Search

Kolorektal kanserler; bütün kanser türleri arasında görülme sıklığı bakımından; erkeklerde 3. kadınlarda 2. sırada yer alır. Kansere bağlı ölümler arasında ise 3. sırada yer alan önemli bir mortalite nedenidir. Kolorektal kanser tedavisinde mevcut tedavi yöntemleri ile başarı oranları oldukça düşüktür. Günlük diyetimizin bir parçası olan borik asit; bor elementinin en sık görülen formlarından biridir. Bor vücuda daima borik asit olarak alınmakta ve plazmada bu formda bulunmaktadır. Bazı epidemiyolojik veriler borik asitin erkeklerde prostat kanseri; kadınlarda serviks ve akciğer kanseri görülme oranlarını azalttığına dikkat çekmektedir. Ayrıca borik asitle yapılan deneysel çalışmalar; doz bağımlı bir şekilde borik asitin bazı prostat, melanom ve meme kanseri hücre hatlarında, hücre proliferasyonunu azalttığını ve apoptozu uyardığını göstermektedir. Bu tez çalışmasında borik asitin, SW-480 insan kolon adenokarsinom hücre hatları üzerine olan etkileri hem 2B hem de 3B kültür ortamında BrdU, TUNEL, kaspaz 3 ve AIF immunohistokimyasal çalışmaları ile araştırıldı. Ayrıca apoptotik süreçte kilit role sahip genlerin ekspresyon profilini ortaya koymak üzere qRT-PCR çalışması gerçekleştirildi. Sonuç olarak; hücre canlılık analizlerimizde 75 mM borik asitin hücre proliferasyonunu 24., 48. ve 72. saatler sonunda belirgin olarak azalttığı gözlendi. Ardından her iki kültür ortamında da tüm saatlerde TUNEL, kaspaz 3 ve AIF işaretlenme indekslerinde kontrol gruplarına kıyasla anlamlı bir artış olduğu; BrdU işaretlenme indekslerinde ise anlamlı bir azalma olduğu tespit edildi. Ancak özellikle AIF de belirgin olmak üzere genel anlamda 3B kültürde işaretlenme indekslerinin 2B kültüre kıyasla daha düşük olduğu görüldü. Gen ekspersyon çalışmalarında da immunohistokimyasal bulgularla uyumlu sonuçlar elde edildi. Yine 3B kültür ve 2B kültür koşulları arasında gen ekspresyonları açısından belirgin bir farklılık tespit edildi. Borik asit her iki kültür ortamında da SW-480 hücrelerinin proliferasyonunu baskılamakta ve apoptoza neden olmaktadır. 3B modeller bir bakıma tümör biyolojisinin anlaşılmasında ve ilaç cevaplarının araştırılmasında 2B modeller ve hayvan deneyleri arasındaki boşluğu dolduran değerli çalışmalardır. Anahtar Kelimeler: Borik Asit, Kolon Kanseri, Apoptoz, Among all cancer types; colorectal cancers are the third most common cancer in males and the second in females. As an important cause of mortality; it is the third most common cause of cancer related deaths. With the current treatment methods the success rates with colorectal cancer treatment are very low. Boric acid, which is part of our daily diet; one of the most common form of boron. Boron is always taken as boric acid in the body and is in this form in the plasma. Some epidemiological data suggest that boric acid reduces the incidence of prostate cancer in men; cervical cancer and lung cancer in women. In addition, experimental studies with boric acid shows, boric acid reduces cell proliferation and stimulates apoptosis in some prostate, melanoma and breast cancer cell lines; with a dose dependent manner. In this study, the effects of boric acid on human colon adenocarcinoma cell line SW-480 with BrdU, TUNEL, caspase-3 and AIF immunohistochemical studies in both 2D and 3D culture systems was investigated. Also a qRT-PCR study conducted to determine the expression profile of genes that have a key role in apoptosis. As a result, in cell viability analysis; at the end of the 24th, 48th and 72th hours it is observed that 75 mm boric acid was significantly reduced the cell proliferation. Then in both culture environments there was a significant increase in TUNEL, caspase-3 and AIF marking indexes at all hours compared to control groups; a significant decrease in BrdU index was detected. However, in general agreement, especially in AIF, marking indexes in 3D culture were found to be lower than in 2B culture. In gene expression studies, we obtained compatible results with immunohistochemical findings. Again, there was a significant difference between 3D culture and 2D culture conditions in terms of gene expression. Boric acid suppresses the proliferation of SW-480 cells in both culture conditions and causes apoptosis. In a sense, 3D models are valuable studies that fill the gap between 2D models and animal experiments in understanding tumor biology and investigating drug responses. Keywords: Boric Acid, Colon Cancer, Apoptosis, Tez (Doktora) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Histoloji ve Embiryoloji Anabilim Dalı, 2018., Kaynakça var.

Trimetobenzamid ilk defa 1959'da bir antiemetik ajan olarak tanınmıştır. Kimyasal olarak fenotiyazinlerden farklı olarak, yapıca dimetil amino-etoksi antihistaminlere benzer. Proflaktik ve terapötik amaçlı olarak; ilaçlara, radyasyon terapisine, enfeksiyon ve taşıt tutmasına bağlı bulantı ve kusmalarda yaygın olarak kullanılmaktadır. Gebelikte ilaç kullanımı ve fetal risk için yapılan sınıflamaya göre, trimetobenzamid'in Kategori C'ye girdiği bildirilmektedir. Kategori C'ye giren ilaçların ya hayvan çalışmalarında fetüs üzerinde istenmeyen etkileri saptanmış (teratojenik, embryositik veya diğer) ve kadınlarda yapılmış kontrollü çalışma yoktur veya kadınlarda ya da hayvanlarda yapılmış çalışma bulunmamaktadır. Çalışmamızda, trimetobenzamid'in gebe sıçanlarda kullanımı sonucu yavrularında gelişebilecek karaciğer toksisitesini değerlendirmek üzere, gebe sıçanlardan oluşan deney grupları oluşturuldu (Kontrol, Grup I ve Grup II). Grup I'e 5 mg/kg dozda, Grup II'ye ise 10 mg/kg dozda trimetobenzamid, gebeliklerinin ilk 11 günü boyunca her gün intramüsküler olarak uygulandı. Kontrol grubuna ise, aynı süre boyunca serum fizyolojik (im) enjekte edildi. Doğumdan 3 gün sonra, yavru sıçan karaciğeri çıkarılıp, meydana gelen yapısal değişiklikler ışık ve elektron mikroskobik düzeyde incelendi. Çalışmamızda, Grup I ve Grup II gebe sıçanların yavrularının karaciğer dokusunda benzer yapısal değişiklikler gözlendi. Portal alanlarda akut inflamatuar hücre infiltrasyonları, safra kanalı dilatasyonları ve parankimde fokal hücre nekroz odakları gözlendi. Ayrıca, hepatositlerde hidropik (vakuoler) ve granüler dejenerasyon izlendi. Yer yer fokal sinüzoidal genişlemeler görüldü. Bazı damarların çevresinde inflamatuar hücre infiltrasyonları ile birlikte bağ dokusu miktarında artış belirgindi. Her iki grupta hepatositlerin sitoplazmasında glikojen içeriğinin de kontrol grubuna göre arttığı izlendi. 10 mg/kg dozunda trimetobenzamid uygulanan sıçanların yavrularında daha ağır olmak üzere yapısal değişiklikler gözlendi. Sonuçlarımıza göre, gebeliklerinin ilk yarısı boyunca trimetobenzamid verilen sıçanlardan doğan yavruların postnatal dönem karaciğer dokusunda harabiyet meydana getirdiğini ve bu harabiyetin doz artışıyla paralellik gösterdiğini saptadık. Yenidoğan yavru sıçan karaciğerinde çini mürekebi gözlenmezken, anne sıçanda gözlenmiş olması nedeniyle, plasentanın bu geçişi engellediği sonucuna vardık. Anahtar Kelimeler: Trimetobenzamid, karaciğer, gebelik, sıçan., Trimethobenzamide is a compound introduced in 1959 as an antinauseant-antiemetic. Chemically unrelated to the phenothiazines it is structurally closer to the dimethylamino-ethoxy histamines. It is widely used prophylactically and therapeutically in nausea and vomiting induced by drugs, radiation therapy, infection, and motion sickness. It is reported that according to the classification for drug therapy during pregnancy and fetal risk, trimethobenzamide belongs to the Category C. Drugs which belong to Category C, were detected to have unwanted effects (teratogenic, embryocytic or other) on fetuses in animal studies and there is no controlled study on women, or there is no study persued on women or animals. In our study, in order to evaluate the toxic effects of gestational administration of trimethobenzamide on postnatal rat liver, experimental groups from female rats are built (Control, Group I and Group II). 5 mg/kg/day and 10 mg/kg/day Trimethobenzamide, im was applied in the first 11 days of pregnancy to the Group I and Group II pregnant rats, respectively. Serum physiologic is injected to the control group for 11 days. Three days after birth, offspring rat livers were extracted and structural changes were evaluated on light microscopy and ultrastructural level (electron microscopy). In our study, similar histopathologic findings were detected in offspring rats of both Group I and Group II. The portal channels were infiltrated by inflammatory cells. Bile duct dilatations in portal areas and regions of focal cell necrosis in paranchyme were also seen. Exceptionally, hydropic (vacuoler) and granular degeneration in hepatocytes were observed. Occasionally, focal sinusoidal dilatations were seen. Inflammatory cell infiltrations and increased connective tissue around some of the vessels were observed. Structural changes were more severe in offspring rat liver of pregnant rats which were applied 10 mg/kg trimethobenzamide. Increased glycogen content were observed in the cytoplasms of hepatocytes from both Group I and II offspring rat tissues. According to our results; we concluded that trimethobenzamide, when applied to pregnant rats during first half of pregnancy, causes degeneration on postnatal rat liver and that the degeneration is correlated with dose enhancement. When given china ink to pregnant rats, Kupffer cells became visible on light microscope in liver tissues of mother rats, but not in offspring rats. So, we concluded that the plasenta prevents the transition of trimethobenzamide. Key Words: Trimethobenzamide, liver, pregnancy, rat., Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Histoloji ve Embriyoloji Anabilim Dalı, 2004., Kaynakça var.

Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Histoloji ve Embriyoloji Anabilim Dalı, 2004., Kaynakça var.

Alkole bağlı olmayankaraciğer hastalığı, son yıllarda en sık görülen karaciğer hastalığı olması nedeniyle büyük önem kazanmıştır. Alkolik olmayan yağlı karaciğer hastalığı başlığı altında basit bir karaciğer yağlanmasından, steatohepatit, fibrozis ve sonunda siroza kadar ilerleyebilen geniş bir hastalık grubu incelenmektedir. Alkolik olmayan yağlı karaciğer hastalığı ve onun cok daha ciddi formu olan alkole bağlı olmayan steatohepatitin şişmanlık ve insülin direnciyle olan yakın ilişkisi, hastalığın mekanizması ve tedavisini açıklamaya yönelik en önemli araştırma unsursu olmuştur. Şişmanlıkla beraber vücut kitlesindeki artışa paralel olarak yağ dokusundan salınan adipokinler de artar. Yapılan çalışmalarda; karaciğer yağlanmasında adipokinlerin çoğunda yağlanmayla birlikte artış gözlenmiş fakat IL-6 ve visfatinin artıp azaldığı konusunda bir sonuca varılamamıştır. Biz bu çalışmada fruktozla oluşturduğumuz karaciğer yağlanmasında visfatin ve IL-6´ nın etkilerini araştırmayı amaçladık. Çalışmamızda 29 adet Swiss cinsi erkek fare kullanıldı. Fareler kontol (8 fare) ve deney grubu (21 fare) olacak şekilde iki gruba ayrıldı. Deney grubu deney süresince fruktoz ile beslendi ve 4., 5., 6. haftaların sonunda yedişer hayvan sakrifiye edilerek dokuları alındı. Elde edilen histokimyasal bulgular sonunda kontrol ile deney grubu arasında yağlanma bakımından istatiksel olarak anlamlı fark bulundu. Yapılan imünohistokimyasal çalışmalar neticesinde kontrol grubuyla deney grubu arasında visfatin ve IL-6 adipokinlerinin boyanmasın bakımından farklılıklar gözlemlendi. Deney grubunda, kontrol grubuna kıyasla boyanmanın artığı, dolayısıyla yağlanmayla beraber adipokinlerin de artığı sonucu ortaya çıktı. Elde edilen biyokimyasal bulgular sonucunda kontrol ile deney grupları arasında ALP, AST, T.Kol. ve glukoz bakımından anlamlı fark bulundu. Sonuç olarak fruktoz ile beslenme sonucunda karaciğerde ciddi bir yağlanma ve hasar oluştuğu; visfatin ile IL-6 miktarları açısından yağlanma ile paralel artış gözlemlendiği yargısına varıldı. Çalışmamızın ileride yapılacak karaciğer yağlanmasıyla ilgili adipokin çalışmalarında deneyimizin bu anlamda yön gösterebileceğine inanmaktayız., Nonalcoholic Fatty Liver Disease has recently gained increasing importance as the most common of liver disorders. NAFLD comprises a spectrum of chronic liver diseases, starting from a simple fatty liver which may progress to steatohepatitis, fibrosis and cirrhosis. The link between obesity, insulin resistance and NAFLD and its more severe from called Nonalcoholic steatohepatitis (NASH) remain as the major focus of investigation to enlighten the pathogenesis and the treatment of the disease.Adipokines which are secreted from adipose tissues increases with the body mass. Most adipokines increased in the fatty liver but changes in the levels of Visfatin and IL-6 remains controversial. We aimed to investigate role of Visfatin and IL-6 in NAFLD.29 Swiss mice used in experiment divided as one control (8 mice) and one experiment (21 mice) groups. All animal had free access to food. Control animals were fed with tap water while experiment groups were fed with 30% fructose solution for 4, 5 and 6 weeks respectively. At the end of feeding period animals were sacrificed, liver, fat and blood tissues were taken for histological and biochemical analysis. Sonuç olarak fruktoz ile beslenme sonucunda karaciğerde ciddi bir yağlanma ve hasar oluştuğu; visfatin ile IL-6 miktarları açısından yağlanma ile paralel artış gözlemlendiği yargısına varıldı. Statistically meaningful differences were found between control and experiment groups in histological scores, blood ALP, AST, T.Chol and glucose levels. Increased visfatin and IL-6 staining observed in IHC sections of fat and liver tissues so it is concluded that visfatin and IL-6 levels were increased with fat gain. It could be concluded that high fructose diet caused serious damage and lipogenesis accompanied by visfatin and IL-6 increase in mice. Our study may be helpful to further studies related with liver lipogenesis and adipokines., Tez (Yüksek Lisans)- Süleyman Demirel Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü Histoloji ve Embriyoloji Anabilim Dalı, 2011., Kaynakça var.

Organizmda hücreler arası uyum yaşamın devamlılığının temel kuralıdır. Bu uyum ise çeşitli faktörler yardımıyla sağlanır. Adezyon molekülleride bu önemli faktörlerden birisidr. Adezyon moleküllerinin inflamasyonda oynadığı rol ise hayatsaldır. Bu da adezyon moleküllerini araştırmalarda daha da cazip hale getirmektedir. Aynı şekilde nonsteroid antiinflamatuvar ilaçların (NSAİİ) çok kullanılmasıda bu konu üzerindeki çalışmaları arttırmaktadır. Bu çalışmada, NSAİİ'lerin sürekli kullanımının çizgili kas dokusundaki adezyon mıolekülleri üzerine etkisini araştırmayı amaçladık. Bu çalışmada 40 adet Swiss cinsi erkek fare kullanıldı. Fareler kontrol grubu (I. Grup), metamizol grubu (II. Grup), Diklofenak grubu (III. Grup) ve L-NAME grubu (IV. Grup) olmak üzere dört gruba ayrıldı. Kontrol grubuna 10 mg/ml, metamizol ve diklofenak grubuna 20 mg/ml ve L-NAME grubuna da 10 mg/ml olmak üzere 10 gün boyunca günde bir kez intraperitonal (ip) enjeksiyon yapıldı. Elde ettiğimiz histokimyasal bulgular neticesinde kontrol-metamizol, kontrol-diklofenak ve kontrol-L-NAME grupları arasında istatistiksel olarak anlamlı farklar bulundu. Fakat immünohistokimyasal bulgular incelendiğinde gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark bulunmadı. Sonuç olarak NSAİ ilaçların uzun süreli kullanımı çizgili kas dokusunda olumsuz etkiler yaratabilir. Eğer bu konu üzerine gidilip daha fazla çalışma yapılırsa yeni bulgular elde edileceğine inanmaktayız. Anahtar Kelimeler: Çizgili kas, Hücre adezyon molekülleri, Streoid olmayan anti-enflamatuar ajanlar, İmmünohistokimya., Intracellular consistency is the major rule of the continuity of life. This consistency is provided by several factors. Adhesion molecules is one of the these important factors. Role of adhesion molecules playing in inflammation is essential. This reason makes adhesion molecules more attractive in scientific researches. Similarly, widely usage of nonsteroid antiinflamatuar drugs increases researches made about this subject. İn this research, we aimed to investigate the effects of continous usage of non-steroid antiinflamatuvar drugs on adhesion molecules in striated muscles. In this research 40 Swiss male Mouse were included. Mouse divided into four groups as: Control group (Group 1), methamizol group (Group II), diclofenac group (Group III) and L-NAME group (Group IV). Intraperitoneal injections was made 10 mg/ml to control and L-NAME group, 20 mg/ml to methamizol and diclofenac group once a day during 10-day period. In the end of histochemical findings, statistical differences were found between control-methamizol, control-diclofenac and control-L-NAME groups. But, there were no statistical difference between groups in immunohistochemical findings. In conclusion, continous usage of non-steroid antiinflamatuar drugs can cause negative effects in striated muscles. We expect further studies will provide us new findings about this subject. Keywords: Striated muscle, Cell adhesion molecules, Nonsteroidal anti-inflammatory agents, Immunohistochemistry., Tez (Yüksek Lisans) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Histoloji ve Embriyoloji Anabilim Dalı, 2009., Kaynakça var.

Endüstride yaygın kullanılan kontamine içme suları, yiyecekler ve sigara tüketimiyle vücuda alınan kadmiyumun (Cd) dokularda birikerek oluşturduğu toksisite üzerine Selenyum (Se) ve Melatoninin antioksidan etkisini ve Metallotiyoninin (MT) dokulardaki kadmiyuma bağlı artışını dişi üreme sisteminde göstermeyi amaçladık. Deneyimizi 64 dişi sıçanın bulunduğu 8 gruptan oluşturduk. Grupları Grup I (kontrol) serum fizyolojik, Grup II kadmiyum, Grup III melatonin, Grup IV selenyum, Grup V kadmiyum+melatonin, Grup VI kadmiyum+selenyum, Grup VII melatonin+selenyum ve Grup VIII kadmiyum+melatonin+selenyum şeklinde düzenlendik. Serum fizyolojik ve kadmiyum gavajla, melatonin ve selenyum intraperitoneal (i.p) olarak 30 gün uygulandı. Deney sonunda sıçanlara i.p. anestezi uygulanarak over, tuba uterina ve uterus dokuları alındı. Alınan dokuların bir kısmı histopatolojik değerlendirme için %10'luk formaldehite, kalanlarda biyokimyasal analiz için fosfat tamponuna ve kanlar da apopitotik hücre ve DNA fragmantasyonu tayini için EDTA'lı tüplere alındı. Deneyimizin sonunda MDA, CAT ve GSPx düzeylerinde en fazla artış Grup II'nin dokularında olurken, Grup III, Grup VII ve Grup VIII'in dokularında bu parametrelerin kontrol grubuna göre arttığı gözlendi. Grup V ve Grup VI'da ise bu parametre düzeylerinin Grup II'ye göre düştüğü tespit edildi. DNA ladder Kit ile yapılan analizler sonucunda Grup II de DNA fragmantasyonu ve apopitotik hücre artışı gözlendi. Histopatolojik bulgularımızla biyokimyasal analizler ve DNA Ladder Kit sonuçları birbirine benzerdi. Kadmiyum grubunun bütün dokularında E-kaderin ve NCAM sentezinde artış ve dokularda yüksek MT-3 birikimi gözlendi. Grup VI ve Grup VIII de anlamlı düzelmeler gözlemlenirken, melatoninin herhangi bir koruyucu etkisi saptanmadı. Sonuç olarak kadmiyumun over, tuba ve uterusta hasar oluşturduğunu, selenyumun dokuları bu hasardan korurken melatoninin koruyucu bir etkisi olmadığını gördük. Çalışmamızın kadmiyum tedavisine ya da korunmasına katkı sağlamasını ve yeni tedavi yollarına basamak teşkil edeceğini umuyoruz. Anahtar Kelimeler: Kadmiyum, Metallotiyoneyin, Sigara, Melatonin, Selenyum, Widely used in the industry, taken to the body with contaminated drinking water, food and cigarette consumption;we aimed to show antioxidan effects of selenium on cadmium toxicity by accumulating in the tissues and cadmium-dependant increase of metallothionein in female reproductive system. We formed the experiment groups as of 8 groups consisted of 64 female rats. Groups are formed as Group I control (saline), Group II cadmium (Cd), Group III melatonin, Group IV selenium, group V cadmium+melatonin, group VI cadmium+selenium, group VII melatonin+selenium and group VIII cadmium+melatonin+selenium. With saline solution and cadmium gavaj, melatonin and selenium intraperitoneal (i.p) was administered for 30 days. At the end of the experiment, tuba uterina, uterus, and the ovarium were extracted under anesthesia. Tissues for histochemical and immunohistochemical evaluation were taken to 10% formaldehyde, rest of the tissues were taken to phosphate buffer, bloods were taken to EDTA tubes for apoptotic cells and DNA fragmentation study. At the end of our study, most increase in MDA, CAT and GSPx leves were seen in Group I (Control) and these parameters were increased in Group III, VII and VIII compared to control group. In group V and VI, these parameters decreased compared to Group II. After DNA Ladder Kit analyses, DNA fragmentation and apoptotic cell increased were observed in Group II. Histopathologic and biochemical findings were similar with DNA Ladder Kit findings. E-caderin and N-CAM synthesis increase and high MT-3 accumulation were seen in all cadmium group tissues. No protective effect of melatonin were seen. As a result, cadmium damage in ovarium, tuba uterina and uterus were seen. Selenium protected tissues against these damage but melatonin had no protective effects. We hope that our study will contribute to cadmium protection and therapy and be step to new therapeutic approaches. Keywords : Cadmium, Methallothionein, Cigarette, Melatonin, Selenium, Tez (Doktora) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Histoloji ve Embiriyoloji Anabilim Dalı, 2016., Kaynakça var.

Ameliyatlarda kullanılan intravenöz anestezik ajanlar arasında yer alan midazolam, etomidat, propofol ve tiyopental sodyum uygulamasını takiben sıçan karaciğer dokusunda bu ajanların nasıl etki yaptığı histolojik ve biyokimyasal olarak değerlendirildi. Deney grupları; her grupta 9 sıçan olmak üzere, kontrol (Grup I), midazolam (Grup II), etomidat (Grup III), propofol (Grup IV) ve tiyopental sodyum (Grup V) şeklinde düzenlendi. Midazolam (3 mg/kg/gün; intraperitoneal), etomidat (20 mg/kg/gün; intraperitoneal), propofol (20 mg/kg/gün; intraperitoneal) ve tiyopental sodyum (60 mg/kg/gün; intraperitoneal) birer gün arayla 10 kez uygulandı. Deney sonunda sıçanların karaciğer dokuları eter anestezisi altında alındı. Alınan doku parçalarının bir kısmı histolojik değerlendirme için % 10'luk nötral formaldehit içerisine, diğer kısmı ise biyokimyasal çalışma için fosfat tamponu içerisine alındı. Çalışmamızın sonunda, midazolam uygulamasını takiben sıçan karaciğer dokusunda MDA düzeyine bakıldığında kontrol grubuna göre istatistiksel olarak anlamlı olmayan bir artış görüldü. SOD ve CAT aktivite değerlerinde ise önemli bir artış görüldü. Bu durum midazolam uygulanan grupta antioksidan savunma sisteminin etkisini göstererek lipit peroksidasyonu engellediğini gösterir. Histolojik bulgularımızda da biyokimyasal bulgulara paralel olarak karaciğer doku kesitlerinde hafif derecede hasar tespit ettik. Etomidat, propofol ve tiyopental sodyum uyguladığımız sıçan gruplarında ise karaciğer dokularında MDA düzeyleri önemli miktarda artmıştı. SOD ve CAT aktivite değerlerinde de artış görüldü. Dolayısıyla bu gruplarda oluşan antioksidan savunma sistemi MDA'nın yükselmesi ile lipit peroksidatif hasarı engelleyememiştir. Oluşan oksidatif hasar etomidat ve propofol grubunda tiyopental sodyum grubuna göre daha fazlaydı ve bu fark istatistiksel olarak anlamlıydı. Histolojik bulgularımızda da aynı şekilde etomidat ve propofol gurubunda söz konusu hasar (hapatositlerde dejenerasyon, vasküler konjesyon, değişik alanlarda mononüklear hücre infiltrasyonları) daha fazla izlendi ve bu fark istatistiksel olarak anlamlı bulundu. Sonuç olarak bu intravenöz anestezik ajanların doza bağlı olarak karaciğer dokusunda hasar meydana getirdiğini söyleyebiliriz. Bu nedenle ameliyatlarda kullanılırken dozuna ve uygulama süresine dikkat edilmesi gerektiğini düşünmekteyiz. Anahtar Kelimeler: Sıçan, karaciğer, intravenöz anestezik ajan, oksidatif hasar, yapısal değişiklikler., We evaluated the histopathological and biochemical effects of midazolam, ethomidate, propofol and thiopenthone, which are intravenous anaesthetics used in surgical operations, on rat liver. There were five study groups each consisting of 9 animals: Control (Group I), midazolam (Group II), ethomidate (Group III), propofol (Group IV) and thiopenthone sodium (Group V). Midazolam (3 mg / kg / day, i.p), ethomidate (20 mg / kg / day, i.p), propofol (20 mg / kg / day, i.p) and thiopenthone sodium (60 mg / kg /day, i.p) were administered ten times with one day interval. At the end of the study, rat liver tissues were taken under ether anesthesia and either fixed with 10 % neutral formaline for histological examination or procedured with phosphate buffer for biochemical analysis. There was a slight increase in MDA level in midazolam exposed group, when compared with the controls and this was not statistically significant. However, SOD and CAT activity levels were significantly increased in midazolam group. This suggests that the protective role of antioxidant system against midazolam-induced lipid peroxidation. We found slight damage in histological sections in paralel to biological findings. MDA levels were significantly increased in ethomidate, Propofol and thiopenthone given groups. Also, SOD and CAT activities were prominent in these groups. Thus, it can be postulated that antioxidant system can't eliminate the negative effects of lipid peroxidation results from increase in MDA level. Oxidative damage was more prominent in ethomidate and propofol groups when compared with thiopenthone and this was statistically significant. Also, more histological changes like hepatocyte degeneration, vascular congestion and mononuclear cell infiltration in different sites were observed in ethomidate and propofol and this was statistically significant. As a result, we can say that these intravenous anaesthetic agents may cause dose dependent damage in liver tissue. For this reason, we think that one must take care of the administration duration and dose levels of the anesthetics during surgical operations. Keywords: Rat, liver, intravenous anesthetic agents, oxidative damage, structural changes., Tez (Yüksek Lisans) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Histoloji ve Embriyoloji Anabilim Dalı, 2005., Kaynakça var.

