Search

Deze factsheets zijn gemaakt met medewerking van de studenten van de Minor Gedrag en Leren L. Jager en D.A. de Vries

Wat is Mijn Pad? Mijn Pad is een tool voor jongeren en een begeleidingsmethode voor jeugdhulpverleners die samen met jongeren is ontworpen. De tool Mijn Pad ondersteunt jongeren om na te denken over wat zij willen met hun leven en toekomst, eigen keuzes te maken en stap voor stap hun eigen pad uit te stippelen. Er zijn twee werkvormen: een App en een werkboek. De begeleidingsmethode ondersteunt jeugdhulpverleners om autonomieversterkend te werken met jongeren en gezinnen. De methode is gebaseerd op de Zelfdeterminatie Theorie van Deci & Ryan en maakt gebruik van oplossingsgerichte gesprekstechnieken.

Binnen de Nederlandse jeugdhulpverlening komt het voor dat ouders door hulpverleners onder druk worden gezet om ‘vrijwillig’ mee te werken aan hulpverlening, en soms zelfs aan een uithuisplaatsing van hun kind. Dit wordt in de praktijk ‘drang’ genoemd. Waar het vrijwillige en gedwongen kader van jeugdhulpverlening duidelijk bij wet zijn geregeld, ontbreekt voor het drangkader een wettelijke grondslag. Vanuit verschillende hoeken wordthier kritiek op geuit, omdat dit leidt tot grote onduidelijkheden ten aanzien van de rechtsbescherming en verantwoordelijkheden van betrokkenen.In dit boek worden fundamentele uitgangspunten geformuleerd die gelet op de rechtshistorie en het internationale mensen- en kinderrechtenkader aan het jeugdhulpverleningsstelsel ten grondslag (behoren te) liggen. Vervolgens wordt diepgaand inzicht gegeven in het drangkader, de positie van dit kader binnen het jeugdhulpverleningsstelsel en wat dit betekent voor de rechtsbescherming en verantwoordelijkheden van betrokkenen in de praktijk. Tot slot bevat het boek aanbevelingen ter versterking van de rechten van jeugdigen en ouders die te maken krijgen met jeugdhulp op het snijvlak van het vrijwillige en gedwongen kader. Hiermee is dit boek waardevol voor beleidsmakers en professionals die werkzaam zijn in de praktijk van de jeugdhulpverlening, maar ook voor ouders, jeugdigen enoverige betrokkenen.

Presentatie voorlopige resultaten startinventarisatie (vragenlijstonderzoek) behorende bij werkpakket 1 van het project 1+1=3 't PASST Samen

Deze presentatie is gegeven bij: Openbaar Onderwijs Groningen; Cosis; Team050; RENN4

Instrument vragenlijst voor leerkrachten rondom integraal aanbod op maat voor kinderen met ASS

Kinderen met een autismespectrumstoornis (ASS) komen te vaak in de problemen in het onderwijs, waarbij een deel van de kinderen zelfs uit het onderwijs valt. Dit heeft mogelijkerwijs te maken met twee duidelijke knelpunten van het beleid van passend onderwijs. Ten eerste is passend onderwijs nog te veel een bestuurlijk construct en nauwelijks op het handelingsniveau van professionals gericht. Ten tweede vormen de grenzen van onderwijs en de jeugdhulpverlening nog te veel een belemmering om met vereende kracht leerlingen op maat te ondersteunen. Het op maat ondersteunen vraagt om een versteviging van vaardigheden van leerkrachten en jeugdhulpverleners om het welbevinden en leergedrag van ASS-leerlingen te stimuleren. Daarbij kunnen professionals elkaars expertise beter benutten om op deze manier samen in de klas op een talentgerichte wijze het welbevinden en leergedrag van leerlingen met ASS te ondersteunen. Dit professionaliseringsprogramma beoogt de vaardigheden die leerkrachten en jeugdhulpverleners in de klas1 nodig hebben, om leerlingen met ASS op een passende en integrale wijze te kunnen ondersteunen in hun leergedrag en het welbevinden te vergroten. Het doel van deze professionalisering is in lijn met het landelijk beleid rondom passend onderwijs en de nationale wetenschapsagenda bij het thema ‘Jeugd in ontwikkeling, opvoeding en onderwijs’. Verbetering van het handelen van leerkrachten en jeugdhulpverleners in een integrale aanpak zorgt voor betere schoolresultaten, minder schooluitval en een betere communicatie tussen leerkrachten en hulpverleners. Bovendien draagt het bij aan een inclusieve maatschappij. 1

Webinar georganiseerd door leernetwerk VONK

Presentatie aan de stuurgroep consortium 'T PASST WEL! RENN4, Openbaar Onderwijs Groningen, TEAM050, Cosis

Binnen de drie reclasseringsorganisaties zal de komende jaren veel aandacht gegeven gaan worden aan (het werken met) cliënten met een lvb. Dit is vastgelegd in het ‘3RO meerjarenplan LVB’. De kern van het meerjarenplan is het verhogen van het kennisniveau op het gebied van lvb onder medewerkers van de reclassering, om zo tot betere interventies te komen en te werken aan recidivevermindering. Naast de scholing van alle reclasseringswerkers en medewerkers werkstraffen, is een implementatie- en borgingstraject nodig om ervoor te zorgen dat professionals van de reclassering deze opleidingen volgen en tools ook gebruiken in de praktijk.

