Search

(Ziekenhuis)tandartsen en mondziekten-, kaak- en aangezichtschirurgen worden regelmatig geconfronteerd met een odontogeen focusonderzoek bij patiënten die in het medisch centrum behandeld (gaan) worden en bij wie de gebitssituatie van belang is voor de medische behandeling of situatie. Dit betreft doorgaans onbegrepen koorts, hartchirurgie, chemotherapie, orgaantransplantaties en gewrichtsprothesen, bisfosfonaatgebruik en radiotherapie in het hoofd-halsgebied. In de praktijk is er behoefte aan een duidelijk, eenvoudig te hanteren beslissingsmodel voor beoordeling en behandeling van odontogene foci voor de verschillende medische indicaties. De beschreven medische omstandigheden hebben met elkaar gemeen, dat subklinische infecties in bijzondere omstandigheden tot complicaties kunnen leiden. De invloed en de wijze van optreden van een odontogene infectie is bij elk van de genoemde situaties verschillend. Dit laatste heeft consequenties voor de noodzaak van het elimineren van odontogene foci. De beoordeling en behandeling van odontogene foci in relatie tot verschillende medische situaties behoeven daarbij een genuanceerde benadering.

Het inslikken of aspireren van een corpus alienum (vreemd lichaam) komt in de tandheelkundige praktijk niet vaak voor. Als echter een voorwerp in de keel van de patiënt tijdens een tandheelkundige behandeling verdwijnt, is adequaat ingrijpen van de mondzorgverlener vereist. Aan de hand van 2 casussen worden de gevolgen en het beleid bij het verdwijnen van een corpus alienum in de keel besproken.

Voor 3 patiënten die in korte tijd met een zwelling van 1 van de wangen waren geconfronteerd, werd de diagnose parotitis epidemica gesteld. Bij patiënten met een acuut ontstane zwelling van de wang moet eerst een odontogene oorzaak worden uitgesloten. Daarna kan een andere, niet-dentale oorzaak worden overwogen. Een acute en in omvang toenemende zwelling preauriculair berust veelal op een bacteriële ontsteking van de glandula parotidea, maar ook moet de mogelijkheidvan een virale parotitis epidemica worden overwogen. De veroorzaker is het bofvirus. Besmetting vindt plaats via aërogene verspreiding. Een vaccin tegen de ziekte maakt onderdeel uit van het bof-mazelen-rubella-vaccin van het Rijksvaccinatieprogramma. Sinds enkele jaren komen in Nederland kleinschalige epidemieën van parotitis epidemica voor onder hoofdzakelijk gevaccineerde jongvolwassenen. Voor het stellen van de diagnose is een keelslijm- en een bloedmonster nodig. Elk ziektegeval dient te worden gemeld aan de plaatselijke Gemeentelijke Gezondheidsdienst.

General anaesthesia in children younger than 4 years of age can cause brain damage with cognitive and behavioral problems as a result. The chance of these side effects is small, but increases with prolonged duration of the anaesthesia or when the general anaesthesia is provided more frequently. It goes without saying that the indication for anaesthesia should be very strictly set. In order to reduce the chance of damage, the anaesthesia itself should be performed in consultation between the anaesthesiologist and care provider, according to a set protocol. The parents need to be informed of the potential risks of general anaesthesia. Delayed treatment (and thereby provision of the anaesthesia) should be considered.Algehele anesthesie bij kinderen jonger dan 4 jaar zou kunnen leiden tot hersenbeschadiging met cognitieve en gedragsproblemen op latere leeftijd tot gevolg. De kans hierop is klein, maar neemt toe bij verlengde duur van de anesthesie en het geven van meerdere keren algehele anesthesie. Vanzelfsprekend moet de indicatie ‘algehele anesthesie’ zeer strikt worden gesteld. Om de kans op schade te verkleinen, moet de algehele anesthesie in goed overleg tussen anesthesioloog en behandelaar, volgens een vast protocol, plaatsvinden. De ouders moeten op de hoogte worden gebracht van mogelijke risico’s van de algehele anesthesie. Het uitstellen van de behandeling naar een later tijdstip en daarmee de algehele anesthesie moet worden overwogen.