Amaç: Asetaminofen, yaygın olarak kullanılan ağrı kesici ve ateş düşürücü bir ilaçtır. Asetaminofenin günlük tavsiye edilen doz sınırının üzerinde kullanılmasının, karaciğer üzerinde akut yetmezliğe kadar varan çeşitli olumsuz etkileri vardır. Yapılan bazı çalışmalarda, karaciğer parankiminde üretilen bazı metabolitlerin de bu sürece katkı sağladığı bildirilmiştir. Nitrik oksit (NO), yangısal medyatörlere karşı sentezlenen oldukça reaktif bir maddedir. Bu çalışmada, değişik dozlarda uygulanan asetaminofenin karaciğer üzerindeki muhtemel yapısal etkilerinin iNOS enzimi, NO ve diğer biyokimyasal parametrelerle olan bağlantısını incelemeyi amaçladık. Gereç ve Yöntem: Bu çalışmada, toplam 70 adet Wistar albino erkek sıçan kullanıldı. Hayvanlar, periton içi yoldan enjekte edilen asetaminofen dozuna göre yedi eşit gruba ayrıldı: Grup-I (Kontrol, n=10), Grup-II (5 mg/kg, n=10), Grup-III (10 mg/kg, n=10), Grup-IV (20 mg/kg, n=10), Grup-V (100 mg/kg, n=10), Grup-VI (200 mg/kg, n=10) ve Grup VII (500 mg/kg, n=10). Periton içi enjeksiyondan 24 saat sonra, hayvanlar anestezi altında açıldı. Karaciğer doku ve kan örnekleri alındı. Alınan doku örnekleri yapı ve lipit peroksidasyonu yönünden, kan örnekleriyse serum NO, süperoksit dismutaz (SOD) ve glutatyon peroksidaz (GSH-Px) seviyeleri bakımından incelendi. Bulgular: Grup-II, Grup-III ve Grup-IV'ten elde edilen veriler kontrol grubuyla karşılaştırıldığında, arada yapısal veya biyokimyasal yönlerden herhangi bir farklılığın olmadığı görüldü (p > 0,05). Diğer yandan, Grup-V, Grup-VI ve Grup-VII ile kontrol grubu arasında, karaciğerdeki yapısal değişiklikler, iNOS enzimine ait reseptör dağılımı ve serum NO seviyeleri yönünden anlamlı bir farklılık vardı (p < 0,05). Sonuç: Elde edilen bulgular, NO'nun asetaminofenin karaciğer üzerindeki etkilerine paralel olarak artmasının lipit peroksidasyonunu engellemesinin yanı sıra, farklı mekanizmalar üzerinden doku hasarlanmasında da rol oynayabileceğine işaret etmektedir. Anahtar Kelimeler: Asetaminofen, karaciğer, nitrik oksit, iNOS., Objective: Acetaminophen is a widely used analgesic and antipyretic drug. Excessive administration of acetaminophen above the limits of daily recommended dose range have some negative effects on liver that may even progress to acute failure. In some studies, it has been reported that some metabolites produced in liver parenchyme contribute to this process. Nitric oxide (NO) is a highly reactive substance which is synthesized in response to inflammatory mediators. In this study, we aimed to investigate the relationship between the possible structural effects of acetamiophen at different doses on liver with iNOS enzyme, NO and other biochemical parameters. Materials and Methods: A total of 70 male Wistar albino rats were included in this study. Animals were equally divided to seven groups according to the injected acetaminophen dose as follows: Group-I (Controls, n=10), Group-II (5 mg/kg, n=10), Group-III (10 mg/kg, n=10), Group-IV (20 mg/kg, n=10), Group-V (100 mg/kg, n=10), Grup-VI (200 mg/kg, n=10) ve Grup VII (500 mg/kg, n=10).After 24 hours from intraperitoneal injection, animals were sacrifized under anesthesia. Liver tissue and blood samples were collected. Tissues have undergone analysis with structure and lipid peroxidation aspects, whereas blood samples were analyzed by means of serum NO, superoxide dismutase (SOD) and glutathione peroxidase (GSH-Px). Results: When Group-II, III and IV were compared with the controls, there was no difference by means of structural and biochemical aspects (p > 0,05). Whereas, there was a significant difference between Group-V, VI, VII and the controls by means of hepatic structural changes, iNOS receptor distribution and serum NO levels (p > 0,05). Conclusion: Current evidence suggest that increase in NO in parallel to the effects of acetaminophen on liver may play a role in tissue damage via different mechanisms, beside its preventive effect on lipid peroxidation. Keywords: Acetaminophen, liver, nitric oxide, iNOS., Tez (Doktora) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Histoloji ve Embriyoloji Anabilim Dalı, 2008., Kaynakça var.

İnfertilite, herhangi bir doğum kontrol yöntemi kullanmaksızın, düzenli cinsel ilişkiye rağmen bir yıl süre ile gebe kalınamama durumu olarak tanımlanır ve çok boyutlu ciddi bir problemdir. Granuloza hücreleri, ovaryan folikülün somatik hücreleridir. Oositler folikül içerisinde olgunlaşıp geliştiklerinden granuloza hücreleri ile karşılıklı ve yoğun bir etkileşim içindedir. Son yıllarda yapılan çalışmalar, granuloza hücreleri ve oositler arasındaki kanalların önemli roller üstlendiğini göstermektedir.PCOS (hasta) ve erkek infertilitesi (kontrol) nedeniyle tedavi gören IVF hastalarından elde edilen granuloza hücrelerinde, oksidatif stresin, kalsiyum sinyalinin, apopitoz ve apopitotik yolakların nasıl etkilendiğini ve TRPV1 kanallarının etkisinin olup olmadığını değerlendirdik.Bu tez çalışmasında sonuçlar incelendiğinde, kontrol grubuna kıyasla hasta grubunda hücre içi kalsiyum düzeylerinin istatistiksel olarak önemli düzeyde arttığı gözlemlendi. Kontrol+CAP ve Kontrol+CAP+CPZ gruplarına kıyasla Hasta+CAP+CPZ grubunun hücre içi kalsiyum düzeylerinin yüksek olduğu gözlemlendi. Bu sonuçlar, granuloza hücelerinde hücre içi kalsiyum düzeylerinin arttığı ve bu artışın TRPV1 kanalları aracılığı ile gerçekleştiği gözlemlendi. Ayrıca infertilitede, hücre içerisine Ca+2 akışının artışı ve buna bağlı olarak mitokondriyal depolarizasyon artışı, serbest oksijen radikallerinin üretimini artırdığı, sonuç olarak da kaspaz aktivasyonlarını artırarak apoptozisi tetiklediği iyi bilinmesine rağmen granulosa hücrelerinde bu etkinin varlığı bu çalışmamızla literatürde ilk kez tespit edilmiş olup neticede granulosa hücrelerinden sitozole Ca+2 akışının artışının, hücre içi ROS üretimini, apopitoz, kaspaz 3 ve kaspaz 9 aktivitelerini artırdığı gözlemlendi.Bu sonuçlara göre çeşitli infertilite nedenlerinde TRPV1 kanallarının önemi gözlemlendi. Çalışmada Ca+2, apopitozis, hücre içi ROS sonuçları incelendiğinde uyum içerisinde olduğu gözlenmektedir. Diğer bir ifadeyle, hücre içi aşırı Ca+2 iyon akışının hücre canlılığını azalttığı, ROS üretimini artırdığı ve hücre ölümünü tetiklediği gözlemlendi. Anahtar Kelimeler: granuloza hücreleri, kalsiyum sinyali, oksidatif stres ve apopitoz, Infertility is defined as the failure to conceive a recognized pregnancy after 1 year of unprotected intercourse and its multidimensional serious problem. Granulosa cells are somatic cells of ovarian follicle. Because of oocytes matured and evolved in follicular, they are in intense interaction with granulosa cells. In recent years, studies show that the channels between granulosa cells and oocytes have important roles.We evaluated oxidative stress, calcium signal and apoptosis in granulosa cells, obtained from PCOS (patients) and male infertility (control) treated for IVF, affected by how and TRPV1 channels whether influence.When examining the results in this thesis, in the patient group compared to the control group, a statistically significant level of intracellular calcium levels was observed to increase. Control CAP and control+CAP+CPZ group compared to the patient group+CAP+CPZ had higher levels of intracellular calcium were observed.These results showed that, intracellular calcium levels increase in granulosa cells and this increase were observed to take place by TRPV1 channels. Also infertility, increase of Ca2+ flow into cell and consequently mitochondrial depolarization increases, the free oxygen radicals production increases, as a result, caspase activation by increasing apoptosis triggered well known, but this effect of granulosa cells in our study is the first report are located and consequently the flow of Ca2 + increase from granulosa cells into the cytosol, this increases intracellular ROS production, apoptosis, caspase 3 and caspase 9 activity.According to these results, the importances of TRPV1 channels varieties of infertility were observed. In this study, Ca +2, apoptosis, intracellular ROS results are observed to be in harmony. In other words, excess of intracellular Ca2+ ions flow reduced cell viability, increased ROS production and induced cell death was observed. Keywords: granulosa cell, calcium signal, oxidative stress and apoptosis, Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Histoloji ve Embriyoloji Anabilim Dalı, 2014., Kaynakça var.

Yaklaşık 20 yıl önce kanda besin alınımını ve vücut ağırlığını düzenleyen bir faktör olduğu ileri sürüldü. 1994 yılında Friedman ve arkadaşları bu faktörü tanımladılar. Bu faktörün yokluğunda ya da etkisiz olduğu durumlarda obezite, hiperfaji, insülin direnci ve enerji harcamadaki azalma görülmektedir ve ob/ob mutant farelerde saptanmıştır. Leptinin metabolik sistemde ve obesitenin kontrolündeki rolü yetişkinlerde iyi tanımlanmıştır. Bunun yanında, son literatürler leptini feto-plasental bir hormon olarak fonksiyonlarını doğrulamaktadır. Leptin, intauterin ve ekstrauterin hayatta normal fetal gelişim kadar gelişim geriliği olan fetüslerde de enerji dengesi, metabolizma, büyüme ve gelişimin düzenlenmesinde anahtar bir hormondur. Fetal dolaşımdaki leptinin kaynağı tam olarak anlaşılmamıştır. Kaynakların plasenta ve fetal dokudu olduğu genel kanıdır. Bu araştırmada, immünohistokimyasal yöntemi ile prenatal ve postnatal sıçan fetus dokularında leptinin histolojik dağılımını saptamak amacıyla yapılmıştır. Yaptığımız çalışmada, prenatal 15., 17., 19. günlerdeki sıçan fetüslerinde anjiyogenetik hücrelerde ve seröz zarların yapısına katılan hücrelerde leptin (ob protein) ekspresyonu gösterildi. Sonuçta leptinin prenatal ve postnatal sıçan fetus dokularındaki dağılımlarının belirli özellikler gösterdiği saptandı. Anahtar kelimeler: İmmünohistokimya, Leptin, Sıçan, Fetüs., Nearly 20 years ago, a blood born factor regulating food intake and balance of body weight has been suggested. However, ıt was only in 1994 that Friedman and co-worker identified and sequenced this factor. Its absence or ineffectiveness has been shown to be responsible for the marked obesity, hyperphagia, insulin resistance, and low expenditure seen in a partucular mutant type of mice, ob/ob mice. The role of leptin in the metabolic system and its control of obesity is well established in adults. Recent literature confirms the functional role of leptin as a feto-maternal placental hormone. Leptin is a key hormone which regulates energy balance, metabolism, growth and development of normal as well as growth restricted fetuses in intrauterine and extrauterine life. The source of leptin in the fetal circulation remains controversial. The predominant source are the placenta and fetal adipose tissue. This investigotion has focused on the histologic distribution of leptin prenatal and postnatal rat fetus by using immunohistochemistry . In this study, leptin was shown in prenatal 15, 17 and 19. days rat fetus. Distribution of leptin was shown angiogenetic cells and serosa cells. In conclusion; the distribution of leptin prenatal and postnatal rat feus tissues are of special interest. Key words: İmmunohistochemistry, Leptin, Rat Fetus., Tez (Yüksek Lisans) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Histoloji ve Embriyoloji Anabilim Dalı, 2004., Kaynakça var.

MTX çeşitli kanser türlerinde ve bazı inflamatuvar hastalıklarda, antineoplastik ve antiinflamatuvar ajan olarak yaygın şekilde kullanılmaktadır. Metotreksat'ın karaciğer ve böbrekler üzerine toksik etkileri olduğu bilinmektedir. Bu çalışmanın amacı Metotreksat'ın karaciğer ve böbrekler üzerinde oluşturduğu hasara karşı AG ve L-NAME'nin etkilerinin incelenmesidir. Bu çalışmada toplam 54 adet Wistar albino türü erkek sıçan kullanıldı. Sıçanlar 6 gruba ayrıldı: Grup I (kontrol, n=9), Grup II (20 mg/kg MTX, n=9), Grup III (20 mg/kg MTX? 20 mg/kg AG, n=9), Grup IV (20 mg/kg MTX? 3,5 mg/kg L-NAME, n=9), Grup V (20 mg/kg AG, n=9) ve Grup VI ( 3,5 mg/kg LNAME, n=9). Çalışmanın beşinci günü anestezi altında deney sonlandırılarak sıçanların karaciğer ve böbrek dokuları alındı. Histolojik incelemeler için alınan dokular % 10'luk nötral formaldehit içerisinde tespit edildi. Biyokimyasal inceleme için alınan dokularda lipid peroksidasyonu ürünü olan malondialdehid (MDA) seviyeleri incelendi. Histolojik incelemede; kontrol, AG ve L-NAME gruplarında karaciğer ve böbrek dokuları normal histolojik görünümde izlendi. MTX grubunda kontrol grubu ile karşılaştırıldığında, karaciğer ve böbrek dokularında hasarlanma tespit edildi. MTX-AG ve MTX-L-NAME gruplarında bu hasarlanmanın azaldığı gözlemlendi (p0,01). Karaciğer dokusunda ise kontrol grubu ile karşılaştırıldığında, MTX-AG grubunda bir artış olduğu (p0,01). L-NAME ve Aminoguanidin'in, metotreksat kaynaklı karaciğer ve böbrek toksisitesi üzerine sadece yapısal olarak koruyucu bir etkisinin olduğunu gözlemledik. Anahtar Kelimeler: Aminoguanidin, böbrek, karaciğer, L-NAME, metotreksat., Methotrexate (MTX) is widely used as an antineoplastic and antiinflammatory agent in a variety of cancers and certain inflammatory disorders. MTX's toxic effects on the liver and kidneys are known. The purpose of this study is to examine Aminoguanidine's (AG) and NG Nitro L-Arginine Methyl Ester's (LNAME) effects on the MTX's liver and kidney damages. In this study 54 male Wistar albino rats were used. The rats were divided into six groups: Group I (control, n=9), Group II (20 mg/kg MTX, n=9), Group III (20 mg/kg MTX? 20 mg/kg AG, n=9), Group IV (20 mg/kg MTX? 3,5 mg/kg LNAME, n=9), Group V (20 mg/kg AG, n=9) and Group VI (3,5 mg/kg L-NAME, n=9). At the end of the fifth day, liver and kidney tissues of the rats were collected under the anesthesia. Tissues taken for histological examination, were fixed in 10 % neutral formaldehyde. Lipid peroxidation product malondialdehyde (MDA) levels were examined in the tissues taken for biochemical analysis. When compared with the control group's tissues, damage were present in the MTX group's liver and kidney tissues, in the tissues of the MTX-AG and MTX-LNAME groups, damage were decreased, AG and L-NAME group's tissues were histologically normal (p0,01). When compared with the control group, MDA levels in the liver tissue's of MTX-AG group, a significant increase (p0,01) was observed. We observed only morphological protective effect's of Aminoguanidine and L-NAME on methotrexate induced liver and kidney toxicity. Keywords: Aminoguanidine, kidney, liver, L-NAME, methotrexate., Tez (Yüksek Lisans) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Histoloji ve Embriyoloji Anabilim Dalı, 2010., Kaynakça var.

Plazmada dolaşan 16-kDa'luk bir peptit olan leptin, besin alınımını azaltıp enerji harcanmasını arttırarak yağ kütlesini düzenleyen bir geribildirim döngüsünün parçasıdır. Leptin, adipositler, plasenta ve mide tarafından salgılanır. Dolaşımdaki düzeyi, yağ derecesine, cinsiyete, enerji dengesindeki akut değişikliklere (adipositlerdeki değişikliklerden bağımsız olarak), insülin ve glukokortikoidler gibi çeşitli hormonların etkisine bağlı olarak değişir. Bu araştırma, poliklonal antikor kullanılarak indirekt immünoperoksidaz yöntemiyle beyin, mide ve böbrek gibi çeşitli sıçan dokularında ob proteinin histolojik dağılımını saptamak amacıyla yapılmıştır. Beyinde; pia mater, dış piramidal tabaka, iç piramidal tabaka, dorsal hipokampus nöronları ve koroit pleksusda, böbrekte; proksimal kıvrıntılı tübül, distal kıvrıntılı tübül, makula densa, bowman kapsülünün paryetal yaprağında, düz proksimal tübül, düz distal tübül, henle kulpu ve kollektör tübülde, midede; yüzey epitelinde, paryetal ve esas hücrelerde, mukoza bezlerinde ve myenterik pleksus da leptin tanımlandı. Sonuçta leptinin çeşitli sıçan dokularındaki (beyin, mide ve böbrek) dağılımlarının belirli özellikler gösterdiği saptandı. Anahtar kelimeler ; Immünohistokimya, Leptin, Dağılım, Obesite, Sıçan., Leptin, a 16-kDa peptid that circulates in plasma, is a part of a feedback loop that regulates fat mass by decreasing food intake and increasing energy expenditure. Leptin is secreted by adipocytes, placenta, and stomach. Circulating levels of it is influenced by the degree of adiposity, gender; acute changes in energy balance (independent of changes in adiposity), and various hormones, such as insülin and glucocorticoids. This investigation has focused on the histologic distribution of leptin within various rat tissues including brain, stomach, and kidney by using polyclonal antibody in an indirect immunoperoxidase method. Ob protein was shown in pia mater, external pyramidal layer, internal pyramidal layer, dorsal hypocampus neurons and plexus chroidesus of brain, proximal convulated tubul, distal convulated tubul, macula densa, parietal layer of the Bowman's capsule , proximal straight tubul, distal straight tubul, henle loop and collecting tubul of kidney, and surface epithelium, parietal and chief cells, gastric glands and myenteric plexus of stomach of the rats. In conclusion; the distribution of leptin in various rat tissues (brain, stomach, and kidney) are of special interest. Key words; Immunohistochemistry, Leptin, Expression, Obesity, Rat., Tez (Yüksek Lisans) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Histoloji ve Embriyoloji Anabilim Dalı, 2002., Kaynakça var.

Sıçanlarda organikklorlu bir insektisit olan endosulfanın neden olduğu hepatotoksisite ve nefrotoksisitede oksidatif hasarın rolü histolojik ve biyokimyasal olarak araştırıldı. Deney grupları; kontrol (Grup I) , düşük doz endosulfan (Grup II) , orta doz endosulfan (Grup III) ve yüksek doz endosulfan (Grup IV) seklinde oluşturuldu. Grup II, III ve IV'deki sıçanlara (n=1 8) tek doz sırasıyla I I mg/kg(LD50'nin % l0'u), 22 mg/kg (LD 50'nin % 20'si) ve 33 mg/kg (LD50'nin % 30'u) endosulfan intragastrik olarak uygulandı. Kontrol grubuna eşit hacimde serum fizyolojik uygulandı. 24 saat sonra tüm hayvanlar servikal dislokasyon yöntemiyle öldürüldü. Biyokimyasal ve histolojik çalışmalar için uygun teknikler kullanılarak karaciğer ve böbrek doku örnekleri çıkartıldı. Dokuda süperoksit dismutaz (SOD), glutatyon peroksidaz (GSH-Px), glutatyon redüktaz (GR) , katalaz (CAT) ve glukoz-6-fosfat dehidrogenaz (G6PDH) aktiviteleri ve malondialdehit (MDA) düzeyleri tayin edildi. Histolojik çalışmalar için, doku örnekleri % 10'luk nötral formalin solusyonunda tespit edildi ve rutin ışık mikroskopik takip yöntemleriyle parafin bloklara alındı. Paratin bloklardan elde edilen seri kesitlere Hematoksilen-Eozin ve Masson üçlü boyaları uygulandı. Işık mikroskopisi düzeyinde karaciğer ve böbrek histolojik yapılan incelendi. Bu çalışmada, karaciğer SOD aktiviteleri Grup I-Grup II, Grup I-Grup IV, Grup II-Grup IV ve Grup III-Grup IV arasında anlamlı bir artış gösterdi (sırasıyla p, The histological and biochemical roles of oxidative damage were investigated in relation to hepatotoxicity and nephrotoxicity induced by endosulfan with organochlorine, an insecticide, in rats. The experimental groups in present study were as foiiiows: Control(Group I), a low dose of endosulfan (Group II), a medium dose of endosulfan(Group III) and a high dose of endosulfan (Group IV). A single dose of was administered via intragastric way to 18 rats in each treatment group at the following levels: II mg/kg(10% of LD50) for Group II, 22 mg/kg (20% of LD50) for Group III and 33 mg/kg (30% of LD50) for Group IV, respectively. An equal amount of physiologic saline was also given to control rats. The rats in all treatment groups were killed by cervical dislocation after 24 hours. The tissue samples of liver and kidney were taken by using appropriate techniques for biochemical and histological examination. The level of malondialdehyte (MDA) and the activities of superoxide sismutase (SOD), glutathione peroxidase (GSH-Px), glutathione reductase (GR), catalase (CAT) and glucose-6-phosphate dehydrogenase (G6PDH) were determined in tissue samples. Furthermore, tissue samples were kept in 10% neutral formaline solution and then transferred into the paraffine blocks for histological examination. Paraffine sections was stained with Haematoxylen-Eosine and Masson triplet then examined by light microscope. In this study, a significant increase in liver SOD activity was statistically meaingfull, p, Tez (Yüksek Lisans) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Tıbbi Histoloji ve Embriyoloji Anabilim Dalı, 1999., Kaynakça var.

Asetaminofen, dünya çapında yaygın şekilde kullanılan ateş düşürücü ve ağrı kesici ilaçlardan biridir. Fakat bu ilacın karaciğerde hasarlanma yaparak yetmezliğe yol açtığına dair çok sayıda çalışma vardır. Melatonin bilinen en güçlü antioksidanlardan olan bir hormundur. Karnozin güçlü antioksidan özellikleri gösterilmiş bir dipeptiddir. Yapmış olduğumuz bu çalışmada; asetaminofenin, sıçanların karaciğer dokusunda meydana getirdiği yapısal değişikliklere, karnozin ve melatoninin etkilerini karşılaştırmayı amaçladık. 48 adet Wistar albino dişi rat rastgele 6 eşit gruba bolündü. Gruplar; Kontrol, Asetaminofen (1 g/kg, i.p, tek doz), Melatonin (10 mg/kg, i.p, tek doz), Karnozin (250 mg/kg, i.p., tek doz), Asetaminofen + Melatonin ve Asetaminofen + Karnozin olacak şekilde planlandı. Deney sonunda serum Total Antioksidan Status (TAS), Total Oksidan Status (TOS) değerleri ölçüldü ve Oksidatif Stres İndeksi (OSİ) değerleri hesaplandı. Karaciğer dokularının histolojik incelemesi yapıldı ve immünohistokimyasal olarak karaciğerde indüklenebilir Nitrik Oksit Sentaz (iNOS) enzimi miktarına bakıldı. Histolojik olarak, Asetaminofen grubunda sıçan karaciğer dokusunda oluşan santral ven çevresi nekrozun ve hasarlanmanın; Asetaminofen+Melatonin ve Asetaminofen+Karnozin gruplarında belirgin azalma gösterdiği gözlemlendi. iNOS enzim miktarının Asetaminofen grubunda çok fazla boyanma göstererek, artış gösterdiği gorüldü. Asetaminofen+Karnozin ve Asetaminofen+Melatonin gruplarında boyanma miktarı, Kontrol grubuna göre artmış olmasına rağmen, Asetaminofen grubuna göre daha az miktarda olduğu tespit edildi. Asetaminofen grubunda meydana gelen TOS ve OSİ artışının, diğer gruplarda istatistiksel olarak anlamlı derecede azalma gösterdiği gözlendi. Bu azalış miktarı, Asetaminofen+Karnozin grubunda diğer gruplara göre daha fazlaydı. Sonuç olarak; yüksek doz asetaminofenin rat karaciğer dokusu üzerine olan toksik etkilerinin önlenmesinde karnozinin düzeltici etkilerinin melatonine göre daha fazla olduğu sonucuna ulaştık., Acetaminofen, is the most common using pain and fever reducing medical agent worlwide. But there is a lot of study, suggesting this medicine makes suffering of liver via liver damage. Melatonin, which is a famous powerful antioxidant, is a hormone. Carnosine is a powerful antioxidant dipeptide. In our study; our goal was to compare melatonin and carnosine for their effects on Acetaminophen's damage onrat liver tissue. 48 Wistar albino female rats were randomly divided into six equal groups. Groups planned as: Control, Acetaminophen (1 g/kg, i.p. , single dose), Melatonin (10 mg/kg, i.p., single dose), Carnozine (250 mg/kg, i.p., single dose), Acetaminophen+Melatonin and Asetaminofen+Carnozine. At the end of the study; Serum Total Oksidant Status (TOS) and Total Antioxidant Status (TAS) levels measured and Oxidative Stress İndex (OSİ) values calculated. Liver tissue samplesexamined histologically and the amount of liver tissue's induceble Nitric Oxide Sentase (iNOS) enzime, examined immunohistochemically. In histological exammination; damage and sentrolobuler necrozis in the rat liver tissues of the Acetaminophen group's, decreased in the Asetaminophen+Melatonin and the Asetaminophen+Carnosine groups, distinctly. In the Acetaminophen group, iNOS receptor range increased. In the Acetaminophen+Melatonin and the Asetaminophen+Carnosine groups, a little more staining were present when compared to the Control group and this staining is very low than the staining of the Acetaminophen group's. The more increased values of TOS and OSİ parameters in the Acetaminophen group, decreased statistically significant in the other groups. This decrease is esspecially seen in the Acetaminophen+Carnosine group. We have concluded that; about preventing high doses of acetaminophen's toxic effects in the rat liver tissues, carnosine has powerful effects than melatonin., Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Histoloji ve Embriyoloji Anabilim Dalı, 2010., Kaynakça var.

Bir folik asit antagonisti olan MTX, kanser, romatoid artrit ve sedef hastalığı gibi birçok hastalığın tedavisinde yaygın olarak kullanılmaktadır. MTX'in reaktif oksijen türlerinin oluşumunu arttırarak toksik etkiler meydana getirdiği belirtilmiştir. Son yıllarda araştırmalar, MTX uygulamasından kaynaklanan yan etkileri azaltmak için antioksidan materyallerin kullanım ve etkinliği üzerinde yoğunlaşmıştır. RES, antioksidan özelliklere sahip bir fitoaleksin olup çok çeşitli gıdalarda, özellikle üzüm çekirdeğinde bulunur. RES, kemoterapi gibi uygulamalarda oksidatif stresi azaltmak için önemli bir antioksidan olarak kullanılmaktadır. Yapılan çalışmaların çoğu sadece biyokimyasal bulgulara ve HE ile boyanmış ışık mikroskobik bulgulara yer vermektedir. Araştırmamızda biyokimyasal incelemede TAS, TOS, OSI'nin yanı sıra TT, NT, DS, IMA gibi parametreler de kullanarak hasar seviyesinin hem doku hem de kanda değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Histopatolojik incelemede MSB, HE ve PAS ile ışık mikroskobik değerlendirme yapılması, immunohistokimyasal incelemelerde ise farklı antikorlar (kaspaz-3, -8, -9, KISS1, HSP70, CPT1C) kullanarak, testis dokusunda meydana gelen hasar ve boyanma şiddetinin derecesine göre seminifer tübüldeki hücreler ile interstisyel alandaki Leydig hücrelerinin bu hasardan nasıl etkilendiğinin araştırılması amaçlanmıştır. Sonuç olarak MTX akut testis hasarını oksidatif stres ile oluşturmaktadır. RES ise akut testiküler hasarı antioksidan ve diğer özellikleriyle önlemektedir. Bu etkinin değerlendirilmesinde TAS, TOS, OSI, TT, NT, DS, IMA kullanılabilecek biyokimyasal parametrelerdir. Oksidatif hasar sonucu oluşan apoptotik etkinin belirlenmesinde kaspaz-3, -8, -9 antikorları, testiküler hasarın hücrelerdeki immunreaktivitesini göstermek için HSP70 ve CPT1C antikorları kullanılabilir. KISS1'in ise antioksidan etkiye sahip olabileceği ve kemoterapotik ilaçların yan etkilerini azaltabileceğini öngörmekteyiz. Bunun için hem in vivo hem de in vitro çalışmalara ihtiyaç vardır. Anahtar Kelimeler: MTX, HSP70, CPT1C, KISS1, Kaspaz, MTX, a folic acid antagonist, is widely used in the treatment of many diseases such as cancer, rheumatoid arthritis and psoriasis. It has been stated that MTX creates toxic effects by increasing the formation of reactive oxygen species. In recent years, research has focused on the use and effectiveness of antioxidant materials to reduce side effects from MTX administration. RES is a phytoalexin with antioxidant properties and is found in a wide variety of foods, particularly grape seeds. RES is used as an important antioxidant to reduce oxidative stress in applications such as chemotherapy. Most of the studies conducted only include biochemical findings and light microscopic findings stained with HE. In our study, it was aimed to evaluate the damage level in both tissue and blood by using parameters such as TT, NT, DS, IMA as well as TAS, TOS, OSI in biochemical examination. Light microscopic evaluation with MSB, HE and PAS in histopathological examination, and in immunohistochemical examinations, using different antibodies (caspase-3, -8, -9, KISS1, HSP70, CPT1C), seminiferous analysis according to the degree of damage and staining severity in the testicular tissue. It was aimed to investigate how the cells in the tubule and Leydig cells in the interstitial area are affected by this damage. As a result, MTX causes acute testicular damage with oxidative stress. RES prevents acute testicular damage with its antioxidant and other properties. TAS, TOS, OSI, TT, NT, DS, IMA are biochemical parameters that can be used to evaluate this effect. Caspase-3, -8, -9 antibodies can be used to determine the apoptotic effect resulting from oxidative damage, and HSP70 and CPT1C antibodies to show the immunoreactivity of testicular damage in cells. We predict that KISS1 may have an antioxidant effect and reduce the side effects of chemotherapeutic drugs. Both in vivo and in vitro studies are needed for this. Keywords: MTX, HSP70, CPT1C, KISS1, Caspase, Tez (Uzmanlık-PhD) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Histoloji ve Embiryoloji Anabilim Dalı, 2021., Kaynakça var.