Wanneer is opvoedhulp passend? Professionals twijfelen daar soms over, om verschillende redenen. De Bramtool helpt om samen met ouders besluiten te nemen over hulp én om dilemma’s met hen of collega’s in kaart te brengen.

Wanneer is opvoedhulp passend? Professionals twijfelen daar soms over, om verschillende redenen. De Bramtool helpt om samen met ouders besluiten te nemen over hulp én om dilemma’s met hen of collega’s in kaart te brengen.

Binnen de drie reclasseringsorganisaties zal de komende jaren veel aandacht gegeven gaan worden aan (het werken met) cliënten met een licht verstandelijke beperking (lvb). Dit is vastgelegd in het ‘3RO meerjarenplan LVB’. De kern van het meerjarenplan is het verhogen van het kennisniveau op het gebied van lvb onder medewerkers van de reclassering, om zo tot betere interventies te komen en te werken aan recidivevermindering. Het ‘meerjarenplan LVB’ van de 3RO heeft als doel dat het goed omgaan met lvb problematiek integraal onderdeel wordt van de dagelijkse reclasseringspraktijk.

Samenvattend hebben vrijwilligers en professionals een gezamenlijke verantwoordelijkheid in het bieden van adequate ondersteuning en dienen ze op harmonische wijze met elkaar samen te werken, wil er optimale ondersteuning geboden worden aan jeugdigen en/of hun gezinnen met een ondersteuningsvraag. Dit vraagt inzicht en duidelijkheid in de rol- en taakverdeling tussen beide typen ondersteuners en de daarmee gepaard gaande grenzen en verantwoordelijkheden. Vanuit de praktijk en eerder onderzoek blijkt echter dat vrijwilligers en professionals nog zoekende zijn naar heldere rolopvattingen en daarmee wat zij wel en niet van elkaar kunnen verwachten (Jansen, 2015; Scholten, 2016; Grootegoed et al., 2018). Een zoektocht die volgens Post (2017) nog eens wordt bemoeilijkt door verschillen en verschuivingen in interpretaties van centrale begrippen in de transformatie. De Utrechtse jeugdregio’s Eemland, Food Valley en Utrecht-stad hebben het lectoraat Jeugd van de Hogeschool Utrecht dan ook de vraag gesteld om te onderzoeken hoe het samenspel tussen vrijwilligers en professionals binnen hun regio verloopt.

Huidig onderzoek naar de samenwerking tussen professionals uit de basishulp en de specialistische hulp voor jeugd binnen de JIM-aanpak, is één van de projecten in de Academische Werkplaats Transformatie Jeugd Utrecht (AWTJ) Utrecht. De AWTJ Utrecht is een samenwerkingsverband tussen kennis-, praktijk- en opleidingsorganisaties en de gemeente Utrecht. Met de JIM-aanpak worden gezinnen ondersteund om zelf de regie te nemen in het hanteerbaar maken van de problematiek, door het betrekken van een door de jongere zelfgekozen mentor. De JIM-aanpak wordt in Utrecht-Stad uitgevoerd op het snijvlak van basishulp en specialistische hulp. De rolverdeling binnen de samenwerking tussen professionals van de buurtteams Jeugd en Gezin van Lokalis en de organisatie voor specialistische jeugdhulp Youké tijdens het werken met de JIM-aanpak, was nog niet expliciet gedefinieerd. Met dit onderzoek is inzicht verworven in de factoren die bijdragen aan een optimale samenwerking tussen professionals uit de basishulp en professionals uit de specialistische zorg en de verbeterpunten. In een kwalitatief onderzoek werden 18 professionals vanuit Lokalis en Youké geïnterviewd over de onderlinge samenwerking in negen JIM-trajecten. Uit de resultaten bleek dat meer betrokkenheid van de gezinswerkers van Lokalis gedurende de loop van de trajecten gewenst is en dat gezinswerkers meer kennis over de JIM-aanpak nodig hebben om deze betrokkenheid te kunnen realiseren. De resultaten van het onderzoek hebben lokaal bijgedragen aan het evalueren en heroverwegen van de samenwerkingsafspraken tussen Lokalis en Youké. De belangrijkste verandering hierin is het intensiveren van de samenwerking tussen professionals uit de basishulp en specialistische hulp binnen de JIM-trajecten.

