Search

Phonological processing is usually associated with the activation of cortical areas, especially in the left cerebral hemisphere. This study examined if phonologically elicited evoked potentials can be recorded directly from the subthalamic nucleus in patients with Parkinson’s Disease (PD). Seven PD patients who had undergone implantation of deep brain electrodes for the stimulation of the subthalamic nucleus were included. Local field potentials were recorded in a pre-attentive auditory phonological task, an attentive auditory phonological discrimination task, and a word recognition task. Auditory evoked potentials related to phonological, but not lexical processing, could be demonstrated in the subthalamic nucleus for all three tasks. Only minor changes were found after levodopa administration. This study demonstrates that the subthalamic nucleus is involved in early phonological perception, which puts the subthalamic nucleus in a position to modify phonological perception in a larger cortico-subcortical network.

The case is reported of a bilingual (Dutch English) speaking woman who started to stutter after a whiplash trauma. Although the pattern of dysfluency was quite similar in both languages (more dysfluencies in propositional speech than in non-propositional speech; function words and monosyllabic words more affected than content words and polysyllabic words, respectively), stuttering severity differed significantly. The patient had more dysfluencies in her native language. Contrary to what is commonly seen in bilinguals with developmental stuttering, language proficiency was apparently not a determining factor for stuttering severity.

Inleiding: Logopedisten moeten in staat zijn verschillende spraak- en taalstoornissen te herkennen. Dikwijls zien we dat studenten deze vaardigheid pas echt kunnen leren en oefenen in rechtstreeks contact met patienten gedurende hun stage.

The purpose of this study was to document the articulation patterns in children with velo-cardio-facial syndrome. The subjects were 2 children with this syndrome, aged 6 years 6 months and 3 years 11 months. Phonetically transcribed speech samples collected by means of a picture naming test formed the basis for this study. The speech samples were subjected to two types of analyses: independent analyses describing the children’s sound productions regardless of their relation to the adult targets and relational analyses comparing the children’s productions with the adult standard form. It was found that the articulatory problems in velo-cardio-facial syndrome are not simply due to a delay in speech sound acquisition. Articulation errors found in this syndrome are uncharacteristic of normal speech development. Whether errors are syndrome-specific awaits further investigation.

This study investigated speech fluency in 15 individuals with Prader-Willi syndrome (PWS), chronological age from 9;9 to 20;0, total IQ (WISC-R) from 40 to 94. Speech samples, collected in 4 different speech modalities (spontaneous speech, repetition, monologue, and automatic series) were analyzed for frequency, type and distribution of dysfluencies. It was found that dysfluent speech behavior is a common symptom in PWS, but also that this dysfluency does not conform completely to the pattern of stuttering. Rather a mixed clinical picture with features characteristic and uncharacteristic of stuttering emerges.

Voice therapy with the aim of raising a client's fundamental frequency is a common practice in the reassignment of male-to-female transsexuals. In female-to-male transsexuals on the other hand voice therapy is usually not considered since the administration of androgens is assumed automatically to change the voice in the direction of the desired sex. The present study examined whether the voice change in female-to-male transsexuals is indeed as straightforward as it is assumed. Results from a sample survey involving 16 female-to-male transsexuals and longitudinal data from two clients suggest that the voice change in female-to-male transsexuals is not always totally unproblematic. A voice assessment and some counselling before the hormone therapy are recommended.

La publicación recoge resumen en Inglés. El documento es una traducción de Ana Isabel Codesido García de la Facultad de Filología de la Universidad de Santiago de Compostela La tartamudez aparece por lo general en la infancia, en algún momento entre los dos y los cinco años. Cuando se manifiesta por vez primera en una etapa más tardía, suele ser como resultado de una lesión cerebral. En este trabajo se presenta un estudio de la tartamudez originada a partir de una lesión cerebral. Se reflexiona acerca de la sintomatología, localización de la lesión y subtipos, concomitancia con la afasia, pronóstico y tratamiento, así como también acerca de una situación más compleja que es la que surge cuando a una tartamudez evolutiva le sigue una lesión cerebral. Cataluña ESP

Er zijn verschillende methoden om taal te onderzoeken: taaltests, observaties en spontane–taalanalysemethoden. Taaltests zijn beschreven in hoofdstuk A9.4.1. In dit hoofdstuk worden de verschillen en overeenkomsten beschreven tussen taalonderzoek bij volwassenen en bij kinderen. Ook wordt besproken in hoeverre taalonderzoeksmethoden voor moedertaalsprekers gebruikt kunnen worden bij tweede–taalgebruikers.