İto hücresi karaciğerin parankimal olmayan hücrelerinden birisidir. Disse aralığında hepatositler ve endotel hücreleri ile yakın temas halinde bulunmaktadır. A vitamini retinil esterleri formunda karaciğer İto hücrelerinde depolanmaktadır. Bunun yanında hücre dışı matriks yapımı, transforming growth faktör B1 (TGF- B1), hepatosit growth faktör (HGF) ve asidik fibroblast growth faktör sentezleme fonksiyonları vardır. Vimentin, desmin ve a- düz kas aktinin (a-SMA) eksprese etmeleri esas alınarak İto hücrelerinin mezenşimal kaynaklı oldukları düşünülmektedir. Bu çalışmada, karaciğer gelişimi sırasında aFGF'nin ekspresyonu ve lokalizasyonu incelenmiştir. Bu amaçla da indirekt immunoperoksidaz yöntemi kullanılmıştır. Gebeliğin 15. gününde orta düzeyde immun boyanma gözlenirken, sonraki günlerde azalmıştır. Doğuma yakın dönemde tekrar artmaya başlamış ve postnatal dönemde göreceli olarak artmaya devam etmiştir. Lokalizasyon yönünden ise özellikle sinuzoidal alan ve Disse aralığı çevresinde immun boyanma tespit edilmiştir. Bulgularımız, aFGF'nin hepatik farklılaşma ve karaciğer gelişiminin özellikle postnatal aşamalarında önemli rol oynadığını göstermektedir. Anahtar Sözcükler: Asidik fibroblast growth faktör, embriyoloji, İmmunohistokimya, İto hücresi, postnatal dönem., Ito cell is one of the non-parenchymal cells of liver. These cells are located in the space of Disse in close contact with hepatocytes and endothelial cells. Vitamin A is stored in liver Ito cells in form of retinyl esters. In addition they have the functions like extracelular matrix production, transforming growth factor B1 (TGF- B1), hepatocyte growth factor (HGF) and acidic fibroblast growth factor (aFGF) synthesize. Ito cells are considered to be of mesenchymal origin because of their vimentin, desmin and a- smooth muscle actin expression. In this study, the expression and localization of aFGF investigated during the development of liver. Therefore, indirect immunoperoxidase method is used. On fifteenth day of pregnancy medium level immun staining is observed but after fifteenth day immun staining is seen to be decreased. Immun staining tended to increase again just before the birth and continued to increase gradually in postnatal period. In view of localization, immun staining is found especially on sinuzoidal aria and Disse spaces. Our findings demonstrate that aFGF has an important role especially on postnatal periods of hepatic differentiation and liver development. Keywords: Acidic fibroblast growth factor, embryology, immunohistochemistry, Ito cell, postnatal period., Tez (Yüksek Lisans) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Histoloji ve Embriyoloji Anabilim Dalı, 2004., Kaynakça var.

Tenoksikam nonsteroid antiinflamatuvar bir ilaçtır (NSAİİ). Bu ilacın eliminasyonu tamamen karaciğerde olmaktadır. NSAİİ ile ilgili karaciğer hasarları bildirilmiştir. İlacın karaciğere olan etkileri histolojik, immunohistokimyasal ve biyokimyasal yöntemler kullanılarak değerlendirildi. Deney grupları; her grupta 10 sıçan olmak üzere, kontrol (Grup I), tenoksikam 10 mg/kg/gün (Grup II), 20 mg/kg/gün (Grup III), 40 mg/kg/gün (Grup IV) şeklinde düzenlendi. 10 gün boyunca devam edilen deney sonunda, sıçanların karaciğer dokuları ketamin-ksilazin anestezisi altında alındı. Alınan doku parçalarının bir kısmı histolojik ve immunohistokimayasal değerlendirme için %10'luk nötral formaldehit içerisine, diğer kısmı ise biyokimyasal çalışma için fosfat tamponu içerisine alındı. Çalışmanın sonunda, 10 mg/kg tenoksikam verilen gruba ait histolojik bulgularımızda karaciğerdeki yapısal hasarın kontrol grubuna göre arttığı tespit edildi ve bu artışs istatistiksel olarak anlamlıydı. 20 mg/kg tenoksikam verilen gruba ait histolojik bulgularda ise hasarlanmanın bir miktar daha arttığı belirlendi. 40 mg/kg tenoksikam verilen grupta hasarlanma daha ciddi boyutta idi. İmmunohistokimyasal bulgularımızda ise boyanma şiddeti yine doza bağımlı olarak artmaktaydı bu artış iNOS reseptörlerinin arttığını ve NO düzeylerinin artışını göstermektedir. Biyokimyasal bulgularda kontrol grubu ile 10 ve 20 mg/kg tenoksikam verilen gruplar arasında SOD ve MDA düzeylerinin doza bağımlı olarak istatistiksel açıdan anlamlı ölçüde arttığı görüldü. Deneyde gözlediğimiz kontrol grubundaki çok az miktardaki immun boyanmanın deney gruplarında dozla birlikte artış göstermesi, iNOS reseptör miktarıyla birlikte NO'in arttığını gösterir. Bu durum NO'in artıs gösteren dozlarda zararlı olduğu göstermektedir. Sonuç olarak bu ajanın doza bağlı olarak karaciğer dokusunda hasar meydana getirdiğini ve bunun lipit peroksidasyon yönünde olduğunu söyleyebiliriz. Anahtar Kelimeler: Sıçan, karaciğer, NSAİİ, tenoksikam, iNOS., Tenoxicam is a nonsteroid antiinflamatory drug (NSAID). Elimination of this drug occurs completely in liver. Damages reported related with NSAIDs. The effects of tenoxicam on liver evaluated via histology, immunohistochemistry and biochemical analyses. Experiment groups designed as control (Group I), tenoxicam (10 mg/kg/day) (Group II), tenoxicam (20 mg/kg/day) (Group III), tenoxicam (40 mg/kg/day) (Group IV). Rats' liver tissues taken by ketamine-xylasine anesthesia at the end of ten days. Some parts of the tissues taken to the %10 neutral formaline when the others to the phosphate buffered saline for the biochemical studies. At the end of our study, damage in the liver tissues increased significantly in the 10 mg/kg tenoxicam group than the control group. The damage increased more in the 20 mg/kg tenoxicam group. The damage was serious in the 40 mg/kg tenoxicam group. Immunohistochemical studies showed staining levels increased dependent on the dose. This increases proof iNOS receptors and so NO levels increased at the experiment groups. Biochemical findings showed statistically significant increase at SOD and MDA levels in 10 and 20 mg/kg tenoxicam given groups than the control group. Increase of the minimal immune staining in the control group at given groups showed NO levels increases with the iNOS receptors. These data shows NO causes damage with the increasing doses. Consequently, we can say tenoxicam causes dose dependent damage in liver tissue with lipid peroxidation. Keywords: Rat, liver, NSAID, tenoxicam, iNOS., Tez (Yüksek Lisans) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Histoloji ve Embriyoloji Anabilim Dalı, 2007., Kaynakça var.

Kolorektal kanser, görülme sıklığı bakımından tüm kanser türleri arasında meme, prostat ve akciğer kanserlerinden sonra 4. sırada yer almaktadır. Kolon kanseri nedenleri arasında, kalıtım, çevresel, beslenme kaynaklı, radyasyon, adenometanöz polip, inflamatuar bağırsak hastalığı, kolonda daha önceden karsinom varlığı gibi durumlar bulunmaktadır. Keten tohumu (Linum usitatissimum), 30- 100 cm boyunda, mavi çiçekli ve tek yıllık bir kültür bitkisidir. Günümüzde bitkisel ürünlere dayalı beslenmenin kronik hastalık, özellikle kanser riskini azaltabildiğine dair çok sayıda in vivo - in vitro ve klinik deneme verileri vardır. Keten tohumu bu açıdan incelendiğinde, α-linolenik asit ve iyi kaliteli protein bakımından zengin olmasının yanı sıra, flavonoid, lignan ve fenolik asitler gibi fitokimyasalların da doğal kaynağı durumundadır. Keten tohumu memeli lignan ön maddesi olan sekoisolarikiresinol diglikozit (SDG) açısından en zengin kaynaktır (0.2-3.7 mg/g tohum). Keten tohumunda bulunan SDG lignan sadece anti-kanser ve anti-oksidan özelliğe sahip değil, antiviral antibakteriyal ve antifungal özelliğe de sahiptir. Çalışmamızda keten tohumunda bulunan sekoisolarikiresinol diglukozitin anti- kanser özelliği göz önüne alınarak, kolon kanseri hücre hatları üzerinde, apoptotik etkilerini iki boyutlu, üç boyutlu kültür ortamında ve gen ekspresyon düzeyinde incelemeyi planladık. DSMZ'den sağladığımız CCL-228-SW 480 kolon karsinoma hücre hatları üzerine, in vitro ortamda SDG uygulayarak etkisini; proliferasyon, canlılık ve tutunma deneyi, imünohistokimyasal olarak aktif Kaspaz - 3 ve AIF tayini, Bromodeoksiüridin (BrdU) işaretleme indeksi, TUNEL, RT PCR ile kaspaz - 3 mRNA ekspresyon düzeylerinin saptanması metodlarını kullanarak belirledik. Çalışmamızın sonunda kolon kanseri hücre hattına etkin dozlarda (etkin dozlar: 24. - 48. - 72. saatleri için sırsıyla 100 µM - 150 µM - 150 µM) verilen SDG'nin, hücre prolifresyonunu azalttığı, apopitotik hücre sayısını arttırdığı hem iki boyutlu, hem üç boyutlu kültür ortamında, hem de gen ekspresyon düzeyinde göstermiş bulunmaktayız. SDG'nin SW 480 kolon kanseri üzerine apopitotik etkisi daha önce sferoid modelde gösterilmemiştir, bu açıdan çalışmamız bir ilktir. Bunun yanı sıra bizler elde ettiğimiz iki ve üç boyutlu kültür sonuçlarımızın daha sonra yapılacak SDG ve kanser çalışmalarına ışık tutacağı kanısındayız. Anahtar Kelimeler: Linum Usitatissimum, kolon, karsinoma, in-vitro, The incidence of colorectal carcinoma is ranked 4th after breast, prostate and lung carcinomas. Most of colon tumors are consisted of adenocarcinomas. Etiology of column carcinomas includes heredity, nutrition, radiation, adenomatous polypes, inflammatory bowel disease and earlier colon carcinomas. Linum Usitatissimum is a 30-100 cm in length and blue flowered annual cultivated plant. There are so many in vivo, in vitro and clinical research results proving herbal nutrition can reduce the incidence of chronic diseases and the risk of cancer. Linum Usitatissimum contains so much good quality protein and α - linolenic acid and also it is the natural source of flavonoids, lignin and fenolic acid. It is also the main source of sekoisolarikiresinol diglukocid (SDG) – the precursor of mammal lignin- (0.2-3.7 mg/g). Beside anti-carcinogenic and anti-oxidant properties the sekoisolarikiresinol diglukocid of Linum Usitatissimum have also antiviral, antibacterial and antifungal properties. We planed to investigate the apoptotic effects of sekoisolarikiresinol diglikozit which is the extract of Linum Usitatissimum on the human colon carcinoma cell lines CCL-228-SW 480 in both two and three dimensional culture conditions. In this context we planned to investigate cell proliferation, vitality and adhesion by immunohistochemically determination of active caspase-3 and AIF, bromodeoxyuridine (BrdU) labeling index, determination of expression levels of caspase-3 and AIF mRNAs with RT-PCR and TUNEL method by using the plant extract to the cell line CCL228-SW 480 provided from DMSZ in vitro conditions. We proved that the extract of Linum Usitatissimum causes apoptosis on effective dose (effective doses: 100 µM - 150 µM - 150 µM for 24. - 48. - 72. hours) with BrdU, Tunnel, Caspas-3, AIF and mRNA on cells of human colon carcinoma cell lines. Because of two and three dimensional culture our study is more comprehensive than other studies. And three dimesional culture is closer to cancer forms. It's clearly understood that Linum Usitatissimum's extract, SDG, is beneficial for many of cancers especially colon cancer. We think that our two and three dimensional studies are helful for further cancer studies. A new treatment alternative for colon carcinoma will be improved. Also, it will be beneficial for both patients health and treatment costs. Keywords: Linum Usitatissimum, colon, carcinoma, in-vitro, Tez (Doktora) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Histoloji ve Embriyoloji Anabilim Dalı, 2017., Kaynakça var.

Poli(ADP-ribozilas)yon işlemi, poli(ADP-riboz) polimerazlar (kısaca PARP) olarak bilinen bir enzim ailesi tarafından yürütülen translasyon sonrası protein değişimidir. Bu enzimler, bir dizi mono(ADP-ribozil) molekülünün "akseptör" proteinlere taşınımını gerçekleştirir. PARP enzimlerinin çekirdekteki geniş dağılımının, bunların daha fazla kabul edilen DNA tamir aracısı olma rollerinin yanı sıra, gen ekspresyonunu yönlendirmesine de yol açabileceği öne sürülmüştür. Poli (ADP-riboz) sadece hücrenin yaşamsal ve programlı ölüm olaylarını düzenlemekle kalmaz aynı zamanda yeni PARP üyelerinin bulunmasına bağlı olarak artan sayıda diğer biyolojik işlevleri de düzenler. Bu işlevler transkripsiyonel düzenlenimi, hücre bölünmesi esnasında mitotik iğ şekillenmesi ve telomer kohezyonu, hücre içi beslenme ve enerji metabolizmasını içerir. Elde ettiğimiz sonuçlar, poli(ADP-ribozil)asyonun ve özellikle de PARP-1 enziminin oogenez ve folikülogenezde anahtar bir rol oynadığını ve gen ifadesini düzenlemede, DNA tamirinde ve apoptozisde ayırıcı bir role sahip olduklarını göstermektedir. Poli(ADP-ribozil)asyonun oogenez ve folikülogenezdeki yeni (keşfedilen) işlevi, DNA tamir aracılarının hücresel gelişim ve farklılaşmada oynadıkları (düşünülen) alternatif role ışık tutmaktadır. Anahtar Kelimeler: Poli (ADP-riboz);NAD?; Poli (ADP) polimeraz; Parp-1;DNA, Poly (ADP-ribosyla)tion is a post-translational protein modification carried out by a family of enzymes referred to as poly(ADP-ribose) polymerases (PARPs). They catalyze successive transfer of several mono (ADP-ribosyl) molecules onto "acceptor" proteins. It has been proposed that the broad nuclear distribution of PARPs may allow them to modulate gene expression in addition to their more accepted role as DNA repair mediators. Poly (ADP-ribose) regulates not only cell survival and cell-death programmes, but also an increasing number of other biological functions with which novel members of the PARP family have been associated. These functions include transcriptional regulation, telomere cohesion and mitotic spindle formation during cell division, intracellular trafficking and energy metabolism. Our results demonstrate that poly(ADP-ribosyl)ation, and in particular PARP-1, are key players in oogenesis and folliculogenesis and that they have a differential role in regulating gene expression, DNA repair and apoptosis. The novel function of poly(ADP-ribosyl)ation in oogenesis and folliculogenesis sheds light on the alternative role that DNA repair mediators may play in cellular development and differentiation. Keywords: Poly (ADP-ribose);NAD?; Poly (ADP) polymerases; Parp-1; DNA, Tez (Doktora) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Histoloji ve Embriyoloji Anabilim Dalı, 2008., Kaynakça var.

Leptin özellikle yağ hücrelerince salgılanan 16 kDa ağırlığında ve ob geni ürünü bir protein olup yağ doku miktarına uygun konsantrasyonlarda kanda dolaşmaktadır. Vücut ağırlığının düzenlenmesi, metabolik hızın ayarlanması, adrenal stres hormonlarının üretiminin azalması, insülin salgılanmasının inhibe edilmesi, infertilite ve immün sistem üzerine etkileri gibi çok sayıdaki biyolojik işlevlere sahiptir. Bununla beraber leptin molekülünün esas fonksiyonu hipotalamusta leptin reseptörüne bağlanarak enerji harcanmasını artırıp, iştahı azaltmaktır. Böylece, yag doku kütlesi ve vücut ağırlığı azaltılmış olur. Son zamanlarda, plazma leptin düzeylerinin arteriyel hipertansiyonlu hastalarda artmış olduğu belirlenmiştir. Bu durumun, leptinin yağ doku depolarından salınımlarının artması ve böbreklerden atılımının azalmasıyla ilişkili olabileceği belirtilmektedir. Bazı çalışmalar, obezitenin tedavisinde leptinin mevcut kullanımının oldukça faydalı olduğu ve kilo ile bağıntılı olarak ortaya çıkan obezite, hipertansiyon, anoreksiya nervoza gibi hastalıklarla ilgili çalışmalarda ise leptin yeni bir patofizyolojik belirteç olarak tespit edilmiştir. Bu çalışmada, içme sularına 21 gün süreyle 60 mg/kg/gün dozunda L-NAME ilave edilerek hipertansif yapılmış sıçanların böbrek dokuları histopatolojik ve immünohistokimyasal yöntemlerle incelendi. Deney sonunda, hipertansif sıçanların böbrek dokularında; tübüler dilatasyonlar, proksimal ve distal tübül hücrelerinin bazılarında piknotik çekirdekler ve eozinofilik sitoplazma, Interstisyel alanda fokal mononüklear hücre infiltrasyonlari ve medülladaki toplayıcı tübüllerin lümeninde eozinofilik materyal birikimleri gözlendi. Ayrıca, bazı glomerul hücrelerinde artmış apopitozis ve glomerulosklerozis bulguları içeren yapısal değişiklikler gözlendi. Böbrek doku kesitlerinin Ob-protein (leptin) için AB-20 poliklonal antikoru ile immün boyanması neticesinde, korteksteki proksimal tübül hücrelerinde ve medülladaki kolektör tübül hücrelerinde kontrol grubu ile karşılaştırıldığında daha kuvvetli immün reaksiyonlar izlendi. Sonuç olarak, leptinin böbrek dokusunda patofizyolojik işlevi olabileceği kanısına varildi. Anahtar kelimeler: Böbrek, hipertansiyon, immunohistokimya, leptin, sıçan., Leptin, synthesized especially by adipose tissue, is 16 kDa and a product of the ob gene. it circulates in the blood at levels correlated with body fat mass. Leptin has lots of biological functions such as regulation of body weight and metabolism, inhibition of insulin secretion, reduction of the production of adrenal stress hormones etc. However, main function of leptin molecule is to decrease appetite and increase energy expenditure by binding to the leptin receptor (Ob-R) at hypothalamus. Thereby, adipose tissue mass and body weight can be decreased. Recently, it is reported that plasma leptin levels have elevated in patients with arterial hypertension. This condition is probably caused by increased release of leptin from adipose tissue stores and renal extraction is slightly reduced. Various studies have suggested that current use of leptin in obesity is rather useful and if some investigation associated with weight related diseases (obesity, hypertension, anoreksia nervoza etc.), leptin is determined to be new pathophysiologic marker. In this study, the rats were given L - NAME at a dose of 60 mg/kg for 21 days. After the rats became hypertensive, we examined the kidney tissues with histopathological and immunohistochemistral methods. Tubular dilatations, piknotic nucleus and eosinofilic cytoplasm in some proximal and distal tubule cells, focal mononuclear cell infiltrations in interstisial areas and eosinofilic material aggregation in medullar collector tubules have been observed in kidney tissues of hypertensive rats. Moreover, it have been found some structural changes including increased apoptosis and glomerulosclerosis findings in some glomerular cells. We have stained kidney tissues with Ob-protein specific antibody AB-20 and observed more robust immune reactions in cortical proximal tubular cells and medullar collector tubule cells when compared with controls. As a result, we concluded that leptin may have some pathophysiological effects on kidney tissue. Key words: Kidney, hypertension, immunohistochemistry, leptin, rat., Tez (Yüksek Lisans) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Histoloji ve Embriyoloji Anabilim Dalı, 2003., Kaynakça var.

Kök hücreler, sınırsız kendini yenileme özellikleri ile canlıda varlıklarını sürdürürken, farklılaşma özellikleriyle de gerektiğinde organ ve dokuya özgü hücrelere dönüşerek organizmanın yaşamının devamlılığını sağlayan hücrelerdir. Sadece erken embriyonal dönemde gözlenebilen Pluripotent Kök Hücreler (PKH), yetişkin vücudundaki tüm hücre tiplerini oluşturabilme potansiyeline sahiptir. Son yıllara kadar, yaygın olarak kullanılan PKH kaynağı, atık insan embriyolarından elde edilebilen ve bu nedenle de üretimi ve kullanımı etik açıdan kısıtlı olan Embriyonik Kök Hücrelerdi. 2006 yılında, Takahashi ve Yamanaka’nın çığır açan çalışmasında; Oct4, Sox2, Klf-4 ve c-Myc adlı dört transkripsiyon faktörü, virüsler aracılığıyla fare fibroblastlarına aktarıldığında, somatik hücrelerin geriye programlanarak, kök hücrelere dönüştürülebildiği gösterilmiştir. Etik sıkıntı taşımayan bu yeni kök hücre tipine ‘indüklenmiş Pluripotent Kök Hücreler (iPKH)’ adı verilmiş ve bu çalışmayla, pluripotent kök hücre araştırmaları büyük bir ivme kazanmıştır. Son yıllardaki çalışmalar, Yamanaka’nın kullandığı, mutasyon nedeni olabilecek viral transfeksiyon yöntemine alternatifler geliştirme üzerine yoğunlaşmıştır. Bu bağlamda, hücre sinyal yolaklarına etki eden çeşitli küçük moleküllerin, iPKH üretimini arttırdığı ortaya çıkarılmıştır. Araştırmamızda, PKH sinyal yolaklarına etkilerinden dolayı seçtiğimiz 12 küçük molekülün, pluripotensi yolakları ile bağlantılarını ortaya çıkarmayı ve pluripotensiyi aktive etmedeki potansiyellerini belirlemeyi amaçladık. İncelediğimiz kimyasalların etkileri, reporter assayler, hücre proliferasyon analizleri, immünositokimya ve Real-Time-PCR yöntemleri ile incelendi. Sadece küçük moleküller kullanılarak geriye programlama deneyleri sonucunda, incelediğimiz moleküllerden 10 adedinin belirli dozlardaki bir kombinasyonunun, insan fibroblastlarında pluripotensi belirteçlerini büyük ölçüde aktive ettiği ve hücrelerin, yüksek etkinlikte ve kısa sürede kısmi olarak geriye programlandığını ortaya koyulmuştur. Araştırmamızın, tamamen kimyasal yolla insan iPKH’lerinin üretilmesi yolunda önemli bir basamak olduğunu düşünmekteyiz. Anahtar Kelimeler: İndüklenmiş Pluripotent Kök Hücre (iPKH), Mezenkimal Kök Hücre (MKH), küçük moleküller, epigenetik, geriye programlama, Stem cells retain their existence in body with their infinite self-renewal ability and enable the continuity of organism’s life via differentiating into specific cells of the organs and tissues when needed. Pluripotent Stem Cells (PSC), which only exist during early embryonal period, have ability to differentiate into every cell type of an adult body. Until recent years, most common source of the PSCs were Embryonic Stem Cells which are obtained from disposed embryos therefore had limited use because of ethical restrictions. In 2006, Takahashi and Yamanaka’s groundbreaking study showed that somatic cells can be reprogrammed into stem cells by transfecting mouse fibroblasts via viruses, carrying four transcription factors; Oct3/4, Sox2, Klf-4 and c-Myc. This new type of stem cells, named induced Pluripotent Stem Cells (iPSC), had no ethical problems therefore greatly accelerated PSC research. Studies of the last few years focused on developing alternative approaches to replace Yamanaka’s method, which carried risks of mutation with viral transfection. Meanwhile, various small molecules, effecting a range of cellular pathways, were identified to increase iPSC generation efficiency. We aimed to investigate the connections of 12 small molecules, selected because of their effects on PSC signaling pathways with pluripotency pathways and also their potential in reactivating pluripotency. The effects of the molecules were analyzed with reporter assays, cell proliferation analyses, immunocytochemistry and Real-Time-PCR. During reprogramming experiments, we found a combination of 10 small molecules activated pluripotency markers on human fibroblasts and reprogrammed cells at least partially in a short time and with high efficiency. We believe, our study represents an important step at full-chemical reprogramming of human cells. Keywords: Induced Pluripotent Stem Cell (iPSC), Mesenchymal Stem Cell (MSC), small molecules, epigenetics, reprogramming., Tez (Doktora)- Süleyman Demirel Üniversitesi, Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Histoloji ve Embiryoloji Anabilim Dalı, 2013., Kaynakça var.

Memeli oositlerinde, mayoz bölünme erken embriyonik dönemde başlamasına rağmen, GV aşaması olarak da adlandırılan profaz I'den öteye gidemez. Oosit maturasyonu, oositin, hipofiz bezinden gelen LH dalgası ile mayoza devam etmesi olarak adlandırılabilir. Nitrik oksitin (NO), fare oosit maturasyonunda nasıl bir rol oynadığı halen tamamıyla aydınlatılmış değildir. Biz de çalısmamızda NO'nun maturasyondaki rolünün halkasal nükleotid fosfodiesterazlarla (PDE) ilgisi olup olmadığını araştırmayı amaçladık. Bunun için, 21-28 günlük farelerden topladığımız oositleri, hücre içi PDE aktivitesini doğrudan veya dolaylı olarak etkileyen farklı ajanlar içeren medyumlarda, aynı kültür sartlarında kültüre ettik. NO üreten NOS enzimini bloke etmek için 1 mM L-NAME (LN) kullandık. Oositteki hakim PDE izoformu PDE3A'yı baskılamak için 4 mM konsantrasyonda hipoksantin (HX) kullanıldı. Üçüncü bir deney grubu olarak HX ve LN içeren medyumların birebir orandaki karısımı kullanıldı (HX+LN). Kontrol grubuna ise hiçbir kimyasal eklenmedi. COC'lar 2, 4, 6, 8, 10, 20 ve 24. saatlerde incelenerek maturasyon aşamaları açısından değerlendirildi. Deneyler sonucunda kontrol grubu en yüksek maturasyon oranını elde ederken, hipoksantin eklenen gruptaki oositler 24 saatin sonunda bile çok düşük oranda maturasyon gerçekleştirerek GV aşamasında kalmıştır. LN grubunda maturasyon, 8. saate kadar, kontrol grubu ile benzer şekilde yüksek oranlarda gerçekleşmiş ancak oositlerde meydana gelen dejenerasyon nedeniyle 24 saatin sonunda kontrol grubuna göre anlamlı derecede düşük oranda kalmıştır. HX+LN grubunda maturasyon ilk 6 saatte başlamazken deney sonunda LN grubunun değerlerine ulaştı. HX+LN grubunda, deneyin ilk altı saatinde HX grubundaki gibi sıfır olan maturasyon değerlerinin, deneyin ilerleyen saatlerinde L-NAME etkisiyle yükselmesi; fare oositlerinde, hücre içinde sentezlenen NO'nun, cGMP aracılığıyla PDE3A üzerinden maturasyonu geciktirdiğini ortaya koymuştur. Anahtar kelimeler: Oosit maturasyonu, Oosit kültürü, Nitrik Oksit (NO), Nitrik Oksit sentaz, (NOS), halkasal nükleotid fosfodiesteraz (PDE), In mammalian oocytes, meiosis starts at the early embryonic period but becomes arrested at the prophase I stage which is also termed the GV stage. Oocyte maturation can be termed as the reinitiation of the meiosis fallowing LH surge from the pituitary gland. The role of Nitric oxide (NO) on mouse oocyte maturation is not clarified yet. We aimed to investigate the role of NO if it's related with the cyclic nucleotide phosphodiesterases (PDEs) or not. Oocytes isolated from 21-28 days old mice and cultured in the same culture conditions with different agents which manipulate activity of PDE directly or indirectly. L-NAME (1 mM) was used to inhibit, NO producing enzyme, NOS. Hypoxanthine (HX) (4 mM) is used to inhibit PDE3A, dominant PDE form of the oocyte. A third group consisted of the 1:1 mixture of fist two medium (HX+LN). No additives used in control group. Oocytes were examined at 2, 4, 6, 8, 10, 20 and 24th hours for the maturation stage. Oocytes in HX medium showed very low maturation rates and stayed at GV stage at the end of the 24 hour while control oocytes reached maximum maturation rates. LN group oocytes maturated like the control group until 8th hour but total maturation rate remained significantly low at the end of the experiment because of the high degeneration rates. Maturation didn't start at the HX+LN group for first six hour but reached the LN group at 24th hour. The increase of maturation rates at the HX+LN group with the effect of L-NAME after the sixth hour of the experiment which is zero before, showed that; intracellulary synthesized NO delays mouse oocyte maturation via inhibiting PDE3A with cGMP. Keywords: Oocyte maturation, Oocyte culture, Nitric Oxide (NO), Nitric Oxide Synthase (NOS), cyclic nucleotide phosphodiesterase (PDE)., Tez (Yüksek Lisans) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Histoloji ve Embriyoloji Anabilim Dalı, 2007., Kaynakça var.