‘Kamers met Aandacht’ is een verzamelnaam voor (kleinschalige) gemengde woonvormen, waar jongeren van 18 tot 23 jaar ondersteund door hun netwerk, hun omgeving en vertrouwde jeugdprofessional veilig verder kunnen groeien. Het is tevens de naam van een project dat zich richt op het werven van betaalbare kamers bij particulieren, bedrijven en organisaties in de provincie Utrecht, het organiseren van informeel toezicht in de vorm van betrokken huis- of buurtgenoten, en het bieden van ambulante begeleiding door de al betrokken jeugdhulporganisatie Coördinator en initiator van Kamers met Aandacht Bianca van der Neut (Jeugdfocus) benaderde het lectoraat Jeugd van de Hogeschool Utrecht (HU) met de vraag onderzoek te doen naar het eerste (pilot)jaar van Kamers met Aandacht. Naast oriënterende gesprekken met coördinator Bianca van der Neut, is er een gesprek gevoerd met de betrokken jeugdhulporganisaties. Op basis van een probleemanalyse zijn de volgende doelen gedefinieerd voor het onderzoek: a. Het vaststellen van de (ondersteunings)behoeften van de jongeren die in aanmerking komen voor Kamers met Aandacht; b. Het vaststellen van de vereisten waaraan verhuurders van Kamers met Aandacht moeten voldoen; c. Het opstellen van matchingscriteria om jongeren en verhuurders aan elkaar te koppelen; d. Het evalueren van de pilotfase van Kamers met Aandacht vanuit het perspectief van deelnemende jongeren, verhuurders, en jeugdhulporganisaties.

Objective This multilevel meta-analysis compared the outcomes of Treatment Foster Care Oregon for Adolescents (TFCO-A) and home-based treatment programs (HBT) with residential youth care for children and youth aged 0 to 23 years. Methods A total of 145 effect sizes for different types of behavioral problems were derived from 24 controlled studies (n = 16,943 participants). A three-level random-effects meta-analysis was conducted. Results We found a small statistically significant overall effect (d = 0.21), 95% CI [0.090-0.338], which indicated that non-residential youth care was slightly more effective than residential youth care. However, moderator analysis revealed that TFCO-A yielded a larger effect size (d = 0.36) than HBT (d = 0.08). Conclusions Our findings suggest that youth treated in treatment foster care have better outcomes than youth in residential care, which is not true for children who are treated at home. Therefore, in case of out-of-home placement treatment foster care should be the first option. Given that residential care has no additional value for youth who are treated at home, and often sets limits to juveniles’ needs for self-determination, residential care seems an option if TFCO-A is not available and living at home is no longer possible because the child’s (immediate) safety is at stake.

Meerdere gemeenten voeren pilots uit met een ondersteuner op het gebied van jeugd in de huisartsenpraktijk: de specialistische ondersteuner huisarts (SOH) of de praktijkondersteuner huisarts voor jeugd (POH-jeugd). Het lectoraat Jeugd heeft op verzoek van drie gemeenten binnen de provincie Utrecht, De Ronde Venen, Rhenen en Stichtse Vecht, een kwalitatief onderzoek uitgevoerd. De pilots met praktijkondersteuners in een aantal Utrechtse gemeenten lopen in 2019 af. De gemeenten staan daarom binnenkort voor de keuze om de functie van SOH/POH-jeugd al dan niet te behouden. Indien zij kiezen voor behoud, zullen zij ook een besluit moeten nemen over de invulling van deze functie. In samenspraak met de deelnemende gemeenten zijn de volgende thema’s gedefinieerd: • Profiel van de praktijkondersteuner • Vormgeving, taken en positionerin. • Aansprakelijkheid • Financiering Het doel van dit project is om inzicht te geven in deze thema’s, zodat de gemeenten de bevindingen vanuit de pilots kunnen gebruiken bij het onderbouwen van hun beslissing over het al dan niet voortzetten van deze werkwijze.

