Search

Amaç: Konjenital dismiyojenik ve aponevrotik blefaropitozis hastalarının levator cerrahisi sırasında eksize edilen levator aponevrozu materyallerinin ışık ve elektron mikroskopisi ile incelenmesiGereç ve Yöntemler: Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesi Göz Hastalıkları Anabilim Dalı'nda Haziran 2015 ile Ocak 2018 tarihleri arasında konjenital dismiyojenik veya aponevrotik blefaropitozis tanısı ile levator rezeksiyonu uygulanan 28 hastanın 28 gözü çalışmaya dahil edilmiştir. Detaylı hikayenin ardından tüm olguların görme keskinliği, kapak fonksiyonu, ön ve arka segment muayeneleri yapılmıştır. Levator cerrahisi sırasında aponevroz dokusunun proksimalinden 2X5 mm büyüklüğünde doku eksize edilmiştir. Işık ve elektron mikroskopisinde (EM) kasın varlığı ve hasar kriterleri açısından kalitatif ve kantitatif değerlendirmeler yapılmıştır.Bulgular: Olgular ortalama yaşı 26,0±25,6 olan 17 kadın ve 11 erkek hastadan oluşmaktaydı. 15 (%53,6) olgu konjenital dismiyojenik, 13 (%46,4) olguya aponevrotik pitozis tanısı konuldu. Işık mikroskopisinde 19 (%68) olguda çizgili kas dokusu izlendi, 9 (%32) olguda yalnızca aponevroz ile uyumlu bağ doku görüldü. Her iki grupta hücrelerde ayrılma, hücre içinde sitoplazmik boşalma ve merkezde yerleşik çekirdekler görüldü. Kas dokusununun tüm keside oranı miyojenik pitozis grubunda olguların %50'sinde %75, %20'sinde %50, ve %30'unda %25; aponevrotik grupta ise olguların %56'sında %100, %11'inde %50 ve %33'ünde %25 idi (ki kare p=0,01). Elektron mikroskopisinde her iki grupta Z çizgi hizalanmasında bozulmanın eşlik ettiği fokal miyofibril kaybı izlendi. Bu kayıp alanları genişlemiş endoplazma retikulumu sisternaları, T tübülleri, dejenere olmuş mitokondriyonlar ve glikojen tanecikleri ile doldurulmuştu. Miyojenik ve aponevrotik gruplar arasında Z çizgilerinin hizalanması, T tübüllerde genişleme, mitokondri hasarı açısından anlamlı fark izlenmedi (sırasıyla ki kare p=1,0 0,2 0,63). Fonksiyonel veriler ile mikroskobik bulgular arasında anlamlı ilişki görülmedi.Tartışma: Çalışmamızda konjenital dismiyojenik ve aponevrotik pitozis olgularında ışık ve elektron mikroskopisi ile kas hasarı bulguları gözlenmiştir. Literatürde dismiyojenik pitoziste kas fibrillerinin kaybı hastalığın bir kas disgenezi olması ile açıklanmıştır, ancak patogenezin tam olarak aydınlatılması için embriyolojik ve genetik çalışmalar gereklidir. Aponevrotik pitoziste esas patoloji aponevrozda olsa da mikroskobik düzeyde kas hasarının olduğu görülmektedir. Bu hastalarda daha önce oksidatif stres markerlarının yüksek olduğu gösterilmiştir. İzlediğimiz ultrayapısal değişiklikler artmış oksidatif stres hasarına ya da kronik kontraktil strese bağlı olabilir; mikroskobik verilerin immunohistokimyasal çalışmalar ile birlikte değerlendirilmesi patofizyolojik sürecin daha iyi aydınlatılmasını sağlayacaktır. Purpose: To evaluate the levator aponeurosis materials of the patients with dismyogenic and aponeurotic blepharoptosis under light and electron microscopy Materials and Methods: Twenty eight eyes of 28 patients who underwent levator resection surgery between June 2015 and January 2018 in Ankara University Faculty of Medicine Ophthalmology Department were included in this study. After acquiring a detailed history, all patients underwent examinations for visual acuity, and evaluation of eyelid functions, anterior and posterior chambers. A tissue 2X5 mm in size was obtained from the most proximal part of the excised aponeurosis during the levator resection surgery. Qualitative and quantitative evaluations fort the presence and morphology of muscle fibers were performed using light and electron microscopy (EM).Seventeen female and 11 male patients with a mean age of 26,0±25,6 years were enrolled in the study. 