Objective: To investigate students’ opinion about theoretical and clinical training in local anaesthesia at different European dental schools. Materials and Methods: A questionnaire was designed to collect information about local anaesthesia teaching. Students’ opinion was quantified with five-point Likert scales. The web-based questionnaire was distributed through European Dental Students Association contacts amongst students of 25 different dental schools. Eight hundred and eighteen completed questionnaires from students of 12 dental schools were analyzed statistically. Results: Dental schools showed a wide variation in the beginning of the theoretical teaching of local anaesthesia and the practical teaching. A preclinical training model was used by a small number of students, but these students found it a useful preparation. Many students felt insufficiently prepared when they administered their first injection in a human (17-81%). In dental schools from the UK, Ireland, Sweden and the Netherlands, this first injection is administered to a fellow dental student, whilst in the other countries the first injection is usually performed in a patient. Instruction in mandibular block anaesthesiawas frequently reported (81-100%) as well as in infiltration anaesthesia of the upperand lower jaws (78-100% and 30-93% respectively). Many students expressed that theylike to receive teaching in intraligamentary anaesthesia (13-70%). Other changes in the curriculum were also frequently suggested (33-100%), especially the introduction of preclinical training models and practical teaching earlier in the curriculum. Conclusion: Local anaesthesia teaching programmes and the rating of this teaching by dental students show a considerable variation across European dental schools. Studentsconsidered better preparation highly desirable. The variability in programmes may have implications for mobility of students between European dental schools.

Vanwege de pijnstillende en ontstekingsremmende werking, vooral in geval van weefselschade, zijn ‘non-steroidal anti-inflammatory drugs’ vaak voorgeschreven pijnstillers in de mondzorg. Mondzorgverleners dienen op de hoogte te zijn van de belangrijkste interacties en bijwerkingen. Het willekeurig voorschrijven van een andere pijnstiller, bijvoorbeeld paracetamol, om een bijwerking van een ‘non-steroidal anti-inflammatory’ drug te vermijden, mag geen automatische keuze zijn. Immers, zo wordt voorbijgegaan aan de specifieke eigenschappen van ‘non-steroidal anti-inflammatory drugs’ en de eigen eerste keuze ervan. Een goede patiëntenvoorlichting, specifieke controles, een combinatie met andere geneesmiddelen of andere maatregelen dragen zorg voor een veilig gebruik van deze medicamenten. Bij gebruik van minder dan 14 dagen door gezonde patiënten jonger dan 70 jaar zijn vrijwel nooit speciale maatregelen nodig.

This article describes five cases of congenital epulis, a rare and benign swelling in the mouth of a newborn, which is not widely known. We present five cases: four cases presented as single pedunculated nodules of the gingiva and in one case two nodules were present. Of all, 50% were located at the maxilla. Excision was performed in four of the five cases and in one case, spontaneous regression was awaited. No recurrence was reported. The characteristic features of congenital epulis are a pedunculated, flesh-pink coloured tumour with a predominant occurrence on the anterior maxillary alveolar ridge in a female newborn. Although the aetiology is unknown, most authors suggest a mesenchymal, rather than an odontogenic, origin. Endogenous hormonal factors might influence growth prenatally. Histological findings include granular cells with eosinophilic cytoplasm and small, eccentric nuclei. Despite the fact that the lesion can be a striking sight, spontaneous regression is possible and can be awaited. Indications for non-radical excision under local anaesthesia are severe upper airway obstruction and interference with feeding technique. In conclusion, we provide clinical and histological information about congenital epulis, so that this entity will be more easily recognised and relevant information given to parents.

ObjectivesThe aims were: 1) to identify the guidelines available for management of dental invasive procedures in patients on antithrombotic drugs; 2) to assess their quality with the Appraisal of Guidelines for Research and Evaluation (AGREE) instrument; and 3) to summarize their conclusions and recommendations.Study designSystematic literature search for guidelines in several electronic databases. Retrieved guidelines were evaluated with the AGREE instrument for quality assessment.ResultsThe systematic search yielded 93 results, of which only 4 were evidence-based practice guidelines. Two of these guidelines could be recommended for clinical use on the basis of the AGREE instrument. These 2 guidelines drew 68 conclusions from the existing literature and provided 58 recommendations.ConclusionsTwo evidence-based clinical practice guidelines, satisfactorily fulfilling the criteria of the AGREE instrument and both published in 2007, advise to not routinely discontinue antiplatelet and anticoagulation medication before dental surgery. The majority of the recommendations, however, were not sufficiently linked to levels of evidence.