Huidig onderzoek naar de samenwerking tussen professionals uit de basishulp en de specialistische hulp voor jeugd binnen de JIM-aanpak, is één van de projecten in de Academische Werkplaats Transformatie Jeugd Utrecht (AWTJ) Utrecht. De AWTJ Utrecht is een samenwerkingsverband tussen kennis-, praktijk- en opleidingsorganisaties en de gemeente Utrecht. Met de JIM-aanpak worden gezinnen ondersteund om zelf de regie te nemen in het hanteerbaar maken van de problematiek, door het betrekken van een door de jongere zelfgekozen mentor. De JIM-aanpak wordt in Utrecht-Stad uitgevoerd op het snijvlak van basishulp en specialistische hulp. De rolverdeling binnen de samenwerking tussen professionals van de buurtteams Jeugd en Gezin van Lokalis en de organisatie voor specialistische jeugdhulp Youké tijdens het werken met de JIM-aanpak, was nog niet expliciet gedefinieerd. Met dit onderzoek is inzicht verworven in de factoren die bijdragen aan een optimale samenwerking tussen professionals uit de basishulp en professionals uit de specialistische zorg en de verbeterpunten. In een kwalitatief onderzoek werden 18 professionals vanuit Lokalis en Youké geïnterviewd over de onderlinge samenwerking in negen JIM-trajecten. Uit de resultaten bleek dat meer betrokkenheid van de gezinswerkers van Lokalis gedurende de loop van de trajecten gewenst is en dat gezinswerkers meer kennis over de JIM-aanpak nodig hebben om deze betrokkenheid te kunnen realiseren. De resultaten van het onderzoek hebben lokaal bijgedragen aan het evalueren en heroverwegen van de samenwerkingsafspraken tussen Lokalis en Youké. De belangrijkste verandering hierin is het intensiveren van de samenwerking tussen professionals uit de basishulp en specialistische hulp binnen de JIM-trajecten.

Huidig onderzoek naar de samenwerking tussen professionals uit de specialistische hulp voor jeugd en informele mentoren binnen de JIM-aanpak is één van de projecten in de Academische Werkplaats Transformatie Jeugd (AWTJ) Utrecht. De AWTJ Utrecht is een samenwerkingsverband tussen kennis-, praktijk- en opleidingsorganisaties en de gemeente Utrecht. Met de JIM-aanpak worden gezinnen ondersteund om zelf de regie te nemen in het hanteerbaar maken van de problematiek, door het betrekken van een door de jongere zelfgekozen mentor. Met dit onderzoek wordt inzicht verworven in de factoren die bijdragen aan een optimale samenwerking tussen professionals en JIM’s. Binnen een kwalitatief design werden professionals van Youké, specialistische jeugdhulp, en JIM’s binnen 15 trajecten geïnterviewd over de samenwerking. Uit de resultaten blijkt dat de succesfactoren in de samenwerking vooral liggen op het gebied van een gelijkwaardige samenwerkingsrelatie. De verbeterpunten betreffen met name de sturing van de professionals tijdens het traject, de roldefiniëring van de JIM aan het begin en het einde van het traject en de ondersteuning van de JIM door de professional. Meer afstemming en duidelijkheid voor JIM’s en professionals over de rolinvulling van de JIM is nodig. Tevens is het inbouwen van intensievere ondersteuning tijdens vaste contactmomenten voor JIM’s die hier behoefte aan hebben gewenst. De bevindingen uit dit onderzoek kunnen bijdragen aan de verdere ontwikkeling van de JIM-aanpak en de JIM-training voor professionals.

Objective This multilevel meta-analysis compared the outcomes of Treatment Foster Care Oregon for Adolescents (TFCO-A) and home-based treatment programs (HBT) with residential youth care for children and youth aged 0 to 23 years. Methods A total of 145 effect sizes for different types of behavioral problems were derived from 24 controlled studies (n = 16,943 participants). A three-level random-effects meta-analysis was conducted. Results We found a small statistically significant overall effect (d = 0.21), 95% CI [0.090-0.338], which indicated that non-residential youth care was slightly more effective than residential youth care. However, moderator analysis revealed that TFCO-A yielded a larger effect size (d = 0.36) than HBT (d = 0.08). Conclusions Our findings suggest that youth treated in treatment foster care have better outcomes than youth in residential care, which is not true for children who are treated at home. Therefore, in case of out-of-home placement treatment foster care should be the first option. Given that residential care has no additional value for youth who are treated at home, and often sets limits to juveniles’ needs for self-determination, residential care seems an option if TFCO-A is not available and living at home is no longer possible because the child’s (immediate) safety is at stake.

‘Kamers met Aandacht’ is een verzamelnaam voor (kleinschalige) gemengde woonvormen, waar jongeren van 18 tot 23 jaar ondersteund door hun netwerk, hun omgeving en vertrouwde jeugdprofessional veilig verder kunnen groeien. Het is tevens de naam van een project dat zich richt op het werven van betaalbare kamers bij particulieren, bedrijven en organisaties in de provincie Utrecht, het organiseren van informeel toezicht in de vorm van betrokken huis- of buurtgenoten, en het bieden van ambulante begeleiding door de al betrokken jeugdhulporganisatie Coördinator en initiator van Kamers met Aandacht Bianca van der Neut (Jeugdfocus) benaderde het lectoraat Jeugd van de Hogeschool Utrecht (HU) met de vraag onderzoek te doen naar het eerste (pilot)jaar van Kamers met Aandacht. Naast oriënterende gesprekken met coördinator Bianca van der Neut, is er een gesprek gevoerd met de betrokken jeugdhulporganisaties. Op basis van een probleemanalyse zijn de volgende doelen gedefinieerd voor het onderzoek: a. Het vaststellen van de (ondersteunings)behoeften van de jongeren die in aanmerking komen voor Kamers met Aandacht; b. Het vaststellen van de vereisten waaraan verhuurders van Kamers met Aandacht moeten voldoen; c. Het opstellen van matchingscriteria om jongeren en verhuurders aan elkaar te koppelen; d. Het evalueren van de pilotfase van Kamers met Aandacht vanuit het perspectief van deelnemende jongeren, verhuurders, en jeugdhulporganisaties.