Merkezi sinir sisteminde (MSS) nöron fonksiyonlarının düzenlenmesinde çok çeşitli nörotransmitter madde rol oynar. Glutamat, hipotalamusta en önemli eksitatör amino asit nörotransmitterlerden biri olarak yer alır ve nöronlar üzerindeki düzenleyici işlevini iyonotropik ve metabotropik olarak iki alt ailede sınıflandırılan reseptörlerine bağlanarak gerçekleştirir. Glutamatın bazı nöroendokrin nöronlar üzerinde etkili olduğu yapılan elektrofizyolojik ve farmakolojik çalışmalarla belirlenmiştir. Çalışmamız kapsamında, glutamaterjik innervasyonun histomorfolojik olarak desteklendiği çalışmaların bulunmaması sebebiyle hipotalamik glutamat reseptör alt birimlerine odaklanılmıştır. İyonotropik glutamat reseptör alt birimlerinden AMPA (GluA1, GluA2, GluA3, GluA4), Kainik asit (GluK5, GluK1, GluK2, GluK3) ve NMDA’nın (GluN1, GluN2A) hipotalamustaki dağılımları immünohistokimya yöntemi kullanılarak araştırılmıştır. Dişi sıçanların beyin dokularından vibratom aracılığıyla alınan kesitler, hipotalamik nöronlardaki glutamat reseptör alt birimlerinin varlığı ve yoğunluğu açısından değerlendirilmiştir. Çalışmada, AMPA reseptörlerinden GluA1 ve GluA2’nin yaygın olarak hipotalamusta lokalize olduğu, GluA3 ve GluA4 immünoreaksiyonunun ise çok sınırlı olduğu; kainat reseptör alt birimlerinden GluK5’in çok yaygın olduğu ve GluK1/2/3 içeren nöronların daha az sayıda olduğu, NMDA reseptör alt birimlerinden GluN1’in ise hipotalamusta yoğun olarak bulunduğu saptanmıştır. Sonuç olarak, bu çalışma ile hipotalamik birçok nöronun iyon spesifik iGluR kanallarını farklı miktar ve yoğunlukta eksprese edebildiği, bunun da hedef nöronların glutamat tarafından farklı şekilde düzenlenmesine izin verebileceği gösterilmiştir. A wide variety of neurotransmitters play a role in the regulation of neuron functions in the central nervous system (CNS). Glutamate is the major excitatory amino acid neurotransmitter in the hypothalamus. Glutamate performs its regulatory function on neurons by binding to its receptors, which are classified in two subfamilies as ionotropic and metabotropic. It has been determined by electrophysiological and pharmacological studies that glutamate is effective on some neuroendocrine neurons. Due to the lack of studies supporting glutamatergic innerva tion histomorphologically, our study focused on hypothalamic glutamate receptor subunits. The distributions of AMPA (GluA1, GluA2, GluA3, GluA4), kainic acid (GluK5, GluK1, GluK2, GluK3) and NMDA (GluN1, GluN2A) in the hypothalamus, which are ionotropic glutamate receptor subunits, were investigated using the immunohistochemistry method. Sections taken by vibratome from brain tissues of female rats were evaluated for the presence and density of glutamate receptor subunits in hypothalamic neurons. It was determined that the AMPA receptors subunits GluA1 and GluA2 are highly expressed in the hypothalamus while the synthesis of GluA3 and GluA4 is too limited. Very high number of GluK5-immunoreactive neurons was detected, where the expression of GluK1/2/3 was moderate. GluN1A, one of the NMDA receptor subunits, was found to be densely localized in the hypothalamus. In conclusion, with this study, many hypothalamic neurons can express ion-specific iGluR channels in different amounts and intensities, which would allow a differential regulation of the target neurons by glutamate.

Üremeye yardımcı tedavi (ÜYT) uygulamalarında ilk basamak olan intrauterin inseminasyonda (IUI) kadın yaşı, vücut kitle indeksi (VKİ), stimülasyon süresi, abstinens süresi ve semen parametreleri başarıyı etkileyen prognostik faktörler arasındadır. Her ÜYT merkezinin rutin tedavi yaklaşımları ve laboratuvar uygulamaları sonucunda elde ettiği klinik başarı dikkate alınarak kendi prognostik faktörleri oluşturulmalı ve tedavi sürecinin yönetimi bu perspektifte düzenlenmelidir. Bu retrospektif çalışmada Ocak 2019-Şubat 2020 tarihleri arasında ÜYT merkezimizde gerçekleştirilen 245 IUI siklusu değerlendirilmiştir. IUI tedavisi uygulanan hastaların etiyoloji, yaş, VKİ, ejakülatın yıkama öncesi ve yıkama sonrası sperm parametreleri, abstinens süresi ve ejakulat yıkama işlemi boyunca geçen zaman periyotları değerlendirilmiş tir. Kadın ve erkek yaşı, kadın VKİ, etiyoloji, infertilite süresi, siklus sayısı ve abstinens süresi bakımından gruplar arası farklılık saptanmaz iken, erkek VKİ artışının gebelik başarısını azalttığı saptandı. Semen volümü, yıkama öncesi ve sonrası sperm konsantrasyonu ve total motil sperm sayısının gebelik başarısı açısından belirleyici etkisinin olmadığı, yıkama sonrası motil sperm ve immotil sperm yüzdesinin belirleyici olduğu görüldü. Numune verilmesi ve yıkama sonrasından IUI işlemine kadar geçen sürelerin klinik başarıyı etkilemediği, fakat yıkama öncesi uzun inkübasyon süresinin gebelik şansını azalttığı saptandı. Küçük örneklem grubuyla yapılan bu çalışmada IUI tedavisinde klinik başarıda yıkama öncesi semen parametrelerinin belirleyici bir etkisinin olmadığı, erkek obezitesi ve numune hazırlama süreçlerinin prognostik faktörler olarak göz önünde bulundurulması gerektiği sonucuna varıldı. In intrauterine insemination (IUI), which is the first step in assisted reproductive techniques (ART), female age, body mass index (BMI), stimulation time, abstinence duration and semen parameters are among prognostic factors that affect success. Considering clinical success achieved by each ART center as a result of routine treatment approaches and laboratory practices, its prognostic factors should be established and management of the treatment process should be arranged in this perspective. In this retrospective study, 245 IUI cycles performed in our ART center between January 2019 and February 2020 were evaluated. Etiology, age, BMI, sperm parameters of ejaculate before and after washing, abstinence duration and time periods during ejaculate preparation were evaluated. While there was no difference between groups in terms of female and male age, female BMI, etiology, duration of infertility, number of cycles and abstinence duration, it was found that increased male BMI decreased pregnancy success. It was observed that semen volume, sperm concentration before and after washing and total motile sperm count did not have a determining effect on pregnancy success, and the percentage of motile sperm and immotile sperm after washing was determinant. It was determined that the time from sampling and washing to the time of IUI procedure did not affect clini cal success, but the long incubation period before washing decreased the pregnancy rate. In this study conducted with a small sample group, it was concluded that pre-wash semen parameters do not have a determinant effect on clinical success in IUI treatment, and male obesity and sample preparation processes should be considered as prognostic factors.

X. Ulusal & Uluslararası Veteriner Patoloji Kongresi’nde (27-31 Ekim 2020, Burdur, Online) Sözlü bildiri olarak sunulmuştur. Temporomandibular eklem (TME), memeli çenesinin hareketleri için gerekli olan sinoviyal bir eklemdir, vücutta en sık kullanılan eklemlerden biridir. Yaşlı hastalarda primer olarak görülebilen, bazı patolojik durumlarda (travma ve internal derangement) sekonder olarak gelişen osteoartrit TME’de en sık görülen artrit tipidir. TME patolojilerinin, kıkırdak dokunun histolojik yapısı gereği iyileşme potansiyeli düşük olduğu için, klinik tedavileri sınırlıdır. Bu çalışmada farklı hücrelere dönüşme potansiyeli olan yağ doku kaynaklı kök hücrelerin, birçok büyüme faktörü barındıran Trombositten Zengin Fibrin (PRF) ile uyarılarak, hasar oluşturulan TME kıkırdağı üzerindeki kombine etkilerinin araştırılması amaçlandı. Çalışmada tavşanların her iki TME eklem disk laterallerinde 3 mm’lik defektler oluşturuldu. Sağ tarafa ense-sırt bölgesinden alınan yağ grefti ve tavşanın kendi kanından hazırlanan PRF yerleştirildi, sol tarafı sham grubu olarak planlanıp başka işlem yapılmadan kapatıldı. 8 hafta sonunda eklem kondil ve diskleri çıkarıldı, Hematoksilen&Eozin (H&E) ve Safranin O-Fast Green metodları ile boyanarak incelendi. Her iki grup için eklem yüzey yapısı, kondrosit yoğunluğu, hücre kümelenmesi ve Safranin O-Fast Green boyanma kaybı histopatolojik olarak derecelendirildi. Değerlendirilen parametreler arasında anlamlı fark saptanmadığı için, deneysel TME defekt modelinin onarımında yağ grefti ve PRF kombinasyonu etkili bulunmadı. Temporomandibular joint (TMJ), is a synovial joint necessary for the movements of mammal chin and one of the most frequently utilized joints of the body. Osteoarthritis that is formed primarily on elder patients or secondarily on some pathological cases (trauma and internal derangement) is the most common type of arthritis of TMJ. Recovery potential of TMJ pathologies is low due to the histological structure of the cartilage tissue and therefore, clinical treatment of these pathologies is limited. In this study, the effects of fat tissue-derived stem cells that have the ability to differantiate into different cells and is stimulated with Platelet-Rich Fibrin (PRF) that contains many growth factors on artificially damaged TMJ is investigated. In this study, 3 mm defects were created on the lateral sides of both TMJ discs of the rabbits. Fat grafts obtained from the neck-dorsal region and PRF prepared from the rabbits’ own blood were placed on the right side and the left side of each rabbit is planned as the sham group and closed without further treatment. After eight weeks, joint condyles and discs were removed, stained with Haematoxylen&Eosin (H&E) and Safranin O/Fast Green and histologically examined. Joint surface structures, chondrocyte densities, cell aggregations and losses of Safranin O/Fast Green staining of both of the groups were scored histopathologically. There was no significant difference between investigated parameters and thus, fat graft and PRF combination wasn’t concluded to be effective on experimental TMJ defect model recovery.

İnfertilite olgularının yaklaşık %15’inde infertilite sebebi olabilecek bir patoloji saptanmayıp, açıklanamayan sebeplerle konvansiyonel gebelik gerçekleşmemektedir. Araştırmalar, sperm DNA hasarının üremeye yardımcı tekniklerin (ÜYT) sonucunu olumsuz etkilediğini ortaya koymuştur. Çekirdek bütünlüğü korunmuş olan spermleri seçmeye yönelik non-invaziv yöntemler geliştirilmekle birlikte, bu yöntemlerin açıklanamayan infertilite olgularında ÜYT başarısı üzerindeki etkisi henüz tartışmalıdır. Bu çalışmada DNA hasarlı spermlerin dansite gradient santrifüjü (DG) yöntemi ile tek başına ve non-invaziv manyetik aktivasyonla hücre ayırma (MACS) yöntemiyle birlikte eliminasyonu sonrası kullanılan spermlerin fertilizasyon ve erken embriyoner gelişime etkisi karşılaştırılarak uygun semen hazırlama yönteminin saptanması hedeflenmiştir. Açıklanamayan infertilite tanısıyla ÜYT programına alınan çiftlerde, DG yönteminin tek başına ve MACS yöntemiyle birlikte kullanımının, kaliteli sperm elde etmedeki başarısı, her iki yıkama metoduyla elde edilmiş spermlerde TUNEL yöntemi ile DNA bütünlüğü açısından ve Hematoksilen Eosin boyamasıyla morfolojik açıdan değerlendirildi. Klinik parametrelere etkisini değerlendirmek amacıyla, her iki yıkama yöntemiyle elde edilen spermlerin ICSI sonrası fertilizasyon ve embriyo gelişimsel potansiyeline bakıldı. MACS+DG yöntemiyle yıkanan sperm örneklerinde sperm DNA fragmantasyon oranının ve vakuol (+) sperm oranının DG yöntemiyle elde edilen spermlere kıyasla istatistiksel olarak anlamlı düzeyde azaldığı görüldü. DG veya MACS+DG ile yıkanan spermlerle mikroenjeksiyonu gerçekleştirilen oositler arasında fertilizasyon ve embriyo gelişimsel potansiyelinde bir farklılık oluşmaması intrasitoplazmik sperm enjeksiyonu uygulamalarında spermin doğal seçiliminin söz konusu olmamasının bir sonucu olduğu düşünülerek, MACS tekniğinin ICSI protokollerinde gerekli olmadığı, spermin doğal seçiliminin gerçekleştiği intrauterin inseminasyon (IUI) ve IVF uygulamalarında daha etkin olacağı sonucuna varıldı. In almost 15% of infertility cases infertility related pathology cannot defined, and conventional pregnancy is prevented by unexplained factors. Investigations evidenced that sperm DNA damage adversely affects the outcome of assisted reproduction techniques (ART). Recently, non-invasive methods have been developed to select nucleus integrity protectedsperm cells. However; the effects of these methods on unexplained infertility cases remain controversial. In this study the usage of density gradient centrifugation (DG) alone and together with magnetic activating cell sorting (MACS) for sperm separation were compared and the effect of selected spermson embryonic development were investigated. In couples withunexplained infertility after DG and DG+MACS, sperm morphology and DNA quality were analyzed using TUNEL and Hematoxylin Eosin staining methods, respectively. Obtained sperms were followed up by ICSI to observe their potential for fertilization and embryo development. According to our findings, sperm DNA fragmentation and vacuole positivity were significantly lower in MACS + DG treated group as compare to DG treated group. There was no significant difference in fertilization and embryo development potential between oocytes microinjected with sperm washed with DG or MACS+DG which might be due to lack of natural sperm selection in intracytoplasmic sperm injection. Therefore, our data suggest that; MACS may be more effectively used for natural based sperm selection techniques, including; IUI and IVF, instead of ICSI.

Çalışmada, besin alımını baskılayan nesfatin-1 ve nöronostatin nöronlarının stresin neden olduğu sinyalleri algılama mekanizmaları, stresin söz konusu nöronlardaki olası aktive edici etkisi ve bu aktivasyonda glutamaterjik sistemin rolü araştırılmıştır. Strese bağlı sinyallerin algılanmasının gösterilmesi amacıyla, ilgili nöronlarda glukokortikoid (GR), mineralokortikoid (MR) ile kortikotropin-salıverici faktör reseptör (CRFR) proteinleri ve nöronlar üzerindeki sinir sonlanmalarında kortikotropin-salıverici faktör ekspresyonları değerlendirilmiştir. Nesfatin-1 nöronlarının periferik stres sinyallerini algılayacak GR, MR ve CRFR proteinlerini, nöronostatin nöronlarının ise sadece GR proteinini eksprese ettiği belirlenmiştir. Bu veriler, periferik stres sinyallerinin direkt olarak bu nöronlara ulaşabildiğini göstermektedir. Farklı tipte stres uygulamalarının (hareketsizlik, yüzme ve akut enflamatuvar stres) nesfatin-1 ve nöronostatin nöronlarındaki aktive edici etkisinin araştırıldığı ikili immünohistokimyal boyamalarla, immobilizasyon ve yüzme stresi sonrasında özellikle paraventriküler ve arkuat çekirdeklerdeki nesfatin-1 nöronlarında aktivasyonunun anlamlı olarak arttırdığı; ancak, nöronostatin nöronlarında değişiklik olmadığı gösterilmiştir. Akut enflamatuvar stresin ise sadece supraoptik çekirdekteki nesfatin-1 nöronlarını aktive ettiği belirlenmiştir. Strese bağlı oluşan aktivasyonda glutamaterjik sistemin etkinliği, stres öncesi glutamat reseptör antagonistleri uygulanan deneklerde incelenmiş ve aktivasyonu anlamlı bir şekilde baskılandığını göstermiştir. Bu sonuç, nesfatin-1 nöronlarının strese bağlı aktivasyonunda, glutamatı nörotransmitter olarak kullanan üst merkezlerin de rol oynayabileceğini düşündürmüştür. Sonuç olarak tez çalışmalarımızda, besin alımının baskılanmasında rol alan nöronların periferik stres sinyallerini algılayabilecek reseptör proteinlerini sentezlediği, akut stres durumlarında besin alımının azalmasına nesfatin-1 nöronlarının aracılık edebileceği ve bu nöronların strese yanıtında glutamaterjik sistemin önemli rol oynadığı belirlenmiştir. Bu verilerin, strese bağlı beslenme bozukluklarının moleküler mekanizmasının ortaya konmasında ve bu bozuklukların tedavisine yönelik deneysel ve klinik çalışmaların planlanmasında yol gösterici olabileceği düşünülmektedir. In this study, the perception mechanisms of the nesfatin-1 and neuronostatin neurons that suppress nutrient intake for stress signals, the possible activating effect of stress on these neurons and the role of the glutamatergic system in this activation were investigated.In order to demonstrate the perception of stress-related signals, glucocotricoid (GR), mineralocorticoid (MR) and corticotrophin-releasing factor receptor (CRFR) proteins were evaluated and corticotropin-releasing factor expressions were evaluated in nerve endings on neurons. The results of these studies showed that the nesfatin-1 neurons express GR and MR proteins in order to receive peripheral stress signals. It was also demonstrated that the nesfatin-1 neurons possess CRF receptors. Neuronostatin neurons express only GR protein.The effect of different types of stress applications (immobilization, swimming forced stress, acute inflammatory stres) on nesfatin-1 and neuronostatin neurons was investigated by dual immunohistochemical staining, it was found that after immobilization and swimming stress, activation of nesfatin-1 neurons in paraventricular and arcuate nuclei increased significantly but there was no change in neuronostatin neurons. In addition, inflammatory stress effected the activation of the nesfatin-1 neurons only localized in the supraoptic nuclei.The effectiveness of the glutamatergic system in stress-induced activation was examined in subjects treated with pre-stress glutamate receptor antagonists and showed that its activation was significantly suppressed. It is suggested that the glutamatergic system and the glutamate receptors play a role in the activation of nesfatin-1 neurons after receiving stress signals and that the higher centers in the brain which use the glutamate as a neurotransmitter participate in this regulatory mechanism.In conclusion in this study we were able to determine that, the neurons which suppress the food intake synthesize the receptor proteins in order to receive the peripheral stress signals, nesfatin-1 neurons can participate in the attenuation of food intake during stress and the glutamatergic system plays an important role in the activation of nesfatin-1 neurons following acute stress. It is suggested that these new findings will shed light on planning clinical studies in order to understand the molecular mechanisms of the eating disorders during stress as well as the treatment of such disorders. 156

TEZ11674 Tez (Yüksek Lisans) -- Çukurova Üniversitesi, Adana, 2019. Kaynakça (s. 66-70) var. xii, 71 s. : res. (bzs. rnk.), tablo ; 29 cm. Diyabet; insülin salgılanması veya insülinin etki mekanizmasındaki bozukluklardan kaynaklanan, kronik hiperglisemi ile karakterize metabolik bir hastalıktır. Diyabetli hastalarda metabolizmayı kontrol altına alabilmek için, günlük çoklu insülin uygulamaları yapılmaktadır. Diyabetli hastalarda menstrüel düzensizliklere ilaveten hipogonadizm ve erken menopoz bulguları rapor edilirken, insülin tedavisi alan hastalarda ise over kaynaklı hiperandrojenizmin geliştiği ve bunun sonucunda da polikistik overlerin gelişebileceği yapılan klinik çalışmalarda rapor edilmektedir. Ancak, diyabetli ve insülin alan hastalarda, insülinin overler üzerine olan etkilerini içeren çalışmalara yeterince rastlanılmamaktadır. Sunulan çalışmada deneysel olarak diyabet oluşturulan ve diyabet ile birlikte insülin uygulanan sıçanların overlerinde gözlenen yapısal değişikliklerin ışık ve elektron mikroskobik düzeyde araştırılması amaçlanmıştır. Çalışmamızda kullanılan 24 adet, adolesan dönemdeki dişi sıçanlar 3 gruba ayrılarak; 1. gruptaki sıçanlara yalnızca 0,1 M sitrat buffer enjekte edildi ve kontrol grubu olarak, 2. gruptaki sıçanlara tek doz 60 mg/kg i.p. Streptozotosin enjekte edilerek diyabet oluşturuldu ve diyabet grubu olarak, 3. gruptaki sıçanlara ise tek doz 60 mg/kg i.p. Streptozotosin ile diyabet oluşturuldu ve sonrasında 4 hafta süre ile sabah ve akşam 2 IU insülin enjeksiyonu yapılarak insülin grubu olarak değerlendirildi. Streptozotosin enjekte edilen sıçanlardan 72 saat sonra, kuyruk veninden kan alınarak, glikometre ile kan glikoz düzeyi ölçüldü ve kan glikoz düzeyi ?250 mg/dl ve üzerinde olan sıçanlar çalışmaya dahil edildi. 4 haftanın sonunda anestezi altındaki tüm sıçanlardan biyokimyasal analizler için kan örnekleri alınırken, ışık ve elektron mikroskobik değerlendirmeler için over dokuları alındı. Her bir sıçanın bir overi elektron mikroskobik, diğeri ışık mikroskobik inceleme için doku hazırlama yöntemlerine uygun olarak hazırlandı ve JEOL-JEM 1400 TEM ve BX53 ışık mikroskoplarında değerlendirilerek, mikrografları elde edildi. Çalışmamızda; serum östradiol ve testosteron hormon seviyelerinde üç grup arasında anlamlı bir fark görülmezken, androstenedion seviyesinin diyabet ve insülin grubunda kontrol grubuna göre arttığı, ancak insülin grubundaki artışın anlamlı olduğu görüldü. Işık mikroskobik incelemelerde diyabet grubundaki sıçanların overlerinde primordiyal ve primer foliküllerin sayısının azaldığı, foliküler atrezinin arttığı ve kistik benzeri foliküllerin geliştiği görüldü. İnsülin verilen gruptaki sıçan overlerinde ise gelişme sürecine girmiş, primer foliküllerin sayısının arttığı, foliküler atrezinin azaldığı, kistik benzeri foliküllerin diyabet grubundan daha yaygın olduğu saptandı. Elektron mikroskobik değerlendirmelerde ise diyabet grubunda primordiyal foliküllerin oositlerinde apoptotik değişikliklerin olduğu, gelişen foliküllerin granüloza hücrelerinde ise endoplazmik retikülümde genişleme, mitokondriyonlarda şişme, perinüklear sisternalarda genişleme ile karakterize parapitozis olarak tanımlanan, hücre ölüm şeklinin varlığı görüldü. Ayrıca diyabet ve insülin gruplarında görülen kistik benzeri foliküllerde, granüloza hücreleri arasında apoptotik cisimlerin varlığı ile granüloza hücrelerinde agranüler endoplazmik retikülüm sisternalarının ve lipit damlacıklarının artışı ve tübüler tipte kristalara sahip mitokondriyonların varlığı ile karakterize erken luteinizasyonun geliştiği saptandı. Bu morfolojik değişikliklerin kistik folikül gelişiminde rol oynadığı dikkate alındığında, bu foliküllerin ileri dönemde kistik folikül halini alarak, infertiliteye neden olabileceği kanaatine varıldı Diabetes is a metabolic disorder characterized by chronic hyperglycemia which derived from the disturbance either insulin secretion or mechanisms of insulin effects. Multiple daily insulin injections are used in patients with diabetes for the metabolic control. It has been reported that menstruel irregularity, hypogonadism and early menopause findings in patients with diabetes, while develops polycystic ovaries due to hyperandrogenism derived from ovary in patients received insulin therapy at clinical investigations. However, there are not adequately investigation, including the effects of insulin on ovaries in diabetic patients. The aim of present study is investigated structural changes in the ovaries of the rats that experimentally induced with diabetes and received insulin therapy, by light and electron microscopic levels. 24 female adolescent rats were divided into 3 groups; rats in group 1 were injected with only 0.1 M citrate buffer and as control group, rats in group 2 received a single dose of 60 mg/kg i.p. streptozotocin for experimentally induced diabetes as a diabetes group and in group 3 rats, diabetes was induced with a single dose of 60 mg/kg i.p. streptozotocin and then, 2 IU insulin was injected in the morning and evening throughout 4 weeks and accepted insulin group. Blood glucose levels were measured by glucometer after 72 hours from rats injected with streptozotocin, blood glucose levels ?250 mg/dl were included in the study. At the end of 4 weeks, blood samples for biochemical analyzes and ovaries for light and electron microscopic analyses were taken from all rats under anesthesia. One ovary of each rat was prepared for electron microscopic and the other was prepared according to the tissue preparation methods for light microscopic examination and evaluated in JEOL-JEM 1400 TEM and BX53 light microscopes and their micrographs were obtained. In our study no significant difference was observed in serum estradiol and testosterone hormone levels between the three groups, but the level of androstenedione increased in diabetic and insulin groups compared to the control group, but the increase in insulin group was significant. In light microscopic examinations, it was seen that the number of primordial and primary follicles decreased, follicular atresia increased and cystic-like follicles developed in the ovaries of the diabetes group. In rat ovaries in the insulin treated group, it was found that the number of primary follicles increased, follicular atresia decreased and cystic-like follicles were more common than the diabetes group. In electron microscopic evaluations, apoptotic changes were observed in the oocytes of primordial follicles while paraptosis signs characterized with dilatation with endoplasmic reticulum, mitochondrial swelling, cytoplasmic vacuolization and enlargement of perinuclear cisternae were seen in granulosa cells of developing follicles in the diabetes group. In addition, in the cystic-like follicles in the diabetes and insulin groups ovaries were revealed apoptotic bodies between the granulosa cells and early luteinisation signs of granulosa cells characterized with common agranular endoplasmic reticulum cisternae, increased lipid droplets and the mitochondria with the tubular cristae in their cytoplasm. Considering that these morphological changes play a role in the development of cystic follicles, it was concluded that these follicles may become cystic follicles in the advanced period and cause infertility. Bu çalışma Ç.Ü. Bilimsel Araştırma Projeleri Birimi tarafından desteklenmiştir. Proje No: TYL20177842.