Rendu-Osler-Weber disease, also known as hereditary hemorrhagic telangiectasia (HHT), is an autosomal dominant inherited disorder characterized by an aberrant vascular development. The reported prevalence is approximately 1 per 5,000-10,000. The clinical manifestations consist of recurrent spontaneous nosebleeds, telangiectasias characteristically at the lips, oral cavity, fingers, and nose, and visceral arteriovenous malformations. Timely recognition of this syndrome makes screening for complications, preventive measurements, and genetic counselling possible. The important role of the dental profession in the recognition of this genetic disease is emphasized. In addition, a brief overview of the current literature is presented.

This study was designed to investigate the effect of compression with ice and compression alone on pain and quality of life after surgical removal of mandibular third molars. A prospective, single-blind, randomized controlled study design was chosen. Participants in group A applied 45 min of repeated compression with ice; those in group B applied 45 min of repeated compression without ice (control); and those in group C did not apply any compression. Pain intensity was measured on a visual analogue scale (VAS) three times a day for seven days. At day seven, overall pain reduction was scored on a global perceived effect (GPE) scale and a quality-of-life questionnaire was completed. Ninety-five patients completed the trial.The VAS scores demonstrated a significant pain decrease in groups A and B three days postoperatively. No significant differences were observed between groups A and B. Based on the GPE ratings, in groups A and B more patients indicated that pain was reduced successfully, but this was not statistically significant. Quality of life was significantly better for patients in groups A and B. These results demonstrate that compression after surgical removal of mandibular third molars is a valuable method for preventing pain.

Pijn in het aangezicht, waarbij geen duidelijke oorzaak is vast te stellen en causale behandeling dan ook onmogelijk is. Komt meestal voor bij vrouwen van middelbare leeftijd of ouder. Aet. Mogelijk onderliggende psychoneurotische oorzaken, o.a. depressiviteit. Sympt. Pijn bestaat gewoonlijk al jaren, zeurend van aard, wisselende intensiteit.

Objectives/Aims: To explore students’ opinion about theoretical and clinical training in tooth extraction at different European dental schools. Materials and Methods: An online questionnaire, containing 36 dichotomous, multiple choice and Likert scale rating questions, was distributed among students of 56 different dental schools. After excluding schools where Results: Dental schools showed a wide variation in the initial practical teaching of tooth extraction, from years 2 to 6. Several schools used a preclinical training model, and most students considered this useful. Some students considered their knowledge about forceps and elevators insufficient (6–60%), as well as their preparation for complications (5–60%). Students usually had received education in forceps and elevator techniques. Inclusion of (non)surgical removal of retained roots and surgical removal of third molars showed a wide variety between dental schools. Less than half of the students reported education in surgical removal of impacted teeth. Students from four of the 23 dental schools felt insufficiently prepared in tooth extraction (Likert scale ⩽3). Conclusion: There is a wide variation among European dental schools in teaching programs of tooth extraction and the rating of these programs by students.

Een tandartsassistent mag in principe plaatselijke verdoving geven. Daaraan zijn wel enkele voorwaarden verbonden. Dit artikel geeft je samen met deel 2 (met meer informatie over anesthesie in het volgende nummer) een eerste algemene indruk wat daar allemaal bij komt kijken.

Na een behandeling onder algehele anesthesie kunnen tijdelijke geheugenstoornissen optreden en pre-existente geheugenstoornissen verergeren. In de literatuur wordt een frequentie van postoperatieve cognitiestoornissen van tussen de 10 en 50% gesteld. Risicofactoren voor het optreden van postoperatieve geheugenstoornissen zijn gevorderde leeftijd, laag opleidingsniveau, intellectuele comorbiditeit, beginnende dementie en andere neurodegeneratieve afwijkingen, bestaande slaapstoornissen en het ervaren van postoperatieve pijn. De morfologische veranderingen in de hersenen na algehele anesthesie lijken op het beeld dat optreedt bij de ziekte van Alzheimer. Naast metabole veranderingen is ook aangetoond dat anesthetica rechtstreeks de natuurlijke afbraak (apoptose) van hersencellen versterken. Bij ouderen bestaat er al een afname van het aantal neuronen, waardoor er een beperkte reservecapaciteit is. Daarnaast zijn ouderen vaak bekend met de eerder genoemde risicofactoren voor het optreden van postoperatieve geheugenstoornissen. Voorzichtigheid en terughoudendheid in de indicatiestelling voor tandheelkundige behandeling onder algehele anesthesie of sedatie is daarom geboden.