In de Nederlandse context is veel aandacht voor de samenwerking tussen onderwijs en jeugdhulp, leraren en jeugdhulpverleners. Uit een kleine literatuuranalyse blijkt dat er nog niet veel onderzoek is uitgevoerd naar deze samenwerking. In dit onderzoek gaan we op zoek naar factoren die samenwerking positief beïnvloeden. Onderzoekers uit de praktijk en wetenschappelijk onderzoekers voerden daarvoor 17 gesprekken met ouders waarvan het kind een vorm van hulpverlening (vallend onder de jeugdwet) krijgt. Na de ouders werden ook de hulpverlener, de leraar en in sommige gevallen de leerling geïnterviewd. Tevens is een dossieranalyse uitgevoerd. De interviews zijn getranscribeerd en op basis hiervan zijn de relevante thema’s gedistilleerd.

In de Nederlandse context is veel aandacht voor de samenwerking tussen onderwijs en jeugdhulp, leraren en jeugdhulpverleners. Uit een kleine literatuuranalyse blijkt dat er nog niet veel onderzoek is uitgevoerd naar deze samenwerking. In dit onderzoek gaan we op zoek naar factoren die samenwerking positief beïnvloeden. Onderzoekers uit de praktijk en wetenschappelijk onderzoekers voerden daarvoor 17 gesprekken met ouders waarvan het kind een vorm van hulpverlening (vallend onder de jeugdwet) krijgt. Na de ouders werden ook de hulpverlener, de leraar en in sommige gevallen de leerling geïnterviewd. Tevens is een dossieranalyse uitgevoerd. De interviews zijn getranscribeerd en op basis hiervan zijn de relevante thema’s gedistilleerd.

Met de JIM-aanpak wordt beoogd gezinnen met jongeren te ondersteunen zelf de regie te nemen in het hanteerbaar maken van hun problematiek, door het betrekken van een door de jongere zelfgekozen mentor. Huidig onderzoek richt zich op de manier waarop professionals bij Youké tijdens het uitvoeren van de JIM-aanpak uiting geven aan vier theoretische kernconcepten onderliggend aan de JIM-aanpak. Dit is onderzocht door middel van kwalitatieve analyses van audio-opnames bij 17 gezinnen en interviews met negen gezinnen, waarvan negen ouders en acht jongeren. Uit de resultaten is gebleken dat de vier kernconcepten duidelijk terugkomen in het handelen van de professionals en ook als zodanig door jongeren en ouders worden herkend. Jongeren en ouders zijn over het algemeen tevreden over de hulp die zij hebben ontvangen en zouden de JIM-aanpak aanraden aan anderen. Er kwam een aantal aanbevelingen uit het onderzoek naar voren: 1) Meer duidelijkheid in de keuze wie van de gezinsleden wel of niet betrokken wordt in een gesprek tijdens het traject, 2) Het maken van heldere afspraken tussen alle betrokkenen over rolverdeling, contactmomenten en de richting van het traject, 3) Concrete afspraken met de gezinsleden en de JIM over de betrokkenheid van de JIM na afsluiting van het traject. De bevindingen uit dit onderzoek kunnen bijdragen aan de doorontwikkeling van de JIMaanpak binnen Youké en de JIM-training voor professionals. Om implementatie van de bevindingen te stimuleren, worden deze besproken en geduid met professionals tijdens een organisatiebrede methodiekbijeenkomst.