06.03.2018 tarihli ve 30352 sayılı Resmi Gazetede yayımlanan “Yükseköğretim Kanunu İle Bazı Kanun Ve Kanun Hükmünde Kararnamelerde Değişiklik Yapılması Hakkında Kanun” ile 18.06.2018 tarihli “Lisansüstü Tezlerin Elektronik Ortamda Toplanması, Düzenlenmesi ve Erişime Açılmasına İlişkin Yönerge” gereğince tam metin erişime açılmıştır. GİRİŞ VE AMAÇ: Bu çalışmada plastiklerin esnetilmesinde kullanılan madde olan fitalatların (DBP) erken embriyonik gelişim döneminde ve geç fötus döneminde (72 saat ve 14 gün) tavuk embriyolarında olası maruziyetlerinin ortaya konulması amaçlanmıştır. GEREÇ VE YÖNTEM: Bu amaç doğrultusun da döllenmiş tavuk yumurtalarının hava boşlukları açılıp içine bir kez olmak koşuluyla uygulamanın başında 50 mg/ kg/ gün ve 100 mg/ kg/ gün olmak üzere fitalat enjekte edilmiş ve sıvı parafin ile kapaltılmıştır. Diğer deney grupları; hiç bir işlem uygulanmayan 2 kontrol grubu, sadece hava boşukları açılıp kapatılan 2 plasebo grubu,2 uygulama grubundan oluşmaktadır. Her grupta 18 adet döllenmiş yumurta kullanılmıştır. Kontrol, plasebo ve fitalata maruz bırakılan embriyolar gelişimlerinin üç ve on dördüncü günlerinde yumurtadan çıkartılarak morfolojik ve histolojik olarak incelenmiştir. BULGULAR: Morfolojik inceleme sonucunda kontrol grubu ile karşılaştırıldığında fitalata bağlı olarak 72 saat embriyolarda kan adacıklarında deformasyon ve gelişim geriliği; 14 günlük embriyolarda kontrol ve plaseboda gelişim geriliği görünmezken fitalat uygulanan gruplarda gelişimin erken evrelerinde gelişimi durmuş embriyolara rastlandı. İçlerinden sadece bir tanesi 14 güne ulaşan fötusun karaciğer doku örneği histolojik ve morfolojik olarak incelendi ve kontrol grubu ile karşılaştırıldığında fitalat grubu fötusun karaciğer doku kesitinde belirgin herhangi bir patoloji izlenmedi. SONUÇ: Sonuç olarak döllenmiş yumurta içerisine uygulanan farklı dozlarda fitalat'ın kanatlıların erken embriyonik gelişimi sırasında özellikle ilk 48-72 saatlik evrede gelişimi durdurduğu ve gelişebilen fötuslarda karaciğer doku kesitinde belirgin herhangi bir patoloji oluşturmadığı görüldü. Anahtar Kelimeler: Civciv Embriyosu, Fitalat, NTD, Embriyo, Karaciğer GİRİŞ VE AMAÇ: Bu çalışmada plastiklerin esnetilmesinde kullanılan madde olan fitalatların (DBP) erken embriyonik gelişim döneminde ve geç fötus döneminde (72 saat ve 14 gün) tavuk embriyolarında olası maruziyetlerinin ortaya konulması amaçlanmıştır. GEREÇ VE YÖNTEM: Bu amaç doğrultusun da döllenmiş tavuk yumurtalarının hava boşlukları açılıp içine bir kez olmak koşuluyla uygulamanın başında 50 mg/ kg/ gün ve 100 mg/ kg/ gün olmak üzere fitalat enjekte edilmiş ve sıvı parafin ile kapaltılmıştır. Diğer deney grupları; hiç bir işlem uygulanmayan 2 kontrol grubu, sadece hava boşukları açılıp kapatılan 2 plasebo grubu,2 uygulama grubundan oluşmaktadır. Her grupta 18 adet döllenmiş yumurta kullanılmıştır. Kontrol, plasebo ve fitalata maruz bırakılan embriyolar gelişimlerinin üç ve on dördüncü günlerinde yumurtadan çıkartılarak morfolojik ve histolojik olarak incelenmiştir. BULGULAR: Morfolojik inceleme sonucunda kontrol grubu ile karşılaştırıldığında fitalata bağlı olarak 72 saat embriyolarda kan adacıklarında deformasyon ve gelişim geriliği; 14 günlük embriyolarda kontrol ve plaseboda gelişim geriliği görünmezken fitalat uygulanan gruplarda gelişimin erken evrelerinde gelişimi durmuş embriyolara rastlandı. İçlerinden sadece bir tanesi 14 güne ulaşan fötusun karaciğer doku örneği histolojik ve morfolojik olarak incelendi ve kontrol grubu ile karşılaştırıldığında fitalat grubu fötusun karaciğer doku kesitinde belirgin herhangi bir patoloji izlenmedi. SONUÇ: Sonuç olarak döllenmiş yumurta içerisine uygulanan farklı dozlarda fitalat'ın kanatlıların erken embriyonik gelişimi sırasında özellikle ilk 48-72 saatlik evrede gelişimi durdurduğu ve gelişebilen fötuslarda karaciğer doku kesitinde belirgin herhangi bir patoloji oluşturmadığı görüldü. Anahtar Kelimeler: Civciv Embriyosu, Fitalat, NTD, Embriyo, Karaciğer

Lisansüstü tezlerin elektronik ortamda toplanması, düzenlenmesi ve erişime açılması konusuna ilişkin yök'ün 18.06.2018 tarihli yönergesine istinaden artık bu tarihten sonra gizlilik şartı aranmayan bütün tezler erişime açılacaktır. Amaç: Bu çalışmada, ratlarda testis torsiyon/detorsiyon modeli uygulayıp iskemi/reperfüzyon ile testiste şekillenen testis hasarına karşı allopurinol ve trolox'un koruyucu etkinliğinin araştırılması hedeflendi. Gereç ve Yöntem: Çalışmamızda 28 adet Sprague Dawley cinsi erkek rat kullanıldı. Ratlar 4 eşit gruba ayrıldı. 1) Kontrol grubu, 2) Torsiyon/Detorsiyon grubu. Bu gruptaki hayvanlara 5 saat süreyle sol testis torsiyonu 2 saat süreyle reperfüzyon uygulandı. 3) Torsiyon/Detorsiyon+Allopurinol grubu. Bu gruptaki hayvanlara grup 2'de uygulanan cerrahi işlemler gerçekleştirildi ve allopurinol enjeksiyonu yapıldı. 4) Torsiyon/Detorsiyon+Trolox grubu. Bu gruptaki hayvanlara 2. gruptaki hayvanlara uygulanan işlemler gerçekleştirilip trolox enjeksiyonu yapıldı. Sakrifiye sonrası kanda MDA düzeyine bakıldı. Testis dokularında ise histopatolojik değerlendirme, Johnsen skorlaması, Procaspase-3, Cleaved Caspase-3, PCNA immunohistokimya ve Apoptotik indeks (AI) için TUNEL-Assay uygulandı. Bulgular: Kontrol grubuyla karşılaştırıldığında T/D grubunda MDA düzeyinin, cleaved caspase-3 ekspresyonu'nun, AI'in arttığı, PCNA eskpresyonu ve Johnsen skorlamanın düşüş gösterdiği, procaspase-3 ekspresyonu'nun ise benzer olduğu tespit edildi. T/D+A grubunda histopatolojik hasarın kısmen ortadan kalktığı görüldü. MDA düzeyinin, cleaved caspase-3 ve PCNA ekspresyonunun, AI'in ve Johnsen skoru'nun Kontrol ve T/D grupları arasında bir değer aldığı, procaspase-3 ekspresyonu'nun ise kontrol grubuna benzer olduğu tespit edildi. T/D+T grubunda ise histopatolojik harabiyetin büyük oranda ortadan kalktığı, MDA düzeyinin, procaspase-3, cleaved caspase-3, PCNA ekspresyonunun, AI ve Johnsen skorunun kontrol grubuyla benzer olduğu tespit edildi. Sonuç: Trolox'un T/D'un neden olduğu testis hasarını azalttığı kanaatine varıldı. Aim: In this study, we aimed to investigate the protective effects of allopurinol and trolox on the testicular damage in a testicular torsion/detorsion model in rats. Materials and Methods: 28 Male Sprague – Dawley rats used in this experiment were separated into 4 equal groups. 1) Control group. 2) Torsion/Detorsion (T/D) group. In this group, rats were exposed to left testicular torsion for 5 hours and reperfusion for 2 hours. 3) Torsion/Detorsion + Allopurinol (T/D+A) group. This group had the same surgical procedures in the second group and i.p. allopurinol (200 mg/kg) was administered. 4) Torsion/Detorsion + Trolox (T/D+T) group. This group had the same procedures in the second group and i.p. Trolox (50 mg/kg) was administered. After the surgical procedures, the rats were sacrificed and blood samples were obtained to measure malondialdehyde (MDA) levels. The testicles were taken to make histopathologic examinations, Johnsen score, to assess procaspase-3, cleaved caspase-3 expressions. PCNA immunohistochemistry and TUNEL-Assay were executed to evaluate the apoptotic index (AI). Results: In the T/D group, MDA levels, cleaved caspase-3 expressions, and AI were higher while PCNA expressions and Johnsen scores were lower and procaspase-3 expressions were similar compared to the control group. In the T/D+A group, the histopathologic damage was partially disappeared. The MDA levels, cleaved caspase-3, and PCNA expressions, AI and Johnsen scores were between the values of the control and T/D group while the procaspase-3 expressions were similar to those of the control group. The histopathologic damage was almost reversed in the T/D+T group and the MDA levels, procaspase-3, cleaved caspase-3, PCNA expressions, AI and Johnsen scores were found similar to the control group. Conclusion: Trolox was found efficient in reducing testicular T/D damage. TIP.18.013 nolu proje kapsamsında Dicle Üniversitesi Bilimsel Araştırma Projeleri Koordinatörlüğü (DÜBAP) tarafından desteklenmiştir.

Yüksek Lisans Tezi, Sperm motilitesi, erkek infertilitesinde değerlendirilen ilk parametrelerden biri olduğundan in vitro fertilizasyon tedavilerinde motil sperm elde etmek önem arz etmektedir. Bu nedenle farklı yüzdürme metotları birçok çalışmanın konusu olmuş, en ideal yöntemin swim-up olduğu düşünülmüştür. Trombositten Zengin Plazma (TZP), içerdiği büyüme faktörleri nedeniyle ortopedi, plastik cerrahi, kadın doğum gibi farklı alanlarda kullanım bulmuş, fakat üreme ve sperm motilitesi üzerine bugüne kadar yapılmış yalnızca bir çalışma bulunmaktadır. Çalışmamıza semen için 29, kan için 10 gönüllü katılmıştır. Alınan intravenöz kanlardan TZP elde edilmiş, deney protokolünde kullanmak için dondurularak saklanmıştır. 29 gönüllünün rutin semen analizleri yapıldıktan sonra her örnek iki eşit hacimde ayrılmıştır. Eşit hacimde ayrılan bu örnekler raw (ham) hali ve TZP ile muamele edilecek grup olarak iki ayrı şekilde sınıflandırılmıştır. TZP ile muamele edilen semen örneklerinin ve ham grubunun her 15-30 ve 45 dakikada konsantrasyon ve motilite analizleri yapılmıştır. Bulgularımızda elde edilen +4 ve +3 sperm konsantrasyonu ham grubuna göre anlamlı derecede yüksek bulunmuştur (p, Because sperm motility is the first parameter evaluated in male infertility, obtaining motile sperm for the in vitro fertilization treatment is considered important. Therefore, different methods of collection have been the subject of many studies and it has been thought that the most ideal method is swim-up. Platelet Rich Plasma has been used in different fields such as orthopaedics, plastic surgery, and gynaecology due to the growth factors it contains, but there is only one study till now on reproductive and sperm motility. For semen 29 volunteers and for blood 10 volunteers participated in our study. Platelet Rich Plasma (PRP) was obtained from the intravenous blood taken and it was frozen for use in the experimental protocol. After routine semen analyses of 29 volunteers were performed, every sample was divided into two equal volumes. These equally divided samples are classified as different groups. One of them is raw form and the other one is the group which will be treated with PRP. Concentration and motility analysis of PRP-treated semen samples and the raw group were performed at each 15th-30th and 45th minutes. Our results showed that the +4 and +3 sperm concentration were significantly higher than the raw group (p

Bu çalışmanın amacı infertilite sebeplerinden biri olan düşük over rezervi (DOR) olgularında, kontrollü ovaryan hiperstimülasyon (KOH) protokolüne eklenen dehidroepiandrosteronun (DHEA) etkinliğinin gösterilmesi ve moleküler etki mekanizmasının belirlenmesidir.Düşük ve normal over rezervine sahip deney gruplarında, DHEA'nın hem tek başına ve hem de KOH protokolü birlikteliğinde etkinliğinin belirlenmesi amacıyla 75 adet Spraque-Dawley cinsi dişi sıçan 15 gruba ayrılmıştır. Çalışmamızda DOR hayvan modeli 15 gün boyunca 160 mg/kg/gün dozunda 4-Vinylcyclohexene diepoxide (VCD) enjeksiyonları ile oluşturulmuştur. Normal over rezervine sahip deneklere ise aynı süre boyunca Dimetil Sülfoksit (DMSO) enjeksiyonu yapılmıştır. VCD veya DMSO enjeksiyonları sonrasında DHEA enjeksiyonları 45 gün süresince 60 mg/kg/gün dozunda uygulanmıştır. Ardından deneklere KOH protokolü uygulamıştır. Sakrifiye edilen deneklerden elde edilen ovaryum dokularında, Polimeraz Zincir Reaksiyonu tekniğiyle Siklooksijenaz-2 (COX-2) gen ekspresyon düzeyleri, hematoksilen-eozin boyamasıyla ise morfolojik değerlendirme ve ovaryan folikül sayımı gerçekleştirilmiştir.Elde edilen ovaryum dokularında VCD enjeksiyonlarının gelişiminin farklı evrelerindeki tüm foliküllerin sayılarında azalışa, atretik folikül sayılarında ve COX-2 gen ekspresyon düzeyinde artışa neden olduğu tespit edilmiştir. DHEA enjeksiyonları, normal over rezervine sahip deneklerde folikülogenez ve COX-2 gen ekspresyon düzeyine etki göstermezken, düşük over rezervli deneklerde DHEA'nın atretik folikül sayılarında azalışa, diğer tüm folikül tiplerinde ve COX-2 gen ekspresyon düzeyinde artışa neden olduğu saptanmıştır. Hem düşük hem de normal over rezervine sahip deney gruplarında KOH protokolü öncesinde DHEA uygunlanması folikülogenezi olumlu yönde etkileyip KOH protokolü etkinliğini arttırmıştır. Ayrıca DHEA tüm deneklerde COX-2 gen ekspresyon düzeyini azaltıcı etki göstermiştir.Bu çalışma; DOR hasta grubunda kullanılan DHEA'nın ovaryan mikroçevre üzerine olan etkinliği ve etki mekanizmasının aydınlatılmasında ve DHEA'nın KOH protokolüne eklenebilirliğiyle ilgili literatüre katkı sağlamıştır. The aim of this study was to determine the efficacy and molecular mechanism of dehydroepiandrosterone (DHEA) that added to the controlled ovarian hyperstimulation (COH) protocol in cases of diminished ovarian reserve (DOR), which is one of the causes of infertility.In order to determine the efficacy of DHEA both alone and combination with the COH protocol in the low and normal ovarian reserve experimental groups, 75 Spraque Dawley female rats were divided into 15 groups. In our study, the experimental animal model of DOR was composed by 4-Vinylcyclohexene diepoxide (VCD) injections at a dose of 160 mg/kg/day for 15 days. Subjects with normal ovarian reserve were injected with Dimethyl Sulfoxide (DMSO) for the same period. After VCD or DMSO injections, DHEA injections were administered at a dose of 60 mg/kg/day for 45 days. COH protocol was then applied to the subjects. In ovarian tissues obtained from sacrificed subjects, Cyclooxygenase-2 (COX-2) gene expression levels were analyzed by Polymerase Chain Reaction technique, morphological evaluation and ovarian follicle count were performed by hematoxylin-eosin staining. It was determined that VCD injections caused a decrease in the number of follicles at different stages of development and an increase in the number of atretic follicles and COX-2 gene expression levels in the ovarian tissues. While DHEA injections did not affect folliculogenesis and COX-2 gene expression levels in subjects with normal ovarian reserve, it was determined that DHEA injections caused a decrease in atretic follicle counts and an increase in COX-2 gene expression levels in subjects with low ovarian reserve. DHEA injections before the COH protocol affected folliculogenesis positively in both low and normal ovarian reserve experimental groups, and thus enhanced the efficiency of the COH protocol. Also, DHEA decreased COX-2 gene expression levels in all subjects.This study contributed to the literature on the effectiveness and molecular mechanism of the DHEA on the ovarian microenvironment and the appendability of DHEA in the COH protocol. 117

Doksorubisin; sarkomların, meme ve akciğer kanserleri de dahil olmak üzere karsinomların, akut lenfositik lösemilerin ve lenfomaların tedavisinde önemli ve en sık kullanılan kemoterapötik ilaçlardan birisidir. Doksorubisinin de aralarında olduğu antrasiklin türevi antibiyotikler iki DNA zinciri arasına yerleşerek DNA ve RNA sentezini inhibe ederler ve topoizomeraz II enzimi üzerinden de DNA zincir kırılmalarına sebep olurlar. Bu çalışmada doksorubisinin ovaryum üzerindeki toksisitesini belirlemek ve ovaryan toksisite üzerine dialil disülfitin etkinliğini değerlendirmek amaçlandı.Çalışma kapsamında 35 adet 2,5-3 aylık Wistar albino cinsi dişi sıçan 5 gruba ayrıldı: Grup I: Kontrol-Doksorubisin Grubu, Grup II: Kontrol-Dialil disülfit Grubu, Grup III: Doksorubisin Uygulanan Grup, Grup IV: Dialil disülfit Uygulanan Grup, Grup V: Doksorubisin + Dialil disülfit Uygulanan Grup. Doksorubisin 3 mg/kg/gün (0,008 mM/7 gün, 10 mg/kg- 5 ml enjeksiyonluk su) intraperitoneal (ip) olarak enjekte edildi. Dialil disülfit 0,5 ml mısır yağı içerisinde 50 mg/kg ip enjeksiyon şeklinde uygulandı. Morfolojik değişiklikler hematoksilen eozin boyamasında ışık mikroskobik değerlendirme ve follikül sayımı ile gerçekleştirildi. Apoptotik aktivasyon TUNEL yöntemi ile değerlendirildi.Çalışmanın sonucunda elde ettiğimiz bulgulara göre, doksorubisinin vücut ağırlığını azalttığı gözlendi. Follikül sayımı sonrasında gruplar arasında unilaminar primer ve multilaminar primer folliküller düzeyinde istatistiksel olarak anlamlılık görülmezken, doksorubisin grubunda primordiyal follikül sayılarında istatistiksel olarak anlamlı düzeyde azalma belirlendi. Doksorubisin grubunda kontrol-dokrorubisin, kontrol-dialil disülfit, dialil disülfit ve doksorubisin+disülfit gruplarına göre sekonder ve graaf follikül sayılarında azalmalar olduğu, atretik follikül sayılarında ise anlamlı derecede artış olduğu görüldü. Doksorubisin+dialil disülfit grubunda sekonder ve graaf follikül sayılarının kontrol (doksorubisin ve dialil disülfit) ve dialil disülfit grubu ile benzer olduğu, atretik follikül sayılarının doksorubisin grubuna kıyasla anlamlı derecede azaldığı saptandı.Doksorubisin ile birlikte verilen dialil disülfitin ovaryan follikül rezervini koruduğu ve ovaryan toksisiteyi azaltabileceği sonucuna varıldı.Anahtar Sözcükler: Doksorubisin, Dialil disülfit, Apoptoz Doxorubicin is one of the most important and most frequently used chemotherapeutic drugs for the treatment of carcinomas, acute lymphocytic leukemias and lymphomas including sarcomas, breast and lung cancers. Anthracycline-derived antibiotics are located between two DNA strands, inhibiting DNA and RNA synthesis, and causing DNA chain breaks through topoisomerase II. The aim of this study was to determine the toxicity of doxorubicin, an anthracycline-derived antibiotic, on the ovary and to evaluate the effectiveness of diallyl disulfide on ovarian toxicity.In this study, 2.5-3 month old 35 female Wistar albino rats were divided into 5 groups: Group I: Control-Doxorubicin Group, Group II: Control-Dialyl disulfide Group, Group III: Doxorubicin Applied Group, Group IV: Dialil disulfide Applied Group , Group V: Doxorubicin + Dialil disulfide Group. Doxorubicin 3 mg / kg / day (0.008 mM / 7 days) doxorubicin (10 mg / kg-5 ml water for injection) was injected intraperitoneally (ip). Dialil disulfide was administered as 50 mg / kg ip injection in 0.5 ml corn oil. Morphological changes were performed by light microscopic evaluation and follicle counting in hematoxylin eosin staining. Apoptotic activation was evaluated by TUNEL method.According to the results of the study, doxorubicin was found to decrease the body weight. There was no statistically significant difference between the unilaminar primary and multilaminar primary follicles in the follicle group after the follicle count, but a statistically significant decrease in the number of primordial follicles in the doxorubicin group. In the doxorubicin group, there were decreases in the number of secondary and graaf follicles according to the control-dokrorubicin, control-diallyl disulfide, diallyl disulfide and doxorubicin + disulfide groups, and there was a significant increase in the number of atretic follicles. In the Doxorubicin + diallyl disulfide group, the number of secondary and graaf follicles was similar to the control (doxorubicin and diallyl disulfide) and diallyl disulfide group, and the number of atretic follicles decreased significantly compared to the doxorubicin group.It was concluded that dialil disulphide provided with doxorubicin could reduce this damage in the ovary and protect the ovarian follicle reserve.Key Words: Doxorubicin, Dialil disulfide, Apoptosis 99

Temporomandibular eklem (TME) mandibulanın büyüme merkezidir ve çiğneme, nefes alma, konuşma gibi fonksiyonlarda kritik bir öneme sahiptir.Osteoartrit TME'nin en sık görülen artrit tipidir. Kıkırdak dokusunun iyi kanlanmaması ve iyileşme potansiyelinin düşük olması nedeni ile kıkırdak hasarlarını tedavi etmek zordur.Bu çalışmada birçok hücreye dönüşme potansiyeli olan ve bir çok büyüme faktörü barındıran yağ greftinin, hasarlı TME kıkırdağı üzerindeki etkileri araştırıldı. Çalışmada deneklerin her iki TME disk laterallerinde 3 mm’lik defektler oluşturularak eklem dejenerasyon modeli oluşturuldu.Sol tarafa inguinal bölgeden alınan yağ grefti yerleştirildi, sağ taraf kontrol grubu olarak başka işlem yapılmadan kapatıldı. Histopatolojik değerlendirmede her iki grupta eklem yüzey yapısı, kondrosit yoğunluğu, hücre kümelenmesi ve Safranin O boyanma kaybı parametreleri tek bir uzman histolog tarafından skorlandı. Sonuç olarak eklem yüzey yapısındaki bozulmanın, deney grubunda istatistiksel olarak anlamlı derecede düşük olduğu görüldü.Kümelenme skor olarak deney grubunda düşük olmasına rağmen istatistiksel olarak anlamlı fark saptanmadı.Kondrosit yoğunluğu ve Safranin O boyanma kaybı iki grup arasında benzer değerler gösterdi. Temporomandibular joint (TMJ) is the growth center of the mandible and has a critical importance for functions such as chewing, breathing and speech.Osteoarthritis is the most common type of arthritis of the TMJ.It is difficult to treat cartilage damage due to the poor blood supply of the cartilage tissue and the low potential for healing.In this study,we investigated the effects of fat graft,which has the potential of transforming into many cells and has many growth factors,on damaged temporomandibular articular cartilage. In this study,joint degeneration model was created by creating 3 mm defects in both TMJ disc laterals of subjects.A fat graft from the inguinal region was placed on the left side and the right side was closed as a control group without further treatment. Histopathological evaluation of joint surface structure,chondrocyte density,cell clustering and Safranin O staining loss parameters were scored by a single expert histologist in both groups. As a result,it was seen that the deterioration of joint surface structure was statistically significantly lower in the experimental group.Although the cluster score was low in the experimental group,no statistically significant difference was found.Chondrocyte density and safranin O staining showed similar values between the two groups.

Gonadal hormonlar, özellikle östrojen, metabolizma ve enerji homeostazında önemli bir rol oynar. Östrojenin besin alımını baskıladığı bilinmektedir. Östrojen hormonları etkilerini reseptörleri üzerinden gösterirler. Östrojen reseptör alfa ve beta (ER-⍺ ve ER-β) hipotalamus da dahil olmak üzere vücut ağırlığı ve besin alımı kontrolüyle ilişkili beyin alanlarında eksprese edilen nükleer reseptörlerdir. Nesfatin- 1 homeostatik besin alımını düzenleyen anoreksijenik bir peptitdir. Beyinde nesfatin- 1 eksprese eden nöronlar etkilerini başlıca hipotalamusta gösterirler. Literatürde nesfatin-1 nöronlarında ER-⍺ ekspresyonunu gösteren bir çalışmaya rastlanmamıştır. Bu çalışmada, nesfatin-1'in merkezi anoreksijenik etkilerinin nesfatin-1 nöronlarında eksprese edilen ER-⍺ ve/veya ER-β üzerinden östrojen aracılığıyla direkt olarak gerçekleşip gerçekleşmediğinin ve bu ekspresyonda cinsiyetler arası olası farklılıkların belirlenmesi amaçlanmıştır. Bu amaçla, hipotalamik nöronlarda nesfatin-1 ile ER-⍺, ER-β ko-lokalizasyonu, yüzen kesitlerde ikili immünohistokimyasal yöntem kullanılarak araştırılmıştır. Çalışmada erişkin Sprague Dawley türü sıçanlar kullanılmıştır. ER-⍺-ve ER-β pozitif olan ikili işaretlenmiş nesfatin-1 nöronlarının tüm nesfatin-1 nöronları içerisindeki oranı hesaplanmıştır. Arkuat nukleusda ER-⍺ eksprese eden nesfatin-1 nöronlarının oranı dişilerde %29, erkeklerde %40 olarak hesaplanmıştır. Erkek sıçanlarda daha yüksek oranda gözlenen ER-⍺ ekspresyonu, istatistiksel olarak da anlamlı bulunmuştur. Nesfatin-1 nöronlarında ER-⍺ immünoreaktivitesi periventriküler nukleusda dişi ve erkeklerde %27 oranında hesaplanmıştır ve iki grup arasında istatistiksel olarak anlamlı bir farklılık bulunmamıştır. Paraventriküler nukleusda ER-β eksprese eden nesfatin-1 nöronlarının oranı ise dişilerde %63 ve erkeklerde %58 olarak hesaplanmıştır ve cinsiyetler arasında istatistiksel değerlendirme sonucunda anlamlı bir farklılık bulunmamıştır. Sonuç olarak bu çalışma ile nesfatin-1 nöronlarında ER-⍺ ve ER-β ekspresyonunun varlığı literatürde ilk defa gösterilmiş olup, bunun östrojenin ER-⍺ veya ER-β aracılığıyla nesfatin-1 nöronlarının aktivitesini etkiliyor olabileceği düşünülmüştür.Anahtar Sözcükler: Besin alımı, Nesfatin-1, Östrojen, Östrojen reseptör alfa,Östrojen reseptör beta Gonadal hormones especially estrogens play a key role in metabolism and energy homeostasis. It's known that estrogens decrease food intake. Estrogens show their effects via binding to their receptors. Estrogen receptor alpha and beta (ER-⍺ ve ER-β) are nuclear receptors which expressed in varied brain areas associated with body weight and food intake control, including the hypothalamus. Nesfatin-1 is an anorexigenic peptide which regulate homeostatic feeding. In the brain nesfatin-1 expressing neurons perform their actions mainly in the hypothalamus. In the literature, there is no study showing the relationship between estrogen and nesfatin-1 neurons. In this study, we aimed to investigate whether central anorexigenic effect of nesfatin-1 through estrogen by directly ER-⍺ and/or ER-β which expressed in nesfatin-1 neurons or not and any possible gender difference in this expression. For this aim, nesfatin-1 and ER-⍺ or ER-β co-localization was investigated in the hypothalamic neurons by using dual-immunohistochemical technique on free-floating, brain sections. In this study, adult Sprague-Dawley rats were used. The ratio of ER-⍺ and ER-β positive nesfatin-1 neurons to all nesfatin-1 neurons was calculated. In arcuate nucleus the percentage of nesfatin-1 neurons expressing ER-⍺ was 29% in female rats and 40% in male rats. The percentage of ER-⍺ expression in male rats was higher and it was found statistically significant, too. ER-⍺ immunoreactivity in nesfatin-1 neurons was determined as 27% in female and male rats in periventricular nucleus and there wasn't a significant difference between two groups. The percentage of nesfatin-1 neurons expressing ER-β was determined in paraventricular nucleus and it was 63% in female rats and 58% in male rats and as a result of statistical analyses there wasn't any significant difference between genders. As a result co-localization of ER-⍺ and ER-β in nesfatin-1 neurons is detected for the first time with this study. And it is suggested that estrogens may mediate activity of nesfatin-1 neurons through ER-⍺ and ER-β.Key Words: Food intake, Nesfatin-1, Estrogen, Estrogen receptor alpha, Estrogenreceptor beta 86

Lisansüstü tezlerin elektronik ortamda toplanması, düzenlenmesi ve erişime açılması konusuna ilişkin yök'ün 18.06.2018 tarihli yönergesine istinaden artık bu tarihten sonra gizlilik şartı aranmayan bütün tezler erişime açılacaktır. Amaç: Bu çalışmada amacımız şiddetli ve şiddetli olmayan preeklamptik gebelerin göbek kordununun plasentaya bağlandığı bağlantı sapında inflamasyon, apoptosis ve anjiogenetik ilişkiyi immunohistokimyasal ve ultrastruktural olarak değerlendirmektir. Gereç ve Yöntem: Deney grubu olarak 20 adet şiddetli ile 20 adet şiddetli olmayan preeklampsi ve 20 adet normotansif hastaya ait plasentalardan doku takibi için parçalar alındı. Histokimyasal olarak Hematoksilen-eozin ve Masson trichrome boyama, immunohistokimyasal olarak TNF, Endothelin-1 ve Bax immun boyamaları yapıldı. Dokuların ultrastruktural analiz için elektron mikroskobu mikrografları çekildi. Bulgular: Preeklampsi durumuna bağlı olarak koryon villuslarında fibrin birikiminde bir artış, sinsitiyal düğümlerde genişleme, kök villusların etrafındaki bağ doku alanında yer yer ödem ve hyalinize yapılar ve konjesyon alanları, desidual hücrelerde hipertrofi ve şiddetli preeklampside desidual hücrelerde dejenerasyon ve apoptotik değişikler görüldü. Preeklampsi şiddetine göre maternal bölgede yer alan damarların ve koryon villuslarındaki damarların endotel hücrelerinde ET-1 ekspresyonu pozitif reaksiyon göstermiştir. Maternal fetal ara yüz bölgesinde damar çevresindeki inflamatuar hücrelerde, desidual hürelerde makrofaj hücrelerinde TNF-α düzeyleri şiddetli preeklampside artış göstermiştir. Şiddetin derecesine gore preeklampside maternal alan içindeki desidua hücrelerinde ve kök villuslarının bulunduğu trofoblast hücrelerinde Bax ekspresyonunda artış görülmüştür. Ultrastrüktürel olarak şiddetli preeklampside desidua hücre çekirdeğinde piknosis ve diffuz kromatin dağılımı, endoplazmik retikulum sisternalarında aşırı genişleme, mitokondrilerde dejenerasyon görülmüştür. Sonuç: Preeklampsi şiddetine göre hipoksi artışına bağlı olarak endotel hücrelerinde inflamatuar hücrelerde, trofoblast hücrelerinde ve desidual hücrelerde meydana gelen değişikler plasenta disfonksiyonu ve hücre ölümünü arttırarak maternal ve fetal gelişimi önemli ölçüde etkilediği düşünülmüştür. Aim: Aim of this study was to investigate relationship between inflammation, apoptosis and angiogenetic relation on umblical cord-placenta junction of placentas of severe and non-severe preeclamptic patients. Materials and Methods: Experimental group of 20 severe and 20 non-severe preeclamptic and 20 normotensive patients’ placentas were dissected for paraffin-wax processing. Histochemically, Hematoxylin-Eosin and Masson trichrome staining; immunohistochemically TNF, Endothelin-1 and Bax immunostaining were performed. Tissues were ultrastructurally analyzed by electron microscopy and micrographed. Results: Due to preeclampsia, an increase in fibrin accumulation in chorionic villi, enlargement in syncytial nodes, edema and hyalinized structures in the connective tissue area around stem villi, hypertrophy in decidual cells in the congestion areas, degeneration and apoptotic changes in decidual cells in severe preeclampsia were observed. With respect to severity of preeclampsia, ET-1 expression in the vascular endothelial cells of the maternal surface and vessels in chorion villi showed a positive reaction. In severe preeclampsia, TNF-α levels were increased in the inflammatory cells around the vessels in maternal-fetal interface and in decidual macrophages. With respect to severity of preeclampsia, increased Bax expression was found in the decidua cells in maternal side and trophoblast cells with stem villus. In ultrastructurally severe preeclampsia, pyknotic decidual cell nuclei and diffused chromatin distribution, excessive expansion of endoplasmic reticulum cisterns and degenerative mitochondria were seen. Conclusion: Depending on the severity of preeclampsia; as hypoxia increases, changes in inflammatory, trophoblast, decidual and endothelial cells were thought to affect the maternal and fetal development by increasing placental dysfunction and cell death.