Background, aims: Congenital neutropenia is one condition that may predispose for destructive periodontal disease at a young age. In this report, we describe the microbiology of 3 adolescent patients with congenital neutropenia two of whom suffered from severe periodontitis. Method: Microbiological testing of the parents was also performed in 1 case. DNA fingerprinting was used to study transmission of putative periodontal pathogens in this case. From 1 patient with periodontitis, Actinobacillus actinomycetemcomitans and Porphyromonas gingivalis were isolated; a 2nd periodontitis patient was infected with P. gingivalis. A 3rd patient had gingivitis only and no A. actinomycetemcomitans or P. gingivalis were found. Results: Using the amplified fragment length polymorphism DNA fingerprinting technique, bacterial transmission between the father and a patient was shown for A. actinomycetemcomitans but not for P. gingivalis.

ObjectivesOral leukoplakia is a potentially malignant disorder of the oral mucosa. The aim of this retrospective study was to identify the factors that possibly predict malignant transformation in a well-defined cohort of patients with a long-term follow-up. All leukoplakias were staged according to a clinicopathological classification and staging system. Furthermore, a certainty factor has been used with which the diagnosis has been established.Material and methodsThe group consisted of 144 patients. The size, presence and degree of epithelial dysplasia were incorporated into a clinicopathological classification and staging system. Initial management consisted of surgical excision, CO2 laser vaporisation or observation only. The mean follow-up period was 51.2 months (s.d. = 39.33, range 12-179 months).ResultsIn 16 of 144 patients (11%), malignant transformation occurred between 20 and 94 months (mean 57.0 months) after the first visit, the annual malignant transformation rate being approximately 2.6%. A large size of the lesion (≥ 4 cm) showed to be the only statistically significant predictor of malignant transformation (P = 0.034).ConclusionA size of ≥ 4 cm showed to be the only significant predicting factor of malignant transformation in oral leukoplakia. No other epidemiological, aetiological, clinical or histopathological parameters were of statistical significance.

ObjectivesThe aim of the present study was to evaluate the treatment results of CO2 laser vaporisation in a well-defined cohort of patients with oral leukoplakia (OL).Material and methodsThe group consisted of 35 patients. Before treatment, a clinical photograph and an incisional biopsy were performed in all cases. Also posttreatment results were documented with clinical photographs. The assessment of the treatment results was performed by an independent clinician who had not performed the treatment. The mean follow-up period was 61.9 months (range 12-179 months).ResultsIn 14/35 patients, there was a recurrence between 1 and 43 months (mean 18.7 months), the annual recurrence rate being approximately 8%. In three of these patients, malignant transformation occurred at a later stage. In two other patients, a malignancy occurred without a prior recurrence. In altogether 5 of 35 patients, malignant transformation occurred in a mean period of 54 months, the annual malignant transformation rate being approximately 3%.ConclusionsThe results in the present study are worse than those reported in the literature, perhaps owing to the use of different diagnostic criteria for OL, differences in the employed laser technique and assessment of possible recurrences by an independent clinician.

Bij kinderen kunnen zich tal van mondaandoeningen voordoen, hetzij in het slijmvliesoppervlak, in de weke delen en de daarin gelegen speekselkliertjes, of in het bot. Naast aandoeningen die vooral of uitsluitend in de kinderjaren voorkomen, zijn er afwijkingen die zowel bij kinderen als bij volwassenen tot uiting kunnen komen, maar bij kinderen soms minder goed herkenbaar zijn.

Kaakchirurgische ingrepen bij kinderen zijn betrekkelijk zeldzaam, gelukkig maar. Voor zo’n ingreep moet het kind naar het ziekenhuis, krijgt het (voor het eerst) lokale anesthesie, ontstaat er een wond die (na)bloedt en is er pijn en ongemak na de ingreep. Dat zijn allemaal omstandigheden die het vertrouwen van het kind in het tandheelkundige onderzoek en de behandeling niet zullen bevorderen.