Met de JIM-aanpak wordt beoogd gezinnen met jongeren te ondersteunen zelf de regie te nemen in het hanteerbaar maken van hun problematiek, door het betrekken van een door de jongere zelfgekozen mentor. Huidig onderzoek richt zich op de manier waarop professionals bij Youké tijdens het uitvoeren van de JIM-aanpak uiting geven aan vier theoretische kernconcepten onderliggend aan de JIM-aanpak. Dit is onderzocht door middel van kwalitatieve analyses van audio-opnames bij 17 gezinnen en interviews met negen gezinnen, waarvan negen ouders en acht jongeren. Uit de resultaten is gebleken dat de vier kernconcepten duidelijk terugkomen in het handelen van de professionals en ook als zodanig door jongeren en ouders worden herkend. Jongeren en ouders zijn over het algemeen tevreden over de hulp die zij hebben ontvangen en zouden de JIM-aanpak aanraden aan anderen. Er kwam een aantal aanbevelingen uit het onderzoek naar voren: 1) Meer duidelijkheid in de keuze wie van de gezinsleden wel of niet betrokken wordt in een gesprek tijdens het traject, 2) Het maken van heldere afspraken tussen alle betrokkenen over rolverdeling, contactmomenten en de richting van het traject, 3) Concrete afspraken met de gezinsleden en de JIM over de betrokkenheid van de JIM na afsluiting van het traject. De bevindingen uit dit onderzoek kunnen bijdragen aan de doorontwikkeling van de JIMaanpak binnen Youké en de JIM-training voor professionals. Om implementatie van de bevindingen te stimuleren, worden deze besproken en geduid met professionals tijdens een organisatiebrede methodiekbijeenkomst.

Meerdere gemeenten voeren pilots uit met een ondersteuner op het gebied van jeugd in de huisartsenpraktijk: de specialistische ondersteuner huisarts (SOH) of de praktijkondersteuner huisarts voor jeugd (POH-jeugd). Het lectoraat Jeugd heeft op verzoek van drie gemeenten binnen de provincie Utrecht, De Ronde Venen, Rhenen en Stichtse Vecht, een kwalitatief onderzoek uitgevoerd. De pilots met praktijkondersteuners in een aantal Utrechtse gemeenten lopen in 2019 af. De gemeenten staan daarom binnenkort voor de keuze om de functie van SOH/POH-jeugd al dan niet te behouden. Indien zij kiezen voor behoud, zullen zij ook een besluit moeten nemen over de invulling van deze functie. In samenspraak met de deelnemende gemeenten zijn de volgende thema’s gedefinieerd: • Profiel van de praktijkondersteuner • Vormgeving, taken en positionerin. • Aansprakelijkheid • Financiering Het doel van dit project is om inzicht te geven in deze thema’s, zodat de gemeenten de bevindingen vanuit de pilots kunnen gebruiken bij het onderbouwen van hun beslissing over het al dan niet voortzetten van deze werkwijze.

Huidig onderzoek naar de samenwerking tussen professionals uit de specialistische hulp voor jeugd en informele mentoren binnen de JIM-aanpak is één van de projecten in de Academische Werkplaats Transformatie Jeugd (AWTJ) Utrecht. De AWTJ Utrecht is een samenwerkingsverband tussen kennis-, praktijk- en opleidingsorganisaties en de gemeente Utrecht. Met de JIM-aanpak worden gezinnen ondersteund om zelf de regie te nemen in het hanteerbaar maken van de problematiek, door het betrekken van een door de jongere zelfgekozen mentor. Met dit onderzoek wordt inzicht verworven in de factoren die bijdragen aan een optimale samenwerking tussen professionals en JIM’s. Binnen een kwalitatief design werden professionals van Youké, specialistische jeugdhulp, en JIM’s binnen 15 trajecten geïnterviewd over de samenwerking. Uit de resultaten blijkt dat de succesfactoren in de samenwerking vooral liggen op het gebied van een gelijkwaardige samenwerkingsrelatie. De verbeterpunten betreffen met name de sturing van de professionals tijdens het traject, de roldefiniëring van de JIM aan het begin en het einde van het traject en de ondersteuning van de JIM door de professional. Meer afstemming en duidelijkheid voor JIM’s en professionals over de rolinvulling van de JIM is nodig. Tevens is het inbouwen van intensievere ondersteuning tijdens vaste contactmomenten voor JIM’s die hier behoefte aan hebben gewenst. De bevindingen uit dit onderzoek kunnen bijdragen aan de verdere ontwikkeling van de JIM-aanpak en de JIM-training voor professionals.

The current study investigated the effect on recidivism of treatment aimed at juveniles who have sexually offended. It also assessed the potential moderating effect of type of recidivism, and several treatment, participant and study characteristics. In total, 14 published and unpublished primary studies, making use of a comparison group and reporting on official recidivism rates, were included in a multilevel meta-analysis. This resulted in the use of 77 effect sizes, and 1,726 participants. A three-level meta-analytic model was used to calculate the combined effect sizes (Cohens d) and to perform moderator analyses. Study quality was assessed with the EPHPP Quality Assessment Tool for Quantitative Studies. A moderate effect size was found (d = 0.37), indicating that the treatment groups achieved an estimated relative reduction in recidivism of 20.5% as compared to comparison groups. However, after controlling for publication bias, a significant treatment effect was no longer found. Type of recidivism did not moderate the effect of treatment, indicating that treatment groups were equally effective for all types of recidivism. Also, no moderating effects of participant or treatment characteristics were found. Regarding study characteristics, a shorter follow up time showed a trend for larger effect sizes, and the effect size calculation based on proportions yielded larger effect sizes than calculation via mean frequency of offending. Implications for future research and clinical practice are discussed.