De medische en technologische vooruitgang van de laatste jaren heeft tot gevolg dat veel baby's en jonge kinderen overleven die voordien niet in leven konden gehouden worden. Daardoor stijgt het aantal kinderen dat prematuur geboren wordt met een te laag geboortegewicht en worden ouders en artsen geconfronteerd met een aantal problemen, zoals die met de voeding. Er zijn dus nieuwe strategieen nodig om zulke problemen die vroeger niet bestonden, te herkennen en te behandelen. De logopedische problemen hierbij zijn oraal–motorisch van aard, ze betreffen de sensorische waarneming, voedselopname en voedselverwerking (Arvedson e.a., 1993).

Een primair kenmerk van ontwikkelingsdyslexie is een achterblijvende ontwikkeling in leesvaardigheid.

Ieder mens heeft zijn eigen manier van spreken, anders gesteld: er is een grote mate van variatie aanwezig in de uitingen van sprekers. Het aantal factoren dat aanleiding geeft tot deze variatie is groot: het geslacht, de situatie waarin gesproken wordt, de regionale afkomst, de sociale status zijn bijvoorbeeld bepalend voor deze variatie.

Rond 1980 deed de computer zijn intrede in de praktijk van de afasierevalidatie. Uit die tijd dateren de eerste computerprogramma's voor afasiepatienten. De toepassingsmogelijkheden ten behoeve van de diagnostiek, de therapie, de administratie en de statistische verwerking wekten grote verwachtingen, hoewel veel deskundigen ook waarschuwende geluiden lieten horen.

Het spraakgeluid zoals dat op een zekere afstand van een spreker kan worden waargenomen door een luisteraar, of zoals dat kan worden geregistreerd met een microfoon, wordt gevormd door luchtdrukvariaties. Het betreft de luchtdrukvariaties die zich hebben voorgedaan bij de mondopening van de spreker en die zich als verstoringen in de atmosferische druk door de lucht hebben voortgeplant.

Het nu volgende overzicht over de geschiedenis van de taalpathologie moet zich beperken tot een schets van enkele hoofdlijnen in de ontwikkeling ervan naar het heden toe.

De algemene ontwikkeling en groei van kinderen wordt gekenmerkt door een grote individuele variatie, zowel in de mate van groei als in het tijdstip waarop deze zich manifesteert. Hetzelfde geldt voor de ontwikkeling en groei van het craniofaciale complex. Om dit proces te kunnen beschrijven is het zinvol de verschillende levensfasen van een individu te onderscheiden. In dit hoofdstuk wordt de ontwikkeling van schedel en aangezicht besproken. De stoornissen in de ontwikkeling die zich hierbij kunnen voordoen, worden kort aangeduid. Vervolgens komen gelaatsgroei en gebitsontwikkeling in relatie tot elkaar aan de orde. Daarbij wordt het belang uitgelegd van functionele factoren die hierop van invloed zijn.

Patienten met een rechtszijdig corticaal hersenletsel kunnen stoornissen in de taal hebben, waaraan in de literatuur wordt gerefereerd met diverse termen, zoals rechterhemisfeersyndroom (Brownell e.a., 1995), verbaalcommunicatiesyndroom (Joanette & Goulet, 1994), dyshyponoia (Paradis, 1998), of pragmatische afasie (Joanette & Ansaldo, 1999).

De heelkundige/prothetische behandeling van slikstoornissen hangt uiteraard samen met het type slikstoornis en de oorzaak. Slikstoornissen kunnen geinduceerd worden door heelkunde als rechtstreeks gevolg van een anatomisch deficit (weefseldefect, motorische en sensorische tekorten), zoals we bijvoorbeeld terugvinden in de (oncologische) hoofd- en halsheelkunde.