Een ulcus wordt gedefinieerd als een door weefselverval ontstaan oppervlaktedefect van de huid of de mucosa met geringe neiging tot genezing. Ulceraties van de orale mucosa kunnen variëren van een onschuldige afte tot een kwaadaardig plaveiselcelcarcinoom. Op grond van een zorgvuldig afgenomen anamnese en klinisch onderzoek, met inbegrip van voorzichtig uitgevoerde palpatie, kunnen tandartsen in veel gevallen zelf de diagnose en ook het beleid bepalen. Er zijn echter ook ulceraties die nader specialistisch onderzoek vragen, meestal door een mondziekten-, kaak- en aangezichtschirurg.

The aim of this study was to evaluate a recently developed preclinical injection and cavity preparation model in local anesthesia. Thirty-three dental students administered an inferior alveolar nerve block injection in the model, followed by preparation on a tooth. The injection was evaluated by three observers, and the feedback from the model was registered. After completion of the practical session, the opinion of the dental students was explored with a ten-item questionnaire. Thirty dental students (91 percent) performed the injection correctly according to the feedback of the model, and twenty-eight students (85 percent) did so according to the expert opinion. The agreement between feedback from the training model and the expert opinion was high. The students were very satisfied with the opportunity to practice with the training model, as indicated by the high scores on each item of the questionnaire. These results suggest that use of this preclinical training model in anesthesia teaching may have beneficial effects on the administration of local anesthetics by dental students.

The aim of the present study was to evaluate the definition of oral leukoplakia, proposed by the WHO in 2005 and taking into account a previously reported classification and staging system, including the use of a Certainty factor of four levels with which the diagnosis of leukoplakia can be established. In the period 1997-2012 a hospital-based population of 275 consecutive patients with a provisional diagnosis of oral leukoplakia has been examined. In only 176 patients of these 275 patients a firm diagnosis of leukoplakia has been established based on strict clinicopathological criteria. The 176 patients have subsequently been staged using a classification and staging system based on size and histopathologic features. For use in epidemiological studies it seems acceptable to accept a diagnosis of leukoplakia based on a single oral examination (Certainty level 1). For studies on management and malignant transformation rate the recommendation is made to include the requirement of histopathologic examination of an incisional or excisional biopsy, representing Certainty level 3 and 4, respectively. This recommendation results in the following definition of oral leukoplakia: “A predominantly white lesion or plaque of questionable behaviour having excluded, clinically and histopathologically, any other definable white disease or disorder”. Furthermore, we recommend the use of strict diagnostic criteria for predominantly white lesions for which a causative factor has been identified, e.g. smokers’ lesion, frictional lesion and dental restoration associated lesion. Key words:Oral epithelial dysplasia, oral leukoplakia, potentially malignant oral disorders.

Door de nauwe relatie van de gebitselementen met de maxilla en de bodem van de sinus maxillaris is het niet verwonderlijk dat odontogene ontstekingen, odontogene cysten en tumoren die hun oorsprong hebben in het slijmvlies en het bot van de maxilla en het palatum durum zich kunnen uitbreiden in de sinus maxillaris en soms ook in de neus. Ook kunnen ziekteprocessen vanuit de sinus maxillaris zich uitbreiden tot in de mond en zich voordoen als afwijkingen van odontogene aard. Belangrijke afwijkingen aan de sinus maxillaris zijn sinusitis maxillaris, oroantrale communicaties, antrolithen, cysten en neoplasmata.

A representative survey amongst Dutch dentists and oral and maxillofacial surgeons showed that almost all of them indicated analgesics regularly. Thirty-five% of the dentists advised their patients in case of one or several tooth extractions to use analgesics. Forty-seven % of these dentists advised using the analgesics before the pain starts. After similar treatments, 89% of the oral and maxillofacial surgeons indicated analgesics and 73% advised taking the analgesic preventatively. Also in the case of other treatments oral and maxillofacial surgeons advised more often than dentists using analgesics preventatively. Dentists usually advised paracetamol and oral and maxillofacial surgeons a non-steroidal anti-inflammatory drug. Most dentists and all oral and maxillofacial surgeons thought that they had enough knowledge about the side-effects and interactions of analgesics. The majority of the dentists and oral and maxillofacial surgeons indicated that they would like to be updated on analgesia by post-graduate education occasionally

Computed tomography (CT) was used to determine the fate of the bone graft in cleft lip and palate patients. Eight right-sided unilateral cleft lip and palate patients from the Free University Hospital in Amsterdam, treated with early, secondary bone grafting, were evaluated immediately after the operation and 1 year postoperatively. Approximately 70% of the volume of transplanted iliac crest bone was still present in the cleft area after 1 year.