Similarities and differences in the (short-term) psychosocial development of children in foster care, family-style group care, and residential care were investigated in a sample of 121 Dutch children (M age = 8.78 years; SD = 2.34 years; 47% female; 59% Caucasian) one year after their initial placement. Pretest and posttest measurements were carried out at the substitute caregivers using the CBCL. The results were examined at group level and case level. At group level, the findings showed no evidence for higher effectiveness in favor to the family-oriented settings (foster care, and family-style group care), as hypothesized. By contrast, some small differences were found between foster care and family-style group care, in favor of the latter. At individual level, a more or less equal number of children (18%) with a clinical pretest score on psychosocial functioning clinically significant improved (behavioral normalization). An important concern is that a number of children without clinical psychosocial problems at the time of admission clinically significant deteriorated (behavioral aberration) in psychosocial functioning (20%). This might indicate a poor match between the risks, needs and responsivity of the child on the one hand and the chosen intervention on the other. Future research on factors that (prior and during placement) positively as well as negatively affect the child’s psychosocial development is needed to further clarify this finding.

Introduction: Youth Care professionals support children and their families who experience a variety of problems on multiple life domains, including psychosocial impairments, problems with alcohol and drugs, parental stress, child abuse and socioeconomic disadvantages (Kolko & Perrin, 2014; Tausendfreund et al., 2016). To overcome fragmentation in, and improve the quality of Youth Care, there has been an increased focus on organizing integrated care. Although providing integrated care requires processes on different complementary levels (Valentijn, Schepman, Opheij, & Bruijnzeels, 2013), previous research has tended to focus on integrated care at organizational and clinical levels, disregarding the substantial influence of integrated care on a professional level (Sunderji, Waddell, Gutpa, Soklardis, Steinberg, 2016). The aim of the current systematic review, therefore, is to identify facilitators and barriers in providing integrated Youth Care on a professional level. Methods: Prior to the review process, a research protocol was formulated and registered (PROSPERO, registration number CRD42018084527). A systematic literature review of studies published between 2002 and 2018 was executed (PubMed, The Cochrane Library, Web of Science, Medline and PsychINFO). Search strategy was developed in collaboration with an experienced medical research librarian, supplemented with literature obtained from the IFIC Integrated Care Search. Included studies focused on processes on a professional level regarding integrated care in YC for children (age ≤ 18 years) and their families. Two researchers independently screened potential relevant studies. After critical appraisal, qualitative synthesis was conducted to identify facilitators and barriers for professionals in providing integrated care. Results: 55 studies were included in this review, varying in quality and design. Narrative synthesis was performed to systematically describe and compare facilitators and barriers, in order to explore patterns in the data. The coded barriers and facilitators were clustered in seven overarching themes, including interprofessional collaboration, expertise and professional identity. Conclusion, discussion and lessons learned: Providing integrated Youth Care is a multicomponent and complex process, with several complementary barriers and facilitators that seem of substantial importance for Youth Care professionals. Although some facilitators and barriers are more frequently found in literature than others, appraising their evidence is complicated considering the wide variety of study methods and quality of studies. Results from this review offer insights and recommendations for Youth Care professionals and policy makers in providing integrated care in practice. Limitations: Due to the heterogeneity of the terminology in the field of integrated care and Youth Care, we used a broad scope of search terms, striving for an adequate coverage of the literature available and increasing the applicability of the results. However, it is important to acknowledge that there is a possibility that some studies were overlooked. Besides, there is a wide variety in quality and robustness of the included studies, resulting in information that is extensive, but difficult to compare. Suggestions for future research: This review is part of a comprehensive practice based action research to integrated care. Future research is needed to compare findings from this literature study to results from action based research on integrated care in practice.

Youth Care professionals support children and their families who experience a variety of problems on multiple life domains, including psychosocial impairments, problems with alcohol and drugs, parental stress, child abuse and socioeconomic disadvantages (Kolko & Perrin, 2014; Tausendfreund et al., 2016). To overcome fragmentation in, and improve the quality of Youth Care, there has been an increased focus on organizing integrated care. Although providing integrated care requires processes on different complementary levels (Valentijn, Schepman, Opheij, & Bruijnzeels, 2013), previous research has tended to focus on integrated care at organizational and clinical levels, disregarding the substantial influence of integrated care on a professional level (Sunderji, Waddell, Gutpa, Soklardis, Steinberg, 2016). The aim of the current systematic review, therefore, is to identify facilitators and barriers in providing integrated Youth Care on a professional level.