Het komt voor dat mensen spreken (zingen) ervaren als een belasting, een logische gewaarwording wanneer er heel veel (en luid) moet worden gepraat. De ervaring is echter subjectief en individueel zeer verschillend: sommige mensen vinden een half uur telefoneren al belastend, terwijl anderen een hele dag lesgeven en 's avonds nog naar het zangkoor gaan, en dit stemgebruik niet belastend vinden. Om te weten te komen wat men verstaat onder stembelasting, dient men dus eerst en vooral het stemgebruik te inventariseren en zo mogelijk te kwantificeren.

In de literatuur worden vaak modellen beschreven om voedings– en slikproblemen bij kinderen adequaat te beoordelen, ook met het oog op de behandeling.

De ontwikkeling van het auditieve systeem begint ongeveer in de vijfde maand na de conceptie. In deze tijdfase is het perifeer sensorische systeem (middenoor en binnenoor) aangelegd en komt de myelinisatie van het neuraal auditieve systeem op gang.

Dit hoofdstuk gaat over de taalontwikkeling van slechthorende kinderen. Vaak wordt gedacht dat de taalverwerving bij slechthorendheid goed te beheersen valt met geluidsversterkende apparatuur en passende begeleiding van het kind. Slechthorende kinderen presteren echter minder goed op taaltests dan horende kinderen van dezelfde leeftijd. Daarnaast wordt een grote variabiliteit in taalprestaties gevonden binnen de groep slechthorende kinderen.

De behandeling van orofaryngeale slikstoornissen kent vele vormen. Om inzicht te creeren in alle verschillende behandeltechnieken en aanpassingen die tot nu toe zijn te vinden, is een classificatie nodig. Evenals in de (neuro)revalidatie zijn ook de technieken binnen de slikrevalidatie te verdelen in twee soorten interventies: revalidatie en compensatie.

Binnen het kader van de huidige gezondheidszorg is het algemeen geaccepteerd dat medische handelingen moeten worden geevalueerd met behulp van wetenschappelijke onderzoeksmethoden. Ditzelfde geldt ook ten aanzien van het paramedisch handelen, bijvoorbeeld logopedische stemtherapie.

Stomatologische en kaakchirurgische ingrepen kunnen (vrijwel altijd) gerekend worden tot de reconstructieve/esthetische heelkunde, aangezien ze als doel hebben de verhoudingen in het faciale massief te herstellen of te veranderen. Uitzondering hierop vormt de behandeling van tandziekten (extreme caries/abcessen en dergelijke) waarvoor soms (totale) extracties nodig zijn.

Door zijn complexiteit is het fenomeen stem moeilijk te onderzoeken. Voor de diagnose en het behandelen van stemstoornissen vertrouwen onderzoekers (logopedisten, foniaters) doorgaans op een mengeling van objectieve metingen en subjectieve perceptuele indrukken (Blaustein & Barr, 1983). Door middel van de objectieve meetmethoden kan een bepaald deelaspect van de stem in kaart gebracht worden.

In de keel–, neus– en oorheelkundige praktijk vormen zangers een bijzondere groep patienten (Werkgroep Foniatrie, 1994). Bijzonder, omdat ze vaak problemen presenteren die zo sterk met hun eigen vak zijn verweven dat ze niet direct voor eenieder duidelijk zijn. Bovendien vragen het aanhoren van hun anamnese en de discussie over het verdere beleid nogal wat tijd en aandacht.

Het kiezen van het juiste diagnostisch instrument bij een voedingsprobleem is zeer belangrijk, omdat correcte diagnose hiervan de basis is voor elke vorm van behandeling (Sonies, 1994). Er zijn vele technisch–diagnostische tests en procedures in omloop voor kinderen met voedingsproblemen. De logopedist moet op de hoogte zijn van alle mogelijke diagnostische tests en de voor– en nadelen ervan, deze kunnen interpreteren en de uitslag integreren in de evaluatie van de voeding.