SummaryDental students on instruction in local anaesthesia In order to find out how dental students feel about their educaton in the application of local anaesthesia, a questionnaire was distributed via e-mail among all dental students in the Netherlands. A total of 397 completed questionnaires were analyzed statistically. At all 3 dental schools in the se-cond year instruction in theoretical aspects of local anaesthesia began. Prac-tical teaching began in the second or third study year. A preclinical training model was used by 15% of the students in Amsterdam, 20% of the students in Nijmegen and 35% of the students in Groningen. When they administered their first injection in a human, a fellow dental student in 91-98% of all cases, 24-74% of the students felt that they were insufficiently prepared. 35-52% of the students said that they would also like to receive instruction in intraligamentary anaesthesia in the dental curriculum. Other changes in the curriculum were also frequently suggested, especially the introduction of preclinical training models (29%, 55% and 56% for Groningen, Nijmegen and Amsterdam respectively).

The aim of this study was to evaluate the preclinical use of a training model in local anesthesia teaching on the subsequent clinical administration of a local anesthetic. Sixty-five dental students gave their first injection to a fellow dental student: twenty-two students after previous experience on a training model and forty-three without this training. After the injection, the opinions of both the student who performed the injection and the recipient were explored by questionnaires. Use of a training model did not affect the self-reported opinion of the students who performed the injection. However, the recipients of the injection considered students who exercised on the training model significantly more confident and calm, and reported a near-significant decrease in level of pain during insertion of the needle and feeling of a tingling lip. These results suggest that use of preclinical training models in local anesthesia teaching may have beneficial effects.

Een patient die zich met een probleem of een hulpvraag tot zijn tandarts wendt, verwacht een medemenselijke en een professionele opstelling. De relatie tussen hulpverlener en patient is eenzijdig afhankelijk, dat wil zeggen dat de patient voor de oplossing van zijn probleem min of meer afhankelijk is van zijn hulpverlener. Het komt de behandeling ten goede als de patient een zeker vertrouwen heeft in de arts. Een tandarts die zich opstelt ‘naast zijn patient’ en ‘samen met zijn patient’ naar een oplossing zoekt, zal het vertrouwen van zijn patient versterken zonder de afhankelijkheid te vergroten.

De sensibele innervatie van de bovenkaak is afkomstig van de n.V2, de n. maxillaris. Deze hoofdtak van de n. trigeminus verlaat het neurocranium door het foramen rotundum, bereikt dan de fossa pterygopalatina en loopt rechtdoor als n. infraorbitalis en geeft in zijn verloop een groot aantal takken af.

Om patienten in de tandheelkundige praktijk te kunnen behandelen, is vaak lokale anesthesie noodzakelijk. Lokale anesthesie zorgt ervoor dat de behandeling pijnvrij geschiedt, waardoor het comfort voor de patient tijdens de behandeling maximaal is, en het stelt de tandarts in staat rustig, geconcentreerd en nauwkeurig te werken. Dit komt het eindresultaat en de wijze waarop dit wordt bereikt ten goede. Verder wordt lokale anesthesie gebruikt om moeilijk te achterhalen oorzaken van pijn in het aangezicht op te sporen door selectieve verdoving (‘diagnostische anesthesie’) en soms om korte tijd of ook langduriger postoperatieve pijn te voorkomen.

De vestibulaire cortex bij de premolaren en molaren van de onderkaak bemoeilijkt de diffusie van anesthesievloeistof naar de apices van deze gebitselementen, die centraal in het kaakbot zijn gelegen. Bij volwassenen is mandibulaire geleidingsanesthesie noodzakelijk voor een effectieve verdoving. In het gebied van de ondercuspidaat en incisieven is de cortex dunner en liggen de wortelpunten aan de vestibulaire zijde van de kaak. Hier is infiltratieanesthesie effectief.