Doktora Tezi., Siklofosfamid (CP); otoimmun hastalıklarda ve organ nakillerinde immunsupresif olarak, çeşitli malignensilerde ise kemoterapötik olarak kullanılan alkilleyici bir ajandır. Siklofosfamidin terapötik uygulamaları farklı yan etkilerle ve organ toksisitesiyle birliktelik göstermektedir. Siklofosfamidin metabolize olmasıyla birlikte gelişen oksidatif hasar, toksisitede önemli rol oynamaktadır. Geraniol (Ge); gül, lavanta, limon ve diğer bazı bitkilerin esansiyel yağlarında bulunan asiklik monoterpen alkoldür. Bu doğal molekül; antibakteriyel, antiinflamatuvar, antianjiogenik ve antioksidatif gibi farklı etkilere sahiptir. Yapılan çalışmalar geraniolün karaciğer üzerindeki koruyucu etkisini göstermiştir. Çalışmamızda, sıçanlarda siklofosfamidin sebep olduğu karaciğer hasarında geraniolün antiapoptotik ve antiinflamatuvar etkisinin araştırılması amaçlanmıştır. 42 adet Wistar Albino türü erkek sıçan kullanıldı. Sıçanlar 6 gruba ayrıldı. Deney, toplamda 14 gün sürdü. İlk 7 gün sadece geraniol uygulandı, ikinci hafta geraniol ve siklofosfamid uygulaması birlikte devam etti. Siklofosfamid; 500mg/10 ml'lik ampullerden kullanılarak, intraperitoneal yolla enjekte edildi. Geraniol, iki farklı dozda (100 mg/kg ve 200 mg/kg) ve mısır yağı içerisinde seyreltilerek oral gavaj yoluyla verildi. Uygulamaya başlamadan önce ve çalışma sonunda sıçanlar tartılıp ağırlıkları kaydedildi. 14 gün süren uygulama sonunda anestezi altında enjektörle deneklerin kalplerine girilerek tüplere kan örnekleri alındı. Kan örneklerinden aspartataminotransferaz (AST), alaninaminotransferaz (ALT), alkalenfosfataz (ALP), total antioksidan durum (TAS), total oksidan durum (TOS) paramatreleri çalışıldı. Kan örnekleri alındıktan sonra sakrifiye edilen sıçanların karın boşlukları açılarak alınan karaciğer dokuları makroskobik olarak incelendikten sonra mikroskobik bulgular yönünden değerlendirilmek amacıyla çıkarıldı. Mikroskobik inceleme, alınan kesitlere rutin hemotoksilen-eozin boyaması, toluidin mavisi boyaması ve immünohistokimya ile NF-κB markerlarına bakılarak değerlendirildi. TUNEL yöntemi ile de apoptotik hücre oranı değerlendirildi. Biyokimyasal veriler ve TUNEL, Tek Faktörlü Varyans Analizi (One-Way Anova); histolojik değişiklikler ve immun boyama ise Mann Whitney U testi ile analiz edildi. Sonuç olarak Ge'nin CP toksisitesi üzerinde, her iki kullandığımız dozda da etkili olduğu bulundu., Cyclophosphamide is an alkylating agent used as an immunosuppressive in autoimmune diseases, organ transplantations and as a chemotherapeutic in different malignancies. Therapeutic uses of cyclophosphamide are associated with different side effects and organ toxicity. Oxidative damage which is occurred by the metabolism of cyclophosphamide, plays an important role in toxicity. Geraniol is an acyclic monoterpenoid alcohol found in essential oils of plants such as rose, lavender and lemon. This natural molecule posseses various effects such as antibacterial, antiinflamatory, antiangiogenic and antioxidative. Studies have demonstrated the protective effect of geraniol on liver. In our study, it was aimed to investigate antiapoptotic and antiinflammatory effects of geraniol in liver damage caused by cyclophosphamide in rats. 42 male Wistar Albino rats were used. They divided into six groups. The experiment took 14 days in total. Only geraniol was administered for the first 7 days, then geraniol and cyclophosphamide used together for the second week. Cyclophosphamide used as 500 mg / 10 ml ampoules and it was injected intraperitoneally. Geraniol was given in two different doses (100 mg/kg and 200 mg/kg) via oral gavage by dissolving in corn oil. The body weights recorded in the beginning and at the end of the experiment. Blood samples were taken to tubes with syringes from the hearts of subjects under the anesthesia at the end of 14 days. Blood serum analyzed for TAS, TOS, ALT, AST. Rats were sacrified after blood samples were taken and abdominal cavity opened. Subsequently the liver examined macroscopicially and then harvested for microscopic examination. Tissue sections examined by staining with hematoxylin eosin, toluidine blue and with immunohistochemistry looking to NF-kB markers. Apoptotic index evaluated with TUNEL. The biochemistry and TUNEL results were compared using one-way ANOVA and immunohistochemistry were compared using the Mann-Whitney U-Test. We found that both the two dosage of GE that we used treats the toxicity of CP.

Lisansüstü tezlerin elektronik ortamda toplanması, düzenlenmesi ve erişime açılması konusuna ilişkin yök'ün 18.06.2018 tarihli yönergesine istinaden artık bu tarihten sonra gizlilik şartı aranmayan bütün tezler erişime açılacaktır. Amaç: Bu çalışmadaki amacımız desidua hücrelerinde apoptozis için BAX, makrofaj etkisi için CD68 ve bağlantı sapı bölgesindeki Tip IV kollajen dağılımının immunohistkimyasal yöntemle gösterilmesidir. Gereç ve Yöntem: Çalışmamızda 20 Normotansif ve 20 Preeklamptik plasenta alındı. Rutin histolojik yöntemlerle takip edildi. Bu dokulardan 4-6 µm kalınlığında kesitler alınarak Hematoksilen-Eozin, PAS, Masson-Trikrom ile boyandı. Ayrıca BAX, CD68, ve Tip IV kollajen antikorları kullanılarak İmmünhistokimyasal boyama yapıldı. Bulgular: Kontrol grubuyla karşılaştırıldığında preeklamptik doku kesitlerinde; ana kök villusların piknotik desidua hücrelerinde apoptozisin artmış olduğu, terminal villuslarda bazı sinsityal düğümlerde ve hipertrofik desidual hücrelerinin sitoplazmalarında BAX ekspresyonu pozitif olarak gözlendi. Dejenere desidual hücrelerde, infiltre olan bazı mononükleer hücrelerinde ve dilate olmuş hemorajik kan damarların etrafındaki makrofaj hücrelerinde CD68 ekspresyonu pozitif olarak gözlendi. Ekstasellüler matriks alanındaki lifsel yapılarda, terminal villusların bağ dokusunda, damar çevresindeki liflerde ve bazal membranda Tip IV kollajen ekspresyonu pozitif olarak gözlendi. Sonuç: Preeklampsi, plasentadaki desidual gelişimde ve trofoblastik invazyonda olumsuz etkiler göstermiştir. Preeklampside, desidual hücrelerde apoptotik reaksiyonun artmasından dolayı BAX ve CD68 ekspresyonu artmış olup makrofaj ve dejenere desidual hücrelerde artışa sebep olmuştur. Preeklampsinin plasentada gerek desidual hücre apoptozisini gerekse ekstrasellüler matriksteki makrofajlar ile Tip IV kollajen salınımını ve anjiyogenik gelişimi olumsuz yönde etkileyebileceği düşünülmüştür. Aim: Our purpose in this study was to investigate CD68 expression for macrophage effect, BAX expression for apoptosis and distribution of Type IV collagen in connective stalk area by immunohistochemical methods in decidua cells. Materials and Methods: 20 normotensive and 20 preeclamptic placentas were included in our study. Routine paraffin embedding protocol was followed. 4-6 μm histologic sections were cut from these tissues and stained with Hematoxylin-Eosin, Periodic Acid Schiff, Masson-Trichrome. Immunohistochemical staining was also performed using BAX, CD68, and Type IV collagen antibodies. Results: When compared with the control group in preeclamptic tissue sections; apoptosis was increased in the pyknotic decidua cells of the main root villi; BAX expression was positively observed in some syncytial nodes of terminal villi and cytoplasm of hypertrophic decidual cells. CD68 expression was positive in degenerated decidual cells, in some infiltrating mononuclear cells, and in macrophage cells around dilated hemorrhagic blood vessels. Type IV collagen expression was positive in the fibrous structures of the extracellular matrix, connective tissue of the terminal villi, in the fibers around the vessel, and in the basement membrane. Conclusion: Preeclampsia has negative effects on decidual development of placenta and trophoblastic invasion. In preeclampsia, expression of BAX and CD68 were increased due to elevated apoptotic reaction in decidual cells, thus leading to an increase in macrophages and degenerated decidual cells. It is thought that in placenta, preeclampsia may negatively affect decidual cell apoptosis, macrophages in extracellular matrix, distribution of type IV collagen and angiogenic development. TIP.17.016 proje koduyla Dicle Üniversitesi Bilimsel Araştırma Projeleri Koordinatörlüğü (DÜBAP) tarafından desteklenmiştir.

Testosteron, üreme sistemi başta olmak üzere çeşitli organ ve dokuların fonksiyonlarında rol oynayan önemli bir steroid hormondur. Testosteronun insan hayatı boyunca iskelet gelişimi ve kemik sağlığı için gerekli olduğu bilinmektedir. Kemik metabolizmasında kritik role sahip bir diğer hormon olan İnsülin Benzeri Faktör-3 (INSL3), testosteron gibi prenatal ve postnatal dönemde Leydig hücrelerinde üretilir. INSL3 ekspresyonunun, Leydig hücrelerinin gelişim sürecini ve fonksiyon kapasitelerini yansıttığı bilinmektedir. Ancak literatürde testisteki sentezi ve regülasyonuna ilişkin henüz yeterli kanıt bulunmamaktadır. Kemik yapımından sorumlu osteoblastlardan salınan Osteokalsin (OC) de pankreasta B hücre proliferasyonu ve insülin sekresyonunu uyarması dışında, Hipotalamo-Hipofiziyer-Gonad (HPG) aksından bağımsız olarak, testiste Leydig hücrelerinde testosteron üretimini indüklemektedir. Fetal ve yetişkinlik döneminde 2 farklı jenerasyondan gelişen Leydig hücreleri, proliferasyon ve farklanmalarını pubertede tamamlarlar. Çok sayıda çalışmada postnatal normal gelişim süreci dışında, Etan Dimetan Sülfonat (EDS) uygulaması sonrasında yetişkin Leydig hücre popülasyonunun elimine edildiği ve tekrar prolifere oldukları rapor edilmiştir. Literatürde kemik ve testis arasındaki ilişkiyi destekleyen birçok çalışma bulunmasına rağmen, OC'in Leydig hücre gelişimine ve bu süreçte testosteron ve/veya INSL3 sentezi üzerine olası etkileriyle ilgili herhangi bir çalışmaya rastlanılmamıştır. Bu çalışmada yetişkin Leydig hücrelerinin farklanmaları sırasında, testosteron ve INSL3 sentezinin OC aracılı regülasyonun incelenmesi ve OC'in olası etkilerinin Lüteinizan Hormon (LH) ile karşılaştırılması amaçlandı. Otuz iki adet prepubertal sıçan ile EDS enjeksiyonu yapılan 40 adet yetişkin sıçandan oluşan 2 ana grup oluşturuldu. Her bir grup kendi içinde 4 alt gruba ayrıldı. Postnatal 35-63. günler ile EDS uygulamasını takip eden 35.-63. günler arasında, bu alt gruplara Gonadotropin Salgılatıcı Hormon (GnRH) antagonisti ve/veya OC uygulamaları yapıldı. Yetişkin Leydig hücrelerinin gelişimini tamamladıkları 63. günün sonunda, sakrifiye edilen deneklerden elde edilen testis doku örnekleri, ışık ve elektron mikroskobik, immünohistokimyasal ve biyokimyasal yöntemlerle incelendi.Yalnızca GnRH antagonisti uygulanan gruplara ait testis doku kesitlerinde, ışık ve elektron mikroskobik düzeyde seminiferöz tübüller ve Leydig hücrelerinde belirgin dejenerasyon, 3βHSD, INSL3 ve GPRC6A ekspresyonları ile Leydig hücre sayısı ve serum LH, testosteron, ucOC (Ankarboksile Osteokalsin) seviyelerinde belirgin bir azalma izlendi. GnRH antagonisti ile osteokalsin uygulanan grupların testis doku kesitlerinde ise, ışık ve elektron mikroskobik düzeyde kısmen bir düzelmenin olduğu, 3βHSD, INSL3 ve GPRC6A ekspresyonlarında ve serum testosteron seviyesinde kısmi bir artışın gerçekleştiği tespit edildi. Yalnızca osteokalsin uygulanan gruplara ait testis doku kesitlerinin ışık ve elektron mikroskobik bulgularının kontrol gruplarına benzediği görüldü. Leydig hücre sayısında anlamlı bir farklılık görülmezken, INSL3 ve GPRC6A ekspresyonlarında ve serum testosteron, ucOC seviyelerinde anlamlı bir artışın varlığı dikkati çekti.Bütün bulgular birlikte değerlendirildiğinde; yetişkin Leydig hücrelerinin normal postnatal gelişim süreci ve EDS uygulaması sonrası rejenerasyonları sırasında, yalnızca osteokalsin uygulamasının, Leydig hücre sayısında anlamlı bir farklılık oluşturmadığı, ancak mevcut Leydig hücrelerinin fonksiyonunu artırıcı yönde etki ederek, testosteron seviyesini yükselttiği belirlendi. Osteokalsin-testosteron ve osteokalsin-INSL3 arasındaki pozitif ilişkinin, in vivo koşullarda LH'dan tamamen bağımsız olmadığı sonucuna varıldı. Testosterone is an important steroid hormone that plays a role in the functions of various organs and tissues, especially the reproductive system. Testosterone is known to be essential for skeletal development and bone health throughout human life. Insulin Like Factor-3 (INSL3) is an another hormone that plays a critical role in bone metabolism, produced by prenatal and postnatal Leydig cells such as testosterone. It is known that INSL3 expression reflects the development process and functional capacities of Leydig cells. However, there is not enough evidence in the literature about its synthesis and regulation in the testis. Osteocalcin (OC) released from osteoblasts responsible for stimulating pancreatic B cell proliferation and insulin secretion, induces testosterone production in Leydig cells independent from HPG (Hypothalamo-Pituitary-Gonad) except for bone formation. Leydig cells that develop from 2 different generations during fetal and adulthood, complete their proliferation and differentiation mainly in puberty. In many studies, it has been reported that the adult Leydig cell population is eliminated and regenerated by Ethane Dimethane Sulphonate (EDS) administration, except for the postnatal normal developmental process. Although there are many studies supporting the relationship between bone and testis in the literature, any studies have been encountered about the possible effects of OC on testosterone and/or INSL3 synthesis during Leydig cell development. In this study, it was aimed to investigate OC-mediated regulation of testosterone and INSL3 synthesis and compare the possible effects of OC and LH (Luteinizing Hormone) during differentiation of adult Leydig cells.Rats were divided into 2 groups: 32 prepubertal rats and 40 adult EDS injected rats. Each group was divided into 4 subgroups. Gonadotropin Releasing Hormone (GnRH) antagonist and/or OC were applied to these subgroups between prepubertal 35-63 days and between 35-63 days following EDS administration. At the end of the 63th day when adult Leydig cells completed their development, testicular tissue samples obtained from the sacrificed rats were examined by light and electron microscopic, immunohistochemical and biochemical methods.Significant degeneration in seminiferous tubules and Leydig cells in light microscopic and electron microscopic levels, down-regulation in 3βHSD, INSL3 and GPRC6A expressions, reduction in Leydig cell counts and serum LH, testosterone, ucOC levels were observed in testicular tissue sections of GnRH antagonist treated groups. Slight up-regulation in 3βHSD, INSL3 and GPRC6A expressions, increase in serum testosterone levels with a partial improvement in light and electron microscopic levels were observed in the testis tissue sections of the groups treated with GnRH antagonist and osteocalcin. Light and electron microscopic findings of testicular tissue sections in osteocalcin-treated groups were similar to control groups. While there was no significant difference in the number of Leydig cells, the presence of a significant increase in INSL3 and GPRC6A expressions, serum testosterone and ucOC levels were remarked.When all the findings are evaluated together; it was determined that the application of osteocalcin did not make a significant difference in the number of Leydig cells, but increases the level of testosterone by improving the function of existing adult Leydig cells during normal postnatal developmental process and post-EDS regeneration. This positive association between osteocalcin-testosterone and osteocalcin-INSL3 was concluded to be independent from LH in vivo conditions. 125

TEZ13206 Tez (Yüksek Lisans) -- Çukurova Üniversitesi, Adana, 2017. Kaynakça (s. 90-97) var. XIV, 98 s. :_res. (bzs. rnk.), tablo ;_29 cm. MikroRNA'lar (miRNA'lar), hedef mRNA'lara bağlanıp, mRNA’ların translasyonlarını baskılayan kısa (18-25 nükleotid uzunluğunda), kodlanmayan RNA'lardır. MiRNA'lar hücrede çok sayıda fizyolojik ve patolojik süreçlerde yer alan, post-transkripsiyonel gen regülasyonunda önemli roller üstlenen yapılardır. MiRNA'lar; gen ekspresyonunun post-transkripsiyonel düzenlenmesi, metabolik düzenleme, hafıza ile sinaptik gelişim, organizmada embriyogenez, organogenez, farklılaşma ve büyümenin kontrolü gibi kritik rollere sahiptir. Bunların yanında, son zamanlarda yapılan araştırmalarda, miRNA'ların kanser, metabolik hastalıklar, kardiyovasküler hastalıklar, virüs enfeksiyonları ve travmatik nörolojik yaralanmalarda da önemli rollerinin olduğu gösterilmiştir. Hücrelerde meydana gelen fonksiyonel bozukluğun oluşmasında, en önemli mekanizma, miRNA'ların ifade düzeyinde meydana gelen değişikliklerdir. Bu bağlamda, hücrelerde miRNA'ların değişen ekspresyon düzeyleri ile hastalıkların oluşumu ile teşhis ve terapötik uygulamalar arasında çok yakın ilişkiler ortaya çıkarılmıştır. Günümüzde moleküler tıp uygulamalarında miRNA’lar, hastalıkların gelişiminde yeni bir belirteç olarak kullanılmaktadır. Spinal kord hasarı (SKH) motor ve duysal fonksiyonların tam veya kısmen kaybına neden olan ciddi bir merkezi sinir sistemi hastalığıdır. Bugüne kadar geliştirilen çeşitli tedavi stratejilerine rağmen, SKH sonrası fonksiyonel iyileşme için etkili bir tedavi henüz tam olarak bulunamamıştır. Son yıllarda yapılan çalışmalar ve biyoinformatik analizler SKH patogenezinde, miRNA'ların ifadelerinde meydana gelen değişimlerin, sekonder doku hasarında etken olabileceğini göstermektedir. Sıçanlarda yapılan deneysel çalışmalarda, microarray analizlerine göre SKH sonrasında 300'e yakın miRNA'nın eksprese olduğu ve 97 miRNA'nın ifadesinde önemli değişikliklerin meydana geldiği rapor edilmiştir. Bu bulgular, SKH tedavisinde, miRNA'ların potansiyel hedefler olabileceğini düşündürmektedir. miRNA'ların SKH patogenezinde çeşitli koruyucu veya zararlı etkilerinin olabileceği ileri sürülmektedir. Bununla birlikte, günümüzde hala SKH patogenezinin altında yatan mekanizmalar tam açık değildir. Bu nedenle çalışmamızda, deneysel olarak yetişkin erkek sıçanlarda oluşturulan SKH’nda miR-20a ve miR-125b ekspresyonları ile apopitoz ve enflamasyon arasındaki ilişkilerin mikroskobik, immünohistokimyasal ve moleküler biyolojik yöntemler ile araştırılması amaçlandı. Bu amaçla 42 adet Wistar cinsi erkek sıçan, herhangi bir cerrahi işlem yapılmayan kontrol grubu, spinal kord T2-T7 segmentleri arasında yalnızca laminektomi oluşturulan sham operasyon grubu ve T2-T7 arasında klip kompresyon yöntemi ile SKH oluşturulan deney grubu olmak üzere 3 gruba ayrıldı. SKH'nı takiben deney grubunda yer alan hayvanlar da kendi aralarında; spinal kord hasarı oluşturulduktan sonra yalnızca serum fizyolojik verilen deney kontrol grubu; spinal kord hasarını takiben MP tedavisi uygulanan grup olarak 2 alt gruba ayrıldı. Tüm sham ve deney gruplarından spinal kord doku örnekleri yaralanmayı takiben 1, 3, 7, ve 14. günlerde elde edilerek, ışık ve elektron mikroskobik, immunohistokimyasal ve moleküler biyolojik yöntemlerle değerlendirildi. TNF-? ve IL-6 ekspresyonunun, deney kontrol grubunda 1. ve 3. günlerde yükseldiği, 7. ve 14. günlerde azaldığı, MP tedavisi alan grupta ise özellikle 7. ve 14. günlerde her iki sitokinin anlamlı olarak azaldığı belirlendi. Kaspaz-3 ekspresyonun, deney kontrol grubu 1. günde yükseldiği, 3, 7 ve 14. günlerde anlamlı olarak azaldığı izlendi. Tedavi gruplarında kaspaz-3 ekspresyonunun azalmış olduğu dikkati çekti. Işık ve elektron mikroskobik incelemelerde, SKH oluşturulan gruplarda, nöronlarda, gliya hücrelerinde ve miyelinli sinir liflerinde yapısal dejenerasyonların meydana geldiği ve bu değişikliklerin, 1. ve 3. günlerde daha belirgin olduğu, 7. ve 14. günlerde azaldığı gözlendi. Tedavi gruplarında hücresel yapının, deney kontrol gruplarına oranla daha iyi korunduğu belirlendi. SKH’ndan sonra deney kontrol grubu 1. ve 3. günlerde ve tedavi grubu 1. günde miR-20a ekspresyonunun upregüle olduğu görüldü. miR-125b ekspresyonunun ise deney kontrol grubu 3. ve 7. günlerde downregüle olduğu görüldü. Bütün bulgular birlikte değerlendirildiğinde, deneysel akut spinal kord yaralanmasından sonra miR-20a upregülasyonun proenflamatuvar molekülleri indükleyerek enflamasyonu artırabileceği düşünüldü. Diğer taraftan, miR- 125b’nin kaspaz-3 ile ilişkili olabileceği ve hasardan sonra miR-125b downregülasyonunun apopitozu inhibe edebileceği şeklinde yorumlandı. Bu nedenle, miR-20a ve miR-125b’nin SKH’nda biyomarkır ve tedavi ajanı olarak dikkate alınabileceği kanaatine varıldı. MicroRNAs (miRNAs) are a class of short (18-25 nucleotide), noncodingRNAs that bind to target mRNAs, blocking their translation. MiRNAs are involved in many physiological and pathological processes in the cell and play an important role in post-transcriptional gene regulation. Furthermore, miRNAs play critical roles in the organism, such as post-transcriptional regulation of gene expression, metabolic regulation, memory, synaptic development, embryogenesis, organogenesis, differentiation and growth control. Additionally, in recent studies, it has been reported that miRNAs have significant roles in cancer, metabolic disorders, cardiovascular diseases, viral infections and traumatic neurological injuries. Changes in the expression levels of miRNAs is the major cause of functional disorders that occured in the cells. It is revealed that there is a close relationship between varying expression levels of miRNA and formation, diagnosis and treatment of diseases. Nowadays, miRNAs are used as a new biomarker for the development of disease in moleculer medicine. Spinal cord injury (SCI), is a serious central nervous system disorder leads to complete or partial loss of sensory and motor functions. Although various treatment strategies has been developed until today, there is still no effective treatment protocol for functional recovery after spinal cord injury. In recent years, researches and bioinformatic analyses showed that the variations in miRNA expression levels can cause seconder tissue damage in SCI pathogenesis. It has been reported that in experimental SCI model in rats, approximately 300 miRNAs are expressed and significant expression changes occured in 97 of those miRNAs according to the microarray analyses. It is suggested that miRNAs can be potential targets in SCI treatment. On the other hand It is also suggested that miRNAs may have protective and harmful effects in SCI pathogenesis. However, the underlying mechanisms of spinal cord injury pathogenesis is still unclear today. In this study we aimed to investigate the relationship between miR-20a and miR-125b expressions and apoptosis and inflamation in experimental SCI model in rats with using microscopic, immunohistochemical and molecular biological methods. Fourty two wistar rats were divided into 3 main groups as intact control group; they did not receive any operation, sham operation group; we created laminectomy on T2-T7 levels of spinal cord, and experimental group received spinal cord compression injury. Following injury the experimental group subdivided into 2 groups as: experimental control group, which did not receive any drug administration, methylprednisolone treatment group; they received MP following injury. Tissue samples were obtained from all groups at 1, 3, 7 and 14. days after injury for light and electron microscopic, immunohistochemical and molecular biological examinations. We found an increase in TNF-? and IL-6 levels in experimental control group on 1. and 3. days. We also obtained that there were a significant decrease in both cytokines expressions in experimental control group on 7. and 14. days and MP treatment group. Moreover we observed an increase on kaspaz-3 levels in experimental control group on 1 th day. On the other hand, in experimental control group on 3, 7 and 14. days and in the treatment group there were a significant decrease in kaspaz-3 levels. Furthermore we found structural degenerations in neurons, glia cells and axons in the SCI groups of the light and electron microscopic examinations. These degenerations were more prominent in 1 and 3 days injury groups. However, the ultrastructure of the cells were well preserved in MP treatment group when compared with experimental control groups. Also, we obtained that the expression of miR-20a was upregulated in experimental control group on 1 and 3 days and in treatment group on 1 day after injury. In contrast we observed that miR-125b expression was downregulated in experimental control groups on 3 and 7. days. When all results are evaluated together, we thought that after experimental SCI, miR-20a upregulation could induce proinflammatory molecules and thus increases inflammation. On the other hand, we thought that miR-125b may be associated with caspase-3 and after injury miR-125b downregulation may inhibits apoptosis. These results suggest that miR-20a and miR-125b can be considered as biomarkers and treatment agents in SCI. Bu Çalışma Ç.Ü. Bilimsel Araştırma Projeleri Birimi Tarafından Desteklenmiştir. Proje no: TYL-2016-5619’.