In februari presenteerde dr. Christa Nieuwboer in haar lectorale rede het onderzoeksprogramma van het lectoraat Jeugd, Gezin & Samenleving van Avans Hogeschool. Zij betoogde daarin dat jeugdprofessionals eigenlijk een heel creatief beroep hebben. Ze hebben als taak om steeds de beste match te maken tussen de unieke gezinssituatie en een enorm repertoire aan kennis, interventies, professionele steun en hulpmiddelen. Het is een uitdaging om alle mogelijkheden te kennen, op tijd en passend door te schakelen, en dan ook nog goed te blijven aansluiten bij wat nodig is voor een kind of een gezin. Gemeenten en opdrachtgevers sturen bovendien ook nog in welke hulp beschikbaar gesteld wordt en op welke manier gewerkt wordt aan preventie.

In februari presenteerde dr. Christa Nieuwboer in haar lectorale rede het onderzoeksprogramma van het lectoraat Jeugd, Gezin & Samenleving van Avans Hogeschool. Zij betoogde daarin dat jeugdprofessionals eigenlijk een heel creatief beroep hebben. Ze hebben als taak om steeds de beste match te maken tussen de unieke gezinssituatie en een enorm repertoire aan kennis, interventies, professionele steun en hulpmiddelen. Het is een uitdaging om alle mogelijkheden te kennen, op tijd en passend door te schakelen, en dan ook nog goed te blijven aansluiten bij wat nodig is voor een kind of een gezin. Gemeenten en opdrachtgevers sturen bovendien ook nog in welke hulp beschikbaar gesteld wordt en op welke manier gewerkt wordt aan preventie. Het lectoraat Jeugd, Gezin & Samenleving doet onderzoek samen met jeugd, ouders en professionals. Dit onderzoek bestaat uit (meng)vormen van ontwerponderzoek, participatief actieonderzoek en actieleren. Het lectoraat gaat de komende vijf jaar werken aan projecten die kennis opleveren over persoonlijke alliantie, collectieve alliantie en taakalliantie. Daarmee wordt de opleiding van (nieuwe) professionals versterkt. Professionals sluiten vroeg aan bij jeugd en ouders en hun alledaagse verhalen over opgroeien en opvoeden. Professionals maken deel uit van lerende netwerken, waarin hun rol en taak dienstbaar is aan wat jeugd en ouders echt nodig hebben. Professionals zijn vindingrijk en nieuwsgierig naar wat misschien wel heel anders kan dan voorheen, door de inzet van passende tools.

In this retrospective longitudinal study we examined which characteristics of 114 Dutch adolescents, aged 12–18 years, and their environment, predicted (un)successful completion of a non-residential alternative educational program for adolescents with complex problems, who are at risk for school drop-out or residential placement. The adolescents received care and education in a non-residential alternative educational facility (School2Care) for a mean period of 9.6 months (SD = 5.5 months). 69% successfully completed the program, and 31% unsuccessfully completed the program, ending in residential placement or living at home without school attendance, work or internship. Case file analyses showed that younger age, disruptive behavior disorder and one-parent families predicted unsuccessful program completion. It should therefore be examined whether the alternative educational program can be improved to better meet the needs of younger adolescents, adolescents with disruptive behavior disorder, and from one-parent families.

Mijn Pad is een geschikte tool die jeugdhulpverleners kunnen inzetten om eigen regie bij jongeren te faciliteren en het netwerk daarbij te betrekken. Gepubliceerd in: Jaarboek ST-RAW 2018 - https://st-raw.nl/publicaties-en-downloads/st-raw2018pdf-versie/

The study consisted of a comparative follow-up study with a pretest-posttest design which explored the association between baseline child, family, and care characteristics and the psychosocial development of 121 school-aged Dutch children (M age = 8.78 years; SD = 2.34 years; 47% female; 59% Caucasian) during their first year of placement in foster care (FC), family-style group care (FGC), and residential care (RC). Potential baseline characteristics were collected from both literature data and pretest data, and measured with standardized questionnaires and case file information. The outcome measure (degree of psychosocial development) was based on pretest and posttest ASEBA measurements of substitute caregivers, by calculating the reliable change index (RCI). Based on this, 58% of the children had favorable psychosocial development, with no significant differences across the settings. Results indicated that sets of baseline characteristics were able to distinguish different groups of favorably developing children as well as unfavorably developing children in different settings, whereby unfavorable development could be estimated more accurately. A history of maltreatment proved to be an important risk factor, particularly for family-based settings (FC, FGC). Furthermore, results indicated that specialized treatment is needed for severe individual problems in children in FGC, as these problems were associated with unfavorable psychosocial development for them in particular. With regard to residentially placed children, child mental illness specifically negatively affected their prognosis. Further research is needed to refine the results in order to make them suitable for both supporting decision-making processes and monitoring out-of-home placements.