In de tandheelkunde wordt voor de verdoving van gebitselementen in de bovenkaak meestal gebruikgemaakt van infiltratieanesthesie van de n. maxillaris (hoofdstuk 5). In de onderkaak wordt vooral geleidingsanesthesie van de n. mandibularis toegepast (hoofdstuk 6). In dit hoofdstuk worden enkele aanvullende verdovingstechnieken behandeld, zoals geleidingsanesthesie van de n. maxillaris, n. infraorbitalis, n. nasopalatinus en n. mentalis. Ook wordt een alternatief voor mandibulaire blokkadeanesthesie beschreven, de Gow-Gates-methode.

Een speekselsteen in de glandula parotis is een zeldzaamheid. Veel vaker komen speekselstenen voor in de afvoergang of het klierweefsel van de glandula submandibularis. Speekselstenen in de glandula sublin-gualis en in de accessoire speekselklieren zijn nog zeldzamer dan in de glandula parotis.

Het komt geregeld voor dat een blijvende bovenincisief verloren gaat door bijvoorbeeld een trauma of de gevolgen daarvan. Afhankelijk van de leeftijd van de patient en de creativiteit van de behandelaar is er een aantal behandelmogelijkheden.

Twelve patients with microinvasive squamous cell carcinoma of the lower lip were studied in order to determine whether vermilionectomy was justifiable. The maximum tumor thickness (MTT) varied between 1.1 and 3.1 mm. In none of the patients was there local recurrence during a mean follow-up period of 4.4 years (range 4-8). In view of these results and of what has been reported in the literature, it seems warranted to conclude that vermilionectomy is an appropriate procedure in microinvasive carcinoma of the lower lip with a MTT of up to 3 mm.

Among non-Hodgkin's lymphomas occurring in childhood two major histologic subgroups can be identified: (1) Burkitt's lymphoma and (2) T-cell lymphoblastic lymphoma, an uncommon high-grade malignant non-Hodgkin's lymphoma. Although Burkitt's lymphoma with maxillofacial involvement is a well-documented disease, T-cell lymphoblastic lymphoma in the perioral region is rare. An unusual case of T-cell lymphoblastic lymphoma with initial oral manifestation in an 18-month-old child is presented.

Objective: The purpose of this study was to evaluate the outcome of bone grafts in cleft palate patients, thus assessing the amount of bone necessary to facilitate eruption—especially in the buccopalatal direction—of the permanent canine into the bone graft. Study Design: Computed tomography scans taken immediately postoperatively and 1 year postoperatively of 42 unilateral and of 8 bilateral cleft lip and palate patients who underwent surgery at the age of 9 years (early secondary bone graft) or 12 years (late secondary bone graft) were compared. Three slices from the computed tomography scans taken immediately after the surgery were selected from the center of the bone graft and were then compared with corresponding slices from the 1-year postoperative computed tomography scans. Statistical analysis was performed by using the Wilcoxon 2-sample rank sum test. Results: In the unilateral cleft group, 70% of the transplanted bone remained in the cleft area after 1 year, whereas in the bilateral cleft group, only 45% of the initial bone graft remained after 1 year. Conclusion: No statistically significant difference was found between early secondary bone grafting and late secondary bone grafting. In most cases, a sufficient amount of bone was present in the target area to facilitate eruption of the permanent canine. (Oral Surg Oral Med Oral Pathol Oral Radiol Endod 2001;92:136-41)

In de tweede, herziene druk van Lokale anesthesie in de tandheelkunde wordt zeer toegankelijk een overzicht van basale aspecten van onder andere de farmacologie van lokale anesthetica en prikkelgeleiding gegeven en daardoor is dit boek vooral toegespitst op het gebruik in de algemene praktijk.

Regional odontodysplasia is a developmental anomaly of dental tissues with characteristic clinical, radiographic, and histologic appearances. It most commonly affects the maxillary anterior teeth of both the primary and permanent dentition, and occurs in females twice as often as in males. The pathogenesis is unknown. The clinical and histopathologic findings of regional odontodysplasia in three patients are discussed.

An unusual case of a residual cementoblastoma in a 24-yr-old man is described. The final diagnosis has been based on the history and the clinical, radiographic and histologic features. The lesion has been removed in toto. During the ten-year follow-up no signs of recurrence have been noticed.