YÖK Tez ID: 474515 Kıkırdak dokunun onarılma yeteneği vücutta bulunan diğer dokulara göre daha sınırlıdır. Kıkırdak doku kan damarlarından yoksun avasküler bir yapıya sahip olduğu için kıkırdak hücreleri düşük oksijen konsantrasyonlarında dahi metabolik aktivite göstermektedir. Son yıllarda kıkırdak doku mühendisliği ve nanoteknoloji alanında çalışmalar hız kazanmış nanoteknolojinin önemli çalışma alanlarından olan biyouyumlu nanopartiküllerden yararlanılarak kıkırdak doku tedavisinde ciddi çalışmalar yapılmıştır. Bu tez çalışmasında; kondrosit hücrelerine bir kortikosteroid türevi olan deksametazon içeren hyaluronik asit nanopartikülleri yüklenerek salınımın, hücre canlılığının, sitotoksisitesinin ve apoptoz-nekroz oranının belirlenmesi amaçlanmıştır. İlk olarak hyaluronik asit nanopartikülleri sentezlenmiş daha sonra ise ilaç (deksametazon) yüklenmiş ve salınım çalışmaları gerçekleştirilmiştir. Deksametazon yüklenmiş ve yüklenmemiş hyaluronik asit nanopartikülleri farklı konsantrasyonlarda kondrosit hücrelerine uygulanarak hücrelerdeki etkisi incelenmiştir. Bu amaçla; ikili boyama yöntemi ile apoptoz/nekroz testi, genotoksisite için mikronükleus testi, sitotoksisite için WST-1 ve Alamar mavisi testi, GAG sentezi için DMMB analizi, proliferasyon için RTCA (Tam Zamanlı Hücre Analizi) testi yapılmıştır. WST-1 sitotoksisite testinde hyaluronik asit nanopartiküllerinin kondrosit hücrelerine uygulaması ile canlılık oranları 1mg/mL derişiminde % 108,91 ve 0,0312mg/mL derişiminde % 126,88 bulunmuştur. Deksametazon yüklü hyaluronik asit nanopartiküllerinin uygulaması ile ise 1mg/mL derişiminde % 93,42 ve 0,0312mg/mL derişiminde % 134,53 bulunmuştur. Ayrıca sonuçlar Xcelligence hücre proliferasyon testi sonuçları ile uyumludur. Deksametazon yüklenmiş gerekse yüklenmemiş hyaluronik asit nanopartiküller GAG sentezinde kontrole göre önemli bir değişiklik göstermemektedir. Deksametazon yüklenmiş hyaluronik asit nanopartiküller İkili boyama testinde doz azaldıkça apoptotik ve nekrotik indeks azalmaktadır. Sonuç olarak; elde edilen bulgular hyaluronik asit nanopartiküllerden kontrollü salınan deksametazon kondrositlere 0,5mg/mL ve daha düşük dozlarda olumsuz etki göstermemektedir. Bu nedenle dejeneratif eklem tedavilerinde antiinflamatuvar olarak kullanılan deksametazonun hyaluronik asit ile sinerjistik etki yapacağı düşünülmektedir. İlave in vivo çalışmalarla bu sav desteklenmektedir. Cartilage has a limited capacity of repair compared to other tissues in the body. Because cartilage is avascular tissue, chondrocytes exert their metabolic activities in a low oxygenated environment. In recent years, studies in cartilage tissue engineering and nanotechnology have been gained speed. Serious approaches in cartilage tissue engineering have been conducted using biocompatible nanoparticles. In this thesis, it was aimed to load dexamethasone, a corticosteroid derivative, on hyaluronic acid nanoparticles and to evaluate chondrocyte viability, cytotoxic and apoptotic-necrotic effects on chondrocytes upon release. First, hyaluronic acid nanoparticles were synthetized and dexamethasone was loaded on hyaluronic acid nanoparticles. The rate of dexamethasone release was determined. Then, dexamethasone loaded hyaluronic acid nanoparticles at various concentrations were applied to chondrocytes and their effects were evaluated. For this purpose, the following tests were conducted: double staining method for apoptosis-necrosis, micronucleus test for genotoxicity, WST-1 and Alamar Blue tests for cytotoxicity, DMMB for GAG synthesis and Real time cell analysis for cell proliferation Cytotoxicity tests indicated that cell viabilities following hyaluronic acid nanoparticle application were 108.91% and% 126.88% at doses of 1 mg/mL and 0.0312 mg/mL, respectively. Cell viabilities following application of dexamethasone loaded hyaluronic acid nanoparticles were 93.42% and % 134.53% at doses of 1 mg/mL and 0.0312mg/mL, respectively. The results were compatible with Xcelligence cell proliferation test. Compared to control, neither dexamethasone loaded nor hyaluronic acid nanoparticles without dexamethasone did not change GAG synthesis. Apoptotic and necrotic index following application of dexamethasone loaded hyaluronic acid nanoparticles declined in a dose dependent manner. As a result, dexamethasone released from hyaluronic acid nanoparticles did not exert a serious negative effect on chondrocytes at a concentration of 0.5mg/mL or below. Thus, it is thought that dexamethasone, which has been used as an anti-inflammatory agent in degenerative joint diseases, may exert a synergistic effect with hyaluronic acid. This notion should be supported by additional in vivo studies.

Yüksek Lisans Tezi, A2780 ovaryum kanseri hücre hattına paklitaksel ve mirtazapinin değişik dozları tek tek veya kombine olarak uygulandı. 24 ve 48 saatlik ilaç uygulaması sonrası hücre canlılığı MTT testi değerlendirildi. 24 saatlik uygulamada akridin oranj ve etil bromid ile boyanan hücrelerde apoptotik ve nekrotik hücreler sayıldı. İstatistiksel olarak değerlendirildi. Çalışmamızda 24 saat süreyle uygulanan mirtazapin IC50 dozunda, AO/EB ile boyanan hücrelerde apoptozis ve nekrozisin kontrol grubuna göre anlamlı derecede arttığı ve mirtazapinin tek başına A2780 hücrelerinde apoptozise göre hücrelerde nekrozisi arttırdığı belirlendi. 24 saat süreyle uygulanan paklitasel IC50 dozunda, AO/EB ile boyanan hücrelerde apoptozis ve nekrozisisin kontrol grubuna göre anlamlı derecede arttığı ve paklitakselin tek başına A2780 hücrelerinde nekrozise oranla hücrelerde apoptozisi arttırdığı belirlendi. 24 saat süreli mirtazapinin 1 mikromolar dozu, paklitakselin IC50 dozu olan 7,5 mikromolar dozu, 0,5 mikmolara düşürdü. Kemoterapinin yan etkilerini azaltabilecek ve daha güvenli bir doz aralığı sunan veriler elde edilmiş oldu. Bu veriler eşliğinde kemoterapinin yan etkilerini azaltabilecek bir tedavi yaklaşımı elde edilmiş olabilir, Different doses of paclitaxel and mirtazapine were administered individually or in combination in the A2780 ovarian cancer cell line.cell viability and was investigated by MTT assay after 24 and 48 hours of drug administration. Apoptotic and necrotic cells were counted in cells stained with acridine orange and ethyl bromide for 24 hours treatment. It was evaluated statistically. At the dose of mirtazapine IC50 applied for 24 hours in our study, apoptosis and necrosis in cells stained with AO/EB increased significantly compared to the control group and mirtazapine alone has been shown to increase necrosis in cells according to apoptosis in A2780 cells. At the dose of paclitaxel IC50 applied for 24 hours, apoptosis and necrosis in cells stained with AO/EB increased significantly compared to the control group and that paclitaxel alone increased apoptosis in cells according to necrosis in A2780 cells. 1 micromolar dose of mirtazapine treatment for 24 hours, reduced IC50 dose of paclitaxel from 7.5 micromolar to 0.5 micromolar. Thus it was possible to reduce the side effects of chemotherapy and provide a more safe dose range. In the presence of this data, a treatment approach may be obtained that may reduce the side effects of chemotherapy.

06.03.2018 tarihli ve 30352 sayılı Resmi Gazetede yayımlanan “Yükseköğretim Kanunu İle Bazı Kanun Ve Kanun Hükmünde Kararnamelerde Değişiklik Yapılması Hakkında Kanun” ile 18.06.2018 tarihli “Lisansüstü Tezlerin Elektronik Ortamda Toplanması, Düzenlenmesi ve Erişime Açılmasına İlişkin Yönerge” gereğince tam metin erişime açılmıştır. GİRİŞ VE AMAÇ: Bu çalışmada astenozoospermili ve normospermili hastalarda pentoksifilinin sperm motilitesi ve vitalitesi üzerine doz miktarına ve süresine göre in vitro etkisini gözlemlemek ve sperm için en uygun konsantrasyon ve süreci bulmak amaçlanmıştır. GEREÇ VE YÖNTEMLER: Çalışmamızda üroloji polikliniğine başvuran 20 normospermili ve 20 astenozoospermili olarak belirlediğimiz 40 hastadan aldığımız semen örnekleri kontrol ve deney grubu olarak ayrıldı. Kontrol grubuna wash solusyonu-distile su karışımı ilave edildi. Deney grubuna 3,4; 4,8 ve 5,6 mM pentoksifilin ilave edildi. Kontrol ve deney grupları solüsyonlarla 10 dakika ve 20 dakika etüvde inkübe edildi. Makler kamarasına konularak kare sistemiyle progresif hareket (A), yerinde hareket (B) ve hareketsiz (C) olmak üzere 3 grupta incelendi. Vitalite boyaması yapılarak kamera ataçmanlı ışık mikroskobu yardımıyla canlılıkları incelendi. BULGULAR: Işık mikroskobik gözlemler sonucunda astenozoospermili ve normospermili hastalarda A grubu yönünden yapılan karşılaştırmalarda, her iki grupta da istatistiksel olarak anlamlı artış tespit edildi. Bu artış 5,4 mM dozda ve 20 dakika inkübasyon süresince daha etkin olduğunu gözlemlendi. Çoklu karşılaştırma testinde A grubu motiliteleri incelendiğinde astenozoospermili hastalarda bu artışın istatistiksel olarak daha anlamlı olduğu görüldü. Her iki hasta grubunda da B grubu karşılaştırma sonuçlarında istatistiksel olarak anlamlı bir artış bulundu ve bu artış 20 dakikalık süreçte belirgin şekilde gözledi. Astenozoospermili hastalarda konsantrasyon alt grupları kıyaslandığında C grubunda istatistiksel olarak anlamlı bir azalış gözlenildi. Normospermili hastalardaki azalış istatistiksel olarak anlamlı bulunmadı. Vitalite değerlendirmelerinde iki hasta grubunda da istatistiksel olarak anlamlı bir fark görülmedi. SONUÇ: Astenozoospermili ve normospermili hastalarda in vitro pentoksifilin kullanımın hareketli sperm sayısını istatistiksel olarak arttırdığı gözlenirken, hareketsiz sperm sayısında azalış görülmüştür. Bu durum bize pentoksifilinin hareketsiz spermlere hareketlilik kazandırdığını düşündürmektedir. INTRODUCTION AND AİM: In this study, we aimed to observe the in vitro effect of pentoxifylline on sperm motility and viability in terms of dose and duration in asthenozoospermia and normospermia patients and to find the most suitable concentration and processfor sperm. MATERIALS AND METHODS: In our study, semen samples from 40 patients (20 normospermia and 20 asthenozoospermia patients) who applied to the urology clinic were obtained. The samples were divided into control and experimental groups. Wash solution-distilled water mixture were added to the control group. We added 3,6; 4,8 and 5,6 mM pentoxifylline separately to experimental group samples. The control and experimental groups were incubated with these solutions for 10 minutes and 20 minutes. Makler counting chamber the sperm count was made by the square system. Numerical values were examined in three groups; progressivemotility (A), nonprogressivemotility (B) and nonmotility (C). Vitality staining was carried out and the viability of the sample was examined with the aid of a light microscope. RESULTS: As a result of light microscopic observations, asthenozoospermia and normospermia group were compared with each other in group A and statistically significant increase was found in both groups. It was observed that this increase was more effective at the dose of 5,4 mM and during 20 minutes of incubation. When group A motility was examined in the multiple comparison test, it was seen that this increase was statistically more significant in patients with asthenozoospermia. In both patient groups, a statistically significant increase was detected in the B group comparison results, and this increase was noticeable in 20 minutes. When the concentration subgroups were compared in asthenozoospermia patients, a statistically significant decrease was observed in group C, although it decreased in normospermia patients, but this decreasewas not statistically significant. There was no statistically significant difference in viability evaluations between the two groups of patients. CONCLUSION:The use of pentoxifylline in the asthenozoospermia and normospermia patients increased the number of sperm samples A and B statistically, where as the C group had conflicting results. This suggests that pentoxifylline activates nonmotility sperm.

Amaç: Amacımız, eklem yıkımında önemli rolleri olan ADAMTS proteazlarından ADAMTS1, -4, -5’ in kronik inflamatuar bir hastalık olan Psoriatik artritis (PsA) patogenezindeki rollerini ve bu proteazların inflamatuar sinyal yolaklarında hangi mediyatörler tarafından regüle edildiklerinin araştırılmasıdır. Yöntem: 15 PsA hastası, 15 Ps hastası ve 15 sağlıklı bireyden alınan total kandan periferik kan mononüklear hücreleri (PBMC) izole edildi ve primer kültürleri yapıldı. PBMC hücrelerinde ADAMTS1, -4, ve -5 genlerinin mRNA ifadeleri qPCR yöntemi kullanılarak belirlendi. Primer kültürleri yapılan PBMC hücreleri TNF-α, IL-1β ve IL-6 ile uyarıldıktan sonra, pro-inflamatur sitokinlere yanıt olarak ADAMTS genlerinin mRNA ekspresyon düzeylerinde bir faklılık olup olmadığı belirlendi. Ayrıca PBMC hücreleri TNF-α, IL-1β ve IL-6 ile uyarılmadan önce mitogen-activated protein kinases (MAPK), transkripsiyon faktörü nuclear faktor kappa B (NFκB) ve signal transducer and activator of transcription 3 (STAT3) inhibitörleri ile muamele edildi ve ADAMTS genlerinin ekspresyonunun pro-inflamatuar sinyal yolaklarındaki MAPK (ERK1/2, p38, JNK), NFκB, ve STAT3 mediyatörleri tarafından regüle edilip edilmediği qPCR yöntemi kullanılarak araştırıldı. Buna ek olarak inhibitörlerin MAPK (ERK1/2, p38, JNK), NFκB, ve STAT3 aktiviteleri üzerindeki etkileri Western Blot yöntemi kullanılarak tespit edildi. Bulgular: PsA grubunun PBMC hücrelerinde ADAMTS1 ve -4 ekspresyonlarında artış olduğu, ancak ADAMTTS5 ekspresyonunda anlamlı bir değişim olmadığı bulundu. TNF-α ve IL-6 stimülasyonlarının ADAMTS1, -4 ve -5 ekspresyonlarında, IL-1β uyarılmasının ise sadece ADAMTS1 ve -4 ekspresyonlarında azalışa neden olduğu görüldü. Ancak, IL-1β uyarılmasıyla ADMTS5 ekspresyonunun değişim göstermediği gözlendi. p38, JNK ve STAT3 inhibisyonlarının ADAMTS1 ekspresyonunda azalmaya neden olduğu belirlendi. Öte yandan, ADAMTS5 ekspresyon düzeyinin NFκB, ERK1/2 ve JNK inhibisyonlarıyla azaldığı ve STAT3 inhibisyonu sonucunda ise ADAMTS5 ekspresyonunun değişime uğramadığı tespit edildi. Ayrıca, STAT3 ve NFκB inhibisyonlarının ise ADAMTS4 ekspresyonununda azalışa neden olduğu görüldü. Bununla birlikte, kontrol grubunda JNK inhibisyonuyla ADAMTS1 ve -5 ekspresyonlarının, Ps grubunda ise ERK1/2, p38 ve JNK inhibisyonlarının üçünün de ADAMTS1 gen ekspresyonunda önemli bir artış gösterdiği bulundu. Ayrıca, STAT3 ve NFκB inhibisyonlarının kontrol ve Ps gruplarının ikisinde de ADAMTS1 ekspresyon düzeyinde artış sağladığı gözlendi. Tartışma: Diğer artrit türlerine ait literatürlerde gözlendiği gibi PsA hastalarının PBMC hücrelerinde de ADAMTS1 ve -4 ekspresyonlarının Ps ve kontrol gruplarına kıyasla artış gösterdiği, ancak ADAMTS5 ekspresyonunun değişmediği bulundu. Bu sonuç, ADAMTS1 ve -4 genlerinin PsA hastalığında ekstra sellüler matriks (ECM) yıkılımında etkin agrekanazlar olabileceğini ortaya koymaktadır. PsA’ lı bireylerin PBMC hücrelerinde TNF-α , IL-6 ve IL-1β uyarılmasıyla ADAMTS1 ve -4 gen ekspresyonlarının, TNF-α ve IL-6 uyarılmasıyla ise ADAMTS5 gen ekspresyonunda azalma olduğu tespit edildi. Bu bulgular, TNF-α, IL-6 yada IL-1β uyarılmalarının ADAMTS1 -4 ve -5 agrekanaz aktivitesine baskılayıcı etkileri olabileceğini düşündürmektedir. Ayrıca, PsA patogenezinde, MAPK, STAT3 ve NFκB sinyal yolaklarının ADAMTS1, -4 ve -5 üzerinde modülatör etkileri olabileceği görüldü. Anahtar Kelimeler : PsA, ADAMTS, PBMC, qPCR, biyobelirteç. Aim: Our aim is to investigate the roles of ADAMTS proteases (ADAMTS-1, -4 and -5), which have important roles in articular destruction in the pathogenesis of Psoriatic Arthritis (PsA), which is a chronic inflamatuar disease and which mediators involved in inflammatory signaling pathways regulate these proteases. Method: Peripheral blood mononuclear cells (PBMCs) were isolated from total blood obtained from 15 PsA patients, 15 Psoriasis (Ps) patients and 15 healthy individuals and their primary culture have been done. The mRNA expression levels of ADAMTS8, -9 and -15 genes in PBMCs were measured by qPCR. After the stimulation of the cultured PBMC by TNF-α, IL-1β and IL-6, the mRNA expression levels of ADAMTS genes in the stimulated PBMC were determined by qPCR. Furthermore, PBMCs have been treated by mitogen-activated protein kinases (MAPK), transcription factor nuclear factor kappa B (NFkB) and signal transducer and activator of transcription 3 (STAT3) inhibitors before the stimulation with TNF-α, IL-1β and IL-6 and the expression of ADAMTS genes whether are regulated by MAPK (ERK1/2, p38, JNK), NFkB and STAT3 mediators in pro-inflammatory signaling pathways were examined by qPCR. Moreover, the effects of the inhibitors on the activities of MAPK (ERK1/2, p38, JNK), NFkB and STAT3 were determined by Western Blot. Results: It was found that the expression of ADAMTS1 and -4 in the PBMCs of PsA group were increased, but there was no any significant change in the expression levels of ADAMTS5. While stimulations by TNF-α and IL-6 caused a decreaase in the expression of ADAMTS1, -4 and -5, stimulation by IL-1β caused a reduction only in the expression of ADAMTS1 and -4. However, it was observed that the expression of ADAMTS5 was not changed by IL-1β stimulation. Morover, it was determined that inhibition of the p38, JNK and STAT3 resulted in a decline in the expression level of ADAMTS1. On the other hand, while the expression levels of ADAMTS5 was decreased by inhibition of NFκB, ERK1/2 and JNK, the expression of the ADAMTS5 was not influenced by inhibition of STAT3. Moreover, it was seen that STAT3 and NFkB inhibitors led to a reduction in the expression of ADAMTS4. However, JNK inhibition in the control group, and ERK1/2, p38 and JNK inhibition in the Ps group led to a significant increase in the expression of ADAMTS1 expression. It was also observed that STAT3 and NF-κB inhibition resulted in an increase in the expression level of ADAMTS1 in both control and Ps groups. Conclusion: As observed in the literature of other arthritis types, the expression of ADAMTS1 and -4 in PBMC cells of PsA patients were increased compared to Ps and control groups, but ADAMTS5 expression did not change. These results suggest that ADAMTS1 and -4 genes may be effective aggrecanases in the degradation of extra cellular matrix (ECM) in PsA disease. It was determined that the expression of ADAMTS1 and -4 in PBMCs of the patients with PsA were decreased by TNF-α , IL-6 ve IL-1β stimulation. The expression of ADAMTS5 was also decreased by TNF-α ve IL-6 stimulation. These findings imply that TNF-α and IL-6 stimulations may have suppressive effects on the activity of ADAMTS1, -4 and -5 aggrecaneses. Furthermore, it was observed that MAPK and NFkB signaling pathways may have modulator effects on ADAMTS1, -4 ve -5 in the pathogenesis of PsA. Keywords : PsA, ADAMTS, PBMC, qPCR, biomarkers. TÜBİTAK’ ın 214S024 nolu projesiyle desteklenmiştir. DÜBAP’ ın Tıp.16.010 nolu projesiyle desteklenmiştir.

TEZ12749 Tez (Yüksek Lisans) -- Çukurova Üniversitesi, Adana, 2017. Kaynakça (s. 74-78) var. XIII, 79 s. :_res. (bzs. rnk.), tablo ;_29 cm. Hidrosalpinks, kadınlarda oldukça yaygın gözlenen ve tuba uterinaların overlere yakın, distal kısımlarında, içi sıvı dolu kese şeklindeki tıkanıklık ile karakterize bir hastalıktır. Hidrosalpinksin, sıklıkla cinsel yolla bulaşan, Gonorrhea ve Chlamydia enfeksiyonları sonucu oluşan, pelvik enflamatuvar hastalığa bağlı, tuba uterinada meydana gelen iltihabi reaksiyonlar sonucu oluştuğu düşünülmektedir. Cerrahi komplikasyonlar, endometriyozis, tubal veya ovariyan kanserler ile tubal tuberkülozun da hastalığa neden olabileceği kaydedilmiştir. Günümüze kadar yapılan araştırmalarda, hidrosalpinksin kadınlarda gebelik ve implantasyon oranını belirgin olarak azalttığı ve düşük riskini de arttırdığı rapor edilmiştir. Son yıllarda yapılan çalışmalarda, hidrosalpinks varlığının in vitro fertilizasyon tedavisi uygulanan hastalarda gebe kalma olasılığını yaklaşık %50 oranında azalttığı, oluşan gebeliklerin de yüksek oranda düşük riski taşıdığı rapor edilmiştir. Hidrosalpinksli hastalarda, implantasyon oranındaki bu azalmanın kesin nedeni tam olarak bilinmemekle birlikte, uterus kaslarında oluşan peristaltik kasılmalar, reflüye bağlı intrauterin sıvı akışı, hidrosalpinks sıvısının embriyo üzerine olası toksik etkileri ile endometriyum reseptivitesinde meydana gelen değişikliklerin etkili olabileceği kabul edilmektedir Hidrosalpinks varlığında, embriyonun uterusa implantasyonunun belirgin olarak düşmesi ve oluşan gebeliklerde düşük oranının artması, hastalığın uterus endometriyumuna olan etkilerini ön plana çıkarmaktadır. Hidrosalpinkse sahip infertil hastalar ile hidrosalpinksli olmayan veya herhangi bir pelvik enflamatuvar hastalığı bulunmayan hastaların endometriyumları üzerine çeşitli integrinler, transkripsiyon faktörleri ve hücre yüzey markırları gibi çeşitli faktörlerin etkileriyle ilgili çok sayıda araştırma yapılmış olmasına rağmen, literatürde hidrosalpinkse sahip kadınlarda cerrahi tedavi öncesi ve sonrasında endometriyum ultrastrüktürü ile ilgili bir araştırmaya rastlanmamıştır. Bu çalışmada, hidrosalpinks hastalığına sahip olan kadınlardan cerrahi tedavi öncesi ve sonrasında alınan endometriyum doku örneklerinin ışık ve elektron mikroskobik düzeyde incelenmesi amaçlanmıştır. Yaşları 19-46 arasında değişen, bilateral hidrosalpinkse sahip 24 kadından, cerrahi tedavi öncesi ve sonrası endometriyum doku örnekleri elde edildi. Ayrıca infertilite tedavisi amacıyla başvuru yapan, hidrosalpinkse sahip olmayan 5 kadından elde edilen endometriyum biyopsileri de kontrol amacıyla kullanıldı. Alınan endometriyum dokuları mikroskobik incelemeler için hazırlandı. Hidrosalpinksli hastalara ait endometriyum örneklerinde; yüzey epitelinde incelme, mikrovilluslu hücrelerde mikrovillus sayılarında azalma, çekirdekte heterokromatin artışı ve piknotik değişiklikler, apikal sitoplazmada endoplazmik retikülüm sisternalarında genişleme ve vakuolizasyon, organel harabiyetine bağlı membranöz whorl yapıları, ödemi temsil eden geniş ve düzensiz interselüler boşluklar ile intraepitelyal makrofaj ve lenfositlere sıklıkla rastlandı. Ayrıca endometriyal bez epitelinde, interselüler aralıklarda genişleme ve bez epitel hücrelerinde organel harabiyetlerinin varlığı da gözlendi. Bunların yanında endometriyal stromada ödem alanlarını temsil eden geniş interselüler aralıklar ile stromal hücrelerde yapısal değişiklikler belirlendi. Hidrosalpinksin cerrahi tedavisi sonrası elde edilen endometriyum dokularında, her ne kadar bazı alanlarda hafif yapısal değişiklikler gözlense de, yüzey epiteli ile bez ve stromal hücrelerin yapılarının daha çok kontrol endometriyum örneklerine benzerlik gösterdiği dikkati çekti. Sonuç olarak, hidrosalpinksli hastalara ait endometriyum dokularında ciddi yapısal değişikliklerin meydana geldiği, cerrahi tedavi sonrasında bu yapısal bozuklukların ortadan kalktığı, bu nedenle de hidrosalpinks hastalığında cerrahi tedavinin etkin olduğu kanaatine varıldı. Hydrosalpinx is a disease commonly observed in women and characterized by the obstruction which is in the shape of a fluid filled sac at the distal part of tuba uterina closed to the ovary. Hydrosalpinx is a sexually transmitted disease and it is thought that the disease could be occured as a result of Gonorrhea and Chlamydia infections, pelvic inflamatory disease and inflamatory reactions of tuba uterina. It has been reported that surgical complications, endometriosis, tubal or ovarian cancers and tubal tuberculosis can lead to this disease. Nowadays, it has been reported in the researches that hydrosalpinx markedly reduce pregnancy and implantation rate and increase the risk of abortion in women. In recent studies it has been reported that hdyrosalpinx reduce the pregnancy rate about % 50 and increase the abortion risk in the patients underwent IVF treatment. Although the cause of the reducement in implantation rate is not exactly known, peristaltic contractions of uterine muscles, intrauterin fluid flow due to reflux, toxic effects of the fluid in the hdyrosalpinx on the embryo and alterations in endometrial receptivity are considered to be effective in this condition. There is a decrease in implantation rate of embryo to the uterus and an increase in abortion risk in the patient with hydrosalpinx so the effects of this disease on the uterin endometrium is very obvious. Although there have been lots of study which investigate integrins, transcription factors, cell surface markers on the endometrium of the infertile women with and without hydrosalpinx and pelvic inflammatory disease, there have been no study in the literature on the ultrastructure of endometrium in patients with hydrosalpinx before and after surgical treatment. So, in this study we aimed to obtain endometrial tissue samples from the patients with hydrosalpinx, before and after the surgical treatment and compare these endometrial tissue samples by using light and electron microscope. Endometrial tissue samples were obtained from the 24 women with bilateral hydrosalpinx range 19-46 years before and after the surgical treatment and normal endometrial tissues were collected from 5 women without hydrosalpinx and evaluated as control group. The endometrial tissue samples were prepared according to the routine tissue preparation methods. In endometrial samples of patients with hydrosalpinx; it was observed that large and unregulated interstitial spaces representing the organellar destruction, membranous whorl structures associated with organelle destruction, thinning in the surface epithelium, decreasing in numbers of microvillus and pinopodes in microvilli cells, increasing in heterochromatin and picnotic changes in the nucleus, expansion and vacuolization in the endoplasmic reticulum cisternae in the apical cytoplasm and intraepithelial macrophages and lymphocytes were rised in number. Also, in endometrial gland epithelium, enlargement in intercellular intervals and organelle destruction in glandular epithelial cells were encountered. In addition, structural changes in stromal cells were identified with wide intercellular spaces representing endometrial stromal edema areas. Although mild structural changes were observed in endometrial tissues obtained after surgical treatment of hydrosalpinx, surface epithelium and glandular and stromal cell structures were more similar with control endometrial specimens. In conclusion; serious structural changes have occured in endometrial tissues of patients with hydrosalpinx. These structural abnormalities have removed after surgical treatment so it is considered that surgical treatment is effective in patients with hydrosalpinx. Bu Çalışma Ç.Ü. Bilimsel Araştırma Projeleri Birimi Tarafından Desteklenmiştir. Proje no: TYL-2015-4528.