15 (53,6%) of the patients were diagnosed as congenital dismyogenic ptosis and 13 (46,4%) were diagnosed as aponeurotic ptosis. Light microscopy revealed striated muscle tissue in 19 (68%) of the cases, connective tissue compatible with aponeurosis was observed in 9 (32%). Splitting of cells, cytoplasmic emptying and internally located nuclei were observed in both groups. The percentage of muscle tissue in the samples was 75% in 50% of the cases, 50% in 20% of the cases, and 25% in 30% of the cases in myogenic group. In aponeurotic group percentage of the muscle was 100% in 56% of the cases, 50% in 11% of the cases, and 25% in 33% of the cases (chi square p=0,01). Electron microscopy revealed focal myofibrillar loss accompanied by Z line disorganisation in both groups. These fibrillar loss areas were foccupied by dilated sarcoplasmic reticulum, T tubules, glycogen and degenerating mitochondria. There was not a significant difference between the groups regarding Z line organisation, T tubule dilatation, and mitochondrial damage (chi square p=1,0 0,2 0,63, respectively). There was not any significant correlation between the functional and microscopic findings.Discussion: In this study, morphologic muscle fiber damage indicators were observed in both myogenic and aponeurotic ptosis patients. The decreased amount of muscle fibers is explained as a muscle disgenesis in the literature, yet embriologic and genetic studies are necessary to confirm this theory. Although the main site involved in aponeurotic ptosis is levator aponeurosis, there seems to be a muscle damage in the microscopic level. Oxidative stress markers were shown to be elevated in aponeurotic ptosis previously. The ultrastructural changes seen in these cases can be explained with increased oxidative stress or chronic contractile stress. Combination of microscopic findings with immunohistochemical studies will be helpful for a better understanding of the patogenesis. 76

Amaç: Primer kazanılmış nazolakrimal kanal tıkanıklığı (PKNKT) patogenezinde solunum yolu virüslerinin (adenovirüs, enterovirüs, coronavirüs, influenza A, B, A H1N1, parainfluenza 1-4, metapneumovirüs A/B, rhinovirüs, respiratuar sinsisyal virüs A/B, bocavirüs, parechovirüs) rolünün değerlendirilmesiGereç ve Yöntem: Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesi Göz Hastalıkları Anabilim Dalı, Oküloplasti Bölümü'nde PKNKT tanısıyla 2013 Eylül - 2015 Temmuz tarihleri arasında dakriyosistorinostomi (DSR) cerrahisi geçiren 48 hasta çalışmaya dahil edilmiştir. Son üç ay içerisinde geçirilmiş viral konjonktivit ya da üst solunum yolu enfeksiyonu öyküsü olan olgular çalışmaya alınmamıştır. Olgulardan DSR cerrahisinin hemen öncesinde nazolakrimal kanal tıkanıklığı ile aynı tarafdaki inferior meatus seviyesinden nazal mukoza sürüntü örneği ve DSR cerrahisi sırasında lakrimal kese - proksimal nazolakrimal kanal bileşke bölgesinden yaklaşık 2 x 2 mm boyutlarında doku biyopsi örneği alınmıştır. Elde edilen örneklerde DNA ekstraksiyonunu takiben, FTD respiratory 21 (Fast-track diagnostics Ltd, Lüksemburg) kiti kullanılarak, gerçek zamanlı polimeraz zincir reaksiyonu cihazı ile viral nükleik asit analizi yapılmıştır. Bulgular: Olgular ortalama yaşı 51,0 ± 14,3 olan 39 kadın ve 9 erkekten oluşmaktaydı. On (%20,8) olguda nazal mukoza sürüntü örneğinde solunum yolu virüsüne rastlandı. Tespit edilen solunum yolu virüsleri; 3 olguda coronavirüs 229E, 2 olguda coronavirüs HKU1, 2 olguda respiratuar sinsisyal virüs (RSV), 1 olguda coronavirüs NL63, 1 olguda coronavirüs OC43 ve 1 olguda adenovirüs idi. Dakriyosistorinostomi biyopsi örneğinde ise 4 (%8,3) olguda solunum yolu virüsü izole edildi. İzole edilen solunum yolu virüsleri; 2 olguda RSV, 1 olguda coronavirüs HKU1 ve 1 olguda adenovirüs idi. Nazal mukoza ve DSR biyopsi örnekleri arasında solunum yolu virüsü pozitifliği açısından