICH volume (cc = 0.48). All patients who made a full recovery had MBP levels below detection limit on days 0-3 post-SAH. Following endovascular aneurysm occlusion, there was no increase in MBP in 86 of the 104 patients investigated (83%)., Conclusions: The concentration of MBP in peripheral blood after intracranial aneurysm rupture reflects the severity of the brain tissue injury (due to surgery or ICH) and correlates with the treatment outcome. Endovascular aneurysm occlusion was not followed by a rise in MBP in most cases, suggesting the safety of this technique.

Objectives: To evaluate methods for the pre-treatment verification of volumetric modulated arc therapy (VMAT) based on the percentage gamma passing rate (%GP) and its correlation and sensitivity with percentage dosimetric errors (%DE)., Methods: A total of 25 patients with prostate cancer and 15 with endometrial cancer were analysed. The %GP values of 2D and 3D verifications with different acceptance criteria (1%/1 mm, 2%/2 mm, and 3%/3 mm) were obtained using OmniPro and Compass. The %DE was calculated using a planned dose volume histogram (DVH) created in Monaco's treatment planning system (TPS), which relates radiation dose to tissue and the patient's predicted dose volume histogram in Compass. Statistical correlation between %GP and %DE was verified using Pearson's correlation coefficient. Sensitivity was calculated based on the receiver operating characteristics (ROC) curve. Plans were calculated using Collapsed Cone Convolution and the Monte Carlo algorithm., Results: The t-test results of the planned and estimated DVH showed that the mean values were comparable (P > 0.05). For the 3%/3 mm criterion, the average %GP was acceptable for the prostate and endometrial cancer groups, with average rates of 99.68 ± 0.49% and 99.03 ± 0.59% for 2D and 99.86 ± 0.39% and 99.53 ± 0.44% for 3D, respectively. The number of correlations was poor for all analysed data. The mean Pearson's R-values for prostate and endometrial cancer were < 0.45 and < 0.43, respectively. The area under the ROC curve for the prostate and endometrial cancer groups, was lower than 0.667., Conclusions: Analysis of the %GP versus %DE values revealed only weak correlations between 2D and 3D verifications. DVH results obtained using the Compass system will be helpful in confirming that the analysed plans respect dosimetric constraints., Competing Interests: The authors have declared that no competing interests exist.