Search

Van alle kanten belicht. Een studie over het postmoderne personage. In deze masterscriptie staat het personage uit de postmoderne roman centraal. In deze scriptie ben ik op zoek gegaan naar een antwoord op vragen als: hoe kunnen we deze postmoderne personages begrijpen en waarin wijken ze af van of komen ze overeen met ‘traditionele’ personages? Biedt de structuur van de roman meer inzicht in het postmoderne personage? Zijn er overeenkomsten tussen postmoderne personages en wat zijn die overeenkomsten dan? Het doel van deze scriptie is tweeledig. Allereerst wil het een theoretisch kader bieden voor het postmodernistische personage, waarbij ik wil kijken naar de manier waarop een dergelijk personage kan worden begrepen en in welk literair en filosofisch klimaat het postmoderne personage ontstond. Ten tweede wil het aan de hand van een aantal casestudies een beeld vormen van het postmoderne personage, waarbij op zoek wordt gegaan naar overeenkomsten tussen postmoderne personages. In het eerste theoretische deel heb ik aandacht besteed aan vier prominente theorieën over het postmodernisme, te weten van Bertens en D’Haen, Ibsch, Ruiter en Smulders en Vervaeck. Ook heb ik de evolutie van het personage, via de traditionele en structuralistische opvattingen naar het postmoderne personage geschetst. Het theoretische deel wordt afgesloten met de uiteenzettingen over het filosofische klimaat, met speciale aandacht voor de taaltheorie van Lacan, waarin het postmoderne personage ontstond. Uit deze theorieën heb ik acht kenmerken voor het postmoderne personage gedestilleerd: 1) Postmoderne personages zijn niet constant, maar veranderlijk. 2) Het postmoderne personage kent wel een evolutie, maar dat is een proces van verdwijning. 3) Postmoderne personages worden nadrukkelijk gepresenteerd als fictie. 4) Postmoderne personages voeren bestaande scenario’s op. 5) Er is geregeld sprake van transworld identity. 6) Voor postmoderne personages is de scheiding tussen binnen en buitenwere

Van alle kanten belicht. Een studie over het postmoderne personage. In deze masterscriptie staat het personage uit de postmoderne roman centraal. In deze scriptie ben ik op zoek gegaan naar een antwoord op vragen als: hoe kunnen we deze postmoderne personages begrijpen en waarin wijken ze af van of komen ze overeen met ‘traditionele’ personages? Biedt de structuur van de roman meer inzicht in het postmoderne personage? Zijn er overeenkomsten tussen postmoderne personages en wat zijn die overeenkomsten dan? Het doel van deze scriptie is tweeledig. Allereerst wil het een theoretisch kader bieden voor het postmodernistische personage, waarbij ik wil kijken naar de manier waarop een dergelijk personage kan worden begrepen en in welk literair en filosofisch klimaat het postmoderne personage ontstond. Ten tweede wil het aan de hand van een aantal casestudies een beeld vormen van het postmoderne personage, waarbij op zoek wordt gegaan naar overeenkomsten tussen postmoderne personages. In het eerste theoretische deel heb ik aandacht besteed aan vier prominente theorieën over het postmodernisme, te weten van Bertens en D’Haen, Ibsch, Ruiter en Smulders en Vervaeck. Ook heb ik de evolutie van het personage, via de traditionele en structuralistische opvattingen naar het postmoderne personage geschetst. Het theoretische deel wordt afgesloten met de uiteenzettingen over het filosofische klimaat, met speciale aandacht voor de taaltheorie van Lacan, waarin het postmoderne personage ontstond. Uit deze theorieën heb ik acht kenmerken voor het postmoderne personage gedestilleerd: 1) Postmoderne personages zijn niet constant, maar veranderlijk. 2) Het postmoderne personage kent wel een evolutie, maar dat is een proces van verdwijning. 3) Postmoderne personages worden nadrukkelijk gepresenteerd als fictie. 4) Postmoderne personages voeren bestaande scenario’s op. 5) Er is geregeld sprake van transworld identity. 6) Voor postmoderne personages is de scheiding tussen binnen en buitenwere