istatistiksel anlamlı uyum saptanmadı (p=0,187). Kadın ve erkek cinsiyet arasında hem nazal mukozada hem de DSR biyopsi örneğinde solunum yolu virüsü varlığı açısından istatistiksel farklılık yoktu (p=0,370, p=1,000, sırasıyla). Olguların ikisinde (%4,2), hem nazal mukozada hem de DSR biyopsi örneğinde RSV tespit edildi. Nazal mukoza ve DSR biyopsi örneklerinde RSV pozitifliği açısından istatistiksel anlamlı uyum mevcuttu (kappa= 1,000, p= 0,001). DSR biyopsi örneğinde virüs pozitifliği gösteren diğer iki olguda ise (1 coronavirüs HKU1 ve 1 adenovirüs) nazal mukoza örneğinde etken izlenmedi.Sonuç: Dakriyosistorinostomi örneklerinde solunum yolu virüs varlığı gösterilmiş olmasına rağmen, düşük pozitiflik sayısı nedeniyle, solunum yolu virüsü ve PKNKT varlığı arasında direkt ilişki kurulamamıştır. Ancak RSV ve adenovirüs gibi solunum yolu virüslerinin profibrotik özellikleri düşünüldüğünde, solunum yolu virüsleri birçok olası PKNKT tetikleyici faktöründen biri olabilir. Purpose: To evaluate the role of the respiratory viruses (adenovirus, enterovirus, coronavirus, influenza A, B, A H1N1, parainfluenza 1-4, metapneumovirus A/B, rhinovirus, respiratory syncytial virus A/B, bocavirus, parechovirus) in the pathogenesis of primary acquired nasolacrimal duct obstruction (PANDO).Material and Methods: The study included 48 patients diagnosed with PANDO undergoing dacryocystorhinostomy (DCR) surgery at Oculoplastic Service of Ankara University School of Medicine, Department of Ophthalmology between 2013 September and 2015 July. Patients with a history of viral conjunctivitis or upper respiratory tract infection within the last three months were excluded. Prior to DCR surgery, nasal mucosa swap sample from the inferior meatus at the same side of PANDO was taken. Additionally, 2 x 2 mm tissue biopsy sample was taken from the junction area of lacrimal sac and proximal nasolacrimal duct during DCR surgery. Following DNA extraction, FTD respiratory 21 (Fast-track Diagnostics Ltd., Luxemburg) kit was used for viral nucleic acid analysis via real time PCR device.Results: The patients consist of 9 (18.8%) men and 39 (81.3%) women with a mean age of 51.0 ± 14.3 years. Respiratory viruses were detected in the nasal swab samples of 10 (20.8%) patients. Detected respiratory viruses were coronaviruses 229E in 3 cases, coronavirus HKU1 in 2 cases, respiratory syncytial virus (RSV) in 2 cases, coronavirus OC43 in 1 case, coronavirus NL63 in 1 case, and adenovirus in 1 case. From dacryocystorhinostomy biopsy samples, respiratory viruses were isolated in 4 (8.3%) cases. Isolated respiratory viruses were RSV in 2 cases, coronavirus HKU1 in 1 case, and adenovirus in 1 case. In terms of positivity of respiratory viruses, there was not statistical significant agreement between nasal mucosa and DCR biopsy samples (p=0,187) There was no statistical significant difference between males and females in terms of positivity of respiratory viruses in nasal mucosa and DCR biopsy sample (p= 0,370, p=1,000, respectively). Respiratory syncytial virus was revealed from both nasal mucosa and DCR biopsy sample in two patients (4.2%). There was a statistical significant agreement between nasal mucosa and DCR biopsy samples in terms of RSV positivity (kappa= 1,000, p= 0,001). In two other patients, the viruses (coronavirus HKU1, adenovirus) detected in DCR biopsy sample, no viruses were detected in nasal mucosa. Conclusion: Although detection of the respiratory viruses from DCR samples, because of the low number of positivity, a direct relationship between presence of respiratory viruses and PANDO pathogenesis could not been revealed. However, considering the profibrotic characteristics of respiratory viruses such as RSV and adenovirus, respiratory viruses may be one of the many predisposing factors of PANDO. 97