Nanopartiküllerin benzersiz fizikokimyasal ve biyolojik özelliklerine bağlı olarak kullanımları giderek artmaktadır. GümüĢ nanopartikülü en geniĢ kullanım alanına sahip olan nanopartiküldür. NanogümüĢün antimikrobiyal özellikleri tüketici ürünlerinde ve sağlık ürünlerinde yoğun kullanım alanı bulmasıyla sonuçlanmıĢtır. Bu yoğun kullanıma bağlı olarak çevreye ve insan sağlığına olası etkileri ile ilgili Ģüpheler ortaya çıkarmıĢtır; bu yüzden nanogümüĢün biyolojik etkileĢimi ve potansiyel toksisitesinin mekanizmasının daha iyi anlaĢılması ihtiyacı oluşmuştur. 35 Wistar Albino sıçan her grupta 5 sıçan olacak Ģekilde 7 gruba ayrılmıĢtır. Kontrol Grubu (Grup 1) çeĢme suyu, Grup 2 20 nm 50 mg/kg, Grup 3 20 nm 300 mg/kg, Grup 4 80-100 nm 50 mg/kg, Grup 5 80-100 nm 300 mg/kg nanogümüĢ 10 gün boyunca 24 saat aralıklarla oral olarak uygulanmıĢtır. Vücut ağırlıkları çalıĢmanın baĢlangıcında ve sonunda kaydedilmiĢtir. TAS, TOS, ALT, AST, ALP, GGT seviyeleri ölçülmüĢ ve OSI değeri hesaplanmıĢtır. Parafin kesitler hematoksilen&eozin ile boyanmıĢ ve alınmıĢ olan diğer kesitler polylisin kaplı lamlara yerleĢtirilmiĢtir. CD68 ve TUNEL boyama gerçekleĢtirilip değerlendirilmiĢtir. Apoptotik indeks TUNEL boyama ile belirlenmiĢtir. Grupların vucüt ağırlığında istatistik olarak anlamlı fark gözlenmemiĢtir. Her ne kadar bazıları istatistiki olarak anlamlı fark göstermese de TAS, TOS, OSI değerleri düĢen boyut ve artan doz ile artıĢ göstermiĢlerdir. Serum ALT seviyeleri farklılık göstermemiĢtir. Serum ALP ve AST seviyeleri azalan boyut ve artan doz ile artıĢ göstermiĢtir. Sıçanların karaciğerinin H&E boyanması ile yapılan histopatolojik değerlendirmede konjesyon, lenfosit infiltrasyonu, nekroz, pleomorfik nükleus ve sinüzoidlerde dilatasyon gözlenmiĢtir. TUNEL boyama apoptozisin azalan boyut ve artan doz ile arttığını göstermiştir. Bu çalışmanın sonuçları gümüş nanopartikülünün vücutta oksidatif stresi ve karaciğerde toksisiteyi yüksek dozlarda ve küçük boyutlarda oluşturduğunu şgöstermiĢtir. Farklı boyutlarda ve yüksek dozlarda nanogümüş kullanırken dikkatli olunmalıdır., Nanoparticles are increasingly used because of their unique physicochemical and biological properties. Silver nanoparticle is one of the most commonly used nanoparticle. The antimicrobial properties of silver nanoparticles have resulted in their extensive application in consumer and health care products. This extensive application is leading to concerns about the potential environmental and human health impacts, so it is becoming necessary for a better understanding of the mechanisms of silver nanoparticles‟ biological interactions and their potential toxicity. 35 Wistar Albino rats were randomly divided into five groups of 7 rats each. In this experiment Control Group (Group 1) tap water; Group 2 20 nm 50 mg/kg; Group 3 20 nm 300 mg/kg; Group 4 80-100 nm 50 mg/kg; Group 5 80-100 nm 300 mg/kg anosilver received via gavage for 10 days at 24 hour interval. The body weights recorded in the beginning and at the end of the experiment. Blood serum TAS, TOS, ALT, AST, ALP, GGT levels were determined and OSI parameters were calculated. Paraffin blocks were stained with hematoxylin&eosin. Staining with CD 68 and TUNEL was performed and evaluation was done. Apoptotic index was evaluated with TUNEL. There were no statistically significant differences in the body weight of the groups. Even some of them did not show statistically significant difference, serum TAS, TOS and OSI values showed increase with the decreased size and increased dose. Serum ALT levels were not showed differences. Serum ALP and AST levels were increased with the decreased size and increased dose. Congestion, lymphocyte infiltration, necrosis, pleomorphic nucleus, dilation in sinusoids were visualized by histopathologic examination of rats‟ liver by H&E staining. TUNEL staining showed that apoptosis increased with the decreased size and increased dose. These results of present study showed silver nanoparticle may have oxidative stress in the body and toxicity in the liver at high doses and small sizes. Attention must be paid when using different sizes and high doses of nanosilver.

Yüksek Lisans Tezi, Siklofosfamid (CP) çocukluk ve yetişkin malignensilerde, organ nakillerinde immun supresif olarak, sistemik lupus eritematoz, multiple skleroz gibi hastalıklarda kullanılan kemoterapötik bir ilaçtır. Çinko oksit (ZnO) çok amaçlı inorganik bir malzeme olup ZnO nanopartikülleri ise boya, pigment, kozmetik ve kişisel bakım gibi farklı endütriyel alanlarda kullanılan en yaygın malzemelerden birisidir. Bu çalışmada testislerde hasar oluşturduğu bilinen CP ile testis hasarı ve apoptozis çalışmaların yetersiz kaldığı ZnO nanopartikül uygulamasının etkileri amaçlanmıştır. Sıçanlar; I. Grup (n=7) Kontrol, II. Grup (n=7) Siklofosfamid (20 mg/kg/gün ip) (CP), III. Grup (n=7) Çinko oksit (ZnO) nanopartikül (300 mg/kg/gün oral) ve IV. Grup (n=7) CP (20 mg/kg/gün ip) + ZnO (300 mg/kg/gün oral) olmak üzere 4 gruba ayrıldı. Tüm gruplara, 7 gün boyunca maddeler enjeksiyon ve oral yolla verildi. Sıçanların sol testislerine Hematoksilen-Eozin, TUNEL, Bax ve Caspase-3 immünohistokimyasal teknikleri uygulandı. Sağ testis doku homojenatları ile kan serumları ise oxidative stress markers (indirgenmiş Glutatyon, Catalase, TBARS) ölçüldü. Gruplar; Johnsen skorlama bakımından karşılaştırıldığında, tüm gruplar arasında anlamlı bir fark bulundu ve en düşük skor Grup 4'de gözlendi. İmmünohistokimyasal Bax boyanmasında Grup 2 ve Grup 3 arasında anlamlı bir fark gözlemlenmedi, bunun dışındaki diğer bütün gruplar arasında anlamlı fark ortaya çıkmıştır. Caspase-3 boyanmasında ise Grup 1 – Grup 2, Grup 1 – Grup 4, Grup 2 – Grup 4 ve Grup 3 – Grup 4 arasında istatistiksel olarak anlamlı fark çıkmıştır. TUNEL metodu sonucuna göre ise bütün gruplar arasında anlamlı bir fark olduğu görülmüştür. Serum GSH ve Katalaz seviyesi, sadece Grup 2 ve Grup 4'de benzerlik göstermiştir ve diğer gruplarda birbirinden anlamlı derecede farklı çıkmıştır. Serum TBARS seviyesi ise bütün gruplar arasında anlamlı bir farklılık göstermiştir. Doku GSH seviyesi, Grup1 – Grup 3 ile Grup 2 – Grup 4 arasında benzer olup diğer gruplarda farklılık göstermiştir. Doku Katalaz seviyesi, Grup 2 – Grup 3 gruplarında benzer olup diğer gruplarda anlamlı farklılık göstermiştir. Doku TBARS seviyesi ise bütün gruplarda anlamlı farklılık göstermiştir. Sonuç olarak, çinko oksitin testislere, siklofosfamidden daha az zarar verdiği tespit edildi. Testislerde en fazla hasarın, ikisinin birlikte kullanıldığı grupta oluştuğu gözlendi., Cyclophosphamide (CP) is a chemotherapeutic drug used in diseases such as multiple sclerosis systemic lupus erythematosus, as immuno suppressive in organ transplantation in the childhood and adult malignancies. Zinc oxide (ZnO) is a multi purpose inorganic material and ZnO nanoparticlesis are one of the most common used in various industrial fields such as paint, pigment, cosmetics and personal care. In this study the effects of CP which is known cause damage to the testicles and the effects of ZnO nanoparticles applications which studies are not sufficient for testicular damage and apoptosis were investigated. Rats were grouped into four as: I. Group (n=7) Control, II. Group (n=7) Cyclophosphamide (CP) (20 mg/kg/day ip), III. Group (n=7) Zinc oxide (ZnO) nanoparticles (300 mg/kg/day oral) and IV. Group (n = 7) CP + ZnO (20 mg/kg/day ip + 300 mg/kg/day oral). Elements were intraperitoneally injected and orally given to all groups for seven days. Hematoxilene-Eosine, TUNEL, Bax and Caspase-3 immunohistochemical techniques were applied to left testis. Right testis tissue homojenants and blood serums of oxidative stres markers (reduced glutation, catalase, TBARS)were measured. When Johnsen scoring terms compared, a significant difference was found between all groups and the lowest score was observed in the Group 4. In Bax immunohistochemical staining, a significant difference between Group 2 and Group 3 wasn't observed, all other groups had significant difference. In Caspase-3 staining, a statistically significant difference between Group 1 – Group 2, Group 1 – Group 4, Group 2 – Group 4 and Group 3 – Group 4 were observed. A significant difference between all groups was found when compared to control group. Serum levels of GSH and catalase were similar between Group 2 and Group 4 and were significantly different in all other groups. Serum TBARS levels showed a significant difference between all groups. Tissue GSH level was similar in Group 1 – Group 3 and Group 2 – Group 4, it showed significant differences in the other groups. Tissue levels of catalase, was similar in Group 2 – Group 3, significant differences were found in the other groups. Tissue TBARS levels showed significant differences in all groups. In conclusion, it was observed that zinc oxide has given less damage to the testicles than cyclophosphamide. Maximum damage was observed in combined group in the testes.

TEZ12189 Tez (Yüksek Lisans) -- Çukurova Üniversitesi, Adana, 2016. Kaynakça (s. 69-77) var. xiv, 78 s. :_res. (bzs. rnk.), tablo ;_29 cm. Testiküler torsiyon, neonatal ve ergenlik döneminde sıklıkla görülen ürolojik bir problemdir. Testiküler torsiyondaki temel patoloji, torsiyonu takiben serbest oksijen radikalleri tarafından oluşturulan doku hasarı ile birlikte ortaya çıkan biyokimyasal ve yapısal değişikliklerdir. Diyabetes Mellitus; insülin eksikliği ve/veya insülin direnci sonucu kanda glukoz seviyesinin yükselmesine bağlı olarak gelişen, akut ve kronik komplikasyonlara neden olabilen, sistemik bir hastalıktır. Literatürde glisemik kontrol için liraglutid uygulaması rapor edilmiştir. Ayrıca son yıllarda özellikle tip 2 diyabet hastalarında böbrek, kalp, mide, bağırsak, beyin, pankreas, over, karaciğer ve adipoz doku gibi, çeşitli organ ve dokularda da deneysel araştırmalar yapılmıştır. Erkek üreme sistemi üzerine liraglutidin etkisiyle ilgili çok az sayıda çalışma bulunmaktadır. Sunulan çalışmada deneysel olarak diyabet oluşturulan ve iskemi/reperfüzyon uygulanan sıçanlarda testiste, liraglutidin antidiyabetik, antioksidatif ve antiapopitotik etkilerinin araştırılması amaçlandı. Çalışmamızda Wistar albino cinsi toplam 36 adet erkek sıçan kullanıldı. Kontrol grubu (Grup 1, n=6), diyabet grubu (Grup 2, n=12), torsiyon grubu (Grup 3, n=18) olmak üzere denekler 3 gruba ayrıldı. 2.grup sıçanlarda, 50 mg/kg streptozosin uygulamasından 72 saat sonra kan glukoz seviyeleri ölçüldü, > 300 mg/dL olan sıçanlar diyabetik olarak kabul edildi. Diyabetik sıçanlar da kendi içinde 2 alt gruba ayrıldı. 2a grubu sıçanlar, 14 gün boyunca normal koşullarda yaşatılırken, 2b grubuna 14 gün boyunca 0,3 mg/kg liraglutid günde 2 kez subkutan olarak uygulandı. 3. grup sıçanların sol testisleri 720° döndürülerek torsiyon gerçekleştirildi. Torsiyon yapılan bu grup sıçanlar da kendi içerisinde 3 alt gruba ayrıldı. 3a grubu denekler, 3 saatlik torsiyondan sonra sakrifiye edildi. 3b grubundaki sıçanların ise testislerine 3 saatlik torsiyon sürecinden sonra detorsiyon yapıldı ve 14 gün yaşatıldı. 3c grubuna torsiyonun 2. saatinde subkutan olarak 0,3 mg/kg liraglutid enjekte edildikten 1 saat sonra detorsiyon yapıldı ve ardından 14 gün boyunca, günde 2 kez liraglutid enjeksiyonuna devam edildi. Sakrifikasyondan önce sıçanlardan alınan kan örneklerinde MDA, SOD ve testosteron ölçümleri yapıldı. Elde edilen testis doku örnekleri ışık ve elektron mikroskobik incelemeler için hazırlandı. Ayrıca testis doku kesitlerinde, apopitotik marker olan kaspaz-3 ekspresyonu immunohistokimyasal olarak araştırıldı. Çalışmamızda; ışık mikroskobik olarak diyabet (Grup 2a), torsiyon (Grup 3a) ve torsiyon/detorsiyon (Grup 3b) gruplarında seminiferöz tübüllerde dejenerasyon ve interstisyumda ödem gözlenirken, ince yapı düzeyinde elektron dens Sertoli hücre sitoplazmasında dev lipid damlacıkları, SER vakuolizasyonu ve dejenere mitokondriyonlar dikkati çekti. Ayrıca spermatojenik hücrelerde büzüşmeler ve apopitotik xii değişiklikler izlendi. Liraglutid uygulanan gruplarda ise, ışık mikroskobik düzeyde nispeten normale yakın bir morfoloji gözlenirken, ince yapı düzeyinde; bazı tübüllerde çift çekirdekli anormal spermatidlere, lümende immatür, fagositik ve apopitotik hücrelere rastlandı. İmmünohistokimyasal bulgularda 2a, 3a ve 3b gruplarında, kaspaz-3 ekspresyonu belirgin olarak gözlenirken, 2b ve 3c gruplarında, kontrol grubuna benzer ekspresyon elde edildi. Biyokimyasal analizlerde; 2a, 3a ve 3b gruplarında MDA seviyelerinde artış, SOD ve testosteron düzeylerinde azalma görüldü. 2b ve 3c gruplarında; SOD, MDA ve testosteron seviyelerinin kontrol grubuna yakın olduğu dikkati çekti. Bütün bulgular birlikte değerlendirildiğinde; liraglutidin diyabet ve torsiyon/detorsiyon gruplarında meydana gelen yapısal değişiklikler ile hormon seviyeleri üzerine olumlu etkilerinin, uzun süreli kullanımda daha etkin olabileceği düşünüldü. Liraglutidin, testise etkileri ile ilgili ileri araştırmaların yapılması ve buna yönelik bilgilerin artmasıyla, gelecekte diyabet hastalarında ve/veya torsiyon/detorsiyon vakalarında, testis yapısı ve fonksiyonunun korunmasında, alternatif bir tedavi ajanı olabileceği kanaatine varıldı. Testicular torsion is an urological condition appeared frequently in adolescents and neonatal periods. The basic pathology of testicular torsion is tissue damage that occurs along with biochemical and morphological changes, following the generation of reactive oxygen species by torsion. Diabetes mellitus is a systemic disease which can cause chronic and acute complications induced by rising in glucose level of the blood as a result of insulin deficiency, insulin resistance or a combination of both. In recent years, liraglutide application has been reported for glycemic control of type 2 diabetic patients specifically. Also experimental studies are reviewed in various organs and tissues such as kidney, heart, stomach, intestine, brain, pancreas, ovary, liver and adipose tissue. However, we found only a few studies about the effects of liraglutide on the male reproductive system in the literature. Therefore, the aim of our study was to investigate the antidiabetic, antioxidative and antiapoptotic effects of liraglutide on the rat testis which were experimentally subjected to diabetes and ischemia/reperfusion injury. In our study, 36 male adult Wistar albino rats were divided into 3 groups: control group (Group 1, n=6), diabetes group (Group 2, n=12), torsion group (Group 3, n=18). Blood glucose levels of rats in group 2 were measured 72 hours after 50 mg/kg streptozocin application and > 300 mg/dl glucose levels were considered as diabetic. Also these diabetic rats were divided into 2 subgroups. Rats in group 2a kept alive for 14 days under normal conditions, while rats in group 2b were administered 0.3 mg/kg liraglutide subcutaneously two times in a day for 14 days. Torsion was created by rotating the left testis 720° in rats of group 3. Then rats in group 3 were divided into 3 subgroups. Rats in group 3a were sacrified 3 hours after torsion. Rats in group 3b were survived for 14 days after detorsion following the 3 hours torsion period. Rats in group 3c were injected 0.3 mg/kg liraglutide subcutaneously at the second hour of torsion, one hour after injection detorsion was created and injection was continued 2 times a day for 14 days. MDA, SOD, and testosterone levels measured from blood samples of sacrified rats. Also testicular tissue samples were examined with using light and electron microscope. Expression of apoptotic marker caspase-3 in testis tissue sections were shown immunohistochemically. In our study, degenerations in seminiferous tubules and edema in the interstitium were observed in the light microscopic examination of diabetes (Group 2a), torsion (Group 3a) and torsion/detorsion (Group 3b) groups. In the ultrastructural examination of these groups; giant lipid droplets, SER vacuolizations and degenarative mitochondria were xiv remarked in the electron dens Sertoli cell cytoplasm. Also shrinkages and apoptotic changes in the spermatogenic cells were shown. On the other hand, in light microscopic examinations, group 2b and group 3c were observed relatively in normal morphology. But in the electron microscopic examination of these groups, anormal spermatids with double nuclei, immature, phagocytic and apoptotic cells were found in the lumen of some seminiferous tubules. While caspase-3 expressions were observed in group 2a, group 3a and group 3b, group 2b and 3c showed similar expressions with the control group. Furthermore, MDA levels of group 2a, group 3a and group 3b were increased, also SOD and testosterone levels were decreased. But in group 2b and group 3c, SOD, MDA and testosterone levels were found similar with the control group. When all the findings were evaluated together, it was thought that positive effects of liraglutide on structural changes and hormon levels in diabetes and torsion/detorsion groups could be more effective with long-term using. It is considered that, in future with further studies and increasing in knowledge about effects of liraglutide on testis, liraglutide can be an alternative therapeutic agent for preserving structure and function of testis in patients with diabetes and cases with torsion/detorsion. Bu çalışma Ç.Ü. Bilimsel Araştırma Projeleri Birimi tarafından desteklenmiştir. Proje No: TYL-2015-3889.

Tez çalışmasının amacı prematür ovaryan yetmezliği (POI) olgularında, kontrollü ovaryan hiperstimülasyon (KOH) protokolü öncesinde intraovaryan plateletten zengin plazma (PRP) uygulamasının foliküler gelişim ve klinik sonuç üzerindeki etkinliğinin değerlendirilmesidir. Prematür ovaryan yetmezliği modeli deney gruplarında intraovaryan PRP enjeksiyonunun tek başına ve KOH protokolü öncesinde uygulanması durumunda etkinliğinin belirlenmesi amacıyla 50 adet Spraque-Dawley cinsi dişi sıçan 10 gruba ayrıldı. Deneklerde POI modeli 15 gün süreyle günde tek doz 160mg/kg subkütan 4- Vinilsikloheksen Diepoksit (VCD) enjeksiyonu ile oluşturuldu. VCD enjeksiyonları sonrasında intraovaryan PRP veya salin enjeksiyonu yapıldı. Ardından deneklere KOH protokolü uygulandı. Sakrifiye edilen deneklerden elde edilen ovaryum doku örneklerinde, Enzyme-Linked ImmunoSorbent Assay yöntemi ile PTEN ve pAKT konsantrasyonu, hematoksilen-eozin boyaması ile morfolojik değerlendirme ve gelişimin farklı basamaklarındaki ovaryan foliküllerin sayımı gerçekleştirildi. Çiftleştirme protokolü uygulanan deneklerde ise canlı doğum basına düşen yavru sayısı ve ağırlığı değerlendirildi. VCD enjeksiyonları sonrasında primordiyal ve primer folikül sayısında azalma, atretik folikül sayısında artış ve pAKT konsantrasyonunda artış ile PTEN konsantrasyonunda azalma görüldü. İntraovaryan PRP veya salin enjeksiyonu yapılan POI grubuyla herhangi bir uygulama yapılmayan POI grubu karşılaştırıldığında; primer folikül sayısının artışı, PTEN konsantrasyonunda artış ve pAKT konsantrasyonunda azalma görüldü. İntraovaryan PRP ve salin enjeksiyonu uygulanan POI grupları birbirleriyle karşılaştırıldığında; folikül sayısı ile PTEN ve pAKT konsantrasyonlarının benzer olduğu saptandı. Çiftleştirme protokolü uygulanan deneklerde canlı doğum başına düşen yavru sayısı kısıtlı örneklem boyutundan dolayı karşılaştırılamadı. Bu çalışmada prematür ovaryan yetmezliği modelinde, kontrollü ovaryan hiperstimülasyon protokolü öncesinde intraovaryan plateletten zengin plazma (PRP) uygulamasının foliküler gelişim ve canlı doğum üzerinde etkinliğinin olmadığı gösterildi. This study aims to evaluate the efficacy of intraovarian platelet-rich plasma (PRP) administration on follicular development and clinical outcome in premature ovarian failure (POI) before the controlled ovarian hyperstimulation (COH) protocol. In order to assess the efficacy of intraovarian PRP injection both alone and prior to the COH treatment in the experimental groups of the premature ovarian failure model, 50 female Spraque-Dawley rats were divided into ten groups. In our study, a subcutaneous 4-vinylcyclohexene diepoxide (VCD) injections at a single dose of 160 mg/kg each day for 15 days was performed to compose the POI model. Intraovarian PRP or saline injections were conducted after VCD injections. After that, the animals underwent the COH protocol. In ovarian tissue, PTEN and pAKT concentrations were measured using the Enzyme-Linked ImmunoSorbent Assay. Morphological assessment was also performed by hematoxylin-eosin staining and counting the number of ovarian follicles at various developmental stages. The number and weight of the offspring per live birth were assessed in the animals which the mating protocol was applied. After receiving VCD injections, it was determined that there were fewer primordial and primary follicles, more atretic follicles, and lower PTEN concentrations with higher pAKT concentrations. In comparison to POI animals, an increase in the number of primary follicles, an increase in PTEN concentration, and a decrease in pAKT concentration were detected after intraovarian PRP or Saline injection. After intraovarian PRP and Saline injection, it was revealed that the subjects' follicle counts, PTEN and pAKT concentrations were comparable with each other. Due to the small sample size of live birth in mating protocol, it was not possible to determine the number of offspring per live birth. The results of the our study demonstrated that intraovarian platelet-rich plasma treatment prior to the controlled ovarian hyperstimulation protocol had no effect on follicular development or live birth in the premature ovarian failure model.

TEZ11306 Tez (Yüksek Lisans) -- Çukurova Üniversitesi, Adana, 2013. Kaynakça (s. 64-70) var. xiii, 71 s. : res. (bzs. rnk.), tablo ; 29 cm. Endometriyum, üreme periyodu boyunca yapısal ve fonksiyonel değişim gösteren, insan vücudunun eşsiz bir parçasıdır. Endometriyozis, endometriyal dokunun normal uterus mukozası dışında vücudun diğer doku ve organlarına yerleşmesi sonucu oluşan bir hastalıktır. Üreme çağındaki kadınların yaklaşık %10-15’inde görülen bu hastalığın, kronik pelvik ağrı, dismenore ve infertilite sorunları olan hastalarda görülme sıklığı %50 oranına kadar çıkmaktadır. Endometriyozis günümüze kadar, üzerinde pek çok araştırma yapılan hastalıklardan birisi olmakla birlikte, oluşumu ve patogenezi hala tam olarak açık değildir. Retrograd menstrüasyon teorisi, günümüzde endometriyozis oluşumunu açıklayan ve en çok kabul gören görüş olma özelliğini korumaktadır. Hastalığın patogenezinde genetik, hormonal, immünolojik ve çevresel faktörlerin kombinasyonunun birlikte etken olabilecekleri kabul edilmektedir. Son yıllarda yapılan çalışmalar, endometriyozis oluşumu ile enflamatuvar reaksiyonlar arasında yakın bir ilişkinin varlığını göstermektedir. Bu bağlamda peritoneal sıvı içerisinde yer alan hücre popülasyonu ile başlıca sitokinler ve diğer çözünebilen faktörlerin endometriyozisin implantasyonu ve ilerlemesinden sorumlu olduğu düşünülmektedir. Sitokinler, hücresel gelişim ve büyüme, doku onarımı, homeostaz, tümör oluşumu, bağışıklık ve hemopoieziste anahtar rol oynayan, multifonksiyonel proteinlerdir. Tümör nekroz faktör alfa (TNF-?) doku yaralanması veya kronik enflamasyona tepki olarak üretilen en etkili proenflamatuvar sitokindir. İnterlökin 6 (IL-6) ise, enflamasyonun düzenlenmesinde, hücre farklılaşmasında, hücre çoğalmasında, bağışıklık sisteminin düzenlenmesinde, hemopoieziste ve tümör oluşumunda rol oynayan diğer bir sitokindir. Bugüne kadar yapılan çalışmalarda, TNF-? ve IL-6 varlığı endometriyozise sahip hastalarda, çeşitli yöntemlerle gösterilmiş olmasına rağmen, normal ve endometriyotik dokulardaki varlıkları ile hücre tiplerindeki dağılımlarını gösteren karşılaştırmalı immünohistokimyasal bir çalışmaya literatürde rastlanmamıştır. Bu çalışmada, insanda normal endometriyum ve endometriyotik dokularda TNF-? ve IL-6 ekspresyonlarının immünohistokimyasal yöntemler ile araştırılması amaçlandı. Çalışmada incelenen doku kesitleri, 20-40 yaşları arasındaki 24 kadından alınan ektopik endometriyum doku biyopsilerinden elde edildi. Ayrıca herhangi bir endometriyal fonksiyon bozukluğu bulunmayan, ancak dilatasyon veya küretaj nedeniyle, 10 hastadan elde edilen endometriyum dokularından alınan kesitler de kontrol grubu olarak değerlendirildi. Işık mikroskobik ve immünohistokimyasal yöntemler ile hazırlanan doku kesitleri, ışık mikroskopta incelendi. TNF-? ve IL-6 ekspresyonunun kontrol grubunda yüzey ve bez epitelinde zayıftan orta dereceye kadar değişen düzeylerde olduğu gözlendi. Buna karşın stromal hücrelerde belirgin bir boyanmaya rastlanmadı. TNF-? ve IL-6'nın endometriyotik dokulardaki immünreaktivitesinin kontrol endometriyum ile karşılaştırıldığında, epitel hücreleri ile stromal hücreler ve makrofajlarda belirgin olarak artış gösterdiği bulundu. TNF-? ve IL-6 ekspresyonlarının, ektopik endometriyal dokuda, güçlü olarak eksprese olması, her iki sitokinin de hastalığın oluşumu ve gelişimi sürecinde, birbirleriyle paralel etkilere sahip olabileceklerini düşündürmektedir. Sonuçlar birlikte değerlendirildiğinde, TNF-? ve IL-6’nın endometriyozis oluşumu ve patogenezinde rol alan önemli sitokinler oldukları kanaatine varıldı. Endometrium is a unique part of the human body that showing structural and functional changes during reproductive period. Endometriosis is a disease that occurs by the settlement of the endometrial tissue outside the normal uterine mucosa such as other tissues and organs of the body. This disease occurs in about 10-15 % of women in reproductive age and incidence of the disease is up to 50 % in patients which suffers from chronic pelvic pain, dysmenorrhea and infertility. Although endometriosis is one of the most investigated disease of gynecology, its pathogenesis is still not clear completely. Retrograd menstruation theory has the feature of being the most widely accepted opinion for explaining the pathogenesis of endometriosis. It is contemplated that the combination of genetic, hormonal, immunological and environmental factors have influence in the pathogenesis of the disease. Studies in recent years indicates the existence of a relation between inflammatory reactions and pathogenesis of endometriosis. In this context, it is thought that cell population in the peritoneal fluid, major cytokines and other soluble factors are responsible for the implantation and progression of the endometriosis. Cytokines are multifunctional proteins which has a key role in cellular growth and development, tissue repair, homeostasis, tumorigenesis, immunity and hemopoiesis. Tumor necrosis factor alpha (TNF-?) is the most effective proinflammatory cytokine produced in response to tissue injury and chronic inflammation. Interleukin 6 (IL-6) is another cytokine involved in the regulation of inflammation reactiones and immune system, cell differentiation, cell proliferation, hemopoiesis and tumorigenesis. Inspite of the studies done so far shows that TNF-? and IL-6 presence in patient with endometriosis, there was no comparative immunohistochemical studys hows the presence of these cytokines in normal and endometriotic tissue and the distribution in the cell types. In this study it is aimed to investigate TNF-? and IL-6 expressions of normal and endometriotic tissues in the human by immunohistochemical methods. Tissue sections that were examined in this study obtained from tissue biopsies of ectopic endometriums taken from 24 women between the ages of 20-40. Additionally, the tissue sections taken from the normal endometrium obtained from 10 patients without any endometrial dysfunction due to dilation or curettage are also evaluated as a control group. It was observed that TNF-? and IL-6 expressions are at varying levels from weak to moderate in the control groups in surface and glandular epithelium. However there is no evidence of a significant staining of the stromal cells. It is found that TNF-? and IL-6 immunoreactivity is significantly increased in the epithelial cells, stromal cells and macrophages which are in endometriotic tissues when these immunoreactivity rates in control endometrium are compared. Expression of TNF-? and IL-6 are both strong in ectopic endometrial tissues. This situation give rise to the tought of the two cytokines may have the same, parallel effects during the process of pathogenesis and development of the disease. When we evaluated the results together, we achieved the conclusion that bothTNF-? and IL-6 are important cytokines that involved in the pathogenesis of the endometriosis.